DANNY VEYT, EREBURGER
VAN SINT-AMANDS
Een mens in de kijker
Do Voorpost - 11.7v1986 - 25
Danny met de vrienden van vroeger de jongens met wie hij toondertijd kampioen speslde bij de kadetten, Josephine
en zijn vroegere trainer. (Aimé)
I^anny Veyt werd op woensdag 2 juli
1986 in een van geestdrift zinderende Sint-
Amandse sporthal, onder massaal ap
plaus, hoera-geroep, gestamp met de voe
ten en gezwaai met spandoeken, uitgeroe
pen tot ereburger van Sint-Amands.
Een feit dat in de bestuurs- en administra
tieve annalen van de Scheldegemeente
voor altijd geboekstaafd zal blijven.
Eveneens een feit waarover binnen 50 of 100
jaar vragen kunnen gesteld worden, van het
waarom van het verlenen van dit ereburger
schap.
Allicht zullen onze nazaten even glimlachend
met het hoofd schudden om de gebruikelijkhe
den van onze hedendaagse gemeenschap,
die er over genoemde jaren beslist anders zal
uitzien, anders zal georganiseerd zijn en de
sportbeoefening een heel ander gelaat zal
vertonen. Zijn wij dan naïevelingen of zullen
wij er voor doorgaan over verloop van tijd,
omdat wij een kundig voetballer als Danny
Veyt tot ereburger hebben uitgeroepen?
Helemaal niet, want dit spontane gebaar slaat
niet meteen op die rijke sportkwaliteiten van
de gelauwerde Danny. Want wie herinnert
zich nog de Europacupwedstrijden waarin
Danny Veyt aantrad? Wie zijn doelpunten
welke hij slag om slinger liet optekenen? Wie
zijn soms schitterende combinaties met
«Smetje»?
En misschien is een groot gedeelte van de
Mundialbeelden reeds vervaagd, samen met
de door Danny gemaakte of gekraakte doel-
De minzame kameraadschappelijkheid, waar
door hij door vedetten als Ceulemans, De
Smet, Niederbacher en anderen op de han
den werd en wordt gedragen.
Dat wars zijn van alle vedettenallures, waar
door gemiste doelkansen hem. niet zwaar
worden aan gerekend.
Dat eenvoudig zijn en blijven, voor iedereen
toegankelijk zijn en ter beschikking staan.
Dat alles samen gevoegd in een stijlvol optre
den, met een keurig taalgebruik en het zich
niet roemen op één of andere uitzonderlijke
prestatie.
Om al deze schoonmenselijke gaven vierden
de Sint-Amandsenaren en vele anderen Dan
ny Veyt.
In ons aller hart was hij reeds geruime tijd
vóór het Mundialgebeuren de ereburger van
onze gemeenschap. Een ereburgerschap dat
in ons geheugen en hart met trots zal bewaard
blijven.
Danny Veyt, blijf onze ambassadeur, op die
manier waarop je ons aller hart veroverd hebt!
Aimé
punten. Want de sportroem is vergankelijk,
schitterende sportprestaties worden vergeten,
alleen de (sport)mens blijft.
De mens Danny Veyt, hij is gebleven. Geble
ven wie en wat hij was en is. Dicht bij ons, zijn
gemeenschap waarin hij opgroeide. Nog dich
ter dan ooit tevoren.
Meer verbonden, nog méér verbonden dan
voordien, met ons, zijn gemeenschap.
In de persoon van Danny herkenden we een
stukje van onszelf, sommigen zelfs meerdere
stukjes. Die herkennende projectie brengt ons
dichter bij de mens Danny Veyt in zijn meest
elementaire vorm van zijn.
Maar wij moeten die moeite van het herken
nen, het projecterende niet alleen doen. Ook
Danny Veyt richt zich naar en tot ons.
Wij zien hem niet meer als de soms kundige
voetballer en velen van de aanwezige feest
vierders (misschien veel meer dan de helft)
hebben Danny Veyt nooit tegen een bal zien
aantrappen of een voetbalveld zien opdraven.
Vanwaar dan die ongemeen grote, van liefde
getuigende, belangstelling? Het antwoord is
zo simpel als de persoon van Danny Veyt
eenvoudig is. De eenvoud welke hem toeliet
iets te willen aanvaarden, om te leren, van
anderen.
Dat luisteren naar de goede raad (die altijd
duur is), dat doorzettingsvermogen, samen
met de wil om het waar te maken. Het doel
bepalen en er wilskrachtig maar geduldig naar
streven.
De bereidheid om de opgelegde taak naar
best vermogen te vervullen, zelfs al had men
het liever anders gewild of gezien.
Danny en zijn «Bobonneke»... Een prettig en emotievol weerzien (Aimé) Lachende, gelukkige mensen. Het was één van de mooiste dagen uit zijn leven (Aimé)
Van emotie en
van geluk? Maar ze be
heerst zich, ze houdt zich
sterk, zoals ze zich haar
hele leven sterk heeft
moeten tonen en houden
bij de zorg om haar groot
gezin. Opnieuw wordt zij
de zorgzame, want bin
nenshuis wacht de feest
tafel, terwijl ondertussen
de 86-jarige «Bobonne»,
Danny's grootmoeder,
Inaar buiten komt. Zij kan
het binnen niet meer uit
houden, want ook zij wil
haar petekind omhelzen.
«Dag pet», zegt Danny,
met een warme omhel
zing erbij.
Ook Sofieke, Danny's pe
tekind, wil erbij zijn. Ze
wijst op het Mexico-me-
daillon en het lint rond
haar peters hals en weet
I meteen bewust voor de
camera te poseren, als
een echte ster.
Nog een laatste kiekje
met de ganse familie sa
men en vervolgens ge
nieten van een deugd-
doende maaltijd in de
ouderlijke woonst.
OPTOCHT
j Ondertussen gonst het in
het supporterslokaal Pla
za van bedrijvigheid. De
1 muziekkapel vcm de jon-
I genschirogroep Sint-Jan
Berchmans heeft zich on
der leiding van «Bolle»
I aangemeld. De jeugd
spelers van Lippelo in
het geel-zwart, deze van
Oppuurs in het blauw
wit en deze van Sint-
Amands in het rood-wit,
maken zich klaar otn met
kar en paard Danny Veyt
thuis af te halen en hem
door de bevlagde straten
te voeren.
Een schitterende rondrit
door het centrum en over
al juichen de mensen
Danny en zijn familie
hartstochtelijk toe.
Daarop een ontvangst
door het SK-jeugdbestuur
in het supporterslokaal
en opnieuw de boer op,
naar het gemeenteplein
waar een gTote menigte
reeds geruime tijd voor
dien present is, samen
met de leden van de vier
Sint-Am andse harmo
nies, ter elfder ure opge
trommeld en present.
Ondertussen vertrekt een
luidruchtige groep aan
de Sint-Amandse sport
hal. Aimé II slaat de gro
te trom en geeft het ritme
aan. Aan het gemeen
teplein ontwikkelen zich
Zuidamerikaanse tafere
len. Het is moeilijk om er
orde in te krijgen, maar
het lukt en omstreeks
19.30 uur zet de massa
stoet zich in beweging
onder de klanken van
vrolijke marsmuziek.
Iedereen stapt mee op,
nooit tevoren vertoonde
Sint-Amands zulk een
beeld van eendrachtig
heid.
In een witte open wagen
staan Danny en zijn
vrouwtje Ingrid naast
burgemeester G. Ceur-
velt.
Via de Kerkhofdries en
de J. Van Drogenbroeck-
straat, door de R. Steppe-
De enthousiaste menigte in de St.-Amandse sporthal (Aimé)
straat, de Borgstraat en
de Leerlooierslaan gaat
het naar de sporthal.
De stoet neemt geweldi
ge proporties aan.
Aan de sporthal vormen
de jeugdspelers van Lip
pelo, Oppuurs en Sint-
Amands een erehaag,
samen met honderden en
nog eens honderden
mensen. De Groot Sint-
Amcmdse harmonie o.l.v.
Fred Van Duele perst er
nog een extra en feeste
lijke mars uit.
Danny Veyt gaat iedere
muzikant persoonlijk de
hand drukken, samen
met zijn dank voor de
hulde. Hij staat er ietwat
onwennig bij. Hij kan het
nog altijd niet geloven
dat dit alles omwille van
hem geschiedt.
EREBURGER
Binnen de sporthal staan
een paar honderd stoe
len opgesteld rond een
met bloemstukken opge
sierd podium, maar het
zijn er nog honderden te
weinig. Dat geeft echter
niet, want het entoesias-
me laait hoog op. «Olé,
olé, olé, olé enz.» Men
gaat boven op de tafels
stacm, men wil alles kun
nen volgen en zien.
Vooraan de ganse fami
lie van Danny, naast zijn
oud-ploegmakkers uit de
glorierijke jeugdperiode
van weleer. Zijn jeugdoe-
fenmeester Leon Cockel-
bergs, peetvader en -
moeder Josefine en Pier
re en de hele «etat-ma-
jor» van het gemeentebe
stuur en zijdelings voor
aan «Willemke», Dan
ny's trouwste supporter
die hem op alle mogelij
ke wedstrijden gaat
volgen.
Burgemeester G. Ceur-
velt geeft de finale aftrap
en sportschepen K. De
Smedt strooit de lofwoor-
den uit. Hij is moeilijk te
verstaan, want de klank
installatie heeft het
moeilijk. Geen nood voor
de supporters, want met
oló-gezang houden zij er
de feestelijke noot in.
Even het woord aan SK-
voorzitter F. De Clercq en
aan een sterk ontroerde
Leon Cockelbergs, Dan
ny's jeugdtrainer, die
één der mooiste ogen
blikken uit zijn leven
beleeft.
Daarop volgt het grote
ogenblik waarop Danny
Veyt tot ereburger van
Sint-Amands wordt uit
geroepen. Het is de wil
van het volkl
Als aandenken hierbij
overhandigt de burge
meester aan Danny een
miniatuur afbeelding
van het beeld van Jan
Mees uit de Marthe Mas-
sintuin. Dan volgt het
aanbieden van bloemen
en geschenken, opnieuw
het uitdelen van handte
keningen, te veel om op
te noemen.
Danny zelf blijft er rustig
en waardig bij. Met stijl
volle eenvoud dankt hij
iedereen voor het entoe-
siaste onthaal, voor hem
was het een onvergete
lijk gebeuren.
Maar de supporters vier
den verder tot in de late
of vroege uurtjes, je
neemt ervan wat je wil.
Voor mezelf eindigt het
feest een etmaal later,
bij de klanken van «We
shall overcome» uit een
trombone van een onver
moeibare muzikale sup
porter.
Dank U wel Danny Veyt
voor de uitnodiging en
de feestvreugde!
Aimé
