Toneelvereniging
«Lust naar Kunst»
te Lokeren
De Goudbloem-cast
akteerde goed
in «Thuis»
Lachsukses
bij Kunst Veredelt
in Kieldrecht, maar
niet écht goed toneel
Het
kunstenmakerstheater
Jan Rauh in Lokeren
De Twee Maagden
Wrang-humoristisch stuk
bij Sint-Genesius
12 - 21.11.1986 - De Voorpost
daverende vertolking van
Sandra Slim (opgepast; niet
Kim!). Maar dat ze ook nog
een stukje kon zingen, heb
ben we nu toch ook
gehoord.
Over dekor en technische
ploeg onder leiding van
Marcel Van Eaemdonck
kunnen wij niets anders
dan in herhaling vallen. Al
deze dingen, ook belich
ting, geluid en grime zijn
zoals altijd tot in de puntjes
verzorgd.
En nu nog even een blik op
de toekomst: de volgende
produktie eind maart/begin
april, gaat iets meer de ern
stige toer op. In voorberei
ding is nu reeds het toneel
stuk «Wrok om Gister», van
de bekende Engelse schrij
ver John Osborne. Het is
een toneelwerk dat gedu
rende enkele jaren duizen
den toeschouwers heeft
aangetrokken naar Royal
Court Theatre in Londen,
maar dat bovendien door
miljoenen kijkers is bewon
derd op de BBC. Maar daar
over wordt in een volgende
programmatie een meer
uitvoerige mededeling ge
bracht.
En om te eindigen: de to
neelvereniging Lust naar
Kunst heeft ook te kampen
met een probleem. De vere
niging zoekt sinds enige
tijd naar een noodzakelijke
ruimte, waarin repetities
kunnen plaatshebben, en
de nodige akkomodatie kan
worden ondergebracht. De
te voorziene ruimte be
draagt ongeveer 8 op 6 me
ter. Indien iemand de club
dienaangaande een tip kan
geven, zouden alle mensen
van Lust naar Kunst ziels
blij zijn!
J.V.L.
Zondag 30 november houdt de Bond van Grote en
van Jonge Gezinnen zijn jaarlijks Sinterklaasfeest.
Het heeft dit jaar plaats in de feestzaal van het Sint
Lodewijkskollege.
Dit jaar is het omkaderingsprogramma wel heel
bijzonder. Het kunstenmakerstheater Jan Rauh zal
optreden vanaf 14.30 uur. Het kunstenmakersthea
ter brengt uiteenlopende nummers zoals goochelen,
een duivennummerklownerie, akrobatiek, levende
poppen enz. Tijdens de zomer treedt dit theater op
rond een woonwagen, gebouwd volgens oude zigeu
nertradities. Jan Rauh, de leider van het gezelschap,
studeerde in 1973 af aan de «akademie voor expres
sie» in Utrecht. Van 1980 tot 1984 was hij verbon
den aan Circus Holiday. In 1985 begon hij met het
kunstenmakerstheater en stond daarmee geduren
de de zomervakantie in het openluchtmuseum van
Bokrijk.
Voor de toegang van dit feest vraagt de BGJG 50 fr.
per kind of 150 fr. per gezin. Hierin is het geschenk
je dat de Sint meebrengt begrepen.
Met de titel «De twee Maag- de sekretaresse, die ook wel
den» startte de Lokerse Ko- een boontje over heeft voor
ninklijke Toneelvereniging haar chef. En dan op het
«Lust naar Kunst» haar zo- laatst komt een vreemde
veelste toneelseizoen. Wie ontdekking. De ploegbaas
de aankondiging heeft ge- is een Griek en is geboren
lezen met de bedenking: het op de datum van de vroege-
zal weer een pikante varia- re Griekse kalender, dat
tie zijn op het bekende te- maakt dus een verschil van
ma, heeft nu ook de bal ongeveer tien dagen. Weg
helemaal misgeslagen, ermee met de zogenaamde
Want dit schitterend stuk verwantschap. Er is geen
staat ook helemaal in het astrologische tweeling
teken van de dierenriem, broer meer. Maar uiteinde-
Het is puur astrologie en lijk komt de verzoening: de
niet het minst seksologie. ploegbaas met zijn vrouw.
Dit gezegd zijnde, keren we De zoon en de dochter wor-
nu even terug naar de op- den een paar... en de chef
voering ervan. Een direk- vindt zijn geluk bij zijn
teur van een bouwonderne- trouwe maar strenge sekre-
ming ervaart dat zijn ploeg- taresse.
baas zijn astrologische Om de opvoering van zulk
tweelingbroer is: immers sprankelend stuk tot zijn
geboren op dezelfde dag goed recht te laten komen,
van dezelfde maand, van heeft «Lust naar Kunst» be-
hetzelfde jaar, in het teken roep gedaan op Cyriel Van
van «De Maagd». Zelfs op Gent als regisseur. Ieder-
hetzelfde uur. Nu schijnt een die het toneelleven in
het dat volgens de astrolo- Vlaanderen al sedert enkele
gen er een zeker verband tientallen jaren volgt, zal
bestaat tussen zulke feno- wel begrijpen dat deze regie
menen: gebeurt er met de in goede handen was. Hij
ene een ongeval, dan krijgt werd daarin bijgestaan
de andere van hetzelfde la- door een zeer homogeen ge-
ken een broek. Vandaar de zeischap van zeven akteurs.
zorg van de grote baas om Daarin vonden wij de oude
zijn ploegbaas in de watten getrouwen natuurlijk te-
te leggen Niets mag hem rug, met de twee pijlers
nog overkomen: hij mag waarop het hele stuk
geen gevaarlijk werk meer schraagt; André Haentjens
opknappen, geen stellingen als direkteur, en André
beklimmen... integendeel, Vervaet als ploegbaas - of
hij krijgt een bevoorrechte zouden wij hier niet beter
positie in de bureaus van de spreken over de twee An-
direkteur. Dat leidt tenslot- dré's? - Daarbij kwam dan
te tot allerlei onmogelijke Ginette Kerré als sekreta-
situaties. De vrouw van de resse. Simonne Van Bock-
ploegbaas komt op de prop- stal had nu een kleinere rol,
pen en vindt het hele zaakje maar daarom niet minder
verdacht. Er is ook nog een verdienstelijk als de echtge-
liefje van de baas die het note van de ploegbaas. Jan
leven nogal luchthartig Millecam en Lily Van Hecke
schijnt op te nemen. Tussen verrastten ons zeer als het
de zoon van de baas en de jonge koppel. Terwijl Mag-
dochter van de ploegbaas is gy Buyle, die ook nog niet
ook het een en ander aan de zolang op de planken staat,
hand. En tenslotte ook nog iedereen verrastte met een
Zaterdag 22, zondag 23 en
maandag 24 november e.k.
speelt de Koninklijke To
neelkring Sint-Genesius, in
de stadsschouwburg van
Sint-Niklaas, «Wiens leven
is het eigenlijk?» van Brian
Clark in een regie van Rik
Witvrouwen.
In 1978 «Whose life is 17
anyway?» gekreërd. Het
veroverde stormenderhand
de Londense West-end.
De recensenten reageerden
lovend. Het publiek was en
thousiast. Vreemd eigen
lijk, want de theaterdirek-
teurs hadden oorspronke
lijk nogal wat reserves te
gen het stuk, dat als (mor
bide) werd omschreven.
Hoe moest de theaterlief
hebber worden warmge-
maakt voor een verhaal van
een man die door een ver
keersongeval volledig werd
verlamd en daardoor het
recht op sterven opeist.
«Wiens leven is dit eigenlij-
k?» is een stuk met boeien
de personages en knappe
dialogen, maar vooral met
een ijzersterk gegeven. In
Meirtheater te Antwerpen
stond het in 1981 op de
affiche. Walter Groener
schreef: «Clark is erin ge
slaagd een hard, pijnlijk en
soms wrang onderwerp op
een humoristische wijze te
behandelen. De soms komi
sche scènes maken het voor
het publiek mogelijk een
tragisch probleem onder
ogen te zien terwijl het
lacht...
In de rolverdeling; Marie-
Josefa Cornelis (terug van
«Thuis»), Elly Van Brussel,
Rita De Vos, Sabine Selvert-
sen, Frieda De Pillecijn,
Willy Coppens, Herman
Van Der Gucht, Willy Ge-
leyn, Marcel Van Brussel,
Eddy Allcock, Luc Thys,
Etienne Quintelier, Pol De
Bruyne, Frans Van
Kaarten: 150 fr. (120 CJP
en 3 pas) bij Hugo Boon
(03-772.36.36) of stads
schouwburg (776.35.75) en
bij de leden.
De Klinge. Luk Van Raemdonck regisseerde «Een beeld van een man», blijspel dat door
Willen is Kunnen voor het voetlicht gebracht werd. Nog te zien op 23 november in het
parochiehuis van De Klinge (Iv)
Sint-Niklaas. De Goudbloem vertolkte «Thuis» van Hugo Claus (dw)
Bij Kunst Veredelt uit Kieldrecht was er feeststem- Bakker en Luc Van Over-
ming. Immers, Julien Thieleman was er veertig meiren.
jaar aktief op de planken. Een beetje jammer Grimerende handen van
eigenlijk dat deze viering niet meer luister werd Hendrik Cleiren en André
bijgezet. Het had een uitstekende gelegenheid kun- Uytdenhouwen. Regie-as-
nen zijn om de enorme verdiensten van "Den S^leentoucke
publiek (ook voor een stukje 'zijn' publiek), met "Mijne schoonzoon is
dank en gelukwensen in het volle schijnwerpers- Ollander" voor Kunst Vere-
licht te zetten. Veertig jaar is geen klein bier en de delt een kassukses. Het
belangrijkheid ervan wordt daarenboven onder- lachgrage publiek zal hen
streept door het gouden diploma, toegekend door daarbij, ook grotendeels af-
het Koninklijk Nationaal Toneelverbond, én de &aand °P de K"1 hel-
theatermedaille van het ministerie van de Vlaamse 24
gemeenschap. Hoe dan ook, onze welgemeende nov telkenB 2o u in sport
felicitaties aan Julien voor z'n niet aflatende inzet, hal Kriekeputte). We ken-
z'n toewijding en z'n kimde. nen het verhaaltje wel: zon
der publiek géén toneel; de
De opvoering van "Mijn staan omtrent de juiste vi- financiële kant, enz... Maar
schoonzoon is nen Ollan- sie op het magere ver- we geloven niet dat én
der" van Ruud De Ridder in haaltje. Kunst Veredelt, én het
een regie van Eric Ver- In de gegeven omstandig- theater met dit soort esbat-
schueren, zou dit theater- heden is het niet zo verwon- tementen is gediend. Er
feest kracht en kleur ge- derlijk dat bepaalde cast- zyn "bergen' talent in huis
ven. Naar ons gevoel, een leden zich te pletter spelen. voor veel beter, ook veel
minder gelukkige stuk- Mare Bollansée verdedigde krachtiger, voor goéd to-
keuze. In de eerste plaats de zware brok van Bernard neel, voor Kunst Veredelt-
omdat een talentrijk akteur Verbinnen, ging van bij de waardig theater!
als Julien Thieleman meer start in een te doorgedre- w.d.q.
en beter verdient dan dit, op ven (roep)charge, zat te
z'n zachtst uitgedrukt, toch vroeg op het topje van de
niet zo waardevol toneel- komedieberg, gleed een
werk; én omdat het niveau paar keer uit over een niet
waarop Kunst Veredelt zich zo denderende rolkennis en
normaliter pleegt te bewe- schoof in en na het derde
gen weinig gebaat is met, of bedrijf de helling af. Sabine
gediend wordt door dit gen- Van Meer ache, voor het
re. Heeft men zich laten eerst op de Kieldrechtse
verleiden door het ontegen- planken, gaf een pittige en
sprekelijke sukses dat "het gevatte Nathalie Verbinnen
Echt Antwaarps Teater" ten beste. De wat vlakke
met "Mijne Schoonzoon" zegging het een tekort aan
heeft behaald? Werd er tekstuitdieping vermoeden
geen rekening gehouden (regie?). Sabine is zeker uit
met het feit dat dit werk het goede toneelhout gesne-
a.h.w. op het lijf van be- den. Een aanwinst waarvan
paalde akteurs we^d ge- Kunst Veredelt nog heel
schreven? Het blijft gevaar- wat knappe prestaties mag
lijk zich aan dit soort "lach- verwachten,
theater" te wagen. Te vaak Julien Thieleman teken-
wordt het - zelfs voor een de met brio Georges Van
steengoede liefhebbers- Zwol. Weüswaar de dank-
kring - een niet geslaagde baarste partij, maar met zin
imitatie of in zijn totaliteit voor timing en enorme pré
een niet haalbare zaak, te- sence gebracht. De kleine
meer omdat het spelen van teksthaperingen schuiven
dit genre een makkelijk te we deze keer graag in de
klaren klusje lijkt maar in schoenen van de première-
realiteit een ontzettend koorts,
moeilijke opdracht is. Het Ook Marietta Verley was
stuk eist een hels tempo in goede doen. De rol van
(zelfs al zit er een 'traagpra- Jo-An leek voor haar ge-
ter' in), een behoorlijk aan-knipt. Het kon best nog iets
tal visuele gags (die stipt en Amerikaanser. In "plaat-
nauwkeurig moeten wor- sing" (meestal terug te vin
den uitgevoerd), een zeer den tussen tafel (jardin) en
beweeglijke en vindingrij- zetel (midden) eerder be-
ke regie, en vooral een cast perkt om voldoende spel-
die naast de moeilijk- mogelijkheden te ontwik-
heidsgraad in het akteren kelen), bleef Mariette ge-
een perfekte rolkennis loofwaardig plankenvast
moet hebben. en precies. "Den Ollander
Regisseur Erik Ver- Jan-Willem" werd raak ge-
achueren heeft in een te typeerd door Jan Van de
voorzichtige aanpak, zon- Perre. Als verliefde jonge-
der veel toemaatjes, een vrij ling bleef het bij een houte-
vlot verloop weten te reali- rige bedoening en bij het
seren maar verkeek zich to- einde van het tweede bedrijf
taal op het slottafereel van werd het een totaal over-
het tweede bedrijf. Het zijn trokken personage. Alles
niet de gevolgen en de uit- samen bleef het een prima
spattingen van 'n (schijn?-) prestatie. Katrien en Willy
dronken Jan-Willem die Van De Perzv kwamen resp.
centraal en op het voorplan als Madeleine en André
moeten staan, maar het is goed uit de verf. Er zat dui-
ontegensprekelijk de tragi- delijk meer in, mits een be-
komische toestand die zich tere aflijning van de perso-
ontplooit tussen de wat op- nagekarakters. In dit geval
standige Nathalie, de tante- echter kon hun gespeelde
moeder Jo-An en de zich als soberheid alleen maar
een paling wringende Ber- sieren,
nard, die belangrijk en si- Hendrik Cleiren schitter-
tuatie-dringend is. Jan-Wil- de als Abdoel, die jammer
lem kruidt de soep, kleurt genoeg uit het slottafereel
het beeld, doorprikt in feite werd geschrapt terwijl het
het zielige binnen het gege- dé kans was geweest om het
ven, maar is in geen geval tweede deel van het vierde
het centrum van het gebeu- bedrijf van een toonloos en
renHem daarenboven nog mat einde te sparen,
een 'getelefoneerde' (door
de auteur zeker niet voor- Aan het verzorgde maar
ziene) apen-akrobatie laten niet zo vlot bespeelbare de-
uitvoeren wijst in de rich- kor werkten: Dirk De Bak-
ting van goedkope, gezoch- ker, Frans Joos, Florimond
te en misplaatste effekten- Flecijn, Franky Jaspers,
jagerij. Robert Uytdenhouwen en
De dunne moraal die Frank Thieleman. Toneel-
"Mijne Schoonzoon" her- meesters waren: Tilla De
bergt zit verweven in de Wilde en Petrus De Calu-
laatste zes bladzijden. Door waert. Belichting en geluid
deze schrapping verliest werden verzorgd door
het toch wat 'aangeschre- Etienne Gillis, David De
ven' vierde bedrijf z'n weke Bakker, Dirk Van De Perre,
kracht en doet twijfel ont- Ward Van De Perre, Piet De
Sint-Niklaas. Bij harmonie Sint-Cecilia werden de heren De Baer, Ch. De Roeck,
Van Hoeylandt en ook mevrouw Van Mieghem gehuldigd (dw)
Sint-Niklaas. Harmonie Excelsior huldigde vier verdienstelijke muzikanten,
van minister Kelchtermans en burgemeester De Vidts (dw)
in het bijzij
de (grijze) verf. Tot
zwaartepunten in haar
aan de orde waren: het i irmc
menspel met pa, het inli ik Op
sen van «de voorbereid! jde
gen die pa nodig heei uïie
(met alle, ietsje te bam
uitgespeelde, effekl
Spijts al haar inzet en
vaste wil om er het be *or
van te maken bleef een w g|
nig inventieve regie duii
lijk voelbaar. Waarom Pel
Vercauteren verplicht we ggg g
een zo koele ijskastfigu B
op de planken te zetten irl0h,
ons een raadsel. Geen en <je
ties, geen opflakkering;
geen zwakheid tonend, 1 V(
van de grote noemer liefi je
alsof alles op de scènepij wr q
ken stond geschreven. I w m,
leen het sarkasme kon Vj.jj
nog nèt door. Heeft de a jn
teur het niet aangekui ,mw)I
(wat we ten zeerste betwij „j
len) of was er geen duidel
ke sprekende visie op «nt
(rare) personage? De e'
beenhouwer Theo Vanda< y](j0
werd zeer behoorlijk vi j^ji
tolkt door Achiel Schepen jjjyai
Toch was ook hier me wn
nuancering nodig, me 9r q
scherpe kantjes aan de v< wjnB
schillende karaktertrekje nXo;
meer afstand tussen de re in |n
liteit en wat «het» zou ku 9r QV
nen zijn of worden. n fou.
«Thuis» voor het voetlid i
brengen is geen sineku
(en zeker niet voor een am
teursgezelschap). Er is ee „da
grote dosis durf en ma udgs
voor nodig en vooral, naa rbor|
de kimde van een voortn
felijke cast (zoals deze va |||qj
De Goudbloem) een ster! ha
regie die er werkelijk u )r(j 0
kan puren wat tot in ^q,
woord- en zielsvezeltjes z pra]
verweven. We geloven d |jiera
in het bijzonder de eise n
van de laatstgenoemi miOI
voorwaarde niet zo dend jjjj
rend werden ingevuld. Hc mor
dan ook, na de verwarren
«verwarringen» blijft de
«Thuis» een meer dan po
tief gebeuren. De regiea
si8tentie werd verleei
door Lieve Van Broeck. I ij
kor en belichting werd
verzorgd door het stadsp
soneel. Toneelmeester wig.
Herman Van Brande. I Jp
Haasdonk. Feest bij de fanfare
De Aloude Hoofdrederijkerskamer van het Waas
land De Goudbloem bracht in de stadsschouwburg
te Sint-Niklaas de opvoering van «Thuis» van Hugo
Claus, in een regie van Baudewijn Vander Plaetse.
Het is echt jammer dat een dergelijke prestatie niet
de belangstelling krijgt die ze verdient, (zo'n twee
honderd toeschouwers op 11 november). Niet dat
deze «Thuis» zo'n hoogvlieger is geworden. Het
was goed, gewoon goed. Het is trouwens alleen de
cast die de welverdiende pluimpjes op z'n hoed mag
steken, vooral omdat de regie een veel te grijze,
monotone vertolking toeliet met zeer weinig kon
trasten zowel in de uitdieping van de verschillende
personages als in de regering.
Een tekort aan tempo-wis- «gezochte» en niet altijd
selingen en de soms wat even gelukkige of verant
woorde «plaatsingen» (mas
kerende posities aan tafel).
Waren niet van aard om
aan «Thuis» de echte sfeer
en betekenis mee te geven,
die mocht worden ver
wacht. Het stuk bleef zowat
hangen tussen de soms
goed aangevoelde humor,
een onvoldoende uitge
werkte tragiek en een wat
te vage en onprecieze teke
ning van de personages.
Toen (na de pauze) het ge
geven nog ongeloofwaardi
ger werd is de regisseur
niet bij machte gebleken om
één en ander wat sterker
aan te bieden, wat meer
sfeer-injekties te geven. Er
werd zeer afstandelijk over
moord gepraat alsof het
even-sigaretten-halen is.
Het samenspel raakte bij
momenten zoek en het
beeld deinde weg naar een
slot in mineur.
Gelukkig was er Marie-Jo-
sepha Cornelis (even ge
leend van Sint-Genesius)
die een schrijnende, aan
grijpende maar vooral die
pe ingeleefde Lena Vergote
tekende. We hebben zelfs de
indruk dat «Jefke» binnen
haar praohtvertolking de
regie heeft geregisseerd.
Malou Teugels zagen we als
ma Vandaele. Een zeer be
hoorlijke prestatie die, met
de bijna kleurloze regie
worstelend, met iets te po
ver afgelijnd en soms vrij
mat overkwam, (t.o.v. zoon
Rik - bij moordkomplot -
houding t.o.v. liefje Rik).
Griet Naessens als het liefje
Sonja wist te boeien en
kwam ook ritmisch best uit
Sint-
Cecilia, n.a.v. het 125-jarig bestaan (Iv)
