De grote
|v en de kleine k
Revue 'Da was Sinpals'
>racht heel Sint-Pauwels op de been
Willen is Kunnen vond
ïeuwig leven in Dendermonde
Hoger Op Aalst in
't veilig nest
h£ minser <K°rd kand"m*«
De Voorpost - 14.12.1984 - 19
dendermonde.
Dendermonde. Guy Smet maakte dit prachtig werk
van zijn leermeester Rik Bettens. Dit en nog andere
werken zijn te zien op de tentoonstelling in de
Dendermondse akademie vanaf 14 tot en met 23
december.
lapdorp overtrof zichzelf
Willen is Kunnen. Spiritiste Claire (Machteld Cool) wil nonkeltje
in haar bol. (P. Van San)
t Was schoon, 't was ies iet angders,» zeiden de
aensen bij het buitengaan. De voorlaatste opvoe-
solö ing van de revue T)a was Sinpals'. Vier keer een
in litverkochte zaal, ook zaterdagavond 7 december,
in inderdaad, het was een bijzonder spektakel, een
jur de force bijna van Clapdorp, dat plaatselijke
meelgezelschap dat in zijn 21ste speeljaar ver
eert. Er werd in het Wase Sint-Pauwels deze eerste
ecemberdagen wat afgelachen, afgezongen, uit
olie borst, dat het een plezier was. En lach een
raan ook hier en daar kan ik me voorstellen. Ze
lillen 'Da was Sinpals' in Sinpals niet zo vlug
erge ten.
lonte avonden in volle re-
ostij 1, een felle renaissan-
van The Good Old Days
lagen die niet écht onver-
Beld goed waren. Maar: «'t
Er fas toch da!» Oud, naoor-
sentiment dat het hart
an oudere toeschouwers
mam en de jongeren toch
aar- oeide. De tijd van de vele
lokmakerijen, de twee
temmeren» in de Potter-
n Iraat die een «groetsige
ongt» uit Gent «den bos
isturen», de zoon die zijn
aders, broers en zussen
-jey' m achter het IJzerfront
ank
sricht «als dat» ze zich
hem niet ongerust
oe^fcoeten maken, Emaken
rote awie die 6611 kbid ver
wachten en zich zorgen ma
ken over hoe ze de blijde
gebeurtenis aan de buur
jongen zullen moeten ver
kopen, de kinderspelen, de
nieuwjaarspomkoek, de lie-
kes van toen, de caféklap,
het eerste rendez-vous in de
danstent da was alle
maal: Sinpals.
Operette
Sint-Pauwels, een dorp als
een ander. Een dorp met
een hoogsteigen dialekt.
Alhoewel: de Belselenaars
beweren weinig verschil te
horen met hun patois. Mare
Meul geeft een koddige kijk
op het doen en laten van de
pastoor tijdens de mis.
Dia's geven een beeld van
het Sint-Pauwels van (veel)
vroeger. Bernard De Cock,
die zijn roeping als operet
tezanger blijkt te hebben
gemist (ik zie hem zo als
Rosenkavalier) krijgt voor
zijn lied akkordeonbegelei-
ding van Patrick Van de
Voorde. Hij niet alleen trou
wens: ook Leon Meul zingt
wat later met veel verve «De
moord te Sint-Pauwels»
waarvan Walther Van Riet
de muziek schreef. Marian
ne Janssens vertolkt met
haar gitaar en engelenstem
'Het Dorp' van Wim Sonne-
veld en brengt zo wat sere
niteit in het stuk. Tot daar
het zonder meer verdienste
lijke vokale aandeel in deze
revue.
Lucrèce De Keyser en Ma
ria Soetens, twee gerouti
neerde dorpskommeren,
wisselen nieuwtjes uit en
kunnen de zaal geregeld tot
gezonde lachsalvo's verlei
den. Een 'schitkongt' uit
Gent die in dit "boeregat'
haar familie wil opzoeken,
Lydia Van Vlierberghe
meen ik, moet het ontgel
den. Ze moet naar Grouw-
steen, ze sturen haar naar
De Oude Kroon. Voor wie
Sint-Pauwels kent, zegt dit
genoeg. Een plezierig tafe
reeltje.
Maria Soetens, als oud moe
dertje, ontvangt een brief
van haar zoon, soldaat tij
dens de eerste wereldoor
log, een brief waarin ze tus
sen de regels de bloedspo
ren van zijn ontworteling
leest. Koning Albert heeft
hen toegesproken, maar hij
had er niets van verstaan,
het was in 't Frans. De offi
cieren zijn ook allemaal
Franstalig. Daarom is «ne
Vlaamse soldaat nen
hond». De brief werd vooral
goed op de band ingelezen
door Marc Meul. Rita Ver-
straeten komt met een ver
zorgde uitspraak een vol
gende sketch inleiden.
Hilde Van de Voorde en
Herman Slowack zijn nog
niet zo lang getrouwd. Hil
de, alias Emaken, vertelt
haar man Lewie dat ze
«azoë» is. Jefken, de buur
jongen die soms een handje
komt toesteken op de boer
derij, zullen ze wijsmaken
dat ze 't kind tussen de
bloemkolen hebben gevon
den, of van de Kongoboot
Dendermonde. Willen is
Kunnen. Nonkel Serafien
(Jean Van Hauteghem) het
verrezen lijk. (P. Van San)
geen probleem en in de
scène waar hij als geest ver
schijnt had hij dan ook het
publiek op z'n hand.
Heel geslaagd vonden we
Staf Burssens als Jeroom,
de begrafenisondernemer.
Hij beheerste zijn rol volko
men en ook het moment
waarop hij dronken thuis
komt van de begrafenis
hield hij het fijn genoeg,
zonder de boertige toer op
te gaan. Ook sterk was Rik
Van Gucht als Zeno, de
schoenmaker Zelf zien we
hem liever in een karakter
rol, maar Rik scheen zich
hier best te amuseren En
een goeie borrel drinken
doet niemand kwaad, maar
dan liefst niet uit een lege
fles.
Renée Schreyen bracht
haar rol als Zeno's vrouw
met flair. Ook Karine Ver-
lee zette zich volledig in,
maar haar stem en haar
personage kwamen niet al
tijd over. Machteld Cool
hield de toeschouwers in
haar ban met magische te
kens en bezwerende formu
les, en dit als spiritiste Clai
re. Een geslaagde koppe
ling: Jeanne en Fons, alias
Els Van de Wiele en Mare
Wauters. Vlot, fris, beweeg
lijk. Dokter Pletsers, ver
suft door de drank, werd
manmoedig gebracht door
Hugo Herssens en Guy Wil-
lems deed z'n best als Theo
Ver karren.
Karine Hervent sprong in
als teksthulp en ook de
maskotte was aanwezig.
Het dekor was eenvoudig
en werd verzorgd ineenge
timmerd door Roger Van
Geerteruy. I-Iij stond ook in
voor de rekwisieten. Re-
gnier Verdonck en Danny
Stassijns richtten de spots
en draaiden aan de knop
pen voor de bizarre klan
ken. De spelers kregen een
passende grime van Cle
ment Leybaert.
Willen is Kunnen deed met
dit stuk een toegeving aan
z'n publiek. Het was alleen
jammer dat datzelfde pu
bliek slechts in kleine geta
le kwam opduiken vorige
week.
Wie alsnog eens gezapig
wil lachen, kan
terecht in zaal Antikens, op
vrijdag 14 december om 20
u.
Wij hopen in elk geval dat
de spelers en de regisseur
met dit stuk op adem geko-
«Breng het najaar in eenzaamheid door uw zenuwstel
sel is er u dankbaar voor. hebt de keuze tussen:
tweepersoonskamer met zicht op meer en eenpersoonska
mer met zicht op meer.»
Zo luidt de advertentie die de familie Fleet, hoteleige
naars, onlangs in de krant plaatste. Toneelkring Hoger
Op haalde de familie Fleet en hun hotel «In 't veilig nest»
naar Aalst. Francinne De Bolle nam de leiding op zich.
Dat liep uit op een luchtige, amusante avond voor de
spelers en het publiek.
In 't veilig nest is een be
scheiden hotelletje op een
eilandje gelegen, ergens
midden in een meer. Gasten
zoeken er de rust en de een
zaamheid. Deze rust wordt
plots verstoord als er gang
sters opduiken die hier een
schuilplaats zoeken. Ze
worden bovendien nog ach
ternagezeten door een kil
ler die hun partij gestolen
juwelen wil afhandig ma
ken. Komt er nog bij dat er
in het hotel een gast logeert
die als twee druppels water
op deze killer lijkt. Maar
geen nood, een happy-end
maakt komaf met deze lou
che affaire.
De voorstelling van elk per
sonage was origineel en
prima verzorgd, dankzij
het samenspel van regis
seur, akteurs, geluid en
licht.
Francinne De Bolle bewees
hier meer in haar mars te
hebben dan in de produktie
«La Cage aux Folies» waar
ze een magere regie opzette
(de regie van de show uitge
zonderd). «'t veilig nest»
was geen zware klus, maar
dit blijspel zat boordevol be
weging en tempo.
Ook de spelers brachten het
er goed vanaf. Een drukke,
maar heel genietbare Odila
Ashome kregen we geser
veerd door Lut Matthieu.
Karei Pauwels, die steeds in
en uit de regenjas moest
wippen, was sterk als in-
kamatie van Jack Redford
en de slachter Killinger.
Eveneens aardig was de
vertolking van Mary (Moni
que Van De Velde), Pat
(Vera Matthieu), Jennifer
(An Pauwels) en de niet al
tijd even snuggere Linky
(Fons Janssens). Danny De
Boeck vonden we onschul
dig als gangster Frank
Aalst. Hoger Op. Jack Redford (Karei Pauwelswordt
weer opgekrikt. (P. Van San)
t Eeuwig leven, amen», een stuk zoals er dertien in een dozijn gaan, stond vorig
eekend geprogrammeerd bij Willen is Kunnen te Dendermonde. Een stuk dat, in
argelijking met de vorige produktie (de Vrek van Molière) op een veel lager niveau
aat. De auteur van dit werk, Roger Pieters, oogstte immers zoveel sukses met z'n
Mirakelmakers» dat hij op dit stramien verdere verhalen uit z'n mouw bleef schudden,
iarche funèbre voor Kamiel» is zo'n afgietsel, «'t Eeuwig leven, amen» eveneens,
aarom, vraag je je af, grijpt een kring als Willen is Kunnen naar dergelijk stuk. Het
itwoord is eigenlijk eenvoudig. Deze groep genoot enkele jaren terug zo'n bijval met
De Mirakelmakersdat ze de Dendermondenaars opnieuw aan het schateren wilden
lengen. Het publiek vroeg en de groep gaf.
kndermonde. Willen is Kunnen. Serafien (Jean Van Hauteghem) doet zijn verhaal aan
tröom (Staf Burssens) en Zeno (Rik Van Gucht). (P. Van San)
aar de regisseur diende
alleen ontzettend veel
schrappen en andere din-
8n bij te voegen, er waren
ik nog moeilijkheden in
dekorploeg en bovendien
ad men te kampen met een
ikort aan tijd en dus aan
petities. Daar kwam nog
dat belangrijke repeti-
(zelfs tot een paar da-
voor de opvoering)
eesten stopgezet worden
m 22 u, wegens het sluiten
het café. Allemaal fak-
n die een rol spelen in
ima-fct eindresultaat,
ioor
ioor >t lijk is zoek
ring et verhaal gaat als volgt:
room Baes en z'n vrouw
stellen hoe ze het lijk van
de un nonkel Serafien verlo-
;an' n op weg naar huis. Sera-
waa 9n v/as immers in Bretag-
overleden en om de kos
te dekken (Jeroom is
zeil begrafenisondernemer)
hadden ze nonkeltje in een
plastieken buis verstopt en
hem op de porte-bagage van
de auto gelegd. Maar, er
gens onderweg moet Sera
fien uit de buis gegleden
zijn. Dan maar een begrafe
nis zonder lijk, beslissen ze.
Nonkel blijkt echter niet
dood te zijn, maar wenst
wel te blijven doorgaan
voor dood, zodat hij in Bre-
tagne van z'n oude dag nog
wat kan genieten. Nonkel
Serafien zorgt er toch eerst
nog voor dat Jeanneke en
Fons mogen trouwen.
Regie en vertolking
Alhoewel het dan een zwak
stuk is, de regie en de ver
tolkingen waren het niet.
Clement Leybaert haalde
meer uit het stuk dan er
eigenlijk uit te halen was!
Een prestatie op zich. Eén
schoonheidsfoutje: een
paar keer zagen we een spe
ler, terwijl hij aan het spre
ken was, achter de rug van
een andere speler passeren.
Normaal gezien gaat een
akteur dan langs voor.
Voor de rest niets dan lof.
De persoon om wie het hele
verhaal draait is dus non
kel Serafien. Voor Jean Van
Houteghem, iemand die er
geleidelijk aan 'in' komt,
betekent een korte repeti
tieperiode een waar pro
bleem. Een minder sterk
geheugen laat je dan ook op
de opvoering in dé steek,
met als gevolg een paar
'zakken'. De black-outs de
den dan ook het peil gevoe
lig dalen. De scènes waarin
hij z'n tekst grondig be
heerste, werden echter met
hart en ziel gespeeld. En
goed bovendien. Rare snui
ten trekken is voor Jean
afgehaald. Met het voorstel
van Ema om hem gewoon
de waarheid te vertellen,
kan Lewie het niet vinden.
«Ge peis gij zeker dammen
in 1984 zin!» 1984. De oude
Mare Meul blikt terug op
zijn leven, de meer kwade
dan goede dagen, een vrij
wel tragisch, melodrama
tisch verhaal. De school,
het leger, 't getrouwd leven:
«was 't mor da?» Maar het
leven, al bij al: «'t Was toch
da». Een monoloog met een
grote Mare Meul tussen
haakjes. Chapeau!
Wonderzoet
De SinpaJse taal is wonder
zoet. Dat leren we tijdens
een les Algemiën Be-
schoufd Sinpals met Her
man Slowack, Jozef Braem
(die ik nog nooit zo goed in
zijn vel heb gezien), Leon
Meul, Marc Meul en Fran
cois Daneel op de school
banken en Bernard De Cock
als meester. Deze sketch
heeft duidelijk de gunst
van het publiek. De akteurs
worden gewaardeerd met
applaus en gul geschater.
Spijtig nochtans van de
stotteraar, vind ik. Het was
dankbaar, maar goedkoop
Sint-Pauwels. De revue «Da was Sinpals» werd door deze mensen voor het voetlicht
gebracht. De belangstelling was overweldigend (Iv)
men zijn, zoals ook de be
doeling was, en dat ze vol
doende kracht hebben op
gedaan om ons volgende
keer een stuk voor te scho
telen om duimen en vingers
af te likken, zoals vorige
produktie. (ann sirou)
en plat. Een handikap be
schouwen als iets volks, is
een misverstand. Aan dron
kenschap van de andere
kant, kan men met recht
wél een volkse interpretatie
geven. Voor de koorrepeti
tie moeten de meisjes ge
haald worden. Sommigen
van hen hebben al een voor
hun vermeende leeftijd
flink ontwikkelde boezem-
partij. Bij de jongens heeft
er zelfs één een halve klets
kop. Leon Meul, wie
anders?
Het publiek zingt luid het
«Lied van Sinpals» mee:
«Waar de molenwieken
draaiden in de wind. Waar
de Dries als speelplein dien
de voor elk kind...». Het
staat, eilaas, in de verleden
tijd. Bernard De Cock diri
geert breed en met een Ka-
rajaanse overtuiging.
Waar is den tijd?
Waar is de tijd van: «iën,
twië, drei, vier, vijf, zes,
zeven, duiven in de keven,
duiven op het kot en gij
zij zot!», van «iën, twië,
drei petêt» en «In het water
lag ne pater, mi zèn tiëne
boven 't water»? Lang ver
vlogen, luidt het antwoord.
De impressie kinderspelen
doet Breugheliaans aan. De
muziek van Mozart draagt
daartoe bij. Marianne Jans
sens heeft een jong figuur
tje en is daarom makkelijk
geloofwaardig als Rozeke
Smet die met nieuwjaar bij
peteren en pit in ruil voor
de zegging van haar nieuw
jaarsbrief een traditionele
pomkoek mag meenemen.
«Moeten wij nu weer tot in
paril pomkoek eten,
moen?»
In het dorpscafé spelen vier
stamgasten «lapaf». Uit
meerdere pro millen alko-
hol borrelt bij Frangois Da
neel een platvloers dicht
over Adam en Eva op. Een
krachtige stunt. Op het
dorpsplein staat Lewie te
wachten op Marie-Louisken
van de bakker met wie hij
voor het eerst een (avondlij
ke) afspraak heeft. Toevalli
ge passanten, een stront
zatte Leon Meul onder an
deren, houden er de leut in.
Helemaal te gek wordt het
met het mannenballet. Een
dame niet ver van mij raakt
nauwelijks nog uit haar
lach. Er wordt gegierd, bil
len worden murw gesla
gen. Zo'n mannenballet is
een zekere investering in
een gulle Vlaamse lach,
vooral als daar dan figuren
als Bernard De Cock een
deel in hebben.
In 'Remedies' zitten de re
medies wat al té gekoncen-
treerd, maar het stukje
blijft niettemin te smaken.
«En toch...» blijft Sint-Pau
wels de moeite waard, ook
voor opa's kleinkinderen
die willen uitwijken en dat
op zijn aanraden toch maar
niet doen. Een ode aan Sint-
Pauwels.
Kwart voor twaalf. Het pu
bliek is moe, het heeft lang
geduurd. Nu Sint-Pauwels
al 750 jaar bestaat, dan
maar een revue-marathon,
had immers regisseur Leo
Van "de Voorde van tevoren
gezegd, «'t Was schoon, 't
was ies iet angders,» zeiden
de mensen bij het buiten
gaan. «'t Was toch da,» zeg
gen wij.
Leo De Bock
Lawford en bij wijlen on
duidelijk. Verder was er
Marc Poppe, met zeer goe
de, maar ook mindere mo
menten, als barman en kok.
De slachter werd uiteinde
lijk in de boeien geslagen
door veiligheidsagent Fred
dy De Bruyn.
De spelers evolueerden in
een knap uitgewerkt dekor
en er was rustige en span
nende muziek voorhanden
op het juiste ogenblik. De Aalst. Hoger Op. De gieren zijn op het nest geland
(Fons Janssens. (P. Van San)
Aalst. Hoger Op. Linky (Fons Janssens) houdt het gezelschap onder schot. (P. Van San)
middenscène zonk een beet
je in de schaduw.
Al bij al was het een ont
spannend verblijf in 't vei
lig nest
Ann Sirou
