Info-avonden
over druggebruik in Sint-Niklaas
Vossenwerking in Sint-Niklaas
Stadspersoneel
Sint-Niklaas moet inleveren
Voordracht over moderne beschavingsziekten
en hun genezing te Hamme
y u A' L-y
Leo Mets in het kasteel Cortewalle in Beveren met
mevrouw Hemould, dr. Gerard De Paep en Roger Geerts
in 1969.
36^- oU
J-cU. -r^cio-' y^MC -< l~t ^.-a t-U
Ja, ik heb een vlinderrijk leven gehad. Ik ben een
levensgenieter, ook al leid je dat dan niet af uit mijn
romans. (Carine)
Lode Zielens en soms zelfs Paul Boon het onrecht op een
oneerlijke manier hebben behandeld. Die mensen waren
vol belangstelling voor de mizerie van de kleine man,
maar uit weinig in hun romans, in hun personages spreekt
een echte wil om die mizerie achter zich te laten. Ik vond:
met naakte registratie help je die mensen niet. Er moet
iets meer zijn.»
Over oorlog, biechtvaders en andere gruwelen
De tweede wereldoorlog is nu al enkele keren ter sprake
gekomen. Anton Van Wilderode heeft op uw zestigste
verjaardag gezegd: «De oorlog heeft Leo Mets getekend en
levens geboeidIs dat zo?
LM: «In zekere zin. Het is alsof ik eigenlijk pas later het
besef wat er allemaal met mij gebeurd is. Toen mijn
vrouw in weeën lag van ons Lutgart, kreeg ik mijn
oproepingsbevel. Ik ben dan getuige geweest van meer
dan merkwaardige, buitengewone zaken die nu al een
schijn van ongeloofwaardigheid krijgen, maar die mij
verdorie werkelijk overkomen zijn! Gruwelijk soms. Ik
sen had overnacht bij een boer. Ik zie vier kamions voorbij
komen over de weg naar Hoei, het waren Fransen. Ik
hoor vliegers overkomen, zie iedereen vluchten naar een
klein huizeken verderop. Die vliegers laten me daar een
lin| esbattement obussen vallen. Eén obus komt terecht op
een vrachtwagen, geladen met munitie; een enorme
ontploffing en van dat huizeke schoot niets meer over.
Over de resten van mensen ga ik zwijgen, maar in de wei
stond een paard met zo'n brok vlees (Mets haalt de
handen ver uit elkaar) van zijn bil gescheurd. Het graasde
gewoon verder. Daarna spring ik over een ligusterhek en
kom met mijn ene bot terecht in de buik van een klein,
uit elkaar gerukt kindje.»!/ was rezerveonderofficier?
LM: «Zoiets ja. Ik heb geweigerd om officier te worden,
ten eerste omdat ik tijdens het examen alles had afge
schreven van de man naast mij en ten tweede omdat ik
mij daarvoor teveel een antimilitarist gevoelde. Onderof
ficier wilde ik wel blijven om van de afwas en de wacht af
te zijn. Voor de krijgsraad heb ik nog een valse eed
afgelegd. We lagen in 't fort van Boncelle. De avond van
de 9" mei '40 gaf dé burgemeester van Boncelle een feest
voor de officieren van 't regiment. Ik moest de perma
nentie verzekeren op het bureel. Opeens stopt er een
motor, die man geeft mij een dokument af: «trés secret
Ik schrijf zo klein dat ik een belastinginspekteur nodig heb
om me te dikteren.
Het was een telegram met daarop alle Duitse eenheden
die zich aan het verplaatsen waren naar de Belgièche
grens, tot nummers van de troepen toe. Ze moeten dus
niet gaan beweren dat ze verrast zijn geweest. Onbe
kwaam ja! De trompetter blies een oproep en toen
kwamen alle soldaten aangelopen. De een in zijn onder
broek, de ander in zijn pyjama met zijn lief, uit de boskes
allemaal. De kommandant lilt de kanonnen in stelling
brengen, maar konstateerde de volgende dag pas dat er
nog geen obussen waren. Ik moest dus met een peloton
obussen gaan halen. Maar onderweg zit in. een gracht
achter een struik een aalmoezenier biecht te horen, met
een hele rij soldaten achter hem aan. Die zondekes
begonnen te werken hee. Enfin, op één twee drie was ik
mijn volk kwijt: allemaal gaan aanschuiven. Ik sprak dus
af met de aalmoezenier dat hij later tot bij ons zou
komen. Later werden overal strooibiljetten verspreid: uw
koning is gevlucht, u bent omsingeld, geef u over of sterf.
Ik was toen waarnemer en zag hoe heel wat soldaten al
met een witte zakdoek aan hun geweer liepen en toen de
Duitsers aanvielen gingen ze vluchten als vliegen. Nu
hoor ik nadien de officiëren ruzie maken. Een rezerveof-
ficier moest gefusilleerd worden, want hij had niet op zijn
soldaten geschoten terwijl ze vluchtten. Eén van de
mensen die de doodstraf eisten was mijnheer de aalmoe
zenier uit Boncelle! Die luitenant, een advokaat, zat erbij
te wenen dat het geen aard had. Ik dacht: dat zal niet
waar zijn. 's Nachts kwamen ze mij halen, de kolonel, de
majoor, enz., poepzat allemaal, om mij te verhoren. Nu
had ik alleen een majoor zien schieten, in de lucht, niet
op de soldaten, maar ik heb bij God en alle heiligen
gezworen dat ik die luitenant op zijn soldaten had zien
schieten. Dat is mijn valse eed geweest. Nog altijd geen
spijt van gehad. Ik heb ook nog gezien hoe een bende
soldaten vier weerloze Duitsers van 't Rode Kruis hebben
doodgeschoten. Gruwelijk.»
Kan er sprake zijn van een therapeutisch schrijven?
LM: «Nee, ik meen van niet. De oorlog heeft mij
misschien eerder nog geboeid. Bijvoorbeeld: na mijn
oproeping werden wij met een beestenwagen van Kon-
tich naar Eigenbrakel vervoerd. Al die gasten waren
jonggetrouwd en die vertelden niet anders dan platte
moppen. We stapten uit, ik pakte mijn ransel en aan één
van de koperen haken hing een paternoster. Dus enen
was zijn paternoster aan het lezen geweest. Da's toch
treffend!»
En de repressie?
LM: «Ik heb een dag in den bak gezeten, omdat ik
voorzitter was van 't Vlaams Kruis, van de Jonge Vossen,
omdat ik propagandist van Winterhulp was. Voor zulke
prutserijen zeg! En op school werd ik voor vier maanden
geschorst. Na de oorlog heb ik meegemaakt dat priesters
méé de mensen gingen ophalen, gezinnen uit elkaar
rukten. Mensen die weinig of niets misdaan hadden. Dat
ze schoeljes ophaalden, verklikkers en zo, daar had ik
niets tegen, maar God! Hoe ging dat? Die repressie was
plots dé mogelijkheid om zich eens goed te wreken op
een vroegere gebuur, een konkurrent,... Wie VNV-
gezind was, zelfs wie zoals ik aangesloten geweest was bij
de Vlaamse Toeristenbond, moest zich verantwoorden. Ik
heb mij moeten verantwoorden omdat mijn eerste boek
'Wij Komen!' heette! Maar dat priesters deelnamen aan
dit vertoon heeft mij toch erg verontwaardigd. Over de
rol van de Kerk tijdens de oorlog valt trouwens veel te
zeggen.»
Men heeft dus enkel uw Vlaamsgezindheid willen be
straffen?
LM: «Precies. Ik was Vlaamsgezind, zeker niet duitsge-
zind! Kijk; ik volg De Nieuwe Orde van Maurice De
Wilde. D'er zijn veel dingen die ik met die man zou
kunnen bepraten. Maar ik herinner mij nog een reporta
ge van hem ten tijde van de troebelen rond Allende, toen
al die mensen in dat stadion opgesloten zaten. Hij stond
de poort en op het einde van zijn kommentaar zegt
hij: «Het enige wat ik voor die mensen kan doen, is hen
mijn sigaretten toegooien», wat hij ook deed. Ik zou hem
willen zeggen: ten eerste wat een toegeeflijkheid dat hij
tot bij het stadion kon komen, en ten tweede: wanneer
hij bij de bevrijding iemand die ze opleidden een sigaret
had durven geven, hadden ze hem ook opgesloten!
Tijdens de oorlog hebben ze in de dierentuin leeuwen
doodgeschoten, omdat ze teveel vlees aten; vrienden van
mij zijn ervoor in de plaats gekomen!»
Sex is schoon
Het is mij opgevallen dat u in enkele romans nogal wat
plaats inruimt voor erotiek?
LM: «O ja, men zegt dat soms: bij u komt die erotiek er
nogal in. Ik maak ruimte voor erotiek wanneer dat
noodzakelijk is. Ik komponeer geen erotiek zoals Jef
Geeraerts. In het eerste hoofdstuk van Black Venus heeft
hij te doen met een negerin, in het tweede al met twee, in
het derde met een hoer en het eindigt met een orgie. Da's
gekomponeerde sex. Dat zal je bij mij niet vinden. Mijn
stelregel is dat erotiek kèn, zolang een 'normale' volwas
sene zich er niet aan ergert en dus voldoende levensecht
en niet gezocht is. Volgens eigen instelling dus, maar er
zijn mensen die geen instelling hebben. De tijd dat men
te laf was om aan kinderen toe te geven dat ze ontstaan
zijn uit wederzijdse liefde is ook voorbij. Sexualiteit is
van het grootste belang in het menselijke leven en dat
moet men niet willen ontkennen. Liefde is gesublimeerde
sex. Ik zal de erotiek dus niet mijden. Het ligt evenmin in
mijn aard om opzwepende details te gebruiken. Ik zal de
sexualiteit schoon voorstellen, gewoon omdat ze schoon
is. Trouwens, als je het vanuit een kristelijk standpunt
bekijkt: het is méé scheppen. Een voorbeeld van hypo-
krizie in de andere richting vind ik terug in 'Maria, mijn
kind', een bekroond boek van Miel Van Hemeldonck.
Bij het begin van de roman sterft de moeder, een
weduwe. Op haar sterfbed zegt ze tot haar oudste
dochter: Maria, mijn kind, ik laat alles aan u over. En
Maria doet dat goed, ze zorgt als een heilige voor haar
broers en zusters. In het volgende hoofdstuk is er
plotseling iets gebeurd. Maria is naar de kermis geweest
en ze is in verwachting. Ik heb gezegd: Miel, hoe is dat
gebeurd? Het drama is hier niet 'Maria, mijn kind', maar
wél het feit dat Maria zélf moeder geworden is. Ik zeg: er is
toch niet wat zand in gevlogen daar op die kermis; dat is
een kapitale gebeurtenis, en die mag je niet weglaten.
Iedereen schrijft gelijk hij wil, replikeerde hij dan. Dat is
niet konsekwent natuurlijk; daèr is de sex onontbeerlijk.
Maar ja, wat wil je: Miel zijn boeken moesten in de
huiskamer op tafel kunnen liggen. Om de intelligentie en
de zinnelijkheid en de dualiteit tussen die twee gegevens,
de emancipatiegedachte ook te belichamen, heb ik voor
'En je bent voor hem een wonder...' geen nonneke, maar
een hoer gekozen
Vertel eens wat over uw nieuwste boek, 'Een foto uit
Ohio'.
LM: «Eu... liever niet.»
Ook niet de korte inhoud?
LM: «Het gaat over een jongen wiens vader in Ohio is
verongelukt toen ze daar nog verbleven. Zijn moeder
overlijdt hier aan tuberkuloze. Hij wordt in een weeshuis
opgeleid tot schoenmaker. Een oude familiefoto, uit
De Voorpost - 4.2.1983 - 5
Ohio nog, is vrij bepalend, het karakter van de mensen
op die foto herhaalt zich, maar ik ga natuurlijk niet alles
vertellen.»
Opnieuw het noodlot dus?
LM: «Het lot, een zekere predestinatie, ja.»
Voor «Terminus Palingkreek», uw voorlaatste en vrij
suksesvolle werk, heeft u zich gebazeerd op Julien Ivens,
een nierlijdend restauranthouder in Temse.
LM: «Ja. Twee van mijn dochters gingen dikwijls eten in
't Palinghof in Temse. Ze hadden mij al over hem
verteld, ik ben eens meegegaan, nog eens en nog eens en
ik moest toegeven dat hij een rare rakker was. Hij begon
mij zijn levensverhaal te vertellen met de bedoeling dat
ik er iets zou van maken, maar ik zag niet direkt klaar in
zijn woordenvloed. Hij is naar Anton Van Wilderode
toegestapt, die heeft hem enkele bladzijden voorgeschre
ven, maar dat was vergeefs. Julien zelf kon dat niet.
Uiteindelijk ben ik gezwicht voor zijn voorstel. Het boek
handelt over een nierpatiënt, maar ik heb er wél mijn
eigen versie van gemaakt.»
Wat was zo bijzonder aan het levensverhaal van Ivens?
LM: «De energie, de moed die die man onophoudelijk
heeft weten op te brengen. Hij was een boerenzoon,
maar wilde zelf geen boer worden. Daarvoor heeft hij al
moeten vechten. Dan is hij beginnen handelen in matras
sen, dan in varkens, in bouwmaterialen, hij is door zijn
ziek-zijn zijn vrouw kwijt geraakt. Bij momenten is hij
doodziek geweest. In België is hij de patiënt die het
langst aan de kunstnier ligt en hij heeft een bond
opgericht die de belangen van de nierpatiënten verde
digt. Met advokaten, notarissen, rechters, apothekers
erin. Dat heb ik in mijn boek tot finaal hoogtepunt
gemaakt. Wat die allemaal is tegengekomen! Maar je zit
te schokken van het lachen als hij begint te vertellen.»
Een vlinderrijk leven...
U hebt meerdere hobby's. Tekenen is er alvast één van.
LM: «Ik tekende. Karikaturen en stillevens, dieren vaak.
Op een kwartier teken ik mezelf. Ik heb nog lessen
gevolgd aan de Gemeenteschool van Beveren en avond
lessen bouwkunde in Antwerpen. Kijk, dat is van mij (hij
wijst naar een bijna fotografische kleurtekening van een
blokeend). Ik heb die eend niet voor me gehad; ik ken die
van buiten.»
Mevr. Mets: «Hij heeft nog haringen getekend. Die zou
je hebben opgegeten.»
LM: «Ja, en veel geld mee verdiend. Iedereen wou dat
kopen. Maar ik ben ermee gestopt. Ik vond dat ik de
mensen bedroog. Dat was niet echt. We zijn naar
Rusland getrokken, op reis, en ik heb niets meer op doek
gezet, niets. Dat was geen kunst.»
En dan krijgen we de vlinders?
LM: «Ha! Een passie! De wereld is verdeeld in vijf
gebieden. Het Palearktische, dat is Europa, Azië boven
de Himalaya en Afrika boven de Sahara is er één van.
Wel: ik streef naar volledigheid voor het Palearktische
gebied en ver ben ik daar niet meer vanaf. Alleen voor de
dagvlinders natuurlijk. Ik ben ze nooit 's nachts gaan
vangen. Van de andere gebieden heb ik enkel de meest
reprezentatieve vlinders. Ik heb niet de mogelijkheden
van koning Leopold. Die zei dat hij op een kommerciële
missie ging, maar nam tien man mee om vlinders en
kevers te gaan vangen. Een vlinder is toch een prachtig
insekt. Je kan het vergelijken met postzegels verzamelen.
Onlangs is er een veiling geweest van vlinders; wel, daar
is een vlinder 60.000 frank gegaan! De zeldzaamheid is
bepalend. Ik ben ook lid van de entologen, de insekten-
kundigen van de Dierentuin, elke week vergaderen wij.»
Wat gebeurt er met de kostbare kollektie als Leo Mets er
niet meer zal zijn?
LM: «Ik wijs alles bij testament toe aan de Dierentuin.»
Heeft u zelf een vlinderrijk leven gehad?
LM: «Eu... (na lang aarzelen) Eerlijk. Ik heb een echte
leef aard, ik heb het wel eens bont gemaakt. Uitgaan tot 's
morgens, voor alles wat er op te rapen viel in 't leven
hebben we tijd gemaakt. En reizen! Verkiezingen in
Portugal? De Anjerrevolutie? Wij daarnaartoe. We zijn
naderhand dan uitgekomen in Friuli, Italië. Je kan den
ken, waar het schoon was bleven we. En ondertussen maar
vlinders vangen. Ik heb nog de kans gekregen om deel te
nemen aan een examen voor hoofdinspekteur en dat was
toendertijd niet zo moeilijk, wat wetteksten blokken en zo.
Maar ik ging liever vrijen, hee. Misschien dom, maar wie
geen stommiteiten heeft uitgehaald in zijn leven, heeft niet
gelééfd. Ik ben 71 nu, ik heb een vol leven gehad, van niets
heb ik spijt. Ik kan rustig naar een begrafenis gaan en
denken: dat ia mijn voorganger. Geen probleem. Ik ben
heel tevreden en voor elk jaartje extra ben ik dankbaar...»
Leo DE BOCK
door de werkgroep Drug
preventie, vinden plaats op
leerkrachten van middélba- 17 en 24 februari en 10
re scholen, huisartsen, ver- maart in zaal Renova te
antwoordelijken van jeugd- Sint-Niklaas, telkens te 20
In het voorjaar van 1981 streeks met deze problema
werd in Sint-Niklaas onder tiek te maken hebben
impuls van het Therapie
centrum, dienst voor gees
telijke gezondheidszorg te w
Sint-Niklaas, de werkgroep huizen en van jeugdvereni- uur. De deelnemingsprijs
Drugpreventie opgericht.
Doelstelling van deze
werkgroep is het drugge
bruik in de stad beter te
leren kennen, akties te on
dernemen om een verdere
uitbreiding van deze pro-
bleentiek te voorkomen en
de InUpverlening aan ver
gingen, maatschappelijke voor de drie avonden be
werkers, psychologen en draagt 150 fr. Inschrijving
psychiaters, pastorale wer- op voorhand is gewenst en
kers, zelfhulpgroepen, po- kan telefonisch geregeld
litie... worden op het nummer 03/
Op 17 februari wordt door 776.47.74, daar kan men
P. Van Deun, verantwoor- ook terecht voor eventuele
delijke van het ontwen- inlichtingen. Alle deelne-
ningscentrum Solbosch te mers ontvangen ook een
staalden te inventariseren Brussel, een algemene in- informatiebrochure.
Sedert de verjonging van
het bestuur in juni 1981
werd doorgevoerd gaat de
aktiviteitenkurve van de
Sint-Niklase afdeling van
het Verbond van Vlaamse
Oud-Strijders (VOS) in
stijgende lijn. De herleving
van VOS te Sint-Niklaas
kende in november van vo
rig jaar een voorlopig
hoogtepunt met de inont-
vangstname van een nieuw
afdelingsvaandel, geschon
ken door volksvertegen
woordiger Jan Verniers.
Voor de eerste helft van
1983 heeft VOS Sint-Ni-
en Ie organiseren.
Dete werkgroep is samen-
leiding gegeven. De tweede
avond, 24 februari, worden
gesteld uit beroepskrachten de behandelingsmogelijk-
*n vrijwilligers, allen recht
streeks betrokken bij de
hulpverlening aan verslaaf
den; zij zijn werkzaam in
de beide psychiatrische zie
kenhuizen in de stad, in de
diensten voor geestelijke
gezondheidszorg, in het
welzijns- en gezondheids-
werk op de eerste lijn
klaas een aktiviteitenlijst
opgesteld waarin de Fron-
tersidealen «Zelfbestuur»
en «Nooit meer oorlog»
duidelijk op de voorgrond
staan, zonder het sociaal
dienstbetoon uit het oog te
verliezen.
Zitdagen
Iedere tweede zondag van
de maand organizeert VOS
van 11 tot 12 uur een zitdag
in café Hemelrijk op de
Grote Markt te Sint-Ni-
klaas. Een VOS-medewer-
ker zal er gratis en zonder
enige verplichting vanwege
de aanvragers alle oud
strijders en oud-krijgsge
vangenen te woord staan
i.v.m. de verdediging van
hun belangen. De eerstvol
gende VOS-zitdag te Sint-
Niklaas gaat door op zon
dag 13 februari.
De eerste VOS-aktiviteit in
1983 vindt plaats op zater
dag 5 februari. Dan wordt
te Gent deelgenomen aan
de nationale herdenking
van prof. dr. Frans Daels,
de eerste voorzitter van het
IJzerbedevaartkomitee.
Paul Daels, zijn zoon en
tevens de huidige voorzit
ter van het IJzerbedevaart
komitee, is gastspreker op
de tweede Sint-Niklase
VOS-aktiviteit: een IJzer-
bedevaartavond te Belsele,
die georganizeerd wordt
i.s.m. de Wase Jonge Leeu
wen. Naast de voordracht
door Paul Daels zal ook de
bedevaartfilm van 1982
vertoond worden door
Rom Duprez.
Gouwkongres
Op zaterdag 16 april staat
VOS Sint-Niklaas in voor
de organizatie van het
gouwkongres van de Oost-
vlaamse Vossen, terwijl op
zondag 24 april deelgeno
men wordt aan het 46"c
Vlaams nationaal Zang
feest te Antwerpen.
In mei zijn de Sint-Niklase
Vossen van de partij op de
gouwreis naar de Oostkan
tons en Luxemburg en in
juni wonen zij het landelijk
VOS-kongres te Brussel
bij. Tenslotte trekt VOS
Sint-Niklaas op zondag 3
juli naar de 56Me Ijzerbede
vaart te Diksmuide en
wordt op maandag 11 juli
de Guldensporenslag her
dacht.
Voor nadere inlichtingen
over de werking van VOS-
Sint-Niklaas kan men
steeds terecht bij de sekre-
taris: Theo Goethals, Bel
lestraat 42 A te 2700 Sint-
Niklaas. Financiële steun is
altijd welkom op rek. 001-
1295247-82 t.n.v. VOS
Sint-Niklaas.
L.D.
heden van druggebruikers
in de eigen regio belicht
door een team van deskun
digen die rechtstreeks met de SP-oppositie in Sint-Niklaas zet het kwaad bloed dat
de behandeling te maken
hebben.
Op 10 maart wordt de inlei
ding verzorgd door twee
welzijnswerkers uit Rotter-
-r dam die de laatste jaren
[dienst Maatschappelijk veel ervaring opdeden met
Werk van het Kristelijk een benaderingswijze die
Ziekenfonds) en in een hier nog niet werd uitge-
(sommige) personeelsleden van de stad loon moeten inleve
ren. Het gaat om tewerkgestelde werklozen, die tot twintig
procent van hun loon moeten afstaan. De meeste vijftigers
zouden vijf- zesduizend frank per maand verliezen, zo
hebben de socialisten becijferd: een aanslag op inkomen
en welvaart van soms nog heel produktieve arbeiders en
bedienden, zo wordt gezegd.
In Sint-Niklaas en tal van andere steden en gemeenten
krijgen de tewerkgestelde werklozen een anciëniteitsver-
««hulpgroep voor ouders probeerd. Zij beschouwen goedlng. Die omvat les jaar tot 45 Jaar en 1 jaar meer per
r tuur nuripr non dS mor Np afnmiw van dia vprtniMlinn
WO drugverslaafden. druggebruik hoofdzakelijk ouder dan 45 jaar. De afbouw van die vergoeding.
Op 17 en 24 februari en op ais een gezinsfenomeen en Pfocies onder het bewind van een ACW-schepen voor
10 maart organiseert deze nemen dan ook het hele perwineeHMarcelVerdoock) rat veel kwaad bloed bij de
L~SP; de vakbond ACOD het in dit verband al de syndikale
raad bij hoogdringendheid bijeenroepen.
De SP wil de op 24 januari in het schepenkollege naar
voren gebrachte maatregel ongedaan maken. SP-raadslid
Freddy Willockx zal het schepenkollege in de gemeente
raad van vrijdag 11 februari interepelleren i.v.m. deze
materie.
werkgroep een reeks vor- gezin van de druggebruiker
Oingsavonden in verband in behandeling, zij het dan
Bet de problematiek van wel ambulant (zonder
•let druggebruik. Deze vor- opname).
Kings- en informatieavon- Deze drie vormings- en in-
over
ingericht
ien richten zich specifiek formatieavonden
al diegenen die recht- druggebruik,
De natuur is de beste gene
zer volgens een oud gezeg
de. We begrijpen allemaal
dat frisse lucht en natuurlij
ke voeding heel goed voor
ons zijn. Toch leven wij
vaak ongezond omdat wij
ongezond eten door teveel
vettigheid, teveel zoetig
heid, te weinig fruit of een
te vlug eten. Zodra wij dan
ergens last van krijgen,
moet de dokter er bij te pas
komen, terwijl wij weten
dat de natuur nog altijd de
beste genezer is. Over deze
en tal van moderne - ver
keerde - beschavingsge
woonten of ziekten, als
hart- en vaatziekten, reu
ma, kanker, suikerziekte...
zal de heer Norbert Maer-
tens twee avonden spreken
in zaal Den Bond te Ham-
me. Hij zaï er ons konfron-
teren met de wetmatigheid
die zowel rekening houdt
met spirituele als met de
fysische aspekten van het
dagelijks bestaan. Hete
hangijzers als werkloos
heid, kosten voor levenson
derhoud, kernbewapening,
honger in de derde wereld,
enz. bepalen evenzeer onze
gezondheid en levensstijl.
Ook daarvoor bestaan er
alternatieve oplossingen
binnen onze maatschappij.
Norbert Maertens is een
man die een zeer diep en
scherp inzicht heeft in de
natuurlijke wetmatigheid
- lang te leven - en alter
natieve geneeswijzen,
doorgaans op basis van na
tuurlijke voeding.
Voor hem zijn kruiden zo
maar geen planten, maar
kosmische verschijnselen,
zoals trouwens alle materie
en levende organismen.
In 1978 vertrok hij naar
Canada in een nog schaars
en ongerept gebleven na
tuur. Nu is hij een paar
maanden in vakantie.
Dit is de gelegenheid om
zijn nieuw opgedane erva
ringen te gaan beluisteren
tijdens twee gesprek- of de
batavonden, die ook apart
kunnen gevolgd worden,
op de dinsdagen 8 en 15
februari te 20 u. in zaal
Den Bond, Kapellestraat 1.
te Hamme.
(M)
