De grote
en de kleine k
Sint-Niklaas viert jazzman
Buddy Heyninck
ADIEU,
BERT
Twintig jaar Lokerse Jazzclub
LILIAN BOUTTE
MAAKTE VELE
«MUSIC FRIENDS»
IN HONKY TONK
N~
K
18 - 1.2.1985 - De Voorpost
kennen.!
Een Jazzclub die het twintig jaar volhoudt: een zeldzaam
heid in Vlaanderen!
Dus voldoende reden om eens duchtig te feesten. De inzet
van de feestelijkheden was feitelijk al gebeurd op een
ijskoude vries- en sneeuwavond waarop een perskonferen-
tie gegeven werd, die door al de plaatselijke reporters, en
ook van buiten Lokeren, door de bestuursleden en door
talrijke leden van het schepencollege werd bijgewoond.
Iedereen had omwille van de Lokerse Jazzclub het gure
weer getrotseerd. Daar tussen pot en pint had voorzitter
Guido Ros voor de eerste keer een overzicht van de
geschiedenis der club gegeven.
Op zaterdag 26 januari begon- opgevat en zal werken in ver-
jen de eigenlijke huldevierin- schillende schuifkens, zoals
gen. Wij zeggen vieringen, een toneelstuk van Timmer-
want de club heeft het groots mans. Vanaf 6 uur begonnen
de genodigden op te komen in
het lokaaltje van de club op de
Bergendries. Daar waren
volksvertegenwoordigers An-
thuenis uit Lokeren en Wil-
lockx uit Sint-Niklaas, haast
alle leden van het schepencol
lege, alle bestuursleden van de
club en talrijke afgevaardigden
van clubs uit het hele land. Er
moest nog even gewacht wor
den op burgemeester Liebaut
die later zou komen. Toen die
dan gearriveerd was, kon Gui
do Ros op het podium komen
om al die mensen van harte te
verwelkomen. Ondertussen
hadden de vrouwelijke ledèn
Lokeren. Vorige zaterdag werd het twintigjarig bestaan gevierd van de Lokerse jazzclub.
van de club niet stilgezeten en
waren ze druk ir. dc weer ge
weest om drankjes en versna
peringen te bedelen. Voorzit
ter Ros gaf drie principes die
altijd centraal gestaan hebben
in de programmapolitick van
de Lokerse Jazzclub: kwaliteit,
diversiteit en originaliteit. In
de twintigjarige geschiedenis
van de club was inderdaad een
pleiade van jazzmusici met we
reldfaam te gast op het po
dium. Dat de club niet altijd
op rozen wandelde is geweten.
Er was een tijdelijke uitdun
ning van het bestuur, er waren
drie keer verhuizingsproble-
men, en er was soms ontgoo
cheling om de zeer zwakke
opkomst. Maar er kwamen
ook andere dagen, en zo kwa
men er meer en meer, waarop
de club in haar voegen barst
van het enthoesiasme dat
wordt opgebracht. Het was dus
wel de moeite waard om vol te
houden. En nog maar eens
voor twintig jaar! Daarna
kwam de burgemeester zelf
aan het woord. Zijn eerste
woord was natuurlijk een
dankwoord voor al wat de Lo
kerse Jazzclub gedaan heeft
om de culturele uitstraling van
Lokeren te bevorderen. Dan
ging hij even de geestige toer
op toen hij sprak over de drie
lokalen die de club al had be
trokken: eerst zaten ze in een
torengebouw heel hoog aan de
kaai. Vandaar verhuisden ze
naar een zolder in een café aan
de Markt. En nu zitten ze op
het gelijkvloers op de Oude
Heirweg. Dus altijd maar da
len. Maar dat wil daarom niet
optredens ook is gedaald.
Op de afGche die voor deze
gelegenheid getekend werd
staan de volgende delen van de
viering vermeld. Deze afGche
en het laatste nummer van
Jazz-nieuws is waarlijk het be
kijken en... het bewaren
waard. Ze bevat de koppen
van wereldkunstenaars die
vroeger in de club optraden.
Zoals Johnny Griffin, Clyde
Bernhardt, Harry Edison en
nog vele anderen. Een knap
stukje tekenwerk van een van
de getrouwe bestuursleden.
Het volgende schuifken volgde
dan om 8 u. na dc receptie met
dc Verjaardagshappening.
Hiervoor traden op «The Van
Ha New look Trio Friends»
en vervolgens «The New Or
leans Train J.B.».
Op zaterdag 9 februari om 21
u. in de Jazzclub komen aan de
beurt: «Deen Daniels» en
«Jack van Poll Trio». Leden
betalen hiervoor 180 fr. en
niet-leden 220 fr. En op zater
dag 2 maart om 21 u. in de
feestzaal van het Cultureel
Centrum: Jazz Band Ball met
«The Blue Jazz band», «The
New Orleans Train J.B.» en
«Bigband Studio 10». De toe
gang hiervoor bedraagt 200 fr
J.V.L.
Op zaterdag 9 februari wordt
om 14.30 uur in het Provincie
huis te Antwerpen de persprijs
Europa overhandigd aan dc
heer Louis Meerts, hoofdre-
dakteur van Gazet van Ant
werpen en de heer Ernst Majo-
nica, voormalig Europees par-
We waren er vroeg deze keer in Honky Tonk en
we hadden dus nog plaats, niet veel, maar toch.
Tot onze verbazing zou de stroom jazzliefhebbers
niet zo'n groot debiet hebben als voor het kerst-
miskoncert van Jeggpap, maar dat zal iets te
maken gehad hebben met de uitvaart van Honky
Tonkbestuurder en Jeggpapleader Bert Heu-
vinck.
Het was penningmeester Femand De Backer die,
vooraleer het koncert begon, deze merkwaardige
figuur op een serene wijze belichtte en nadien
even stilte vroeg ter zijner nagedachtenis.
Die stilte duurde nog even voort toen i.iiiinn
Boutté zeer ontroerend «Lily of the valley»
bracht, een hulde aan de jazzpionier die Bert
geweest is. Stilaan echter werd afstand genomen
van de droeve gebeurtenis van die morgen en
Lillian Boutté, die we nog kenden van een der
boottochten, trok alle registers open. Het was
verwonderlijk hoe vinnig, beweeglijk, volumi
neus van stem en attraktief dit kleine zangeresje
wel is. Ze beweegt op het podium als in een
bestudeerde act, weet het publiek te bespelen met
rauwe blues en meeslepende boogies, gebruikt
haar stem werkelijk als een instrument in dia
loog met haar echtgenoot, de klarinet van de
band. Een voortreffelijke band trouwens, met
stuk voor stuk degelijke muzikanten.
In de tweede en de derde periode raakte het
publiek meer en meer in de ban van deze Music
Friends en de solo's werden heel aandachtig
gevolgd, meestal beloond met applaus. Het pu
bliek leefde duidelijk mee en dat beviel Lillian die
met enkele zeer populaire nummertjes o.m.
Chattanooga choochoo ook de laatste twijfe
laars op haar hand kreeg
Spijtig voor de liefhebbers van het genre dat dit
koncert in dergelijke omstandigheden moest
plaatsvinden. Hopelijk zien we I.illian Boutté en
haar Music Friends nog wel eens terug Mis
schien op het festival? Een attraktie, in ieder
geval.
Dendermonde. Get on board» zegt Lillian en
Tonk ging totaal de boot in (c)
Bijtend koud was het op het Dendermondse kerkhof,
waar honderden mensen in een lange rij stonden aan
te schuiven om op de lijkkist van Bert Heuvinck, als
laatste blijk van vriendschap, een lentebloem te leg
gen. De snijdende wind droeg de klanken van Jeggpap
zeer ver over de omliggende meersen. Een onwezenlijk
beeld was het, toch expressief in het zwart en grijs van
die grauwe zaterdagmorgen. Bijna niet te harden voor
wie Bert van nabij kende en dus zeker niet voor vader,
broers, schoonbroers en nonkel Heuvinck die er wel
samen, maar toch zo alleen, het rouwbeklag in
ontvangst namen.
Daarvoor hadden honderden vrienden en kennissen,
waarvan velen uit de jazzwereld, staan aanschuiven
om in de rouwkapel een laatste groet te brengen. Die
ceremonie moest echter onderbroken worden, omdat
anders de uitvaart te lang zou uitlopen. Bert Heu
vinck, stichter en bezieler van de Jeggpap N.O.
Jazzband, grondlegger van de Honky Tonk Jazzclub,
mede-oprichter van het jazzfestival, eminent leraar
aan de Dendermondse Abdijschool, bekend tot in
Vlaanderens kleinste gehucht, werd dan tot het altaar
gedragen, begeleid door de leden van zijn orkest. De
enorme O.L.Vrouwekerk leek veel te klein om alle
aanwezigen een plaatsje te bieden. Ze waren gekomen
van overal, van de Abdijschool zijn collega's, de
monniken en zijn leerlingen, van het Honky Tonkbe-
stuur, van Jeggpap, van de bevriende jazzbands, van
de jazzclubs, zelfs vanuit het buitenland om hier nog
eens aan te tonen hoe belangrijk Bert in al zijn
eenvoud wel was.
Ontroerend was de plechtigheid in de kombinatie
tussen gregoriaans, gezongen door de benediktijnen
van de abdij, en jazz, gespeeld tijdens de offergang en
de kommunie. Zo indrukwekkend dat de herinnering
eraan konfuus wordt en als één geheel overkomt.
Deken Van Ruyskensvelde leidde de rouwdienst,
geassisteerd door abt Roger De Coster van de Dender
mondse Benediktijnerabdij en van Dom Pieter Batse-
lier, rector van de Abdijschool. Die zou tijdens de
homilie de mens Bert Heuvinck in al zijn aspekten
belichten, een totaalbeeld geven van wat hij betekende
in de gemeenschap, vluchtige schetsen maken van
Bert als vader, leraar, muzikant en vriend. Mon, Piet
en Jan, zijn broers, schreven een indrukwekkend 'in
memoriam' samen.
«O God, vergeef het ons. Dit doodsprentje is met bloed
en tranen geschreven, want Bert is voor ons veel te
vroeg weggegaan.
Een goede papa ontbreekt nu in het huis van Magda,
Joachim en Sam.
Ons vader mist zijn evenbeeld, sterk en nietig, ons
moeder zijn schalkse glimlach.
Wij verloren 'onzen' Bert, de joviale spuiter, ons talent
en onze stille gelovige.
Jeggpap en Honky-Tonk verloren hun hart.
De abdij, zijn tweede thuis, waar hij nog zangertje is
geweest, telt een originele goede leraar minder.
O God, wil U even luisteren naar onze diepste
bewogenheid?
Wij hebben het deze dagen behoorlijk lastig gehad,
zonder wrok.
Toch danken wij U, echt waar, voor de stille moederlij
ke bezorgdheid van Magda en de twee schatten van
kinderen, waarin wij hem zien voortleven.
Wij danken U, God, voor de unieke familiemomenten,
die wij samen met hem mochten doorbrengen.
Voor de bunker en zijn muziek, die honderden mensen
heeft blij gemaakt.
Wij durven hopen, God, met een enorm vertrouwen,
dat Bert nu bij U is, OVER IN THE GLORY LAND...
Trouwens tijdens een gospelconcert in de abdijkerk,
heeft hij aan U zijn mooiste klarinetsolo uit zijn rijke
loopbaan weggeschonken.»
Het was die klarinetsolo, waarmee de uitvaartdienst
werd besloten.
We zullen nog dikwijls naar Bert luisteren. Zijn
erfenis voor ons bestaat immers in zijn muziek, die hij
gelukkig op een achttal platen heeft vastgelegd.
Mare De Backer
Heel binnenkort wordt in Sint-Niklaas een muzikant gehuldigd. Een eeuwig jonge, joviale vent.
Hij is pas zeventig, hij wordt dat op 9 april van dit jaar. Albert Heyninck verwierf in Amerika z'n
nieuwe, inmiddels ook al bijna stokoude voornaam Buddy. Tennisfan, vrijetijdsschilder jazzfanaat
vooral. Hij spreekt alle talen, zelfs Sennekloajses. En hij maakt al vijftig jaar muziek, isn't it?
weer vrijgelaten. Het kwam tot een «kompromis»: de
band zou moeten spelen voor de Duitsers. Bestem
ming: Den Helder, Nederland.
Heyninck sputterde tegen, ook al omdat de Neder
landse troepenleider hem in de maling had geno
men. Buddy bedacht de vent met een rammeling. En
moest zich van dan af uit de voeten maken wilde hij
aan de gaskamer ontkomen. Hij belandde in Parijs.
Charly Wood
Place Pigalle, daar was wat te beleven. Ook op
muziekgebied. Buddy kwam aan de weet dat voor
het Théatre de Belle Ville een muzikant, een begelei
der werd gezocht.
De «attraktie» die hij diende te begeleiden was
Charly Wood, jongleur op een éénwielig fietsje.
Heyninck en Charly kenden elkaar van in Brussel.
De show van Charly en Buddy verliep vlekkeloos.
Parijs was veroverd. In alle cabarets werd hij ge
vraagd, hij speelde voor Christian Wagner, Django
Reinard, trommelde de ouverture van Tony Proteau
in de Lido. Een formidabele drummer.
Noord-Afrika
In Parij8 deed Buddy méér dan muziek maken
alléén. Bokste zeven kampen bij de zwaargewichten,
verloor er een paar tanden bij. Hield zich bezig met
het draaien van twee films: de eerste was geslaagd,
de tweede verdween onder duistere omstandigheden
uit cirkulatie.
Buddy bemachtigde een kontrakt dat hem aan de
Cóte d'Argent bracht, in Hossegor. Hij zou naar
Casablanca afreizen, beroepshalve. De boot vertrok,
zijn instrumenten reisden mee maar hijzelf kreeg
geen visum. Via een vriend-advokaat kwam alles
toch nog in orde.
In Noord-Afrika maakte hij een heroïsche tijd mee.
Kenny Thompson, de beroemde Amerikaan, bood
Buddy een «engagement» aan. De toemee in Noord-
Af rika leidde naar Algiers, het casino daar stond
bijna in rep en roer.
Amerika
En dan maakte Buddy kennis met de kapitein van
een «Liberty Ship», Kirk Henderson. Buddy moest
mee naar Amerika. Luxueuse overtocht als zoge
zegd bemanningslid, en dan de nieuwe wereld in.
In New York vonden Kirk en Buddy something
special: The Stork Club, high society-toestand met
reuzegoed food. En op de scène stond good old Nat
King Cole. Fantastic. En daar kwam zowaar ook dé
Frank binnen Sinatra met de achternaam. Captain
Kirk bracht Alberke Heyninck in kontakt met Nat
King Cole. «You are a singer?», vroeg Nat. «Yes, a
drummer and a singer», replikeerde de Sint-Nikla-
zenaar bedeesd.
Buddy zong «Que reste 't il de nos amours?». Het
gezelschap vond het geweldig, Nat vond het tof dat
Buddy nog kon drummen ook Men trok vandaar
naar de Radio City, de grootste bioekoop van New
York. In de kelder bevond zich een gereputeerde bar,
met Marylou Williams achter de piano. Buddy
swingde mee Nat bood Buddy een kontrakt aan om
drie dagen in de Stork Club te spelen en drie dagen
in de NBC.
Buddy in het kielzog van Nat, in de voetsporen van
Frank ook. Heyninck mocht Sinatra vergezellen op
Buddy Heyninck: worldwide, waauw! (arch).
Buddy, Albert toen nog, werd geboren als (enige)
zoon van een kunstfotograaf. Z'n moeder was de
dochter van de direkteur van een grote fabriek in de
Tabakstraat. Albert Heyninck was niet verzot op
studeren, zo bleek algauw, wél op muziek maken,
geluiden voortbrengen. Volgde lessen in radiotech
niek, begon achter de oude kerk te musiceren. In
1933 ontstonden The Blue Dandies, ze traden voor
het eerst op in De Spiegel.
Brussel, oorlog
In 1935 moest hij in Etterbeek z'n legerdienst gaan
vervullen. Hij wist het doordeweekse soldaatje spe
len te kombineren met muzikale performances tij
dens het weekend, in de Palace. Buddy bekwaamde
zich in het drummen.
In 1940, toen de Duitsers België binnenvielen, ont
snapte hij aan de dood. In de Ardennen gooiden de
bezetters een vlammenbundel naar een tank waarin
de Sint-Niklazenaar zat. De chauffeur werd gedood,
Heyninck wist zich te redden en kon ontsnappen. In
Duinkerke werd hij ingerekend. Buddy krijgsge
vangen. En vrouw kwijt, want die was verliefd
geworden op een Duitser. Hij zou uit de echt
scheiden.
Jean Omer, Nederland
Buddy vond werk in La Parisiana, moest attrakties
begeleiden. Jean Robert, één der beste saxofonisten
die België rijk was in die dagen, bracht hem in
kontakt met Jean Omer. En Buddy mocht debuteren
als beroepsmuzikant en als star in de Boeuf sur le
Toit, Europa's beste orkest (naar verluidt). Hij
drumde en zong.
Het orkest viel in de gunst van de Duitsers, die Jean
Omer en de zijnen voor een toemee door Duitsland
inviteerden. Maar Buddy wou niet mee, hij was niet
zo Duitsgezind.
Kwam dan in Luik, nadien in Rijsel, Rouen, Reims
en Besanpon terecht. De Buddy Heyninck Band
(BHB) musiceerde in open lucht in Besangon en een
aantal toehoorders werden opgepakt door de Duit
sers. Buddy's saxofonist werd meegenomen, nadien
Albert (Buddy) Heyninck aan de drums, in Jazzvirus,
(arch). iel
m e
zijn toemee in Texas. Maar Buddy kreeg last met dstns
muzikanten vakbond, moest Amerikaan worden
hij in de States wou blijven spelen. Borden wass
portier spelen hoorde erbij. Heyninck voelde er
veel voor
Iel l
Europa opnieuw
Back to Europe dan maar. Parijs. En daarna Genève,prd'
waar hij jazzkrack Hazy Osterwald leerde kennen.ih.
Als drummer in diens orkest bezocht Buddy alleend
sjieke hotels van Zwitserland "am
Italië dan, in hotels en casino's en op de drums. In* v
1956 trok hij naar Duitsland en speelde daar o.m iijfde
de populairste bar van München, de Gisela. In dejf
Maxim te Trier leerde hij zijn vrouw kennen, Magdi&ld
Schneider. Tot het nieuws hem bereikte dat z'n 8^
moeder gestorven was. Buddy en Magda terug naarOd.
't vaderland, hij wou vader immers niet alleen laten.®11
Assimilatieproblemen, wat miserie met de taal.1#
Maar Buddy toeft toch al ruim twintig jaar weer in* n
Sint-Niklaas. i
Hij keerde back to the roots. Werd gesignaleerd inj»
gezelschap van Omer De Cock, met wie hij dertig»#
jaar eerder nog muziek speelde. Buddy steunde*88*
initiatieven ter promotie van het jazz ge be uren inP
Sint-Niklaas: Jazzvirus op de Grote Markt, de Vien-P00
na in de Walburgstraat Hij prezenteert nu een1061
programma op een lokale radio. En hij koestert z'n 8^
herinneringen. *1
Good old Buddy. Great, fantastic. Wat een karrière,fjpe
wat een leven. Waaw! p I
ïn
W.V.ega
Ich
Jan Decleir niet in Gildenhuis te Sint-Gillis
Jeugdhuis Zenith uit Sint- kwestie om zoveel mogelijk stellen voor deze manifesta-
Gillis had Jan Decleir uitge- mensen de kans te bieden tie. Daarom hebben de or-
nodigd om op zondag 10 naar de verhalen van Dario ganizatoren besloten een
februari zijn «obscene fa- Fo te kunnen luisteren. andere zaal te huren. U kan
bels» te komen vertellen. Ondertussen heeft de paro- Jan Decleir nu zien in de
Men had zich daarvoor de chiale raad van Sint-Gillis zaal Roxy te Dendermonde
zaal van het Gildenhuis in laten weten dat men de zaal ook op zondag 10 februari
de Otterstraat vastgelegd, niet ter beschikking kan om 20 uur.
Globetrotter wordt zeventig
