Grandioze Jazzkroegentocht
of waarin een kleine stad
■■■■■■vnrsHi
De Voorpost - 18.3.1983 - 27
Ik hoop dat ik een van de volgende dagen door een of andere echte
Dendermondenaar niet gelyncht wordt om die woorden «kleine stad». Geen
nood, wordt de dreiging echt te groot, dan trek ik me wel strategisch terug.
Nee, niet naar het zuiden van Frankrijk, want daar bestaat de kans een paar
«echte» Dendermondenaars tegen het vege lijf te lopen; die zitten daar
misschien al gratis te genieten van de gewonnen reizen in het Kwistornooi
van Gust en zijn kompanen. Ik trek me liever terug in het winderige noorden,
het Waddengebied of zo, al bestaat ook daar de kans een of andere verdwaalde
Dendermondenaar een «groten slock» te moeten offreren.
Kom, even serieus nu! Stel dat er in de Ros Beiaards tad geen Kwistornooi zou
bestaan én green Honky Tonk Jazzklub... wat bleef er dan in gondsnaam toch
nog over om mee in het nieuws te komen? Een paar straatnaamborden, wat
verkeershinder en wat kollektorenongemakken.Wat? Zijn Ros Beiaard?
Inderdaad, dat is juist... maar hoe dikwijls in de honderd jaar?...
j Gelukkig is er inderdaad nog Honky Tonk met zijn tientallen entoesiaste en
i belangloze medewerkers, die er nu al voor de vierde keer in slaagden een
kroegentocht te organiseren om U tegen te zeggen; «jij» mag ook want «U» is
i me wat te stijf-deftig voor deze muzikale gezelligheid, die de Dendermondse
Kroegentocht toch ieder jaar weer is!
Dendermonde. Volk was er in overvloed. «Zelfs meer dan vorig jaar,» zo verklaarde een
gelukkige Piet Hermans na afloop (v)
Ieder jaar kijk ik er weken
van tevoren naar uit; ieder
jaar ook heb ik toch weer
wat schrik van het mara-
thongebeuren. In mijn ach
terhoofd speelt dan altijd de
wat bange. retorische
vraag. «Hoe haal ik het ein
de? Hoe voel ik me morgen
vroeg als om half negen
weer de dagtaak begint?»
Daarom begon ik in de eer
ste kroeg, «La Ruelle».
maar met een watertje. Je
moet toch wel voorzichtig
starten zeker! En het werd
een heel voorzichtige start
dit jaar, zowat in alle kroe
gen. Het publiek kwam
aanvankelijk maar met
mondjesmaat afzakken, de
muzikanten moesten hun
beste amesuur nog uitzoe
ken en de serveusen moes
ten hun draai nog vinden.
Het voorzichtigst waren de
Brusselaars van The Retro
Jazzgroup Alhoewel ze de
weg reeds lang dienen te
kennen ze waren er ten
slotte vier jaar geleden ook
al bij toch lukte het hun
zowat een uur na de andere
bands te starten. Voorzitter
Piet liep er in Sonja's Va
derland zenuwachtig, han
den wrijvend bij en probeer
de de retroaktieve ketjes
wijs te maken dat ze dan
ook maar tot 3 uur moesten
doorspelen.
Terug naar La Ruelle bij
Mare, waar de Gentse ka
toentjes van de Cotton City
Jazzband hun instrument
jes uitpakten en de eerste
tonen lieten galmen, de op
warmertjes voor de kroeg-
lopers en voor hen zelf. En
in dit eerste etablissement
feeds zie je oude bekenden
weer, iets dat zich deze
avond nog meermaals zou
herhalen. Een glas, een
praatje en stilaan rijpt de
kroegentochtsfeer, zo moei
lijk te verwoorden maar ty
pisch voor al wat uit het
Honky Tonkkollektief ge-
horen wordt. De Cottonfor-
matie loopt gesmeerd, pri
ma New Orieansklanken,
aaneengesmeed in een
f^ds meerderjarig be
staan...
Verwacht van uw zwerver
met dienst geen akkuraat
'erslag van al wat in alle 15
kroegen gebeurde Terwijl
je de ene toog in Sodoma
Probeert te bereiken, kun je
onmogelijk weten en mee
maken wat aan de toog in
Gomorra verteld wordt of
gebeurt... Dit logboek is
dus maar heel fragmenta
risch; het schetst slechts
momentopnamen... Je ei
gen tocht doorheen het
kleine stadje zal vast
boeiender geweest zijn dan
de mijne, alhoewel...
Omdat uit de pied-a-terre
van de voorzitter nog geen
jazzklanken vielen waar te
nemen, dook ik bij Stefaan
Den Ommeganck in. Een
colaatje, ook dat mag in een
kroeg, en dan de oren spit
sen voor het Allsops Gulf
Tides Quintet. Vorig jaar
een van de meest genietbare
bands, toen onder de hane-
balken bij Khalil in de Rey-
nout. Toen ik klarinettist
Alan Cooper bezig hoorde,
stond het voor mij reeds
vast: straks, na mijn omme
gang langs de andere kroe
gen. kom ik in Den Omme
ganck terug om eens rustig
hun muziek te degusteren.
Onmogelijk hiervan een in
digestie te krijgen!
Waar vorig jaar het Gulf
Tides Quintet huisde, bij
Khalil en Agneske, stonden
nu The New Orleans Roof
Jazzmen opgesteld van
Jean-Pierre Claessens, de
promotor van de New Or
leans in Vlaanderen, toen
dat Vlaanderen nog alleen
maar Jean Walter kende;
waarmee ik niets slechts
gezegd wil hebben van Jean
Walter natuurlijk. Degelij
ke jazz met af en toe verras
sende wendingen, die het
publiek wist te boeien
Den Hert van Myriam met
Paul Ambach en zijn Blues
Brothers bood geen openin
getje meer om tussen te
glippen. Dan maar door
naar de Justitiepaleis-ta-
veeme van Stan, waar vroe
ger Helga het mooi weer en
de stemming maakte Willy
Aelvoet en The Anchorage
Friends N O. Band lieten er
de glazen trillen met hun
bruisende oude-stijlnum-
mers en Jeanneken kon
slechts met veel moeite de
tap bijhouden. Bij deze ge
legenheid is deze kroeg,
zoals bijna alle trouwens,
veel te klein. Maar dat zal
wel een domme opmerking
zijn van mij natuurlijk...
En dan bleek het plots over
al pauze te zijn, behalve
voor de tapkasten natuur
lijk. Hiervan maakte Walt
«Towel» Windey gebruik
om zijn publieke relaties te
verzorgen, zijn vele fans
genereus met een schou
derklopje te bedenken en
hun de allerlaatste intimi
teiten van de band in het
oor te fluisteren. In de Sint-
Joris was het overduidelijk
dat onze Crescent City
Dreamers nogal wat trouwe
aanhangers tellen. Begrij
pelijk als je hoort tot welk
niveau de jongens van Piet
Hermans het reeds ge
schopt hebben!
In Sonja's Palace, Het Va
derland. stak het stampvol.
Ongekompliceerde jazz in
zowat alle mogelijke stijlen
worden door The Retro
Jazzgroup ten beste gege
ven. Toch valt het op dat in
deze kroeg het minst ge
luisterd wordt naar de mu
ziek. wel naar het geleuter,
of gefilosofeer van «wie we
daar nog hebben!». Een pri
ma halte om even te verpo
zen, groepjes te vormen en
zo een uitvalsbasis te heb
ben naar andere-kroegen.
Alajos Van Peteghem en
zijn New Orleans Train
Jazzband waren dit jaar in
de Ramses II gelogeerd. En
toch wel weer op dat rot-
plaatsje achteraam zodat je
een goed half uur nodig
hebt om van bij de deur
voorbij de band tot de intie
me deur te geraken als je
intussen geen buis, of heet
dat schuif, van de trombone
tegen je grijze massa ge
kregen hebt. Maar ambian
ce, jongens! Onvoorstel
baar! Sfeer en gezelligheid,
daar kennen de treinjon-
gens wat van! Jazzklanken
die een ontvankelijk pu
bliek niet onverschillig la
ten. echt iets om bij te blij
ven plakken.
Sfeer was er ook in 't Peird,
al was het van een ander
genre. Af en toe echt jazzy
nummers met een volumi
neuze big-bandsound, maar
toch overwegend het reper
toire waarmee Leo De Smet,
Karine Bosman en hun Big
Band Studio 10 populair
geworden zijn; van Glen
Miller tot Ann Christy.
Hier, meer nog dan in de
Sint-Joris, een hele schare
trouwe supporters en een
boel kroegzwervers die aan
genaam verrast zijn een
dergelijk ensemble uit ei
gen streek aan te treffen...
Trouwens de enige band
wie het gelukt was hun op
treden rechtstreeks over de
radio te laten uitzenden. Je
zit in 't Ros, pardon in 't
en de jazz dikwijls eigenlijk
bijzaak was, gold hier het
tegenovergestelde: een aan
dachtig publiek, een en al
oor voor het muzikale pres
teren. Prima band! Laat die
jongens maar een terugko
men naar de bunker of de
volgende kroegentocht of
de volgende boottocht.
Vermits de bussen van ba
ron Jean (hoge hoed en
pandjesjas uiteraard in
cluis) en van de Mon (zenu
wen en petje incluis) altijd
maar in de tegenovergestel
de richting bleven rijden
als de tocht die ik gepland
had, zat er niets anders op
dan een frisse neus te halen
en een flinke wandeling te
ondernemen langs de Oude
Vest tot bij Antikens. Vorig
jaar zat hier de Retro Jazz
group; nu de Jazz O'Ma-
niacs uit Hamburg Ik ga
het me nu eens gemakke
lijk maken zie en letterlijk
overtikken wat ik vorig
jaar schreef over deze
kroeg. Hier gaan we: «Wij
dus met grote verwachtin
gen naar binnen. De band
onder de spots op het po
dium, een halfvolle zaal in
het duister, twee pakke-
mannen aan de toog; de
sfeer in de «kroeg» is nu
precies niet wat je dende
rend exuberant zou noe
men. We geloven dat het
zaaltje in het duister en de
band, die te ver van zijn
publiek zat, niet het ideale
dekor waren voor een gea
nimeerde avond. Maar daar
kan voor volgende editie
wellicht wat aan gedokterd
worden...» dat was vorig
jaar, op die pakkemannen
na was er niets veranderd.
We hopen dus weer voor
volgend jaar!
Van Antikens naar het Sta
tionsplein is maar een
boogscheut voor een goed
schutter, voor een schor
pioen ligt dat enigszins an
ders. Toch raakte ik tot bij
Lea in De Regent, ik bedoel
natuurlijk bij de deur. Bin
nen geraken was iets moei
lijker om het eufemistisch
uit te drukken Velen had
den zich immers herinnerd
dat hier vorig jaar een van
de revelaties van de kroe
gentocht genesteld was, de
Joep Peeters Swing Band.
En de Joep kwam weer! Wat
toen zeer verrassend over
kwam, was nu uiteraard bij
velen reeds bekend: zijn
grenzeloos aanpassings-
zend (merci Paul!) Dender-
monde, het kleine stadje Br y
aan de Dendermonding, zit JÉ
er beroepshalve op. Tijd dus m Jmk
om eens te gaan genieten JMËjjÊzj
van het Allsops
Quintet Den Omme-
Klarinettist Allan
Cooper bleek nog met het- SBBBBBBBKBBBI: ^^BBBBBBBP^
zelfde laaiende vuur te mu- Dendermonde. Wie van jazz houdt die kon men vrijdagavond in Dendermonde
siceren als vier uur voor- aantreffen voor een onvergetelijke Kroegentocht (v)
dien. Zijn maats deden er
niet voor onder. Heerlijk!
lang
meer
Trefpunt geraakt
(iets wat we ons heilig voor-
genomen hadden) en zodat gttÊBm
we vergeten en verzuimd |H
hebben Pierre op te halen in dL Tg||
de bunker... Sorry Pierre,
nee, niet kloppen met ^^B^^^^RtfflBl^BM^ i §k JfiE
vlaggestok!
vroege van deze
Kroegentocht van
Honky hebben we niet
meer beleefd. We weten niet
de Retro Jazzgroup dan
toch tot drie uur gespeeld
hebben. We weten niet |^BB
Muzeeke goeie zaken
heeft gedaan. We weten H
evenmin of Khalil veel ont- I
bijten geserveerd heeft, en
de Mon er deze keer voor
op tijd was. Zou Walt zijn
handdoek gedrupt hebben?
Zou de tsaar nog stem ge- 'h i
had hebben tijdens zijn
laatste rondritten? Zou er Jii^^Bii^BBBBBBBHBBH^^IiSiSf^Si&llliiJMBX
opgeborrelcf zijn? Zou Rer- ^en^erm°nde. Aanstekelijke muziek die meer dan eens om een open doekje vroeg en het
re vanuit de bunker thuis 00^ree8 (v)
geraakt zijn? Echt we we-
Hadden we pp!*»*"-""
afgesproken
dat dit slechts korte mo-
mentopnamen zouden wor-
Wat we wel weten, is dit. Ze
mogen dan al in andere
Vlaamse steden proberen
wat ze willen: ze kunnen
inderdaad ook een kroegen
tocht imiteren en waar
schijnlijk nog suksesrijk
ook maar die van Dender
monde blijft Dé Kroegen
tocht - «zo is er maar één»
zou Jo Erens gejazzt heb
ben. Hierbij vergeten we ge
makshalve dat de Dender
mondse bunkeraars vroe
ger wel eens naar Breda
trokken
Er is in Vlaanderen maar
één echte kroegentocht,
zoals er in Vlaanderen
maar één echte Kwis is:
Dendermonde. Of: waarin
een klein stadje groot kan
zGn'" l Dendermonde. Tsaar Steeman begeleidde de «vreemdelingen» (v)
Dendermonde. Het werd vaak drummen om aan een pintje te geraken (v)
Peird of niet tenslotte
Even gezocht naar 't Pi-
laartje.. de weg gevraagd
aan een deftig Dender-
monds passant want een
agent was er vrijdag in heel
de stad niet te ontdekken.
Dat is natuurlijk niet nodig
want «op 't stad» weten ze
dat als Honky Tonk iets or
ganiseert, er geen pakke
mannen nodig zijn. "t Pi-
laartje dus. Een jeugdklub,
maar dat was vooral te mer
ken achter de toog en min
der ervoor. Camiel Van
Breedam en zijn Fondy Ri
verside Bullet Band büezen
er het vuur in: stevige klan
ken die tegen een stoot
kunnen.
Van het benepen Pilaartje
naar het ruime Trefpunt,
voor het eerst toegetreden
tot deze Kroegentocht. Je
kunt het etablissement
moeilijk een kroeg noemen,
eerder een... etablissement
ja. Ik zat eerst midden in
een modeshow; tja, de juiste
wijzers en de juiste richting
volgen is nooit mijn sterk
ste zijde geweest. In andere
kroegen zaten de meeste
H.T.-kontroleurs er aan de
ingang eerder ongemakke
lijk en benepen bij. Hier la
gen die in gemakkelijke,
luie zetels vóór het kraak
nette, hospitaalachtige
zaaltje, waaruit hemelse
jazzklanken naar buiten
dansten. De Engelse Pete
Allen Jazzband produceer
de muziek van de bovenste
plank, klarinettist-saxofo
nist Pete Allen wist zijn
mannen zodanig op te jut
ten dat er iets ontstond in
het zaaltje; de vonk sloeg
aan. Waar er in andere ge
legenheden overwegend ge
zwetst en gedronken werd
vermogen, zijn enorme fee
ling voor stemming, zijn fa
buleuze techniek op bijna
alle mogelijke instrumen- ft?
ten, zijn soms zeer gevatte
en humoristische tussen-
praatjes, zijn soms toch ook
melige kommentaar. Ok nu
weer de boterhammen voor
de leden van de band, de
flitslichten van Cesar, de
drummende massa. Sfeer
en ambiance te over en zo
hoort het ook.
Een tegenvaller voor mij
werd de Saf waar de Die-
penbeekse Deep Creeck
Jazzsuits probeerde wat
sfeer te scheppen maar
daar niet ten volle in
slaagde.
En dan naar ons eindpunt,
waar velen zullen begonnen
zijn: de bunker, de tempel
met Bert, Miel, Norbert, Jo
ris, Pol en Dave, het heilige
der heiligen Jacky en Jan
met hun respektieve aan- Dendermonde.. Jazz aan de toog en geboeid luisteren (v)
hangende dame hadden
handen te weinig om te tap
pen. Veel volk en een Jegg-
pap New Orleans Jazzband
in een uitstekend humeur
en dus ook in een uitsteken
de muzikale dag: wat van
dit, wat van dat maar alles
prima verzorgd, met entoe-
siasme gebracht en overgo
ten met een heerlijke, "pitti
ge jazzsaus. Je kon er weer
op de koppen lopen en ook
hier werd er echt naar de
muziek geluisterd en niet
alleen door de getrouwen
van altijd; heelwat kenners
hepen hier een achterstand
op in hun vooraf opgesteld
tijds- en kroegenschema.
Maar het loonde de moeite.
Jongens wat heeft die Nor-
bert een stem!
Voilé, ik ben rond. Mijn
ommegang doorheen kroe-
