Aktrice Mieke Bouve:
de juiste mensen ontmoeten
op het juiste tijdstip
en knokken
A
Muziek
festijn
in Baasrode
12 - 6.9.1985 - De Voorpost
Reel
Het
Belg
maa
gren
indit
Mijn
king
alle:
Aktrice worden, velen dromen ervan, maar weinigen «maken» het echt. Tenminste, hier
in België toch, waar sterallures zo gauw mogelijk de kop worden ingedrukt, en waar zij
die de touwtjes in handen hebben, «vedetten in wording» vlug naar het achterplan
rangeren. Mogelijk de schrik om beter of bekender te worden dan zijzelf.
Hoe maak je trouwens karrière binnen de wereld van teater en film? Is het, zoals
sommigen menen, door «onder een direkteur door te gaan», of zoals anderen beweren,
door te knokken, geluk te hebben, door de juiste mensen op de juiste plaats en tijd te
ontmoeten?
Over deze en andere dingen spraken we met Mieke Bouve, vanop een afstandje bekeken
ietwat gekunsteld, maar in een gesprek best te genieten.
Van de akademie naar het
conservatorium
Mieke Bouve werd geboren
in Sint-Niklaas, maar
woont reeds 22 jaar in
Aalst. «Ik voel me dus zeker
geen Sint-Niklase, maar
ook niet echt Aalsters»ver
klaart ze. Hoedanook, op
13-jarige leeftijd kwam ze
in de spreekklas van de Aal-
s terse akademie terecht.
Twee jaar later begon ze er
aan voordrachtlessen bij
Chris Yserbiet en belandde
ze in de toneelklas, waar ze
lessen volgde bij Lea Thys.
«Toen ik op 18-jarige leef
tijd naar het conservato
rium wou gaan», vertelt ze,
«raadden veel mensen mij
aan eerst een «serieus» di
ploma te bemachtigen.
Maar thuis lieten ze me m'n
zin doen en ik stapte naar
Gent. Toen heb ik de akade
mie wel vaarwel gezegd
want de direktie vindt dat
akademie volgen of bij een
amateurgezelschap spelen
je opleiding kan schaden.
Voor ik in het conservato
rium terecht kwam had ik,
dacht ik toen toch, al een
beetje ervaring opgedaan
door mee te werken aan de
film «De blijde dag». Maar
dat idee van ervaring werd
gauw op nul gezet toen ik
aan het conservatorium
studeerde Dat was wel
eventjes pijnlijk».
Hoe verloopt zo'n toela
tingsexamen in de prak
tijk?
«Redelijk», antwoordt Mie
ke Bouve, «hoewel ik er
toch een slechte herinne
ring aan overgehouden
heb. Iedereen staat er in een
maillot, met z'n teksten in
de hand, hypernerveus.
Normaal gezien breng je
twee klassieke en een mo
derne monoloog, en achter
af een paar improvisaties.
Met de eerste monoloog
mocht ik na de eerste drie
zinnen al stoppen, van het
tweede stuk kon ik me zelfs
de titel niet meer herinne
ren. Het gaf echt een stom
me indruk. Alhoewel ik
midden in het verhaal de
draad kwijt was mocht ik
de week nadien toch terug
komen om m'n verhaal nog
eens te vertellen. Hun be
doeling is wel je onzeker te
maken, je schrik aan te ja
gen zodat je niet meer weet
waar je staat Ze willen je
air minimaliseren zodat ze
je een echte brainwash kun
nen geven. Maar eens je
met de lessen gestart bent,
verloopt alles veel menselij
ker. Het conservatorium in
Gent is niet te vergelijken
met de Studio Herman Teir-
linck in Antwerpen. De ver
halen die er gaan over de
toelatingsexamens aan de
Studio en aan het conserva
torium te Antwerpen tarten
alle verbeelding. Naar het
schijnt is het de laatste ja
ren in Gent ook erger ge
worden.
Opleiding aan het
conservatorium
In de voormiddag krijg je
vooral praktijk, maar ge
zien de lesgevers als regis
seurs vastzitten aan het
NTG gebeurt het dat je hen
gedurende een paar weken
niet ziet. Ofwel werk je dan
alleen, ofwel heb je gewoon
geen les
De teorie bestaat voorname
lijk uit kostuum-, litera
tuur-, toneel- en kunstge
schiedenis, bewegingsleer,
geschiedenis van het spel
en. heel belangrijk fone-
tika-diktie.
Waar in het eerste jaar veel
aandacht wordt besteed aan
monologen en improvisa
ties, ligt in het tweede jaar
de nadruk op een projekt
met fragmenten uit bepaal
de stukken, gebracht door
heel de groep. In het derde
jaar brengen we twee pro-
dukties. Het eksamen op
het einde is wel moeilijk
omdat je én moet repeteren
én de teorie van de drie jaar
moet blokken. ken met toeval: je moet de
Wat heel positief is aan zo'n juiste mensen op de juiste
opleiding is dat je meer en plaats ontmoeten. Bij audi-
meer op zoek gaat naar je- ties weet jè ook nooit op
zelf, dat je bewuster gaat voorhand wat ze van je wil
le ven. Want tenslotte, het is len: je kan je bijvoorbeeld
alleen maar de ervaring die heel mooi maken en je goed
Aalst. Je moet stevig in je schoenen staan (P. Van San)
je leert spelen of filmen,
niet die conservatoriumop
leiding.
Is er geen gevaar om je
eigen persoonlijkheid te
verliezen?
«Als je niet sterk staat»,
beaamt Mieke Bouve, «voel
je je gewoon opgeslorpt, ie
mand met een zwakke per
soonlijkheid komt er niet
door, ze maken dan gewoon
een wrak van je. Het wordt
gewoon te zwaar. Ik heb mij
tijdens de opleiding ook
dikwijls afgevraagd waar
zijn we in godsnaam mee
bezig Soms voelde ik me in
een slachthuis, waar het
vee gekeurd wordt. Het is
allemaal zo verward want
het draait tenslotte om ge
voelens. Tijdens de oplei
ding ben je voortdurend be
zig met jezelf, en met de
psychologie van anderen
Het tast je werkelijk aan.
Bepaalde mensen gaan aan
de druk, de manipulatie ge
woon kapot. Het enige wat
je kunt doen is jezelf in de
hand houden en ervan over
tuigd zijn dat je hun pa
troon niet zal volgen. Dat
verwachten ze immers. An
derzijds mag je niet van je
lesgevers verwachten dat ze
zo all round zijn dat ze elke
persoon apart kunnen be
studeren. Levenservaring
is heel belangrijk en nuttig
om zo'n opleiding aan te
kunnen.
Ik heb wel de indruk dat er
meer oudere dan jongere
mensen aangenomen wor
den, en meer meisjes dan
jongens.
Motivatie is eigenlijk het
belangrijkste als je in het
teater wil stappen. Daarom
vind ik het goed dat er in
Gent onmiddellijk een se-
lektie wordt gemaakt.
Wat gebeurt er na de oplei
ding, wordt je begeleid,
voor de leeuwen gegooid of
aan je lot overgelaten?
Na de opleiding begint de
miserie pas. Drie jaar lang
heb je in een veilige cocon
gezeten en nadien heb je
heel wat kracht en karakter
nodig om door. te zetten
Het betekent van de ene au
ditie naar de andere hollen,
dagen van tevoren zenuw
achtig zijn, eigenlijk gans
de tijd eksamens afleggen.
Een rol bemachtigen heeft
natuurlijk ook veel te ma-
voordoen, heel zelfzeker
schijnen, en dat terwijl zij
juist iemand zoeken die
naïef is en er verloren uit
ziet. Veel hangt ook af van
de goodwill van die mensen
zelf, van bepaalde relaties
die je hebt. Soms ben ik dat
naar audities gaan zo beu,
dan denk ik: ze kunnen
toch eens naar een bandje
kijken van een of andere
film om te weten wat ik
presteer. Anderzijds zijn
die audities ook een stimu
lans: je moet presteren, je
moet voortdurend blijven
vechten, je geraakt niet ver
zeild in het bureaukratisch
systeem van veel gezel
schappen. Gezelschappen
waar akte ren wordt gezien
als een job: repeteren van
tien tot zes en dan naar
huis. Als free-lancer ben je
ook bereid dingen te doen
waar veel akteurs him
hand niet meer voor om
draaien, Maar naar mijn
gevoel worden er veel audi
ties gewoon verprutst door
de zenuwen. En dan hoopje
toch dat je ooit bij een gezel
schap vast kunt zitten.
Wat vind je nu zelf van de
kwaliteit van KVS, NTG of
KNS?
Ik moet eerlijk bekennen
dat ik van het toneelaanbod
van KVS en KNS weinig
heb gezien. Toch opteer ik
voor het N(ederlands) T(o-
neel) G(ent) omdat zij ten
minste eens uit de band
durven springen. Naast ko
medies en langdradige
stukken brengen ze ook
nog iets anders. Dat de
voorstellingen na een tijd
beginnen te vervelen is vol
gens mij te wijten aan het
feit dat ze altijd met dezelf
de cast en dezelfde regis
seurs werken. Op de duur
herken Je in elk stuk het
zelfde patroon. In een gezel
schap met losse akteurs
daarentegen kan een regis
seur kiezen met welke men
sen hij wil werken. Dat is
trouwens een voordeel dat
film heeft.
Over het gelukkige toeval
direkt aan het werk te kun
nen na het conservatorium
en over haar plannen vóór
volgend seizoen vertelt Mie
ke Bouve het volgende:
Toen ik mijn laatste eksa
men aan het conservato
rium aflegde was daar Pol
Ricourt die me vroeg om
mee te werken aan de
jeugdserie «Merlina». Ook
uit Nederland hadden ze
ondertussen opgebeld om
er te filmen en tevens kon-
takteerde de BRT mij om
mijn medewerking te verle
nen aan een doku-drama.
Door een auditie te doen
voor Patrick Lebon heb ik
ook een rol gekregen in de
film «Zaman». Kortom, ik
had gewoon geen tijd meer
om na te denken. Daarna
viel alles stil, op «Merlina»
na. Ik dacht: dat was het
dan! Toen kreeg ik echter
een telefoontje van De Kelk
voor een eerste stuk «Ob
sessie». Voor de BRT heb ik
ook de novelle «Klinckaert»
gedaan en vertolkte ik klei
ne rolletjes in «Conscience»
en dergelijke dingen Zo
bleef ik tenminste in de
running.
Wat mijn aktiviteiten voor
volgend seizoen betreft: de
laatste tijd heb ik mij weer
bezig gehouden met het he
le scenario van brip-
8chrijven en teater'- t-
pen. Ik heb toen is
gekregen om naar qo /S
te gaan en er te praten met
Nand Buyl, met als gevolg
dat ik een rol toegewezen
kreeg voor de eerste twee
produkties bij hen. Deze
week ga ik ook nog een
auditie doen voor de KNS
Antwerpen in de hoop er
ook een rol te bemachtigen.
En ondertussen werk ik
door aan «Merlina», wat al
tijd interessant blijft omdat
je er veel mensen ontmoet
en je zo op de hoogte blijft.
Voor de BRT heeft «Merli
na» ook veel waarde omdat
dit feuilleton, naast de
Smurfen, de hoogste kijk
dichtheid skoort op de
jeugddienst.
Geen gevaar om vastgepind
te worden op het personage
Ann uit Merlina?
Dat gevaar bestaat natuur
lijk, maar anderzijds wordt
«Merlina» beschouwd als
een kinder- en jeugdfeuille-
ton. Dat betekent dat er
geen etiket op je wordt ge
plakt door volwassenen,
wat wel gebeurt bij een se
rie als «de Paradijsvogels».
Een imago heb je natuur
lijk vlug, maar zolang je de
kans krijgt om te bewijzen
dat je ook andere dingen
aankan, in het theater bij
voorbeeld, zit je goed.
Waar voel je je het beste
thuis: film of teater?
Wel, film en teater valt niet
te rijmen. Film is moeilij
ker, in die zin dat je minder
voldoening hebt. Zo ervaar
ik het toch. Je moet alles
door en door kennen omdat
alle scènes door elkaar ge
gooid worden: een drama
tisch moment kan vlak voor
een beginscène opgenomen
worden. In het teater groei
je naar het dramatisch mo
ment toe, alles vloeit uit el
kaar voort. Je groeit naar
de première toe en elke
voorstelling is ook anders.
In het teater heb je ook het
publiek waarvan je respons
krijgt. Je hebt alles ook
meer in handen.
Het spijtige aan film is dat
je zelf zo weinig inbreng
hebt. De tijd en het geld
ontbreekt meestal om be
paalde scènes over te doen
die jijzelf minder geschikt
vind. Soms is het dan ook
ontgoochelend als je de film
achteraf in z'n geheel ziet.
Regie-aanwijzingen krijg
je zelden vooraf wat wel het
voordeel geeft dat je sponta
ner akteert, maar wat met
zich meebrengt dat er een
goede regisseur nodig is
die je zo in een bepaalde
stemming brengt dat je ge-
koncentree rd werkt voor de
Aalst. Motivatie is het belangrijkste als je in het teater wil
stappen (P. van San)
Film is uiteindelijk een
boeiend medium, maar tea
ter heb je nodig als akteur.
Aan die repetities heb je ge
woon veel meer».
Niet elke aktrice is trou
wens bekwaam om te regis
seren
Dat is het juist, beaamt Mie
ke Bouve. Het is niet omdat
je als aktrice iets presteert
dat je daarom automatisch
een goede regisseur bent.
Ik meen wel dat veel be-
roepsakteurs bij amateurs
gaan regisseren om een
cent bij te verdienen en
daar heb ik niets op tegen
Het is ook zo dat akteurs
die al een aantal jaren in
het vak staan het boeiend
vinden om te regisseren en
dan willen ze dat eens uit
proberen bij amateurs. Ik
denk hierbij aan Nolle Ver-
syp, Roger Bolders, Chris
en Walter Boni, Ronnie Wa
terschoot, Bert Van Tiche
len. Aan de andere kant
vind ik het wel raar: kun
nen ze zoiets echt wel aan
allemaal?
Wat ik wel over Aalst nog
wil zeggen is dat ik het zeer
spijtig vind dat hier in deze
8tad geen serieuze schouw
burg te vinden is. Ze be
schikken wel over een ge
bouw waarop die naam
staat, maar dat is dan ook
alles. Bijgevolg kan je hier
geen grote produkties gaan
bekijken, omdat de mensen
die ze brengen niet over de
nodige ruimte kunnen be
schikken. Op die manier
wordt er in Aalst zeker
geen teater-minded publiek
gekweekt. Met een kultu-
reel centrum in de stad zou
ook de drempelvrees weg
genomen worden die er nu
is Veel mensen willen wel
een bepaalde prod uk tie
zien, maar omdat deze in
Netwerk loopt gaan ze er
niet heen. Dat is toch
jammer!
Mieke Bouve werd nooit ge
signaleerd in een Aalsterse
amateurvereniging, en dat
wordt haar nu door sommi
gen verweten. Hoe ze daar
zelf tegenover staat? Ik kan
alleen maar antwoorden,
verklaart ze, dat ik niet op
het amateurteater neerkijk,
of dat ik me er niet te
schoon en te goed voor voel.
Het is wel zo dat ik mijn
karrière eerst wil toespit
sen op het beroepsteater,
dat ik daar eerst mijn draai
wil in vinden. Dat legt voor
mij betere kontakten en
geeft meer interessante ge
volgen. Ik heb altijd hoger
geaasd. Het is trouwens al
zo moeilijk om werk te vin
den op beroepsvlak. Een
Aalsterse groep, de Catha-
rini8ten. heeft me wel ge
vraagd om te regisseren
Als ik tijd en zin heb zal ik
graag ja zeggen.
Iets anders nu: Roger De
Wilde, lesgever aan de Aka
demie in Aalst, gaat weg.
Jij hebt, naast vele anderen,
je kandidatuur gesteld?
Inderdaad, en Francine De
Bolle, Liliane De Waege
neer en ik worden voorge
steld als de drie kandidaten
die er op azen. Het is mij
wel opgevallen dat het een
ontzettend politieke kwes
tie is en ik ben niet bereid
om mij hier of daar aan te
sluiten omwille van die job.
De bekwaamheidsproef
waarvoor je moet slagen is
zware kost. De proef omvat
vijf monologen, het geven
van een les, een teoretisch
eksamen en een proef over
toneelgeschiedenis. Stel je
voor, dan heeft het nog
geen enkel belang met hoe
veel punten je slaagt. Wan
neer ik 70% en politieke
steun zou hebben, maak ik
meer kans dan iemand die
90% behaalde Ongeloof
lijk Sommigen beweren
wel dat ze meer recht op de
job hebben omdat ze Aalste-
naars zijn, maar dan vraag
ik me af: gaat het om goede
lessen of gaat het om de
afkomst.
Ik probeer gewoon om nog
op andere paarden te wed
den. Als ik die job niet heb,
sla ik niet in paniek. Trou
wens. er zijn nog andere
gemeenten waar ze wel
eens iemand zullen nodig
hebben. We zullen wel zien.
Over sterren en publicite
Iemand die in België mi
karakter heeft dan z'i
gever of andere machtig
maakt gewoon geen kaï
En wanneer het momi
aanbreekt dat je een bee
bekendheid krijgt of di
gen presteert die goede k
tiek krijgen, wordt alle
bliciteit de kop ingedrul
Wanneer je bij de BRT di
keer iets gepresteerd he
zeggen ze: stop, dat
hebben we nu geno
gezien.
In Frankrijk of Ameril
kan je tenminste nog oi
dekt worden. Geef nu tc
sterren met allures, beke
de mensen, dat bestaat ta
niet bij ons. Wie kent Juli<
Schoenaerts? Enkelen.
Maar Joan Collins of de
guur van JR kent iedereei
Inderdaad, maar in Amei
ka gooien ze er tenmins
publiciteit tegenaan. Wai
neer zal er in België eer
een roddelblaadje verschi
nen met verhalen over mei
sen van bij ons, in plaa
vein nieuwtjes over Joa
Collins en haar nieuv
vriend? De schink zit er hi<
natuurlijk in dat sommige
meer bekendheid zoude
krijgen dan zij die nu
macht in handen hebben.
Ach, met de films gaat 1
dezelfde weg op. Als er hie
eens publiciteit rond
film gemaakt wordt, gaa
het om een «boeren- en f
tattenfilm», waar iedereei
dan storm voor loopt He
Vlaamse volk kent enkel d
Witte, de Leeuw van Vlaan
deren en noem maar
Timmermans, Streuvels e
Ernest Claes.
Het
fout. Hetzelfde geldt vooi
teater, een prod uk tie in eet
klein Frans teater die goe<
loopt wordt uitgebuit,
wordt met geld gegooid on
publiciteit te maken. In Bel
gië zou men toch ook reis
voorstellingen kunnei
geven.
Maar er schort iets a
ganse systeem, dat is alles.
Zo hoor je het ook eens van
een ander: het systeem is
rot, rotter kan het niet!
Tekst: Ann Sirou
Foto's Piet Van San
Op uitnodiging van de Ko
ninklijke Harmonie De
Eendracht Show- en
Marchingband werd zater
dagavond in Baasrode een
muzikaal festijn gebracht.
Naast de eigen maatschap
pij namen daaraan ook de
Spielmannszug uit Erichs-
hagen, een deelgemeente
van Nienburg - de Duitse
stad waarmee Dendertnon-
de is verbroeders. Een keu
rig korps dat bestaat uit alle
maal jonge elementen,
trommelaars en fluitspelers
en zodoende een aparte ver
schijning in onze gewesten.
De Spielmannszug stapte
zondag ook mee op in de
Bloemencorso te Sint-Gil
lis-Dendermonde en kreeg
daar veel applaus van het
publiek. In de sporthut te
Baasrode was ook het Mo
lenkorps uit Opwijk te gast.
Ook zij hebben banden met
de show- en marchingband
De Eendracht uit Baasrode.
Dit pas opgericht korps
(1984) verbaasde iedereen
met zijn keurige uitvoerin
gen (foto's c.)
