Frank Pollet:
«Het verkoopcijfer is zowat
het enige kriterium
voor de uitgevers»
Twintig jaar Luc Hoenraet te Aalst
Een Waas dichter in de branding (2 - slot)
Lawns of dawns
Aalst en
het St.-Lut gar disjaar
Bomen over boompjes, «bonsais»
De Voorpost - 11 6 1982 - 23
]t bent nu samen met Piet de mensen voor dat geld
Brak en Kris Geerts redak- iets bieden, het werden
uur van het poëzietijd- daarom ook lange avon-
schrift Vers. Waarom heb jij den. En ja: de organisatie
Vers destijds gestichtis niet altijd wat ze zou
FP«Om een podium te kunnen zijn. Als er bij ons
verschaffen aan minder be- twee mensen wegvallen is
kende talenten, maar we dat een ramp.»
zijn een beetje van deze Plannen voor de toekomst?
doelstelling teruggekomen: FP: «Een grote schoon
er bleken nogal weinig min- maak. Het volgende num-
der bekende talenten te mer komt pas in oktober
zijn. De namen produceren uit en tegen januari zal je
nog altijd de kwaliteit en Vers niet meer herkennen,
als wij kwaliteit wilden Een half nieuwe redaktie
hebben in Vers, moesten ook: Tjen Pauwels en Koen
we er die namen wel bijne- Foubert. Ze hebben een
men. Wat de jongeren be- heel eigen visie op poëzie,
treft, mijn generatie zo, is sterk verschillend van b.v.
het pover. Als ik namen de mijne, en dat vind ik
moet noemen val ik terug maar goed ook. Naast een
op Dirk Van Bastelaere, zekere werkbereidheid was
Koen Foubert ook wel. De een eigen visie en een hier-
enige die bij Vers zo'n mee overeenstemmende ei-
beetje een kanaal gevon- gen poëzie een kriterium
den heeft én iets te bieden voor een nieuwe redakteur.
heeft, is Eric Heyman. Je Bij hen hebben we dat wel
moet er natuurlijk wel mee gevonden. Het koncept
rekening houden dat velen Vers heeft dit ook nodig:
pas na hun dertig echt wij brengen niet één visie,
goeie poëzie beginnen wij zijn poëtisch pluralis-
schrijven. Wij zitten in tisch.»
poëtisch Vlaanderen met
«n aantal vaste waarden. Het tijdschriftenbestand
allemaal geboren in 53 -
'54. Ik noemde ze al: Cail- "oe evalueer hel hu,d,ge.
hu, Rigolle. Gruwez, Oe- VlaaT' "I^hr.flenbe-
noc, De Schoenmaeker en sand? De ,o"geus van ha
nog enkele. Dan is het meuwe "idschnft R.l.P
«achten tot '56 voor Jotie't °"'ware" reel goeds:
Hooft. Zij die later gebo- ^Smansme, duutere
ren zijn moeten zich nog vriendschappen?
waarmaken. Het is kurieus, FP: „Als ik mijn meni
maar het is zo. Maar wij zeg stoot jk onvermijdelijk
waren geen spreekbuis een aantai mensen tegen de
voor de jonge generatie. borst. Maar d. jn
Wij wilden gedichten pubh- Vlaanderen heb je drie fes
tuten, meer met. Later zijn sie,en en een aama, ,even.
er dan de interviews, de de tijdschriften. De drie
recensies bijgekomen, zijn. het Nieuw v,aams
maar vanaf de volgende Tijdschrift, Dietsche Wa-
jaargang gaan we terug rande cn Belfort en de
naar mijn oorspronkelijke Vlaamse Gids, tijdschriften
intentie met Vers: enkel waarin iedere dichter die
gedichten publiceren» zichzelf respekteert zou
le wou er eerst een eenman- moeten hebben gepubli-
süjdschrift van maken, ceerd. Ik geef toe: ik heb
Egotripperij? enkele jaren geleden ook
FP: «O nee, o nee,! Dat één en ander ingestuurd,
was om praktische rede- zonder resultaat evenwel,
nen. Ze hebben het altijd lk ben dus geen dichter,
geïnterpreteerd van: hij Het kan wel raar gaan: in
moet een podium hebben '80 win ik de nationale poë-
om zichzelf te presenteren, zieprijs van Harelbeke.
Dat kan ik makkelijk weer- Walter Hasaert. iemand uit
leggen. Toen wij met Vers de jury, overtuigt mij ervan
begonnen, had ik al in het gedicht op te sturen
twintig verschillende tijd- naar Dietsche Warande en
ichriften gepubliceerd. Ik Belfort. Het zou er gega-
had Vers dus echt niet no- randeerd inkomen. Ik was
dig. En een gedicht van mij enorm enthoesiast. Zes
in Vers is wel een zeld- maand nadien een briefje
zaamheid. Trouwens: wie in de bus: niet goed ge-
m een tijdschrift mee- noeg. Tweede voorval: ik
werkt om karrière te ma- win een poëziewedstrijd
ken in de poëziewereld uitgeschreven door de kul-
komt toch bedrogen uit.» tuurraad van Roeselare. In
Hoe kijk je terug op die de jury zitten enkele men-
bijna drie jaar Vers? sen van Dietsche Warande
FP: (wat ontgoocheld klin- en Belfort. Zelfde scena-
kend): «Ho met gemengde rio: je wint daar 10.000
gevoelens. Voor mij zijn er frank, maar toch ben je als
knappe dingen gebeurd: we het erop aankomt niet goed
kregen altijd veel kritiek, genoeg voor Dietsche Wa-
maar we hébben nummers rande en Belfort. Ik had er
gepubliceerd die er moch- ook een briefje kunnen bij
ten zijn, we hadden prijs- stoppen, van: ik heb daar
winnaars die er mochten die prijs gewonnen en die
zijn. Er zijn echter ook en die zaten in de jury.
mislukkingen geweest.» Maar als je het zó moet
Vers nummer tien b.v.: een pousseren Ik kan er zo
grote flop. Ik vind het op- een briefje van 1000 bij
zet nog altijd goed: tien stoppen ook. Ik weet perti-
jonge mensen uit het Waas- nent zeker dat die dingen
land, die toch zelden publi- gebeuren: we hebben het
ceren, ook eens een kans met een Vers poëzieprijs
geven. Vers wordt tenslotte nog meegemaakt. Op een
ook buiten het Waasland bepaald moment wisten
verspreid, op driehonderd we: als we diè bekronen,
exemplaren. Wij hebben zijn we uit de kosten, twee
destijds hun allerbeste on- jaar op rozen, mensen die x
der ogen gekregen, maar aantal exemplaren afkopen
wat zij op verzoek voor tegen, ja, noem maar een
Vers tien instuurden prijs. Wij zijn natuurlijk
frustrerend gewoon. We naïef, wij bekronen de
kregen alles samen krap kwaliteit. We kunnen ons
twee echt goeie gedichten troosten bij de gedachte
binnen. Ik plaats grote dat dergelijke praktijken
vraagtekens achter het zo- uiteindelijk toch mets uit-
genaamde Wase talent, halen. Maar om je vraag
Het kan pretentieus klin- verder te beantwoorden:
ken, maar zo denk ik ero- naast de drie fossielen, zijn
ver. En dan de poëzieavon- er nog een heel pak margi-
fennale tijdschriften waarvan
sommige toch enig sukses
Een teruggang, niet? ondervinden. Je hebt b.v.
FP: «Ja, een oververzadi- Deus ex Machinade men
ging van het publiek, waar- s<-*n die achter dit tijdschrift
schijnlijk. Een poëzielief- zitten, hebben ambitie, die
hebber kan vandaag de dag maken er een levenstaak
overal poëzieavonden mee- van. e'ke week vergaderen
maken. Een poëzienacht cn zo- Ambitie moet je
zorgde vroeger nog voor hebben, schijnt het, je
wat opschudding; nu allang moet de wil hebben om het
niet meer. En met alle res- te maken. Maar het is pret-
pekt voor die mensen hoor, tig om in Deus ex Machina
maar wij brengen ook de te publiceren, daar komt
grote namen niet. Ze zijn cen gedicht tot zijn recht,
misschien even goed, maar die lay-out is fantastisch,
zet Herman De Coninck of Hét grootste levende tijd-
Anton van Wilderode op schrift van vandaag, vind ik
het affiche en je weet zeker Yang. Kreatief is bijwijlen
dat er publiek zal zijn. Het ook wel goed. idem voor
blijft vechten om wat be- Poëziekrant
kngstelling. daar kan je
niet omheen. Je valt ook En R.l.P.?
steeds terug op hetzelfde FP: «Ik bewonder het ini-
publiekeen zelfde kern tiatief, dat in ieder geval,
«jna. Die poëzieavonden want je mag het verdorie
zijn er tussan haakjes geko- niet onderschatten om' met
men om de kas te spijzigen, zoiets te beginnen. Als je
hadden een nijpend te- weet wat zij maar aan micl-
°fti rooie cijfers We delen hadden, noem ik het
VTOe8cn 70 frank, wilden tijdschrift knap uitgegeven.
Mijn kritiek komt hierop
neer: ik vind dat ze de
zaken soms nodeloos ge-
kompliceerd maken. Ze
maken zinnen met drie,
vier Engelse woorden die,
dat ligt er vingerdik op, er
echt bijgesleurd zijn. Dat is
wel triest. Ik heb iets tegen
gemakkelijke literatuur,
maar ook iets tegen opge
klopt moeilijk doen. Ze
goochelen met Engels,
Duits, Frans en Italiaans.
Je moet al flink onderlegd
zijn om de mensen van
R.l.P. te volgen. Goed: wij
weten wat Joy Division is,
Hagenaars zei: als die jon
gens van R.l.P konse-
kwent zijn, vond hij. laten
ze geen tweede nummer
meer verschijnen. Knap ge
steld van die man.»
Uitgeverijen
Wat zijn je ervaringen met
uitgeverijen? Hoe staan die
tegenover nieuwe namen?
FP: «Ach, veel ervaringen
met uitgeverijen heb ik
niet. Of ze sturen alles te
rug, of ze willen wel, maar
dan moet je twee derde van
de oplage afnemen en dat
kost dan een kleine 16.000
ergens in de marge met
uitgeven bezig was en daar
kon ie dan terecht. Later
wint die man met zijn bun
del de poëzieprijs van de
stad Gent. Nu beschouwt
men hem als één van de
voornaamste Vlaamse neo-
romantici en een uitgever
vinden is wel geen pro
bleem meer. Je kan het zo
gek niet bedenken. Nog
een voorbeeld: Gruwez
wint de Guido Gezelleprijs
van de stad Brugge. Hij
krijgt 50.000 frank, komt
op radio en tv, blijkt
ODeens eoed in de markt te
natii"-j;/K. ik heb die ge
dichten geschreven met ie
mand voor ogen: het is een
echte 'hij' dus en geen ver
stolen ik. Eigenlijk is het
zelfs geen bepaalde hij.
maar een algemene hij. dé
poète maudit. zie je, de
verongelijkte, het misken
de genie. Ik heb zelf wel
een hele tijd het gevoel
gehad dat ik niet naar
waarde werd geschat. Ik
vond dat sommige bundels
van anderen veel aandacht
kregen, terwijl ze het niet
echt waard waren, terwijl
mijn bundels, ik vind ze
Frank Pollet: «Er bestaat wel zoiets als archetypen, vind
ik. Misschien moet de poëzie teruggaan naar de archety
pen» (carine)
wat New Order is, maar
wie nog? Het is eigenlijk
geschreven voor een zeer
bescheiden kringetje ge
lijkgezinden. Afijn, het zal
wel slijten: ze hebben veel
tijd gehad om hun eerste
nummer samen te stellen,
maar wat brengt het twee
de en het derde? Ik herin
ner me nog wat Albert
frank. Als je daartoe be
reid bent zijn er geen pro
blemen om b.v. bij Walter
Soethoudt uit te geven. Of
je doet het zoals Daniël
Billet: een bundel naar vijf
tig uitgeverijen sturen en
van 43 vernemen dat het
hen spijt en van zeven
nooit nog iets horen. Toe
vallig kende hij iemand die
liggen en wordt uitgegeven
bij Manteau en sterk ge
promoot. Er waren 146 in
zendingen en ikzelf haal
het tot bij de laatste selek-
tie. Tussen drie mensen
moest men kiezen. Men
kiest Gruwez. ik krijg een
bijzondere vermelding en
ja ik zei al wat gebeurde.
Da's gewoon alles of niets.
Voor mijn bundel was er
totaal geen belangstelling.
Het komt erop neer dat de
keiharde business, het ver
koopcijfer zowat het enige
kriterium is voor de uitge
vers. Ik heb nu gelukkig in
Bergen-op-Zoom. Neder
land, een plezierig poë-
zieuitgeverijtje gevonden.
Die mensen zorgen zelf
voor alles: financiering, pu
bliciteit. verspreiding. Ik
krijg zelfs een kleine ver
goeding voor mijn
bundel...»
Poète maudit?
Ben jij een poète maudit?
Soms krijg ik de indruk dat
je je werkelijk verongelijkt
voelt en ook uit je poëzie
menen sommigen iets in die
zin te mogen afleiden?
FP: «Tja, ik heb een ge
vaarlijk spelletje gespeeld
in «Belladonna». Men
denkt dat ik mij hier en
daar verstop achter een hij
figuur, terwijl het eigenlijk
niet écht om mezelf gaat
niet schitterend, maar ze
verdienen toch beslist méér
aandacht. Het kan preten
tieus klinken, maar ik vind
dat ik talent heb. Mag ik
dat niet zeggen? Het is
mijn eerlijke overtuiging.
Ik vind dat hetzelfde als
erover bluffen dat ik tien
vingers heb.»
Zit die miskenning niet ook
nog op andere niveaus in
Belladonna?
FP: «Eu Ja. Miskenning
misschien, eerder het zich
belazerd voelen door men
sen in wie je honderd per
cent gelooft, die je echt ten
volle vertrouwt. Het is niet
louter autobiografisch,
maar ook niet louter fik-
tief. Het is menselijk, een
synthese, een kompilatie
van het zich bedrogen voe
len. jaloers zijn tegenover
personen, dingen, situaties.
Ziekelijk soms, tenminste:
dat vind je dan achteraf.»
Schrijf je nog veel?
FP: «Ik schrijf niet veel
gedichten meer de laatste
tijd.»
Iets anders wei?
FP: «Och! Ik ben al jaren
en jaren aan een roman
bezig; het vlot niet. Een
kinderboek voor acht- a ne
genjarigen is klaar. Het is
niet erg traditioneel. Het
Vlaamse kinder- en jeugd
boek moet heel geënga
geerd zijn. een dosis seks
bevatten, het hoofdperso
nage is een neger of een
homofiel, de ouders zijn
het liefst gescheiden, enz.
In mijn boekje liggen de
zaken heel anders. Vroeg
of laat probeer ik het mis
schien uit te geven.»
Heeft het een titel?
FP «Een werktitel: 'gezel
lig op het kerkhof
Nieuwe Droefheid?
FP: «Nee zeg!»
Leo DE BOCK
Vers-poëzieavond. Frank Pollet leest voor uit «Belladon
na» (carine)
Ook ik heb vaak het vraagteken geloofd. En in de stamelplaats
Van vaag verdriet, het spiegelschrift van stilte
Op je laat gelaat gespeld. Tot met spijt als kilte
Uit een kier in trage jaren, elkgezwel kwaad
- aardig werd en er niets meer kon groeien aan de ent
Van mijn gedachten. Die verwelkten in een aarde
Waarin ook de kanker der herinnering was vastgezet
Rondhossend in de kermistenten van de tijd
De hopeloosheid van de liefde aan den lijve
Ondervonden en bespiegelingen met een spiegel
Tot een ontoegankelijke schittering gemaakt.
De naald gebroken die geduldig in het waterland van mijn verleden
Aders had ontdekt waarlangs de toekomst binnen was gegleden.
Waarna het onbegrip. En de ontkenning. De ontketening van haat
Als haperingen vastgelegd in woorden: onverteerbaar
Vaak en vaag. Hoewel toch telkens weer: je naam.
Uit de cyklus «The Marble Index»
uit «Hinterland», één van zijn 'bundels in voorbereiding'.
Vrijdag 4 juni werd in het Museum Oud Hospitaal, Oude
Vismarkt 13, te Aalst, door minister Mare Galle, een
merkwaardige retrospektieve tentoonstelling «20 Jaar
Hoenraet» geopend, die gerealizeerd werd door de Vrienden
van het Museum Oud Hospitaal, met medewerking van het
stadsbestuur van Aalst.
Even na acht uur verwelkomde
de heer Willy De Turck de
talrijke genodigden en vervol
gens stelde hij hen met genoe
gen kunstkritikus Jan D'Haese
voor die de tentoonstelling zou
inleiden. Jan D'Haese is een
kunstkritikus die zijn hart ver
pand heeft aan de Aalsterse
kunstenaars en zeker aan die
genen die er een tijdlang de
stedelijke Akademie volgden.
En zo betekende zijn inleiding
op deze retrospektieve voor
iedereen een eerste of ver
nieuwde kennismaking met het
werk en de persoonlijkheid van
Luc Hoenraet, iemand die sa
men met D'Haese opgegroeid
is te Aalst en thans tot één van
de meest vooraanstaande Bel
gische kunstenaars behoort.
Luc Hoenraet werd in Aalst
geboren in 1941 en bezocht er
het Sint-Maartensinstituut.
Zeer vroeg reeds toonde hij
belangstelling voor de kunst en
ook voor jazzmuziek. En daar
om ook volgde hij enkele jaren
avond- en weekendonderwijs
aan de Aalsterse Akademie
van Schone Kunsten. Als bie-
zonderste leraar had hij Mo
dest van Mulders «Men kan
het als een speling van het lot
beschouwen, maar Luc Hoen
raet stond in die tijd te schilde
ren in dezelfde kapel van het
Oud-Hospitaal waar nu, méér
dan twintig jaar later, zijn
nieuwste werken aan de muur
hangen Die kapel werd door
de Akademie toen gebruikt als
schildersklas. zei Jan D'Hae
se Hoenraet had artistieke
ambities en om zich verder in
de schilderkunst te bekwamen
volgde hij vervolgens zeven
jaar lang - van 1956 tot
1963- het Sint-Lucasinstituut
te Schaarbeek In 1962 vestig
de hij zich in Brussel, wat hem
heel wat mogelijkheden bood
voor nationale en internationa
le kontakten. En daar ook tast
te hij zich koppig, eigenzinnig
en toch ook emotioneel, naar
een non-figuratieve expressie
toe.
In 1964 huwde hij met Sonia
Meeze In 1965 werd zoon
Dean geboren en in 1968
dochter Karine. En ondertus
sen wist hij toch ook zijn kun
stenaarsloopbaan voortdurend
op te bouwen. Op het einde
van de jaren zestig werd hij
zelfs een tijdlang jazz-recen-
sent. De jazzmuziek heeft een
grote rol gespeeld in de evolu
tie van Hoenraet. In 1960 in
spireerde de jazzwereld hem bij
het schilderen van zijn «jazz
paintings». En zelfs jaren na
dien improvizeerde hij in zijn
werk de tematiek van de |Ozz
Hoenraet kon niet nalaten
jazzemoties op te vangen en
ze nadien weer te geven in zijn
schilderkunst Met dit alles
slaagde hij er in, reeds vanaf
1960, tot op heden, omzeg
gens ieder jaar, met boeiende
individuele of groepstentoon
stellingen vele kunstliefhebbers
in binnen- en buitenland aan te
spreken. «Hij maakt materie-
werken allerhande en introdu
ceert de plank, de balk, de
koord, de kant, steeds geobse
deerd door een drang naar pik-
turale essentie en synteze Hij
schept de verbeelding aan met
zijn geheimzinnige reliëfs, met
zijn tekens, gedomineerd door
het Sint-Andrieskruis, in X-
vorm, door cirkel en draaihoek.
Na een faze van kleur (nu eens
schreeuwend, dan weer schrei
end of verstild), komt een etap
pe van zwart-wit De lijn van
zijn denken en voelen, de lijn
van zijn schriftuur, de lijn van
zijn humanisme trekt hij door in
tekeningens, zeefdrukken, et
sen, monotypen, lito's, map
pen zei Jan D'Haese Hij
legde nieuwe kontakten met
talrijke kunstenaars uit binnen-
en buitenland en streefde
steeds naar een eigen vormge
ving in zijn kunst. Sedert 1978
beschikt hij zelfs over een ate
lier in Parijs.
Al het tentoongestelde werk
van Luc Hoenraet, een prachti
ge terugblik op zijn twintigjari
ge kunstenaarsloopbaan, ge
tuigt van zijn groot vakman
schap, straalt een eigen per
soonlijkheid uit en is de vrucht
van een zekere teergevoelig
heid. Daarin treft ons vooral
het belang dat hij persoonlijk
hecht aan de materie wat re-
zulteert in een eigen taal, hij
boeit ons in de tachtig werken
die hij in de gangen en de kapel
van het Oud-Hospitaal te
Aalst expozeert, soms met zijn
«grattage» techniek en zijn
over elkaar brengen van verf-
of inktlagen, maar meestal ook
met zijn kruisvormen als obse
derend tema en zijn persoonlijk
koloriet. Dit alles weet hij dik
wijls met passende kleurban-
den te omlijsten
De overzichttentoonstelling
van Hoenraets twintig jaar ak-
tief kunstenaarsleven is dage
lijks toegankelijk - uitgenomen
's vrijdags - van 5 juni tot en
met 22 juni, van 14 tot 17 uur.
Op zon- en feestdagen van
10.30 u. tot 12 30 u en van 14
tot 18 uur.
Naar aanleiding van deze be
langrijke tentoonstelling werd
een prachtige katalogus sa
mengesteld.
We verwachten echt veel be
langstelling voor deze retros
pektieve: het oeuvre van een
talentrijk «Aalsters» kunste
naar!
(db)
Na de viering van de Vlaamse Schutsvrouwe St -
Lutgardis (geboren te Tongeren in 1182) in de
aloude Benediktijnerabdij Affligem doet ook Aalst
zijn duit in het zakje.
Dit met een gebedsuur in het Oost-Ontmoetingscen
trum in de Gentsestraat 109 te Aalst op dinsdag 15
juni van 19.30 tot 20 30 uur. Organisatoren ervan
zijn de mensen van S.P.E.S. vzw, de «Kerk van de
Hoop», reeds twee decennia druk doende om brug
gen te slaan tussen Oost en West. Nu ondermeer
door het wegbrengen van voedsel en kledij naar
Polen.
Om degelijke bruggen te slaan zijn echter sohede
pijlers nodig en geestelijke bruggen impliceren
stevige geestelijke pijlers aan beide oevers St.-
Lutgart, na acht eeuwen nog steeds brandend ak-
tueel en de grenzen van de regio ver transcende
rend, staat borg voor instandhouden en beleven van
elementaire geestelijke principes en waarden en in
deze kontekst dient het gebedsuur Han ook te wor
den gezien.
Zuster Lutgardis van de Zusters van St.-Vincentius
van Gijzegem zal tijdens het gebedsuur van deze
waarden, gekoncentreerd in de figuur van de
Vlaamse volksheilige Lutgart, getuitenia afleggen.
Vanzelfsprekend werd in het gebedsuur een misvie
ring ingebouwd
In zaal «Netwerk», De Ridderstraat te Aalst, kan U
dit weekend, op zaterdag 12 en zondag 13 juni, een
merkwaardige tentoonstelling meemaken. «Bon
sai» is er aan de orde van de dag en «bonsai» staat
gewoon voor mini-boompje, «boom in pot».
Een eeuwenoude kuituur Haarlem,
stammend uit het verre Begeesterd als ze was door
China die in Japan tot ver- de verfijning van deze kul-
fijning werd gebracht en tuur zag ze de mogelij khe-
met de theeceremonie werd den in die er door konden
opgenomen in de traditie, worden geboden aan lief
de folklore het Brachtum hebbers van groen die over
van het Land van de rijzen- al te weinig plaatsruimte
de zon. Na wereldoorlog II beschikken Een balkonne-
belande deze kuituur even- tje, een ultra-klein koertje,
eens in Europa en stadsge- terrasje kunnen inder-
note Mw Luycx uit de Eik- daad ruimschoots volstaan
straat maakte er kennis om ook met deze kuituur
mede in Nederland, meer sukses te hebben
bepaald in Amsterdam en Samen met de heer Win
dels, een Antwerpenaar,
werd dan ook in onze kon-
treien een klub opgericht,
de «Vlaamse Bonsai vereni
ging» waarvan onze stads
genote de voorzitster is.
Vereniging die momenteel
reeds meer dan 150 leden
groepeert Vlamingen uit
alle regio's en zelfs enkele
Walen die zich tot deze hob
by voelen aangetrokken.
Inlandse bomen, normali
ter reuzen in spie, klein
houden is vanzelfsprekend
geen makkie. Vooral als de
afmetingen beperkt zijn tot
zowat een halve meter. Der
gelijk resultaat bekomt
men slechts via oordeel
kundige ingrepen in wortel
en baldergestel. Niet zo
maar in het wilde weg doch
gewoon wetenschappelijk,
geschraagd door honder
den jaren experimentatie-
wèrk
Een verrijkende hobby die
ook aan mindervaliden die
verplaatsingsmoeilijkhe
den hebben heel wat moge
lijkheden kan bieden
Van 10 tot 12 en van 14 tot
20 uur kan U zulks alle
maal meemaken en U de
visie overtuigen van iets
dat ook voor U wellicht to
taal onvermoed nieuw is. U
kan er gratis binnenlopen
en de groepen kleinoden be
wonderen.
Voor meer informatie kan
U steeds terecht bij Mw
Luycx, Eikstraat 60 te
Aalst.
