nooit
Hopelijk winnen we
het songfestival
IV
kontakt daarmee gebeurde in Frans-
Vlaanderen. Op zender Rijsel liep een
uitzending «Het Hof van Vlaanderen»:
een nederlandstalige editie die vooral in
Oost- en West-Vlaanderen een enorme
kijkdichtheid kende. In die periode trou
wens vonden veel landgenoten werk in het
Franse Noorden, denk maar aan de bie
tencampagnes. De studio was geïnstal
leerd onder het dak van het stadhuis van
Rijsel. Zij werkten soms in erbarmelijke
omstandigheden maar er was een schitte
rende sfeer en de ervaring die Jos daar
opdeed vormde wellicht de basis voor zijn
verdere loopbaan. In 1949 trad de toen
malige sterdanseres van de Gentse Opera,
juffrouw Berton, op in de uitzending. Zij
was gans in nylon gekleed. De technische
vooruitgang was nog niet zo ver gevor
derd. Toen de eerste beelden erdoor kwa
men verscheen de danseres poedelnaakt
op het scherm. Algemene consternatie en
onmiddellijke stopzetting van de uitzen
ding, natuurlijk tot spijt van de kijkers, 's
Nachts op terugweg gebeurde het regel
matig dat ze met het ganse orkest ergens
afstapten in een café.
1956 een proef uit voor omroeper. Samen
met 252 kandidaten waagde Jos zijn kans.
Hij slaagde in de eerste proef (tekstlezen)
en werd opgeroepen voor de tweede test:
een aankondigingsproef met muziek.
Twintig overgebleven kandidaten moch
ten deelnemen aan de derde proef: een
verhandeling. Twee weken later werd hij
uitgenodigd voor de beslissende test: een
mondeling gesprek met de jury. In die
jury zetelden toen ondermeer Professor
Pee. Raymond Brulez en Gabriël Moort-
gat. De vijf geslaagden: Raymonde Dries-
sens (nu chef-speakerin) - Julien Peeters -
Wim De Lathouwer - Nand Baert en onze
gastheer. Als onderstationschef was Wim
De Lathouwer trouwens geen onbekende
in Lokeren. Hij was steeds begaan met
het lot van de werkman. Zo liep er 's
morgens in het station eens een trein
binnen die qua interieur werkelijk smerig
en vuil was. Wim beweerde dat zowel een
minister als een gewone werkmens recht
hadden op een propere trein. Hij hield de
trein anderhalf uur op. deed hem grondig
reinigen en dat betekende meteen het
einde van de spoorwegloopbaan van De
Hoe icheikmulig ingenieur ]o> Beuiewijn producer BRT werd
«Platenpoets» en «Vragen staat vrij» zij nil
geweldig populair. Waaraan schrijft ge dat*
toe?
«Het zijn twee programma's die alle leef-l
tijden en lagen van de bevolking aanspreX
ken. Twee grote faktoren tot bijdrage vanï
het sucèes zijn: de muziekkeuze en del
presentatie. Willen de luisteraars een be-l
paalde plaat horen dan moeten ze zekerl
zes weken op voorhand schrijven,
groot is de vraag».
Het is zeker niet alledaags dat iemand die
als student de Grieks-latijnse volgt, in de
scheikunde belandt, en tussendoor Conser
vatorium loopt en tenslotte bij de BRT zijn
bestemming vindt. De levensloop van Jos
Baudewijn zit vol variatie: een pad gepla
veid met onzekerheid en twyfel, gesterkt
met een onkreukbaar zelfvertrouwen. Een
weg die naar rozen leidt maar ook bezaaid
was met doornen waarvan Jos soms nog de
stekelige wonden voelt. In zijn apparte
ment in de Gasstraat te Lokeren vertelt hij
honderduit over zjjn kleuterleven tot BRT.
Met dezelfde warme radiostem, geen blad
voor de mond nemend, de zaken op de
i juiste plaats citerend.
Jos werd geboren te Wetteren op 17
januari 1922. «Een ouwe zak» zegt hij.
maar uit zijn gesprek straalt de vitaliteit
van een twintiger. Hij bracht zijn kleuter
jaren door bij de Zusters Apostolienen in
de Zandstraat. In zijn piepjonge brein
werd toen al ingepompt dat seks taboe
was. De school was gemengd en de kleu
ters mochten nooit alleen naar toilet. Van
de klas van Soeur Theodorine stapte hij
over naar het St. Franciscuscollege voor
het Lager Onderwijs. Hij moest een slim
me geweest zijn, want hij mocht het
tweede studiejaar overslaan. In zijn eerste
jaar Grieks-Latijns maakte hij kennis met
de toneelplanken. Zijn leraar was Meneer
Rooms. Óp de prij$uitdeling moest hij het
mirakuleuze beeld van O.L.Vrouw uit
beelden: één uur onbeweeglijk stil blijven
en dan de duivel uitdrijven. Etienne
Daem, broer van folkloredeskundige
Marcel, maakte ook deel uit van de groep.
Het scheen een sukses te zijn want de
groep werd uitgenodigd om dat stuk te
komen spelen te Lokeren. Dit was zijn
eerste kennismaking met de Durmestad in
1934. De verplaatsing gebeurde met de
stoomtram. Zij stapten af op de Markt en
werden bij de Paters in de Luikstraat
gelogeerd. De opvoering vond plaats in
het Oud Gildenhuis in aanwezigheid van
Yvonne Waegemans.
Voor zijn verdere studies in de oude
humaniora toog Jos naar het H. Maagd
college te Dendermonde. Daar leerde hij
o.a. de overledene Lokerse fotograaf Lu-
cien Ketels kennen. Toen in 1940 de
oorlog uitbrak, trok hij naar de Universi
teit te Gent en koos de scheikundige
richting. In 1945 trad hij in dienst bij UCB
te Wondelgem als ingenieur. Na drie jaar
kwam hij terecht bij de firma Stella (geen
bier maar verf). Alle konversatie en admi-
nistratië gebeurde in het Frans. Een raad
gevend ingenieur, een Parijzenaar, heeft
hem in die periode enorm geholpen. Op
amper een maand tijd sprak Jos vloeiend
Frans.
Conservatorium en
massaspelen dirigeren
Ondertussen was hij ook het Conservato
rium gaan volgen en wel in de klassieke
richting. Hij dirigeerde op jeugdige leef
tijd talrijke massaspelen o.a. «Wetthra»,
het St. Popospel in Deinze met Arthur
Meulemans en het «Historisch Spel van
Aalst» waar hij Staf Bruggen leerde ken
nen en er aanstonds een diepe bewonde
ring voor koesterde.
Als free-lancer was hij begonnen aan de
gok naar de radio en TV. Zijn eerste
tos Baudewijn in gesprek met Ro Burtns.
Jos in zijn jonge jaren. Uiterst links Wim Van
rechts Samantha.
men. Ondertussen heeft hij zich ook ver
dienstelijk gemaakt door het geven van
Franstalige kommentaar voor films (voor
een Vlaming een prestatie). Ook leverde
hij de Engelstalige presentatie van kon-
certen in Amerika (Richardtown - Fargo -
Winnipeg) en in Zweden.
Jos, als bekende op de platenmarkt, hoe
hoog staan de Belgische producers aange
schreven?
«Een paar hebben een aanzien in dit
Gansbeke. naast hem Ke Riema en uiterst
rock te brengen is niet iedereen gegeven».
Zyn er in Vlaanderen goede Nederlandsta
lige tekstschrijvers?
«Spijtig genoeg niet. Eerst en vooral ki
men ze, op een paar uitzonderingen na,
voor de pinnen met onbenullige teksten.
De klemtoon op de woorden komt prak-1
tisch nooit overeen met de muziek. Daar
door komt men voor belachelijke situaties
te staan die de echte kenner de haren tenj
berde doen rijzen».
Lokeraar in 1967
Gekrent door bovenstaande beslissing
bleef Jos Baudewijn niet bij de pakken
zitten. Hij schreef in voor het examen van
producer, kwam als primus uit de bus en
werd onmiddellijk met open armen aan
vaard door Antwerpen. In 1967 kwam Jos
zich in de Gasstraat vestigen en werd
Lokeraar. Hij voelde zich hier direkt
thuis, de aanpassing vergde geen proble-
Een tafelgesprek met Byloos, producer van
Om eten en drinken te betalen zette her
orkest een deuntje op. de dansvloer ge
raakte vol en de zaak liep gesmeerd. Zij
kregen zelfs aanbiedingen van zaaiuitba-
ters om toch ook maar eens bij hen binnen
te wippen. Werkelijk een periode van het
nuttige aan het aangename koppelen.
Aan 1800 frank per maand bij BRT
In optie van Expo 58 schreef de BRT in
Freddy Breek en Adamo. Jos Ghijsen heeft c
Lathouwer.
Na die proeven lag voor Jos Baudewijn de
weg naar de micro nu wagewijd open
Maar hij stond voor een zware keuze. Een
goedbetaalde betrekking opgeven voor
een wisselvallige baan op het Flageyplein.
Hij begon met een uitzending van de
Werelddienst van middrnacht tot 2 uur 's
morgens. Aan het fantastische brutoloon
van 1.800 fr. per maand. Hij moest op
allerlei manieren de eindjes aan elkaar
knopen. Maar Jos beet door en baande
zich in een mum van tijd een weg naar
bredere perspektieven.
Hij wilde en zou slagen Na drie maand
werd hij door Radio Kortrijk gevraagd (9
maanden) dan volgde Hasselt (5 weken)
en Antwerpen (6 weken). Op 1 april 1958
kwam hij in Brussel terecht en in 1959
werd hij benoemd tot programmadirek-
teur i.p.v. Willy Carlier (intussen over
leden)
Dat het met zulke baantjes ook niet
allemaal rozegeur en maneschijn was ver
klaart volgende anekdote. In september
1958. op aandringen van reporter Jan Van
den Branden, kwam hij bij de dienst
sportuitzendingen
Hij werd ontboden bij direkteur Jan Boon
die hem van a tot z diets maakte wat
mocht en met mocht bij zulke sportrepor-
tages. Samen met Van den Branden en
Hubert Van de Vijver (een ongelooflijke
persoonlijkheid) kon Jos aan de slag om
van de sportieve zondagnamiddag een
interessant gevuld programma te maken.
Jos koppelde vraaggesprekken aan elkaar
met plaatjes o.a. van Elvis Presley. Dit
scheen «kultuurschendende muziek» al
dus senator De Keyzer uit Wemmei. die
het zover dreef er een parlementaire
vraag van te maken. Jos maakte ook het
eerste radiogesprek met Olivia Newton-
John en slaagde erin Menuhin en Lome
Greene (Pa Bonanza) naar de studio te
krijgen. Veel omroepen zouden jaloers
zijn op zulke programma's. Schijnbaar
viel zulks niet in de smaak bij «big boss»
Piet Theys Hij vond zulke gesprekken en
platendraaierij onbenullig en meteen kon
Jos het vergeten.
voor andere dingen.
moeilijk wereldje. Ik citeer vooral Sylvain
Van Holmen - Lon De Pryck - Roan
Malyester en Roland Verloove. Een grote
naam in de platenbusiness is ook Pol
Moens. Verder nog Jean en Roland
Kluger
Wat heeft een nummer (plaat) nodig om
echt door te breken?
«Dat hangt af van zoveel faktoren. De
makers kunnen denken, eindelijk een hit
te scoren. Maar ze staan op een heel
ander niveau dan de luisteraars. Het is
een beetje zoals een nieuweling in zijn
werkkring: hij moet aanvaard worden».
Wat denkt ge van de meest recente lichting
artiesten in ons land?
«Er steken een paar uitschieters tussen.
Mita Van der Maat. ondanks de kritiek
die ze te slikken kreeg, heeft zeker toe
komst. Ze heeft de presence om het ver te
brengen met haar eigen stijl. Dan hebben
we zeker De Kreuners. Na hun gouden
plaat - 's Nachts kouder dan buiten -
moeten Walter Grootaerts, Luk Imants.
Jan Van Eycken, Erik Wauters n Patrick
Van Herck voortgaan op de ingeslagen
weg. Met behulp van Jean-Marie Aerts
kunnen ze een tweede voltreffer scoren.
Als Belgische groep in de Vlaamse taal
Op het recente Eurosongfestival haalt]
Duitsland de eerste plaats. Voor wanneei
eens België?
«Alles was aanwezig om van het Duitsel
nummer de oppertroef te maken. Eei
onschuldige mooie maagd (Nicole) brengt
met haar zoetste stemmetje een bood
schap waar de ganse wereld naar hunkdrt:
vrede.
Een prima orkestrale begeleiding doet d(
rest. Opvallend ook de laatste jaren is di
twaalfpuntenuitwisseling tussen Israël
Duitsland. Het ligt er vingerdik op dat die
twee nog iets aan 't goedmaken zijn
ondanks de oorlog allang voorbij is. Dit
Songfestival winnen is natuurlijk een gro
te eer, maar in feite hoop ik dat België het
nooit haalt. Hierbij denk ik aan de kas
van de BRT die nu al zoveel mogelijk
moet gesloten blijven. Weet ge welke
kosten zulke uitzending teweeg brengen"
Trouwens zitten we hier dan nog met de
Frans-Vlaamse verhouding. Want BRT
en RTB wisselen elk jaar af. Moest bv
Stella gewonnen hebben dan viel de eer te
beurt aan de RTB om uit te zenden
hetgeen ook niet logisch is.»
Zo kan Jos Baudewijn nog uren verder
gaan. Helaas, de tijd dringt en de studio
wacht. Gauw nog even zijn werkkamer
binnengeduikeld, gevuld met duizendenlMj
platen. Maar wij staan met verstomming
geslagen wanneer hij ons meeleidt naar de
bergplaats: een garageruimte groot, bar
stensvol schijven. Met trots toont hij wer
ken van zijn lievelingscomponisten Proko-
fieff en Stravinsky. In zijn stille uren gaat
zijn voorkeur naar klassieke muziek bij
zonder vioolconcerti. Daarnaast houdt hij
ook van filmen.
lu
slaa
ote
k b
ant
tndi
len
ont
Zou Jos Baudewijn nog herbeginnen moest
hij twintig zijn?
«Ik denk van wel. In een gevarieerd leven
met slechte kanten (maar die ben ik allang
vergeten) heb ik een schat van mensen
kennis en levensvreugde opgedaan. Een
onvergetelijk moment voor mij was het
reuzevuurwerk op de Schelde ter gelegen
heid van het Rubensjaar.
Midden dit verrukkelijk hchtspektakel
zonden we een muziekband uit. Meer dan
600.(XX) toeschouwers hebben dit festijn
mogen bekijken en beluisteren. Die ogen
blikken zal ik nooit vergeten».
Andrt
Bij een missverkiezing in gezelschap van ex-wielrenner Etienne Antheunis, Armand
Pien, Jef Jurion en een Stranger. Wie kreeg de voorkeur?
