Pater Mare Fivez 25 jaar In Haïti:
missiehoogfeest in Sint-Niklaas
Pater Karet De Wilde uitgebreid gehuldigd
in Sint-Gillis-Waas
Hamse kloosterlinge vierde gouden jubileum j
Roemeense volksdanser
verdwenen
6 - 24.8.1984 - De Voorpost
«25 an Ayiti, 25 an Tomasik», 25 jaar Haïti en 20 jaar het
«onmogelijke hoogland» Thomassique, een kwarteeuw
missionering door iemand van bij ons: pater Mare Fivez.
Voor enkele maanden is hij weer hier. Thuis, schreef ik
bijna, maar dat zal Tomasik wel evenzeer zijn.
Mare Fivez is de man over wie ik op de lagere school en
ook thuis vol bewondering hoorde praten. Hjj was zowat
de pater Damiaan van de nieuwe tijd. Je zou er zélf
missionaris van geworden zijn, maar zover is het nooit
gekomen. Ik herinner mij toch hem meerdere brieven te
hebben geschreven in een nog moeizaam handschrift. Nu
twijfel ik er aan of die ooit behoorlijk zijn opgestuurd.
Solèy Levé, een driemaandelijks missietijdschrift, be
steedt in z'n recente nummer uitgebreid aandacht aan
deze 56-jarige zendeling van God. Het bezoek van Mare
Fivez betekent volgens redakteur Hector Colpaert «een
uitzonderlijke gelegenheid om hem te laten blijken dat wij
in de loop van die jaren een paar dingen zijn gaan
begrijpen en dat wij zijn levenswerk waarderen». Een
spontaan gesticht comité wil zaterdag 1 september a.s. in
Sint-Niklaas een hoogfeest opzetten: een eucharistievie
ring, een tentoonstelling, een gezellig samenzijn, een film
over Haïti. «Als het gaat om een missionaris, dan krijgt
zo'n feest wel een eigen stijl: een feest waar oud en jong
verwacht worden, een feest van menselijke groothartig
heid» meent het komité.
Respekt voor eigenheid
Mare Fivez werd geboren op 6
maart 1928 in het Oostvlaamse
Opbrakel, ten noordoosten
van Ronse. Daarna heeft hij
altijd in Sint-Niklaas gewoond.
Een wankele gezondheid
maakt het hem moeilijk zijn
handelsopleiding aan het Sint-
Jan-Be rchmanskollege te Ant
werpen te voltooien, hij dub
belt vaak. Op 22-jarige leeftijd
treedt hij in bij de paters
Scheutisten en zeven jaar later
wordt hij priester gewijd. Mare
Fivez weet dan zeer goed hoe
het verder moet: hij wil missio
naris worden en wel in Zaïre.
Om zijn kennis van de Franse
taal aan te scherpen, fungeert
hij eerst nog twee maand als
medepastoor in de parochie
'Chatqueu' te Seraing waar
vooral vreemdelingen verblij
ven. Een groepje mensen van
daar steunt hem vandaag nog.
In 1958 vertrekt hij samen met
zijn konfralcr Jos Berhgmans
niet naar Zaïre, maar naar
Haïti. In het jezuïetensemina
rie voor inlandse priesters van
Port-au-Prince moet hij eerst
gewoon les volgen. Maar zijn
handen jeuken voor het echte
werk. En bovendien: de semi
naristen krijgen onvoldoende
te eten. Wanneer de Ameri
kaanse overste van de Scheu-
tistenmissie de missie van
Haïti wordt dan nog vanuit de
VS bestuurd het seminarie
bezoekt, maakt hij zijn wensen
kenbaar en na enig weg- en
weergepraat mag hij als mede
pastoor van pater Michiels
naar Terrier Rouge, een dorre,
armoedige plek in het noorden
van het land. In september
1959 gaat het naar 'Moutin
Crochu', «de slechtste paro
chie van Haïti». «Probeer het
maar drie maand en als ze niet
meewillen, krijgen ze nooit
nog een pastoor!» zegt zijn
overste hem. En inderdaad: de
mensen blijven weg bij hem.
Mare van zijn kant koopt zich
een paard en trekt ermee het
land in, naar de mensen toe.
Hij ontdekt dat één rijke fami
lie de boeren intimideert: de
missiepost is verboden terrein.
Maar de Haïtiaanse beleefd
heid wil dat elk bezoek een
tegenbezoek verdient. Op
marktdagen kan Mare op de
duur hfct huis niet meer uit.
Vier jaar blijft hij in Moutin
Crochu. Zijn oversten zijn te
vreden over hem en sturen
hem naar Tomasik, de «twee
de slechtste post». Dat gaat te
paard. Hetzelfde scenario
nochtans in Tomasik en ook
dezelfde reaktie van de missio
naris Mare Fivez stelt de
plaatselijke bevolking voor de
keuze: of hij blijft en dan
wordt er samen, in een evange
lische geest geweikt aan een
heilzame vooruitgang, of hij
pakt zijn koffer(s) en dan kun
nen ze bij zijn opvolger wel
licht enkel terecht voor de sa-
kramenten. Tomasik kiest
voor het eerste.
Pé Mare, zoals ze hem daar in
het Creools noemen, mag blij
ven en zij zullen alvast begin
nen aan de bouw van een dis-
pensarium. Daarna volgen een
parochiezaal, een school, ver
bouwingswerken aan de kerk.
Een werklust die aanstelijk
werkt: in de 'buitenkapellen'
slaan ze ook de handen in
elkaar. Een alfabetizeringspro-
jekt komt moeizaam maar toch
van de grond. De mensen heb
ben hun tijd nodig om zichzelf
in leven te houden, ze zien niet
in waarom ze zouden moeten
leren lezen en schrijven. Ze
proberen het toch en het lukt
eerst niet, maar met die stok
jes van Mare lijkt het wél te
gaan. Stokjes worden streep
jes. Na een iaar kunnen ze nog
niet op een rechte lijn schrij
ven. maar ze kunnen tenmin
ste schrijven en.lezen wat ze
geschreven hebben. De stok
jesmethode van Mare Fivez,
de «ti jan kampé» kleine
Jan (een stokje) in verschillen
de pozities «gekampeerd» is
onderhand in heel het binnen
land verspreid. Mare nodigt de
boeren uit een nieuwe aan-
plantingsmethode voor maïs
uit te proberen op de grond
van de missie. Eerst zien wat
het geeft natuurlijk.
Over deze en andere voorzich
tig ingeleide vernieuwingen,
zegt Mare Fivez in een gesprek
met Solèy Lévé: «Het heeft
ook voor mij meer dan één
jaar geduurd eer ik in de gaten
kreeg wat voor een diepgaande
ommekeer dit teweegbracht in
de geest en in de attitude van
de mensen. De schrik is afge
broken, ze staan niet meer al
leen, ze weten dat ze samen
sterker zijn en dat ze toch, elk
van hen, hun eigen onver
vreemdbare waarde hebben.
Toen één van mijn oversten
laatst op bezoek was en aan
één van de boeren vroeg:
«Maar wat gaat ge doen als Pé
Mare er niet meer is?», ant
woordde de boer: «Mon Pé,
als ge ons dan een andere
pastoor geeft die ons laat
doen, dan zullen wij ons plan
wel trekken, we doen het nü
wel!» Ik hoop dat mijn overste
deze boodschap begrepen
heeft».
Cadeautjes
De eucharistieviering van za
terdag 1 september begint om
17.30 uur en gaat door in de
Onze-Lieve-Vrouwkerk te
Sint-Niklaas. De organizato-
ren van deze Mare Fivez dag
willen de offerande een bijzon
der karakter geven. Al wie het
werk van Pater Mare Fivez wil
steunen kan dèn zijn bijdrage
kwijt. Men denkt hierbij aan
geld, maar zeker niet alleen
aan geld. Met geld kan men
wel bv. instrukteurs voor het
alfabetizeringsprojekt betalen,
het irrigatieplan financieren,
altematoren aankopen zodat
men in Tomasik 's avonds licht
kan maken. Het bewaren van
de maïsoogst is nog een objek-
tief. Nu kopen woekeraars uit
de stad de oogst op tegen een
spotprijs. Men vraagt ook om
ideeën. Wie bedenkt een een
voudig systeem om water van-
op een diepte van vijftien me
ter of meer naar de oppervlak
te te pompen? Wie weet iets
over het kweken van Tilapia's
(een cichildevis)? Wie vindt
een naam, een afzet voor de
Tomasik-rhum? Wie schrijft
de parochie in Tomasik een
brief? Mare Fivez vertaalt hem
wel. Het adres: Morne Saint-
Gérard 13, B.P. 1594 Port-au-
Prince, Haïti (steeds met lucht
post; een aerogram naar Haïti
sturen kost 26 frank). Enfin:
iederéén kan wel helpen als
het erom gaat pater Mare Fi
vez te helpen.
Iedereen wordt ook op zater
dag 1 september a.s. meteen
van harte ugenodigd naar Hui
ze de Meerleer (nabij de Onze-
Lieve-Vrouwkerk) waar om
19 30 uur het gezellig samen
zijn (met belegde broodjes,
rijstpap en drank) begint.
Leo De Bock
Sint-Niklaas. Pater Nestor Poppe, broer, van priester
Poppe die in 1922 in Moerzeke overleed, vierde onlangs
z'n diamanten priesterjubileum. Pater Nestor, 85 jaar,
verblijft in het klooster van de paters-minderbroeders op
de H. Hartparochie, (arch.)
Hoe gekend en zeker hoe geliefd pater-missionaris Karei
De Wilde uit Sint-Pauwels wel is, kon worden afgeleid uit
de massale opkomst in de dekanale kerk van Sint-Gillis,
waar ter gelegenheid van het gouden priesterjubileum een
dankmis werd opgedragen. Ongeveer zevenhonderd men
sen vulden deze majestueuze, grote kerk die voor de
gelegenheid een feestelijk tintje had gekregen. Toen
jubilaris De Wilde na deze eucharistu 'ering waarin
hijzelf samen met de priesters van Sint-Gillis, de deken en
de provinciaal van de Scheutisten voorging de aanwezi
gen uitnodigde voor de receptie in de Katolieke Kring was
het gelukkig prachtig zomerweer. Zoniet zouden méér dan
de helft van de meeviercers de deur voor hun neus hebben
gekregen. De koer van de Kring liep dan ook vol en onder
een drukkende warmte en bij een (té vaak) krakende
geluidsinstallaëie die wellicht nog te weinig volume had
ook werd het een lange, loodzware hulde bijwijlen.
Maar vermits alle sprekers hun uiterste best deden en
vermits alles zo echt-gemeend-uit-het-hart kwam werd het
ongetwijfeld een pakkende én zeker een verdiende hulde
voor een priester-van-formaat: een «jong mens» die niet
weet wat rusten is, ook al is hij de kaap van zeventig al
voorbij...
Geloof op 'n laag pitje
Achiel Van de Weyer, voorzit
ter van de parochiale raad,
beet de toesprakenspits af
hij trad trouwens op als enter
tainer en noemde Karei De
Wilde een «toegankelijk mens,
die in feite steeds op reis as...».
Hij noemde z'n komst in het
rusthuis De Kroon de start van
z'n alles, hier te lande. Priester
De Wilde werd proost van zo
wat alle mogelijke verenigin
gen, deed aan alles mee en was
zelfs 13 maand onderpastoor te
Kemzeke.
Verder omschreef hij Karei De
Wilde als iemand die houdt
van de «gezonde twijfel»,
waarna hij mijmerde over de
tijd dat Karei gevolg gaf aan
z'n roeping, nu vijftig jaar ge
leden: «Toen was er het rijke
Roomse leven met enkel een
'ekonomische' krisis. Vlaande
ren zond toen nog vele zonen
uit...
Nu is het een all-round krisis,
aldus de heer Van de Weyer:
«Naast de ekonomische krisis
zijn er ook weinig of geen
roeperingen, het geloof brandt
op een laag pitje. Maar Ka-
rel is een échte priester geble
ven. Al ergert hij zich blauw
aan voorzichtigheid, de traag
heid van de kerk. Hij, die
steeds op het gaspedaal duwt,
die steeds vooruit wil...»
Uiteraard kwam er een stukje
levensbeschrijving aan te pas,
over de 35 jaar dat Pater De
Wilde in het mooie Zaïre ver
bleef, waar hij zonder wed
de reuzewerk verrichtte als
ontwikkelingshelper, al be
stond die benaming toen nog
niet. Toen hij in 1971 terug
naar het Waasland kwam,
toonde hij zich een ware getui
ge van het kristendom. Verder
kwamen z'n goede en mindere
gaven aan bod. «Steeds komt
hij - zij het té ontstuimig uit
voor z'n mening, verder is hij
ernstig met de glimlach, en hij
is nog niet oud geworden! Hij
besloot met de vaststelling dat
Karei De Wilde goede kaarten
had gekregen en dat hij er nog
moderne priester die zich aan
past aan deze tijd, aan deze té
snel evoluerende maat
schappij...
Hij dankte de jubilaris dan ook
voor z'n verwezenlijkingen,
voor de grote en kleine dingen
die hij heeft gedaan, voor het
rusteloze zoeken in dienst van
God én... voor alles wat nog
zal komen.
Als aandenken ontving pater
De Wilde de schotel van de
gemeente.
Daarna bracht Simonne De
Wolf, een lekcnhelpster (uit
Meerdonk) werkzaam in Ka-
nanga, waar missionaris De
Wilde werkzaam was een ge
tuigenis uit Zaïre. Ze had de
pater leren kennen als een
mens vol levensmoed en legde
vervolgens uit waarom mensen
als zij nog in Zaïre blijven
werken: «Om de mensen, die
daar verdrukt worden, te laten
rede ooit als niet meer
jonge man uitriep: «Wij
jonge mensen moeten respekt
hebben voor de ouderen!».
Het werd meteen het symbool
van «dynamische mensen dit
blijven vechten voor d«
kerk.
Uiteindelijk werd het een
boekje, samengesteld door
e.h. Vercruyssen, met tal van
getuigenissen en herinneringen
over en ook door pries
ter-missionaris Karei De Wil
de. De provinciale overste van
de Scheutisten komt aan bod,
er zijn brieven die Karei
schreef uit Zaïre (toen nog
Kongo) aan een vriend, er zijn
beschrijvingen van z'n jeugd
periode. z'n kollegetijd, z'n in
trede bij de Scheutisten, z'n
verblijf in Kanaga, z'n werk
daar, herinneringen van Kareis
familie en natuurlijk ook de
nodigè bijdragen over z'n ver-
Sint-Gillis-Waas. In de Katholieke Kring aan de Kerkstraat vond een receptie plaats
n.a.v. het gouden priesterjubileum van Karei De Wilde. Er werd ook een eucharistievie
ring gehouden, zie foto. U herkent pater De Wilde als derde van rechts. (Iv)
goed mee kon kaarten ook.
Jong van hart,
met geëvolueerde geest
In naam van het gemeentebe
stuur burgemeester De Mey
was verontschuldigd bracht
schepen De Rudder hulde en
dank aan de jubilaris. «Geen
woorden kunnen dit uitdruk
ken, geen geschenken kunnen
dit vergoeden... vijftig jaar in
dienst van de mens en van de
gemeenschap». De schepen
drukte de hoop uit dat pater
De Wilde nu voorgoed in Sint-
Gillis zou blijven. Als aalmoe
zenier in het rusthuis, waar hij
z'n belangrijkste opdracht ver
vult, namelijk iets wat het per
soneel niet kan: zorgen voor
een écht menselijke aanpak,
van een tussenkomst in de ad
ministratie tot een rondrit met
een mindervalide... Als proost
in het organisatieleven: de
priester-jong-van-hart, met
een geëvolueerde geest. Een
aanvoelen dat ze waardering
verdienen, dat ze onze broe
ders zijn... Ook om het spoor,
getrokken door mensen ais pa
ter De Wilde, verder te trek
ken in kristelijke hoop en
liefde...»
Vriendenboek
E.h. Vercruyssen rondde het
geheel af, met de voorstelling
van het boek «Wij, jonge men
sen...». Een boekwerk tot
stand gekomen onder impuls
van e.h Van Overloop uit Ste-
kene-Hellestraat, die kollega
Vercruyssen informeerde dat
Karei De Wilde ooit eens iets
over z'n leven op papier had
gezet. Het werd de start van
een zoeken naar «Wie is Karei
De Wilde?». Er werd naar
vrienden geschreven, die allen
wilden getuigen over De Wil
de. Zo werd het een vrienden
boek. De titel kwam er op
aangeven van de jubilaris zelf,
wanneer hij bij een begrafenis-
blijf in Kemzeke. De Klinge,
z'n aanwezigheid in de pries-
tergroep enz..
Men kan dit boekje verkrijgen II
bij de pastoors van de dckcnijW
Sint-Gillis tegen 200 fr. ofweljj
door storting van 250 fr. (voor Ij
administratie en portoosten)! I
op rekening van e.h. Vercruys-B
sen, Meerdonkdorp 18 te 2792
Meerdonk: nummer 000-
0508422-45. met vermelding i
«Vriendenboek».
De opbrengst gaat integraal p
naar de missies in Zaïre.
Deze dank-akadcmische zit- j
ting (al rechtstaande) liep zo
lang uit dat een ontroerde pa-
ter De Wilde niet anders zei
dan «Dank, zeer hartelijk 1
dank aan al diegenen die in 1
m'n leven iets hebben bete- i
kend...». Hij verontschuldigde
zich omdat het allemaal zo
lang had geduurd en dankte,
dankte en dankte...
Gremar
Vorige week vierde eerwaarde zuster Marie Bernarda,
zuster van de kloostergemeenschap Sint-Vincentius a
Paulo, haar gouden kloosterjubileum in de parochie H.
Hart te Hamme. Eerst was er een plechtige dankmis, in de
H. Hartkerk, nadien volgde er een feestzitting in de zaal
De Zouaaf. Op deze huldiging was naast de burgemeester
en de leden van het schepencollege ook haar geestelijke
overheid aanwezig, evenals vele sympathisanten. Gedu
rende deze vijftig jaar heeft zuster Marie-Bemarda zich
ten dienste gesteld van haar evenmens, maar vooral van
haar kleutertjes als kleuteronderwyzeres in Hamme.
Feestzitting
Na de dankmis, die opgedra
gen werd door vijf priesters,
gebed en haar kleutertjes.
«Uw vake en uw moeke heb-
ben nog bij mij in de klas
volgde de feestzitting in de gezeten», heeft zij dikwijls
Hamme. Missiezuster Yvonne Cool (in het wit) v
r de States om er te werken voor de Maxikaanse immigranten (vh)
Zouaaf. De inleider zei dat zegd tot de kleutertjes. Zuster
voor de zuster, de parochie Marie-Bemarda staat met één
zoveel betekende als een man been in de wereld en met het
en kinderen. Toen zij deze andere in het klooster. Zij lag
uitspraak deed was zij ge- ook aan de basis van het ont-
schrokken, maar wij, als paro- staan van de parochie H. Hart,
chiegemeenschap zijn fier uw waar werkzaam is in de
man en kinderen te mogen werkgroep Liturgie en Zieken-
n de zusters te Heverlee, vertrekt op 25 augustus z*in- ze6^e de woordvoerder, zorg. «De kinderen zullen
r o oiine.A
Toen zuster Bernarda in 1964 naar u opkijken. Daarom zijn
mocht dan ook van de paro
chie een fiets als geschenk in
ontvangst nemen. Tussendoor
zorgden Jan Van Hove en Ka-
rine De Bculc voor een voor-
drachtgedeelte. Na de inleider
was het de pastoor van de
parochie E.H. Heirbaut, die
zuster Bernarda dankte voor
haar inzet.
Inzet
Burgemeester Baert, die als
laatste spreker op deze feest
zitting aan het woord kwam,
wees op het rijk en vruchtbaar
kloosterleven van de gevierde
zuster. Bestendige trouw,
dienstbaarheid en een bezorg
de kijk op de toekomst typeren
haar en haar kloosterleven. «U
beloofde nederigheid, ver
zaakte aan de weelde, om te
leven in armoede en sober
heid, volledig ten dienste van
de Heer. Voor deze 50 jaar
dankten wij U. Dienen was uw
leven, zegde de burgemeester
Uw toewijding in het onder
wijs, de kinderen begeleiden
met een moederlijke zorg. Nu
hebt U rust verdient. Toch zult
U zich nog op deze parochie
blijven inzetten, achter de
schermen, maar altijd be
trouwbaar voor elke taak. Op
zovele terreinen waar mensen
in nood zijn is zij werkzaam.»
Toch zijn wij bezorgd, aldus de
burgemeester. Niettegenstaan
de U nog jong van hart zijt,
toch wordt de wacht niet afge
lost in deze tijd, waar mensen
nog zelden kiezen voor het
religieuze leven. Dit is een
zorg voor de ganse gemeen
schap. Moge U nog lang bij
ons blijven, zo eindigde de
burgemeester, en dit in een
goede gezondheid. Namens
het gemeentebestuur werd
haar nadien door de schepenen
Paula Van Cauwcnberghe en
Greta Van Avermaet een
schenk overhandigd.
Na de viering van de jonge
priester Geert Cattrysse op de
H. Hartparochie werd er nu
iemand gehuldigd die reeds 50
jaar het religieuze leven achter
de rug heeft. Na troubadour
Etienne De Muynck, die voor
de humoristische noot had ge
zorgd, kwam eerwaarde zusti
Bernarda zelf aan het wooi
«Zij dankte haar vrienden
het H. Hart voor de vriendelij
ke huldiging. «Ik ben gcwi
om, zoals bij kleine kinderen,
alles te herhalen. Daarom zeg
ik nogmaals dank voor wat U
allen voor mij hebt gedaan.»,
zegde de zuster die een dave
rend applaus in ontvangst
mocht nemen. Deze feestzit
ting werd afgesloten met een
receptie.
(bd)
werd overgeplaatst van
kleuterschool in de Noord
er zoveel mensen aanwezig om
U te danken en hulde te bren-
straat naar de St.-Jozefschool gen aan uw vijftig jaar kloos-
in de Evangeliestraat, had zij terjubileum», besloot de
een tijd lang moeilijkheden om woordvoerder. Dank zij haar
zich aan te passen. Toch is zij oversten heeft zuster Bernarda
steeds haar leerlingen blijven ook de kans gekregen om
volgen. Haar hemejse bruide- werkzaam te zijn binnen de
gom is de eucharistie, haar parochiegemeenschap. Zij
Sint-Niklaas. Zondag droeg Jan Van Raemdonck, die op 7 juli in Gent Sint-Baafs
priester werd gewijd, z'n eremis op in de O L.Vrouwkerk. Jan was jaren lid van Jonge
Kerk. In de eucharistieviering gingen ook voor e.h. Julien Buyck, Gaby Van Laere,
Gilbert Van Laere, Paul Van Sande, Louis Van de Velde, Omer De Saert en Daniël
Evrard. Jan Van Raemdonck voltooit de komende jaren nog z'n geschiedenisstudies in
Leuven, maar hij is ondertussen in Sint-Niklaas zondagsonderpastoor. U ziet Jan Van
Raemdonck hier in gezelschap van pastoor Buyck en van burgemeester Paul De Vidts.
(Iv)
De Voorpost heeft de voorbije weken uitgebreid melding
gemaakt van het feit dat de Beverse volkskunstgroep
Lange Stien z'n vijfjarig bestaan met stijl en charme vieren
zou. Dat gebeurde ook, vorig weekend. Hoewel aange
kondigd was dat een Turkse volksdansgroep de festivitei
ten luister zou bijzetten, liet die formatie het in extremis
afweten. Lange Stien kon in extremis een Roemeense
groep naar 't Land van Waas halen. Die deed het keurig,
trad in diverse plekken in het Beverse en omgeving op.
Maar zondagmorgen bleek dat de Roemeense groep exakt
één eenheid kleiner was dan bij de aankomst. Een
zeventienjarige jongeman, Florin Dancu, ingekwartierd
bij het gezin Van Remortel in de Karei Van de Woestijne
straat, werd als vermist opgegeven. Hij moet zondagmor
gen heel vroeg verdwenen zijn. Waar naartoe is niet
bekend. De groep uit Brasov is dan maar zonder de
jongeman vertrokken.
Hamme. In het klooster van Sint-Vincentius vierde zuster Bernarda (in het midden) haar gouden
kloosterjubileum (vh)
