Achiel Vermeiren schreef de geschiedenis
van verdwenen Lebbeekse toneelkringen
SVS Brussel speelt «Hora est»,
an Aalstenaar Paul Coppens
De Come-Back
van het Lokers Jeugdtoneel
Toneel in de zalen
Braavekensen «Van Dijch>
Willy De Herdt
De Voorpost - 11.10.1985 - 21
De dames worden dringend verzocht zich van hunne hoeden te ontdoen
r k
«nu
coin
i de
Sylv
ïtwi
oerri
v.-©
De 1
ilOÖ
■an
ire\
i dei
'In-ai
i
I
Op zoek gaan naar verdwenen toneelkringen is een
passionerende bezigheid. Een aktiviteit die zelden
loslaat. Eén van de redenen hiervan is dat je vaak
voor verrassingen komt te staan meestal ontmoe
tingen en gesprekken die je in bepaalde gedach-
tengangen stuwen en tot overwegingen dwingen,
waaraan je anders niet zou toekomen.
Dit even terloops bij de aanvang van deze bijdrage,
als verwittiging bovendien, omdat ik in de hierna
volgende tekst wellicht zonder het te willen, maar
ook zonder eraan voorbij te kunnen zaken ga
neerpennen, die niet direkt aanleunen bij deze to
neelhistoriek. Vaststellingen en bedenkingen die
menselijk gezien echter, althans voor mij en hope
lijk ook voor u, niet onbelangrijk zijn. Daarbij voor
ogen houdend ik herhaal het vaak dat ik met
deze bijdragen niets anders op het oog heb, dan in
funktie te staan en bouwsteen te zijn voor later of
voor anderen.
De vriendenkring
Toen ik jaren geleden mijn zoektocht naar verdwe
nen Lebbeekse toneelkringen begon, fluisterde ie
mand me op zekere dag in het oor: «Bij 'Braavekens',
daar hebben ze ook 'konsèèr' gespeeld». En inder
daad, bij «Braavekens» zo genoemd omdat de zaal
werd uitgebaat door de familie Meert, die als bij
naam «Braavekens» had werd in de twintiger
jaren toneel gespeeld.
3 zaal kende velerlei bestemmingen. O.a. deze
van bioskoop. Na de Tweede Wereldoorlog als «Cine
ma Ritz», toen uitgebaat door de familie Rydant-
Meert. Momenteel heet het geheel zaal en café, dat
achteraf werd toegevoegd «Prado».
Toen ik verder mijn licht ging opsteken omtrent de
toneelaktiviteiten in deze zaal, ontdekte ik enkele
mensen die me dit wel bevestigden, maar niemand
kon me de naam meedelen van de kring, evenmin
informatie verschaffen over gespeelde stukken of
medewerkers.
Ik ging bijna wanhopen tot iemand me vertelde dat
de animator, de ziel zoals dat toen heette, achter deze
kring Willy De Herdt was geweest. Een naam die
voor mij geen onbekende klank bezet. Ik wist dat hij
de zoon was van wijlen dokter De Herdt en na zijn
huwelijk in Baasrode was gaan wonen. Ik heb toen
geïnformeerd bij een bekende in Baasrode en die
meldde me dat Willy De Herdt nog leefde, maar
zwaar ziek was. Na lang aarzelen, wikken en wegen,
waagde ik het hem te schrijven.
Ik kreeg een vriendelijk antwoord. Een telefonische
reaktie van mijn kant werd omgebogen in een
afspraak. Op zaterdag 25 augustus 1972 toog ik
naar Baasrode.
Mijn ontmoeting met Willy De Herdt was buitenge
woon hartelijk en dadelijk bleek dat we een gemeen
schappelijke kennis hadden: Oscar Wesemael, reeds
vaak geciteerd in deze bijdragenreeks. Het klikte
volledig tussen twee Lebbekenaars die mekaar
voordien onbekend waren met een zeer geani
meerd en vriendschappelijk gesprek als gevolg.
En inderdaad, Willy De Herdt was én voorzitter én
de bezieler geweest van de toneelkring die in het
midden der twintiger jaren, te Lebbeke, in zaal
«Braavekens» toneel had gespeeld. Een toneelkring
die, voor zover hij zich herinnerde, «De Vrien
denkring» heette.
Wat nu volgt zijn gegevens die me werden doorge
speeld door Willy De Herdt. Ik heb die zaken geno
teerd, die door anderen niet werden tegengespro
ken. Het is immers zo dat Willy De Herdt me
meerdere namen heeft meegedeeld van medewerk-
(8t)ers. Bij kontaktname met deze mensen, meenden
ze toch niet volledig te kunnen beamen wat hij had
gezegd. Daarmee wil ik geenszins afbreuk doen of in
twijfel trekken wat De Herdt me heeft verteld. Mijn
bedoeling is uitsluitend de gegevens te schiften,
door enkel die informatie over te houden, waarover
iedereen het eens was. Wat inhoudt dat we zaken
waaromtrent de meningen verdeeld waren, elimi
neerden.
«De Vriendenkring» werd gesticht in 1924. Met als
stuwende kracht maar dat wist u reeds Willy
De Herdt. De kring was ontstaan uit wat na 1914-
1918 de Frontpartij of de Frontbeweging was. Een
beweging, die naam zegt het zelf, die gegroeid was
onder de Vlaamse frontsoldaten, hoofdzakelijk on
der de intellektuelen. Volledigheidshalve moeten we
daarbij vermelden dat die beweging gekenmerkt
werd door een zeer sterk anti-oorlogsgevoel. Hoe
kon het ook anders?
Willy De Herdt was een van de velen die terugge
keerd was, bruisend van dynamisme en vol vastbe
radenheid om te beletten dat er ooit nog oorlog zou
komen. Hij was zelfs zover gegaan een toneelstuk te
schrijven dat «De levende dode» heette, waarin hij
uiting gaf aan zijn gevoelens en deze van zovele
anderen. Wellicht zocht hij, om dit stuk op te
voeren, steun bij enkelen van zijn oud-lot- en strijd
genoten en zo ontstond «De Vriendenkring».
Voorzitter was Willy De Herdt, regisseur Fred De
Wit, Deze Fred De Wit was destijds drukker van
beroep en wat zeer weinigen weten de auteur
van een boek waarvan de geschiedenis, of het ver
haal gesitueerd was in Lebbeke. Het boek, versche
nen in de twintiger jaren, had als titel «Schele
Wannes». Ergens leunde het werk aan bij het beken
de streekboek «Pee Klak» van Ben Putteman
Als jongen van veertien heb ik dit boek gelezen. Het
bestaan ervan staat me nog voor de geest en jaren
lang ben ik reeds op zoek naar dit boek. Tevergeefs
echter. Wat zoveel wil zeggen als «mocht iemand...».
Vreemd detail, voor die tijd althans, was wel dat het
lokaal van «De Vriendenkring» aanvankelijk niet bij
«Braavekens» was, maar wel in «'t Gildenhuis», op
de Kleine Plaats. Nu is dat zaal «Edelweiss», op de
Pastoor De Buckplaats.
Belangrijk om weten is dat destijds het grootste
aantal staminees behoorden bij of eigendom waren
van een brouwer. Zo waren in Lebbeke vier soorten
staminees. De eerste drie waren deze van «den
burgemeesters», die van «De Witte'ns» en die van
«D'Hollanders». Dat waren de drie Lebbeekse brou
wers van toen. Dat hield natuurlijk in dat deze
herbergen uitsluitend bier mochten verkopen aan
him huisbaas. Werden ze betrapt andere bieren
«Brusselse bieren» heetten die destijds te verko
pen, dan werden ze gesanktioneerd en bedreigd met
aan de deur zetten.
Een vierde en laatste soort herbergen waren de
onafhankelijke, waar ze zeker geen Lebbeeks bier
verkochten en die vaak, veruit de drukst bezochte
herbergen waren.
't Gildenhuis nu was een herberg die toebehoorde
aan de familie Dubois, een familie die al ettelijke
jaren de burgemeester aan Lebbeke leverde. De
familie Dubois, uitgesproken konservatief-katho-
liek op dat moment toch legde, toen ze vernam
hoe «De Vriendenkring» gestoeld was op de Front
partij, de kring verbod op zijn lokaal te vestigen of
voorstellingen te verzorgen in 't Gildenhuis. Ge
volg? «De Vriendenkring» sloeg zijn tenten op bij
«Braavekens».
Het stuk «De levende dode» bezat een zeer drama
tisch gegeven en eindigde in een anti-oorlogskli-
maks. De slottekst werd gezegd door een terugke
rende, blinde frontsoldaat, die zijn zuster terug
vindt, misbruikt door haar werkgever, die boven
dien nog met de Duitsers had samengewerkt. Naar
Willy De Herdt me vertelde had het stuk een zodani
ge bijval dat het zes opvoeringen kende.
Secretaris-penningsmeester op dat moment was Ru-
dolf Spaens. Andere namen die me geciteerd wer
den, zijn: Honoré Van Steenbergen, Maurits De
Naeyer Theo en Jaak Van Assche, Valerie De
Corte, Hélène Lissens, Fons Jacobs, Jef Coninck,
Frans De Cock. Nog een paar namen, maar dan
onder voorbehoud: Martha en Henriette Mertens.
Deze laatste herinnerde zich niet aan toneel te
hebben gedaan, maar wel te hebben gezongen in zaal
«Braavekens». Mogelijk is wel dat ze zong tijdens
een opvoering. Gezongen in zaal «Braavekens» heeft
ze alleszins. We kregen immers de bevestiging in
diezelfde periode, een koor heeft bestaan onder de
leiding van Gustaaf Lissens.
Het bestaan van «De Vriendenkring» is er een
geweest van zeer korte duur. Ons werd nog de
voorstelling gemeld van het zeer dramatische, nog
vaak gespeelde «Onder één dak» van Fabricius.
Alsook van opvoeringen van «Bietje» van Maurits
Sabbe, met Fons Jacobs en Jef Coninck in de twee
mannenrollen en Valerie De Corte als Bietje.
We mogen gerust zeggen dat deze kring ontstond en
leefde bij de gratie van Willy De Herdt, want zijn
huwelijk en vertrek naar Baasrode betekende het
einde van het kortstondig bestaan van «De Vrien
denkring».
Zaal Van Dijck
In de «Minnestraat» bestond vroeger de zaal «Van
Dijck». Men zei wel «in de Minnestraat», maar in
feite lag die zaal langs de Brusselsesteenweg, waar
nu meester Frans Michiels woont.
Velen van mijn generatie hebben die zaal daar
gekend, maar wat haast niemand weet is dat in de
zaal «Van Dijck» we kunnen het bijna met zeker
heid zeggen in de twintiger jaren ook toneel werd
gespeeld. We kregen daarover bevestiging van een
paar mensen. Niemand echter kon enige bijzonder
heid meedelen omtrent de kring die daar aktief was.
De naam van één man, die van deze kring deel zou
hebben uitgemaakt, werd ons een paar malen geci
teerd: deze van Petrus Jansegers. Petrus Jansegers,
die later deel zou uitmaken van
ook schepen was.
Hoe miniem deze gegevens ook zijn, toch
een bevestiging dat in zaal 'Van Dijck' toneel ge
speeld werd. We hebben dit willen vermelden omdat
ook dit een resultaat is van ons speuren naar
verdwenen Lebbeekse toneelkringen. Maar ook, om
dat we hopen ergens een reaktie los te weken, die
ons verder kan helpen.
Dat we daarbij niet ijdel hopen is gebleken uit een
paar reakties die we reeds kregen, die overigens een
vervollediging inhouden van deze historiek omtrent
verdwenen Lebbeekse toneelkringen,
(Pierre Van Rossem)
We zouden ergens tekort schieten mochten we niet
even blijven stilstaan bij de figuur van Willy De
Herdt.
In 1926 was hij bij de gemeenteraadsverkiezingen
kandidaat voor de Frontpartij. Dit terloops, want
heel wat boeiender om weten is, dat hij in een zeer
pluralistische geest, in 1926 tentoonstelde samen
met Maurits De Naeyer en Oscar Wesemael. Dit in
het gemeentehuis.
Bij mijn bezoek aan Willy De Herdt ontdekte ik dat
hij niet onverdienstelijk schilderde. Het vernoemen
van de naam Oscar Wesemael bracht me de openba
ring want dat was het dat deze hogergenoemde
mensen samen in het Lebbeekse gemeentehuis had
den tentoongesteld.
Ze waren trouwens alle drie lid van een Dender-
mondse kunstkring. Waarom ik dit belangrijk
vind? Omdat de politieke tegenstellingen toen veel
scherper gesteld waren dan dit nu het geval is.
Wanneer je weet dat Willy De Herdt een meer dan
overtuigde Fronter was, Oscar Wesemael een uitge
sproken liberaal en Maurits De Naeyer een zeer
konservatieve kathoüek, dan wekt dat gezien in
de geest van toen heel wat verwondering. Over
deze tentoonstelling bezit ik trouwens een krante
knipsel.
Bijna vijftig jaar later, in 1975, heeft in het kader
van een Kulturele Veertiendaagse, in het gemeen
tehuis een tentoonstelling plaatsgehad, gewijd aan
het werk van deze drie kunstenaars, van wie Oscar
Wesemael, toen nog in leven was. Interessant was
dat van elk van hen een paar werken ophingen die
ook in 1926 waren tentoongesteld.
Dit hele verhaal, deze korte historiek, zou er trou
wens nooit gekomen zijn, had ik niet de gelegenheid
gehad Willy De Herdt te ontmoeten. Een ontmoeting
waaraan ik nu nog graag terugdenk.
Lebbeke Willy De Herdt
jsk lfltenaar Paul Coppens was niet weinig verrast toen hij
af| nam dat «Hora est», een echt volks stuk, werd opgeno-
n (pn in het toneelprogramma van KV8 Brussel. Na vier
JCje ir dus opnieuw een echt door en door Vlaams werk op
Bri planken van de Brusselse schouwburg,
itet
5 il Coppens?
reneishJj?
il Coppens werd in 1952
wren in Aalst. Hij stu-
oef srde er aan het St. Maar-
isinetituut en vervolgens
imi i de Rijkshogere Han-
8school, waar hij aktief
Ka rokken was bij het
loolkabaret, waarvoor
>gk sketches schreef.
zijn studies kwam hij
Ai bediende terecht bij de
T in Brussel. In die pe-
de stichtte hij een eigen
rle baretgroep en was hij als
rei ®ur ook aktief bij het
Isterse amateurgezel-
iap «Nieuw Leven».
1975 schrijft hij de een-
'~tr «De Hervormer» dat
Nieuw Leven» ge-
srd wordt,
eerste volavondstuk
idzon» wordt twee
later door datzelfde
iteurgezelschap ge-
serd.
I Moeremans, zowat de
regisseur van «Nieuw
woonde toevallig
van de repetities bij.
1 opmerking was: «Jon-
dat stuk van u is niet
er zit veel in.
I moet voort schrijven,
il, je hebt er aanleg voor.
tar dan ook schrijven,
nog eens
ijven. Zoveel mogelijk.
rommel smijt je weg en
jde lange duur zal er toch
overblijven dat speel-
Vic's woorden indachtig,
begint hij volop te schrij
ven. Hij schrijft kort achter
elkaar acht volavondstuk-
ken, waarvan er op één jaar
tijd zes gekreëerd worden
bij diverse amateurgezel
schappen.
Dat maakt van Paul Cop
pens één der meest gespeel
de auteurs bij Vlaamse
amateur kringen
In 1983 bekomt hij een no
minatie voor het blijspel
«Klachten» op de Frans
Coolprijs. Deze prijs is
voorbehouden aan kreaties
van Vlaamse auteurs. Niet
alleen Vlaamse amateurge
zelschappen, maar ook heel
wat Nederlandse toneelve
renigingen nemen aan deze
wedstrijd deel. Twee jaar
later is Paul Coppens al aan
zijn achtste werk toe en dat
bezorgde hem voor de derde
maal een nominatie in de
Frans Coolsprijs.
In de KV8
Het fabeltje begon allemaal
toen Paul Coppens het stuk
«De pop» opstuurde naar de
teaterstukkenuitgeverij
«Almo», Groot was zijn ver
bazing toen hij hoorde dat
zijn werk onmiddellijk was
opgenomen in het «Almo-
repertoire». Nog groter de
verwondering toen bleek
dat KVS dramaturg Mare
Van Wezemael met hem
kontakt zocht om hem te
spreken over «De pop».
Van Wezemael deelt Paul
Coppens mee dat KVS di-
rekteur Nand Buyl het stuk
had gelezen en er ook iets
in zag om het op te voeren.
Paul Coppens suggereerde
toen al om eens het stuk
«Hora est» te lezen. Het
stuk werd door de toneel
groep «Kris kras» uit Meise
uitgetest en het werd een
sukses zonder voorgaande.
KVS was meteen overtuigd
en nam «Hora est» op in
zijn programma.
Weer een Vlaamse kreatie
«Hora est» is een volks stuk
dat op een spirituele en ook
ontroerende manier laat
zien hoe een Vlaams gezin
reageert op de dreiging van
de atoombom.Een zonpige
doordeweekse dag. Het ra
dioprogramma wordt plot
seling onderbroken voor
een extra-nieuwsuitzen
ding waarin wordt bekend
gemaakt dat er tussen Oost
en West een ernstig kon-
flikt dreigt. Sovjetrussi-
sche duikboten met aan
boord SS.Nx20 raketten
doorkruisen de Zweedse
wateren. In Amerika is het
oorlogskabinet in spoedzit
ting bijeen en in Europa
verkeert men in de hoogste
staat van alarm.
Bij ons in Vlaanderen is de
reaktie net eender als waar
ook te wereld, het leger, de
civiele bescherming, het
Rode Kruis, de brandweer
korpsen worden in staat
van paraatheid gebracht en
overal breekt er een massa
hysterie uit. De warenhui
zen worden leeggeplun
derd. «Hora est», het zo ge
vreesde uur
broken.
Een bejaard man, Julien,
heeft het angstaanjagend
nieuws ook gehoord. Met
zijn vrouw Rosa woont hij
in bij zijn dochter Martha
en him schoonzoon Alex.
Ook deze familie leeft in de
ban van de angst. De kelder
wordt vlug aangevuld met
rijst, suiker en andere voe
dingswaren. Kaarsen wor
den ontstoken en men
neemt opnieuw zijn toe
vlucht tot het bidden van de
rozenkrans. Schoonzoon
Alex zet het echter allemaal
van zich af. Hij is er immers
van overtuigd dat het alleen
maar om gewone legerma-
neuvers gaat. Doch wan
neer later op de dag wordt
bekend gemaakt dat de eer
ste atoombom tot ontplof
fing is gebracht, dringt het
ook tot hem door dat het
ernst is en dat de nucleaire
oorlog is begonnen Julien
beseft heel goed wat er hem
op zijn oude dag te wachten
staat. Hun gouden huwe
lijksverjaardag, amper 3
maanden nog verwijderd,
lijkt nu een onhaalbaar
iets.
Waarschijnlijk is het nog
een kwestie van dagen,
misschien alleen maar van
uren. Julien wil dan ook
kost wat kost dat het feest 's
anderendaags al wordt
gevierd.
Hij is zich tenvolle bewust
van de ernst van de situatie
die steeds hachelijker
wordt naarmate hij de snel
op elkaar volgende extra
nieuwsberichten volgt. Hij
ziet het beeld voor ogen van
een verschrikkelijk pijnlij
ke doodstrijd. Uit liefde
voor zijn familie, werkt hij
een eerder luguber plan uit.
Samen met de anderen wil
hij zacht inslapen. In die
sfeer begint het feest. Het
wordt een echt gezellig on
deronsje, er wordt gelachen
en gedanst.
Het is de grote verdienste
van Paul Coppens dat hij
ondanks de onderliggende
tragiek, via de dialoog een
spirituele sfeer weet te
scheppen. Door het feit dat
hij een doorsnee Vlaams ge
zin beschrijft, zijn de perso
nages voor iedereen her
kenbaar.
«Hora est» loopt van 21 fe
bruari tot en met 16 maart
in de KVS te Brussel met
onder meer Jef Burm, Ann
Petersen, Vera Veroft, Sja-
rel Branckaerts, Mieke
Bouve en Dirk Roofthooft.
De regie is in handen van
Mare Bober.
Paul Coppens en het Aal-
sters amateurtoneel
Of Paul Coppens de noden
van het amateurtoneel
kent? Hij speelde zelf ette
lijke stukken mee als ak-
teur, zowel in hoofd- als in
bijrollen.
Een stuk moet volgens Paul
Coppens volks-realistisch
zijn. Het moet sterk her
kenbaar zijn zowel in het
goede als in het slechte.
Een komedie is lachen ge
blazen, een thriller moet
spannend zijn. Drie Aal-
sterse toneelgroepen
«Nieuw Leven», «Land van
Riem» en «Taal en Vrijheid»
speelden of spelen werk van
Paul Coppens. Op 16 no
vember brengt Nieuw Le
ven de kreatie van de thril
ler «Fataal» en «Voor Taal
en Vrijheid» speelt in maart
het blijspel «Schat, je bent
een schat».
JM Heyman
Het Lokers Jeugdtoneel dat in 1964 was opgericht in de
schoot van de Toneelvereniging «Lust naar Kunst» kende
destijds nog al wat suksessen.
Meer dan 300 voorstellingen bracht het over het ganse
land. Maar de laatste jaren scheen het niet meer van zich
te laten horen. Tot we opeens een vreugdevol bericht
kregen: Het Lokers Jeugdtoneel beleefde zijn renais-
Hct wilde opnieuw de draad
opnemen van al een jaren
lange traditie en zou nu al
weer voor het Lokerse
jeugdpubliek verschijnen
met een totaal verjongde
ploeg, maar wel met een
stuk dat men vroeger al op
de planken had gebracht.
«Jawel, het gulzige var
kentje», zo heet dit stuk,
werd geschreven begin van
de jaren zeventig door Jo
De Borger, pseudoniem van
Georgette Baert. En wie
zegt Georgette Baert, denkt
ook aan haar echtgenoot,
Marcel Raemdonck, de man
die voor Lust naar Kunst
zoveel kleurrijke dekors
heeft ontworpen. Het was
in de tijd dat de dieren nog
spraken... Zo begint dit ver
haal. Het wordt kermis in
het dorp. Maar geen kermis
voor iedereen! En zeker niet
voor Jawel, het gulzige var
kentje, dat uit het slacht
huis is ontsnapt, en ge
zocht wordt door Miel De
Slachter. Met behulp van de
koe Lotte en de kater Pie-
toeslim komt het varkentje
terecht bij bakker altijd
zoet. Maar omdat het zijn
snoeplust niet kan bedwin
gen, krijgt het daar nog
eventjes twee vijanden bij:
de bakker en juffrouw
Toertjes. Uiteindelijk, zoals
in alle sprookjes, komt alles
toch op zijn pootjes terecht,
en met de hulp van de boer
mag varkentje Jawel op de
boerderij voor altijd blijven.
Het geheel stond onder lei
ding van Eddy Picavet, die
beroep had gedaan op jonge
krachten. Saskia van
Kerckhove kreeg de rol toe-
bedeeld van het varkentje,
Kristin Van Damme en Ka
rin Laureys waren respek-
tievelijk de koe en de kater.
Juffrouw Toertjes werd ge
speeld door Veerle Baeyens.
Jan De Rijck was Miel De
Slachter en Kristof Ver-
straete was Guus De Boer.
Eddy Picavet had de rol van
bakker Altijd Zoet op zich
genomen. De andere ak-
teurs zouden we in een
adem kunnen vernoemen.
Maar niemand zal het ons
kwalijk nemen dat we een
speciaal eresaluut brengen
aan Saskia Van Kerckhove,
voor haar smakelijke ver
tolking van het gulzige var
kentje. Het dekor was ont
worpen door Marcel Raem
donck, die er nog maar
eens iets enigs had van ge
maakt.
De medewerkers
aan het dekor. Oscar Calle-
baut en Gerard Poppe ver
dienen ook de grootste lof.
Belichting was van Eric
Van Droogenbroeck, geluid
van Bart Picavet en grime
van Jaak Van Avermaet.
Maar wat ook nog eens
apart mag vermeld worden:
de kostumering, en dan bij
zonderlijk de kostuums van
het varkentje, de koe en de
kater. Lieve de Castro haalt
eer van haar werk.
En wat ook niemand had
durven verwachten: de za
terdagnamiddag zat de zaal
barsten toe vol. Dat wil zeg
gen dat er meer dan 400
kinderen ruim anderhalve
uur lang van het spel heb
ben genoten. De zondag
was er ietwat minder volk
maar toch hier ook werden
de verwachtingen overtrof
fen, En dank zij de mede
werking van het Lokers
Beenhouwerssyndikaat
werden er na elke opvoe
ring nog een twaalftal
prijsjes uitgereikt aan de
gelukkige winnaars van de
daaraan verbonden teken
wedstrijd.
