en de kleine l<
De grote
Wat met Barbarabeeld van
Nieuwerkerken-Laar?
All-round-man Edgard Heirman
exposeert te Atlligem
Tweede dichtbundel
van Patric Bernauw
De beiaard speelt zo schoon hij kan
Oordegemse majoretten de besten van het land
AALST
Vooraa
bde, gi
tester v
litionm
iferent
k Sinl
s bre
august
i volks
:rd fes
toerisl
liedku
iw, eet
aarsc
n he
t Ni)
pde
.1 :n al
t in v<
iillis
20 - 6.8.1982 - De Voorpost
Raadslid Floris De
Winter interpelleerde er
over doch werd met een
kluitje in 't net gestuurd.
Raadsleden Van Vae-
renbergh en De Turk krij
gen van de burgemeester
als antwoord dat de zaak in
onderzoek is en ze zullen
worden uitgenodigd. Wat
niet gebeurde.
Schepen Roels ant
woordde op De Winter dat:
1. De vermoedelijke waar
de van het beeld pas bij de
restauratie door Crabb te
Leuven aan 't licht kwam.
2. Op vraag van pastoor en
kapelmeester na de ten
toonstelling te Geraards-
bergen in 1978 een kopie
van het beeld in de kapel
werd geplaatst.
3. Het beeld geen devotie-
voorwerp is daar het 7 jaar
afwezig was zonder dat het
werd opgemerkt.
4. Dit alles juridisch zal
worden uitgepluisd en hij
het beeld in afwachting zal
laten bewaren in het
museum.
Wat antwoordt Liniaal»?
Geen enkel van bovenver
melde argumenten raakt de
kern van de zaak.
Muziek
1
ORTSWEAR
Zondag hadden in Lier de nationale kampioen
schappen voor majoretten plaats. De Klap-
roosjes uit Oordegem, die eerder al hadden
geschitterd tijdens de provinciale kampioen
schappen, gingen ook nu weer met de prijzen
lopen. Ze wonnen met klank de reeks majoret-
tenkorpsen met harmonie, fanfare of drum
band, terwijl ook de harmonie van Oordegem
een nationale driekleur om de schouders
kreeg.
De deelnemende korpsen werden door een
internationale jury deskundig en uiterst se-
kuur gevolgd. Zij waren het er allen over eens:
de dansmeisjes van Oordegem waren de bes
ten. Dat werd onder meer bewezen door het
feit dat Carine Boxtaens. miss-majorette van
Oordegem. als klap op de vuurpijl nog werd
uitgeroepen tot Laureate Belgisch Majoretten-
kampioenschap 1982. Een onderscheiding
waarop Carine terecht fier mag zijn. De Klap-
roosjes mogen trouwens even fier zijn met de
behaalde algemene titel.
Wellicht zien we ze zaterdag 7 augustus in de
sportschuur Denderdal te Erembodegem ook
weer aan het werk. Dan hebben daar de indivi- mac
duele provinciale majorettenkampioenschap- Aals< Enke,e l°nSe d<""es <he' v'e"al "chleraan) va,
pen plaats. Die vangen aan om 13.00 uur. Oordegemse Khproosjes die ,n Lier de nationale titel if\
wacht sleepten, (arch)
Wie dagelijks de trappen van de belforttoren opklimt om
de enig mooie beiaardmuziek te vertolken is de beiaardier.
In het verleden hebben we reeds gesproken over de
hedendaagse beiaardier Pierre De Smedt.
Deze week willen we het hebben over het geslacht De
Mette.
Robert en Karei De Mette zijn onuitsprekelijk nauw
verbonden geweest met de beiaard van onze stad.
Karei De Mette
Op 4 oktober 1891 werd
Karei De Mette tot beiaar
dier benoemd. Hij werd te
Aalst geboren op 10 mei
1867, was muzikant, maar
was voor de dood van zijn
voorganger Franciscus-Al-
bertus Van De Maele,
nooit op de toren geweest.
Toch slaagde hij erin zeer
spoedig de techniek van het
beiaardspel machtig te wor
den. zodanig zelfs dat hij
op 22 juli 1895 als louter
nieuwsgierige naar Brussel
reisde en als beiaardier van
Brussel terugkeerde. Hij
was later ook werkzaam bij
het herinrichten van talrij
ke beiaarden in ons land,
en in het buitenland. Ook
durfde hij het aan. in 1926,
zelf vier bijkomende klok
ken te gieten voor de bei
aard van Aalst.
Hij bouwde ook oefenkla
vieren en enkele salon-
beiaarden. Karei De Mette
overleed op 7 december
1941.
Robert De Mette
Hij werd geboren te Aalst
op 18 september 1902. Ro
bert kreeg de eerste lessen
van zijn vader. Hij volgde
nadien ook beiaardschool
te Mechelen alwaar hij in
1930 zijn diploma behaal
de. In 1936 werd hij stads-
beiaardier van Aalst. Hij
studeerde harmonie en
contrapunt bij Jef van
Hoof. Hij componeerde tal
van stukken voor beiaard
en schreef heel wat voor
harmonieorkest. Hij gaf
zowat in gans Europa kon-
certen. Robert De Mette
overleed op 28 mei 1975 in
Oostende. Zijn naam even
als die van zijn vader blij
ven in menig geheugen van
de echte Aalstenaars.
Programma Koncert 6 au
gustus om 20 uur
1. Sprankelende klankenval
Preludium nr. 6, M. Van
den Gheyn
2. Religieuze Romantiek
Ave Maria. Fr. Schubert
3. Naar weidse verten
Op de vleugeltjes van het
gezang. F. Mendelssohn
Liefdesdroom, Fr. Liszt
4. Weemoed van 't witte
scherm
Thema uit voetlichten, Ch.
Chaplin
bew. J. Rottiers
5. Uit Sneeuwwitje
Alleen maar een lied, Fr.
Churchill
En op een dag komt hij
dan, Fr. Churchill
6. Origineel voor beiaard
Ritmendans. G Nees
7. Kantwerk in variatie
Hoefsmidvariaties, G.F.
Handel
8. Tot slot
Voorbij de regenboog, H.
Arlen
De Nieuwerkerkse kulturele vereniging «Liniaal» wijdt een heel nummer van haar
«Mededelingen» aan een heet hangijzer waarover reeds heel wat inkt vloeide: haar
herhaalde, telkens mislukte pogingen om het Barbarabeeld in de kapel van Laar,
tegenhanger van het Rochusbeeld, terug op zijn plaats te krijgen. Het Barbarabeeld, een
belangrijk stuk uit het Nieuwerkerks kunstpatrimonium, werd immers in 1973 door
kapelmeester JeanPaul Meert uitgeleend voor de Dirk Mar*"nstentoonstelling. Nadien
zou hij het echter tegen zekere voorwaarden aan de stad Aalst geschonken hebben...
Pogingen om de zaak in der
minne te regelen hadden
geen resultaat. Wat ge
beurde er achter de scher
men? Waarom, om welke
drogredenen, komt het
beeld niet terug waar het
thuishoort?
Een kopie i.p.v. het echte
beeld
Tijdens de jaarlijkse wan
deling stelt Liniaal op zon
dag 11 mei 1980 vast dat
het Barbarabeeld er niet
(meer) staat. Enige tijd la
ter treft Luc Robijns het
beeld aan in het bureau van
schepen van kuituur Her
man Roels. Kontakten van
Robijns en Fredy De
Schrijver met het stadsbe
stuur en personeel lopen op
niets uit. Wel komt men
aan de weet dat er een
kopie van het Barbara
beeld werd gemaakt. Aan
een persvertegenwoordiger
verklaart de schepen dat
het Barbarabeeld eigen
dom is van een privé- per
soon die het aan de stad
zou geschonken hebben.
Hierbij stelt Liniaal zich de
vraag «Hoe kan een beeld
dat eeuwenlang in de kapel
van Laar heeft gestaan en
dat opgenomen is in het
ACL te Brussel eigendom
zyn van een privé-persoon?
Op het houten portiekal
taar van rond 1770 was
voor het Barbarabeeld een
vaste plaats voorzien als
pendant voor het Rochus
beeld.
Liniaal liet ook blijken dat
men wist dat er een kopie
werd gemaakt en dat die
evenmin in de kapel van
Laar staat.
Als de pers de zaak wereld-
maakt, staat dan
helemaal onverwachts een
kopie in de Laarse kapel,
kopie van de hand van En
rico Leclair, beeldhouwer
en Europa-prins.
Geschonken? Onveilig te
Laar? in dépót?
Schepen Van den Eede,
verantwoordelijk voor kui
tuur in het vorige bestuur
geeft grif toe dat het Barba
rabeeld reeds sinds 1973,
na de Dirk Martens-ten-
toonstelling, op het kabinet
van kuituur staat. Jean
Paul Meert zou van de
plaatselijke pastoor carte
blanche hebben gekregen
en om veiligheidsredenen
mag het beeld überhaupt
niet terug naar Laar maar
dient het in het stedelijk
museum te worden ge
plaatst. Van de «overna
me» zou zelfs een «akte»
bestaan.
Schepen Roels ziet het
beeld op zijn bureau niet
als pronkstuk, het staat
gewoon op de grond tegen
een muur maarwei in
afwachting, in dépót.
Wat antwoordt Liniaal
hierop?
Het beeld stond blijk
baar niet ononderbroken in
het bureau van de schepen
maar bevond zich geruime
tijd elders. In privé
handen?
Pastoor Van Impe gaf
geen carte blanche en een
kapelmeester is geen eige
naar. wel een behoeder en
beschermer van gemeen
schapsgoed. Men kan niet
weggeven wat men zelf niet
heeft.
Over al dan niet veilig
heid in kabinet, museum of
kapel kan worden gedis-
kussieerd. En waarom mag
dan het even waardevolle
Rochusbeeld wél in de ka
pel blijven? En alle andere
Nieuwerkerkse schatten uit
het kunstpatrimonium? En
al het waardevolle uit de
deelgemeenten? En uit de
St -Martinuskerk?
Over een schenkingsak
te werd reeds wel gepraat
maar mensen van Liniaal
kregen ze alleszins nog niet
onder ogen.
Eiken Barbarabeeld. overschilderingen van latere datum.
Fel gebroken en diep plooienspel. typisch voor laatgoti
sche beeldsnijwerken (uit Het Land van Aalst»)
Op acht jaar nog niet \an
Kattestraat naar Oude Vis
markt?
Nog steeds belandde het
beeld noch te Laar in het
museum. Waarom?
Bewijzen van de echt
heid van het beeld dat be
hoort tot het kunstpatrimo
nium legde schepen Roels
naast zich neer
Patric Bernauw is twintig geworden en al aan zijn zijn Elke «morgen weer
tweede dichtbundel toe. Zijn eerste bundel ver- es de zee zal in lopen en
scheen in eigen beheer en droeg als titel «Ir-realis». alle parels plukken van
Men schreef toen 1980. Twee jaar later verscheen de golven, en ik zal ze
er een tweede bundel die «een tuiltje antarctische hangen om jouw hals...»
rozen» als titel meekreeg. De bundel werd uitgege- Het tweede deel van de
ven door de Poëziestichting Vers uit Beveren op bundel kreeg als titel
200 eksemplaren. «Het boek van zand»
Geboren op 15 april het huiskreeg hij een mee. De acht gedichten
1962 te Aalst is Patric vermelding in de wed- in dit hoofdstuk zijn dan
Bernauw, die studeerde strijd VVT voor mini- ook zandkorrels die
aan het Aalsterse athe- drama. Voor de bekende naarmate je je vuist har-
neum, een veelzijdig Nederlandse stripteke- der toeknijpt, sneller uit
kunstenaar. Hij debu- naar Bauke Muntz je hand rijzen,
teerde niet onaardig als schreef hij het scenario Maar wie zijn andere
dichter en kreeg zelfs van «Deborah, o Debo- hand wijd openhoudt en
enkele eervolle vermei- rah waar ben je?» Het deze zandkorrels weet
dingen in poézieprijzen, gaat hem hier om een op te vangen, verrijkt
In 1980 publiceerde hij stripverhaal in het fan- zich. Dat geldt ook voor
zijn eerste bundel «Ir- tastische genre dat ge- de poëzie van Bernauw
realis». Daarnaast publiceerd wordt in die men moet lezen met
schreef hij nog science «Clumzy» en dit jaar nog hart en ziel, die men
fiction en fantastische als album zal ver- moet beleven en dan
verhalen die in allerlei schijnen. wordt ze meer dan «de
tijdschriften en verza- In «Een tuiltje antarcti- kortstondige vreugde
mei bundels verschijnen, sche rozen» staan welge- van Archimedes - het
In 1981 werd hij te Ha- teld 20 gedichten. De ogenblik «eureka» op
relbeke bekroond met de eerste vier zijn opgedra- zijn lippen als jouw
eerste prijs voor kort- gen aan Elke. het meisje naam op de mijne»,
verhaal/kursiefje. Patric dat voor Bernauw de he- Bernauw zingt in zijn
Bernauw werkt momen- le wereld betekent, het poezie over de zuivere
teel ook aan een reeks liefje dat «Het tegengif liefde, over het grote ge-
met Gerrit De Geest en is voor wat buiten ligt, luk dat jonge mensen te
schreef een aantal luis- mijn alibi in de grote beurt kan vallen wan-
terspelen. Een ervan mensen wereld. de neer ze diep en puur van
«De leurder» werd door schelp waarin ik schui- elkaar houden, wanneer
de BRT aangekocht. len wil, stilte in een ge- heel de wereld naast hen
Ook toneelstukjes zijn dicht». Bernauw als de stilstaat en zij zichzelf
hem niet vreemd. Voor romanticus dus, als de belangrijker voelen dan
zijn toneelwerk «Dit is verliefde knul die voor al het andere samen.
Expo
Een tuiltje antarctische rozen
16' eeuws H. Barbarabeeld. De palmtak werd l®pi
toegevoegd (uit katalogus D. Martens).
«Heirman», een naam als
een klok. Inderdaad, het
gaat hier om de ingenieuze
schepper van de internatio
naal gekende «Heir-
manklok». in het Brugse
Boudewijnpark jaarlijks
door duizenden bewon
derd. Een klok destijds te
St.-Niklaas door Koning
Boudewijn ingehuldigd en
die bestaat uit liefst 46.000
zelfgemaakte onderdelen.
Een ingenieus mechanisme
in verband met tijd, astro
nomie, planetenstelsel.
Reeds op 25-jarige leeftijd
verwonderde de maker er
van als Waaslander, een
160-jarige familietraditie
voortzettend, het hele land
met zijn «astronomisch
uurwerk» te Gent dat ech
ter jammerlijk verloren
ging maar desalniettemin
de aanloop werd voor de
realisatie van de Heir-
manklok.
Maar naast een technicus,
een micro-technicus dan, is
Heirman tevens schrijver
en vooral kunstschilder. In
die laatste kwaliteit kan U
hem te Affligem ontmoe
ten tot en met 22 augustus.
In de keuze van zijn onder
werpen gaat zijn voorkeur
naar reminiscenties aan
zijn dierbaar Waasland: ar
me sukkels van weleer,
boeren en herders, folklore
en religieuze vieringen, ou
de hoeven, kapellen en to
rens. Dit alles dan in vaste
lijnen en warme kleuren.
Eigenlijk blijkt Heirman
een figuur vol kontrasten.
Zo minutieus hij aan zijn
klok werkte, zo diametraal
hier tegenover werpt hij ge
woon het Waasland op
doek. De diepe zin der pas
sie tot schilderen is bij hem
analoog aan deze van
leven.
In zijn werk valt vooral het
spel van licht en duister op
met op de voorgrond de
boerenfiguur in haar kon-
en o
frontatie met het levi ksdan
elke dag. Onwillel d, Ita
doet Heirman echte land,
Timmermans denken t Van
via zijn groot-mei y^Ks,
hart en geestelijk
schuilt er steeds een i
re achtergrond bij. n
U kan deze tentoons Pt"
meemaken op zater
van 14.30 tot 20 uur sniijk
zondagen van 11 a j,;;
van 14 a 20 uur. ^gin
zalen «B». kontr.
Opening morgen zat e an
te 16 uur met als ini eer
kunstkritikus R. Turk mfcr-
I P'"
itokki
eke rr
Aalst. Patric Bernauw aan
(ad)
Het derde deel op
nieuw bestaande uit
acht gedichten kreeg
als hoof ding «een tuiltje
antarctische rozen»
mee Ook nu weer zijn
de gedichten een uiting
van de grote liefde die
een man voor een vrouw
kan opvatten, een bena
deren van het begrip
liefde in al zijn facetten
ook van de liefde die kan
leiden tot wreedheid en
zijn tweede dichtbundel
•Al
verminking om de ai
re toch te kunnen be t:~'
ren of althans zijn
haar aandacht op zie'
vestigen. De bundel
digt hoopvol, met §je"r
verklaring neergesch
ven in de nacht, een
klaring die een uitiK t(
ging inhoudt voor
deren en voor zwerv
die steeds welkom zul
zijn. Lj]
Het beeld werd ontleend
voor een tentoonstelling en
het moet terug. Wat een
devoot voorwerp is doet
hier niets terzake.
Toch even dit:
Toen Mej. E. Dhanens
in 1948 bij het opstellen
van haar inventaris het
Barbarabeeld opnam zal ze
wel geweten hebben dat
het waardevol was. Ze
maakte er trouwens een
aparte foto van.
Een «toevertrouwd»
beeld moet vanzelfspre
kend terugkomen.
Aan pastoor Van Goe-
them werd niets gevraagd
en hij vroeg evenmin iets.
Daarenboven werd de ko
pie van het beeld in de
kapel te Laar slechts ge
plaatst bij de komst van de
fotograaf.
Het Barbarabeeld stond
steeds in de oude kapel tot
bij de afbraak. Tenslotte
stelt Liniaal zich vragen.
Waarom al deze tribüla-
ties? Zit cr misschien iets
meer achter? Of is het éch
te Barbarabeeld niet meer
in bezit van de stad? Is het
beeld op het kabinet van de
schepen misschien reeds
een kopie? Weigert de kon-
servator het misschien om
die reden op te nemen? Of
zit er nog wat anders ach
ter? Of geldt hier de mo
mentele interpretatie van
een Aalsters spotlied?
«In Nievekeirken zenti
lompe boeren,
Dorom hemmen eir Barba-
rabeltj gestoelen,
En komme ze reklameiren
va verdriet.
Tein stierre men eir me e
klotjes in 't riet».
