Toneelkring Baudeloo
kreeg belangwekkende post
«Het lijk is zoek»:
handig; en overtuigend verdedigd door Thalia' 82.
Derde luik van eenakterfestival in Stekene
Willequets one man
show te Hamme
De Voorpost - 28.1.1983 - 23
Zaterdag 22 januari jl. was
het Stekense Eenakterfesti
val aan een derde uitgave
toe. Totnogtoe voerden vier
Wase gezelschappen, zeker
niet met algemene reüssite,
hun eenakter ten tonele.
keren naar haar geboorte- stuk langer op scène en met Erg negatieve beschouwin-
dorp blijft Stanley vast- goed gevolg. Zij was de fri- gen voor dit gezelschap be-
besloten. Niet langer echter vole, vitalistische Caroline treffen de uitspraak: het
Markby. «Ik kan mezelf ging van volledig afgevlak-
niet eens voorstellen als te tweeklanken tot een hin-
dan dat ene mevrouw Pres-
cott roet in het eten komt
gooien. Zij is de moeder van
April Dawn en wil haar
.In de herberg De Roos en dochter vergezellen (wel maar tegelijk lief en op-
de Kroon», een stuk waar- wat merkwaardig voor de rdeht en naar die indruk
voor het toneelgezelschap moeder van een pin-up die
Reynaert uit Melsele koos zich in meerdere bladen in
troostprijs bij
spel», zei ze; ze was naïef.
Het Esbattement van een zwoel negligeetje
den Appelboom» als ge- toont). Liever niet dan,
bracht door 't Kelderken uit vindt Stanley; hij blijft
Kemzeke, blijven mij bij als thuis en laat mevrouw Pre-
respektievelijk verdienste- scott en Kathy
lijk en zeer verdienstelijk.
anders gesteld. Zijn op
komst was stuntelig en niet
ingewerkt en alhoewel hij
vallig ouwe bekenden is o later wat beter in zijn rol
zat, is hij er toch niet in
derlijke spaarzaamheid met
het gebruik van de ha. Al
leen Guy De Breucker mag
zich hier gespaard weten,
met sukses toe. Ook dit moet mij nog van
Jerome Gorrebeeck het hart. Ivo Dewulf heeft
(als haar man, Harold met de tekening die hij ter
Markby) was het enigszins verluchting bij de aankon-
Eenakterfestival Stekene. Een matige prestatie van XYZ uit Bazel met «April Dawn». (lv)
speelde 5
Met
net van onvolkomenheden van de suffige Harold Mar
en konden met hun pro- by, het frivole buurvrouwt-
diging van deze eenakter
maakte, uiteindelijk niét
bewaarheide verwachtin
gen opgeroepen (grapje,
Ivo!)
De Brievenbus
dukten nauwelijks overtui-
Zij hebben een ver-
dat jong is en beslist nog
wel wat wil... En toen viel
keerd stuk en/of verkeerde het doek. Géén moment na-
woordelijkheid voor voor
noemde gewrongenheden
ligt natuurlijk ook voor een
stuk bij de overigens niet
akteurs gekozen en zoiets tuurlijk en te weten dat ik erg overtuigende regie van
wreekt zich zondermeer. de akteurs nog geen twee
Maar het lijkt wel crescen- minuten later al buiten
do te gaan met het eenak- trof, is ook achter het doek
Dirk Gorrebeeck. Wanneer
Kathy .b.v., vóór de op
komst van haar Stanley,
zegt: «Ik hoor de voordeur»
dan hóórden wij in
terfestival. verder niets gebeurd.
Het frivole, van een goeie De agressie waarmee Ju
plot voorziene, maar verder liette Toté (Kathy Kemp) de geen voordeur, maar wel
inhoudelijk simplistisch journaliste bij het begin was daar, zeer plotseling
van het stuk te lijf ging,
niet in verhouding met
uitgewerkte «April Dawn»
van Philip Johnson, op po-
gezet door XYZ uit Ba-
(zoals de opkomst van elk
personage verliep) Stanley
de gegeven situatie en Kemp. De rol van Stanley
zei, was zeker genietbaar maakte een later noodzake- Kemp was voor rekening
en de manier waarop ak- lijke acceleratie onmoge- van Guy De Breucker. Hij
teurs van het gezelschap lijk. Een dermate scherpe slikte zijn onderdrukte en-
Baudeloo uit Sinaai zich in vijandigheid had normaal thousiasme voor een avon-
«De Brievenbus» van Jozef moeten leiden tot het zon- tuurtje met April Dawn
Van Hoeck leefden, noem ik der meer buitengooien van keurig weg op de giftige
verbazend professionalis- de journaliste. Een voor- reakties van zijn vrouw;
tischzichtige verontwaardiging zijn miniek was daarbij
een vlak,
dus
April Dawn
Stanley Kemp moet wel een
goed vrouwenkenner zijn.
Hij heeft voor een bepaalde personage neergezet,
krant twaalf foto's van lie- naderhand was zij
felijke meisjes in de juiste vaardbaar als de knibbige,
had beter gepast. Juliette zeer gepast, maar hij bleef,
Toté heeft met Kathy Kemp vond ik, té onbewogen toen
volgorde geplaatst en blijkt gefrustreerde en bekrom-
zo wedstrijdwinnaar te zijn pen huis- tuin- en keuken-
geworden. Hij mag kiezen vrouw. Wellicht waren het,
uit twee prijzen: of een vooral toch in die eerste
avondje uit met dé Holly
wood vamp: April Dawn, of die haar parten speelden
een check van 25.000 Missprekingen, morszin-
frank. Maar mevrouw
droomt al zo lang van een
mooie badkamer en is niet
alleen daarom erg veront-
ongenuanceerd bleek dat van het avondje
ongeloofwaardig uit niets in huis kon ko
men. Kemp was zelfs bereid
zijn huwelijk voor deze ene
avond in gevaar te brengen
en de koele luciditeit waar
mee De Breucker zijn stem
bleef kontroleren, was dan
ook totaal onbegrijpelijk,
scène, de plankenkriebels Blijft nog Rosita Van Gae-
«De Brievenbus» is een uit
zonderlijk geslaagde, maar
veeleisende allegorie van
Jozef Van Hoeck. Een re-
klamefolder en een aange
tekend schrijven üggen te
wachten tot de brievenbus,
waarin zij pas werden gede
poneerd, gelicht wordt,
de"zaai Aangetekend ergert zich
aan de achteloosheid waar
mee zij nog behandeld
wordt. Het zal Reklame een
zorg zijn: hij moet soms da
gen wachten en nu en dan
loopt het zelfs slecht met
hem af. Brief en Zicht-
kaartje schuiven nu ook
binnen. Zij zomers en uit de
Balearen, hij terug aan af
zender en daarom een beet
je vernederd. De heteroge
ne samenstelling van het
gezelschap belet niet dat en
kele verrassende inhouden
worden prijsgegeven. Het
is de eigenares van de brie
venbus die Brief oorspron
kelijk naar haar minnaar
verstuurde om hem terug kollega van haar man. Die
voor zich te winnen. Mocht zou nog bellen om te weten
hij niet terugkomen, zou zij wanneer die begrafenis pre-
zich vergassen. Maar Brief cies zou doorgaan. Na het
bleef ongeopend en mocht telefoontje valt Zij in slaap
zelfs onmiddellijk de terug- en beginnen de brieven die
reis aanvatten. Zichtkaartje vier maand later in dezelfde
is bedoeld als een zonnige, bus zullen vallen te leven,
formele groet van de op de «Zij» wordt later gewekt
Balearen verblijvende ex- door een telefoontje van
echtgenoot van de vrouw haar man en raakt gealar-
des huizes. En Doodsbrief meerd wanneer zij alweer
die als laatste de bus bin- gas ruikt (het fornuis was
nenschuift, meldt het over- defekt). Maar het gas dat de
lijden van de ex-echtge- poststukken op het einde
noot. De gezamelijke post- van hun eigen leven rui-
stukken slaan echter in pa- ken, is het gas van vier
niek wanneer zij de onmis- maand later, gas met een
van het stuk) speelde
meesterlijk, zodanig dat je
van de Balearen te komen.
Zoals de anderen was zij
er het wierookvat zou gaan geen sekonde uit haar rol.
bijhalen. Geen aanmerking
kan binnen het Eenakter
festival zijn spel betreffen.
Walter Vermeiren (Doods
brief) maakte zich door zijn
zeer kortstondige verblijf
Tic heb alle lof voor zijn inle- de brivenbus vnj onbe-
ving, de wereldse tot wufte spreekbaar. Alleen dit: zijn
kenbare geur van fornuis-
gas opsnuiven.
heel andere oorzaak en be
doeling. Huis dos van Sart-
Het stuk speelt zich af op re krijgt een tweede dimen-
twee onderscheiden, maar sie én in het leven van de
het zeer ervaren insturen bewonder ik om haar uit-
van zijn tekst, kortom voor houdingsvermogen (zo
de rijkelijke aanbesteding lang in een harde stoel ge-
van héél wat talent. Een keerd zitten; je kan een be-
wereld scheidde hen», maar tere rol treffen) en om de
de konfrontatie met Beat- precieze timing van de tele
ra's Rigaux (Aangetekend) foongesprekken. Een aan
liep geenszins spaak op een merking op haar tongfout
spelmatig onevenwicht. za^ we* a-'a vitterig over-
komen.
Voor het passende dekor
zorgden Leopold De Jaeck,
Haar overtuigd elitarisme, komen,
die koele minachting, de ra- L
tionele pretentie, het was
anticipatie en gegeven op poststukken én in het fa- boeiend, het was echt. Paul Jan Meganck en Karei Van
elkaar betrokken plans. Bij turn van Zij. Een echte kluif De Greyt was maar een Bokxlaer; klank- en belich-
het begin is «Zij» (de eige- voor toneelliefhebbers,
nares) pas terug van een En voor de akteurs en re-
lang nachtje uit. Via de gisseur van Baudeloo. Kon
telefoon heeft ze het erover de opvoering van «De Brie-
met haar zus. Het begon venbus» door
met het bijwonen van een schap in het eigen Sinaai
gewone brief» en dat stond tingsknoppen werden (met
een knappe groene freeze
op het einde) bediend door
w Karei Puimège. Kapsels en
gezel- naar" een vriendelijke ^be^ grime respektievelijk van
rw.Tr n«
hem op het gezicht te lezen.
Zijn zwijgzame droefgees
tigheid evolueerde gepast
opvoering van Huis Clos nog enkele retouches ge-
van Sartre en eindigde met bruiken, wat wij zaterdag
een kroegentocht waarbij jl. te zien kregen was pro
een welbespraakte kelner fessioneel theater, vak-
haar bijzondere aandacht werk. De hele enscenering
had getrokken. Ze ver- getuigde van een grondig
wacht nu een kaartje van doorzicht en de akteur-
een derde zus die met va- sprestaties waren af. Stefan
kantie is op de Balearen en Van Pottelberge (Reklame
een doodsbericht van een en tegelijk ook de regisseur
trokkenheid en hij was
goddelijk toen hij Kaartje
mocht inwrijven. Kaartje,
dat was Marleen De Pluk
ker; zomers en lostomig
genoeg om rechtstreeks
Dirk De Witte en Marcella
Antheunis.
Eén ding is zekerik kijk
nu, na De Brivenbus, an
ders tegen mijn dagelijkse
post aan!
Leo DE BOCK
ver als moeder Prescott.
Een draver die het mis
schien zelfs in Sterrebeek
Het valt mij moeilijk Rita zou halen, als je 't mij
Van Hove te beoordelen, vraagt. Met handtas en al
ten eerste omdat haar pres- heeft zij op korte tijd op een
waardigd wanneer zij haar tatie eerder bescheiden van oppervlakte van hooguit 25
man in een ongewoon duur was en ten tweede om- vierkante meter alles sa-
knapzittcnd pak ziet thuis dat zij in haar rol van de men ongetwijfeld tegen de
komen. Inderdaad: zijn journaliste Francis Upshott honderd meter afgelmegd
keuze is gemaakt. Hij heeft aanleiding geeft tot verge- en dat met de schichtigheid
een vlak en onbewogen le- lijking met de eigen prak- van een pas naar het leven
ven achter de rug en zo'n tijk. Ze pakte haar opdracht gestane legkip. Haar ver-
onvergelijkelijke kans om meerdere redenen vrij der te appreciëren akteurs-
krijgt hij nooit meer. Zelfs amateristisch aan. maar prestatie heeft erg onder
wanneer blijkt dat zijn the- dat ligt aan de tekst na- deze hyperaktiviteit te le-
rapeutische beslissing Kat- tuurlijk. Rita Van Hove zelf den gekregen. En alweer:
hy aan het steigeren brengt deed het niet zo slecht. dat moet de regisseur kor-
zij wil pakken en terug- Kristine Troch mocht een rigeren.
In 't Vremd zaalken van 't Klokhuis te Hamme,
werd zaterdagavond 22 januari een anderhalf uur
durende one man show «Bloot zonder T» ten beste
gegeven door Alex Willequet.
Eenakterfestival Stekene. Baudeloo uit Sinaai legde adelbrieven voor. (lv)
Spannend én plezierig...
De jongste voorstelling van Thalia' 82 Aalst, de komische thriller «Het lijk is
roek» van Raymond Dij er in een regie van Paul Coppens is uitgedraaid op een
aangename toneelervaring.
Deze produktie «Het lijk is zoek» waarborgt zonder meer een knap en boeiend
spel, zeer degelijk ondersteund door een goed geoliede technische ploeg.
Thalia's eersteling was ook niet mis, maar deze 2* produktie van het in-volle-
expansie-zijnde Thalia was beslist de moeite waard. De koers, die het jonge en
enthoesiaste gezelschap vaart, is nog maar een korte tijd uitgezet, maar wij
vinden dat ze het bij het rechte eind hebben.
Wat vooral opviel bij de voorstelling was dat ze leefde uit het speelplezier van
alle spelers afzonderlijk en als geheel.
Daarom, een stevige aanrader, dit weekeinde nog: zaterdag 29 januari,
zondag 30 januari en maandag 31 januari telkens om 20 uur in zaal Netwerk,
De Ridderstraat, Aalst.
Inhoud kwijt, want hieronder zou ment al te veel lijden
Veel willen we er niet over de spanning en het amuze- In een landhuis, ergens op
Aolst. Na lang zoeken werd het lijk dan toch gevonden (gw)
het platteland in Engeland,
zijn alle aanwezigen in die
pe rouw gehuldigd: Mr
Barrocloughde meester
des huizes is overleden.
Twee notarissen, die aan
vankelijk verward worden
met de begrafenisonderne
mer, komen na een reeks
spannende en leuke omwe
gen tot de ontstellende ont
dekking dat er een komplot
gevoerd wordt in dat spook
achtige landhuis want de
lijkkist is leeg.
Vanaf dat moment raakt de
thriller goed op gang, zo
wel letterlijk als figuurlijk,
want nog meer mensen
sterven en nog meer lijken
verdwijnen.
Ingrediënten zijn onder an
dere geheime panelen,
zwarte schimmen, een in
gestorte brug, onweder en
komische situaties.
Regie en rolverdeling
De grote verdienste van re
gisseur Paul Coppens ligt
in de vaststelling dat hij er
in geslaagd is een toon te*
vinden die bij het (vrij) tal
rijke publiek insloeg. Ver
der het zijn regie aan duide
lijkheid niets te wensen
over en kon je voortdurend
zijn sterke hand doorheen
de voorstelling voelen. Rij
heeft de komische thriller
beheerst, met té nadrukke
lijk laten uitbeelden, met
oog voor tempo en details,
waarbij een tiental akteurs
vrij ongedwongen en na
tuurlijk bewogen.
Opvallend is verder, dat
vrijwel alle rollen naar
maat van de akteurs zijn
verdeeld en dat geen van
hen probeert de anderen
van de kaart te spelen. De
akteursploeg zorgde, onder
de geïnspireerde regie van
Paul Coppens voor een de
gelijke globale prestatie.
Vooral de twee notarissen,
Mr. Mickleby en Mr. Blun-
del, respektievelijk op de
planken gezet door Kris-
tiaan Coppieters en Benny
Vermeulen leken zich goed
thuis te voelen in hun rol.
De droge en humoristische
replieken sloegen na een
opwarmingsperiode in,
maar ook de typische baas
achtige reakties misten
evenmin hun doel.
Lieve en Emma Kinder
mans kropen in de huid van
Faith en Hope Barraclough;
verdienstelijk en geloof
waardig.
Ook het personeel van de
meester des huizes droeg er
flink toe bij het geheel vlot
en genietbaar op de plan
ken te zetten: Christel Ver
meulen als Anne Baele,
Mich Wauters als Agnes,
Martine De Pelsmaeker als
Mabel en Luc Van Der
Veurst als Johnson. Allen
aanvaardbaar en nergens
uit hun rol of toon vallend.
Tenslotte vermelden we
nog Jef Borms als genees
heer Brown (nogal nadruk
kelijk getypeerd) en Rik De
Pelsmaeker die een aan
vaardbare als begrafenison
dernemer in beeld bracht.
Technische ploeg levert
puik werk
Het sukses van deze pro
duktie verklaren is mis
schien niet zo eenvoudig,
maar we menen dat het ligt
in het feit dat deze jonge
groep brengt wat het opge
komen publiek wenst, het
geheel wordt noet over het
paard getild en men kan
rekenen op een schare en
thoesiaste akteurs en aktri-
ces die samen met de regis
seur en technische ploeg
een afgewerkt stuk brengt.
Dus, ook een pak goede
punten voor de technische
ploeg, die we hier in blok
vermelden om zeker nie
mand te vergeten: de tech
nische realisatie muntte uit
door precisie (belichting en
geluid waren meer dan be
hoorlijk). Het nette en ver
zorgde dekor was eveneens
in orde
Hoewel het genre niet on
middellijk onze voorkeur
wegdraagt, hebben we toch
een fijna avond beleefd met
«Het lijk is zoek». In deze
voorstelling reikte het me
chanisme van de komische
thriller een degelijk niveau.
Al worden we niet graag bij
de neus genomen, beken
nen wc dat de auteur en
Thalia' 82 ons lange tijd in
het ongewisse heeft
gelaten.
En uiteindelijk stelt men
vast dat alles, hoe ingewik
keld ook toch (min of
meer) de logica eerbiedigt.
Er zijn doden, lijken, er is
een geslaagde ontknoping
en de schuldige wordt ten
slotte gegrepen.
Tot slot
Als 'avondje-uit' waarderen
wij dit amuzement hoger
dan wat men ons al te vaak
als aan flauwe boulevard
stukken aanbiedt. Daaren
boven getuigde de voorstel
ling van heel wat noeste
arbeid van een jong gezel
schap. Het resultaat was
dan ook meer den behoor
lijk. Tuurlijk zijn er nog
enkele fouten, zoals gemis
te woordspelingen, zenuw
achtige acting op sommige
momenten, maar daarvoor
sluiten we graag eventjes
onze ogen.
De regie verdient lof: Paul
Coppens wist zijn ploeg
hun fysische aanwezigheid
te laten manifesteren en de
goed ingerichte ruimte te
vullen.
Jo De Bruyn
Bloot zonder T is een heel
onschuldige titel, bloot was
er niet te zien. Het is een
degelijk stuk, inhoudelijk
goed gestoffeerd waarin de
samenleving en de kleinzie
ligheid van de mensen op
de korrel worden genomen.
De kleinigheden en egoïsti
sche uitdrukkingen zijn op
ieder van toepassing. Voor
akteurs die op de solo-toer
gaan, betekent dit een uit
daging. Trouwens een pu
bliek meer dan een uur
boeien en blijven boeien is
niet voor ieder weggelegd.
Elke fout of een zwak mo
ment krijg je duidelijk te
zien. Willequet is een man
die dit, dank zij zijn zelfver
trouwen, beslist aan kan.
Als je van theater houdt
Sedert de opening van 't
Vremd Zaalken is er onder
tussen al het één en ander
gebeurd, en staat er nog
heel wat op het programma
van het werkgroepje «Kui
tuurbarbaar» van 't Klok
huis.
Er zouden op het vlak van
het amateurtheater behoef
ten bestaan in Hamme, die
niet voldaan worden. De be
staande toneelkringen spe
len doorgaans voor een
groot publiek, en zijn in
him keuze dan ook Een
kleine groep, met minder
kosten zou misschien min
der populaire, maar moei
lijke stukken kunnen bren
gen. Eén en ander zal moe
ten blijken op de bijeen
komst die Kuituurbarbaar
organiseert op donderdag 3
februari te 20 uur in 't
Klokhuis, De Ring 65,
Hamme.
Indien U geïnteresseerd
bent in amateurtheater,
eventueel wil spelen, zorg
dan dat je er bij bent.
Na «Bloot zonder T» krijg je
nog de kans om op zaterdag
12 februari in 't Vremd
zaal ken, Jan Decleir aan
het werk te zien in «De Tij
ger en andere verhalen».
Hamme. Bloot zonder t. Willequet op zijn best. (vh)
Hamme. Bloot zonder t. Heel wat belangstelling, (vh)
