Lowie en Maria van Gaspar
namen afscheid van het
Gildenhuis te Wieze
Werd Belsele zes jaar lang
stiefmoederlijk behandeld
Fietspaden met pechstrook,
vangrails en praatpalen
Bericht aan
de bevolking
SOCIALE BOUWGRONDEN
DENDERBELLE
Volksunie: «beleid is vogelpikspel»
^?mook,wel7efTeen Ta
Sint-Niklase CVP
sleutelt aan lijst
In samenwerking met de gemeente Lebbeke realiseert de intercommu
nale D.D.S. te Lebbeke deelgemeente Denderbelle een sociale
verkaveling.
De wijk situeert zich tussen de Meerskant, de Kapellestraat en het
Klein Gent en omvat een veertigtal kavels voor open bebouwing.
De gemiddelde oppervlakte is zes are en de verkoopprijs zal rond de
600 F/m' liggen.
De uitrustingswerken zijn voorzien voor 1983.
Verdere inlichtingen te verkrijgen op bovenstaand adres of telefonisch
op nr. 052/21.39.91.
De Voorpost - 23.4.1982 - 5
Reeds op de middag waren wij een kijkje gaan nemen in het Gildenhuis van Wieze waar
voortaan vrijdag 16 april als een belangrijke datum in de annalen zal opgetekend
worden. Toen werden immers de uitbaters gevierd, tergelegenheid van hun afscheid. By
ons eerste bezoek zagen we niets dan dappere dames die ijverig allerlei broodjes vol
kleurrijke dingen zaten te smeren, maar later op de dag zou het anders worden. Nog
voor de plechtigheid begon werden er bloemen, geschenken en telegrams naar binnen
gebracht en eens acht uur liep de zaal van het Gildenhuis vol met familieleden, geburen,
vrienden, kennissen en diverse vertegenwoordigers uit de bierwereld. In een minimum
van tijd werd de toneelscène omgetoverd tot een stand, de Floraliën waardig.
EEN MENSENLEVEN
Maria Wauters stond minstens
vijfenveertig jaar achter de
toog, want vanaf haar dertien
de jaar bestelde ze al klanten
in «De Nieuwe Zaal Gaspar»,
zo geheten naar haar vader
zaliger en dat karweitje knapte
ze verder op toen die zaal de
«Appeltjes van Oranje» ge
doopt werd. Sinds 1939 werkte
ze er alleen, samen met haar
moeder Pauline en een tiental
jaren later nam Maria het be
drijf - intussen Gildenhuis ge
doopt - over en stond nu sa
men met haar echtgenoot Lo
wie De Wit achter de toog.
Het echtpaar leek wel voor het
toogwerk in de wieg gelegd en
het bouwde een verbazend
goede «drempel» op. Iedereen
werd er met de glimlach ont
vangen, men kon er springen,
dansen, spuien en zingen naar
hartelust. Spuiters vertellen
wel dat Maria met bier werd
gedoopt, maar deze overdre
ven uitdrukking wijst er alleen
op dat haar leven écht met bier
is doordrenkt.
Toch vond Maria tussen pot en
pint nog de kans om een paar
interessante nevenaktiviteiten
te ontplooien. Ze is een ge
wiekste toneelaktrice die ei
genlijk vanaf haar zesde jaar
op de planken stond. Zij bleek
niet alleen uit het echte toneel
hout gesneden, ze beschikte
ook nog over een gouden
Maria Wauters, alias Maria van Gaspar, tapt haar laatste stem. Geen wonder dus dat ze
pint. (v) opgenomen werd in het kaba-
ret «De Appeltjes van Oran
je», een ensemble dat in de
vijftiger jaren het Vlaamse
land doorkruiste.
Later maakte ze deel uit van
de gerenommeerde zangmaat
schappij «De Sint-Jorisgilde»
en sedert enkele jaren stelt ze
haar stem ten dienste van het
Sint-Salvadorkoor van de kerk
te Wieze.
Maria bleef, bijdehand en rad
van tong, de opgewekte
Vlaamse vrouw en Lowie, le
venswijs en meegaand, stond
haar immer trouw terzijde.
VIERING
De Gildenhuiszaal was al vol
gelopen toen het afscheidne
mend paar, stevig gearmd
zoals in de beste dagen de zaal
kwam binnengewandeld, on
der luid applaus van de aanwe
zigen. Op de melodie «Daar
zijn de Appeltjes van Oranje
weer» openden ze plechtig de
viering en de dans, hierbij
prompt gevolgd door karnaval-
prins Victor I en andere snelle
beentjes. Een fijn orkest en
enkele trouwe vrienden van de
Sint-Ceciliafanfare bliezen er
gauw de sfeer en de moed in.
Namens de Christelijke Mu
tualiteit bracht Hugo Bosteels
een terugblik op het rijke ver
leden van Maria en Lowie. Hij
sprak over het jarenlange werk
als herbergiers, hun huwelijk,
de geboorte van hun «Appel
tjes van Oranje» - Lieve, hun
streven om van het Gildenhuis
een tweede thuis te maken,
hun lief en leed, de diverse
klanten uit de verschillende or
ganisaties, over de ouderen, de
jongeren en de zieken en nog
veel meer.
In naam van al diegenen,
dankte Hugo van harte en be
sloot met de vrome wens
«Denk allebei terug aan de
vele blijde momenten, geniet
Maria Van Gaspar heft de pint op haar afscheid na 45 jaar bazin te zijn geweest in het Gildenhuis van Wieze (v)
ervan en als 't kan, Maria en
Lowie, blijf zo dicht mogelijk
in onze nabijheid want we heb
ben u nog zó nodig».
In zijn «ballade aan Maria van
Gaspar en Lowie» deed Mar
cel Vermeir nog eens de histo
riek over maar dan op rijm en
met veel humor, zonder data
noch cijfers. Hier volgt het slot
van deze pennevrucht:
«En nu hier vandaag zijn we
allen bijeen,
Maria gaat ons verlaten, ze
laat ons alleen.
Wat hebben we hier gelachen,
gedanst en gezongen
en nog veel meer pilskes heb
ben we samen gedronken.
Daarom zijn we blij en bedan
ken Maria,
voor al het plezier dat we hier
hebben gehad,
en voor de laatste keer roep ik
uit volle borst
«Maria, een pilsken, ik sterf
van de dorst!»
Deze keelaandoening werd
vlug uit de wereld geholpen
want het gratis bier vloeide
nadien bij beken en voor wie
honger kreeg stonden er de
volle schotels met hapjes
klaar. Intussen zwierden de
paartjes over de vloer, zong
Maria levensliedjes en vierde
de muziek hoogtij.
Het werd een viering die de
talrijke aanwezigen, waarbij
zich ook minister Lenssens
aansloot, nog lang zal heugen.
We wensen Maria en Lowie
nog vele jaren van verdiende
rust in hun nieuwe woonst aan
de Groeneweg, een weg die
gelukkig recht naar het Gil
denhuis leidt.
(jvl)
Op een perskonferentie formuleerde de VU-Belsele,
voornamelijk by monde van mandataris Arnold Vander
meulen, haar houding ten aanzien van het van 1976 tot nu
gevoerde beleid. Van in '62 al was Vandermeulen bijzon
der aktief in allerlei Belseelse socio-kulturele verenigingen
en het was vooral de antifusiemikrobe, de ACW-uitlating
ook als zou Belsele binnen de fusie géén schepen nodig
hebben, die hem in de politiek brachten. Sinds 1976
probeert hy vanuit een oppositiezetel de Belseelse belan
gen in Sint-Niklaas te behartigen.
De Sint-Andreaskerk werd, vooral onder impuls van de
vroegere pastoor Karei Matthys, goed en vakkundig
gerestaureerd. Verder werd nog het gemeentelijke basis
onderwijs naar het voorbeeld van de goed gestruktureerde
Nieuwkerkse gemeenteschool op peil gebracht. «Veel meer
goeds valt er over Belsele niet te vertellen,» meent Arnold
Vandermeulen: «het Belsele van na de fusie is werkelijk
het Belsele geworden dat de mensen vreesden». Hij heeft
het over een stiefmoederlijkheid, over leemten op alle
vlakken, vergelijkt het gevoerde beleid met een vogelpik-
spel, waarbij de gemeente Belsele niet eens op het pikblok
staat... En toch vormt Belsele, na de stad Sint-Niklaas
telf, de grootste leefgemeenschap binnen het arrondisse
ment
De kwaliteit van het leven
tou er in het met Sint-Niklaas
gefusioneerde Belsele niet op
rijn vooruit gegaan. Voor het
verenigingsleven zouden de
san het bewind zijnde be-
Ruurslui nauwelijks oog heb-
t>cn. De 82 verenigingen,
waarvan er toch wel zo'n tien
zeer regelmatig aktiviteiten
rfannen, moeten het stellen
met een amalgaam aan kreu-
)ele voorzieningen: een be-
cheiden financiële hulp, een
Weinig bruikbare parochiezaal,
e één keer per jaar gratis te
ebruiken raadszaal, de zaal
'an Remoortel. Verder niets.
De VU stelde al voor de mid-
len het dorp gelegen rigen-
lom Van Geertruien aan te
topen. Het zou een ideale ge-
neenschapsvoorziening zijn,
neent men: huisvesting voor
«renigingen, ontmoetings-
ilaats voor jong en oud, de
aogelijkheid een bibliotheek-
iliale in te richten; de hovin-
;en zijn een ideale rust- en
randelplek. De VU blijft er
volgens Vandermeulen van
overtuigd dat de aanschaf van
"en dergelijk patrimonium
de vraagprijs beloopt een ze-
'en miljoen - een noodzaak is
foor Belsele. Het ligt hem
Zwaar op de maag dat het sche
ienkollege «zonder ernstige
dialoog met de Belseelse ver-
egenwoordigers» vrij eigenge
reid de aankoop blijft wei-
éren.
Opperen de beleidsmensen
hn geen alternatieven? Jaze-
er: in '76 had men het in de
erkiezingspropaganda al over
e bouw van een kultureel cen-
"rum. De plannen liggen klaar,
ei men toen. «Waar staat dat
Eultureel centrum?» vraagt
vandermeulen lakoniek. Een
iportkomplex zou er ook ko
msten. «Veel beloven en niets
geven is dat,» meent senator
Nelly Maes: «grootschalige
plannen ontwerpen waarvoor
als puntje bij paaltje komt
geen geld is. De grootschalige
aanpak die een gevolg is van
de fusie, is vernietigend voor
de dorpen. De bureaukratize-
ring brengt een schaalvergro
ting van de kosten en een ver
lies aan belangstelling voor
kleinere dingen met zich en die
belangstelling maakt het
dorpsleven precies zo aantrek
kelijk. Wij vragen géén groot
se sportkomplexen. Als er ten
minste maar, naar dorpsmaat,
iets ondernomen wordt om het
dorp leefbaar te maken».
Bovendien zou uit één en
ander blijken dat men op het
stadhuis van de Wase hoofd
stad een beetje vervreemd is
van de kleinschalige noden.
De Sint-Niklase oekazen ge
ven nu en dan wel aanleiding
tot enige tegenstrijdigheid: zo
geeft men b.v. veel geld uit
voor restauratie en klassering
van de kerk, terwijl men kort
daarna vlak vóór die kerk een
glascontainer laat opstellen...
Nog enkele scherpe VU-
aanmerkingen bij het jeugdbe
leid: de jeugdbewegingen hui
zen in barakken. Ze klagen
over een gebrek aan speel
ruimte en lokalen. De toege
nomen verkeersdrukte maakt
het spelen in de wijken enkel
maar gevaarlijker. De Chiro
meisjes kochten destijds een
barak van Scheerders-Van
Kerchove; het ouderkomité
maakte er een pareltje van,
maar het .ouderkomité is niet
meer en het heem verkeert nu
in een gevorderde staat van
verkrotting. Over de jeugd in
Belsele praten betekent ook
nog altijd over het jeugdhuis
De Smis praten. De jeugd
groep heeft al een betrekkelijk
problematische geschiedenis
achter de rug. Hun optrekje
werd intussen verkocht; het
huurkontrakt loopt nog tot ja
nuari '83. Nelly Maes vindt het
allemaal niet zo netjes: «O.k.,
je zit daar met een drugpro
bleem, maar door het café te
sluiten verlèg je enkel het pro
bleem. Ze hebben die mensen
eigenlijk aan hun lot overgela
ten, ze lieten ze maar hun zin
doen». De inspanningen van
de VU om hier het beleid te
beïnvloeden bleven zonder
sukses.
Verkeer
Van de landelijke gemeen
ten heeft Belsele de sterkste
bevolkingskoncentratie. Moei
lijkheden i.v.m. verstedelijking
dus. Het verkeer lijdt onder
snel, niet afgeremd verkeer.
De verbodsborden zijn voor de
doorsnee automobilist geen ar
gument om trager te gaan rij
den. Lange, rechtlijnige stra
ten als de Watermolenstraat en
de Hoge Bokstraat ontaarden
langzaam in snelwegen. Zelfs
in de dorpskom ontwikkelt
men hoge snelheden tegen
woordig. De VU stelde voor,
de voetpaden te verbreden en
de rijweg te versmallen. De
voetpaden werden al twee keer
opgebroken voor nutsvoorzie
ningen, maar van een verbre
ding is nog geen sprake. Ar
nold Vandermeulen kijkt bij
zonder sip bij al deze vaststel
lingen: «Voor onze aanklach
ten tegen de onveilige dorpssi
tuatie blijft men gewoon doof
in Sint-Niklaas», zegt hij, «Wij
weten-niet wat Belsele misdaan
heeft, maar als wij iets vragen is
het njet!».
Hij duwt mij een officieel
papier onder de neus. Ik lees
dat het kollege van burgemees
ter en schepenen, «bekom
merd om een milieuvriendelijk
uitzicht, maar ook begaan met
de veiligheid van de bewoners
en weggebruikers», een onder
zoek heeft laten instellen naar
de toestand van het bomenbe-
stand in Belsele. Prof. dr. ir.
G. Boesman, gewoon hoogler
aar aan de R.U.G., heeft het
onderzoek geleid. Zijn bevin
dingen zijn bedrukkend.
I.v.m. de platanen langs de
Valk, de Tuinlaan en de Ro-
zenlaan konstateert hij dat «de
eertijds geplante bomen van
een bedenkelijke kwaliteit
moeten zijn geweest». De bo
men staan nu schuin, ten eer
ste omdat tijdens de eerste
levensjaren noodzakelijk
steunmateriaal ontbrak en ze
ook later niet de nodige zorgen
kregen en ten tweede omdat
zij gebogen werden door in
één richting overheersende
winden. Bovendien hebben de
wortels van de platanen in de
Tuinlaan het asfalten fietspad
op sommige plaatsen omhoog
geduwd en gescheurd. Een
verdere vernieling mag worden
verwacht. Besluit van de we
tenschapper: de bomen moe
ten uit meerdere veiligheidso
verwegingen geveld worden.
Zich baserend op deze konklu-
zie besliste het kollege de bo
men effektief te laten vellen
om op dezelfde plaats nieuwe
te laten aanplanten. «Wij vin
den het sterk dat nu plots de
onveiligheid van de fietsers
wordt ingeroepen als een argu
ment om de prachtige bomen
rijen te rooien» zegt Arnold
Vandermeulen: «Van de ande
re kant heeft men het gevaar
dat de auto's voor de fietsende
kinderen opleveren nooit wil
len inzien». Terzake stelt VU-
Belsele voor, de gracht die
Fietsers hebben het soms hard te verduren in het
verkeer. Samen met de voetgangers zyn zjj de meest
kwetsbaren. Vraag is: wat wordt er voor hen gedaan, om
hen te beschermen, om hen veilig te laten deelnemen aan
het verkeer. Mogelijkheden zyn er voldoende: fietspaden
die al dan niet voldoende breed zyn, misschien oude
spoorwegbeddingen die een oase van rust vormen ombou
wen tot een aangenaam pad.
Dat laatste zou kunnen mers een twintigtal jaar ge-
tussen Dendermonde en leden de spoorwegverbin-
Aalst. De Nationale Maat- ding tussen Dendermonde
schappij der Belgische en Aalst af. De spoorweg.
Spoorwegen schafte im- de stations, de seinhuisjes
en de overgangshuisjes la
gen er meteen verlaten bij.
Een vage herinnering aan
voorgoed verleden tijden.
Natuurlijk kon de natuur
op deze ongebruikte gron
den welig tieren en overal
stak wat in de volksmond
«onkruid» genoemd wordt
de kop op. De Nationale
Maatschappij der Belgische
Spoorwegen deed wat
reebts in de rijrichting naast de iedereen zou doen: zij re-
bomen loopt te rioleren, het Kupereerde de spoorsta-
fietspad naar daar te verleggen ven> de dwarsliggers en de
en het bovendien te ontdubbe- grote steenslag van de bed
ien. Van het huidige fietspad ding. De natuur was de
zou men dan een groene berm NMBS dankbaar, want zij
maken. Natuurlijk wil men, nu
de bomen toch moeten sneuve
len, niet opnieuw voor breed
uitwortelende platanen kiezen,
maar b.v. voor eiken: die wor
telen dieper. Stok in het wiel is
hier toch wel de noodzakelijke
onteigening van weliswaar
smalle stroken grond.
Voorstellen, voorstellen,
reageerde met een versnel
de natuurlijke begroeiing:
een biotopische eigen vege
tatie.
Het vroegere spoorlijn
tje werd zo een aangenaam
en lang lint, een ideaal voor
e wandelaars die hielden van
men barst in Belsele van de 11181 Het liep immers dwars
voorstellen. Om een goed wan- door landerijen. De fietsers
delwegenplan uit te stippelen waren er schaars en als het
b.v om te verhinderen dat de een beetje meezat kon je er
Belselebeek verder verwordt tot op zo een doordeweekse
Ah de VU tijdens de volgen- ontmoet=n- z° kwam bijna
de legislatuur niet in de opposi- on8emer'ct een «natuur
de zit, blijft ze hopelijk toch Pad>> tot stand-
haar idealen trouw... En toen begon het mis te
Leo DE BOCK 8aan- Nog anderen hadden
opgemerkt dat deze eenza
me weg die blijkbaar aan
niemand meer toebehoor
de, best voor andere doel
einden kon worden ge
bruikt. Iemand maakte er
een privé-parking van voor
zijn bedrijf, en nog een
andere firma sloot het pad
gewoon en bouwde er
dwars overheen een nijver
heidsgebouw. Iedereen
wist het, maar iedereen
keek gelaten toe. Nie
mand, en zeker niet de
overheid, reageerde.
In 1981 werd op het bud
get van Openbare Werken
de niet onaardige som van
1 miljard frank uitgetrok
ken voor de aanleg van
fietspaden. Rond datzelfde
tijdstip werd langsheen de
rijksweg Aalst-Dender-
monde een tweede fietspad
aangelegd (er was er reeds
eentje aan een kant) tussen
Hofstade-centrum en Gij-
zegem-centrum. Ondertus
sen kwam de regering ten
val, werd een nieuwe sa
mengesteld, die ook al is
gestruikeld en vervangen.
En onder de laatste rege
ring gebeurt er dan weer
wat: het Gentse Betonwe-
genbouw start de werken
voor een fietspad op de
vroegere spoorwegbedding
tussen het begin van de
gemeente Hofstade en het
centrum van Gijzegem.
Vraag is waarom? Want
ondertussen was het twee
de fietspad langs de rijks
weg klaar gekomen. Geld
teveel? Wat men er ook
over denke, de bedding van
de vroegere spoorweglijn
wordt uitgegraven over een
breedte van drie meter en
een diepte van een halve
meter. Vaak wordt aan
weerszijden nog een meter
grond opzij geduwd, zodat
er nauwelijks nog sprake
kan zijn van een natuur
pad. Vraag is natuurlijk
waarom dat fietspad zo
breed moet zijn. Of wordt
dat later een autoweg? Er
zijn bovendien nog een
aantal vragen. Wat gaat
men voorzien bij de kruis
punten met de bestaande
wegen? Hier moet men on
getwijfeld voorzieningen
treffen om ongevallen te
vermijden. Tevens zou het
nuttig zijn op het pad een
aantal hinderpalen aan te
brengen, zodat het pad in
derdaad alleen maar door
fietsers en voetgangers te
gebruiken is.
Kunnen er ook rustban
ken worden aangebracht?
Dat zou althans voor de
wandelaars een aanleiding
zijn tot een aangename ver
pozing. En wat gaat men
doen met het verkeer bij
het begin en het einde van
het pad? De fietsende
schoolkinderen die van de
ze oude spoorwegbedding
gebruik maken worden
plots opgenomen in een
drukke verkeersstroom.
Daar moet op voorhand
worden aan gedacht.
En dan nog volgende be
denking: waarom op een
plaats twee fietspaden en
waarom bijvoorbeeld niet
meer aandacht voor plaat
sen waar deze nog niet zijn
en toch een noodzaak
vormen?
Het CVP-bureau van Sint-
Niklaas legde de laatste
hand aan het pollregle
ment. Vóór 1 juni moeten
de leden hun kandidatuur
indienen; op 19 juni wordt
de verkiezingspoll gehou
den. Men wil een sterke
lijst aan de kiezers voor
stellen en daarom, zo luidt
het in een persmededeling,
zullen de 39 kandidaten ge
kozen worden uit alle gele
dingen van de bevolking.
Het definitief beleidspro
gramma 1983-1988 zal op
gesteld worden aan de
hand van de enquêteformu
lieren die men terugge
stuurd kreeg en die alle
aspekten van het beleid
omvatten.
Weldra zal de CVP hulde
brengen aan de voormalige
burgemeesters Frantz Van
Dorpe (Sint-Niklaas), Cy-
riel De Rop (Nieuwker-
ken), Karei Vercruyssen
(Belsele) en Karei Ver
schelden (Sinaai). Zij wer
den bij koninklijk besluit
tot ereburgemeester be
noemd. Ook de ereschepe-
nen worden in dat huldebe
toon betrokken.
(wv)
Inschrijvingen dienen te gebeuren op de burelen van D.D.S., Bevrij
dingslaan 165, te Dendermonde en dit zo snel mogelijk.
De algemene voorwaarden voor sociale gronden zijn van toepassing (eerste
eigendom, trouwverplichting binnen de vijf jaar e.d.)
