Ommekaar serveert suspens in
La Petersen in La Mama in Lebbeke
E
«te
Toneelateljee Lede voerde geslaagde
Viviseks uit
Lebbeke. De spelers van Ommekaar dicht bij elkaar (v).
Toneel in Kemzeke. Bij 't Kelderken werd de komedie in drie bedrijven «Een
Vorige week kon men in jeugdhuis Leeuwerik te Lede terecht voor «Viviseks» een stuk
bestaande uit veertien sketches. Toneelateljee Lede is hiermee aan z'n vijfde seizoen
begonnen. In het verleden waren ze genoodzaakt him kunsten elders te vertonen, bij
gebrek n«n een eigen speelruimte. Kleine scenes, enge kleedkamers, ondergelopen
kelders, muffe zaaltjes en veel gesleur met dekorstukken, dat waren hun ervaringen in
het verleden.
Daar is nu een eind aan evolueren naa
gekomen, want na drie vullend stuk.
maanden van keihard wer
ken hebben ze een eigen.
i avond- Afwisseling genoeg dus in
deze sketches. Zowel de
wisselende akteerpresta
ties, de vormgeving van de
permanente toneelruimte Onder het goedkeurend stukjes zelf, de inhoud als
op poten gezet. Een super oog van Lien Smolders kre- de snelle dekoroinzettingen
de luxe zittribune met een gen we 14 relatiestukjes zorgden voor een geva-
kapaciteit van 65 mensen, voorgeschoteld. In «Scherp- rieerd aanbod
een moderne kleedkamer schutter» betekende dat de Met «Artiestenleven» eer-
en een eigen licht- en ge- relatie gangster-onderwe- der toneelmatig dan kaba-
luidsregie in de nok van het reld, in «Piëta» moeder en retesk, ging «Viviseks» van
zaaltje is het resultaat. Met zoon. De relatie dokter-ver- start. Deelnemers waren
deze infrastruktuur genie- pleegster werd doorgelicht Martine Uyttendaele en Pe
ten ze van een permanent in «De operatie» en in «Tele- ter Van Molle.
huisvoordeel. Dat betekent foon» hadden de opbellers «De waarheid is een bel»,
ondermeer dat ze twee pro- een verhouding met de op- dat bewezen Herman Van
dukties per jaar kunnen gebelden. Om er maar en- Molle en Claudine
brengen en dat ze kunnen kele te noemen natuurlijk. Lanckman, maar het ge-
sprek boeide niet helemaal
WÊ omdat beide spelers in dit
stukje nogal op dezelfde
toon zaten.
Ivan Van Hauwermeiren
bracht verhaal van
pech-dag uit leven van
een gangster in «Scherp-
Hft&p'/f ffschutter». De tekst indruk-
IJ I wekkend en dreigend traag
doen overkomen is hier wel
gepast, maar dan moet je
BérjpR^P I wel opletten niet in het
notone te vervallen. En dat
K gebeurde te vaak.
Welke invloed «Yoga» op
lichaam en werd
helemaal duidelijk ge-
maakt door Jean-Pierre
D'Hondt en Ingrid Annaert.
Prima. «Piëta» stond dan
WK weer op een lager niveau, in
hoofdzaak omdat Christine
jo- Marckx te jong was om de
moeder te vertolken. Te
^^^K- J°n^ leeftijd- maar ook te
-ii/W1' /f'~ jong in mimiek, gebaren,
I stem en houding.
In «Wat ben ik mooi» gaf
Kare' Lievens oefeningen
om het gelaat jong te hou-
R - h den. Ann Van Cauter gaf
B jgi hier een puike vertolking
ten beste Ingrid Annaert
Lede. Toneelateljee. De waarheid is een bel of Herman net zich de tekst lijfelijk
Van Molle en Claudine Lanckman. (P. Van San) uitleggen door regisseur
Herman Van Molle in «De
repetitie». Peter Van Molle
was de akteur.
Na de pauze speelde de zaal
mee. Karei Lievens en In
grid Annaert bezochten de
bios en Ann Van Cauter en
Dirk Siau legden ondertus
sen de toeschouwerskode
"uit van de bioscoopzalen.
Claudine lanckman en
Herman Van Molle zorgden
voor een super-vertolking
in het knappe «Bienvenue
Verpest». Direkteur Van
Molle had aan het eind van
het stukje bijna een miljoen
vergaard en in ruil daar
voor had mevrouw
Lanckman, moeder van de
weerspannige Bienvenue,
verkregen dat haar zoontje
op tijd en stond een paar
leraars om zeep mocht hel
pen door hen met gifpijltjes
te bestoken, dat hij voor
taan altijd de eerste zou zijn
op school, en dat hij na
tuurlijk de toetsen niet
meer hoeft mee te maken.
Hoe je diplomatisch moet
telefoneren, dat leerden ons
Peter Van Molle (getalen
teerd, maar met weinig dis
cipline), Ivan Van Hauwer
meiren, Ann Van Cauter en
Christine Marckx. Vlot ge
speeld.
Martine Uyttendaele be
wees talent te hebben met
«Verkeersinformatie» Spij
tig dat het stuk steeds afge
broken werd door het la
chen, het maakte het alleen
maar moeilijker om de
draad weer op te nemen.
«De operatie» slaagde maar
half doordat Christine
Marckx voortdurend de re
plieken stond af te wach
ten. Dirk Siau was dokter
en Karei Lievens figureerde
als patiënt.
Met «de doder» bracht Ivan
Van Hauwermeiren nog t
eens het verhaal van de
gangster, dit keer door
spekt met Italiaans. Veel
beter dan het eerste ver
haal, maar dit keer werden
er pauzes ingelast op totaal
verkeerde momenten.
Jean-Pierre D'Hondt was
subliem in «De goochelaar»
het laatste stukje van de
avond. Jean-Pierre bracht
het wel en wee van een
goochelaar wiens truckjes
voortdurend mislukken.
Uitstekend gebracht.
Opvallend was wel dat het
publiek voornamelijk be
stond uit jonge mensen.
Ouderen schijnen nog
steeds een drempelvrees te
hebben, waar het opvoe
ringen of andere manifesta
ties betreft die in een jeugd-
klub doorgaan. Spijtig,
want het loonde de moeite
om Toneelateljee Lede aan
het werk te zien!
Sirou Ann
Lede. Toneelateljee. Yoga voor lichaam en geest met Ingrid Annaert en Jean-i
D'Hondt. (a)
Een driesterrenproduktie van een «B-team»
Van bij een indringende, door merg en been snijdende muzikale intro Bela Bartok op z'n
best, tot de slotscène, waarin het schrijnend gelaat van een aktrice en een modern,
plastich werk (dat ons «De Schreeuw» van Edvard Munch in herinnering bracht) samen
in een lichtbundel gevangen, pure verbijstering uitdrukken hebben we vorige zondaga
vond ruim twee uur lang genoten van «Plots».
Met deze thriller van Francis Durbridge, geregisseerd door Dré Lissens, sluit de
Lebbeekse toneelkring «Ommekaar» het toneelseizoen '84-'85 af en bewijst deze jongste
kring op de grootlebbeekse toneelsien, uit diverse vaatjes puik theater te kunnen
Vorig weekend zette ook de Koninklijke Rederijkerska
mer «De Konstminnende Jonckheyt» - doordeweeks ook
«De Vrede» genoemd - een punt achter het toneelseizoen
1984-85.
Om zijn 85ste levensjaar extra in de verf te zetten,
produceerde deze kring «La Mama», een - vermeldt de
programmabrochure - «opgewonden komedie» van An-
dré Roussin. Voor de gelegenheid stond Ann Petersen
niet alleen achter de regietafel, maar gaf ze ook gestalte
aan het hoofdpersonage, Signora Rosario, alias La Mama.
Laatstgenoemde beslissing,
een beroepsaktrice, dan
nog van het gehalte van La
Petersen, te laten evolueren
in een groep mensen, die de
toneelspee lkons te beoefe
nen op louter amateuristi
sche basis, werd in Leb
beekse toneelmiddens niet
overal even positief ont
haald. Ln de grond houdt
dergelijke ingreep inder
daad een aanfluiting in van
het verschijnsel amateurto
neel, kan je zelfs gewagen
van konkurrentieverval-
sing, maar wanneer - zoals
ons door een Vrede-lieven-
de stem toegefluisterd
werd - deze uit noodzaak
gegroeide ingreep eenma
lig blijft, krijg je als toe
schouwer de kans je toneel
ervaring te verrijken. Dat
hebben wij, vorige vrijdag
avond, dan ook gedaan
In «La Mama» wordt het
werkwoord «kunnen» ver
voegd in zowel de verleden,
de tegenwoordige als in de
toekomende tijd. Feit is im
mers dat de mooie Antonio,
een Siciliaan van goeden
huize, die wanneer het op
sexuele potentie aankomt
een ferme reputatie geniet,
die faam niet sterk kan ma
ken en hij zelfs bij zijn jon
ge vrouw voortdurend in de
knoop geraakt. Hoe de afta
keling van deze mucho
macho, dankzij de bemoeie
nissen van zijn Mama al bij
al omgezet wordt in een to
taal herstel, wordt door An-
dré Roussin uiteengezet.
De centrale figuur in deze
lichamelijke rekonversie,
signora Rosario, werd ver
tolkt door Ann Petersen. Ze
beheerst vanzelfsprekend
het gebeuren, etaleert haar
rijke akteertalent en zelfs
wanneer ze zich verspreekt
-ik bedoel. - herstelt ze
zich met een bewonderens
waardige stielvaardigheid
en vlotheid. Kortom, La Pe
tersen was La Mama, ener
giek, bedillerig, niet uit
haar lood te slaan. Ook al
lijdt ze aan duizend en één
kwaaltjes.
In de nevenrollen zagen we
vooral aan mannelijke kant
goeie akteerprestaties. Een
Rik De Pauw (notaris Pug-
lisi) bvb. die spijts enkele
teksthaperingen op schitte
rende wijze zijn personage
typeerde. Jan Luyten (Aldo)
bovendien, die in vergelij
king met vorige prestaties
aan vlotheid won, Michel
Bauwens ook, die de Latin
lover Antonio knap tekende
en Raf De Pauw (pastoor
Giovanni), een wijwatervat
op twee poten, die in de
dialogen met La- Mama
flink uit de verf kwam.
Minder in de smaak viel ons
de prestatie van Herman
Bosteels (Gildo). Zijn perso
nage leek ons te mat gete
kend.
Aan vrouwelijke amateur-
kant, waren de verschijnin
gen van Hilde Vermeir (Ele
na) en Gert Van Dam me
(Rosina) te kortstondig om
zich enig bepalend oordeel
over hun capaciteiten te
kunnen vormen. Anny Ver
meir (Barbara) daarentegen
kon ons niet overtuigen.
Toegegeven, ze debuteerde,
maar al bij al viel ons enkel
haar stereotype gelaatsuit
drukking op. Vreugde en
verdriet liggen bij haar
blijkbaar in eenzelfde
schuifje.
Net als bij vorige opvoe
ringen viel ook het decor
best mee. Naar een ontwerp
van Frans Bourgeois zorg
den Emiel Peytier, Robert
De Ruy8scher, Leo Men ten.
Rik De Pauw, Maurita Cal-
De Ridder (Glenn Howard),
koel en berekend als een
kikker. Slechts bij momen
ten verliest bij het even
wicht. Dat hij in dergelijke
ogenblikken niet in over
drive schakelt zoals dat
in vroegere vrede-lievende
tijden wel eens gebeurde
pleit, menen wij, zowel voor
het talent van de akteur zelf
als voor de aanpak van de
regisseur. Voor Korael
Leunis moet het beslist
geen sinecure geweest zijn
de overstap te maken van
een Robert (of was het Ber-
trand?) in «Robert en Ber-
trand» naar de figuur van
Sam Blaine, een sympa
thiek en al bij al pienter
schrijver met recente bijval.
Kornel zet die stap overi
gens zonder kleerscheuren,
overtuigt bovendien. De
overige mannelijke rollen
nemen Mare De Vlieger
(Appleton) en André Veire-
man (Remick) voor hun re
kening. Beiden typeerden
uitstekend
Technische omlijsting
Net als bij haar vorige pro-
dukties besteedt Omme
kaar ook nu de uiterste
zorg aan de technische om
lijsting van het stuk. Het
decor-ontwerp Dirk De Rid
der. uiterst modern van
aanpak en uitvoering, be
hoort tot de beste die we in
de regio reeds te zien kre
gen. Niet het minste detail
werd over het hoofd gezien
Zelfs een aquarium en een
heus televisietoestel, dat bo
vendien funktioneert, ont
breken niet. Ook aan de
aankleding zagen we in
de «fond» geen «Barbertje»
hangen? was de grootste
zorg besteed. Een bank
vooruit dus en een «bees
van d'iffra», zowel voor de
ontwerper als de uitvoer
ders: Petrus Van Stappen
(koördinatie), Leon Van
Praet, Frans Van Lierop,
Lucien Dierickx, Daniël
Huys, Gu8taaf Moortgat,
Frans Michiels, René
Moortgat. Rudy Leon, Dirk
De Ridder, Rudy Rob-
brecht, Louis Wesemael,
Leon Verhavert. Gilbert Til-
burgh, Freddy Van Haudt,
Louis Buytaert, Luc Pie-
ters, Willy Lissens, Pierre
Philips. Jo Abbeloos en
Lebbeke. Vrede. La Mama regelt de zaken wel. (P. Van
San)
laert, André Ravijts, Achiel
Mertens en Daniel Violet
voor de uitvoering.
Verleenden verder hun me
dewerking: Jan De Ridder
en Jozef Tirez (klank).
Geert Heyvaert en Kris
Laurent (belichting), Leo
Callaert (rekwisieten), Gil-
berte Willems (toneelmees
ter), Maria De Mulder (gri
me). Marleen Van Rans-
beeck (regie-assistentie) en
Josepha Pisane (tekst-
steun).
Pierre Van Kossem
Hoger Op Aalst
naar de Caraïbische zee
De toneelgilde Hoger op
Aalst sluit het toneelsei
zoen af met het stuk «De
Caraibische Zee» van Rene
Verheezen.
De regie is in handen van
Lena Siau. Met dit stuk
neemt de gilde ook deel aan
het provinciaal
ring8tomooi.
Het verhaal situeert zich in
een oude ziekenhuiskamer,
waarbij de twee patiënten
elk op zijn manier «het ziek
zijn» trachten te verwer
ken. Dit prachtig werk
wordt op de planken gezet
door Monique Daelman-
Van de Velde, Annie De
Baet8-Pauwels, Mare Pop-
pe. Karei Pauwels, Vera
Matthieu, Annick Daem,
An Ghijsels, Lies Brou-
ckaert-Pauwels, Jeannine
Lacroix-Melchior, Machteld
De Rauw, Louis Pauwels,
Antoine Ghijsels, Frans
Pauwels en Jan Pauwels.
De voorstellingen hebben
plaats op 13, 14, 19, 20, 21
en 22 april in de paro
chiezaal, Moorselbaan 128,
Aalst, telkens om 20 uur
De toegang bedraagt 100
fr. Abonnees gratis.
Dc Oostvlaamse Politiever-
broedering organiseert op 15,
16 en 17 april in het ICC te
Gent een nationaal kongres.
Bij het kongres hoort ook een
vakbeurs over politie en veilig
heid.
Lebbeke. Vrede. Rik De Pauw (midden) overtuigde als notaris. (P. Van San)
Thrillen geblazen
De plot van «Plots» ontluis
teren, doen we vanzelfspre
kend niet. We houden
eraan nog enige tijd op deze
aardkloot tiens. Vondel
rond te dwalen. Door
echter te verklappen dat
«Plots» een ingenieuze in
trige bevat, die je als toe
schouwer van de ene ver
rassing in de andere voert,
kunnen we onmogelijk bij
enige toeschouwer-in-spe
enig déjè-vu-effekt kreë-
ren. Wie bovendien van ak-
tie houdt en tegelijk ook de
van spanning trillende mo
menten van stilte knap
benadrukt door regisseur
Lissens weet te apprecië
ren, komt in «Plots» rijke
lijk aan zijn trekken. Te
meer daar de (meeste) ak
teerprestaties, zowel als de
technische aanpak van de
opvoering decor, mu
ziek, licht, gevechtsscènes
enz. een zeer behoorlijk
peil halen. Kortom, «Plots»
groeide in Ommekaarhan-
den uit tot een knappe brok
theater
De enige wanklank die we
op de knappe program
mabrochure moesten note
ren was de houding van
sommige toeschouwers. Be
paalde mensen kunnen het
blijkbaar niet laten hun al
lerindividueelste emoties
en bedenkingen se, se,
verleeë kieë spelden deinen
Bertran! voor zich te
houden en vinden het bo
vendien prettig in knispe
rende wikkels getroken
bonbons de degusteren.
Toegegeven dat bepaalde
reacties van het publiek
deels ook als ontlading gol
den voor de talrijke mo
menten van spanning,
maar toch kwamen derge
lijke reakties bij andere
vaak storend over.
Knap geakteerd
Voor de vertolking putte re
gisseur André Lissens uit
flink wat nieuwe gezichten
uit de Ommekaar-voorraad.
Marleen Chalmet (Maggie
Howard) o.a. zagen we voor
het eerst aan het werk en
hoewel ze kwa houding en
typering wist te overtui
gen, toch kunnen we haar
prestatie niet met een goed
krediteren. Haar zegging
was immers te onduidelijk,
op bepaalde momenten zelfs
naar het onverstaanbare
toe.
Nieuw in een Ommekaar-
outfit, echter sreen debutan
te meer, is Nelly De Landts-
heer. Als de tweedeplans
aktrice zet ze een extrover-
te, zenuwachtig en gefrus
treerde Sheila Wallis op de
scène en bevestigt ze op
nieuw al het goede wat we
reeds van haar mochten
schrijven. 8anté!
Ann Colpaert, ook al een
oude bekende, vertolkte de
rol van Lenny Bayer Ze
vertoeft niet zo vaak op de
in pAJE vierde vrouwe- Lebbeke. Ommekaar bracht met Plot een prima voorstelling, (v)
lijke personage. Helen Ten
by, neemt Hilde Van Mol
voor haar rekening. Wie
haar in de vorige Omme-
kaar-produktie aan het
werk zag, zal toen reeds
gemerkt hebben dat Hilde
Van Mol over akteercapaci
teiten beschikt. Daarvan
getuigt ze nu rijkelijk. Ze
koppelt présence aan een
kréme van een zegging en
akteert van binnenuit.
Naarmate ze meer ervaring
opdoet en ze een paar ze
nuw-tics weet te bedwin
gen, zal ze ongetwijfeld uit
groeien tot een element,
waaraan de kring in de toe
komst nog enorm veel to-
neelplezier zal beleven.
Voor ons alvast een reve
latie.
Verbazen deed ons ook Dirk een manopgevoerd. Karei Ferket regisseerde (Iv)
Franky Dierickx.
Ook de belichtings- e
luidsmensen Rudj
brecht, Eddy en
Heymans, en Hert
Cauwenberghe -
feilloos de richtlijnefl
regisseur Lissens
overigens degelijk 1
van de mogelijkhec"
licht en geluid in deil
genre uit. Ook de pf
gekozen muziek
streepte de ene keer ai
re rend, de andere
sterk beklemtonei
gebeuren op d
Vergeten we bovendi
de kostumering
Chalmet) met een i
kend te bedenken en ei
aan toe te voegen dat a
Abbeloos (toneelmea 'M'
Demsey Stevens,
Nieuwenhuyse, Filip
Ransbeke (toneelasa
tie) schoonheidssalon t
ky (grime), Lena pil
(teksthulp) en Guy Pa*
(publiciteitsverantwoa
lijke) hun steentje bij J
gen tot deze produktii
nog te beleven valt o
dag 29, zaterdag 30,
dag 31 en maandag 1
telkens te 19.30 uu
(Reservatie:
21.71.74).
Met veel aandrang
gens bevelen we deze
mekaar-produktie
aan.
Pierre Van Rfck
Ka
Belsi
22 - 29.3.1985 - De Voorpost
