19de Honky Tonk Jazzfestival kleur- en sfeerloos
Auteurs van beste jeugdboeken gelauwerd
Dendermonde onder de voet gelopen door jeugdige lezers
3-14.9.1990 - De Voorpost
Jet Dendermondse jazzfeest in Wieze. De meeste Dendermondenaren
sullen er niet van wakker gelegen hebben. De jazzliefhebbers al evenmin;
ndien ze maar hun portie lekkere jazz kregen, waren ze al tevreden. De
■feerzoekers hoopten dat de Oktoberhallen best gezellig zouden worden.
De organisatoren kon het voor de eerste keer geen moer schelen wat voor
veer het zou worden. De Honky Tonkleden kregen als gepriviligieerden
«upplementair "A Night in New Orleans" beloofd. De Honky Tonksekreta-
-is hoopte veel nieuwe leden te werven. De penningmeester hoopte op een
Jinke bonus zodat de Bunkerkoncerten een prestigieuze agenda zouden
krijgen.
ledereen hoopte op een suksesrijk, spetterend, goed georganiseerd, sfeer
rijk en gezellig festival: het moest - na een onderbreking van één jaar - de
start worden van een suksesrijke tweede jeugd...
De immense Halle A, waar het gro-
e podium stond opgesteld, oogde
jm 14.45 uur veelbelovend: ruimte
sat, gemakkelijke tafels en banken,
•uime tapmogelijkheden, een eet-
;tand die er zijn mocht, imposante
icht- en klankapparatuur. Aan de
sijkanten standjes met allerlei:
V.V. V. Dienst Toerisme ver weg in
;en hoekje (zich goed bewust dat de
Ros Beiaardommegang voorbij
was). Amnesty International (goed
gedokumenteerd maar weinig aan
trekkingskracht uitoefenend op het
publiek), Lotto (met allerlei pro
motionele gadgets), een summiere
tentoonstelling (waar het heerlijk
toeven was, alleen al maar om nog
eens te zien wie in het rijke verleden
ons zo enorm wist te entoesiasme-
ren).
Halle B was zelfs echt gezellig ge
maakt voor de houders van een
"Privelege Card", die vanaf 20 uur
gezellig zouden kunnen genieten
yan een onvervalste "Night in New
Orleans".
Na een eerste "inspektieronde" (en
ik zag dat het goed was...) en een
bezoek aan de ticketstand (nog
steeds héél demokratisch 3 bonne
tjes voor 100 fr.!) namen we plaats
aan een der tafels, zowat halfweg de
zaal, kochten een eerste koffietje en
lazen de krant... Het publiek en de
muzikanten mochten komen!
Middagprogramma met Deep
Creek Jazzuits, Bart Peeters The
Mosuses en Blue Blot
De ondankbaarste taak op een fes
tival is uiteraard altijd weggelegd
voor hen die eerst geprogrammeerd
staan. Toen "Kilimandjaro"-pre-
sentatrice Manuela Van Werde om
15.15 uur het festival opende, wa
ren ongeveer een vijftigtal toe
schouwers/toehoorders present,
Honky Tonkpersoneel natuurlijk
niet meegerekend. The Deep Creek
Jazzuits mochten dus de 19de editie
losblazen. Ze deden het op een pro
fessionele wijze, zonder verrassin
gen, technisch allemaal behoorlijk.
Maar krijg er maar eens de sfeer in
met zo'n massa...
Bart Peeters en The Radio's moes
ten het jonge volkje trekken. The
Radio's waren echter herleid tot
Robert en Ronny Mosuse. Peeters
is een entertainer, weliswaar niet
altijd zo erg geïnspireerd, maar zijn
humor zal het jonge volkje wellicht
wel aanspreken. Alleen dat jonge
volkje was er duidelijk niet. Welke
jongere telt 300 fr. neer voor drie
kwartiertjes Bart Peeters, indien de
rest van het programma hem niet zo
veel zegt? Gelukkig waren er nog de
beide Mosuses, die duidelijk over
serieuze muzikale kwaliteiten be
schikken. Soms echt rockend, soms
in verstilde close-harmonystijl
bloemleesden ze in hun eigen re
pertoire maar ook covers, van o.m.
The Beatles, zijn hun niet vreemd.
Het werd een leuk optreden maar
van jazz hebben deze drie duidelijk
toch nog niet zo veel kaas gegeten.
Blue Blot, aangekondigd als dé Bel
gische bluesrevelatie van het ogen
blik, wist deze faam toch duidelijk
waar te maken. Hun mengeling van
blues, latin en fusion getuigt van een
eigen kreativiteit die soms indruk
maakt.
Erg stevig werk dat, op een beter
uur geprogrammeerd, toch meer
moet kunnen losweken bij een tal
rijker publiek. Vooral zanger Luke
Walther jr. en saksofonist Lenny
North maakten indruk!
Vroegavondprogramma een
"Dendermonds" onderonsje
De scharnier tussen middag- en
nieuw repertoire. Niet uitsluitend
meer New Orleans, de keuze is ge
varieerder geworden, de musiceer-
die op alle tafels in de Oktoberhalle
lag: "Vrijdagmorgen kreeg het
Honky Tonk-bestuur vanwege het
Dibango-management uit Frankrijk
het ontgoochelend bericht dat we
gens een plots sterfgeval in zijn fa
milie Manu Dibango onmiddellijk
moest terugkeren naar Kameroen.
Het Honty Tonk-bestuur stond
hier voor een absoluut voldongen
feit. Wij zijn echter gelukkig en fier
in laatste instantie een vervanging
op wereldniveau te hebben kunnen
realiseren, nl. "Mamady Keita
Sewa Kan", een wereldvermaarde
groep uit Guinea van percussionis
ten en danseressen. Het publiek zal
stijl eveneens. De kollektiviteit echt tevreden zijn met deze groep."
heeft de bovenhand. Iemand die in Tot zo ver de Honky Tonk-medede-
dit gezelschap duidelijk tot ontbol- |jng.
stering komt is trompettist Bruno
Van Acoleyen, die op weg is een
grote te worden! Het zal niemand in
de zaal verwonderd hebben dat The
Jeggpap N.O. Jazzband reeds voor
de 19de keer op de affiche prijkte.
Het zal zeker ook niemand gespe
ten hebben. Integendeel...!
En dan Norbert Detaeye and
Friends, ofte akkordeonist Kristof
Steenhaut, gitarist Stef Minnebo en
bassist Frans leven. Norbert is stil
aan geëvolueerd naar het meer in
tiemere genre met muziek from the
deep south. Een pianist-vokalist die
bij ons zijns gelijke niet heeft. Jam
mer dat zijn performance eigenlijk
toch wel beter tot zijn recht komt in
de beslotenheid van een klub dan in
een immens grote bierhalle als in
Wieze. Al blijft de muziek, de songs
even degelijk en indrukwekkend,
het huidige Norbert-repertoire
heeft sfeer nodig, die van een bun
ker of van the moon over
V.P.... Toch mooi!
Door deze wijziging werd ook de in het Sacrosancti wat speciaals zou
volgorde van de optredens aange- te beleven zijn. Een programma was
past en trad Otis Grand op vóór er inderdaad niet - deze belofte
"Het Geluid der Vreugde". We werd tenminste nagekomen. Om al-
kunnen niet beweren dat we het lerlei redenen - maar vele hiervan
volledige optreden van de "Gui- had men met een minimum aan ge-
neeërs" volledig hebben bijge- zond verstand kunnen voorzien-
woond. Wat we echter tot 02.30 uur waren de optredens, "gepland" van
hebben meegemaakt, was niet di- af 20 uur, van The Cotton City JB,
rekt wat je jazz of zelfs maar indruk- The Rudy Balliu's Society Serena-
wekkend entertainment kon noe- ders en The Jeggpap N.O. JB, bijna
men. De zes perkussionisten die wij onmogelijk in Halle B; enkele me-
hoorden en bezig zagen, brachten ters verder was er ook nog iets als
een wel erg kommerciële show die Halle A. Voeg hierbij dat de per-
zelfs met autentieke Afrikaanse soonlijke gevoeligheden tussen de-
muziek weinig vandoen had. Het is ze drie bands nogal delikaat zijn, en
dan ook niet verwonderlijk dat Hal- je weet het wel. Als je geen ijzerster-
Ie A voortijdig meer dan halfleeg ke afspraken hebt, dan riskeer je je
liep...
het ongenoegen op de hals te halen
van heel velen. Wat goed bedoeld
was als klantenbinding voor de klub
(en we kunnen H.T. in verband
hiermee geen ongelijk geven), werd
uiteindelijk een echte flop: tijdloos
was het zeker (de eerste band begon
er te spelen rond middernacht!),
sfeer was er ver te zoeken. En het
"organisatorenwerk"...
Een goed idee, dat echter organi
satorisch vakkundig verknoeid
werd!
Lebbeke. Jazzfestival. The Rudy Balliu 's Society Serenades (foto Guy)
Lebbeke. Jazzfestival. Deze groep die Manu Dibango verving, oogstte enorm
veel sukses bij het publiek (foto Guy)
Halle B en "A Night in New
Orleans"
Uit de Honky Tonk Info nr. 5 van de mmÊÊÊM
17de jaargang - sept. '90 leerden
we: "Er valt (in Halle A, nvdr) een
klein slop. Op dus naar de New
Orleans-Bar in Halie B. Hier zitten
wij in de Decaturstreet, een belang
rijke straat in de aantrekkelijkste Tcö/jc&c. Jazzfestival. Otis Grand aan
stad van de wereld... En... hier is fiet wer^ toto QUyj
geen programma. Hier is alles tijd
loos. Hier is alles sfeer. Let toch op.
Alles verloopt hier natuurlijk mooi
in funktie van het hoofdprogram- Quo vadis, Honky lonk.
ma. Maar dat is organisatoren- Wij hopen, met de organisatoren,
werk."... dat ze uit de kosten komen. Dan is
I have a dream... Niet alleen Martin dit tenminste al een zorg minder
Luther King maar ook Willem Els- waarover men zich de kop moet bre-
schot wist al dat tussen droom en ken.
daad... Inderdaad! Laten we het Voor ons, en het was het 19de jazz-
even over de realiteit hebben. Je festival dat we bijwoonden, was de-
moest lid zijn... of worden. Een ze editie zowel op muzikaal als op
kleine honderd personen gaven zich organisatorisch gebied een echte te-
aan de ingang van Halle B, bij Aimé genvaller, misschien wel de zwakste
en kroost op, als lid in de hoop dat uit de hele serie. Over de organis-
Lebbeke. Jazzfestival. Dansen is onze
regel wel (foto Guy)
atorische problemen hebben we het
eerder reeds gehad. Hét probleem
ligt volgens ons in de programmatie.
Je kunt maar sukses hebben als fes
tival, indien je ook een duidelijk
profiel hebt; de voorbeelden hier
van - ook in Vlaanderen - zijn le
gio. Het gaat niet meer op een
beetje Peer te zijn, een beetje Tor-
hout-Werchter, een beetje Sfinks,
een beetje Bruzzle en ook nog een
beetje Honky Tonk. Je kunt niet
tegelijk mikken op de jeugd, op de
bluesfanaten, op de liefhebbers van
Afrikaanse muziek, op het zuivere
entertainment én op de liefhebbers
van de oude-stijljazz. Niemand be
taalt gul enkele honderden franks
voor één optreden waarvan hij
houdt om er nog enkele andere zo
maar bij te nemen... Immers: wie
van blues houdt gaat naar Peer, wie
graag rockt naar T.-W., wie het ek-
sotisch wil naar Sfinks...
Wat zou dan wel het profiel zijn van
het Dendermondse Jazzfestival?
Misschien de oude-stijljazz? Honky
Tonk en oude stijl zijn immers syno
niem in Vlaanderen! Het trouwe
publiek van vijftien of tien jaar gele
den terugwinnen zal misschien een
hele klus zijn, eennieuw publiek
kweken eveneens. We kunnen ons
moeilijk voorstellen dat er in Honky
Tonk geen ideeën en mensen zijn
die dit op termijn kunnen waarma
ken...
L.
Lillian Boutté en de "vrienden"
Zeven jaar geleden wist ze ons op de
Flandriaboot onnoemelijk te impo
neren met het verstillende "He tou
ched me" en andere grandioze
nummers. Sindsdien is onze bewon
dering voor haar talent niet veran
derd!
Vorige zaterdag stond ze als eerste
vedette geprogrammeerd in het
laat-avondprogramma. Ze werd op
het podium bijgestaan door uiter
aard haar echtgenoot, de Hambur
ger (met hoofdletter!) Thomas
l'Etienne (klarinet en sax) en een ad
hoe ensemble, dat "zou samenge
steld worden met leden van The
Cotton City J.B. en The Rudy
Balliu's Society Serenaders". Over
de precieze samenstelling van de
begeleidingsband is tussen de
"friends" achter de schermen nog
aardig wat gebakkeleid. Ook tijdens
het optreden trouwens werden nog
aanpassingen in de samenstelling
doorgevoerd... En toch werd haar
optreden hét hoogtepunt van het
festival, daarover is iedereen het
wel eens. Met haar ongelooflijke
muzikaliteit, aanstekelijke sponta
neïteit en gevarieerd repertoire wist
ze, eigenlijk echt voor het eerst, de
typische festivalsfeer te kreëren,
waarop we al de hele dag wachtten.
Vermelden we nog dat Walt Win-
avondprogramma was voorbehou- dey en Norbert Detaeye degelijk
den aan de "Dendermondenaars" ieverden!
Om en bij de 800 kinderen uit heel Vlaanderen hebben zaterdagnamiddag sten" kregen was meer dan ver-
Dendermonde zo goed als bezet. Het hele stadhuis werd door hen in beslag diend.
genomen. De reden de uitreiking van de prijzen voor de beste jeugdboe- Geen plekje bleef onbezet in de Ros
ken. En dit keer jeugdboeken die de kinderen zelf hadden uitgekozen. Heel Beiaardzaal waar voor de negende
wat uitgeverijen waren present om de jeugdige en entoesiaste lezers te keer de titels van de beste jeugdboe-
voorzien van de allernieuwste informatie over hun uitgaven en de jongeren ken en de namen van hun auteurs
lieten zich niet pramen om die dokumentatie in ontvangst te nemen, werden bekend gemaakt. De Kin-
Vooral de jacht op foto's van de jeugdschrijvers leek ons biezonder groot der- en Jeugdjury's hadden al eer-
te zijn. En tussen al dat gewoel in, laveerden de enkele auteurs van der hun stemmen uitgebracht. Dit
jeugdboeken en probeerde hier en daar een leerkracht, een ouder of een jaar diende het sekretariaat liefst
bibliotekaris zich een weg te banen naar een volgende stand.
1700 geldige stembriefjes te verwer
ken. Dat betekent evenveel jonge
ren die de hele boekenlijst hebben
gelezen en ook besproken. Dat is
heel wat. De Kinder- en Jeugdjuty
heeft als opzet de kinderen hun ei
gen boeken te laten jureren en zij
doen dat aan de hand van een boe
kenlijst die zich beperkt tot Vlaam
sejeugdboeken en door Vlamingen
vertaald werk. Zo wil de Kinder- en
Jeugdjury dat ook de jongeren hun
mee werd het debuut van Linda
Van Mieghem bekroond. Het boek
werd uitgegeven door Standaard
Uitgeverij en is een verhaal dat het
midden houdt tussen een sprookje
en de werkelijkheid. Linda Van
Mieghem illustreerde haar boek
zelf. De eervolle vermeldingen in
deze kategorie gingen naar twee
boeken van Ed Franck "Wie wil
Wubbe weg en "Met de kont
tegen de krib". Beide boeken zijn
uitgegeven door Clavis Hasselt.
De groep van 10 tot 12 jaar telt de
meeste lezers en voor veel auteurs is
dit dan ook de moeilijkste groep.
Mare De Bel werd hier de laureaat
(hij was dat ook al in 1988) met zijn
boek "Blinker en de bakfietsbios-
koop" uitgegeven door Infodok
Leuven. Het is een gezellig en vlot
verhaal dat bol staat van de avontu-
- Jeggpap New Orleans Jazzband
en nadien Norbeft Detaeye en zijn
vrienden. Vóór de grote vedetten
hun opwachting maakten, moesten
de "huismuzikanten" van Honky
Tonk voor de massale toeloop naar
het festival zorgen.
Eerst Jeggpap. Wie hen een beetje
volgt, weet wel dat deze Jeggpap
niet meer dezelfde is als pakweg vijf
jaar geleden. Met trompettist Bru
no Van Acoleyen, klarinettist-sak-
sofonist Peter Verhas en trombo-
Otis Grand and his Dance Kings
Gitarist Otis Grand zou - samen
met Manu Dibango nadien - dé ve
dette van de avond worden. De man
kent de mogelijkheden van zijn in
strument en zorgt voor een degelij
ke performance met rhythm blues
maar wereldschokkend konden we
dit toch niet noemen: de man heeft
duidelijk meer technische bagage
dan echte kreativiteit in huis. En, al
was het in de klankenorgie mis-
Dendermonde. Een massa jongeren in het stadhuis voor de kinder- en
jeugdjury (foto Guy)
stem kunnen laten horen in de -ren en voor vele kinderen zeer her-
jeugdliteratuur. kenbare situaties beschrijft. Op de
tweede plaats eindige hier "De hui
lers" van Willy Schuysmans (uitge
geven bij Altiora Averbode) en op
Drie kategorieën de derde plaats eindigde een ander
boek van Mare De Bel"De kracht
Er zijn drie leeftijdskategorieën van Ajajatsoe" (uitgegeven door In-
voorzien 8 en 9 jaar, 10 tot 12 jaar fodok Leuven)
en 13 tot 15 jaar. In elke kategorie In de groep van 13 tot 15 jaar kreeg
liepen de eigen Vlaamse auteurs "Aan de andere kant van het Wa
rnet de prijzen en de eervolle ver- ter" van Nicole Boumaaza de eerste
nist Jan Van Wijmelbeke heeft Schien voor velen niet zo direkt te
een heel nieuwe frontline horen, een hecht geheel, een kohe-
rent ensemble op één lijn, is zijn
band ook niet zo direkt.
t.v.v. Joris, Dave en Bert. Norbert
Detaeye ging en Philip Hermans
kwam terug. Alleen Miel Leybaert
(drummer-Teader) en Paul Van den
Durpel (bass) bleven. Maar niet al
leen nieuwe gezichten, ook een
Geen Dibango, wel "Het geluid der
vreugde"
We citeren uit de H.T.-mededeling
Er werden niet alleen auteurs ge
lauwerd. De kinderen werden ook
op pad gestuurd in het centrum van
de Ros Beiaardstad met als op
dracht een zoektocht tot een goed
einde te brengen. En ook die op
dracht werd met het entoesiasme
eigen aan de jeugd aangevat. Ter
wijl de enen zich in de centrumstra
ten te pletter zochten naar de juiste
oplossingen op de gestelde vragen,
meldingen weg. Wat natuurlijk een
pluim is voor onze schrijvers en
voor het niveau dat ze weten te be
halen. En voor de zoveelste keer
werd door de jongeren een debu-
- hielden andere jongens en meisjes tant ontdekt. Dat gebeurde al eer-
zich bezig met het instuderen van der met Ed Franck, Mieke Vanpol,
dansnummertjes. Want de plechti- Bart Moeyaert, Paul Kustermans,
ge prijsuitreiking verdiende natuur- Mare De Bel, Nicole Boumaaza,
lijk ook enige luister. Bijgevolg werd Annelies Tock, Katrien Seynaeve
er ijverig geoefend op de luid klin- en Joop De Beeck.
kende muziek. Het resultaat, later Voor ae jongste groep (8 en 9 jaar)
op de namiddag, mocht gezien wor- was "Tovenaar Martij en de regen
den en het applaus dat de "artie- boogpoes" het beste boek. Daar-
prijs. Zij won ook al in 1983 een
prijs. Het bock werd uitgegeven
door het Davidsfonds en brengt de
lezer in kontakt met twee verschil
lende kuituren. De personages in
dit verhaal spreken de kinderen aan
door hun durf en doorzettingsver
mogen. De eervolle vermeldingen
waren in deze reeks voor "Vlucht
uit Belfast" van Roger Schoemans
(uitgeverij Altiora Averbode) en
"Vlucht over de grens" van Maria
Jacques (uitgeverij Altiora Averbo
de).
