De Voorpost - 31.5.1991 - 3
Hubert Van der Perre wordt door de kinderen bestormd, krijggrage handjes
zijn vlug gevuld
Hubert Vtnck en Jan Caudron diep onder de indruk van de
afgrijselijke ellende
zonderlijk mooi, maar de ellende
van die mensen steekt er schril te
gen af en zeker wanneer men weet
dat hetgene daar gebeurt, de ene
mens de andere aandoet. Irak voert
een fout regime door de Koerden in
de miserie te storten, maar het
Turkse regime dat zelf niet wil hel
pen en zelfs goede hulpverlening
uiterst moeilijk maakt, is even ver
achtelijk als diegenen die aan de
oorsprong liggen van dit lijden. Het
wordt tijd dat kenbaar gemaakt
wordt dat zoiets bestaat en kan be
staan. De Turken zijn het toetreden
tot de Europese Gemeenschap niet
waard verklaarde Hubert Vinck
geëmotioneerd.
«Ons besluit is dat Turkije die hate
lijke politiestaat is gebleven die
geen ruimte laat voor belangrijke
minderheden. Zolang de Turkse
overheid geen zelfbestuur geeft aan
de 12 miljoen Koerden binnen hun
grenzen, zolang ze politieke ge
vangenen vasthouden en ballingen
wegsturen, zolang ze geen echte de-
mokratie installeren, blijft het leven
er onhoudbaar voor vrije mensen»,
sloot Jan Caudron er zich bij aan.
Voor alle vrijwilligers die aan de
Aalsterse inzamelaktie voor de
Koerdische vluchtelingen mee
werkten en geïnteresseerden, wordt
op maandag 3 juni in de parochie
zaal, Immerzeel, Aalst, een infor
matieavond met dia's en videobeel
den over de tocht naar de vluchte
lingenkampen georganiseerd.
P.H.
Aalst. Hubert Van der Perre (uiterst
rechts) in gezelschap van familie en
vrienden vat op zijn beurt het
bewogen reisverhaal samen (a)
Kleding en voedsel geven een eerste elementaire bescherming en verhogen de overlevingskans
[onsul-generaal hartelijk worden
ontvangen en op restaurant uitge
nodigd. «Voor het eerst warm eten
in drie dagen, dat kan smaken», ver
jaarde Hubert Vinck. In Istanbul
er gewacht worden op het kon
vooi vrachtwagens en de gids, be
loofd door het Koerdisch Instituut
te Brussel, die vanuit België niet
mee was kunnen afreizen omdat hij
niet meteen de nodige visa in han-
len gekregen had. Er werd dan ook
dag nadien druk getelefoneerd
iar het kabinet van de minister van
itwikkelingssamenwerking. Er
:rd vernomen dat de vrachtwa-
:ns een route over Roemenië had-
in genomen en ingescheept waren
or de overzet van Constantsa
ioemenië) naar Istanbul. Voor
-ee van de vier vrachtwagens was
geen plaats op de ferry. Er werd
dan ook besloten van de twee
vrachtwagens met voedsel en ge
neesmiddelen het eerst te laten ver
trekken, terwijl de twee andere een
paar dagen op inscheping zouden
vachten. De medewerker van het
onsulaat in Istanbul, de h. Faruk,
loofde zich uit om de hulpgroep bij
staan via doeane- en andere
tempelzettende kontrolediensten.
haho Saleh, de Iraakse Koerd die
Eeds zeven jaar in Vlaanderen
boont en als gids zou fungeren, ver-
I voegt het gezelschap dat nu uit vijf
jft personen bestaat. Het wordt wat
I mg in de jeep maar om de twee uur
ij vordt er van plaats en bestuurder
r gewisseld. Na twee dagen telefone
ren en wachten wordt er besloten
:h verder te reizen zonder de
rachtwagens, gezien te hebben,
/anneer zij op 6 mei 's avonds in
.nkara aankomen en een kort be-
iek brengen aan de ambassadeur
pn Turkije, vernamen ze dat de ver-
iheepte vrachtwagens al uit Istan-
I richting Ankara vertrokken wa-
ian volgden twee lange dagen rij-
n door Turkije, van het noord-
isten naar het zuidoosten, tot in
t grensstadje Silopi. De Koerdi-
:hc burgemeester van het iets ho-
:r gelegen Sirnak ontvangt het
Igischc groepje goed en bezorgt
in een dienstwagen met chauffeur
:n een politieofficier die hen door
[de talloze kontroleposten zal lood
sen, op de weg naar het eerste
/uchtclingenkamp in Silopi. «Silo-
fpi-vluchtclingcnkamp is een vroe
gere transitplaats voor bedevaar-
Iers naar Mekka», verklaart Hubert
inck. «Met prikkeldraadversper
ring is een groot terrein omsloten
waarop nog een paar loodsen staan,
rest van een legerkamp.
Een deerniswekkende aanblik, zo'n
!20.(KX) ontheemden zitten er bijeen-
idrcven in 'tenten', gemaakt van
[enkele stokken, een stuk plastiek,
een stuk deken en textielafval. Op-
icengestapeld op een vuilhoop van
'verpakkingsmateriaal en eigen af
val zitten mensen te wachten op wat
komen of niet komen zou, in hun
radeloosheid de indruk gevend van
berusting en gelatenheid. Langs on
ze tolk hebben wij met enkele men
sen gepraat. Ze wachten nog steeds
op berichten vanuit de opstandbe
weging in Irak die hun aangeven dat
ze kunnen terugkeren. IJdele hoop
uiteraard. Sophie, onze Waalse
reisgenote, koesterde een doodzie
ke baby in haar armen en barst in
tranen uit. Ik zet een koffer met
speelgoed neer, open hem om hem
uit te delen maar wordt werkelijk
door de kinderen bestormd. Wan
neer ik mij recht zet is de koffer al
leeg en zwermen ze weg», vertelt
Hubert Vinck verder, nog steeds
duidelijk diep onder de indruk.
«Hoe kan een politiek regime zo
veel ellende veroorzaken, terwijl
een ander regime zelfs enige hulp
Weigert?»
Drie dagen en nachten is een groep
te gast bij een hartelijke Koerdenfa
milie in Sirnak. «De typisch-Koer-
dische kost smaakt lekker en uit de
gesprekken leren wij hoe hard deze
nationalisten moeten vechten voor
het behouden van eigenheid en taal.
Wie geen foto van Ataturk op de
ereplaats hangt, krijgt zware moei
lijkheden», getuigt Jan Caudron.
In de twee daaropvolgende dagen
trekken zij naar het vluchtelingen
kamp van Baskoy bij Silopi, naar het
kamp Blue in Isikveren, Yekmal en
zelfs naar het door de Amerikanen
opgezette kamp Zakhü in Irak.
«We vertrekken met de jeep en poli
tiewagen de bergen in naar het
kamp Blue waar de verdrevenen uit
Irak met zo'n 12.000 in schamele
tenten leven op onherbergzame
hellingen, in mensonwaardige om
standigheden. De verpestende geur
van uitwerpselen is niet te harden.
Bij het uitdelen van eetwaren en
koeken worden we door de kinde
ren met hun schelle stemmetjes bij
na onder de voet gelopen. De ap
pels, die ik in vier snijd, worden mij
uit de handen gerukt. Amerikaanse,
Engelse en Duitse helikopters ra
zen boven het kamp. Een Frans
arts-vrijwilliger is uitzinnig tevre
den met de geneesmiddelen en ver
banden die wij hem geven. Hij laat
ons het veldhospitaal zien waar uit
gedroogde kinderen voor hun leven
vechten. De Duitse medische ploeg
is het best uitgerust met RX en la
boratorium. In het kamp Yekmal
wordt het aantal vluchtelingen op
50.000 geschat. Bij het bezoek ervan
worden we door de Turkse jandar-
ma een negental keer naar onze
paspoorten gevraagd. De politie die
de burgemeester van Sirnak ons ter
beschikking stelde, legt het handig
aan boord en mits verwijzing naar
de 'Belgica parlementar' (Jan Cau
dron) gaan de slagbomen toch tel
kens weer open. Dwars door het
kamp loopt 'een riviertje waar alle
afval wordt ingekiept, dat de grens
vormt tussen Turkije en Irak. Een
nieuwe voorraad voedsel en fopspe
nen wordt door ons uitgedeeld.
Vreugde alom. Door de Turken
wordt maar zeer sporadisch brood
uitgedeeld en dan gebeurt dit met
een kamion zoals een hoop bakste
nen wordt afgekiept. Voor water
rijdt men gewoon met een traktor
die een platte wagen met tank gela
den het kamp binnentrekt, zet de
kraan open en laat het water weglo
pen. De vluchtelingen moeten maar
zien dat ze vlug genoeg zijn om het
in 'iets' op te vangen. Sanitaire en
hygiënische situatie is in alle kam
pen beneden alle menselijke waar
digheid. Tot onze verbazing en in
weerwil van wat in de (sensatie)pers
verschijnt, zijn nergens epidemieën
van cholera of tyfus te melden, wel
individuele gevallen van diarree.
Onze Vlaamse medikamenten zoals
Imodium, deden er wonderen.»
In het kamp Yekmal zagen ze ein
delijk hoe de lading van de eerste
vrachtwagens uit België verdeeld
werd. «Eindelijk hadden we dus ze
kerheid dat onze vrijwilligers op het
thuisfront zinvol werk hadden gele
verd en dat de goederen in de juiste
handen kwamen», zegt Jan Cau
dron. De burgemeester van Sirnak
heeft intussen maatregelen getrof
fen om het snel overladen van de
Aalsterse goederen op kleinere
vrachtwagens die rapper de vluch
telingenkampen kunnen bereiken,
mogelijk te maken.
«De lijn van kontrasten die mij in
het begin van de organisatie van de
hulpaktie beroerd hebben, kan ik
doortrekken. De natuur waar die
vluchtelingen ginder zitten is uit-
Onderweg zijn de Aalsterse reizigers
aangewezen op hulp van de
plaatselijke bevolking
