Claerhaegse Comedie Meldert
c sette boeiende Celia op de planken
K.W.B.-Tijl en Nele-gezelschap
De Kat op het Spek te Erembodegem
Cowboys en indianen
vielen Hofstade binnen
i eren
De Voorpost - 23.11.1984 - 21
taal leren. Engels, Italiaans..., met kassettes of platen: voor velen een nachtmerrie,
maken er een hobby van...
wiicatiuuuMBii in een vreemde taal, verblijven in een gastgezin: zo ben je verplicht de
taal te gebruiken en raak je snel over je drempelvrees heen. Een hele wereld gaat dan
'v foor je open...
tater: een medium dat zowel op gebied van vorming als van ontspanning beslist heel
mogelijkheden biedt...
unieke aspekten van «talen-leren» en «toneel-spelen» in praktijk omzetten is
de voorbije maanden de innige betrachting geweest van «Tijl en ele», de K.W.B.-
uit Erembodegem.
laai, vrijdag 16 en zondag 18 november bracht het aktieve gezelschap in het
Parochiehuis een dolle Britse komedie «De Kat op het Spek» op het
ook volgende zaterdag en zondag (zaterdag is geen enkel plaatsje meer
wil deze groep er dit verhaal in een passende vorm gieten: een boeiende aktiviteit
bij heel wat liefhebbers van dit genre de goede luim verzekert!
geleden schreef opeenvolgende lentedagen, de eerste plaats dienen om
een Engels au- in een vrij boeiend en lach- de mens even te laten ont-
de belevenissen neer wekkend toneelstuk in drie snappen uit de dagelijkse
een Engelstalige taal- bedrijven. bekommernis en alle toe-
David Abott, met Het stuk werd intussen ver- schouwers een aangename
tvl' *ijn taalkorrespondent(e) taald en bewerkt en kreeg avond en heel wat gelukki-
k d lit Italië, Mr. Laurs, en zijn als titel «De Kat op het ge momenten te bezorgen.
eigenwijze echtge- Spek». «Tijl en Nele» heeft reeds
Kate, in hun kleine Voor toneelleider Jan Van meerdere lachsuksessen op
gezellige flat die ze Den Heuvel en «Tijl en Ne- het aktief.
van mevr. MacDon- le»-Erembodegem moet to- En ook dit jaar heeft de
gedurende twee neel met dit gezelschap in groep, gefascineerd door
Aalst Volk genoeg bij Nieuw leven (a)
het medium teater terugge
grepen naar de klucht van
John Dole «De Kat op het
Spek», een stuk dat door
iedereen te smaken valt
maar... ook heel wat eisen
stelt aan de negen akteurs,
vijf dames en vier heren, de
verschillende technici en-
toneelmeesters.
Wie de première of de daar
opvolgende zondagvoor
stelling reeds heeft bijge
woond heeft intussen kun
nen ervaren dat dit lucht
hartige stuk, in een regie
van Philemon Eeckhaut,
meteen het hart van het pu
bliek verovert en dit pu
bliek ook de hele avond in
de ban kan houden.
In een avondvullende pro-
duktie tracht Jozef De
Bruyn, in de rol van David
Abott, in zijn klein maar
gezellig ingericht apparte
ment, een door Gerard Ma-
lin erg fijn uitgewerkt de-
kor, en zijn vrouw Kate
(Angèle Wymeersch), haar
moeder mevr. Scott (Frein
Van Der Eist) en alle toe
schouwers, te overtuigen
dat hij zonder «mannelijke»
bijbedoelingen zijn Ita
liaanse korrespondent(e)
Lauro in zijn gezin uitgeno
digd heeft voor een va
kantie.
Alhoewel... Zijn «genodig
de» is niet een Italiaan,
maar wel Maria Lauro (Mi
reille Van De Wiele) een
dconkere Italiaanse
schoonheid, smaakvol
maar ook wel eens wat té
uitbundig gekleed, die
wellicht zoals iedere vrouw
in haar hart verlangt
naar romantiek T
Jozef De
Bruyn voelt zich goed in de
rol van David Abott, als een
aardige jongeman. Ita
liaans lerende kursist en
een voorbeeld van mannelij
ke efficiëntie. Ook de rol
van zijn echtgenote Kate
door Angèle Wymeersch,
met een beslist kinnetje en
eigenwijs, die soms wel
eens heftig reageert en zich
terecht afvroeg «Moet ik
dan de Kat op het spek bin
den?» komt volledig aan
vaardbaar over.
En ook
Freia Van der Eist vertolkt
mevr. Scott met pen goede
ondertoon. Samen zijn ze er
in geslaagd een hele reeks
te ontwarren misverstan
den en de drukte die daar
mee gepaard gaat tot een
ongewone hoogte op te voe
ren.
Een voorname rol in
dit ludieke gebeuren wordt
daarbij gespeeld door Cle
mentine Pots, als mevr.
MacDonnalds, Davids'
«strenge» huisbazin en Su
zanne D'Haese, als mevr.
Smuggler, de vrouw van de
loodgieter die wel de juiste
toon hebben te pakken. Be
langrijk is ook de grappige
inbreng van Luc De Decker.
Goede toeschouwers zullen
in het derde bedrijf, toen hij
zich voordoet als postbode
en inbreker, in hem ook de
ijverige taxichauffeur en de
nog anders vermomde in
breker uit voorgaande be
drijven herkennen. Emiel
Van Cauwenbergh oogst
veel sukses in de rol van
Arturo Cellini, de verloofde
van Maria Lauro, En aan de
verdienste van debutant bij
«Tijl en Nele», André Per-
mentier (valt echt geen af
breuk te doen. De korte rol
van Johny Walker als
«Broeder van het volle
licht» is voor hem een uit
stekend debuut. De hele
cast staat hierbij onder lei
ding van regisseur Phile
mon Eeckhout.
Met zorg en toewijding
heeft hij de regie op zich
genomen. Dit brengt dan
ook het beoogde amuse
ment teweeg: heel wat lach
salvo's, afgewisseld met pe
riodes vqn stille aandacht
Achter de schermen dragen
bij tot het sukses: de aange
vers Omer De Sadeleer en
Paul Arijs, de toneelmee
sters Magda Kindermans,
Marianne Van Den Heuvel
en Gerard Malin, als ge
luidsregisseur André Per-
mentier. Erik en Godelieve
Merckx-De Kegel nemen de
grime penselen en potlo
den ter hand. En... de alge
mene leiding van de hele
Tijl en Nele-produktié
wox-dt waargenomen door
Jan Van Den Heuvel. De
public-relations van «Tijl en
Nele» tenslotte worden ver
zorgd door Florent Kinder
mans.
Honderden Erembodegem-
naars houden van zo'n aan
genaam avondje-uit in ge
zelschap van Tijl en Nele en
kijken nu reeds met belang
stelling uit naar de volgen
de produktie.
«De Kat op het Spek» is in
het Erembodegemse Paro
chiehuis nog te bekijken op
zaterdag 24 (volzet!) en zon
dag 25 november te 19 uur.
Plaatsbespreking mogelij1'
bij Kinder mans Florent,
Nieuwstraat 11, Erembode
gem. Tel. 70.42.27.
De Bruyn
Claerhaegse Comedie die vooral bekendheid verwierf door haar 2-jaarlijkse open-
ichtspelen vergastte ons voor het eerst op een thriller; en dit na een aantal treur- en
Ujspelen als Het gezin van Pamel, Pee Klak, Robert en Bertrand, De Vlasschaard.
ben de Claerhaegse Comedie, genoemd naar een Meldertse wijk, de Claerhaeg, in '75
tartte, was de dorpspolitiek nog fanatiek en hevig. Er was een "blauwe' en een 'rode'
aal beschikbaar om in te spelen, maar de groep wenste geen partij te kiezen en besloot
ritsw buiten te spelen. Vandaar de openluchtspelen,
voor ori& weekend bracht de Claerhaegse Comedie de psychologische thriller «Celia» in een
verlj erbarmelijke staat verkerende zaal De Bondt.
kade
Claerhaagse Comedie Meldert. Jef De Koninck als Celia e
Vspekteur Carlin (P. Van San)
Roger Van Nuffel als
het gaat
verhaal draait om de
fee familie Granger die
herenhuis bewoont dat
de rand van een steile
ligt, nabij New-York.
Iet verlovingsfeest van
aon David loopt uit op twij-
1, woede en moord. Tij-
ens de daaropvolgende da-
en konfronteren span
ing en dramatische ver-
j.. ikkelingen de hoofdper-
mages met zichzelf, hun
£W( ivenswijze, hun verhou-
ing tot de anderen en
lengen hen tot een inner
lijke ommekeer. Maar wie
de dader is, dat wordt pas
bij het einde duidelijk. Wie
de moord dan begaan heeft,
verklappen wij u lekker
niet, u moet zelf maar gaan
kijken. In elk geval, het
was een prachtige prestatie
die de spelers geleverd heb
ben. Alleen het einde van
het tweede bedrijf boette
aan spanning in, maar deze
werd voor het overige goed
onderhouden door het spel
van de akteurs, de weder
zijdse blikken, de muziek
en het licht.
Daar er een speler wegviel
uit de groep diende regis
seur Jos Maesschalck ook
te spelen. Een moeilijke op
dracht omdat men vanop de
planken moeilijk het scène
beeld kan overzien. Jos
Maesschalck slaagde er
evenwel in een knappe re
gie te voeren en een ge
slaagde vertolking van Da
vid neer te zetten. Ook Jet
De Koninck, in de rol van
Celia, was heel overtui
gend. Enkel de paniek- en
vechtscène op het eind was
allesbehalve natuurlijk.
ene
hou \alst. Claerhaagse Comedie Meldert. Een scène uit Celia (P. Van San)
3 Ta
Jeannine De Koninck, die
over een klare en prettige
stem beschikt, zagen we
graag in de rol van Martha,
evenals Lutgarde De Ko
ninck als het tweede dienst
meisje Nora. Ietwat zenu
wachtig, maar ook heel
overtuigend was Roger
Van Nuffel die inspekteur
Carlin vertolkte. Verder
was er de huisknecht More
no (Eddy Meert), over het
algemeen best te genieten,
maar toch met zwakkere
momenten. En dit geldt ook
voor Rosa Moeyersoons als
Louisa Cortlandt. Dan wa
ren er Berlinde Roggeman
als het dienstmeisje Kathy
en Monique Sterckx als
mevr. Hamilton, soms
sterk, soms helemaal niet
geslaagd. Tenslotte was er
het optreden van agent
Brent; een kleine rol, maar
koelbloedig vertolkt door
Stefaan De Croes.
Het gebeuren speelde zich
af in een knap uitgewerkt
dekor, realistisch en met
smaak ingericht. De boe
ken die een hele wand be
sloegen waren prachtig ge
tekend en nauwelijks van
echte te onderscheiden. Een
goede oplossing, die gete
kende boeken; anders zou
men er immers een hele
hoop boeken moeten bij-
sleuren en zou het dekor
veel steviger moeten ge
maakt worden. Wat wel
stoorde waren de te lichte
deuren die bij het openen
onstabiel bleken.
Het dekorontwerp was van
Fred Van den Branden en
aan de uitwerking ervan
hielpen mee: Hugo Van
Cauter, Walter Troch, Jo-
han Raes, Roger Van Keer,
Pierre Opdorp, Jan Szente,
Stefaan De Croes en Victor
Pots. Patrick Van Craenen-
- broeck tekende voor het in
terieur en Johan Raes zorg
de voor de rekwisieten. De
belichting was uitstekend
en de scène straalde een
warme sfeer uit. Dit was
het werk van Alain De
Pauw en Jos Van Belle
Slechts één foutje: na het
onweer kwam de zon te
voorschijn en werd het bui
ten klaarder, dus ook op de
scène. Waarschijnlijk door
een verkeerde koppeling
gingen echter ook de lam
pen in de kroonluchter hel
derder branden! Een luch
ter die zichzelf respekteert
doet zoiets niet.
Voor de knappe, spannende
muziek die op het juiste mo
ment in- en uitvloeide,
zorgden Guido De Bruyne
en Danny Plets. Linda Vol-
kaert zorgde voor een pas
sende en natuurlijke gri
me. Alleen oppassen voor
nekpartijen. Voor de haar
tooi zorgde Myriam Van
Hauwermeiren. Ook de kle
dij was passend en heel
smaakvol.
Nog iets over de zaal
Storende elementen waren
de mensen die zich niet
konden beheersen en maar
bleven doorroken tijdens de
voorstelling. Men had voor
de aanvang van het stuk
wel gevraagd liefst niet te
roken, maar men voegde er
aan toe dat het de toeschou
wer niet verboden kon wor
den. Ons inziens wel, een
een plaatje met 'verboden te
roken' erop in de zaal han
gen en het is opgelost. Dan
storen deze rokers geen an
dere mensen, komen de
rookwolken niet terecht in
de lichtbundels van de
spots en hebben de spelers
er ook geen hinder van. En
trouwens, roken in een zaal
maakt de veiligheid er niet
beter op, en zeker niet in
een zaal als deze waar men
voor de veiligheid van het
publiek zeker niet instond.
De stoelen stonden te dicht
bij elkaar en de doorgang
ernaast was amper 30 cen
timeter breed op sommige
plaatsen. Er stonden ook
teveel stoelen naast elkaar,
wat een optimaal zicht ze
ker niet in de hand werkte.
Het bestuur, dat niet ver
antwoordelijk was voor ge
beurlijke ongevallen, en de
zaaleigenaar mogen er wel
eens een reglement op in
kijken. Zo lezen we in het
reglement voor schouw
spelzalen. de ruimte voor
ieder zittend toeschouwer
is minstens 50 centimeter
breed en minstens 75 centi
meter lang. De breedte van
de doorgang tussen de rijen
zitplaatsen mag nergens
minder dan 45 centimeter
bedragen. De rijen zitplaat
sen mogen niet meer dan
10 stoelen omvatten, wan
neer er slechts één gang
voor bestaat. Ze mogen er
20 omvatten bij twee gan
gen. De exploitanten van de
zaal treffen de nodige maat
regelen om te verhinderen
dat er in de zaal en zijn
aanhorigheid gerookt
wordt, met uitzondering
van de verversingslokalen
wanneer deze van de
schouwspelzaal afgezon
derd zijn Het rookverbod
wordt op goed zichtbare
wijze en op al de nuttige
plaatsen aangeplakt.
Los van dit alles is de pro
duktie wel een aanrader.
'Celia' is nog te bekijken op
vrijdag 23 en zaterdag 24
november om 20 u.
De plannen die gemaakt
werden om volgend jaar
een evokatie op te voeren op
het waterkasteel van Moor-
sel, blijven zeker behouden.
Smou Ann
Vast Als Eik bracht Sassafras
«De wind waait door de takken van de Sassafras»,
een wild west story die toneelgroep Vast als Eik ons
vorig weekend serveerde, gekruid met giftige pij
len, geweerschoten, indianen, schatjes-altijd-raak
en kristallen bollen. Erik De Corte was gek genoeg
de leiding te nemen over deze wilde bende en
regisseerde het al even gekke Sassafras. Wij keken
en genoten.
werd naar het einde toe veel
beter, evenals Hugo Roels
als nobele Carlos. Soms wel
slecht verstaanbaar. Mare
Guns had ons inziens wel
iets meer uit z'n rol als zoon
Tom kunnen halen.
Al bij al kunnen we toch
spreken van een treffende
vertolking, met een sterk
samenspel en een hoog tem
po. Wel één opmerking: als
de flessen waaruit men
dronk dan toch leeg waren,
dan konden de gebaren nog
meer overdreven in de verf
gezet worden.
eenschakeling van gebeur
tenissen, zonder drama
tisch hoogtepunt of span
ning, maar regisseur De
Corte maakte er wel iets
genietbaars van.
Inderdaad, het was een
kreatieve regie die het stuk
zowel komisch, poëtisch,
satirisch, realistisch, ab
surd als knotsgek maakt.
En de vertolking (en de
cowgirls aan de ingang van
de zaal), zorgde ervoor dat
we direkt in de juiste stem
ming zaten.
IJzersterk gebracht was
wel de figuur van dron
kaard en dokter William
Butler door Dirk Daelman,
met een hoge graad van zo
wel stem-, rol-, lichaams
als scènebeheersing. Ook
heel ludiek en overtuigend
waren Erik Van Gijsegem
als vader John Rockefeller,
Myriame Arijs als zijn
vrouw Caroline en Els Mel-
kebeeck als dochter Pame
la. Ann Daelman als het
hoertje Myriam vonden we
ook geslaagd, alhoewel
sommige passages (onder
andere de monoloog over
Panch-city) minder over
kwamen. Erik Meuleman
als Lynxoog en Eksteroog
Technische fiche
Het dekor stelde de huiska
mer voor van de familie
Rockefeller, en dit op een
funktionele, suggestieve,
maar ook grappige wijze.
Dit dekor werd eenvoudig
maar fraai in elkaar getim
merd door Johan Brondeel,
Dirk Daelman, Freddy
Herssens, Erik De Roy, Na-
dine Claessens, Erik Meule
man, Guido De Smedt en
Mark Daelman. De rekwisi-
ten (onder andere een erg
veelzijdige tafel die ook ge
bruikt werd als schutsel te
gen geweerschoten en als
opstapje om de lamp aan te
steken) werden bijeen ge
haald door Lutgart Vergey-
len, Marleen Brondeel en
Svenia Maesschalck. My
riame Arijs zorgde er ook
voor dat de kostumering
juist zat. Ook de grime was
heel goed aangebracht (uit
gezonderd het nogal vuile
gezicht van Caroline), met
een pluim voor de gapende
wond en de littekens. Deze
werden aangebracht doo
Greet Van Cauwenbergh e
Ingrid Daelman. Heel sfee:
scheppend was ook de bt
lichting, denken we aan he
suggereren van de avom
Bovendien werden de ove
gangen zeer goed in- en u
gevloeid, bijvoorbeeld
scènes met de kristall<
bol. De vaklui achter de i
lichting waren Erik
Roy, Johan Brondeel en C
rine Van Cauwenbergh.
Guido De Smedt, de ma
van het geluid, zocht
passende muziek bij elk;
om dit stuk te onderst
nen. Een stulpje vonden
echter wel meer Afrikar
klinken.
Een staaltje van onderli
juiste timing van licht
geluid kregen we bij h.
voorstellen van de persona
ges. Als werkloze opgeef-
ster fungeerde Nadi'
Was het stuk zelf niet
sterk, de ploeg van Vast als
Eik zorgde er in elk geval
voor dat we nu nog lachen
als ons nog enkele woord
spelingen of grappige ges
tes te binnen schieten van
de voorstelling.
Ann Sirou
Aalst. Vast als Eik Hofstade. Dronkaard dokter William Butler (Dirk Daelman) de
goede indiaan (Erik Meuleman) en vader John Rockefeller (Erik Van Gijseghemroken
de vredespijp (P. Van San)
Aalst. Vast als Eik Hofstade. Een scène uit Sassafras met Miriam Arijs als de moeder,
Dirk Daelman als dronkaard en dokter er'i Erik Van Gijseghem als vader John
Rockefeller (P. Van San)
Aalst. Vast als Eik Hofstade. Els Melkebeeck, Miriam Arijs en Erik Van Gijseghem
zetten op een voortreffelijke wijze hun personage op de scène. (P. Van San)
