Na 62 schooljaren
houden
«De Peekes»
ermee op
Dendermonde boekte
mooi resultaat
met Unicef-zilveraktie
Pastoor De Pelecijn
verlaat Erembodegem
Aalst. Pastoor De Pillecijn nam afscheid van zijn parochie te Erembodegem. Het
afscheid was een echt familiefeest, waarbij hartelijk werd gelachen, (per)
Ietwat ontroerd door de zovele blijken van genegenheid
heeft pastoor De Pelecijn verleden zaterdag afscheid
genomen van zijn parochianen die hij sedert zijn aanstel
ling als pastoor van Erembodegem, 9 jaar geleden,
regelmatig ontmoette in en rond de O.L.Vrouw Hemel-
vaartkerk van het Centrum en de Sint-Amanduskerk op
Ten Bos.
Pastoor De Pelecijn was
een goede vriend van deze
Erembodegemnaars voor
wie hij zich jarenlang on
baatzuchtig heeft ingezet.
Zijn bijzonderste aandacht
ging naar de oudere men
sen - hij was proost van de
Erembodegemse afdeling
van de Kristelijke Bond
van Gepensioneerden -
ook naar de zieken en be
jaarden. En dank zij zijn
inzet kwam het tot de res
tauratie van de pastorij, het
herstel van de twee hoger-
genoemde kerken en van
verscheidene waardevolle
voorwerpen in die kerken,
ook tot het inrichten van
het crypte-centrum, tot het
aanleggen van de nieuwe
parkeerplaats vóór de Sint-
Amanduskerk en tenslotte
tot het vernieuwen van het
parochiehuis.
Ofschoon afscheid ne
men altijd droevig is, was
het verleden zaterdag toch
feest in de bijna afgewerk
te, degelijk vernieuwde
grote zaal van dit paro
chiehuis in 't centrum van
Erembodegem.
Honderde parochianen,
vrienden en kennissen wa
ren er present om het af
scheidsfeest mee te bele
ven, om samen afscheid te
nemen van hün pastoor, tij
dens een gezellig samen
bonden blijven met de
naam van Pastoor De Pele
cijn.
Onderpastoor Vinck
wenste de nieuwe pastoor-
deken van Lede veel geluk
en vreugde in zijn nieuwe
parochie en «vierde»
pastoor De Pelecijn vooral
omwille van zijn diploma
tie, mensenkennis en orga
nisatietalent. ook omwille
van zijn vroomheid. De
bisschop van Gent heeft
pastoor De Pelecijn pas be
noemd tot pastoor-deken
te Lede. In 1953 werd hij
priester gewijd in Gent en
eerst aangesteld als leraar
in het Sint-Aloysiuscollege
van Ninove, waarna hij tot
onderpastoor in Eke en
Wondelgem werd
benoemd.
In Wondelgem kreeg hij
de opdracht de parochie
Sint-Godelieve uit te bou
wen. Daarna werd hij er
ook als pastoor aangesteld.
In mei 1973 werd hij dan
pastoor van de O.L.Vrouw
Hemelvaartparochie van
Erembodegem.
Het werd muisstil in de
zaal toen z.e.h. De Pelecijn
zijn dankwoord uitsprak.
Het was een groot dank
woord. gericht tot al diege
nen die aan dit afscheids
feest hadden meegewerkt,
aan alle parochianen die
negen jaar lang de parochie
hielpen mee uitbouwen,
een parochie die pastoor
De Pelecijn heeft mogen
leiden. Dank voor alle
mooie geschenken, die zij
hem aanboden. In zijn
dankwoord betrok hij ook
de kerkraad voor hun pret
tige samenwerking, ook de
zieken en de afdeling
Erembodegem van de
K.B.G. waan'an hij proost
is geweest en waarmee hij
toch vele mooie uren heeft
mogen doorbrengen.
De huishoudster van de
priester had een prachtige
ruiker bloemen in ont
vangst mogen nemen. Ook
dit was een gebaar dat de
afscheidnemende pastoor
diep heeft ontroerd.
«Erembodegem zal ik
nooit vergeten,» zo zegde
hij dan. «En... 'k hoop ve
len van U nog wel meerma
len terug te zien in Lede!».
Zondag 4 juli is het nu de
plechtige aanstelling van de
pastoor-deken in Lede. De
aanstelling zal gebeuren
door vikaris-generaal Fr.
Temmermans. Alle men
sen van Lede en Erembo
degem zijn hierop uitgeno
digd. De eucharistieviering
met aanstelling begint om
15u30.
Intussen hebben we ook
vernomen dat pastoor Col-
paert, een viertal jaren ge
leden aangesteld tot
pastoor van Kalken, nu be
noemd werd tot pastoor
van Erembodegem en er
weldra ook zal aangesteld
worden.
De Briyn
Aalst. Pastoor De Pillecijn verlaat Erembodegem. Hij wordt er opgevolgd als zieleherder
door Jan Colpaert, oud-leraar aan het Sint-Maartensinstituut. (per)
zijn.
Het werd een geslaagde
viering, op voorstel van
verschillende Erembode
gemse verenigingen, met
zang, deklamatie en mu
ziek. geleid door de heer
Daelman. Het A Capella-
koor Termuren en het Sint-
Amanduskoor brachten de
zaal in stemming met pas
sende gezangen, die nu en
dan door heel wat aanwezi
gen werden meegezongen.
Juffrouw B. Van De
Walle en Barbara Steen-
houdt speelden dwarsfluit,
terwijl ietwat later A.
Steenhoudt en R. Van de
Walle ons vergastten op
een fijn nummertje dans.
Ook luisterde onze pastoor
met veel aandacht naar een
mooi gedicht «De Wind»
dat stijlvol voorgedragen
werd en naar een mooi
stukje muziek op klarinet.
Na elk optreden klonk
steeds een luid applaus.
Opvallend waren ook de
oprechte woorden van
dank van de voorzitter van
de Kristelijke Bond voor
Gepensioneerden, afdeling
Erembodegem en het
dankwoord van Dr. Rom-
baut. voorzitter van de
kerkraad, tot pastoor De
Pelecijn. Hij dacht terug
aan verschillende blijvende
getuigenissen die in Erem
bodegem steeds zullen ver-
De Unicefafdeling van Dendermonde, die reeds
heel wat heeft gepresteerd ten voordele van de
internationale beweging, heeft ook deze keer bewe
zen een groot impakt te hebben op de bevolking. In
het Dendermondse werden twee ton röntgenfoto's
verzameld, terwijl voor het ganse land een 90 ton
werd bijeen gebracht. Na de nodige selekties zou er
nog voor zo'n 150.000 F overblijven.
Ondertussen echter wordt Unicef alweer gekon-
fronteerd met andere problemen.
In 1981 werd met Libanon een»akkoord gesloten om
in het zuiden van het land een belangrijk ontwikke-
lingsprojekt op stapel te zetten, waardoor een 500-
tal dorpen zouden kunnen voorzien worden van
drinkbaar water. Tot nog toe verzamelde men het
regenwater in allerlei putten, die zeer snel vervuil
den en dat water was de oorzaak van vele ziekten en
zelfs sterfgevallen onder de kinderen.
Dat programma, dat de heropbouw van hospitalen,
scholen en waterbevoorrading voorzag moest aan
de bevolking het minimum aan middelen geven, die
de Libanese kinderen voor hun toekomst nodig
hadden. Het was op goede weg om gerealiseerd te
worden, maar in enkele dagen verwoestte de onver
biddelijke oorlog alles. Unicef zal zich echter
opnieuw inzetten voor de Libanese kinderen, zoals
het zich inzet voor de Joodse en de Palestijnse
kinderen
Het Belgisch komitee van Unicef doet een oproep
om deze kinderen te redden. Unicef is ter plaatse.
Stortingen kunnen gebeuren op PR. 000-0000055-
55.
Het suikeren hart van Dendermonde klopt niet meer.
De Voorpost - 2.7.1982 - 9
college als het pensionaat. Soms was er
wel eens een boze superior of een
kwade direktrice die kwam reklameren
omdat de kinderen te laat in de school
waren ze moesten hier immers lang
aanschuiven maar meestal leefden
we in de beste verstandhouding met de
schooldirekties. Datzelfde kan niet ge
zegd worden aan Marie die hier met
haar kreemkarreke stond. Die zagen
ze in het college zo graag niet en het
gebeurde dikwijls dat hoopjes weg
smeltende ijskreem de plek aanwezen
waar de kinderen hun ijsjes moesten
weggooien.
Voor de gezusters Pee is het een
boeiende tijd geweest. Elke dag op
nieuw tussen halfacht en halfnegen,
tussen halftwaalf en halftwee en 's
avonds opnieuw tussen halfvier en vijf
uur, stond de zaak niet stil.
«Het is allemaal veel veranderd nu,
zeggen ze. Vroeger durfden de meisjes
van 't pensionaat met moeite eens
lachen naar een jongen van 't college.
Voor velen was onze winkel dan ook
een oord van samenkomst, waar ze
eens tien sekonden naast mekaar kon
den staan. Nu is het anders. De meis
jes voeren het hoge woord, spreken de
jongens aan, nemen hun sigaretten af
en zijn werkelijk haantje-de-voorste
als er kattekwaad moet uitgespookt
worden.
De kleine mannen van tegenwoordig
hebben veel te veel geld in hun zak
ken. Vroeger kwamen ze hier vier
karamellen kopen voor één frank en
dan stonden ze nog een kwartier te
kiezen om zeker geen miskoop te
doen. maar nu gooien ze vijfhonderd
of duizend frank op de toonbank alsof
het niets is. Beleefder waren ze vroe
ger ook, maar wie zich niet voegt vliegt
hier radikaal de deur uit. Ze komen
toch terug, al is het met hangende
pootjes».
Hoewel de vele schalen, korfjes en
Het uitstalraam van de «Peekes», een
voortdurende attraktie voor generaties
Dendermondenaars. (v)
potjes er volslagen nutteloos bij staan
en er maar enkele meer gebruikt wor
den, stormen tegen het einde van de
schooltijd nog enkele tientallen kinde
ren de winkel binnen. De examens zijn
trouwens bezig en veel klassen zijn op
schoolreis. Heel veel volk komt er nu
niet en binnenkort is het vakantie, dan
bollen de gezusters Pee stilaan uit en
gaan naar Oostenrijk hun geliefd va
kantieoord. Na hun terugkeer houden
ze het nog vol tot kermis, maar het
nieuwe schooljaar is er niet meer bij.
Dan is het volledig gedaan met de
smoelentrekkers en de kloppers, de
kousebanden en de hosties, de tutter-
kes en de Belga's. Dan zijn ook de
poeppegatjes op, dan is er geen kalis-
jenhout meer en geen zakken met
brokkelingen. Veel surpriesen en
blendjakken zijn er nu al niet meer,
dan blijven alleen nog de herinnerin
gen van de familie Pee aan ai die jaren
temidden van de jonge mensen. Mis
schien is het daardoor dat beiden er
nog zo kranig uitzien, want komt er
een nieuwe vlaag jongeren binnenge
waaid dan zijn ze direkt in de weer. Ze
lopen vrijwel nooit in mekaars weg en
blijven steeds even gedienstig ook als
een jonge klant dwars blijkt te liggen.
De Peekes: een instituut bijna zo groot
als de Dendermondse scholen samen.
Nooit nog zullen we een dergelijke
verzameling lekkernijen tesamen zien
onder een eenvoudige doorkraste
toonbank. Vele Dendermondse fran
ken zijn hier gepasseerd, meegebracht
door snotneuzen die thuis hebben
staan zeuren van «Allez. ma, ne frang
ver bij Pee», waar zij hem dan depo
neerden naast het sporadisch knikken
de negerke dat moest dienen om met
zijn inhoud de missies van Transvaal te
spijzen. Wie echter met maar één
frank naar de Peekes kwam dacht
verder niet aan onze zwarte broertjes
en zusterkes in Transvaal. Ik ben ervan
overtuigd dat de Peekes de vastentijd
fel gewaar werden in hun portemon
nee. Wie dan teveel snoep kocht, werd
trouwens streng bekeken. Dat hoorde
niet.
Later gingen we chokolade smokkelen
voor de internen van het college. Gan
se dozen verdwenen toen in onze boe
kentassen. Op het gevaar af «gepakt»
en zwaar gestraft te worden, verleen
den we toch soelaas aan de pension-
nairs die hun ziel zouden verkocht
hebben voor van die smakkelijke «lat
ten» Jacques of Victoria. Wel veertig
verschillende soorten hadden ze er en
de pret van de zwarthandelaren kon
met op.
Binnenkort zijn de Peekes dus voor
goed weg. Dan moet er 's morgens niet
meer tegen de «persiennes» geklopt
worden, dan is de cola en het fruitsapje
na de les ook al gedaan, dan wordt het
niet meer stampen en duwen om eerst
aan de beurt te geraken. Leentje en
Mathi Pee houden ermee op, defini
tief, Dendermonde ten spijt.
Mare De Backer
Leentje en Mathi: dagenlang onder de jeugd houdt onszelf jong. (v)
Meer nog dan de Markt heeft het Kerkplein een belangrijke rol gespeeld in
het leven van vrijwel elke Dendermondenaar. Daar js immers het raakpunt
van allerlei belangrijke sferen, van werelden die totaal onafhankelijk
evolueerden, maar die bij de eerste stap naar buitenuit mekaar ontmoeten op
het Kerkplein. Het werd er soms een amalgaam van collegejongens en
pensionaatsmeisjes, verpleegsterkes en masseurkes, wandelaars en oudjes
van het Aymonshof, agenten, vloekende automobilisten, ambtenaren van de
belastingen en lastige leraars die de meute trachtten in bedwang te houden.
Het Kerkplein was de arena van de stad, waar wij vroeger heroische
gevechten leverden met kastanjes in de zomer en sneeuwballen in de winter,
waar duizenden afspraken zijn gemaakt, evenveel veelbetekende blikken
geworpen en nog veel meer straf gekregen. Het Kerkplein was en blijft nog
steeds het domein van de schooljeugd.
Nu is dat prachtig pleintje aan een zwanezang begonnen. Niet alleen
sneuvelden enkele jaren geleden reeds enkele gevaarlijke kastanjes, ook pater
De Smet viel van zijn «piëdestal» en tot overmaat van ramp gaan nu ook de
«Peekes» dicht.
Veel kan er met meer gekozen worden, maar toch komen ze nog. (v)
Ongelijk kunnen we die kranige men
sen niet geven. Mathi en Leentje Pee
zijn allebei zeventig-plussers die hun
deel van het leven wel gehad hebben.
Hoewel beiden ongehuwd hebben zij
waarschijnlijk een grotere bende kin
deren hun leven weten bevolken, dan
gelijk welke leerkracht in de masto-
dontscholen uit de buurt.
Al 62 jaar staan ze nu in de bres voor
de goede snoepzaak. Dat z'er eindelijk
eens mee willen ophouden lijkt nor
maal. Elke dag opnieuw wordt de
snoepwinkel op bepaalde uren werke
lijk belegerd door de kinderen die het
nu wel gemakkelijker hebben dan
vroeger. Er wordt immers uitverkocht
en de meeste schalen zijn leeg. Hier en
daar vinden we nog een «zuur bèrke»
of iets dat erop gelijkt, maar echte
inkopen doen de gezusters Pee niet
meer. «Onze voorraad verkopen en
tegen september stoppen we ermee»,
zeggen ze.
«Het was trouwens kermis en turnfeest
toen we ermee begonnen zijn», herin
neren zij zich. Het college was nog een
weeshuis toen we in 13 hier kwamen
wonen. Tijdens de oorlog werd het
huis verwoest en werd er hier een
«barak» gebouwd. In 1920 stond het
nieuwe huis er al en van dan af zijn we
beginnen winkel houden. We hadden
twee broers, onze Staaf en onze Wies
en ons zuster Jeanne die gestorven is in
'65. Staaf was een smid die hiernaast
zijn toonzaal had en vooral bedreven
was in kunstvoorwerpen».
Je geraakt er niet zo gemakkelijk bin
nen, bij de «Peekes». Met enkele goe
de papieren kom je wel in de winkel,
maar van zodra ze beginnen vertellen
is het hek helemaal van de dam. Leen
tje en Mathi zijn volledig op mekaar
ingesteld, wat de ene vergeet vult de
andere wel aan. Soms is er al eens
diskussie over een jaartal of een naam.
maar na 62 jaar mensen leren kennen
en opnieuw vergeten, zit er al heel wat
in hun archief. Zij hebben vele genera
ties Dendermondenaars zien voorbij
trekken. Eerst aan de grote houten
toog, waarin men het snoepgoed
mocht gaan uitkiezen in hoge bakken.
«Toen moesten ze helemaal rond
gaan», zegt Leentje, die eigenlijk He
lena heet en de jongste van het tweetal
is.
«Gij zult dat wel niet meer geweten
hebben, zegt ze, peilend of ze soms
ook onze naam en gezicht niet in haar
geheugen terugvindt».
Of er soms bekende personaliteiten in
hun jeugd bij ons kwamen? Hoe kun
nen wij ons dat nu nog herinneren.
Iedereen kwam bij ons... Zowel het
De mandjes en de schaaltjes zijn leeg.
Tegen kermis is alles op. (v)
