os Moens leverde
r 'den voor populaire
tv-leuilletons
ot J
Liefde voor oude koetsen is grenzeloos
Zijn entoesiasme en vooral zijn wer
kijver waren zelfs van die aard dat de
koets sneller rijklaar was dan hij ooit
had durven vermoeden. Meteen stel
de zich een nieuw probleem: waar
geschikte koetspaarden vinden om
het ding te trekken. We hebben im
mers niet zoveel tuigpaarden meer.
Uiteindelijk viel Carlos' keuze op het
zwaar gebouwde, maar toch fier en
elegante Friese tuigpaard. Hij begon
de paarden af te richten en kort
daarop kon men Carlos fier als een
gieter met zijn koets getrokken door
twee stoere paarden een ritje zien
maken. Vanaf dat moment ging het
allemaal bliksemsnel. Het nieuws
ging als een lopend vuurtje rond en
kwam aan de oren van de televisie
mensen die net iemand zochten die
niet alleen een koets bezat, maar
bovendien ook de geschikte paarden
en met dat alles durfde te rijden. De
vraag werd aan Carlos gesteld en
nauwelijks een jaar nadat hij zijn
koets had aangekocht, was hij al een
televisiester. Hij kan nog honderduit
vertellen over de vele belevenissen
in het feuilleton «Een mens van goe
de wil», want daar ging het tenslotte
over.
Drukke tijd
Carlos Moens werd een bekendheid
in de streek en ook daarbuiten. Het
bracht met zich dat Carlos niet langer
tevreden kon zijn met een enkele
koets en zijn twee paarden. Geregeld
trok hij erop uit op zoek naar oud
paardetuig. Gelukkig voor hem was
in die periode de jacht op alles wat
ook maar een zweem van antiek had
nog niet in volle hevigheid losgebar
sten. Carlos kon dus aardig wat op de
kop tikken. Dingen die men nu alleen
maar met gouden dukaten zou kun
nen betalen, kon hij nog voor een
prikje losweken.
Carlos' kollektie werd zienderogen
groter en nu kan men er reeds acht
verschillende luxekoetsen bewonde
ren die gebruikt worden voor huwe
lijken en andere feestelijkheden (het
gaat hier dm landauers, landauettes,
coupés), een pracht van een lijkwa
gen, twee Engelse jachtkoetsen,
twee postkoetsen, twee arresleden
en allerhande wagens en ponywa
gentjes. Het pronkstuk is wel een
Duitse legerhuifkar uit 1914 die hier
werd achtergelaten tijdens de eerste
wereldoorlog en bij een Waals keu-
terboerke onder een hoop rommel
terecht kwam.
Carlos zegt met enige voorzichtig
heid dat hij naar alle waarschijnlijk
heid over de enige dergelijke huifkar
in ons land beschikt. «Zelfs het leger
museum van Brussel heeft zo een
exemplaar niet in zijn kollektie», zegt
hij.
Het blijft echter niet beperkt tot koet
sen alleen. Carlos Moens beschikt
over een ongemeen grote verzame
ling paardengarelen en legerzadels.
De televisie weet waar naartoe wan
neer men in dat verband enkele re
kwisieten nodig heeft. Carlos Moens
wordt meer dan eens om hulp ge
vraagd, vooral wanneer het gaat om
historische films, waarbij alles zo
tijdsgetrouw mogelijk wordt weerge
geven.
Carlos' naam heeft op zijn gebied
ook in het buitenland weerklank ge
vonden. Televisie- en filmregisseurs
zijn geregeld bij hem komen aan
kloppen en zo kan men in feuilletons
van verschillende zenders (BRT, RTB,
RTL en zelfs BBC) Carlos Moens met
zijn koetsen zien floreren. Voor de
fervente televisiekijkers geven we
vlug een opsomming van de pro
gramma's waaraan Carlos meewerk
te. «De soldaat Johan», «Maria
Speermalie», «De blijde dag», «Al-
brecht Rodenbach», «Robinson Cru
soe», «Ontsnappingsroute» (beter
gekend als «Life Line»), «La Révolu-
tion 1830», «Adolf Sax», «A la re
cherche de S», «Rubens» en «Les
toiles du nord». En natuurlijk ook
«Daar is een mens verdronken», een
feuilleton dat eerlang op het kleine
scherm zal te volgen zijn.
Niet altijd rozegeur en maneschijn
Wie denkt dat Carlos nu een prinsen
leventje heeft, die heeft het glad ver
keerd voor. Dagelijks moet hij kei
hard werken en wanneer er moet
gefilmd worden, dan zijn de inspan
ningen nog eens zo zwaar. Zo liet
Carlos zich een keer overhalen om
zijn medewerking te verlenen aan
een reklamespot. Het hele ding zou
op geregelde tijdstippen via de RTL
worden uitgezonden. Carlos moest
met een wagen proppensvol sla uit
een koelauto komen gereden. Als je
thuis in de luie zetel naar de spot op
televisie zit te kijken, is het zeer een
voudig. En in feite is het ook hele
maal geen probleem uit de wagen te
rijden. Maar er in geraken dat was
wat anders. Eerst de grote kar achter
waarts omhoog duwen en dan nog
de paarden achterwaarts de wagen
in. De volgende opdracht was de
paarden in de koelwagen nog optui
gen. In de benauwende ruimte van
een vrachtwagen is dat geen peul
schilletje. Kwam daarbij nog dat alles
tot in het oneindige moest worden
herhaald, want nu eens werd er te
vroeg, te laat, te snel en dan weer te
traag uit de wagen gereden. Steeds
opnieuw moesten kar en paarden
achterwaarts de wagen in geduwd
worden. Carlos vreest dat hij aan een
dergelijk avontuur zijn medewerking
niet meer zal verlenen.
Met een tweespan rijden is geen eenvoudige opgave (ad)
Dit is een oud ponywagentje van rond de eeuwwisseling. Het moet nog
gerestaureerd worden (ad)
rijkoetsen, zoals landauers en lan-
daurettes alleen maar op bestelling
worden gemaakt en volledig met de
hand, dus onbetaalbaar zijn gewor
den. Men betaalt er al vlug 1.250.000
fr voor. Volgens Carlos kunnen die
koetsen op de koop toe nog niet eens
wedijveren met het vakmanschap
dat men vroeger aan de dag legde.
Het blijven nabootsingen, zij het dan
erg goede. Maar steeds ontbreekt er
wat aan. «De ziel die de oude koetsen
hebben, die kan men daar onmoge
lijk in terugvinden», zegt Carlos.
Carlos neemt met zijn paardenspan
en zijn koetsen ook deel aan wedstrij
den. Hij is op de wedstrijden die door
de Belgium Driving Association wor
den georganizeerd een graag gezie
ne figuur. Misschien zien zijn tegen
standers hem minder graag aan de
start verschijnen, want Carlos is
steeds binnen de eerste prijzen te
vinden. Zo won hij vorig jaar onder
meer de finale van de nationale ele-
gantiewedstrijd in Ter Kamerenbos
en kreeg hij dit jaar de prijs van de
burgemeester in dezelfde wedstrijd.
Bij zo een elegantiewedstrijd komt
heel wat kijken. Er is natuurlijk in de
eerste plaats het paard, maar er is
De paarden moeten perfekt afgericht
zijn. Ze mogen niet bang zijn, moeten
tegen flink wat alwaai, veel licht en
drukte rondom bestand zijn.
Meedoen aan stoeten, karnavals,
rondrijden met feeën en schoon
heidskoninginnen, dat is allemaal
geen probleem. Je moet vooral paar
den hebben die te vertrouwen zijn. In
stoeten gaat het er immers steeds
luidruchtig aan toe en een paarden
span in bedwang houden is geen
lachertje, vooral niet als de dieren
door de omstandigheden schichtig
worden gemaakt.
ook het gespan in zijn geheel, de
koetsier en de manier waarop deze
drie harmonisch samengaan spelen
bij de juryleden een vooraanstaande
rol.
Carlos Moens nam ook vaak deel aan
samengestelde wedstrijden.
Een overwinning was er nog niet bij.
Zo een samengestelde wedstrijd be
staat uit verschillende delen. Vier
proeven om precies te zijn. Er is eerst
een dressuur, dan een maraton en
een hindernissenren om te besluiten
met een presentatie. Vorig jaar was
Carlos aardig op weg om een puik
resultaat te behalen in die wedstrijd.
Maar bij een van de laatste hinder
nissen, de waterproef, leed hij dissel
breuk en kon hij zijn kansen niet
meer naar behoren verdedigen. Dit
jaar diende Carlos voor de wedstrijd
forfait te geven. Een van de paarden
was ziek geworden en in een vier
span vervangt men van vandaag op
morgen geen paard. Dat heeft tijd
nodig.
Maar volgend jaar is Carlos er op
nieuw bij. De konkurrenten zijn dus
nu al gewaarschuwd.
(ad)
kleur en een aangenaam karakter.
Wanneer je het Friese trekpaard op
een weide zou plaatsen bij andere
paarden, zal je het als leek biezonder
moeilijk hebben om het te herken
nen. Het enige houvast is immers de
prachtige zwarte kleur. Maar wan
neer men het paard inspant, dan
ondergaat het een hele metamorfo
se. De gekromde hals, de kop fier in
de lucht en met hoog opgetrokken
voorbenen draaft het dan ritmisch en
uiterst elegant voor het gespan.
Zijn er paarden en paarden, dan zijn
er natuurlijk ook menners en men-
-fp 1972 is voor Carlos Moens een
,n gezegend jaar geweest. Het is
al het jaar waarin een oude droom
If van hem in vervulling ging. Car-
lc los Moens, van kindsbeen af ver-
,n liefd op paarden en alles wat
ardaar ook maar iets mee te ma-
ken heeft, werd in dat jaar in de
~,i\ gelegenheid gesteld een auten-
lg tieke luxe paardenkoets en ga-
k reel aan te kopen. De laatste
in Aalsterse koetsier, die naam
waardig, besloot toen er mee te
stoppen en verkocht zijn mate
riaal.
er
,e Carlos Moens was bezeten door
,f paarden. Maar met zijn 94 kilo-
n gram was hij een veel te struise
man geworden om met paarden
'lt te rijden, mee te doen aan wed-
m strijden in hyppodrooms. Hij
n was dan ook niet weinig geluk-
kig te kunnen overschakelen
j naar het mennen van paardes-
pannen, hoog gezeten op de bok
n van een koets of met een lan-
dauer door de rustige zanderige
wegen te trekken, alleen in Gods
p natuur, genietend van een stukje
zon, van de natuur en van de zo
specifieke geur van paarden. Het
mennen had hem zo gegrepen
K dat het niet kon blijven bij gezel-
-j lig wat rondjes maken. Carlos
Moens ging deelnemen aan
wedstrijden en wat niemand
had verwacht gebeurde: hij ging
herhaaldelijk met de eerste prijs
aan de haal. Zijn reputatie was
meteen wijd en zijd bekend. Ook
bij de Vlaamse televisie is men
op de hoogte van de rijmans-
kunst van Carlos Moens. Geen
wonder dus dat men hem gere
geld vraagt om mee te werken
aan een historisch feuilleton.
Carlos Moens was te zien in
onder meer «Een mens van goe
de wil» en in menig andere tv-
produktie. En steeds meer en
meer wordt zijn kennis en zijn
kunde gewaardeerd.
oec
s b
irer
d
Va
ind
DC
Het pronkstuk van de verzameling. Met deze ene bout los te schroeven is
deze Duitse legerhuifkar volledig te demonteren (ad)
Carlos Moens weet in dat verband
wel enkele verhalen op te diepen. Er
gebeurt steeds weer wat wanneer hij
met het paardenspan op tocht is voor
een huwelijk. Gewoonlijk zijn er rond
het huis van de bruid naar een goede
oude traditie dat wil, mannen druk
doende met kanonnetjes. Die zorgen
voor de ambiance. Maar ze vergeten
dat de paarden dat geluid niet ge
woon zijn. De dieren schrikken dan
meestal op, zijn gewoon niet meer in
toom te houden en dan is vaardig
heid en hopen op geluk je enige
redplank. Stel je voor dat je op dat
moment met een gewoon paard
komt aandraven. Wat er dan gebeurt
is gewoon niet te beschrijven. Men
mag en durft er zelfs niet aan denken.
ners. En niet alle goede ruiters zijn
bovendien geschikt om als koetsier
op te treden. Dat is een vak apart. Er
is namelijk een hemelsbreéd verschil
wat het mennen betreft. Als koetsier
heeft men meer dan een paard in de
hand te houden. Tussen paarden en
meester moet er een vertrouwensre
latie groeien en die komt er alleen
door voortdurend met het paard te
praten, zodat het je stem gewoon is.
Zonder die relatie loopt alles gewoon
in het honderd.
De training die tuigpaarden krijgen is
dus van groot belang. Men begint er
op zeer jonge leeftijd mee. En ze
duurt zolang tot de paarden de koet
sier blindelings volgen en gehoor
zamen.
Fragment uit de tv-reeks Ontsnappingsrouteeen produkt van de BBC.
Carlos Moens, een rustige, vlotte prater (ad)
Geen gewone paarden
Er zijn paarden en paarden. Op
school heeft men ons wel het ver
schil aangeleerd tussen een rijpaard
en een trekpaard. Maar dat is niet het
enige verschil. Er zijn verschillende
soorten rijpaarden en niet alle rij
paarden zijn geschikt om voor een
koets te worden gespannen. Volbloe
den bievoorbeeld komen liefst niet in
aanmerking. Trouwens volbloeden
zijn veel te nerveus, schrikken op bij
het minste verdacht gerucht. Carlos
Moens koos resoluut voor het Friese
tuigpaard, een typisch koetspaard
met de geschikte gang, een mooie
Zadels in overvloed (ad)
Autentiek
Toeval
Carlos Moens weet je zo te bevesti
gen dat het leven een aaneenschake
ling van toevalligheden is. Hij kwam
eerder toevallig aan de weet dat de
laatste Aalsterse koetsier, De Stro
per, zijn materiaal van de hand wen
ste te doen. Geen wonder, want koet
sen, garelen en zadels stonden er al
een tijdje troosteloos bij. Voor paar
den- en paardenspannen was er
K geen enkel vooruitzicht meer. De au-
I to had de strijd allang gewonnen en
de folklore was nog niet ver genoeg
I doorgedrongen. Koetsier De Stroper
I stopte ermee. Carlos Moens zou zich
daar niet mee verzoenen. Hij kocht al
het materiaal aan en zijn jarenlange
droom werd werkelijkheid.
uJ Carlos had een Engelse landauer ge
kocht. Weliswaar was de koets aan
een dringende opknapbeurt toe,
Hl maar Carlos Had dat er voor over.
Carlos Moens is fier op zijn verzame
ling koetsen, die allemaal autentieke
stukken zijn. Ze werden nog ge
bouwd door gerenomeerde koetsen-
bouwers en werden met een enorme
liefde hersteld waar het nodig was
om ze opnieuw rijklaar te maken.
Weliswaar kan je in deze tijd waarin
niets meer onmogelijk is ook fonkel
nieuwe koetsen gaan kopen, die zo
veel kosten als een nieuwe auto.
Maar dat zegt Carlos niets. De ro
mantiek is er dan niet meer bij en ook
de liefde die men voor een dergelijk
prachteksemplaar heeft is verdwe
nen. Daarbij komt nog dat de echte klein deel van het indrukwekkend arsenaal paardegarelen (ad)
