Wat gebeurde er
Rhone-Poulenc in
bi
Kalo?
Rein D'Haese met Bert Van Hoorick
«Figuren van het Jaar»!
Kerstverhaal
voor politici
Zwavelkoolstof:
giftig, explosief
Scheef bekeken
4 - 24.12.1982 - De Voorpost
Ztle. De brandweer van Zele
n zeer <T
n. Hoelat.
kunnen\
i, maarm
I verz<
«vei
zitter
)rmen
manen
en de
Het
panen
tsdien
Er K-as eens een welvarend land, waar rond de kersttijd, de
tijd dat iedereen de vrede viert, een minister de briljante
gedachte had alle politici te inviteren voor een studienamid
dag, die zou eindigen met een kerstmaal. De minister nep
zijn sekretaris en dikteerde het agenda als volgt: rond 16 uur
samenkomst. Om 16.30 u. Professor Pacem, beroemd
hoogleraar met een uiteenzetting over de vrede; daarna
debat en om 18.00 u. aperitief en maaltijd. De sekretaris
was druk in de weer: hij belde leveranciers van drank en
kontakteerde de hofleverancier-traiteur voor de maaltijd.
Hij wou een feestelijke zaal huren, maar alles was bezet. Er
bleef alleen de bovenverdieping van een immense wol
kenkrabber, die over de uitgestrekte stad uitzag. De sekreta
ris vond het nog zo geen slechte oplossing, kwestie van
romantiek. Dat je dat verdiep alleen met de lift kon bereiken
vond hij ook niet zo erg: kwestie van veiligheid, je hoefde
geen trappen te bewaken. De sekretaris was fier over zijn
werk: voor de receptie zou alles voorzien zijn; het eten werd-
gebracht rond 18 u. en door de hofleverancier. Die man
kende zijn stiel.' Heel fier toonde de sekretaris aan de
minister het resultaat van zijn werk. De uitnodigingen
werden rondgestuurd. Geen minister, senator of volksverte
genwoordiger werd vergeten. De inschrijvingen liepen bin
nen. Het werd een onovertroffen dag! Het was de dag voor
kerstdag dat vanuit alle hoeken van het land politici naar de
hoofdstad togen, netjes in rok. De lift zoemde op en neer en
in een minimum van tijd way de zaal proppensvol. Onder
de 500 aanwezigen ontbrak niet één minister. Om 16.30 u.
stipt kwam Professor Pacem binnen en ging achter de
vooraan opgestelde tafel zitten. Met enkele flaterende
woorden leidde de minister hem in. Professor Pacem
schraapte zijn keel en begon. Waar iedere aanwezige een
ellenlang betoog verwachtte over de twee grote mogendhe
den, over de plaats en de groei van andere opkomende
mogendheden en over lange en middellange afstandsraket
ten, was de aandacht al bij de eerste zin gewekt. «Vrede» zei
de Professor, «is een produkt van innerlijke eenvoud. Wie
staat op macht en aanzien, wie ambitie aanbidt is een vijand
van de vrede. Vrede is een produkt van rechtvaardigheid.
Zo hebben wij de natuurlijke rijkdommen van onze kolo
niën geplunderd en nu nog verkopen wij hen dure en
nutteloze projekten zonder te kijken naar de ontwikkeling
van de betrokken volkeren. Wij staan hen leningen toe voor
de uitbreiding van hun wapenarsenaal en altijd als we zeker
zijn er nog profijt uit te halen. Als die landen sterk worden,
omdat wij leven van hun grondstoffen, en deze dingen
schaars worden, als zij ons dan met dezelfde munt betalen
en onze ekonomie in een krisissituatie terecht komt, dan
nog denken wij aan eigenbelang. Dan nog houden wij onze
belastingvrije voordelen en doen de staat en dus de gewone
burger onze voordelen en onze verliezen in het buitenland
betalen. Wie zo leeft is een vijand van de vrede. Nationaal
kweekt hij onvrede door de ongelijkheid in de inleveringen:
laat het de anderen doen, wij doen er niet aan mee.
Internationaal wekt hij onvrede op omdat hij steun geeft aan
de enkele machtigen die zijn belangen gewillig zijn en de
onderdrukking steunt van de plaatselijke bevolking. Vrede
begint bij rechtvaardigheid. Wie voldoende betaald wordt
voor zijn-grondstoffen kan ook voldoende betalen voor
levering van afgewerkte produkten. Voor de wereldvrede is
het dringend noodzakelijk dat er rechtvaardige handels
overeenkomsten gesloten worden; dat de macht van hol
dings en multinationals, die steunen op uitbuiting en
onderdrukking, doorbroken wordt. Alleen dan zal er bij
alle rassen gehoor zijn voor vrede en te-vrede-nheid. Op
nationaal vlak hangt vrede ook samen met rechtvaardigheid
en gelijkheid. Is elk burger, die in eej en geweten zijn plicht
dooi en werkt voor zijn inkomsten, niet gelijk voor de wet.
Is een handwerkman niet even nodig als een minister? De
ene bestaat niet zonder de andere. Moet de ene dan meer
voordelen krijgen omdat hij de gave van het verstand
ontvangen heeft en van wie? Is de verantwoordelijkheid van
de treinwachter, de verkeersagent, de baanarbeider niet
even groot? Als ze hun werk niet goed doen kan dat ook
mensenlevens kosten. Vrede groeit vanuit een innerlijke
gesteldheid en keuze. Wie niet kiest voor de vrede kan
agressie opwekken bij de andere. Vrede is een persoonlijke
zaak met gevolgen, die verstrekkend kunnen zijn voor de
gemeenschap.
Professor Pacem zette zijn visie verder uiteen. Het was heel
stil in het gezelschap. Er kuchte niemand. «Vrede is een
beslissing van jezelf», zei de professor. Na een gereserveerd
handgeklap steeg een sterker wordend gemurmel op. De
minister zat een beetje verveeld. Hij had gedacht aan
kernbewapening en afstandsraketten aan cijfers en statistie-
over de weerbaarheid van het land, aan de getalsterkte
van net leger en de verouderde uitrusting die hij gaarne snel
vernieuwd zag, hij dacht aan de efficiëntie van zijn leger,
aan discipline. Hij was net bezig zijn kalmte en gereser
veerdheid te herwinnen om de Professor te bedanken en het
debat in te leiden, toen zijn sekretaris rood kwam aanlopen:
de lift zat vast en het eten was er nog niet. Wat alleen in
kerstverhalen kan gebeuren, gebeurde tot overmaat van
ramp: de elektriciteit viel uit. Gelukkig had de sekretaris de
tafels laten versieren met kerststukjes en kaarsen, die
werden in allerijl aangestoken. Toen men door het raam
keek lag de hele stad in de grootste duisternis. Alleen ver
aan de hemel pinken enkele sterren... Door handgeklap
vroeg de minister stilte. «Geachte genodigdenzei hij,
«zoals jullie zien is er geen elektriciteit, laten we de kaarsen
niet allemaal aansteken en in deze feeërieke verlichting
overgaan tot het debat». Hij stelde de leden van de
gespreksgroep voor en het debat begon. Natuurlijk werden
vragen gesteld over de weerbaarheid van het land en over
hoe een enkeling iets kan doen voor de vrede.
De Professor had het misschien bij het rechte eind, maar
was dat niet té idealistisch? En wat kon een kleine regering
eraan verhelpen? Dat vrede ook en eerst en vooral natio
naal groeit kwam niet meer ter sprake. De slotsom was dat
de vergadering zich machteloos voelde wat 'vrede' betreft.
Inmiddels was het 18.00 uur en de receptie begon.
De drukke gesprekken vielen hier en daar stil. Vele
genodigden stonden aan het raam, dromerig te kijken over
de donkere Stad. De ene herinnerde zich de kerstverhalen
uit zijn jeugd: hoe een rijke koning rond kersttijd zich in
gewone kleren stak en rondwandelde in de stad. Hij wou
weten hoe zijn onderdanen zich voelden. Bij de rijken zag
hij rijkgevulde tafels, bij de armen waren het gemeenschaps
feesten: niet overdonderend, maar de ene bracht wijn, de
andere kip, dè andere brood en zo hadden ze gezellig
samen toch nog een feest. Aan hun tafel was er ook plaats
voor de blinde bedelaar van de hoek. Terwijl de rijke
zingende kindertjes doorstuurden. Een andere dacht aan
het verhaal van het meisje met de zwavelstokjes. En zonder
dat ze het merkten werden ze allen héél stil. Ergens
weggestopt in een hoek had de sekretaris een kerstkribbe
opgesteld. De schaduw van de vlam danste figuren op
Maria en Jozef. Een fluorescerende engel deed de aanwe
zigheid van de kribbe uitkomen. Zo was elk bezig met zijn
eigen gedachten. Inmiddels was de sekretaris druk bezig
met telefoneren. De hofleverancier stond beneden, maar er
was geen trap en het zou zeker twee uur duren voor de
elektriciteitspanne hersteld was. Professor Pacem stond
rustig naar de sterren te kijken en liet zijn gedachten de vrije
loop. Hij dacht aan Ghandi en aan Moeder Teresa en aan
de twee Ierse vrouwen die de Nobelprijs voor de vrede
ontvangen hadden. Onwillekeurig gingen zijn blikken naar
de kribbe. Hij hoorde nog de woorden: Wij zijn te klein
om er iets aan te doen», en droomde. Hij dacht aan Phil
Bosnians en verbeter de wereld maar begin bij jezelf», en
aan zovele mensen, die in het kleine geloofden en dat alleen
als hoogste doel stelden.
Het werd 19.00 uur. Van herstelling van de elektriciteitspan
ne way nog geen sprake: het zou langer duren dan men
voorzien had. De kaarsen brandden half op. Toen de
minister de verlenging van de termijn mededeelde werd
beslist zuiniger te zijn met het licht. Men doofde enkele
kaarsen. Vermits er alleen drank aanwezig was, en allen
honger hadden, dronken ze een borrel meer. Op een lege
maag stijgt het vlug naar het hoofd. En sommige mensen
worden héél triestig als ze dronken zijn. Maar anderen heel
plezierig. Laat ons onze tijd gebruiken» zei iemand, «wat
doen we?». Toen stelde iemand voor een kwis te doen.
Maar er was geen licht genoeg om alle groepen te onder
scheiden, dus dat ging niet.
Laat ons mopjes vertellen» zei een ander en de daad bij het
woord voegend, vertelde hij er een. Vele volgden en of er
gelachen werd; er waren gepeperde en ongepeperde, prope
re en vuile. Maar ook daaraan komt een eind en de stilte
nam weer de bovenhand. Toen zei iemand: wat staat die
kerststal bier te doen?». Er waren immers van alle gezind
heden en overtuigingen onder de genodigden. «Zeg,» zei
een ander, «ik respekteer jouw partij en mening, respekteer
jij dan de mijne; ik geloof namelijk in die kerststal». En
toen is er een politiek debat uit gevolgd, waarvan ik de
inhoud in een kerstverhaal niet durf vertellen. Maar op het
einde was er heel grote onvrede. Want als je een glaasje op
hebt en de gemoederen zijn verhit, dan kunnen er harde
woorden vallen, en er vielen harde woorden. Professor
Pacem zat in zijn hoekje heel stil alles te bekijken. Het
geroep werd luider en luider. De minister stond handenwrij
vend in een hoek van de kamer bij het telefoontoestel. Toen
vloog het eerste glas met zijn inhoud door de lucht en toen
volgden er meer. Er werd geduwd en getrokken en buiten
lag de stad in de armen van de donkere nacht vredig op de
dageraad te wachten. De minister pijnigdei zijn hoofd om
een middel te vinden om de zaak terug waardigheid te
geven, maar zijn pogingen gingen in het lawaai verloren.
Toen de gemoederen gekoeld waren, zei Professor Pacem,
die al die tijd in stilte naast de kribbe gestaan had: «Dat
kleine kind hier is de boodschap dal vrede begint bij jezelf,
bij de keuze van rechtvaardigheid, eerlijkheid en eerbied
tegenover iedereen. Hij was geweldloos, en hoe klein ook,
hij geloofde in zijn roeping, maar ook zijn oproep is met
geweld beantwoord geworden. Omdat mensen zich zo vlug
aangevallen voelen in hun macht en hun belangen, als
iemand geweldloos eerlijk durft zijn. Ook jullie kennen de
vrede nog niet. Durf je nu nog zeggen dat je - jij als
persoon - er niets kunt aan veranderen?» Gelukkig was er
geen licht, want velen waren toch beschaamd over hun
houding. «Als jullie echt vrede willen dan kan dat vanavond
reeds beginnen. Zet u aan tafel met wie je gevochten hebt en
behandel hem zoals je zelf zou willen behandeld worden.»
Net op dat moment sloeg het licht weer aan en de hele stad
lag te pinken. Op de bovenverdieping was het een echte
woestenij. Maar met vereende krachten werd gewerkt om de
tafels op hun plaats te zetten; de glazen weg te brengen de
vloer op te ruimen en alles weer netjes te maken. Zoals
Professor Pacem gevraagd had ging elk zich in stilte bij zijn
politieke tegenstander zetten en bediende hem met een van
harte gemeende voorkomendheid. Langzamerhand ont
stond er een zeer vreemde sfeer, hel had iets van echte
warmte, van bekommerdheid, van medewerking, van be
grip. En wonder boven wonder was het onderwerp van het
gesprek: «Hoe kan ik vrede brengen bij de mensen uit mijn
omgeving?». «Hoe kan ik vermijden van anderen te ont
goochelen, hen agressief te maken, hen onrechtvaardig te
behandelen?» En er werden vele goede voornemens ge
maakt en ook volbracht. Het feestmaal was pas onder de
morgen afgelopen. Er was een echte hartelijkheid. Het was
kerstdag. En ook de meest verstokte vrijzinnigen en anders
denkenden hadden iets van de betekenis van het kerstfeest
begrepen. Ze konden het niet zo direkt verwoorden, maar
in de duisternis was er een licht voor hen opgegaan. En zij
die erin geloofden, maar die door sleur en traditie alleen de
uiterlijkheden van het feest nog kenden, hadden weer zo'n
warm gevoel rond hun hart, zo iets dat je slechts zelden
meemaakt. Professor Pacem was in alle stilte verdwenen.
De minister, die eerst van schaamte stilletjes wou wegmui-
zen, werd gegrepen door de hartelijke begroetingen van de
weggaande genodigden; de sekretaris, die zich in een hoekje
verstopt had om alle lelijke woorden, naar zijn hoofd
geslingerd voor de keuze van de zaal, werd door de minister
opgezocht en was verwonderd van zijn baas zo een hartelij
ke en van-erkentenis-volle handdruk te ontvangen. Toen de
laatste genodigde wegging stond in het oosten een ster te
pinken. De minister ging voor de kribbe staan. Hij geloofde
er niet veel in. Hij sprak er wél over met zijn kinderen,
kwestie van traditie, romantiek en partij, maar het raakte
hem niet echt. Nochtans bleef hij nu stil en verwezen naar
het kleine kind staan staren. En hij deed iets wat hij lang niet
meer gedaan had, hij stamelde leer ons, hoe klein wij ook
zijn, nog te geloven dal vrede bij onszelf begint, door
rechtvaardigheid en eerlijkheid en sta ons ook bij om zo te
leven.
De opkomende zon kleurde de stad in een pastel van blauw
en rood. Er was een wonder gebeurd. Alleen, de mensen
zagen het niet.
(Ivg)
Ter gelegenheid van Kerstmis
en Nieuwjaar wordt de grote
hall van de Kredietbank in de
Arenbergstraat te Brussel in
"het teken geplaatst van het
sprookje. In een aangepast de-
kor gaat de bezoekers er de
klassieke sprookjesboeken van
de wereldliteratuur kunnen be
wonderen. De tentoonstelling
is dagelijks toegankelijk van 20
december tot en met 7 januari
tijdens de kantooruren.
Op zaterdag 12 februari om
14.30 uur wordt in het audito-
ping via aankoop, schen
king en in bruikleen krijgen
een bibliotheek stuk bij
stuk werd opgebouwd. Re
sultaat van opzoekingswerk
en totale inzet. Voor Rein
D'Haese, kleinzoon van
Bert, gingen heel wat deu
ren open. Ook tal van
voorwerpen belandden er
als start voor het museum.
Ook deze ruimte werd te
klein en was bovendien
moeilijk voor het publiek
toegankelijk en toen
D'Haese vernam dat bij de
restauratie van het belfort
de tweede verdieping nog
geen bestemming had ge
kregen stemde het sche
penkollege er op zijn vraag
mee in deze verdieping
voor te behouden voor het
Daensmuseum. Wel was er
geen lift maar toch een
nieuwe toegangstrap en bo
vendien was het gebouw
absoluut centraal gelegen.
Alles staat er echter vol-
Aalst. Rein D'Haese samen met zijn vrouwtje en de jongste telg (per)
de nieuwe koalitie het teresse bestaat.
Daensmuseum in het hart Met het Priester Dac
draagt en daarenboven is er fonds is de verstandh
het incident met het exa- ding, na enig mening»
worden blijft ^wellicht een en drie jaar als tewerkge- men van hulp-konservator schil te hebben uitgepi
waarbij de examenstof die alleszins goed en heel
was van Aalsterse kunstge- Fondsleden gaven stuk
schiedenis wat zeker niet in aan het museum in bn
de kaart D'Haese was. leen.
Ook de stedelijke vzw, sa- Momenteel is D'Ht
mengesteld öp basis van de druk in de weer om
sterkte van de diverse poli- zich in privé-handen
tieke frakties, funktioneert vindt vast te leggen op
minder vlot. Beter werkt krofilm waardoor het i
alleszins de advieskommis- seum een verdere dimei
sie die uit historici en men- zou krijgen. t
gens overeenkomst los van voor D'Haese zelf zit de
wanden en zoldering. Of toekomst vol vraagtekens,
ook de zolder op de hogere Rein D'Haese zelf was één
verdieping kan gebruikt jaar werkzaam als stagiair
vrome wens, door schepen stelde werkloze met een
Roels alleszins bij de ope- om de drie maanden te ver-
ning van museum en ar- lengen kontrakt. Voor een
chief t.g.v. de Daensdag in jong huisvader gehuwd
september jongstleden, met licentiaat biologie zon-
reeds geuit. Zulks zou in- der werk Marieke Coessens
derdaad impliceren dat de en vader
zolderruimte opgeknapt
wordt, afgeslagen, geïso
leerd, bruikbaar gemaakt.
Vraagtekens
Zowel voor het museum als Verder wordt gevraagd of sen met daadwerkelijke in-
van Nele (20
maand) en Katrien (1
maand) alleszins weinig
aantrekkelijk noch stimule
rend.
zondheid en leefmilieu.
Een uittreksel uit die brief
van 25 november 1982: «Ik
verneem uit goede ingelich
te bron, dat het bedrijf Pro-
gil, gevestigd te Beveren en
sinds enkele tijd de naam
Rhne-Poulenc voerend, in
de maand augustus 1981
150 ton zwavelkoolstof in
de Schelde gestort heeft.
Uit diezelfde bron verneem
ik dat er tegen dit bedrijf
geen enkele sanktie werd
getroffen en dat ook niets
werd ondernomen om deze
bijzonder gevaarlijke stof
te neutraliseren. Graag wil
de ik van u vernemen of u
over dit feit ingelicht werd
en of iets door de overheid
in dit verband ondernomen
werd.» Een week later al
ontving de heer Dierickx
een antwoord, waaruit
blijkt dat de heer Aerts
geen bevoegdheid heeft
over de aangehaalde mate
rie. Gevolg: de brief werd
overgemaakt aan Jan Lens-
sens, gemeenschapsminis
ter voor leefmilieu, water
beleid en onderwijs.
Voorlopig laatste wapen
feit in deze zaak is een
schrijven van de heer Lens-
sens waarin hij meedeelt
dat de klacht voor onder
zoek aan de bevoegde ad
ministratie werd overge
maakt. Het is nu wachten
op de eerste resultaten van
dit onderzoek.
Luk VAN BROECK
Een nader onderzoek zal aan het licht brengen c
Rhóne-Poulenc zich al dan niet aan flagrante i
lieu-schending schuldig gemaakt heeft. Eén ding I
wel zeker: het goedje dat in het betrokken bedrif
wordt aangemaakt is niet bepaald ongevaarlijk t
noemen. Zwavelkoolstof heeft de eigenschapp»
zeer vluchtig en ontvlambaar te zijn. De damp<
zijn zwaarder dan lucht en vormen explosievl
mengsels, die door elektrostatische vonken kunne!
ontstoken worden, vooral bij vullen, aftappen
verwerken. Bovendien heeft zwavelkoolstof de
genschap een bedwelmende giftige stof te zijn,
inwerkt op het zenuw- en bloedvatenstelsel. 1
verbranding ontstaan giftige zwaveldioxide-dai
pen.
Bij Rhne-Poulenc vermeldt men een produktie
verkoop van 60.000 ton zwavelkoolstof per jaar.
LVl
De Dendermondse
self-kickers
Een raadszitting geeft altijd
aanleiding tot eigenaardige
voorvallen en af en toe kom
je er zelfs eens iets te weten.
Nu hoorden we dat de
CV P-meerderheid het zo
waar aandierf om Appels
een Albert Cool- en een Dé-
siré Van Hoordestraat ca
deau te doen. Vroeger reeds
vroegen velen zich af of het
wel opportuun was om het
Keur een Clement Ley-
baertstraat te geven.Al de
ze mensen zijn immers nog
in goede doen en het lijkt
erop alsof ze een «speekma-
dolle» willen geven aan
zichzelf.
Het is ook mogelijk dat de
Dendermondse burgemees-
rium van het Provinciehuis te
Antwerpen de plenaire zitting
gehouden van de Europese
ere-senaat.
ter schrik heeft dat na zijn
ambtstermijn niemand een
straat aan hem zal willen
wijden en dan zou Appels
daarvan voorgoed versto
ken blijven.
Een burgemeester Gaston
Reynsstraat in Grembergen
ware inderdaad een beter
idee. Wettelijk bovendien,
want wat de Dendermondse
raad misschien niet wist,
maar ons werd bevestigd
door iemand van de Natio
nale Kommissie, is dat dit
gewoon niet mag. Alleen le
den van de koninklijke fa
milie kunnen hun naam op
een straatbordje krijgen en
dan alleen nog mits toela
ting van het hof.
(Welke spuiter stelt een
Prins Alexanderlaan voor?)
Voor zover ons bekend zijn
de drie figuren in Dender-
monde nog absoluut niet
dood, geen familie van me
kaar en zeker niet konink
lijk. Af en toe «goddelijk»,
dat wel!
Spelen met woordjes
Mang Burghgrave is steeds
een spitsvondige kerel ge
weest, vraag dat maar eens
aan zijn leerlingen. Ook in
de gemeenteraad komt der
gelijke eigenschap tot haar
recht. In verband met de
klachten, volgend op de
voorbije gemeenteverkie
zingen, zei hij tot de burge
meester: «Wie een wal-
graaft voor een ander is een
klinkaardWe moeten er
geen tekeningske bijmaken
zeker?
't Is weer gedaan
Voilé, de kinderen zitten
weer lekker thuis en de le
raars ook. Zij hebben hun
rust volledig verdiend.
Vooral de kinderen dan.
Vrijdag zaten de stedelijke
herbergen geruime tijd vol
met feestende jongelui en
dito leerkrachten die een
mooie vakantie voor de
boeg hadden. Vrijdagavond
stonden er al enkele met de
skies op de wagen klaar om
zaterdag te vertrekken naar
betere oorden dan die
Blackboard Jungle.
De Frut is altijd mis
De tofste Gazet is zeker en
vast die van Antwerpen. Niet
alleen voor de smakelijke en
gevarieerde opmaak, voor
de snelheid van de berichten
en het jeugdige, revolutio
naire pigment dat er elke
dag opnieuw uitstraalt, ze is
vooral plezant om de sport
te lezen. Niet alleen slaat de
computer waarmee de voet
balstanden worden bijge
houden af en toe dol en
krijg ie de klassementen van
enkele weken geleden, bo
vendien vergissen de verant
woordelijke avondredak-
teurs zich geregeld in de
titels. Dendermonde is ook
deze week onvermoeibaar
bezig kampioen te worden,
terwijl het in feite zeven
punten achter Denderhou-
tem aanhuppelt. De suppor
ter trapt er niet in; de achte
loze lezer wel. Hij leest im
mers de kleine lettertjes niet.
Weg met Happart
De Dendermondse raad
heeft dus gezegd dat Hap
part geen burgemeester mag
worden. Voilé, daarmee
weten ze't nu in Brussel
ook. Indien niet ingegaan
wordt op die eis zal de fiere
Denderstede een knokploeg
naar 's Gravenvoeren stu
ren om op het Vlaamsha-
tend facies van José te I
fen. Gewapend met Ifc&K
seien, fietskettingen,
beugels en loden pijpen%
len onze pijnders alfl
de sterkste met aanto
hoofd Kalleke Step, J
Voer uitkammen en I
snoodaard prijsgeven f
de algemene volksspot. 1
Wat gaan we echter doeM
de brave burgers van I
pe-sur-Mésotte niet
dat ene Cool hier zou
meester worden,
toch ook blijkbaar
op die funktie mag
Delikat
Delimat lijkt een
kale zaak te zijn. Hoeljst. De
het nu al duurt,
niet meer zeggen,
moet al verschillende
zijn dat de zogenaal
slachtoffers van deze I
bazen zonder een piI
voorschot, provisie of I
ook aan het (was)lijt
worden gehouden. Sowf
gen zijn het stilaan beiA
worden, zijn nu zodanim
wrongen, gezwierd enI
(hersen)-spoeld dat zet
zijn voor de droogkastl
muitos annos.
Duur orkest
We vragen ons dikwijl
waarom we niet allee
smoking moeten zijn]
sjieke koncerten bij te\
nen, maar ook waarot
zoveel toegang moeten I
len. Nu we de prijs val
pauk kennen, kunnen fl
best inkomen. Zo'n i
ding kost ongeveer 101
fr.De Denderm
Muziekakademie krijd
twee voor Sinterklaas. I
