tv-ekspres
- keuKenkomf ort
geeft elke dag
«oor 50.000 F
kado!
Buggenhoutenaar Louis De Raes: de man met de mondharmonika
ff zwaar gewonden na messengevecht en schietpartij in Grembergen
|ots Thielemans? Een prachtartiest. Maar ik hoor mijn muziek toch liever. En Melanie is van hetzelfde gedacht.
Kleinveetentoonstelling in Buggenhout
Doorsteek van Baasrode,
opnieuw in de schuif
De Voorpost - 29.11.1985 - 15
:r Louis De Raes één van de deuren van zyn livingkast opentrekt, merkje meteen
Jen de belangstelling uitgaat van deze 68-jarige Buggenhoutenaar. Op één van de
■n heeft Louis immers een ryke voorraad mondharmonika's gedeponeerd,
tgt hy en hij diept een van zyn «mondmuziekskes» ui de donkerte van de kast, zet
I de mond en haalt er een paar strepen muziek uit, deze is bestemd voor «country
fstern», maar ik heb ook «dubbele», «piccolo's» en nog andere. En deze hier - en
(t een flink aantal identieke doosjes aan - deze zijn de «mannekes waar ik meestal
jziek uithaal». Die liggen me het best, daarin kan ik mijn ziel uitstorten. Daarom
b ik er een reserve van aangelegd. Kwestie van mocht die fabriek over de kop
vanX
Raes bezeten door
lharmonika? Beslist.
I, zijn levensgezellin, is
I roerend mee eens: Ik
Ji een paar jaar geleden
ft op de weg gezet en nu
1 van geen ophouden
ftten. Wat niet belet dat
J van Louis' muziek
Vooral zijn solowerk
ir prachtig in de oren.
in Nederland
Raes werd in 1917 in
geboren: Vader
huize uit poelier. Hij
Ie tot de stam van «den
et bekende duivenlo-
het Hof ter Koppen in
stal». Zijn eerste vrouw
uit Rupelmonde. Het
vestigde zich in de
Idstraat te Buggen-
Bij een brand in het
lok - de vrouwen droe-
n lange rokken - werd
jouw echter levend ver-
Vader De Raes bleef
met drie kinderen, die
c bracht werden door
ter van hem.
6ra" ste Wereldoorlog deed
ta?'ies senior in Nederland
In Dordrecht maak-
kennis met een Neder-
1 neisje. En in deze stad
dc Moerdijk werd Louis
es in 1917 geboren. In
erd an De Witstraat nr. 7,
a laast het Oranjehotel,
J™kl m hij. Moeder was
'*r">s ants, liet zich herdopen
im met vader mee naar
ihout. De eerste kennis
van Louis De Raes
mondharmonika si-
zich in de tijd toen hij
laap zijn vakantie in
echt ging doorbrengen:
me achteraf vertelden
toen een bedeesde jon-
rootmoeder woonde op
ste verdieping van een
een van de smal-
jkhei
le straatjes, er pal over - op de
Vest - woonde een zoon van
haar. Ome Henk. Tijdens de
zomers van toen, die toen nog
die naam verdienden, zaten de
mensen er 's avonds gezellig
buiten. En was het de gewoon
te dat Ome Henk, op z'n
mondharmonikaatje dat hij
steeds bij zich droeg, het ene
deuntje na het andere speelde.
De gehele buurt zong toen
mee. Prachtig was dat, die mu
ziek in het halfduisterIk
hing gewoon aan die man z'n
lippen. Het spreekt vanzelf dat
ik Ome Henks hoofd van zijn
lijf zeurde om ook eens op die
wondere mondharmonika te
spelen. Ome Henk, mijn ge-
zannik wellicht beu, is op zeke
re dag met mij een winkel
binnengestapt en heeft me
toen voor een paar centen een
mondharmonika gekocht. Ik
mocht dan natuurlijk ook bij
hem in de leer gaan. Makkelijk
was die studie aanvankelijk
niet. Ome Henk stimuleerde
me echter, zei dat ook hij be
gonnen was met het imiteren
van andermans muziek. Wan
neer je één regel de baas kan,
verzekerde hij me, komt de
rest vanzelf. En dat was nog
waarheid ook, want na enige
tijd slaagde ook Louis De Raes
erin bekende melodietjes als
«Regendroppen» - juist, van
dat soort dat aan het venster
kwamen kloppen - en «Sarie
Marijs» uit zijn mondharmoni
ka te toveren.
Dat er muziek zit in Louis De
Raes' Nederlandse familie, be
wijst trouwens een neef van
hem. Freek Schoorer, een
zoon van Louis' tante, bezit in
Nederland een flinke reputatie
als dirigent en komponist. Hij
leidde o.a. het Symfonieorkest
van de Philipsvestiging in
Eindhoven, was lid van de Ko
ninklijke Marinierskapcl, was
een gewaardeerd muziekpeda
goog en kon het zich zelfs
permitteren een aanbod af te
slaan van de Weense Opera.
Traag maar zeker
Heeft Louis De Raes nu zijn
hart verpand aan de mondhar
monika, dan betoonde hij als
twaalf-, dertienjarige meer be
langstelling voor het akkor-
deon. Van moeder mocht hij
met dat instrument echter niet
in huis. Geen lawaai om mijn
oren, gebood ze. Wanneer
Louis dan van een vriend een
akkordeon geleend had, moest
hij met zijn trekzak naar de
tuin, waar hij niemand
stoorde.
Toen hij veertien was, durfde
hij het aan, zonder medeweten
van moeder, zich een mond
harmonika aan te schaffen.
Vanzelfsprekend kwam ze het
aan de weet. maar reageerde
toch reeds enigszins milder:
Louis moest niet langer achter
in de tuin gaan postvatten,
maar mocht zich in de geiten
en varkensstal verder be
kwamen.
Pas op hé, vermaant hij,
mondharmonika spelen is min
der makkelijk dan men zich
algemeen voorstelt. Surtout de
bassen fabriceren. Dat is geen
klein bier. Die moet je immers
met je tong bewerken. Je kan
natuurlijk ook de mondharmo
nika bespelen zoals Toots
Thielemans dat doet. Die man
is zo'n muzikant, hé - en Louis'
duim gaat dc hoogte in - maar
hij krijgt zijn bassen geleverd
door de pianist die hem bege
leidt en het ritme van de drum
mer. Ik moet voor dat alles in
mijn eentje zorgen. Ik heb veel
respect voor Toots Thiele
mans, maar rechtuit gezegd, ik
hoor liever mijn muziek. De
mensen die me bezig horen,
zijn trouwens ook van die me-
Buggenhout. Louis Raes is verzot op zijn mondharmonica, die hij voor geen geld van de wereld wil missen, (arch.)
ning. Nietwaar, Melanie? En
Melanie knikt overtuigend in
stemmend het hoofd. Ge
moest me eens «This is my
song» horen spelen. De men
sen krijgen de tranen in de
ogen.
Louis De Raes liep jaren gele
den ook een tijdje muziek
school in Buggenhout. Erg be
vallen deed de notenleer hem
echter niet. Wanneer het traag
ging, was er geen enkel pro
bleem. Maar volgden de noten
elkaar in een te snel tempo op,
geraakte hij van de wijs.
Mijn hersens zijn goed. maar
ze werken wat traag, verklaart
hij. Louis kent dus wel de
grondbeginselen van de mu
ziek, maar met de «bemols» en
gelijksoortige vreemde dingen
geraakte hij in de knoop.
Zijn liefde voor de muziek ma
nifesteerde zich achteraf ook
in zijn lidmaatschap van «De
Eendracht», de plaatselijke
fanfare. Hij bespeelde daar de
klaroen, maar omdat hij last
kreeg met zijn lippen, moest
hij ook daaraan de brui geven.
Op latere leeftijd ging Louis
De Raes uit werken. Als losse
arbeider in fabrieken in Haren
en Vilvoorde. En niet zelden
hield hij er dankzij zijn mond
harmonika de stemming in tij
dens de lange treinritten. Be
halve de maandagen volgend
op een kermiszondag. geeft hij
toe. want dan had ik geen
goesting om te spelen en had
den mijn kameraden evenmin
zin om te zingen.
Een nieuwe start
Dat Louis De Raes, nu hij met
pensioen is. opnieuw met volle
teugen van zijn mondharmoni
ka geniet, noemt hij «de fout
van Melanie». Want legt hij
uit: Enkele jaren geleden heb
ik mijn vrouw verloren. Alleen
vallen, ik kan het je verzeke
ren. is allesbehalve prettig. De
dokter zei me: Louis, ge moet
uw huis uit. Ge moet dringend
onder de mensen komen of ge
gaat ook kapot. En of hij gelijk
had. Ik was van binnen totaal
leeg. Dan heb ik Melanie ont
moet. Zij was ook weduwe.
We hebben besloten de tijd die
ons nog rest samen en zeker
niet in ledigheid door te bren
gen. Ervan te genieten kort
om. Goed eten en drinken.
Jaja. Op tijd een biefstuk,
komt Melanie tussen.
Elke zondag gaan we dansen,
komt Louis opnieuw aan het
woord. Ge moet dat ook doen.
Dat is gezond... Toen Melanie
hier op zekere dag, een paar
jaar geleden, het huis schoon
maakte, vond ze in de kast een
mondharmonika. liet was nog
stuk ook. Na de dood van mijn
vrouw, in de miserie die ik
toen meemaakte, had ik mijn
mondmuziekske immers gerui
me tijd niet aangeraakt. De
vraag van Melanie er eens een
aireke op te spelen, deed me
opnieuw de smaak te pakken
krijgen. Het klonk naar nog.
Zo is alles opnieuw be
gonnen...
Louis De Raes ging nu ook
met zijn mondharmonika meer
naar buiten treden. Tijdens de
eendagsreizen - koopuitstap-
pen gekoppeld aan een brok
ontspanning - kroop hij stee
vast achter de mikrofoon en
liet hij zijn melodietjes horen.
Wij hoorden hem voorbije zo
mer nog aan het werk tijdens
een feest voor de derde leeftijd
te Denderbelle.
Louis De Raes trad ook reeds
op in dancings. Hij soigneert
zich trouwens ook beter dan
vroeger. Elke dag spendeert
hij tien minuten aan gymnasti
sche oefeningen. Kwestie van
de vorm te onderhouden. Hij
herinnert zich overigens nog
goed zijn eerste optreden met
orkestbegeleiding. Dat ge
beurde in de «Castel» te
Breendonk. In de zaal zaten
wel achthonderd mensen.
Maar dat deerde hem met: Ik
heb liever dat er een miljoen
mensen naar me luisteren, dan
maar één. Ik heb daar toen
«Violetta» gespeeld en «Wat je
naam was. dat ben ik verge
ten». Ge weet wel, «maar je
kussen vergeet ik nooit
meer...». Applaus man, dat ik
daar toen toegestuurd kreeg.
De vader van een jongetje dat
net voor mij opgetreden was,
greep me bij de schouders en
vroeg zich met tranen in de
ogen af: «Hoe is dat toch mo
gelijk? Wat is dat toch schoon,
mijnheer»!
Ook in andere dancings stond
Louis voor het publiek. Zo
speelde hij in Steendorp met
«Ik heb eerbied voor jouw grij
ze haren» de tranen in de ogen
van een drietal oudere dames.
En in de Buggenhoutse «Sala
mander» nam hij deel aan een
talentenjacht en kreeg er felici
taties van o.a. Henk Van
Montfoort.
Wat de toekomst betreft ont
ving Louis De Raes van Mare
Herregodts, BRT-producer,
een brief waarin laatstgenoem
de aankondigt met Louis De
Raes in de nabije toekomst
kontakt op te nemen, met als
doel de Buggenhoutenaar in
het programma «Zo d'ouden
zongen» als onbekende 3 x
twintiger voor te stellen.
Louis De Raes kijkt naar dat
programma reikhalzend uit.
Hij amuseert de mensen im
mers graag. Met zijn mondhar
monika, waarin hij zijn hart en
zijn ziel legt.
Pierre Van Rossem
meer zigeuners de rekening presenteren
en zaterdagmiddag, vooral wanneer het koud is, ligt Grembergen er vredig en
by. Een uitzondering evenwel: zaterdag 23 november toen een ruzie tussen
ïers de hele buurt van de Martelarenlaan in rep en roer zette en de bewoners
chrikt door schoten en lawaai naar buiten liepen om er te zien hoe twee families
te lyf gingen met messen en geweren.
ïoct rond 13.30 uur ge-
zijn dat twee grote per-
wagens van een Duits
waarmee nogal wat zi
lts rond rijden, de weg
Martelarenlaan in
bergen insloegen. Een
straat, waar alleen
van belang heerst, wan-
cr in de sporthal belang-
wedstrijden of feesten
n opgezet. In het num-
2 van de Martelarenlaan
dc familie Ramoz met
Georges Vasco aan het
Naast de woning staat
caravan, waar Georges
nogal wat karweitjes op-
Binnen in de woning
zijn vrouw en drie kin-
in alle rust aan het ge-
van de vrije zaterdag,
twee Mercedcssen stap-
er mannen en evenveel
cn, ook zigeuners, maar
andere familie. Ze
werden later ontmaskerd als
de familie Gonzales. Die acht
wisten blijkbaar goed waar
voor ze naar Grembergen wa
ren gekomen, want nauwelijks
uitgestapt, begonnen ze met
hun vlijmscherpe messen de
banden van de auto van Ra
moz stuk te snijden. Daar
bleef het niet bij en het ergste
moest zelfs nog komen.
Een afrekening
De acht van de Gonzales clan
zijn speciaal voor deze 'ont
moeting' uit Frankrijk geko
men. Tussen de Gonzalcssen
en de familie Ramoz boterde
het niet al te best, zodat ge
dacht wordt aan een afreke
ning tussen beide klans. Geor
ges Vasco Ramoz kreeg vrij
dag al het bericht dat hij 'be
zoek' mocht verwachten en er
werd nog aan toegevoegd dat
het niet om een beleefdheids-
bezoekje zou gaan. Omdat Ra
moz dat bericht niet vertrouw
de, verwittigde hij de orde
diensten die ook de hele vrij
dagnacht een oogje in het zeil
hield in de omgeving. Maar
niemand kwam toen opdagen.
Het was pas op zaterdagmid
dag, bij klaarlichte dag dus,
dat de bedreiging tot uitvoe
ring werd gebracht.
Het is niet de eerste keer dat
tussen de twee families onenig
heid is ontstaan. Twee jaar
geleden nog gingen ze elkaar
nog te lijf na een begrafenis.
Dat was toen in Charleroi. Wie
dacht dat alles nu zou uitge
vochten zijn had het verkeerd
voor, want zaterdag werd een
nieuw hoofdstuk toegevoegd
aan de familievetes.
Een bloedig hoofdstuk nog
wel, want dc acht leden van de
Gonzales' familie begaven zich
prompt naar de woning van het
gezin Ramoz waar de vrouw cn
de kinderen stevig werden aan
gepakt. Er kwamen messen
Dendermonde. Georges Vasco Ramoz die door de acht
zigeuners lelijk werd toegetakeld (c)
aan te pas en er werden ge
weerschoten gehoord. Al heeft
men die blijkbaar alleen maar
afgevuurd om de tegenstander
de daver op het lijf te jagen.
Pas had Georges Vasco Ramoz
het lawaai gehoord of hij snel
de de caravan uit en zag in {ie
woning wat er aan de hand
was. Hij verdedigde zijn gezin
en zichzelf met al zijn krach
ten, maar de 47 jarige man
moest het afleggen tegen de
overmacht. Hij kreeg messte
ken in het aangezicht en het
been en bloedde fel.
De acht vonden het toen wel
letjes en maakten rechtsom
keer. Maar ze lieten een echt
slachtveld achter. Mevrouw
Ramoz, de 54-jarige Alfonsine
Colombar, werd met de ge
weerkolf bewerkt op het hoofd
en moest met erge verwondin
gen naar de kliniek worden
gevoerd. Zij was eerst met het
geweer bedreigd geweest.
Haar drie kinderen hadden
ook heel wat meppen gekre
gen. De tweeling van 18,
Conchite en Roberto die bei
den zwaar gehandicapt zijn en
de 16 jarige Silvana Valdiz Co-
lombar moesten ook voor ver
zorging worden weggebracht.
Ondertussen was de politie ter
plaatse gekomen, maar toen
was het kwaad al gebeurd. De
familie Gonzales was in vlie
gende vaart vertrokken. De
Dendermondse politie stelde
zowel in de woning als in de
caravan flink wat materiële
schade vast en had heel wat
werk om alle gegevens te note
ren. Wie dacht dat alles rustig
zou blijven had het evenwel
vekeerd voor. Want de twee
Mercedessen verschenen korte
tijd nadi&n weer in de Martela
renlaan. Tot laat in de namid
dag bleven de acht daar pre
sent. Een keer waagden ze het
nog de oprit van de woning op
te rijden. Maar toen Georges
Vasco Ramoz alarm sloeg, ver
dwenen de twee wagens als de
gesmeerde bliksem richting
Zele.
Ondertussen probeert men uit
te vissen wat de ware achter
grond van deze vete tussen de
twee families kan zijn. Volgens
een verklaring van Georges
Vasco Ramoz is de clan Gon
zales jaloers omdat hij een de
gelijke woning heeft kunnen
kopen in Grembergen. Die
«weelde» zou een doorn in het
oog zijn van de andere familie
die dan toch lang gewacht
heeft om weerwraak te nemen,
want Ramoz woont nu al zes
jaar in de villa in Grembergen
waar hij in die tijd een naam
heeft weten te verwerven als
vertegenwoordiger in chirurgi
sche toestellen.
idermonde. Een messteek ter hoogte v
'e hem heel wat pijn (c)
Het laatste weekend van november organizeert de Klein-
veevereniglng «Sport en Vermaak» uit Buggenhout zyn
jaarlijks kleinveetentoonstelling. De zaal Beukenhof in
Buggenhout-Opstal zal dan weer druk worden bezocht.
Hoenders, duiven en konynen van allerlei ras en soort
zullen er te zien zijn. De kleinveeliefhebbers uit Vlaande
ren presenteren er hun mooiste eksemplaren. Men ver
wacht 500 inzendingen, die men kan onderverdelen in 75
hoenders, 125 duiven en 300 konijnen.
In de afdeling hoenders vallen Nieuwzeelander en de Califor-
er ditmaal enkele zware rassen niër. Vermeldenswaardig is
zoals het Mechelse hoen, de ook een reeks van kortharige
New Hampshire, de Orpington Rexkonijnen met fluweelachti-
en de Australorp te bewonde- ge pels. De meer dan dertig
ren. Een brave reeks Myan- dwergkonijnen vormen een
dotte dwerghoenders in een speciale attraktie.
achttal kleuren zullen beslist in Kleinvereniging «Sport en
de smaak van het publiek val- Vermaak» is steeds toonaange-
len. Ook de sierduiven met als vend geweest wat betreft de
biezonderste rassen de Ronse- kleinveeliefhebberij Ook nu is
naar, dc Coburger Leeuwerik, ze weer aan vernieuwing toe.
de Steinheimer bagadet en de Met het inluiden van het com-
Weense hoogvlieger zijn flink putertijdperk heeft ook bij de
vertegenwoordigd. De hoofd- vereniging deze allernieuwste
brok van de tentoonstelling trend zijn intrede gedaan,
vormen steeds weer de konij- Voor het eerst in zijn bestaan
nen. Dit jaar. misschien wel als heeft «Sport en Vermaak» alle
gevolg van de ekonomische gegevens voor de tentoonstel-
krisis, is vooral de nadruk ge- ling gestopt om ze nadien te
legd op dc nut- en vlcesrassen verwerken tot palmares,
linkerknie zoa's Blauwe Wener, de bcoordclingskaarten en klasse-
Vale van Boergondië, de Witte menten. Tijdens de tentoon
stelling zal trouwens gedemon
streerd worden hoe dit alles in
zijn werk gaat.
De tentoonstelling is open op
zaterdag 30 november van 15
tot 21 u. en op zondag 1 de
cember van 10 tot 18 u. Het
bestuur van «Sport en Ver
maak» bestaat uit voorzitter
Pierre De Brandt, sekretaris-
penningmeester Frans Ver-
meir, de opbouwers van de
tentoonstelling en de verzor
ging van de dieren: Yves De
Brandt, Louis Obus en Frans
Van Damme. Het sekretariaat
wordt waargenomen door
Christiane Van Den Hauwe en"
Carine De Brandt.
Het dossier over de doorsteek van Baasrode is opnieuw in
de schuif gestopt. De Bestendige Deputatie van Oost-
Vlaanderen heeft daartoe besloten nadat men alle alterna
tieve voorstellen heeft onderzocht. Men is trouwens tot de
vaststelling gekomen dat die alternatieve voorstellen niet
voldoen aan de eisen. Ook het eigen dossier dat door de
Bestendige Deputatie werd ingeleid, kreeg de uiteindelij
ke goedkeuring niet. Zodoende werd het hele pakket in de
ijskast gestopt en er wordt zelfs aan toe gevoegd dat men
op de hele zaak niet meer terugkomt.
Om de 24 uur, zes weken lang, een
aankoopbon die in elke BOSCH-
winkel goed is voor 50.000 frank
kontant geld. Je koopt gewoon wat
je wil.
Doe gratis mee aan de nieuwe wed
strijd van het grootste Vlaamse tele
visie-weekblad I
TV-EKSPRES wedstrijdnummer van
daag bij uw dagbladverkoper.
