RAYMOND MOMMENS
EERSTE OPWACHTING IN KLEINE FINALE
ADIOS MEXICO
Vivian Bogaert
32- 11.7.1986-De Voorpost
VOETBAL
Raymond Mommens de
buteerde op zijn zestiende
in het eerste elftal van
Sporting Lokeren. Hij is
daar nooit meer uit ver
dwenen en momenteel, op
zijn 27ste, heeft hij er elf
jaar eersteklassevoetbal
opzitten. Zijn eerste natio
nale selektie verwierf hij in
1980, voor het E.K. in Ro
me. Tegen Engeland en
Spanje mocht hij toen als
invaller het veld op en voor
de finale tegen Italië was
hij titularis.
"Dat klopt. Ik speelde
die finale aan de zijde van
nochtans sleet ik er
mooiste jaren, wellicht
dat wel zo blijven. De
van Lato, Larsen, Lub.
ki, Verheyen enz..., pra
tige tijd was dat. We
den de finale van de
van België, speelden
rits Europese wedstrijd
Ongeveer anderhalve maand geleden reisde bondscoach Guy Thijs met zijn
tweeëntwintig uitverkoren manschappen Mexico-waarts. Onder die Rode
Duivels twee zwarte schapen: Luikenaar Bodart en Lebbekenaar Raymond
Mommens. Eerstgenoemde kwam gedurende het ganse tornooi niet aan de bak
terwijl Mommens, door het uitvallen van een vermoeide Frank Vercauteren,
moest wachten tot de kleine finale om zijn opwachting te maken.
De mening over Mommens is bekend. Een goed voetballer, een stille en brave
jongen. Veel te braaf om het in het topvoetbal echt waar te maken, opperen
velen. "Ik zal in het nationale team nooit een plaats krijgen, zolang Vercauteren
niet gekwetst geraakt, wat ik hem nu precies ook niet toewens", stelt de nieuwe
aanwinst van Sporting Charleroi.
Over zijn Mexico-avontuur, zijn ontgoochelingen, zijn nieuwe en ex-ploeg: een
relaas.
speeld heb."
Vercauteren
Alhoewel Raymond
Mommens in 1980 nog de
voorkeur kreeg, staat de
Lebbekenaar intussen al
vele jaren in de schaduw
van Frank Vercauteren.
Vercauteren is in feite vas
te keus, in het beste geval is
er voor Mommens een rol
als invaller bij eventuele
kwetsuren weggelegd. Of
liggen de oorzaken voor die
wisselende selekties ook el
ders? Feit is dat bondstrai-
ner Thijs de ex-Lokeren-
ting Lokeren, de laatste ja
ren, die mee de doorslag
geven?
"Ik heb met Lokeren een
moeilijk seizoen achter de
rug", geeft Raymond
Mommens grif toe.
"Ik was dus al zeer blij
dat ik er in Mexico toch bij
was. Ik had er aanvankelijk
al vrede mee genomen dat
ik het W.K. thuis en op
televisie zou moeten vol
gen. Toen ik dan toch gese-
lekteerd werd dacht ik bij
mezelf: liever in Mexico op
de tribune het geheel vol
gen en meedelen met de
Raymond Mommens. Mundialsfeer op de KouterfeesUn in Zele. Mommens kwam er de
voetbalenthousiastelingen groeten (bvw)
Wilfried Van Moer. Ik speler nog steeds niet in
kreeg de voorkeur op Ver- zijn vaste keuze-boekje
cauteren, die had op dat heeft genoteerd. Over dat
moment problemen met alles werd trouwens al me-
Anderlecht en behoorde nig boompje opgezet. Zijn
dus niet tot de gelukkigen, het ook niet de minder
Pas nè dat E.K. werd Ver- fraaie prestaties van Spor-
cauteren vaste waarde en
moest ik me verzoenen met
een rol als invaller."
Slechts weinigen kunnen
zeggen dat ze er op het
E.K. 1980, het W.K. 1982,
het E.K. 1984 en W.K.
1986 bijwaren. Mommens
kan dat, al waren sommige
selekties even zoveel ont
goochelingen.
"In 1982 en 1984 volgde
ik het gebeuren vanop de
bank. Maar dé grote ont
goocheling kwam er echter
dit jaar: ik bracht het zelfs
niet tot bankzitter, tot dan
uiteindelijk de kleine finale
tegen Frankrijk. Tot mijn
grote vreugde en verwon
dering mocht ik als titularis
starten."
Mexicaanse selektie
Na zijn vreugde om de
Mexicaanse selektie,. bleef
er voor Raymond Mom
mens alleen nog bittere
ontgoocheling, tot dan de
fameuze wedstrijd tegen de
Fransen.
"Mijn selektie voor
Mexico, daarover maakte
ik me geen al te grote illu
sies. Toen bleek dat ik bij
de tweeëntwintig was, kon
de vreugde niet meer op. Ik
zou er aanvankelijk een se
rieuze kater aan overhou
den. Ik had me al bij voor
baat verzoend met het feit
dat ik niet als titularis zou
starten, maar dat ik zelfs
niet één keer op de bank
kwam, overtrof mijn
slechtste verwachtingen.
De laatste wedstrijd heeft
de bittere pil enigszins ver
zacht, ik mocht het veld op,
zelfs anderhalf uur lang. Ik
kan nu tenminste zeggen
dat ik de Wereldbeker ge-
grote pot, dan thuis in de
zetel. Die premies moti
veerden me uiteindelijk om
in Mexico te blijven, an
ders was ik ginder na twee
weken al opgestapt.
Ik weet wel dat Vercau
teren nog altijd de voor
keur geniet, maar het doet
pijn, je voelt je veronge
lijkt dat je zelfs niet wordt
opgesteld als reserve."
Anderlecht versus
Anderlecht
In het beste huishouden
valt er al eens een scheef
woord. Dat het in het Rode
Duivelskamp zover zou ko
men, was niet wereldschok
kend. De trammelant werd
nadien als een klein inci
dent afgedaan, anderzijds
lagen er een paar vlieg
tuigtickets klaar voor wie
zich verder "misdroeg".
Hoe was de sfeer in de
groep?
"Die was van bij het be
gin al niet zo best. Er wa
ren vooreerst de minder
fraaie resultaten, boven
dien woedde er een klein
oorlogje onder de Ander-
lechtspelers onderling.
Klubproblemen dus... Die
"troubles" waren echter al
aan de gang voordat we in
Mexico arriveerden. Tij
dens onze
Ovronnaz was er al menig
verkeerd woord gevallen.
Vandereycken heeft toen,
althans naar mijn mening,
zijn mond op het gepaste
moment opengedaan. Na
dien draaide het heelwat
beter in het team, cfr. de
wedstrijd tegen Paraguay
en het prachtig resultaat te
gen de Sovjetunie.
In tegenstelling tot wat
sommige kranten of tijd
schriften beweerden, wer
den door de bondscoach
géén sankties getroffen.
Wél werd het Anderlecht-
heir samengeroepen en al
les werd uitgepraat. Alléén
Vandereycken kwam spij
tig genoeg als slachtoffer
uit de spreekwoordelijke
veldslag."
Mexico en Jean-Marie
Voor velen zal Mexico
geen synoniem blijven van
voetbal. Er is de immense
armoede, de goorheid en
de uitbuiting. De gevolgen
van de aardbeving zijn er
nog steeds fel zichtbaar, de
schokkende beelden van
schooiende kindertjes, ont
goochelden en daklozen
werden mede de huiska-
Raymond MommensMet Lokeren heb ik een moeilijk seizoen achter de rug...»
mers ingestuurd...
"Mexico kan dan wel
mooi zijn, maar daar heb
ben wij heel weinig van
gemerkt. De mensen leven
er in de meest onwaardige
omstandigheden, in ellen
dige krotten. De Rode
Duivels hadden maar wei-
op de massagetafel sprong.
Het feit dat hij zich als de
ongekroonde koning van
ons team zag, onthaalden
de ploegmaats maar met
een lachend schouderopha
len. Iedereen kent hem so
wieso. De vedette-kapso-
nes neem je er dan maar
heb hen de cijfers van de
Waalse klub voorgelegd,
maar die mensen konden
financieel weinig daar
tegenover stellen. Het was
bovendien op dat moment
kiezen of delen: óf Loke
ren, óf Charleroi. De keu
ze viel mij niet moeilijk, ik
Raymond Mommens: «In Charleroi begint een nieuwe karrière...
wilde in géén geval in het
Waasland blijven
Van al dat moois rest er
nog weinig
Raymond Mommens: Ik had al veel ontgoochelingen opgelopen bij vorige s
(arch)
nig last van al die armoede.
We hadden onze eigen
Belgische kok en er was
ook een vracht aan eetwa
ren meegekomen uit het
moederland. Gelukkig
maar.
Er was ginds zo bitter
weinig te krijgen dat onze
keukenpiet soms heksen
toeren moest uithalen om
wat eetbaars op te scharre
len. Gewoon onvoorstel
baar.
De gevolgen van de
aardbeving waren nog zeer
duidelijk te zien. Zelfs dat
kon men niet kamoefleren.
Onze dames waren gelo
geerd midden al die ellen
de, op een paar uitstappen
na bleven ze dag in dag uit
gekónfronteerd met al die
ellendige toestanden", ver
telt Mommens.
Slaapmakker voor Ray
mond Mommens was nie
mand minder dan de onvol
prezen, de ongekroonde
koning Pfaff...
"Ja. Maar het was trou
wens niet de eerste keer dat
we samen een kamer deel
den. Ik moet zeggen dat
het deze keer meeviel.
Jean-Marie is veranderd,
harder geworden. Daar zal
zijn verblijf in Duitsland
wel voor wat tussen zitten.
Vies van publiciteit zal hij
wel nooit worden. Publici
teitsgeil, in de ware zin van
het woord. 'King' Pfaff
kwam steevast het terrein
op, foto's en kushandjes
uitdelende, dag na dag.
Maar in feite had ik als
kamergenoot weinig last
met onze nummer 1. Hij
trainde twee keer per dag
en was bovendien de enige
Rode Duivel dié dagelijks
Wat ik echter wel moet
toegeven is het feit dat we
dankzij hem zover geraakt
zijn. Zonder Jean-Marie
Pfaff waren wij wellicht na
de eerste ronde al op weg
naar huis. Hij heeft België
rechtgehouden, op sommi
ge momenten althans."
Adieu, Sporting Lokeren
Raymond Mommens
heeft er elf jaar Sporting
Lokeren opzitten. Zijn
nieuwe werkgever wordt
Sporting Charleroi, nu niet
precies dié topklub die hij
al een tweetal seizoenen
ambieerde.
"Elf jaar is lang, en het
was genoegzaam bekend
dat ik al een paar seizoenen
terug weg wilde. Ik was bij
het einde van het seizoen in
onderhandeling met - al
weer - Club Brugge. Ook
Standard Luik stak zijn
neus aan het venster. De
vraagprijs - 16 miljoen -
was voor geen van beide
klubs echter haalbaar.
Brugge vroeg me toch te
wachten, geen andere ver
bintenis aan te gaan. Mis
schien konden zij nog wat
afpingelen op het Lokerse
aanbod. Niets daarvan.
Toen ik, na de hoogte
stage in Zwitserland, in het
Brusselse Novotel aan
kwam, stelde mijn echtge
note mij op de hoogte van
het bod van Charleroi.
Mijn eerste reaktie was al
lesbehalve positief. Maar
eens de financiële aspekten
op tafel kwamen, kon ik
daar niet meer naastkijken.
Verbluffend gewoon. In
amper een halfuur was de
zaak beklonken. Ik ben
echter de dag nadien nog
naar Club Brugge gereisd,
Ook KV Mechelen
investeerde vorig seizoen
tientallen miljoenen. Noch
tans werden de verwachtin
gen niet ingelost. De vrees
dat het met Charleroi een
zelfde richting zou uitgaan,
zit er bij de Lebbekenaar
echter niet in.
"Neen, zeker niet. Niet
alleen werd er door het
Waalse klubbestuur een se
rieuze investering gedaan,
werden nieuwe elementen
aangetrokken, bovendien
zijn in mijn kontrakt - dat
twee jaar loopt - twee
klausules opgenomen die
mij ergens safe stellen voor
de toekomst. Mocht de
ploeg degraderen, mag ik
al na één jaar weg voor een
redelijke transferprijs,
mocht er anderzijds de
twee eerstkomende seizoe
nen buitengewoon gepres
teerd worden, dan heb ik
een optie voor een derde
jaar. Gewoon fantas
tisch!", glundert
Mommens.
"Het is trouwens een feit
dat je ginder in het veld
komt voor een toeschou
wersaantal van gemiddeld
pakweg 16.000. Dat maak
te ik in Lokeren al in geen
jaren mee. Voor mij bete-,
kent die overgang alleszins
de start van een tweede
karrière."
Op die elf jaar Sporting
Lokeren kijkt Raymond
Mommens met gemengde
gevoelens terug.
"Zoveel is zeker. Van
het grote Lokeren van ja
ren terug is hoegenaamd
geen sprake meer. En
Na het overlijden van
Etieryie Rogiers kwam de
malaise in de ploeg. De
grote, dure vogels hielden
het voor bekeken en Loke
ren bouwde af. Al werd ii
eigen rangen gesprokei
van een heropstanding die
er mede door inbreng van
de eigen jeugd, in afzienba
re tijd zou komen. Ik be
twijfel dat, al besef ik wel
dat een nieuw team opbou
wen een werk van jaren is.
Dat is ook de reden waar
om ik niet wenste te blij
ven. Er werd maar steeds |er
verkocht, maar de waardi
ge opvolgers van de goeie
elementen kwamen
niet."
Raymond Mommens
speelt dus volgend seizoen
in het Zebra-shirt
Sporting Charleroi. He
lange hoofdstuk Lokeren is
afgesloten. Mét hem ver
dwijnt op Daknam één dei
tweeëntwintig beste voet
ballers van het land. Hij is
tevens de laatste van de
"grqte ploeg" die in Loke- j
ren i evolueerde tegen hel
einde van de jaren zeven'
tig. Het lot van Ronny So-
mers is nog onzeker. Ray
Mommens wacht een nieu
we toekomst.
