lulsterse Reinaert: te veel
mensen», te weinig «dieren
iü
Van muizen en mensen
Lokerse Revue «Tussen raap en rooster»
vreugde en weemoed verpakt in zure en zoete strofen...
Inder de kritische loep
fejater 80 met
«VVervers» in Netwerk
Aalst
Reinaert in Hulsters patersbos
De Voorpost - 17.9.1982 - 25
ilst, zondag 12 september, bos van de paters
aristen, 20 uur. We stappen de ingangspoort
len richting openluchttheater, waar de opvoe-
van het spel van den Vos Reynaerde zal
itshebben. In het voorprogramma zien we volks-
istgroep Reintje Vos aan het werk. Keurig,
int, sfeerscheppend, af! Bravo Reintje Vos! (De
"ende mikro en wat onevenwichtige geluidsweer-
ive duwen we in de vergeethoek). De opkomst voor
i spektakel lijkt ons eerder mager. Even losjes
toen Zowat 250 zielen en lichamen samen. Een
rerige man plant zijn video-apparatuur zowat in
et midden tussen de zitplaatsen. Een aantal toe-
-thouwers zit met dat «zwarte geval» verveeld. Er
■ordt wat over en weer geschoven.
)/an den Vos Reynaerde»
prdt gespeeld op drie
tóken. In het program-
pboekje heet het: «een
tie-dimensioneel toneel in
|n natuurlijk dekor». Het
peau voor de hofhouding,
èt hoogste, het verst van
tral toeschouwer, het volk.
FeiEt hol van de vos het
J igst, het dichtst bij het
ze Ik. Daartussen het speel-
j ik waar mens en dier el-
r i ar ontmoeten, met op de
ot htergrond het dorp
b aartussen werden trapjes
i paden gelegd. Hoe dan
'en »k een goed uitgebouwd
3 le ;kor. We zijn het niet
rif< ns met de «bestemming»
n de speelvlakken en met
«symbolische struktuur»
aar dat is een veel te lang
Bei rhaal.
Gn j de stipte start is de
kk luidsband nog wat moe
slin n het premièresukses en
in otesteerde met geruis.
[gwjacht wordt knal-rijk
opend en brengt een
ig3oi beeld (jager en wild)
lastn tonele. Voor de op dat
azz wnent goed zichtbaar
kkende en schietende ja-
ifn rs blijft er jammer ge-
ten ieg géén knalletje over.
1 :t verdere verloop van
het Reynaertspel is door de
lezer voldoende gekend.
We zullen ons derhalve be
perken tot op- en aanmer
kingen bij wat op de podia
gebeurt.
Het hof. Een wat rommeli
ge opstelling van de ver
schillende dieren. Te vaak
uit-tempo-bewegende figu
ren op een onderbelicht
speelvlak. Toneelmatig zit
één en ander niet snor (b.v.
maskeren). We zien te veel
«mens» op de scène, te wei
nig «dier». De klankopna
me kent heel wat ups en
downs, af en toe scherp,
bijna snerpend, soms ook
dof, mat. Net of men op
zoek is naar de juiste
klankdiepte voor een open
luchtspel. Slecht is zeker
niet het juiste woord, goed
is toch iets anders. We heb
ben alle begrip voor de fi
nanciële gevolgen van een
prima kostumering. Opval
lend is echter het gebrek
aan eenheid, aan stijl bin
nen de gebruikte kostumes.
(b.v. een te kleurrijk opge
dofte haan en een te matte,
te sobere Tibeert). Dat re
gisseur Piet Verwer opteer
de voor grime i.p.v. mas-
jater 80 bracht reeds in januari jl. een reeks
i<|>voeringen van «Ververs». Voor al degenen die
Ververs» toen misten, herneemt Tejater 80 nu dit
-tnappe stuk van H. Henkei en opent hiermee
Jvens het nieuwe toneelseizoen te Aalst. Deze
tnappe produktie, onder regie van Walter Boni
rerd in de zaal Netwerk geprogrammeerd op 11,
2, 18, 19 en 20 september te 20 uur.
kers vinden we op zichzelf
een goede gedurfde beslis
sing. We mogen echter niet
vergeten dat om de grime
en de mimiek voldoende
tot hun recht te laten ko
men, er onvermijdelijk een
steengoede, sterk lijnende
belichting aan te pas komt
en er tevens (in dit geval)
dierenkoppen moeten wor
den gegrimeerd.
Vooral bij de belichting
wringt het schoentje, (ook
vóór Mr. Mist één en ander
in de mist liet lopen en de
toeschouwer wel wat heeft
gemist). Een knap uitge
voerd kippendansje brengt
de eerste positieve noot in
het openluchtgebeuren.
Een streling voor oog en
oor. De rouwstoet met
Canteclaer en zijn gevolg
flopt. Een trommelaar slaat
uit de maat, kippen slente
ren als internen in een rij,
en tussen een hoop te men
selijke dierenfiguren doet
Nobel danig zijn best om
Canteclaers pluimen te
overschreeuwen. Het tafe
reel Bruin-Reynaert blijft
onderbelicht en Lamfreit
onverstaanbaar. De visueel
sterk uitgespeelde tafe
reeltjes van nonnetjes en
paters en de «ontmande»
lijken ons wat te brutaal, te
doorzichtig, afgestemd op
de makkelijke lachers, te
goedkoop. Dezelfde
«vondst» met fijnheid op
gezet, diskreet vertolkt,
kan uitgroeien tot een pa
reltje. Bijzonder knap is
dan weer de duivels-scène
met dans. Ook de belich
ting zit hier in de juiste
richting. Alleen begrijpen
we niet wat die duivels in
het Reynaertverhaal ko
men doen. Een duivels
plannetje? Liet de regie
zich door de duivel tot bij
het show-duiveltje bren
gen?
Na het heroptreden van de
herhalende verteller (ver
staanbaarheid?) wordt het
allemaal wat te langdradig.
Het blijft even rommelig
aan het hof (steeds dezelf
de plaatsingen). Alleen
Reynaert (Frans De Schep
per) Tibeert (Yvonne Ver-
mandel-Wauters). Belijn
(Paul Sturms) en Tiecelijn
(Chantal De Cock) bleken
bij machte om echt in hun
dierenhuid te kruipen en
dat mimisch en stemhalve
geloofwaardig te houden.
Zelfs de knappe zegging
van Tine Ruysschaert met
het gedicht van Anton Van
Wilderode hebben het min
der positieve totaalbeeld
van dit openluchtspel niet
kunnen redden. We weten
niet of regisseur Piet Ver
wer voldoende herhalingen
heeft gekregen. Het komt
ons voor dat de overgangen
in dit rijke verhaal niet he
lemaal op punt stonden en
dat niet alle spelers door
drongen waren van «Rey
naert» en hun rol als
«dier». In het hele koncept
zagen we een regisseur-vos
met te weinig vossestreken.
Bij de vraag naar scherpere
of grootsere belichting
komt onmiddellijk de fi
nanciële hamer vanachter
de deur. Daar moeten we
dus overstappen. Een de
gelijke geluidsband voor
een openluchtspel stelt wel
zeer hoge eisen. Met als
moeilijkste klip het samen
spel regisseur-geluidsman.
Het bereiken van de juiste
spreek-tempi, de verstaan
bare klankvolheid, de doel
treffendheid van de muzi
kale effekten ligt wel iets
verder dan wat we in
Hulst(erlo) hebben gezien
en gehoord.
Was dat dan alles? Welnee.
Er was de grandioze sa
menwerking tussen de Ca-
mere van Rethorica tc Sint-
Jansteen, de Camere van
Rethorica te Hulst en de
Reynaerstichtmg. Er waren
die talrijke herhalingen vol
inzet. Er was de vriend
schap. de kameraadschap.
Er was de publiciteit; de
techniek, het sekretariaat
(met een knipoog naar
Karlien Duerinck-Ghey-
sen); er was zoveel.
Voor al die zorgen, voor al
die gevonden oplossingen,
voor al die ijver, voor alles
en nog wat Proficat en
dank!
Willy De Greef
Zaterdagavond moest ik naar een begrafenis. Cop-
pe was gestorven. Om het leven gebracht door
wreedaard-vrijbuiter Reinaert. Er was veel volk in
Hulst op de uitvaart van de legkampioene (384
scharreleieren pier jaar. voorwaar). Burgemeester
Molthoff van Hulst zag ik. Tine Ruysschaert, Wil
lem Melis. Jaak Van der Helst. De fier-hovaardige
Canteclaer kraaide géén viktorie, voerde wél een
aparte Indianendans uit aan het hof van koning en
opperrechter Nobel.
Een bizarre begrafenis was het. Op de rouwreceptie
werd schuimwijn aangedragen, het postume feest
baadde in treurnis én ironie. Want Coppe mocht
dan al het Olympisch kakelrekord gevestigd heb
ben, Rein ontpopte zich weer als dé kolderkam
pioen: de rosse ruwerd, de sluwerd die zovele
neven en nichten (want alle dieren zijn familie van
elkaar) beetneemt en tegen elkaar in het harnas of
de pels jaagt, de vogelvrij verklaarde, de permanent
gedagvaarde
Frans De Schepper biechtte op. Loog zichzelf uit de
strop in keukenlatijn en menig refrein van heimelij
ke hebzucht. Log sleepte beer Bruun (Bruin, zeg
gen ze bij ons. over de schreve houden ze 't ook bij
Malpertuus i.p.v. Malpertuis) zich over de podia,
vinniger poogde kater Tibeert (met miauwende
vrouwestem. dat wel) Rein uit zijn tent te lokken,
das Grimbeert waagde een allerlaatste poging om
de vervloekte oom naar Nobel te noden.
Hulst, zaterdagavond. Herauten verklaarden de
jacht op Reinaert voor geopend, ik moest aan het
onlangs in vinyl geperste hoorngeschal van Drieske
Nijpers denken. Minzame muisjesmeisjes drentel
den van in de arena der paters Maristen de Bühne
op, er stonden wat stoelen in de weg maar ze
geraakten toch ter bestemming. Natuurlijk was dit
géén begrafenis, in Hulst beleefde men de zoveelste
heropstanding van de grijnslachende bandiet die
ontelbare wandaden op zijn kerfstok heeft maar
ook veler verwaandheid weet af te straffen. Rein is
nu eens beschuldigde, dan weer rechter.
De Zeeuwse allegorie kon zich in een onmetelijke
knusheid nestelen, een bosrijke verhevenheid als
natuurlijk platform. Die Bühne werd door wonder
doener Rigobert Antheunis in drie niveaus verdeeld
maar niet gesplitst, het ging vlot van het hof (rechts
op de achtergrond) naar de meer speelse scène links
vooraan, en helemaal op het voorplan, het laagst bij
de grond, koesterde Hermelijn haar kroost en
speelde Reinaert herhaaldelijk een schitterend-
schavuitige thuismatch. Vooral het moeiteloos en
zo dynamisch switchen van het ene plateau naar het
andere, met vaak nog wat spetterende close-ups
tussenin, kon zéér bekoren, de wijze waarop de
spots gehanteerd werden leek me gewoon vlekke
loos.
Dit Reinaertspel wentelde vlot van meer klassiek
theater (feilloos geplaybackte dialogen) naar show
en spektakel. Het sympathiekst ongetwijfeld waren
de charmant-stuntelige muizendans. de nachtelijke
stoeipoezen (met uil en vleermuizen op de gepro-
jekteerde achtergrond) en het olijk-ontroerende
geweeklaag van de kippen. Na de pauze (Reintje
Vos zette de regie wel voor schut door zelf het heft
in handen te nemen, heel de tijd) kreeg de tragiko
medie zowaar groteske allures door die gloeiende,
roodzwarte demonendans misschien niet zo Rei-
naerdiaans, zullen sommigen aanvoeren, maar al
leszins een visueel meesterstuk, deze Reinaert was
immers voornamelijk een schouw-spet. En nader
hand wéér een vondst, de fameuze flashback waarin
Bruun Bruin uit zijn Waalse nest werd opgetrom
meld om als ersatzkoning te komen regeren in
Vlaanderen.
Anton Van Wilderode (Tine Ruysschaert zegde zijn
tekst feilloos) deed de Romewaarts getogen vos op
eigentijdse wijze uitgeleide; wéér zo'n uitvaart met
vaart, opengespannen van de middeleeuwen naar
het la Courtois ontheemde Brussel en de pylonen
van het industrietijdperk, de Hulsterse pakkeman-
nen zetten beeldrijk een speuraktie op maar Rein
was toen al verzwonden.
Nadrukkelijk werd er geapplaudisseerd, zaterdag
avond, maar dèaraan mag je de kwaliteit van de
opvoering niet meten natuurlijk. Al die vosjes,
kippetjes en muisjes hadden familiale fans meege
bracht. die vonden het zèlig. Ik kon het wat
afstandelijker benaderen, niet zo «bezogen» boven
dien als Jaak Van der Helst die achteraf géén
oordeel geven wou (het is een privé-indruk, zei hij).
Mijn smaak werd. zoals bij ongetwijfeld het meren
deel van de kijkers van zaterdag, zondag en woens
dag geïnspireerd door een samenstel van faktoren
die tot één gulle, gave prestatie aaneengeregen
werden.
Nee. ik vond géén graten in de enerzijds schools-
autoritaire en anderzijds uit het losbandiger paters
vaatje tappende nonnen, het amuseerde me. Zoals
Canteclaers plechtstatige droefheid me aansprak.
Bruuns onbeholpenheid me authentiek leek en de
hele hoftroep me bijkomstig (maar niet van een
tweederangs-akteurtalent) overkwam; het was om
Reinaerts esbattementen te doen, zijn listen kregen
veel dimensie mee in Hulst.
Reliëf, niveau, met die kernwoorden bal ik summier
samen wat ik ervan vond. De vele scholieren die
zich dezer dagen naar Hulst reppen of repten
(onderwijsinstellingen uit o.m. Beveren. Zele en
het Gentse, maar niét uit Sint-Niklaas, al werden
ook de scholen in de Wase hoofdstad aangeschre
ven) zullen véél plezier hebben beleefd aan de
Reinaert van de Carmelweg, de jongelui zal vooral
het showelement, de schitterende kostumering bij
blijven. Muzikaal harmonieerde het allemaal voor
treffelijk. Paul Vereecken weze gefeliciteerd. De
ploeg van Jaap Stolte (met regisseur Piet Verwer
natuurlijk, voor de gelegenheid Pier geheten zie
programma en assistente Karlien Duerinck) heeft
een heel sfeervolle vertoning op poten gezet.
Wouter VLOEBERGH
Voorstellingen van het openluchtspel Reinaert De
Vos in het bos van de paters Maristen te Hulst nog op
17, 18 en 19 september om 20u30.
meer over «Ver-
(programmablad
'alter Boni):
ids 27 jaar werkt Be
it De Coster als schil-
in een reusachtige
iriek. Van het echte
•ijf ziet hij niets
ant hij schildert bui-
in in de kelders, kilo-
leters buizen, dag in
ag uit, jaar in jaar uit.
S ls de buizen netjes in
5 verf staan begint hij
pnieuw. Zo zal dit door-
aan tot zijn pensioen,
enoit heeft een vrouw
1 drie zonen. Die wer-
Bn op een ministerie,
enoit is zowel in de fab-
ek als thuis, letterlijk
i figuurlijk een un-
erdog.
p een dag krijgt hij een
ulpje: een jonge schil-
Br, Johny. Na wat wrij
ngen want Benoit
Bschouwt het onder-
laanse van de fabriek
bwat als zijn konink-
Ijk groeit er warmte
p vriendschap tussen
leide. Op een dag eisen
p buizen hun tol: er
(ringt gas in de ruimte
raar Benoit en Johny
fchilderen en er gebeurt
in ongeluk...
tragikomische
ihets van een arbei
dsleven wil op geen
I :el ogenblik ideeën
Iringen of theorieen
•uien. Nooit gebruikt
auteur een belerende
vermanende toon. Het
wordt er des te le-
snsechter door. De toe-
fchouwer kan zelf zijn
lonklusies trekken»,
jejater 80 brengt dit le-
fensecht stuk van Hein-
Ich Henkei in het Aal-
brs dialekt wat zeker
te natuurlijkheid van de
palogen ten goede
jomt.
pjater 80 zorgde op 11
p 12 september op-
iw voor twee fijne to-
ilavonden in Aalst en
irwacht heel wat be
ll Pngstelhng voor de ver
toningen op 18, 19 en 20
september aanstaande.
Regisseur en akteurs
Reeds op 15 januari 11.
schreven we in De Voor
poet: «Wat Tejater 80
van «Ververs» weet te
maken, is gewoonweg
sterk, aangrijpend, dui
delijk, zuiver en groots.
De regie is ad rem en
ook de vertolking is van
dergelijk hoog gehalte,
de uitbeeldingskracht zo
sterk dat je als toeschou
wer willens nillens mee
gesleurd wordt in een
stroom van gegevens, si
tuaties en feiten. Want
ondanks het feit dat
«Ververs» een echt
praatstuk is, waarin
weinig effektieve aktie
voorkomt, is het een
boeiend spektakel, le
vendig voorgesteld en
overtuigend tot en met
overgedragen
Regisseur Walter Boni
heeft de juiste sfeer ge
troffen in dit stuk. Hij
heeft de vrolijkheid en
ernst van dit stuk weten
te doseren, voor een
groot deel door akteurs
Paul Coppens (Benoit De
Coster) en Dirk Klinck
(Johny) met «vurigheid»
te doen spreken en age
ren, niet voortdurend,
maar met welgekozen
klimaxen en antikli-
maxen»
Deze akteurs. ook Rony
Rombaut (de baas) en Jo-
han Uvin in de bijrollen
dienen gewaardeerd
voor hun geloofwaardi
ge vertolking
Wanneer Tejater 80, met
deze geslaagde kollek-
tieve prestatie, erin
slaagt bij heel wat tea-
terliefhebbers, vragen
op te roepen oyer Benoit,
over Johny, zelfs over
onze arbeid in het alge
meen, met zijn zin en
onzin, dan is het ganse
gezelschap in zijn opzet
geslaagdiets wat we
hen oprecht toewensen!
Het openingsspektakel in het nieuwe kultureel
centrum te Lokeren kan niet geplaatst worden
onder de tragedies, de blijspelen, de kluchten of
operettes. Van elk soort vinden we in deze revue
wat terug. Dialoog, zang, dans en spel vermengd
met humor, heimwee, sentiment tot weemoed.
Het zijn de nodige ingrediënten van een totaalspek
takel dat elk rechtgeaard Lokeraar niet mag mis
sen. U krijgt nog die kans op zaterdag 18 en
zondag 19 september telkens om 20 uur. Reserveer
nog in de Torenstraat 1 of op tel. 48.28.05.
De realisatie van dit mini-
prentenboek is niet over
een pad van rozen gelopen.
Men wilde zoveel £g£|k
Onder de Peperbus...
vroeger e
Lokerse groepen en vereni
gingen inschakelen maar
dat bleef bij een mooie
droom. Toch kwam van de
schets een script en tenslot-
te een volwaardig lijvig dev van de verfdoos zyn aanwe-
•710-H rlruon aanstonds dp
de Peperbus boven het
dekor aanschouwt voel je je
direkt thuis. De openings
woorden «Aardig volkje,
die Lokereirs, alle kleuren
3 alle d0611 aanstonds
richting aanvoelen. Inder
daad. heel wat politieke fi
guren hebben eraan gehou-
kument Ondanks
praktische problemen, de
onvermijdelijke menings
verschillen en de prikken
onder water. Eddy Picavet ?en
y Vruman dp klaaaiplfp vpftr
heen het ganse boven be- k"'f" Ti",? „T®
schreven pad afgewandeld f
en dikwijls in doornen ge
trapt. De laatste prik was er
Jan Millecam en sjampetter
Luc Opsomer duiken we on-
tev£i aan E^y tieeft iet
doek van «zijn» spektakel
niet zien opgaan. De gele
sfeer in Van de jeneverfles
tot het «contreventieboek-
"ic\ *1C1' «MS ip„ allp fo^tten alle wel en
verde inspanningen eisten je aue 'a^e aue e e
1 uinp T*rmn rlcv»> fionren wnr-
hun tol op en hij moest rust
nemen. Maar elk toeschou
wer en kenner met het hart
op de rechte plaats heeft
tijdens de voorstelling aan
Eddy gedacht. Bedankt,
Eddy Picavet voor de mede
realisatie van deze revue
Hij is prachtig!
Isidoor Van Den Berghe
niet vergeten!
Isidoor is een bekende in
het Lokerse verenigingsle
ven. Voor toneelkring
«Rhetonca» schreef hij tal
van sketches maar het
grootste sukses kende zyn
wagenspel «De klucht van
Krispijn». Zijn luisterspel
«Mist» werd bekroond. In
deze revue schreef hij twee
bijdragen «De geheimzin
nige Non» en de sketch «Op
de Toren» Isidoor is ook
verdienstelijk lid van de
heemkring «Het Souverei-
nen» en van de stedelijke
museumkommissie
Ook voor Isidoor een ge
waardeerd lofwoord voor
zijn bijdrage aan deze
revue
wee rond deze figuren wor
den naar voren gebracht.
Meestal een lach, soms een
traan, kortom: toestanden
die ieder van ons kent. Bij
de voorstelling der ver
schillende vroegere beroe
pen gaan we de pikante toer
op. In een ode aan de har
monie krijgt Leon Van de
Wiele eerst wel de lachers
op zijn hand (Wie heeft de -s
en de -c uitgevonden?)
maar het wordt muisstil in
de zaal wanneer hij over
zijn tuba, zijn mance, zijn
overleden makkers en het
kerkhof begint. De gevoeli
ge snaar is geraakt. De
emotie is nog meer voelbaar
bij het tonen van de dia's
over de bombardementen in
de Sterrestraat en de P.
Tackstraat. De muziek uit
«De Vier Jaargetijden» van
Vivaldi en balletgroep Au
rora doen hier en daar een
traan wegpinken We ko
men weer in de ambiance
met «Alte Kameraden» en
de dansgroep Raap en
Rooster. Zo is het leven, the
show must go on Lisette
Baetens brengt ons in de
sfeer van de «hofkens» met
zijn ambras, ruzie, maar
ook zijn gemoedelijkheid.
Daar huisde het echte
leven!
Het Lokers Majorettenpelo-
ton The Flemish Girls zet
ten niet alleen hun beste
maar zeker hun mooiste
Lokeren. Sjampetters zijn soms vervelende gasten in een revue, (md)
beentje voor. En dat is het
bekijken waard De koren
Jubilate, Zingende Moeders
en Gemengd St Annakoor
brengen «de» verrassing.
Op de melodie van volkslie
deren brengen ze een ode
aan de Sportingsupporter
en de 30 miljoen, voeren
ons onder Liebautsparaplu
mee naar de zeven schepe-
Lokeren. De Lokerse revue kende heel wat hoogtepunten, tmdI
nen en zo naar Molsbroek
Ook de Lokerse klabakken
krijgen hun deel van de lol-
koek. De sketch «Op de To
ren» brengt Lokeren vanuit
de lucht gezien. Vanop de
toren worden alle hoekjes
van Lokeren op de korrel
genomen en niet alleen de
hoekjes. André Vervaet en
Jaak Van Avermaet beli
chamen de visie van de ge
wone man in de straat over
het Lokeren van vandaag.
De regisseur Wim
Lanckrock even voor
stellen...
Sedert 1977 is Wim verkon
den aan Tea ter Arena te
Gent als regisseur Met het
Multatuliteater en de Melo-
manen behaalde hij de per
sprijs verbonden aan het
Festival van het Amateur
stoneel m KNS Gent.
Wim vond het een voordeel
als regisseur geen Loke
raar te zijn Hij hoeft geen
relaties met een of andere
vereniging hier en dat is
ongetwijfeld een pluspunt
om in een serene sfeer te
kunnen werken Bij het be
gin van de repetities waren
er wel enkele vakantiepro
blemen. Ook de gewone ro-
dageperikelen staken hun
neus aan het venster en op
technisch vlak was het hier
en daar even uittesten ge
blazen. Hij vindt het prettig
de revue te regisseren en
looft de sfeer onder de uit
voerders en medewerkers.
Daniélla Van Malderen,
manusje van alles achter de
schermen, is opgelucht
over de afloop van de eerste
voorstellingen. Er komt zo
veel bij kijken en niets mag
fout gaan
Jaak Van Avermaet vindt
de revue een ideale gelegen
heid om kennis te maken
met leden van andere vere
nigingen.
Luc Millecam vond het m 't
begin van de repetities wat
tasten en zoeken «Mits wat
toeleven naar elkaar moet
er een goede verstandhou
ding komen. Een pluim
voor regisseur Wim
Lanckrock!»
Alle medewerkers vermel
den is onbegonnen werk.
Maar toch een attentie voor
Alfred Du Tré (muziek) -
Marcel Raemdonck (decor) -
Marc Allaert, Willy Stoop
en Christiane Van Roste
(fotografie) Ene Van
Droogenbroeck (belichting)
- André Van Damme en Re-
né Van Laere (geluid) Elia-
ne De Caluwé en Damëila
Van Malderen willen we
een coordinatiebloempje
werpen André
