Proficiat, Eendracht Opstal
Marino Spruyt: enig doelman in België
die slechts tien doelpunten toestond
Kampioen in vierde provinciale
'Vastenavond!
De Maesschalck
Van Mol
vcm
eek-
r de w Bouchez
VOETBAL
De Voorpost - 22.4.1983 - 37
Danny Van Nieuwenhove
Dirk Van Muylders
Pascal De Ridder
Marino Spruyt
Wie zondagavond meegenoot van de euforie met de voetbalgemeen
schap van Eendracht Opstal, hield er maandagochtend een lelijke
kater aan over. We kunnen erover meepraten In de plaatselijke
voetballokalen heerste een feestelijke atmosfeer en er werd een
stevige pint gedronken.
Heesgeroepen supporterskelen hadden nood aan dat vocht, ook de
spelers en de bestuursleden. Zij spoelden de emoties weg. Een
dracht Opstal had immers negentig bange minuten doorstaan.
Een kwartier voor het einde van de match kwam de opluchting. Later
volgde de ontlading.
Het ene doelpunt, dat Pascal De
Ridder, na een vrije trap van Dirk
Wauters, in de plaatselijke netten
had gedeponeerd, leek voldoende
voor Opstal om kampioen te zijn.
Zeker van de promotie was het vroe
ger al, vermits twee ploegen in de
reeks de rit'naar derde meemaken.
De Opstalse voetballers namen
daarmee alleen geen vrede. De titel
winnen, kampioen zijn, en weldra
gehuldigd worden ophet gemeen
tehuis leek hen veel belangrijker.
Daarvoor heeft men hard geknokt.
Niemand van de «elf» liet in Welle
maar iets aan het toeval over. De
gedachte, straks te kunnen vieren,
stond centraal bij iedere akteur.
Na afloop heeft men dan de smaak
van het kampioen zijn kunnen proe
ven. Voor de meeste geelzwarte
voetballers washet de eerste keer
dat men dat allemaal meemaakte.
Het waren onvergetelijke taferelen
die nog lang in de herinnering zullen
blijven. Zondag 17 april zal allicht in
gouden letters in de annalen van
Eendracht Opstal worden gegrift.
Op die dag werden de vruchten van
een jaar onverdroten inspanningen
geplukt.
Voorzitter Jet De Baerdemaecker
maakte de gelukkigste dag in zijn
leven door. Hij eigende zich een tafel
van het klubhuis toe van waarop hij
zijn geluk met weinig maar voldoen
de woorden verduidelijkt in geba
rentaal, als een zon liet uitstralen.
«Proficiat jongens, jullie hebben er
voor gewerkt. Het ogenblik om feest
te vieren is nu aangebroken. Dat zal
zich allicht niet tot deze avond be
perken. Er is nog heel wat te doen in
de nabije toekomst», zei de Een-
dracht-voorzitter.
Als een «chef de musique» dirigeer
de hij daarna het in Opstalse taal
gegoten en door de supportersschare
luidruchtig meegezongen klublied
dat de titel meekreeg «De rode dui
vels gaan naar Opstal».
Hoe later op de avond, hoe meer de
feestvreugde ten top steeg. Toen het
middernachtelijk uur reeds een flink
eind was overschreden waren nog
heel wat Opstalfans- en spelers op
kroegentocht. Allicht zullen velen
slechts hun bedstee teruggevonden
hebben nadat de haan reeds lang
zijn kiekens had wakker geschud.
Voor één keer mocht dat wel. Ieder
een gunde de Opstalse voetbalge
meenschap die feestelijke momen
ten. Klubleiding, spelers en suppor
ters hebben die promovering ver
diend. Eendrachtig werd maanden
aan een stuk gestreefd om die doel
stelling te realiseren. Proficiat Een
dracht Opstal
E.D.M.
Die laatste karpersprong was nodig om de titel te winnen
Eendracht Opstal heeft bij Welle verdiend beslag gelegd op de volle inzet.
Het werd meteen ook kampioen. Toch kreeg het de zege geenszins op een
presenteerblaadje. Pas met nog vijftien minuten te spelen kwam de overwin
ning tot stand. Bijna zat er nog een addertje onder het gras. Met de eindstreep
in zicht moest doelman Marino Spruyt een karpersprong uithalen om de zege
veilig te stellen.
Opstal kampioen.' De supporters staan al klaar om het terrein te bestormen.
«Dat was een geluk voor ons», zegt
sekretaris Emiel Van Mol.
«Ook ik was verrast door dit schot»,
zegt doelman Spruyt.
«Gelukkig had ik tijdig de intentie
van de plaatselijke aanvaller ge
merkt. Daardoor was ik al bij voor
baat op mijn hoede. Het is trouwens
allemaal niet zo makkelijk verlopen
als vooraf werd verwacht. We heb
ben bestendig aangedrongen, maar
botsten telkens op een biezonder ge
motiveerde tegenstander. Die wou
ons blijkbaar doen in het zand bijten
en ons met een ontgoocheling huis
waarts sturen. In de eerste helft
kreeg men een eerder wisselend
spel beeld. Ikzelf kreeg niet zoveel
werk op te knappen. Dat kon al
evenmin van mijn overbuur worden
gezegd. Toch heeft die man zich op
een gegeven ogenblik flink in de
kijker gespeeld toen hij een vrij vrije
trap van Dirk Wauters tijdig kon
pareren. Hoedje af voor mijn collega.
Wat hij daar deed verdiende meer
dan applaus. Voordien was hij al
eens bedreigd geworden door Luc
Vastenavondt. Die schoot echter net
over de dwarsligger.»
Offensief
«Tijdens de pauze heeft onze trainer
ons nog eens extra opgejut», gaat
Marino Spruyt verder. «Dat werkte
gunstig op de ingesteldheid van de
spelers. Iedereen is toen tot het uit
erste gegaan. We hebben het initia
tief in handen genomen. Geregeld
zijn we toen tot in het doelgebied
van de tegenstrevers gedrongen.
Maar ook zij bleken opgejut. Hoewel
zij er niets meer bij te verliezen of te
winnen hadden, bleek het blijkbaar
hun intentie om ons een pad in de
korf te zetten. Onze defensie is hon-
Georges Parmenlier
derd procent gekoncentreerd geble
ven. Iedereen besefte dat een slip
pertje ons de titel kon kosten. Nie
mand wou zoiets op zijn geweten.
Dat sommigen van mijn collega's
tekenen van zenuwachtigheid gin
gen vertonen, was de normaalste
zaak van de wereld. Met nog zowat
vijfentwintig minuten te spelen deed
onze trainer een gok. Hij wisselde
Peter Mol voor Pascal De Ridder.
Niemand wist toen dat deze invaller
ons ook de zege zou schenken. Dat
gebeurde met nog zowat een kwar
tier voor de boeg. Pascal nam een
vrije trap over en devieerde de bal
tegen de plaatselijke touwen: op
luchting en tevredenheid in ons
kamp. Het aftellen kon beginnen.
Wie dacht dat de thuisploeg zich bij
de situatie zou neerleggen, had het
mis voor. Op een gegeven ogenblik
werd ik plotseling voor hete vuren
gesteld. Ik achtte mij gelukkig toen
ik op dat moment bij de zaak was.
Intussen was het net of die laatste
minuten gingen uren duren. Nog ze
ven minuten, zes minuten, vijf minu
ten Het duurde blijkbaar eeuwen.
De scheidsrechter hield toen nog re
kening met het feit dat enkele van
mijn collega's tijd hadden gewon
nen. Toen uiteindelijk het laatste
fluitsignaal klonk was het net of we
in de wolken vertoefden. De omhel
zingen bleven niet uit. Iedereen was
gelukkig. Supporters bestormden
het veld. Het duurde enige tijd voor
aleer we de weg naar de kleedka
mers terugvonden. In de kantine
ging het feest verder. Het vervolg
had plaats in ons eigen vertrouwde
Opstal», aldus een gelukkige Mari
no Soruyt.
Slechts tien doelpunten
Marino Spruyt blijkt de minst gepas
seerde doelman te zijn in België. Het
Waalse Tilleur, tot vorige week ook
met tien tegentreffers op het passief,
diende zondag een doelpunt toe te
staan. Meteen gaat de eer van minst
verslagen doelman naar Marino
Spruyt. Een Buggenhoutenaar die
door toedoen van klubleider Alois
Van Den Berghe op elfjarige leeftijd
de weg naar Opstal insloeg. Hij
doorliep alle jeugdreeksen. Op zes
tienjarige leeftijd werd hij titularis
en nam de fakkel over van Francois
Van Stichel. Marino Spruyt is altijd
titularis gebleven, behalve de keren
dat hij wegens kwetsuur op non-
aktief werd geplaatst.
«Daarmee ben ik al voldoende ge-
konfronteerd geworden», zegt Mari
no. Eerst brak ik mijn neus. Later
liep ik een hersenschudding op. Ik
brak nadien mijn voet en werd ten
slotte nog aan de elleboog geope
reerd. Ik kan dus over kwetsuren
meepraten. Hopelijk blijf ik daarvan
in de toekomst gespaard. Ik weet
van mijzelf dat ik een echte waag
hals ben en risiko'sneem. Ik heb
trouwens voor niemand schrik. Dat
is zo mijn ingesteldheid. Ik moet ook
stellen dat ik een sterke doublure
achter mij staan heb. Mijn collega
Werner Van der Jeugt moet besten
dig de rol van invaller vervullen. Dat
is zeker niet prettig voor hem. Hij is
nochtans een knappe doelman en
zeker bekwaam om zijn rol in de
beste omstandigheden te vertolken.
Vorig seizoen diende ik eenentwin
tig treffers toe te staan. Dit jaar zijn
het er elf minder. Dat resultaat is
zeker grotendeels te danken aan
mijn collega van de defensie. Zelden
laten ze zich op tekortkomingen be
trappen. Met hen heb ik ook al heel
wat rustige namiddagen beleefd.
Men mag zeker niet alleen de plui
men op mijn hoed steken voor derge
lijke gunstige balans.
Overigens is het seizoen prima ver
lopen: een gans jaar aan de leiding,
wat een bestendige uitbundigheid
tot gevolg had. Een belangrijke fak-
tor bij dit alles was zeker de ver
standhouding in de ploeg. Ik geloof
niet dat die ergens beter is. Tot die
vaststelling komen de spelers die we
aantrekken. Na een paar weken von
den ze dat het bij Opstal flink wat
beter is dan waar ze vroeger thuis
waren. Volgens seizoen komen we
nu uit in derde. Ik geloof dat we daar
ons plan zullen trekken. Misschien
wordt er versterking aangetrokken.
Dat is des te beter. We blijven in
ieder geval ambitieus en gokken vol
gend jaar naar een ereplaats.
Vooraleer het zo ver is, gaan we
eerst nog een flink stuk vieren. Een
titel winnen doe je niet elk jaar.».
E.D.M.
Stefaan De Waegeneer
Mare Goossens
Luc Van Mulders
Jan Van Nieuwenhove
Dirk Wauters
