Lebbekenaar Rik Wesemael
zeventig
■mBi rijf»
Beperkt parkeren
voor vrachtwagens
in bebouwde kom
Zangmaatschappij
De Leerzuchtige
Vrienden vierde voor
117e keer Sinte-Cecilia
Al gehoord van de Tuitjes'?
pIP
E?1k3M
Een kunstschilder die een fotografiefanaat werd
32-1.2.1991 - De Voorpost
Begin december van vorig jaar werd hij zeventig. Al decennia lang geniet
deze geboren Lebbekenaar, binnen en buiten de regio, bekendheid als
landschapschilder. Wie op een zondag Vlassenbroek aandoet kan hem
ontmoeten in zijn 'atelier' in de schaduw van het kerktorentje. Hij droom
de er ooit van in de richting 'dekoratie' karrière te maken, maar die drang
kon hij uitsluitend botvieren in het schilderen van publiciteitsaffiches voor
de Lebbeekse cinema Rio, zaliger.
Twaalf jaar geleden trad hij, ontevreden over de kwaliteit van zijn
vakantiedia's, tot de Lebbeekse fotoklub 'Ontspanner' toe. Meteen had de
mikrobe van de fotografie hem te pakken. En hoewel hij nog altijd
schildert, zou hij momenteel - mocht hij voor de keuze gesteld worden - de
schildersezel aan de wilgen hangen en in z'n doka kruipen. Of hoe een
kunstenaar evolueert.
Rik Wesemael is de naam...
Nonkel Oscar
Rik Wesemael werd te Lebbeke op
2 december 1920 geboren. Hij liep er
school in de gemeenteschool en
toog achteraf enkele jaren naar
Dendermonde, naar de
'Kolmojjen', zoals de Rijksmiddel-
bareschool toen genoemd werd.
Ik was een late roeping, herinnert
Rik Wesemael zich, ik was wel al
twintig toen ik met het schilderen
begon. Van huize uit waren ze bij de
Wesemaels huisschilders. 'Nonkel'
Oscar, de broer van vader, was ech
ter kunstschilder. Hij woonde in
Brussel.
Nonkel Oscar was wel niet de oud
ste, maar zeker geen dommerik en
zowat de patriarch van de familie.
Stak een probleem de kop op, dan
werd vaak gezegd: We zullen het
nonkel Oscar voorleggen. Die weet
beslist een oplossing... Op aanraden
van zijn Brusselse oom trok Rik
Wesemael overigens naar de Den-
dermondse akademie. Drie jaar
lang - één jaar zelfs in de namiddag
- volgde hij er de lessen. Tot de
oorlog uitbrak. Toen moest aan wat
anders gedacht worden: opeising,
de klandistiniteit.
Wat zijn tijd op de Dendermondse
akademie betreft, bewaart Rik We
semael bijzonder goeie herinnerin
gen aan Mare Macken, een Antwer
penaar die in 1939 de 'Prijs van
Rome' beeldhouwen won. Macken
werd later trouwens tegelijk ook le
raar tekenen aan de Rijksmiddelba-
reschool van Dendermonde.
Dekoratie
Eigenlijk, aldus de Lebbekenaar,
had ik veel liever de richting deko
ratie uitgegaan. Wat me toen enorm
boeide, waren de reusachtige affi
ches die bij de ingang van de biosko-
pen in de steden opgehangen wer
den. Die waren me een reis naar
Brussel waard.
Macken wist van mijn interesse en
op het eind van het schooljaar in de
akademie (de lessen stopten met
Pasen), stelde hij me de vraag of ik
geen interesse had voor het volgen
van de lessen aan het Instituut Van
de Velde te Brussel, een instituut
voor artistiek onderwijs. Hij was
zelfs bereid me daar aan te bevelen.
Spreek er je ouders er over, zei hij
en laat wat van je horen. Ik ben nog
tot eind juni op de Rijksmiddelba-
reschool.
Ik was toen al aktief in de schilders
zaak van vader, kaartte het voorstel
bij mijn ouders aan, maar ving aan
vankelijk bot. Ik bleef echter aan
dringen, nonkel Oscar werd geraad
pleegd en vermits zijn advies posi
tief was, kreeg ik van mijn ouders de
toelating de lessen aan het Instituut
Van de Velde te volgen.
Via een buurjongen, die school liep
in de Rijksmiddelbareschool, wilde
ik de blijde boodschap aan Mare
Macken overbrengen, maar tot mijn
teleurstelling kreeg ik van die jon
gen te horen dat Macken acht dagen
tevoren door de Gestapo opgepakt
was. Macken had toen kommunisti-
sche sympathieën, kwam daar ook
voor uit.
Het Instituut Van de Velde kon ik
vergeten, want zelf de stap zetten
lag niet in mijn karakter.
Let wel, voegt Rik Wesemael er
meteen aan toen, al bij al ben ik er
toch in geslaagd een deeltje van
mijn jeugddroom in vervulling te
laten gaan, want Miel Rijdant, de
eigenaar van de toenmalige cinema
Rio langs de O.-L.-Vrouwstraat te
Lebbeke, bood me de kans reuze-
naffiches te schilderen. Dat gebeur
de dan op de achterzijde van twee
tegen elkaar gekleefde stroken be
hangselpapier, lmlO bij 3 a 4 m
groot. En met behulp van een primi
tieve episkoop die ik met een oude
kameralens - een kado van Miel -
ineengeknutseld had.
Bewondering voor Juul Keppens
Pas in de vijftiger en zestiger jaren
begon Rik Wesemael zich intens te
wijden aan de schilderkunst. Tevo
ren waren er al wel eksposities van
De nieuwe wetgeving verbiedt het
parkeren van vrachtwagens in de
bebouwde kom gedurende een pe
riode van meer dan 6 uur, tenzij op
speciaal daartoe aangeduide par
keerplaatsen.
Het schepencollege van Dender
monde heeft beslist een aantal par
keerplaatsen voor te behouden aan
vraentwagens. Deze zijnin het cen
trum de zuidkant van de Noordlaan
tussen de Gentsesteenweg en de
Donckstraat en de parking aan de
voormalige haven (De Bruynkaai).
In Baasrode in de Fabriekstraat,
de parkeerstrook aan de kaaimuur.
In Sint-Gillis in de Diepestraat, de
Olieslagerstraat en de Smisstraat.
In Oudegem in de Hoogtestraat. In
Grembergen de Steenweg op
Grembergen (de vroegere oprit
naar de Scheldebrug). In Appels en
in Schoonaarde zijn er geen par
keerplaatsen voor vrachtwagens
voorzien in de bebouwde kom. De
verkeersborden die deze voorbe
houden parkeerplaatsen zullen
aanduiden, worden eerstdaags aan
gebracht.
Aanvullende verkeersreglementén
Een aantal voorstellen van de
raadskommissie voor verkeer werd
aanvaard. Voor Oudegem komt dat
neer op fietsverkeer in beide rich
tingen in de Dr. Frans De Hovre-
straat en een snelheidsbeperking
tot 60 kilometer per uur vanaf de
bebouwde kom tot het kruispunt
met de Opstalstraat in de Lam
broekstraat en Hoekstraat; uitbrei
ding van het inhaalverbod op de
Oudegemsebaan tot aan de grens
met de bebouwde kom (richting
Dendermonde)
In Sint-Gillis Dendermonde wordt
bij wijze van proef in de Volaarde-
straat een snelheidsbeperking in
kombinatie met zogenaamde
'Andreasstrips' dat zijn licht ver
hoogde stroken dwars op de rijrich
ting, opgelegd. De definitieve toe
passing van deze aanvullende maat
regelen worden pas van kracht na
advies van het ministerie van ver
keerswezen en goedkeuring in de
gemeenteraad.
Wegtakelen van voertuigen
Een nieuw reglement is van toepas
sing op het verwijderen van regle
mentair geparkeerde voertuigen
waarvan de bestuurder afwezig is
terwijl de wagen een gevaar of hin
dernis uitmaakt tijdens een bepaal
de manifestatie. Om nutteloze kos
ten voor de stad te vermijden, wer
den volgende maatregelen geno
men: de bewoners van panden gele
gen op de omloop van een toegesta
ne manifestatie moeten zo efficiënt
mogelijk voorgelicht worden om
trent de omloop en de uren van
verkeers- en parkeerverbod; wan
neer de vergunning aan de organis
atoren wordt afgeleverd, zal dit ge
beuren onder de voorwaarde dat zij
de inwoners informeren over het
tijdstip van het verkeers- en par
keerverbod op de omloop. Dit zal
plaatsvinden in samenwerking met
het stadsbestuur: dient alsnog een
wagen weggehaald te worden door
een takelwagen om de omloop vrij
te maken, dan zal dat gebeuren op
kosten van de eigenaar of bestuur
der. Slechts wanneer zij kunnen
aantonen dat ze feitelijk niet op de
hoogte konden zijn van het ingestel
de parkeerverbod, vallen de kosten
ten laste van de stad.
Lebbeke. Rik Wezemael werd zeventig
foto Guy)
zijn werken geweest. Hij was o.a.
ook betrokken bij de oprichting van
de Lebbeekse kunstkring 'Als ich
Can' en stelde via de kring tentoon,
o.a. in zaal Corso, in Dendermonde
op de Grote Markt en in het zaaltje
van 'Inter Nos' te Lebbeke. Zijn
eerste individuele tentoonstelling
organiseerde hij in de raadzaal van
het Lebbeekse gemeentehuis.
Mijn werk, aldus de Lebbekenaar,
viel blijkbaar meteen in de smaak
van het publiek. Ik herinner me nog
dat ik tijdens de tentoonstelling in
'Inter Nos' niet minder dan twintig
werken verkocht.
Mijn bewondering ging toen hoofd
zakelijk uit naar de Franse impres
sionisten, naar Rik Wouters en
Emiel Claus van bij ons. Achteraf
ben ik meer gaan richten op meer
moderne schilders, als de Franse
abstrakt Nicolas Destaël. Daar
naast heb ik altijd veel bewondering
gekoesterd voor het werk van de
Lebbekenaar Juul Keppens. Ik
schat hem zeer hoog in. Vooral de
werken uit zijn periode waarin het
publiek van zijn oevre zei dat het
minder' was, hebben me enorm
aangesproken. Keppens is iemand
die zijn 'matière' weet te gebruiken
en bovendien weet wat kleur is.
Naar Vlassenbroek
In de loop van 1969, togen enkele
Lebbekenaars, leden van de kunst
kring 'Als ich Can', op aanraden van
Ward Van Ransbeeck, naar Vlas
senbroek, waar ze tentoonstelden
in 'Huize Geertrui'.
De Vlassenbroekse sfeer beviel Rik
Wesemael. Achteraf huurde hij ge
durende ettelijke maanden de eks-
positieruimte van 'Huize Geertrui'
en liet er aldus een breed publiek
kennis maken met zijn werk. Hij zou
Vlassenbroek trouwens praktisch
niet meer verlaten, want in april '76
opende hij, in de schaduw van de
kerk, een knusse tentoonstellings
ruimte. Toen al beperkte Rik Wese
mael zich uitsluitend tot het schilde
ren, de huisschildersstiel had hij
toen al opgegeven. In Vlassenbroek
zelf werken doet hij niet, daartoe is
de ruimte er te klein.
Neen, geeft hij toe, de artistieke
uitstraling van Vlassenbroek is niet
meer dezelfde als twintig, dertig
jaar geleden, toen daar grote talen
ten eksposeerden als Courtens,
Bosteels, Piet Gillis en Jan Maes.
Wat echter niet belet dat de publie
ke belangstelling in al die jaren de
zelfde is gebleven. Ook nu nog krijg
ik, zelfs op een slechte winterse zon
dag, vijftien a twintig mensen over
de vloer. Let wel, die dagen niet
allen op om te kopen. 70 a 80 pro
cent van de belangstellenden heeft
trouwens nooit Vlassenbroek aan
gedaan om kunst te zien en te ko
pen.
De verkoop in het algemeen is sinds
het begin van de tachtiger jaren aan
het slabakken gegaan. De oorza
ken? De grootste is m.i. de verzadi
ging die is opgetreden. Je mag im
mers niet uit net oog verliezen dat
slechts een klein gedeelte van de
artistieke produktie wordt aange
kocht, ornaat de koper er een spe-
kulatieve waarde aan hecht. De
meeste mensen kopen een schilde
rij, omdat ze het boven een dressoir
willen hangen. En dergelijke men
sen kopen er in hun leven geen
vijfentwintig aan!
Landschapschilder
Inderdaad, bevestigt Rik Wese
mael, ik ben een landschapschilder.
De portretten en stillevens die ik
schilderde zijn kwa aantal te ver
waarlozen. Weet je, ik heb in mijn
leven al een aantal 'Vlassenbroeks'
geschilderd: vanuit diverse ge
zichtspunten, in verschillende sei
zoenen, op alle mogelijke tijdstip
pen van de dag. Het publiek vraagt
daar trouwens om.
Onlangs maakte ik tiidens een reis
in Portugal enige schetsen, die ik
achteraf uitwerkte tot schilderijen.
Welnu, niemand toont daar enige
belangstelling voor. Ik hou noch
tans van dat zuiderse licht, maar ze
slaan niet aan bij het publiek. 'Ze'
moeten iets kennen, ze moeten dat
gene wat ze op het schilderij zien,
kunnen situeren. Hoewel dat m.i.
niet het belangrijkste is van een
werk.
Fotografie
Zowat twaalf jaar geleden kwam
Rik Wesemael in kontakt met de
fotografie: Ik was allesbehalve te
vreden over mijn vakantiedia's en
tijdens een tentoonstelling van de
Lebbeekse fotoklub 'Ontspanner',
kwam ik zodanig in bewondering
voor wat er tentoongesteld werd,
dat de mikrobe me blijkbaar te pak
ken kreeg. Hoewel ik er aanvanke
lijk slechts enkel op uitwas de kwali
teit van mijn dia's te verbeteren, ben
ik sindsdien een fervente beoefe
naar van de fotografie geworden.
Het boeit me enorm.
Wat de essentie betreft, het 'zien',
hebben de fotografie en de schilder
kunst trouwens meer dan één raak
vlak. En mocht men me vandaag de
dag voor de keuze tussen beide stel
len, dan twijfel ik geen sekonde, ik
kies voor de donkere kamer.
Gevolg van die passie is het feit dat
Rik Wesemael niet zo veel meer
schildert als vroeger. Als zeventiger
voelt hij trouwens niet langer de
aandrang zich in de schilderkunst te
bewijzen, maar vindt hij nog wel
uitdagingen in de fotografie.
En gelukkig zijn de mensen die een
doel hebben in hun leven...
Pierre Van Rossem
Lebbeke. Rik Wesemael, een bij uitstek landschapschilder (foto Guy)
De zangmaatschappij De Leerzuch
tige Vrienden vierde voor de 117e
keer het Sint-Ceciliafeest. In cafe
'De Warande' werd het feest inge
zet met een avondmaal. Zondag
werd onder leiding van dirigent Jo
hannes Waegeman een uitstap ge
maakt in de gemeente. En aan die
uitstap namen de drie Berlaarse
zangmaatschappijen deel. Er werd
niet alleen gezongen, maar ook ge
danst.
Dirigent Waegeman vertelde ons
dat de gezamenlijke zangmaat
schappijen samen 27 zangers en
danseressen tellen. De gezamenlij
ke zangmaatschappijen bestaan uit
de leden van 'De Woudgalm' van de
Heide, 'Eendracht' van het Schuitje
en 'De Leerzuchtige Vrienden' van
de Hoogstraat. Zij zijn er steeds bij
wanneer er feest wordt gevierc
wanneer er plezier moet genu
worden. De gezamenlijke gr
treedt op onder de naam van
Leerzuchtige Vrienden. De rep
ties worden in de verschillende
kalen gehouden.
De Leerzuchtige Broeders zin
liedjes uit lang vervlogen tijd 1
maar die nog steeds graag won 1
fehoord door de Berlaarse bev
ing. Jaarlijks worden verschillen
uitstappen gemaakt en wordt en
getreden tijdens stoeten en allei
plechtigheden. De zangers i
mooi in uniform uitgedost bij g
optreden. Natuurlijk in de kl(
van toen. De dames wagen zich
en toe aan een dansje. Nieuwe
den zijn steeds welkom. (Berfo)
In Berlare weet men maar al te goed
wat een puitje is. Maar of men de
'Puitjes' ook kent, dat is een andere
vraag. We hebben het dan over de
animatiegroep die zich richt tot kin
deren vanaf 5 jaar. Zij leren bij de
'Puitjes' allerlei aktiviteiten, vooral
op kreatief vlak. Zo worden er wan
delingen gemaakt om de kinderen
vertrouwd te maken met de natuur.
De jongens en meisjes wordt zo het
respekt voor de groene zones in
Berlare bijgebracht. Indien het
weer echt te slecht is, dan staat er
een poppenkast klaar, waar de kin
deren met de zelfgemaakte poppen
hun fantasie kunnen botvieren. De
poppen worden vervaardigd uit
hout of karton. De kleding wordt op
het lijf van de poppen getekend en
dan geschilderd. Liefst van al in fel
le kleuren.
Iedere week zijn een 20-tal 'Puitjes'
aanwezig in café 'De Warande'
waar de feestzaal ter beschikking
staat van het gezelschap. De idee
om een dergelijke groep op te rich
ten kwam van Gerrit Van Riet die
spoedig de steun kreeg van Nele
Van Hauwermeiren die op haar Berlare. Er werd een gezamenlijke optocht gehouden van de Leerzut
beurt de steun kreeg van Hilde De vrienden, de Woudgalm en de Eendracht (Berfo)
Koninck en Lieve Ruiz. Medewer
kers zijn nog steeds welkom. De
'Puitjes' zijn aktief op zaterdag van
14.00 tot 16.00 uur. (Berfo)
J§
Berlare. De 'Puitjes' in het bijzijn van hun kreatieve opvoeders (Berfo)
Berlare. De Leerzuchtige Vrienden begonnen hun feest met een
(Berfo)
