«Het amateurtheater heeft nog een toekomst»
Ook Damiaanavond
in het klooster te Mere
Miel Geysen kwarteeuw regisseur bij Sint-Genesius
Boeiende toneelvoorstelling
in Lokeren
Moorddadige nacht
bij Panta Rhei-
Overmere
Pact-produktie: Proper, maar arm
Kulturele verenigingen in Sint-Niklaas
De Voorpost-31.1.1986-23
Op 8, 9 en 10 februari speelt Sint-Genesius uit
Sint-Niklaas «Wij gaan naar Benidorm», de
volkskomedie bij uitstek van Eddy Assel-
berghs. Met deze prod uk tie wil Genesius huis
regisseur Miel Geysen in de bloemetjes zetten
voor 25 jaar kreatieve inzet in de kring.
Terecht overigens. Onder Miel Geysen heeft
Genesius een aantal knappe produkties op de
planken gebraoht, waarbij het behalen van het
Koninklijk Landjuweel in 1973 met «Wie is
bang voor Virginia Woolf» wellicht nog het
meest tot de verbeelding spreekt. Al is Miel
Geysen de eerste om dit wedstrijdsukses te
relativeren. Amateurtheater is inderdaad nog
zoveel meer.
Het Wonder maalschool ben ik met ama-
«Kijk», zegt Miel Geysen, teurtoneel begonnen. Uit-
«ik ben nu 69, en na mijn gerekend 50 jaar dus, ben
eindexamen aan de nor- ik in het milieu. Ik weet
intussen waarover ik praat.
Tot 1970 was ik onderwij
zer en tot 1976 heb ik gedu
rende 25 jaar luisterspelen
geregisseerd op Omroep
Antwerpen. Maar mijn gro
te liefde was het theater.
Met «Het Wonder» van Ni-
colai Manzani maakte ik in
1960 mijn regiedebuut in
Sint-Niklaas. Misschien
symbolisch voor wat men
van mij verwachtte. Gene
sius zat inderdaad in een
krisisperiode. Ik had vroe
ger nogal met veel lof over
die kring horen spreken,
maar toen ik in 1959 zelf
kwam kijken naar «Onder
hoge bescherming» om
dat wij dit in Antwerpen
met het Augustijnertheater
wilden spelen voor het
Dit stuk gaat door in de
Stadsfeestzaal van het Cul
tureel Centrum op zaterdag
8 februari 1986 om 20 uur.
In samenwerking met de
Dienst Volksontwikkeling
van het Ministerie van
Vlaamse Gemeenschap en
de toneelverenigingen
«Lust naar Kunst» en «De
Gouden Kroon», wordt in
de Lokerse stadsfeestzaal
van het kultureel centrum
het stuk «Kinderen van een
mindere God» opgevoerd.
James Leeds komt als nieu
we spraakterapeut in een
dovenschool. Hij ontmoet
er Orin en Lydia met wie hij
gunstige resultaten boekt.
Op een dag komt direkteur
Franklin hem Sarah voor
stellen. Het eerste kontakt
tussen die twee jonge men
sen verloopt moeizaam. Ja
mes weet echter, handig en
geestig als hij is, een deur
te openen naar de sterk ge
sloten wereld van Sarah.
Hun kommunikatie komt
langzaam op gang en ge
duldig wacht James op de
dag dat hij Sarah zal leren
liplezen en zelfs spreken.
Maar hun relatie gaat ver
der dan die van leraar-leer
ling. Ze worden verliefd en
trouwen. En steeds blijft
James verder werken aan
zijn ideaal. Tot Sarah hem
diets maakt dat zij niet ver
anderd wil worden, dat zij
best tevreden is met en ge
looft in «haar wereld van
stilte vol geluiden». In het
kader van een door Orin op
touw gezette aktie voor ge
lijkberechtiging van doven
en gehoorgestoorden zal ze
in het openbaar een speech
houden.
James verkeert in de veron
derstelling dat hij, als haar
man en integer teamge
noot, haar speech zal verta
len. Maar Sarah kiest Orin
omdat «je als horende niet
kunt uitdrukken wat het is
niet te horen». Als ze daar
bij James nog zijn ambitie
en vooral zijn medelijden
met haar verwijt, knapt de
idealist af. In een wanhopi
ge poging te bewijzen dat
het nu eenmaal nodig is te
kunnen spreken en/of liple
zen in deze maatschappij
van horenden, dwingt hij
Sarah geluiden te produce
ren. En hij ziet in. Hij ziet
Lokeren. Trees Coppieters en Chris Van de Dorpel spelen
komend weekend het stuk Het huwelijksboeket» van
Marc Bussens in de stedelijke muziekakademie (polo)
Landjuweel in een regie
van Dries Wieme was ik om
het zacht uit te drukken
alles behalve enthousiast.
Toch heb ik een jaar later ja
gezegd, toen Marcel Ver
niers me vroeg of ik drin
gend naar Sint-Niklaas wil
de komen omdat Dries Wie
me de montering van «Het
Wonder» halfweg had afge
broken.
Toch heeft het een hele tijd
geduurd om uit de put te
geraken. Ik heb daarbij
steeds het standpunt gehul
digd dat een kring met ei
gen mensen moet werken.
In de 50 jaar dat ik met
toneel bezig ben heb ik er
varen dat men juist door
kameraadschap tot resulta
ten komt en niet door toe
valligheden of door mensen
die mekaar de loef willen
afsteken. En toen de toen
malige voorzitter me zei
voorzichtig te zijn, want
dat je met stekskesdoosjes
geen kleerkasten kan ma
ken, zei ik gewoon: zolang
ik maar stekskesdoosjes
heb maak ik ook geen
kleerkasten».
Wedstrijden
«Het kan wat vreemd klin
ken van iemand die nu in de
jury van het Landjuweel ze
telt, maar eigenlijk ben ik
niet zo'n groot voorstander
van wedstrijden voor ama
teurs. Er is het gevaar van
spelers die zich vedettenal-
lures gaan aanmeten, wum-v
bovenal heb ik ervaren dat
het aantal groepen dat
eraan ten onder is gegaan
groter is dan dit wat er van
heeft kunnen profiteren om
te groeien. In Genesius heb
ik de wedstrijdkoorts dan
oojc zo lang mogelijk probe
ren onderdrukken.
Met de komst in 1962 van
wijlen Toine De Vriese als
voorzitter echter is in Gene
sius een nieuwe wind gaan
waaien. En vanuit de noeste
arbeid en de goede kame
raadschap zijn wij stilaan
naar een Virginia Woolf ge
groeid. Vóór het echter zo
ver was had ik een paar
forse tegenslagen moeten
verwerken. Het veronge
lukken in 1964 van Romain
Brioen was er de eerste van.
Een jaar later kwamen
Dries Waterschoot en Mar
cel Hendrickx de regies
doen in Genesius. Op mij
werd ineens en zonder veel
kommentaar geen beroep
meer gedaan, al had ik tot
dan de stukken gekozen en
soms aangepast en mij ook
beziggehouden met het op
leiden van jongeren.
Ik begreep het niet zo best.
Maar het duurde maar een
jaar of Genesius hing bij
monde van Maria-Jozefa
Cornelia opnieuw aan de
telefoon. Of ik a.u.b. niet
wilde terugkomen? Marcel
Hendrickx had de regie van
«De boomgaard» voortijdig
afgebroken en als ik nu niet
kwam, aldus Marie-Jozefa
Come lis, dan mocht je een
kruis maken over Gene
sius. En hoewel mijn vrouw
het er niet erg mee eens was
ben ik toch maar gegaan.
Met rancunes los je niks op,
vind ik. Zo mocht ik dan
Genesius voor de tweede
keer depanneren. En uit
eindelijk deed ik het nog
graag ook. Daarvoor was ik
te zeer door de theatermi-
krobe gebeten. Ik moet-he-
laas-vaststellen dat er in
het amateurtheater soms
akteurs zijn die niet weten
wat dat betekent. Soms zijn
er die je zeggen: mijnheer
Geysen, wanneer is het aan
mij? En als ze him tekstjes
dan gedebiteerd hebben zijn
ze weg. Of er zijn er die wel
graag meespelen, die zich
wel graag eens laten zien,
maar wil je er wel begrip
voor opbrengen dat zij dan
en dan niet vrij zijn, en ja,
ook die repetitie komt wel
erg ongelegen. De voorstel
lingen? Ja, mijnheer Gey
sen, dan kan u beslist op
ons rekenen. Om kort te
gaan, zij missen de ware
geest van de toneelama
teur».
Amateurtoneel vandaag
«Ja, het is waar, sommige
amateurs zijn te zeer zelfin
genomen. Natuurlijk, men
sen moeten zelf leren inzien
wat ze kunnen. En soms
stelt dat problemen in een
kring. Want er zijn er die
zich hun ganse leven on
dergewaardeerd zullen
zien. Jammer, want in een
kring zijn vele taken. Ik
zeg altijd, als ze je na een
voorstelling of na de repeti
tie vragend aankijken en
zeggen: dat was niet goed
he Miel, wel dan zijn ze op
de goede weg.
Anderzijds zou ik die dosis
zelfgenoegzaamheid niet
honderd procent negatief
willen beoordelen. Wie
steeds maar zegt: bah,
bah,... zal op de duur niet
meer spelen. Ik vergelijk
het met een zondagsschil
der. Die hangt zijn huis ook
vol met eigen werk en laat
de argeloze bezoeker met
welgevallen genieten van
zijn nieuwste scheppingen.
Maar is dat zo verkeerd?
Zo'n man beleeft daar toch
lol aan.
Akkoord, theater is anders.
Tenslotte moeten mensen
bet&len voor een voorstel
ling. Maar in veel gevallen
is het toch zo dat men voor
vrienden en kennissen
speelt, mensen die sympa
thiek staan tegenover het i-
nitiatief. Ik moet wel toege
ven dat in grotere centra de
zaak wat anders is gaan
liggen de jongste jaren. Ge
nesius bijvoorbeeld kan
zich geen miskleunen meer
veroorloven. Het krediet
van het publiek is inder
daad globaal genomen ge
daald. Kwaliteit is dus zon
der meer belangrijk, al ben
ik er anderzijds ook van
overtuigd dat de mensen
vooral naar de inhoud van
een stuk komen kijken en
veel minder naar de vorm.
Naar mijn smaak zijn er
nog altijd gradaties in het
amateurtheater, maar ik
vind dat er de jongste tien
jaar een nivellering heeft
plaatsgevonden. In twee
richtingen: voor de top
naar beneden, omdat de ta-
lentakteurs nu in tegen
stelling tot vroeger in de
vele theatertjes als beroeps
aan him trekken komen en
dus niet meer in het ama
teurisme blijven hangen,
terwijl de benedenlaag van
de groepen zich heeft opge
werkt. De tijd dat de vogel-
pikmaatschappij ook een
toneelvoorstelling opzet is
voorbij. In elk geval het
amateurtheater heeft ook
vandaag nog een betekenis
en een toekomst.
En om nog te besluiten over
de zelfgenoegzaamheid van
de amateur: ik heb maar
één kritiek bewaard over
mijn regies. Maar dan een
hele slechte. Ik werd daarin
gekraakt van a tot z. Wel
nu, telkens ik het gevaar
liep te gaan zweven, ben ik
die kritiek gaan lezen en
herlezen. Inderdaad als je
alles formidabel vindt wat
je doet, kan je er beter met
een mee ophouden».
Menselijkheid
Miel Geysen is na de lange
monoloog op dreef. Je voelt
wat deze man jong houdt.
En terwijl de akteurs van
Benidorm zich opmaken
voor de repetitie legt Miel
nog eens met een scherp
voorbeeld uit wat een regis
seur voor een akteur kan
betekenen, en waarom het
amateurtoneel zo'n rijke
schat is die hij niet wil mis
sen. Een voorbeeld dat beter
dan welke woordenvloed
ook, tekent wat Miel Gey
sen bezig houdt. En waar
om Genesius hem terecht
een warm hart toedraagt.
«Als ik het over mijn werk
als regisseur heb, denk ik
bijna altijd aan Willy Ge-
leyn van Genesius. Ik zie
hem nog binnenkomen de
allereerste keer: klein, be
deesd... "Mijnheer Geysen,
naar mij moet je niet teveel
omzien... ik doe dit Tiaar
opdat ik wat zelfvertrou
wen zou leren krijgen!» En
kijk eens, nu zoveel jaren
later, wat een steengoed ak
teur Willy geworden is.
Maar vooral hoe hij ook als
mens en in het zakenleven
is gegroeid. Dat vind ik van
de mooiste ervaringen die
je als regisseur kan meema
ken. En daarom wil ik het
ook nog steeds blijven
doen. Geloof me, om de
mensen is het te doen!»
Praktische informatie: Wij
gaan naar Benidorm(Ed
dy Asselberghs) 8, 9 en 10
februari te 20.15 u. in de
stadsschouwburg van Sint-
Niklaas. Elke voorstelling
kan er door de aanwezigen
één gratis reis naar Beni
dorm worden gewonnen.
Kaarten: 150 fr. en 125 ff.
(CJP en +3 pas) bij Hugo
Boon 03/772.36.36 of in de
stadsschouwburg 03/
776.83.06.
Eddy ALLCOCK
in dat haar persoonlijkheid
niet vereist dat ze spreekt of
lipleest. Intussen is Sarah
naar haar moeder gevlucht.
Hij zoekt haar daar op om
het goed te maken en haar
van zijn begrip voor haar
op de hoogte te brengen,
maar, zegt Sarah, we moe
ten elkaar opnieuw ontmoe
ten op een andere plaats,
los van ons beider aspira
ties, en als jij mij helpt, zal
ik jou helpen.
Dit stuk dat gaat over de
problemen van doofstom
men in een wereld van ho
renden, maar uiteindelijk
doortast tot de integratie
problemen van de gehandi
capte in het algemeen, ver
dient onzes inziens de volle
aandacht.
Het is dan ook zo dat wij, na
een inloopreeks in Antwer
pen, heel Vlaanderen en
Nederland zullen bespelen.
Het gaat hier om een bijzon
der warmmen8elijke teater-
produktie waarvan de in
houd ons allemaal aanbe
langt. Het stuk is zo knap
geschreven dat het nergens
zwaar dramatisch of melod
ramatisch wordt, maar in
tegendeel realistisch, gees
tig, ontroerend en spekta-
culair is. De rol van Sarah
wordt integraal in gebaren
taal gespeeld, maar simul
taan vertaald door haar
spraak terapeut/echtgenoot
James. Beide rollen vereis
ten een half jaar studie van
de gebarentaal. Naast Sa
rah en James hebben ook,
zij het in mindere mate,
Orin en Lydia de gebaren
taal ingestudeerd.
De toegang voor deze verto
ning bedraagt 200 fr
Houders +3-passen CJP be
talen 100 fr.
J.V.L.
De Damiaanaktie is nooit zo levendig geweest als
tegenwoordig. Iedereen heeft wel eens gehoord van
pater Damiaan en zijn werking bij de melaatsen
maar verder reikte de kennis van de mens in de
straat niet. Dank zij het toneelstuk van Aldyth
Morris en de vertolking van de Damiaanfiguur
door Al. Wilequet is de aktie in bredere kringen van
de bevolking doorgedrongen.
In Mere is dat echter niet
het geval want de klooster
gemeenschap van het Sint-
Jozefsinstituut is er al ja
ren mee bezig. De Damiaan
aktie maakt sinds 1964 deel
uit van de ontwikkelingssa
menwerking en buiten het
genezen van melaatsen wil
men deze daarnaast ook een
menswaardig leven verze
keren. Alhoewel de aktie
meer tot de interne keuken
behoorde heeft men de gele
genheid te baat genomen
om via het toneelstuk over
deze Vlaamse figuur ook de
eigen uit te breiden. De be
langstelling voor hun pro-
jekt heeft er toe geleid dat
verschillende plaatselijke
verenigingen hun mede
werking aan deze avond
verlenen waaruit blijkt dat
hun opzet positief over
komt.
De opvoering van Damiaan
op 7 februari om 20 uur in
de feestzaal van het kloos
ter wordt trouwens georga
niseerd in samenwerking
met het Davindsfonds-Me-
re, KAV, BGJG, Toneel-
bond De Merelaar, Wereld
winkel, KBG se Zieken
zorg.
Aan de wereldbekende fi
guur Damiaan. een van die
«uitgezonden Vlaamse zo
nen», is heel wat literatuur
gewijd bij ons. Maar toch
moest het een Amerikaanse
schrijfster zijn die een to
neelstuk aan hem wijdt.
Het is een monoloogstuk
waarin ze Damiaan zijn ei
gen leven laat vertellen, dat
zich natuurlijk hoofdzake
lijk in zijn missiepost tij
dens de vorige eeuw af
speelt.
In 1976 werd dit toneelstuk
voor het eerst opgevoerd en
een drietal jaar geleden
heeft akteur A. Wilequet
het vertaald en er een be
werking van gemaakt. Lo
gisch dus dat hij de man is
om het solostuk met brio op
te voeren. In het stuk wordt
niet alleen aandacht ge
schonken aan de helende
funktie van Damiaan maar
wordt hij tevens belicht als
mens en priester met een
eigen gevoelsleven. We vol
gen zijn reaktie8 op zijn
wereld van toen en zijn al
dan volgen van het evange
lie naar de letter. We maken
kennis met een priester die
zowel strijd levert tegen het
onbegrip van zijn eigen
kerk als tegen de ziekte. Al.
Wilequet leert ons Damiaan
kennen als een mens van
Vlees en bloed, minder als
een held maar vooral als
uitvoerder van de taak die
hij zich vrijwillig opgelegd
had, belangloos ten dienste
staan van zijn ideaal.
Al. Wilequet speelde reeds
verschillende monoloog
stukken maar met Da
miaan krijgen we toch iets
uitzonderlijk, met een suk-
se8 zonder weerga dat zich
daarstelt in de steeds toene
mende belangstelling niet
alleen bij de theaterliefheb
bers maar ook bij de propa-
geerders van de Damiaan
aktie. Met zijn ruim 200
voorstellingen van dit stuk
mogen we van een unieke
prestatie in Vlaanderen
spreken, daarbij wel weten
de dat het verhaal over een
even uniek persoon
handelt.
Wie komt genieten van dit
enig toneelwerk in het
klooster maakt niet alleen
kennis met een van de tallo
ze missiepaters uit ons
Vlaams verleden maar
draagt er tevens heel wat
toe bij om de Damiaanaktie
te steunen en meteen om de
melaatsheid uit de wereld te
helpen.
JV
De Overmeerse toneelvereniging Panta Rhei bracht vorig
weekend de eerste vertoningen van "De nacht van 16
januari', het verhaal van een rechtszaak van de Ameri
kaanse schrijfster Ayn Rand. Niet alleen het onderwerp
was nieuw voor de groep, maar vooral de omgeving: men
speelde tussen het publiek, en eigenlijk met het publiek: 5
vooraf gekozen juryleden beslissen op het einde of de
beklaagde schuldig is.
ging. Zij kunnen niet reke
nen op een voorzegster,
waar men bij Panta Rhei in
het verleden toch meestal
niet naar luisterde.
Panta Rhei heeft er zeker
een echte rechtszaak van
gemaakt. De groep heeft
daar ook het nodige talent
voor. Marleen De Bruyne
zou zelfs in een echte
rechtszaak kunnen vrijge
sproken worden. Luk Ver-
nimmen die in de nationale
pers onlangs nog geloofd
werd voor zijn rol bij het
Overbeekse Vrank en Vrij
in het Landjuweel, brengt
een strenge aanklager,
maar kan Mark Guns, in
zijn eerste rol bij Panta
Rhei, toch niet echt in een
hoek duwen.
De andere spelers komen
minder aan het woord,
maar tonen alle in die korte
ogenblikken dat zij hun
personages geloofwaardig
kunnen brengen.
Dekor
Naast de akteurs werd heel
hard gewerkt. Het dekor
moest heel anders opgevat
worden dan normaal. Ge
lukkig hebben de mensen
van Panta Rhei door het
openluchtspel Frere Pach
ters heel wat ervaring in
niet alledaagse dingen kun
nen opdoen. Voor het dekor
zorgden Raf, Mark en Lu-
cien De Bruyne en Juul La-
teir. De afwerking lag in
handen van Willy Bau-
wens, Herman Van Hee en
Cyriel Bombeke. Klank en
licht wordt gebracht door
Dirk Van Hee en Francis
Van Laere. De akteurs wor
den gegrimeerd door Joske
Buysse. Toneelmeester is
Karine Lammens en de pro-
duktie wordt geleid door
voorzitter Johan Lateir.
Laatste vertoningen
Wie nog wil gaan kijken,
kan dit nog op vrijdag 31
januari en op zaterdag 1
februari, telkens te 20 uur
in de gemeentelijke jon
gensschool. Als men nog
geen besproken plaatsen
heeft, zal men er wel vroeg
moeten bij zijn.
N.K.
Aalst. Schepen Borms en volksvertegenwoordiger Galle openden de Bathyscaaf van Pact
Wie vermoordde
Bjom Faulkner?
Bjom Faulkner werd ver
moord. Hoofdbeklaagde is
zijn sekretaresse en mai-
tresse Karen Andre (Mar
leen De Bruyne). Zij wordt
in de rechtszaak die over
haar schuld of onschuld
moet beslissen, verdedigd
door meester Stevens (Mark
Guns). De officier van Jus
titie, Flint (Luk Vemim-
men), tracht met heel wat
getuigen aan te tonen dat
Karen schuldig is. En die
getuigen dr. Kerkland (Ro
ger Blanquaert), mrs. John
Hutchins (Fabienne Si-
chien). Homer Van Fleet
(Franky Van Hee), Elmer
Sweeney (Rik Coppieters),
Magda Swenson (Hortense
Van Wesemael) en Jane
Chandler (Ann Van Der
Sypt) zijn heel bezwarend.
Enkel Roberta Van Rensse
laer (Christelle Temmer
man) en Saderhand Sigur
Jungquist (Wim Meganck)
spreken in Karens' voor
deel. De onverwachte
komst van de weduwe (Lin
da Sichien), haar vader (Da-
ny De Block) en van Ka
rens' vriend Larry Regan
zorgen voor bijzonder wen
dingen. De bitse debatten
kunnen door rechter Heath
(John Slight) met moeite in
bedwang gehouden wor
den. Hij wordt bijgestaan
door een deurwaarder (Ed
dy De Ridder) en een grif
fier (Lieven De Smet). De
beschuldigde wordt be
waakt door Karine Lam
mens. Vorig weekend werd
Karen door de jury vrijge
sproken, wat wordt het nu
vrijdag en zaterdag?
En ronde
Regisseur Rolf Matthijs
heeft voor deze jubileum
voorstelling - Panta Rhei
speelt het 25"* seizoen - ze
ker geen gemakkelijk stuk
geregisseerd. Zelf vindt hij
dat deze toneelvorm, waar
bij het publiek rond het ge
beuren zit, aan het reperto
rium van de groep moest
gevoegd worden. Door het
pubhek wordt zulk toneel
erg gewaardeerd en voor de
spelers is het een uitda-
Aalst. Pact deed een poging om het kabaret op te fleuren (P. Van San).
PACT in nieuwe theaterzaal De Balthyscaaf
Het Progressief Aalsters Collectief Theater stelde vorig
weekend haar nieuwe prod uk tie voor in theaterzaal «De
Bathyscaaf».
Met de hulp van een hele schare vrijwilligers werd een
leegstaand fabriekje in amper drie maanden tijd getrans
formeerd tot een heuse theaterzaal, kompleet met ont
vangsthal, foyer, aparte technische regiekabine, kleedka
mers en vestiaire. De theaterruimte zelf biedt plaats aan
een honderdtal mensen en kan naar believen herschikt
worden.
Kabaretproduktie
In de kabaretproduktie die
PACT op het getouw zette,
wordt het dikwijls her
haald: «Kabaret is dood in
Vlaanderen».
PACT deed een poging om
het kabaretgenre leven in te
blazen, maar slaagde daar
evenmin in.
De muziek die «Clean
Eggs» (het vroegere «Duck
Soup») bracht, was wel
goed, maar daar bleef het
bij. En kabaret is wel meer
dan muziek alleen, dachten
we.
Regisseur en tekstschrijver
van «Arm, maar proper»
blijkt op het pad van de
herhaling te lopen. In de
politieke pot wordt af en toe
geroerd, er wordt inge
speeld op wat enkele maan
den geleden aktualiteit
was, hier en daar wordt
nog wat gehekeld. Maar
daar blijft het dan ook bij.
Redelijk goedkoop dus.
Proper van stijl, maar arm
van inhoud.
Wel kregen we het bewijs
dat Dirk Van Vaerenbergh
een rasakteur is (ondanks
het feit dat hij, voortdurend
in hetzelfde rolletje geduwd
wordt), dat Myriam De
Vleesschouwer een goede
stem heeft en dat Gracienne
Van Nieuwenborgh en
Francine De Bolle ook hun
best doen. Naast een paar
betere momenten als de per
siflage op het maribel-plan
van de regering, het sollici
tatiegesprek en het Gezelle-
gedichtje viel te lachen.
Echt kabaret kregen we en
kel op het einde.
Kabaret blijft moeilijk
haarbaar. Ook voor PACT.
De kabaretproduktie «Arm
maar proper» loopt nog in
de Bathyscaaf, Meuleschet-
testraat 74, Aalst op vrij
dag 31 januari en op 1, 2, 3,
6 en 7 februari, telkens om
20.30 u.
Ann Sirou
De erkenningskommissie van
de Sint-Niklase kulturele raad
heeft de verenigingen Vrouw
en Maatschappij, The Saint's
Jazzklub, Fiori Musicali, Cle
mens non Papa, de Historische
Landbouwmachinesklub en
ook Phoenix als nieuwe leden
aanvaard.
Niét aanvaard werden, in zit
ting van 16 december, CSC
Het Rode Begijntje, Culturele
Centrale Den Dopper, D'Af-
fiche, De Ramp en Drift. De
aanvraag van de vzw Vrou
wencentrum Sint-NiklaaS om
als lid te worden opgenomen
wordt onderzocht.
WV
De jaarlijkse manifestaties
Boek vinden ook in het ko
mende voorjaar plaats en dit in
Diepenbeeck, Amsterdam en
Gent. Zijn onder meer voor
zien een symposium «boeken
maken die hanteerbaar zijn»,
een colloquium «woord en
beeld» en een diskussieavond
over «geletterd zijn in deze
tijd».
