PATRICK VINCK: ST-NIKLAAS
EEN DEGRADATIEKANDIDAAT?
FORGET IT!
KRIS DE RIDDER:
CISM-WERELDKAMPIOEN
POLSSTOKSPRINGEN
OPLUCHTING
De Voorpost - 26.9.1986 - 17
De Voorpost
ATLETIEK
VOETBAL
JONG LEBBEKENAAR LINKSACHTER BIJ SINT-NIKLAAS
Voetbal. Patrick Vinck, vaste waarde bij SK Sint-Niklaas (gb)
Zyn de resultaten van St.-Niklaas, gezien ook de 'omstan
digheden' ronduit bevredigend te noemen, dan doet de
verdediging van de tweedeklasser het tijdens het begin van
dit nieuwe voetbalseizoen uitstekend. Sla een krant of
weekblad open en je stelt vast dat van diverse kanten
pers, trainer, dirigenten de loftrompet gestoken wordt
over Aimé N'Kongolo en co. Termen als 'goed georgani
seerd', 'gedisciplineerd' en 'efficiënt zijn niet uit de lucht.
Eén van de pionnen uit de St. Niklase defensiegordel is
Patrick Vinck: Lebbekenaar, achttien en een half jaar
jong de jongste van de St-Niklase elf overigens beau
gar^on, lm86 groot, linksachter en eerste jaarsstudent
aan de Dendermondse Vr^je Hogere Handelsschool.
Patrick Vinck maakt deel uit van een trio voetballende
broers. Johan, zijn tweelingbroer staat te keepen by de St.
Niklase UEFA-juniores en heeft een stek op de reserve
bank van het tweede elftal; Geert, de benjamin, zit in SK
Beveren te doelwachteren en maakt deel uit van de
nationale scholierenselektie. Ten huize Vine langs de
oudstrydersstraat wordt dus ongetwyfeld ook vaak ver
haal aan voetbal gedaan. Wat wy dus ook deden...
Van de ene SK naar de andere
Ik ben, zet Patrick Vinck uit
een, dit jaar aan mijn tweede
seizoen bij SK Sint-Niklaas be
zig. Vorig jaar speelde ik tij
dens de eerste seizoenshelft
uitsluitend bij de UEFA-junio-
res, maar achteraf belandde ik
op de bank bij dc reserven en
mocht ik uiteindelijk aan flink
wat wedstrijden van het reser
ve-elftal deelnemen.
Zijn prille voetbalopleiding ge
noot de Lebbekenaar bij het
plaatselijke SK. Hij doorliep
er alle jeugdreeksen, behaalde
met het knapenelftal twee
kampioenstitels, zorgde mee
voor een dubbel bisnummer
bij de scholieren en behoorde
ook tot het SK-junioresteam
dat de kampioenstitel in dej
wacht sleepte. Als junior werd
hij naar het eind van het sei
zoen toe vaste titularis bij het
SK-Lebbekc fanionelftal.
Midderwijl had hij als tweede
jaarsscholier ook deel uitge
maakt van de Oostvlaamse se-
lektie en vorig jaar nog mocht
hij met het NSVO (Nationaal
Sportverbond Vrij Onderwijs)
elftal deelnemen aan een
internationaal tornooi in
Malta.
In de jeugdelftallen bekleedde
hij altijd de stoppersplaats,
rechtsachter werd hij pas toen
hij de overstap naar het fa
nionelftal maakte.
Tevredenheid
Vanzelfsprekend, bevestigt de
Lebbekenaar, vergde de over
stap van 2de provinciale naar
2de nationale flink wat aanpas
sing. Het niveauverschil ligt
immers huizenhoog. In tweede
provinciale beperkt men zich
vaak tot potstamperijin twee
de nationale wordt toch ge
voetbald op niveau. Je ont
moet er trouwens vaak ex-eer-
steklassevoetballers, die welis
waar op hun terugweg zijn,
maar toch nog vaak flitsen van
hun talent, vaardigheid en on
dervinding ten toon spreiden.
De trainingen zijn evenmin te
vergelijken. Wanneer ik nu
een SK-Lebbeketraining volg,
moet ik dat zonder denigre
rend te willen doen, als een
lachertje beschouwen. In St.-
Niklaas trainen we vier maal
per week: op dinsdag, woens
dag, donderdag en vrijdag
wanneer de volgende wedstrijd
op zondag betwist wordt. Moe
ten we op zaterdag al in het
veld, dan beginnen we al op
maandag met de trainingen.
Telkens van 18 u. tot 19.15 u.
En, wees ervan overtuigd, er
wordt intensief gewerkt.
Eind vorig seizoen was er een
tijdlang sprake dat Patrick
Vinck toenmaüg SK St-Ni-
klaastrainer Novak naar Beve
ren zou vergezellen. Al bij al is
dat niet gebeurd, omdat men
in Beveren oordeelde dat de
trainer zich niet in te laten had
met de transferverrichtingen.
Dat die overgang in het water
viel, aldus de Lebbekenaar,
heb ik me eigenlijk nog geen
ogenblik beklaagd. Bij Beve
ren was ik nu misschien een
verloren kind geweest. In St-
Niklaas belandde ik van bij het
begin van het nieuwe seizoen
in het eerste elftal. Tijdens de
oefenwedstrijden en de mat
chen in het kader van de Beker
van Vlaanderen riep trainer
Ferket me op als titularis en ik
ben dat ook tijdens de kompe
titiewedstrijden gebleven. In
derdaad, aanvankelijk dacht ik
dat eens het ernst zou worden,
ik zowat zou pendelen tussen
het eerste en het reserve-elftal.
Maar gelukkig blijft de trainer
blijvend zijn vertrouwen in me
stellen.
Van enige onoverkomelijke
aanpassingsmoeilijkheden was
dus al bij al geen sprake. Pa
trick Vinck; Bij de seizoen-
saanvang waren de grote na
men als Truyens en Van Wam-
bcke nog niet van de partij.
We traden toen het veld in met
een zeer jonge ploeg, van wie
veel spelers behoorden tot
mijn kollega's uit het UEFA-
juniores en reserve-elftal van
vorig jaar. Trouwens, wanneer
routiniers in het elftal opgeno
men worden en je presteert
naar behoren, kunnen ze niet
anders dan je automatisch ap
preciëren.
De financiële moeilijkheden
waarmee de club te kampen
had, hadden evenmin invloed
op de inzet van de spelers. Er
werden integendeel grapjes
over gemaakt. Het enthousias
me was immers groot. Is dat nu
nog. Vanzelfsprekend zou het
nog aangenamer zijn mochten
alle moeilijkheden achter de
rug liggen. En weet je, mis
schien hebben train ar en spe
lers precies uit die problemen
meer kracht gepuurd. We wil
den ons manifesteren. We zijn
er ingevlogen en kijk, de resul
taten zijn beter dan algemeen
verwacht.
Gedisciplineerd spelen
Inderdaad, aldus de Lebbeke
naar, de verdediging wordt van
diverse kanten geprezen. De
oorzaak van ons goed preste
ren? Elke pion, lijkt me, ver
vult nauwgezet zijn taak. Ie
dereen spaelt gedisciplineerd.
En wordt iemand gepasseerd
dan kunnen we nog rekenen
op het talent en de inzet van
Aimé N'Kongolo. Bovendien
kwijt ook het middenveld zich
uitstekend van zijn verdedi
gende taak. De aanvallers van
de tegenpartij worden daar dus
reeds goed opgevangen.
Dat we te defensief spelen? Ik
begrijp trainer Ferket volko
men wanneer hij ons in de
uitwedstrijden een meer de
fensief ingesteld spelconcept
oplegt. Tegen gewezen eerste
klassers als Waterschei en
Lierse ongebreideld de aanval
prediken zou m.i. zelfmoord
zijn. Anderzijds spelen we tij
dens onze thuiswedstrijden
meer aanvallend.
Met de opdracht die de trainer
me oplegt heb ik niet het min
ste probleem. In het begin van
het seizoen, tijdens de oefen
wedstrijden en de matchen in
het kader van de Beker van
Vlaanderen, mocht ik al eens
meer de vrijbuiterstoer op,
maar in de wedstrijden tegen
Liedekerke en vooral tegen
Lede bleek dat dergelijke spel
wijze teveel risiko's inhield.
Daarom opteerde hij voor de
mandekking.
SK: geen degradatiekandidaat
Het feit dat Patrick Vinck al
bij al een blitzcarrière maakt,
belet hem niet zijn eigen on
volmaaktheden in te zien: Ik
twijfel nog te veel. Ben nog te
weinig zelfzeker. Kortom, het
zelfvertrouwen ontbreekt me
nog. Maar al bij al ben ik nog
geen negentien en ben ik pas
één jaar bezig te voetballen op
zeker niveau. De ervaring zal
me, meen ik, op dat vlak wel
een handje toesteken. En de
steun ook van trainer, kolle
ga's en supporters. Daarom
ook doet het goed te horen dat
ik mijn verdedigende taak naar
behoren vervul.
De jonge Lebbekenaar is van
oordeel dat zijn club er tijdens
de eerste drie wedstrijden
we spraken Patrick op zater
dag, daags voor de konfronta-
tie met leider Lierse goed
vanaf gebracht heeft: Tegen
Tongeren behaalde we dankzij
onze kracht en onze inzet een
overwinning. Het spelpeil was
bovendien redelijk te noemen.
Op Waterschei hebben we het
op bepaalde momenten moei
lijk gehad, maar we slaagden
er toch in stand te houden.
Persoonlijk stond ik daar
tegenover Emmers, een goed
voetballer. Erg veel last heb ik
echter met deze speler, die
deel uitmaakt van de nationale
beloften, niet gehad.
Kwam toen de wedstrijd thuis
tegen Winterslag. Mocht Van
Wambeke toen geen m.i.
onterecht toegekende rode
kaart voor de neus gekregen
hebben, we hadden beslist een
gelijkspel behaald.
Deze wedstrijden, besluit de
Lebbekenaar, tonen toch aan
dat St.-Niklaas niet meteen tot
VOETBAL
een degradatiekandidaat moet
worden uitgeroepen. Mij lijkt
mijn club eerder op weg naar
een positie in de middenmoot.
Eens een keer winnen, maar
wellicht ook eens verliezen.
Wie met kracht en inzet speelt,
kan trouwens soms beter eindi
gen dan fraai voetballende
clubs die dat ontberen.
Pierre Van Rossem
Naar we uit goed-ingetichte bron vernamen zou Sport
kring Sint-Niklaas voorlopig uit de financiële proble
men geraken. De stad, die eigenaas; is van het terrein,
zou meteen een miljoen frank achterstallig geld uitbe
taald krijgen. Dat komt door de inbreng van twee
nieuwe sponsors, die samen zo'n 4f> miljoen zouden
inbrengen. Als onderpand of waarborg zouden ze dan
zelf kunnen beschikken over het lot van een drietal
spelers. De sponsors vroegen ook samen drie manda
ten in de raad van bestuur. De huidige klubleiders
zouden akkoord gaan met dit voorstel. Men wist ook te
vertellen dat er een grote kans bestaat dat er nog
sponsors opduiken om de geelblauwen uit de moeilijk
heden te helpen. Op die manier zou een dreigende
faling kunnen voorkomen worden. Eerlijk gezegd,
Sint-Niklaas verdient het!
Kris De Ridder, de Lebbekenaar die de polsstok hanteert met de vanzelfsprekendheid en
de vlotheid waarmee de meesten onder ons de versnellingspook van hun wagen in vierde
laten glyden is de tel kwyt.
Je zou het voor minder. Het aantal provinciale en nationale titels zowel in openlucht
als indoor dat Kris in deze hoogtechnische atletiekdiscipline de voorbye jaren in de
wacht sleepte, loopt op tot vyfentwintig. Twee weken geleden slaagde de Lebbekenaar
erin, in Ostia, dat vlakby Rome ligt, CISM-wereldkampioen te worden. Met een wip
over 5.20 m evenaarde Kris De Ridder bovendien het CISM-rekord, op naam van de
bekende Fransman Ouvion.
De Ridder, pas twintig, heeft trouwens een geslaagd seizoen achter de rug: hy voerde
zyn persoonlyke bestprestatie op tot 5m31 op één na de beste Belgische prestatie aller
tyden werd bovenop Belgisch kampioen en mocht deelnemen aan de Memorial Ivo
Van Damme.
Belgisch kampioen
Het Belgisch kampioenschap,
herinnert Kris De Ridder zich,
verliep op redelijk niveau.
Was erg spannend bovendien.
Ik zette toen de kompetitie in
op 4m80, maakte meteen ook
gebruik van een zwaardere
stok. Achteraf overschreed ik
zowel 5 m als 5ml0. Maes
overschreed ook die hoogte.
Van Hocht sprong pas toen de
lat op 5m20 gedeponeerd
werd. Die hoogte overschre
den we trouwens met z'n drieën
Toen de lat op 5m30 lag mis
lukten zowel Maes, Van Hocht
als ikzelf. Vermits ik de laatste
van het trio sprong en ik mijn
konkurrenten in de voorlopige
rangschikking, opgemaakt aan
de hand van het aantal pogin
gen, voorafging, vloeide de
koncentratie bij de derde po
ging zo uit me weg. Zeker als
ik toen reeds dacht Belgisch
kampioen te zijn. Dat over
komt een atleet trouwens va
ker in wedstrijden met een titel
als inzet. Niet de prestatie pri
meert dan, wel de plaats.
Memorial
Een week later werd in hetzelf
de Heizelstadion de Memorial
Ivo Van Damme betwist. Kris
De Ridder kreeg voor het eerst
in zijn karrière voor deze be
langrijke atletiekmeeting een
uitnodiging in de bus.
Ik was inderdaad aangenaam
verrast door de invitatie, aldus
de Lebbekenaar. Ik ging er
trouwens heen niet met de
overtuiging me in de strijd
voor de overwinning te wer
pen, maar gewoon met het
inzicht van sterkere en meer
ervaren polsstokspringers wat
kunnen opsteken. De sfeer is
vanzelfsprekend fantastisch op
zo'n meeting. Echt onbe
schrijflijk. Vooral op iemand
als ik, die gewend is te sprin
gen voor een handvol toe
schouwers, maakt de aanwe
zigheid van 30 40.000 mensen
een geweldige indruk.
Ik overschreed er 5 m Twee
pogingen op 5m20 mislukten.
Bij de derde poging mocht ik
gebruik maken van de polsstok
van de Amerikaan Olsen. Een
kanjer van een stok, veel te
zwaar voor mij. Ik belandde
bij die sprong dan ook op de
grond i.p.v. op de mat.
Van die Amerikanen heb ik
trouwens nog wat opgestoken:
ze trainen haast zelden op het
springen zelf, dat doen ze
vinden ze al genoeg tijdens
de kompetities. Soms, tijdens
de training, voeren ze slechts
één sprong uit. De overige
trainingsuren vijf per dag,
asjeblief! turnen, lopen en
poweren ze.
Viel de Memorial kwa presta
tie tegen, toch mocht ik tevre
den huiswaarts keren, want de
nieuwe polsstok die ik van
mijn club AC Lebbeke gekre
gen had, had ik toch tweemaal
recht gekregen. Het zal er nu
op aankomen met die stok ver
der te blijven trainen. Slaag ik
erin 5 m te grijpen, dan is een
hoogte van 5m60 5m70 in
principe haalbaar. Hoeveel
tijd ik hiervoor nodig zal heb
ben, blijft echter de vraag.
Van enige frustratie ingevolge
het overschrijden van amper 5
m was er bij de Lebbekenaar,
na afloop van de Memorial
overigens geen sprake. Van
Hocht en Maes, stelt hij nuch
ter vast, lieten enkel drie nul-
sprongen noteren.
CISM-wereklkampioen
Twee weken geleden werden
in het Italiaanse Ostia, in de
nabijheid van Rome, de we
reldkampioenschappen atle
tiek CISM voorbehouden
aan militairen georganiseerd.
Alvorens naar Italië af te rei
zen trok de Belgische militaire
delegatie op stage naar Eupen.
Kris De Ridder over zijn Ita
liaans avontuur: We verbleven
in een kazerne die we niet eens
uitmochten. Uit angst voor
aanslagen van terroristen. Er
waren ook Syrische atleten on
der de deelnemers en men
vreesde dat die wel eens het
doelwit zouden kunnen vor
men van terroristische akties.
De atletiekpiste aldaar was een
pareltje. Zelfs een betere kwa
liteit dan de pist in het Heizel
stadion. Bij de polsstokinstal
latie kon je langs twee zijden
je aanloop nemen. De tempe
ratuur was bovendien ideaal:
overdag 30 35°. 's Avonds
nog een temperatuur van 25°.
Elie Van Vlierberghe, ex-pols
stokspringer en momenteel na
tionaal trainer van Quatar, was
er trouwens ook. Ik heb samen
met hem getraind.
Alle landen, ook de Oostblok
landen behalve de Russen
dan, maar die hebben geen
sterke polsstokspringers in het
leger zitten waren op dit
wereldkampioenschap pre
sent. Omdat er niet minder
dan 32 polsstokspringers inge
schreven waren, werden voor
af schiftingen georganiseerd.
Na die schiftingen de te
overschrijden hoogte bedroeg
4m80 bleven nog twintig
atleten in kompetitie. Tijdens
de tweede dag van de polsstok
kompetitie wipten 14 atleten
over een hoogte van 4m90.
Op papier stond ik met mijn
5m31 vijfde geklasseerd. De
top was overigens aan elkaar
gewaagd: een Amerikaan had
reeds 5m45 overschreden, een
Bulgaar 5m40, een Fransman
5m30.
Aan een medaille dacht ik niet
meteen. Ik voelde echter dat ik
bijzonder goed sprong tijdens
de finaledag. Mijn naaste kon
kurrenten wipten met moeite
over 5m20. Ik van mijn kant
overschreed die hoogte tijdens
de opwarming zonder moeite.
Je springt zelfs 5m40, vertelde
Elie Van Vlierberghe me. Wat
me natuurlijk tevreden stelde
en zelfvertrouwen schonk.
Precies de opwinding die zich 1
van me meester maakte, het
feit dat mijn kansen op een
medaille hoog lagen, heeft me
tijdens de eigenlijke kompeti
tieparten gespeeld.
De wedstrijd begon op een
hoogte van 4m80. Tot mijn
grote verbazing faalden een
aantal van de kanshebbers
reeds op die hoogte. Amper
met z'n vieren bleven we over.
De Amerikaan en de Bulgaar
overschreden vervolgens
4m90, de Duitser en ikzelf lie
ten die hoogte passeren, maar
haalden wel 5 m. Daartoe had
ikzelf wel drie pogingen nodig.
Op 5ml0 begonnen de Bulgaar
en de Duitser te knoeien, de
Amerikaan en ikzelf kenden
geen problemen. De lat werd
toen vervolgens op 5m30
een nieuw CISM-rekordhoog-
te gelegd, maar we faalden
beiden. Ik overschreed die
hoogte wel, maar raakte met
mijn borst de lat zodat ze pas
enkele ogenblikken later, toen
ik reeds op de mat lag, neer
viel.
Om de uiteindelijke winnaar
aan te duiden werd toen beslist
een barrage te springen. Op
een hoogte van 5m20. Daar
faalde de Amerikaan opnieuw
en slaagde ik daarentegen wel.
Ik was wereldkampioen8
Vreugde alom vanzelfspre
kend bij de Belgische delega
tie. Enkel Rousseau had tot-
dantoe goud behaald.
Toekomst
De weken die komen is Kris
De Ridder van plan wat stoom
af te laten. Als enige belangrij
ke wedstrijd staat nog de 'Be
ker der Vriendschap' (Neder
land) geprogrammeerd.
Later op het jaar en begin
volgend jaar wanst hij zich spe
ciaal in te spannen om zijn
techniek aan het aanlopen te
verbeteren. Daaraan moet nog
gesleuteld worden, legt hij uit.
De snelheid van mijn aanloop
ligt wel hoog genoeg, maar de
techniek voldoet niet.
Werk aan de winkel dus voor
de Lebbekenaar, die echter in
spanningen van die aard niet
schuwt. En nu al uitkijkt naar
de vernieuwde atletiekpiste
van het Lebbekeekse sport-
komplekx. Om er eens duchtig
te kunnen invliegen...
Atletiek. Kris De Ridder uit Lebbeke met verloofde en ouders (GB)
Pierre Van Rossem Atletiek. Kris De Ridder, wereldkampioen CISM. (gb)
