Roemeense weeskinderen
maakten kennis met nieuwe wereld
10 - 20.4.1990 - De Voorpost
Hermansl
Dendermonde. Roemeeme weeskinderen. Me, he, zonnehoedje op wach,en op wie de pleegouders zouden zijn (foto Roemeense weesldruleren. Me, z'nhvee.jes naar een gas,gezrn, zo ,e zien viel de kenr.
Piet Hermans)
Het was wennen voor de 56 Roemeense kinderen toen ze donderdagavond
op de Grote Markt te Dendermonde uit de prachtige lukse autocar stapten
en op spontaan applaus van hun pleegouders werden begroet. Het was de
zoveelste verrassing voor deze kinderen die op doorreis waren naar een
deugddoende vakantie in Spanje. Voor hen was Dendermonde de eerste
belangrijke halte sedert ze uit hun dorp in Moldavië ergens tegen de grens
met Rusland waren vertrokken. Ze hadden ogen tekort voor zoveel onbe
kende dingen, dingen die voor onze westerse wereld zo voor de hand
liggend zijn.
Bananen en chocolade, voor ons
zijn het dagdagelijkse eetwaren die
op geen enkele ontbijttafel ontbre
ken. Voor de Roemeense kinderen
was het een lekkernij die ze nooit
eerder hadden geproefd. Het begon
al onderweg toen op de riante auto
car bananen werden uitgedeeld om
de opkomende honger wat te stil
len. Eerst wat onwennig, maar na de
eerste beten, werd er met volle
overtuiging van gegeten. Dat en nog
vele andere dingen meer leerden de
kinderen kennen. Ook de autocar
was een openbaring. Bij hen zijn het
aftandse bussen, sardienendoosjes
eigenlijk die over en weer tuffen.
Wat een verandering toen aan de
Hongaars-Roemeense grens werd
overgestapt op de lukse autocar.
Met aan boord twee chauffeurs,
Herman Van den Bogaerde en Ju-
lien De Paepe, beiden uit Avelgem,
de begeleider Frans Van den Borre
uit Sint-Denijs Westrem en Kristine
Costenoble als gids uit Oostende.
Om Sofie Nauwelaerts niet te ver
geten die zorgde dat iedereen ieder
een kon begrijpen en dat men met
elkaar kon praten. Zij waren op
maandag al vertrokken vanuit ons
land om de kinderen in Opponice
op te halen. Een reis die niet zonder
hindernissen zou verlopen, want
aan de Hongaarse grens begonnen
de problemen. Geen doorgang mo
gelijk, zo bleek tot men geld boven
haalde. Liefst 4.800 per persoon en
vermits men met z'n vijven was, was
ook de rekening vlug gemaakt. Zo
geraakte men toch nog tijdig op de
afgesproken plaats, waar het dan
wachten werd op de weeskinderen.
Ook de terugtocht verliep niet pro
bleemloos, want de Hongaarse
doeane probeerde nog een tweede
keer het doorreisgeld te ontvangen.
Dit keer zonder resultaat evenwel.
De Belgen hielden het been stijf,
verloren door die stugge houding
wel twee uur tijd, maar uiteindelijk
kregen ze het licht op groen en
mocht er worden vertrokken. De
eerste dag van de reis eindigde in de
omgeving van het Oostenrijkse
Linz, waar werd overnacht. Om 's
anderendaags al heel vroeg te ver
trekken met bestemming Dender
monde, waar men om 22.00 uut
stipt, zoals op het programma
stond, ook arriveerde. En waar op
de Grote Markt de grote massa was
samengetroept om de kinderen te
verwelkomen. Luid toeterend kon-
Dendermonde. Roemeense showavond. Met dit vervaarlijk uitziend monster
dansten de Roemeense kinderen een volksdans uit hun streek (foto Piet
digde de autocar haar aankomst aan
en spontaan gingen de handen van
de toeschouwers wuivend de lucht
in om dan over te gaan in een ap
plaus toen de deuren van de car
langzaam opendraaiden. Het duur
de even voor de weeskinderen uit
stapten. Allemaal met een rood
zonnehoedje op het hoofd, met
vraagtekens in de ogen, met de
mond open van verbazing over zo
veel onbekende en ongekende din
gen.
Een nieuwe wereld
Ondertussen werden de pleegou
ders voor een weekend naar het
stadhuis begeleid waar de kinderen
wat later ook aankwamen. Koffie,
cola en fruitsap stonden klaar om ze
te verwelkomen. Maar niemand van
de kinderen had daar eigenlijk zin
in. Zij stonden wat onwennig sa
mengetroept achteraan in de zaal
en keken met belangstelling naar de
vele aanwezigen die ijverig in een
boekje aan het bladeren waren om
enkele woorden Roemeens uit het
hoofd te leren. Het moet gezegd dat
de Romeense kinderen wel wat
voorsprong hadden genomen, want
heel wat onder hen kwamen de zaal
binnen met "Goedenavond" en een
hoofse groet.
De kinderen en de gastgezinnen
werden dan bij naam afgeroepen en
konden ook uitgebreid kennis ma
ken. Al was natuurlijk de taal nog
een probleem. Sommige kinderen
spraken wel een mondje Frans of
Engels, maar dat was nauwelijks ge
noeg voor een gesprek. Het werd
dus gebarentaal of gebruik maken
van de tolken om de kennismaking
vlot te laten verlopen. Voor de kin
deren was er ook een tas weggelegd
van het Olympos zwembad en dat
en nog vele andere geschenken,
zoals een zakrekenmacnientje, wer
den met verbazing aanvaard.
Ondertussen vernamen we dat een
van de weeskinderen niet was kun
nen meekomen en dat men ook ge
zorgd had voor een vervanger. De
kleinste van de kinderen kwam te
recht bij de familie Moortgat. Wij
konden dank zij Persprijswinnaar
Ion Mircea Damian even praten
met Marinela Ionica die bij raadslid
Hennie De Baets zou verblijven.
Marinela, geboren op 15 mei 1974,
vertelde dat ze thuis nog drie klei
nere zusjes had. Zij verbleef in het
internaat te Humulesti, een dorpje
van 6 000 inwoners dat deel uit
maakt van Tirgu Neant.De kinde
ren werden bij lot aangeduid, zo
vertelde ze. "We vertrokken om
5.00 uur 's morgens op 10 april met
een echt gammele bus tot aan de
Hongaarse grens". Voor velen was
dit de eerste echte busreis. De tocht
nam heel wat uren in beslag. En
daar aan de grens stond de Belgi
sche bus te wachten."Wat een ver
schil van vervoermiddel" aldus Ma
rinela die een flink uit de kluiten
gewassen meid was die zegde hele
maal niet moe te zijn. Honger had
Een doen.
>e meeste kinderen maakten ken
nis met nieuwe etenswaren. Over
bananen hebben we het al gehad.
Maar witte chocolade, die kon toch
niet bestaan. Het laatste stukje kaas
werd pas genomen toen bleek dat er
in de rijk gevulde ijskast nog vol
doende voorraad was en op tafel
slechts enkele plakjes waren gelegd.
En het middagmaal in het Vader
land was ook aleen episode op zich
zelf. Eten met mes en vork, een hele
opgave voor vele van de kinderen
zeer nabij werden betrokken. Men
zag de Roemeense weesjes zo open
bloeien op het podium. Papa Cnicc
gebruikte dan ook de universele)
taal van de gulle lach die iedereen
begrijpt, zonder woorden. Het moefi
gezegd dat ook de Roemeense kin- Ak
deren zich niet onbetuigd lieten en! jn
zelf voor een geslaagd optreden!
zorgden. Een typische vo"
hun streek met vreemd uitzieni
dieren, maar gebracht met het en y(
toesiasme en dankbaarheid die al-!
leen kinderen eigen zijn. Ondertus
Dendermonde. Roemeense showavond. Van de gelegenheid werd gebruik gemaakt om Roemeens handwerk te ton
(foto Piet Hermans)
ze evenmin en dorst ook al niet,
maar het glaasje fruitsap dat haar
werd aangeboden, leek wonderwel
goed te smaken. Over België had ze
op school al wel gehoord, maar erg
veel was dat niet. Zij vond dat de
ontvangst vriendelijk en gul was. En
over onze levenswijze"die is totaal
verschillend" zo zei ze maar of ze
beter was, daar over velde ze liever
geen oordeel.
Opvallend was dat de kinderen nog
al vreemd opkeken toen de pleeg
ouders hun drie zoenen op ae wa
gen gaven bij wijze van begroeting.
In Roemenië heersen andere be
groetingsvormen. Zo overkwam het
verbaasde Dendermondse ouders
dat hun pleegkind hen een handkus
gaven. Sommige vrouwen waren
daarover in de wolken en waanden
zich heel even in de tijd van de ro
mantiek. Zo zie je maar.
Dendermonde. Roemeense showavond. De kinderen uit Roemenië zorgden door een geslaagd optreden in typische
klederdracht (foto Piet Hermans)
Vele verhalen
Daarop werden de kinderen mee
naar huis genomen voor een welge
komen nachtrust. En vrijdag werd
een druk programma aangevat. Van
zwemmen in het Dendermonds
^wembad kwam niet zoveel in huis.
Blijkbaar schrok dat de jonge be
zoekers een beetje af. Vele ouders
maakten van de gelegenheid ge
bruik om met de kinderen de stad te
gaan verkennen en om nieuwe kle
ren te gaan kopen. Want in de rug
zakken en draagtassen was inder
daad niet zo gek veel aan kleding te
terug te vinden. Daarover deden
heel wat verhalen de ronde. Maar
ja, men leeft ginds nu eenmaal niet
in een wereld van lukse zoals hier.
Sommigen hadden nauwelijks het
nodige ondergoed bij. Een short om
de strandvakantie in Spanje door te
brengen, dat was helemaal het
einde en was in geen enkele reiszak
terug te vinden. Het werd dus inko-
Dendermonde. De Roemeense weeskinderen werden in de Ros Beiaardzaa
door de gastouders opgewacht (foto Piet Hermans)
die dit nog nooit eerder hadden sen maakten Paul Roelandt, Natas-
moeten doen. Kortom, een nieuwe ha Peeters, Paul Severs, Ignace, Ed
en alles behalve eenvoudige wereld dy Govert en vele anderen hun op-
openbaar zich. wachting. Onze Vlaamse artiesten
Zo werd het programma punt voor bewezen nog maar eens dat ze een
punt afgewerkt. Vrijdagnamiddag hartvangoud hebben en dat men op
was het hele gezelschap te zien aan hen steeds een beroep kan doen'
het Donkmeer en zaterdag stond voor het goede doel. Het dankbare
een bezoek aan een pretpark op het en entoesiaste publiek dankte hen
programma met een daverend applaus na elk
optreden.
Vedettenshow Zondag was het tijd om uit te blazen
en maandag trok het hele gezel-
Zaterdagavond was heel wat volk schap naar de Antwerpse dieren*
opgekomen voor de steunavond in tuin. Dinsdag was het moment aan»
de sporthal van Appels waar een gebroken om afscheid te nemen,
pleiade aan vedetten voor het goe- Want dan stond de bus klaar met
de doel zou optreden. Presentator bestemming Spanje waar de Roe-
Jo De Bock werkte zich in het zweet meense weeskinderen zullen ver-
om ze allemaal voor te stellen. Van blijven tot 28 april. De dag nadien
Eddy Wally tot de meisjes van zijn ze opnieuw heel even in Den-
Dansgroep Eos, van Peter Spring- dermonae. Om nog een massa ge
field tot het Dendermonds lachka- schenken op te laden die er onge-
baret. Al hadden de kinderen het twijfeld zullen klaarliggen. Dat
meest van al deugd aan clown papa Dendermonde en omgeving met de-
Chico die de harten veroverde van ze weeskinderen begaan is, zoveel is
iedereen en een spetterend num- duidelijk geworden,
mer bracht waarbij de kinderen van
I
