Voetbal: een
Brouwerij Van Roy
te Wieze:
kwaliteit en traditie
sedert 1866
■■■MIR 'if
Erwin Vanhoucke
naar V.W. Hamme
E. Aalst
Jean-Paul Van Liefferinge
wordt jeugdkoördinator
Ml
te
1 iET* «11*
30 -18.5.1990 - De Voorpost
VOETBAL
V.W. Hamme heeft met Erwin Van-
houcke een tweede voetballer aan
geworven. Hij is 25, vertolkt een
aanvallende rol en was vier seizoen
aktief bij Evergem. De overeen
komst met Hamme overlapt één
seizoen met optie.
Eerder al werd Rik Van De Velde van
Wielsbeke overgenomen.
E.G.
De 42-jarige Jean-Paul Van Liefferinge is niet langer provinciaal jeugdtrainer.
Zijn job bij de Belgische Voetbalvond gaat hij ruilen voor een nieuwe funktie
bij de tweede klasser E. Aalst. Hij wordt er jeugdkoördinator, met als
extra-opdracht de nieuwe trainer Lazlo Fazekas te helpen met de voorberei
ding van het fanionteam op het terrein. Vier jaar geleden werkte hij ook reeds
onder het sportief bewind van Fazekas. Voor de huidige industrieel ingenieur
bij het Ministerie van de Vlaamse Gemeenschap wordt het alleszins een nieuwe
opgave, alhoewel hij met spijt in het hart de jeugdprospektie in de provincie
Oost-Vlaanderen vaarwel zegt. De voetbalbond laat een cumul van een
betaalde trainersfunktie en een job bij een ligaploeg niet toe.
Vie
decennium hun beginstadium hebben gekendnu stilaan naar bun hoogtepunt toegroeien.
Vooreerst is er de verregaande vercommercialisering van het spelletje met de bal. Voor clubs die niet over de vereiste
stevige steun van sponsors of ander weldoeners kan beschikken, wordt het steeds moeilijker om zich met een zekere
kans op succes op de transfermarkt te begeven. Een speler als Van Basten, die minder dan driejaar geleden nog
op de transferlijst stond voor 70 miljoen BF (gekwetst, dat wel) zal nu gemakkelijk het zesdubbele kosten. Niet
verwonderlijk dus dat de grote kanjers allemaal naar het Zuiden vertrekken, waar het zoveel beter verdienen is.
Het nog steeds in grote drommen opdagende publiek aldaar eist sterren, en is bereid om er de kosten van te dragen.
In een land als Italië is het voetbal dikwijls de enige uitweg uit een troosteloos bestaan (vooral in steden als Napels
danHet is trouwens zeer opvallend welke vruchten die Italiaanse "talentenjacht" beeft opgeleverd dit jaar. In twee
van de drie Europese Bekers gaat de coupe al naar een Azurriploeg (Sampdoria bij de Bekerwinnaars. Juventus
in de Uefacup). Toppunt is echter wel dat AC Milaan in de Beker der Bekerwinnaars ook nog vertegenwoordigd is
(speelt de finale tegen de Portugese superploeg Benfica), zodat dit seizoen een triomftocht kan worden voor de
Italiaanse clubs. Spelers als Francescoli, Allofs en Van Basten zijn zo astronomisch duur geworden dat de
kandidaat-kopers bij een eventuele transfer noodgedwongen beperkt blijven tot de rijkste Italiaanse clubs,
uitzondering gemaakt voor Real Madrid en Barcelona. Zelfs de kapitaalkrachtigste club uit België, Anderlecht, toch
ook geen groentje op de internationale spelersmarkt, moet de topspelers aan zich laten voorbijgaan. Nu we toch
in België aanbeland zijn, kunnen we het net zo goed even hebben over de situatie hier. De ettelijke miljoenen die
voor Degryse en Van der Linden zijn neergeteld, bewijzen eens te meer dat een ploeg als Anderlecht een zo stevige
stempel op de markt drukt, dat het gewoonweg de beste spelers van de concurrerende teams opkoopt.
En hoewel deze topspelers nog niet echt hun vereiste rendement hebben gehaald (vooral Van der Linden dan), staan
ze niet meer in dienst van Anderlechts concurrenten, Antwerp en Club Brugge. Ook het geval De Mos moet in die
optiek bekeken worden. De wet van vraag en aanbod speelt in het voetbal meestal in het voordeel van de ploeg met
de meeste kapitaalkracht. Toch kunnen ploegen als Mechelen, Brugge en Antwerp zich toch ook nog stevige spelers
aanschaffen, zodat door een gelukkige samenloop van omstandigheden Anderlecht al eens van de titel kan worden
gehouden (zoals dit seizoen is gebeurd met Club Brugge, zoals we allen weten). Hoewel Italiaanse clubs schijnen
te bewijzen dat men wél een ploeg bij elkaar kan kopen, wordt dit in België dus niet echt bevestigd (de Italianen
hebben natuurlijk ook erg sterke autochtone spelers, zoals een ViaUi of een Mancini). Voor een middenmotor wordt
bet echter steeds moeilijker om valabele spelers op de kop te tikken (klinkt net als een veiling niet.'). Door hel gebrek
aan financiële spankracht zijn de keuzemogelijkheden voor deze ploegen beperkt: voorerst moeten zij het hebben
van een goede jeugdwerking (SC Lokeren is daarvan een mooi voorbeeld), waar meestal eigen spelers gevormd
worden voor de eerste ploeg. Daarnaast gaan deze clubs ook op zoek naar onbekend voetbaltalent, de laatste jaren
steeds meer op Afrikaans grondgebied. De reden biervoor is eenvoudig: de dikwijls zeer begaafde spelers (meestal
zeer technisch aangelegd) stellen weinig eisen, en zijn dus voor een prikje te koop. Dat veel van die zwarte voetballers
hier gewoon niet aan de bak komen, zal de clubleiders een zorg wezen. Dan hadden ze maar niet naar hier moeten
komen, bedenken deze sociaalvoelende wezens.Spelers die het dan wel maken, denk maar aan Kalusha. worden
dan ook weggekocht door grote ploegen als PSV. Zolang spelers behandeld worden als slaven, en de voelbalmarkt
in het algemeen een doorslagje is van de internationale geldmarkt met al zijn haaien, zullen we de weg blijven
opgaan die we de laatste jaren zijn ingeslagen. Daarom ook dat een initiatief als dat van Van Rossem zo geslaagd
is: enerzijds toont het de belachelijkheid van het systeem zoals het nu bestaat aan en anderzijds zou zijn idee een
verbetering betekenen voor de gemiddelde voetballer (vereenvoudigd komt het hierop neer dat Van Rossem een
aantal spelers wil kopen, die hij dan uitleent - verhuurt zeg maar - aan belangstellende clubs). Zo is de voetballer
tenminste verzekerd van een inkomen. De belangrijkstejunctie van de enorme transferbedragen is toch de volgende:
de mensen laten geloven dat voetbal bigger than lifeis, hen met andere woorden een droom aanbieden (om
dezelfde redenen worden ook in defilmwereld dergelijk astronische bedragen betaald). Voetbal wordt meer en meer
(want het is dat natuurlijk altijd geweest) een vlucht uit de realiteit voor de supporter, een escapistisch festijn. De
voetballers zoals ieder ander werknemer een bon uitbetalen zou dan ook neer komen op heiligschennis.
Supervoetballers horen behandeld te worden als helden, meer nog, als een soort van twintigste eeuwse goden. Deze
idolatrie neemt de laatste tijd steeds vervaarlijker vormen aan. Het is wachten op de eerste spor(figuur die zich
kandidaat stelt voor een presidentschap... Dat politiek en sport onbsmakelijk met elkaar verweven zijn, weet nu
zelfs de grootste naïeveling. De twee zijn eigenlijk altijd met elkaar verbonden geweest. Het komt de leidende
politieke klasse natuurlijk goed uit, dat er zoiets als sport bestaat (het waarom laten we over aan de begrijpende
lezer). Het beste bewijs voor deze stelling is natuurlijk de Olympische grap: sedert haar ontstaan in 1896zijn deze
spelen steeds getroffen door boycots, aanslagen en meer van dal fraais. De spelen van '88 in Seoel vormden daarop
weliswaar een beperkte uitzondering, maar u mag niet vergeten dat op die spelen ook de commercialisering van
de Olympics is begonnen, een evolutie die zich op de volgende, in Barcebna gehouden verbroederingssessie, nog
zal doorzetten.
Het meest markante raakpunt tussen voetbal en politiek is toch ml het hooliganisme. Nog steeds zijn we ervan
overtuigd dat het veel te simplistisch is om te stellen dat de clubs verantwoordelijk zijn voor bun gewelddadige
supporters. Ook zonder het voetbal (natuurlijk een zeer hypothetische situatie) zouden bepaalde groepen in de
maatschappij zich genoodzaakt voelen op een gewelddadige manier te handelen. In een vorig artikel hebben we
al gesteld dal de oplossing ligt in hel verbeteren van de levensomstandigheden van die groepen. We zijn er ons van
bewust dal een meerderheid van de bevolking geboft in een repressieve aanpak van dit probleem, maar men dient
toch te beseffen dat geweld enkel geweld oproept, en dat dit niets, maar dan ook niets opbsl (er zijn bijvoorbeeld
ook mensen die gebven in de doodstraf, terwijl toch al onomstotelijk bewezen is dat er geen verband bestaat tussen
die doodstraf en de criminaliteitscijfers, m.a.w. het al dan niet instandhouden van de doodstraf heeft geen enkel,
zelfs geen afschrikwekkend, effect).
Wat op de laatste speeldag in Antwerpen en Mechelen is gebeurd, roept dan ook eens te meer vrij ernstige vragen
op: kan het dat supportersorganizaties zich zo duidelijk profileren als sympathiserend met een politieke groepering?
Is het nog wel verantwoord zogenaamde risicowedstrijden te spelen (waarom ze niet eenvoudigweg van de kalender
schrappen)? Wie is verantwoordelijk voor de kosten van de ingeschakelde ordehandhavers?
De centrale vraag is dan ook. hoe kan men het voetbal blijven verdedigen, wetende dat het dergelijke excessen met
zich mee brengt' Na het nu at vijfjaar geleden Heizeldrama. is voetbal nooit meer hetzelfde geweest. Het was daar
op die bloedige woensdagavond, dat het failliet van alles wat menselijk en redelijk was, op een dergelijk brutale
manier werd bbotgelegd. Ondanks het feit dat men op de hoogte was van ettelijke tientallen doden, liet men de
van jewelste hadden kunnen aanschouwen) kon men toch onmogelijk teleurstellen? Deze lichte simplifikatie
(achteraf bleek dat de ordehandhavers vooral de verdere escalatie van de vervaarlijke supportershorden wilden
voorkomendient vooral om duidelijk te maken hoe idioot de prioriteiten van hogerhand wel zijn. Nee, men moet
het voetbal niet afschaffen omwille van het hooliganisme, maar men moet het gewoon kleinschaliger gaan
aanpakken. Minder pbegen, minder geld. minder ordehandhavers, minder big business dus: dat lijkt ons de enige
manier om uit de malaise te komen. In ieder geval zal op de komende Wereldbeker toch duidelijk worden op welke
manier de overheid bet probleem van het hooliganisme wil aanpakken. Op het verre Sicilië (ben niet helemaal zeker
- kan ook Sardinië) zal dan het gevreesde duel uitgevochten uvrden tussen de twéé meest gewelddadige
supportersgroepen, de Engelse en de Nederlandse. De maffia zal haar oogjes nogal opentrekken.
Tom DE BACKER
van vc
*1
Bier behoort lot de meest van
zelfsprekende dingen van elke
dag. Niemand denkt bij het
openen van een flesje uit de koel
kast aan de lange en precieuze
fabrikatieperiode die eraan is
voorafgegaan. Hoe groot de
dorst ook is, weinigen vermoe
den dat brouwen een kunst is,
een kunst gebaseerd op traditie,
voortdurende verfijning en vak
manschap.
De Brouwerij Van Roy te Wieze,
één van de laatste Oostvlaamse
zelfstandige brouwerijen, be
heerst die kunst al meer dan een
eeuw.
Toen Petrus Jozef Van Roy in
1866 te Wieze zijn landbouwbe
drijf omvormde tot een brouwe
rij en daarmee een nevenaktivi-
teit tot hoofddoel maakte, ont
stond het familiebedrijf NV R.
Van Roy Cie.
Toen Petrus Jozef Van Roy in
1907 overleed kwam de brou
werij in de bevoegde handen van
zijn zoon Raymond. De brouwe
rij had toen nog een lokaal karak
ter maar door ae volharding, het
vakmanschap en de kommercië-
le aanleg van Raymond Van Roy
oversteeg het bedrijf de plaatse
lijke grenzen en werd een van de
modernste familiebedrijven van
het land.
De omzet van een brouwerij
wordt gemeten aan de storting
van grondstoffen. In 1914 be
droeg die 80.000 kg en ondanks
WO I was die in 1921 gestegen
tot 230.000 kg. Dan begon de
grote doorbraak.
Reeds in 1932 werd de storting
van 1.000.000 kg gevierd (met
bier uiteraard). Ondertussen was
men ook aan diversifiëren gaan
denken en in 1932 bracht de
brouwerij een hoge gistingsbier
op de markt, de 'Royal Ale'. Deze
jonge telg kende een sukses zon
der weerga.
Ondertussen ging het met de
brouwerij steeds maar in stijgen
de lijn. In 1939 werd een stor-
tingscijfer van 1.396.000 kg be
reikt.
Tijdens de tweede wereldoorlog
kwam een dieptepunt. Toen
werd amper 226.233 kg gestort
maar de brouwerij was zo le
venskrachtig dat zij reeds in 1948
het vooroorlogse peil bereikte.
De heer Raymond Van Roy, de
drijvende kracht achter deze stei
le opgang, was ondertussen ook
26 jaar burgemeester van Wieze.
Hij overleed echter te Munchen
in 1951Weer werd een nieuwe
periode ingeluid. Als waardige
opvolgers zetten de heren Jan en
Willy Van Roy zijn levenswerk
verder. In 1955 werd de
2.000.000 kg storting overschre
den om in 1976 een rekordstor-
ting te bereiken van 4.312.000
kg-
Wereldwijd
Momenteel wordt het bedrijf ge
leid door de heren Jan en Willy
Van Roy, Paul Van Vinckt en E.
Eeman en zij kunnen in deze kri-
sistijd een storting van ongeveer
3.000.000 kg handhaven.
Dat kan alleen maar door het
nemen van talrijke iniiatieven om
de groei en de afzet van de brou
werij te verzekeren. Daarom
werd het produktengamma be
stendig uitgebreid volgens de
zich steeds wijzigende behoeften
want ook het bier is onderhevig
aan veranderingen van smaak of
modetrends. De laatste jaren bij
voorbeeld zijn de luxe- en streek-
bieren erg in trek.
Op dit ogenblik bestrijkt het gam
ma 11 biersoorten, gaande van
tafelbieren tot luxebieren. Al de
ze biersoorten worden met even
veel zorg voor de kwaliteit bereid
en dat werd fel geapprecieerd
want de export naar Frankrijk,
Nederland, Italië, Spanje en an
dere landen werd een groot suk
ses. Zelfs naar het Miaaen-Oos-
ten werden belangrijke leverin
gen gezonden. Momenteel be
slaat de export 30% van de totale
afzet.
De kwaliteit van het 'Wieze-bier'
werd officieel erkend toen het de
eretitel 'beste bier van de
Benelux' meekreeg.
Ondertussen levert de zuster
maatschappij NV Koningsbron
nen te Brakel water en frisdran
ken.
De expansie 'van de Brouwerij
Van Roy had zeker haar invloed
op de tewerkstelling. Ondanks
een ver doorgedreven automati
sering werken er nog ongeveer
125 mensen in de brouwerij en
haar nevendiensten.
Een rijk gamma
Naast de tafelbieren (blond,
bruin, Dorpsbier, TV, Export)zijn
er de luxebieren.
Best bekend bij ons is de Wieze
Pils, een pilsener type van zeer
hoge standing met een bijzonder
karakter. De edele grondstoffen,
speciale zorg, aandacht en vak
kennis waarmee deze pils wordt
gebrouwen, maken er een bui
tengewoon fijn kwaliteitsprodukt
van.
De jongste telg in de Wieze-fami-
lie is een echt natuurbier dat 'in'
is. Fitt, een alkoholarm bier,
heeft niettegenstaande alles, de
karakteristiek*
viin een 'vol lage gistingsbier met
een uiterst verfrissend gevoel.
Ondervinding en studie hebben
een 'Fitt' opgeleverd met een
perfekte harmonie, waarop de
meest ervaren expert terecht
'grote onderscheiding' kan plak
ken.
De Christmas is een
'troetelkind' van hoge gisting,
ambachtelijk gebrouwen en
langdurig gerijpt om uw ein
dejaarsfeesten een warme en ge
zellige sfeer te geven. Zacht als
fluweel, met een hoog alkohol-
gehalte, brengt dit donkerkleurig
bier iedereen in vervoering. Kort
om een 'geneugte' van grote
klasse.
Topkwaliteit is ook Salvator. Het
is een abdijbier, lang gerijpt, met
een zeer fijn aroma, volmondig
en ...enig in afdronk. Het geheim
ligt in het oorspronkelijk recept
en prima grondstoffen.
Een oude bekende is de Royal
Type, een verkwikkend
bovengistingsbier met Engelse
flair gebrouwen, wat resulteert in
een amberkleurig bier met een
diepe, zuivere en volle smaak.
Iets voor fijnproevers, wanneer
smaak een kunst wordt...
Het stokpaardje van de brouwerij
is de Upper 19, een bier van rijke
hoge gisting, ambachtelijk ge
brouwen met als resultaat een
smaakvol en persoonlijk karak
ter. Een delikatesse dus waarvan
de oorsprong wortelt in een ver
verleden.
De Wieze Kriek is een verankerd
begrip, werkelijk verbonden aan
de brouwerij, gebrouwen met de
beste echte, onvervalste,
Ie Brusselse Lambic,
fraaie natuurlijke kl<
persoonlijkheid die d*
vente kenner tot
dwingt. De Kriek is st
en delikaat en zeker
denken uit het gamml
Faro Extra is een sp
met sterke ondergrond. Het is
vervaardigd met donkere super-
kwaliteitsmouten en zoals het
hoort...een traditionele lange rij
ping. Het gevolg hiervan is een
lekkernij voor een 'stevige' genie
ter. Een uitblinker van formaat!
Je hoeft dus helemaal niet ver te
gaan om te genieten van de lek
kere dingen des levens. Al deze
voortreffelijke biersoorten zijn te
verkrijgen bij elke drankenhan
del die naam waardig. Niet eens
zo ver van u vandaan. Het loont
de moeite om eens op ontdek
kingstocht te gaan in bierland en
kennis te maken met de buiten
beentjes van onze nationale
eigenschappen drank. Een pittige ervaring!
