Langs wandelpaden
kriskras door Erpe-Mere
wem«fess
2 - 9.8.1991 - De Voorpost
Het vertrekpunt van deze dorpswandeling ligt aan de kerk die op
zichzelf een bezoek waard is maar vermits dit niet zozeer de bedoeling
is bij een natuurwandeling, beperkt de gids zich tot het aantonen van
de zeer oude waterput die achter de ringmuur rond de kerk verscholen
ligt. Via de Kerkstraat en de Dries verlaat men de dorpskom om in de
Kouter te belanden en één van de hoogste punten van het dorp te
bereiken in de omgeving van de grens met Zonnegem van waaruit men
inderdaad een mooi panorama kan bewonderen.
Doorheen landwegen bereikt men de oude pachthoeve van het Hof
ter Bremt in de omgeving van de steenbakkerij Dackaert die de laatste
maanden in de belangstelling kwam als onderdeel van het milieube
leid. De geëxploiteerde gronden van de steenbakkerij hebben voor
diepe putten en heuveltjes gezorgd en het geheel zou desgevallend
kunnen geïntegreerd worden in een natuurwandeling moest alles
strikt volgens de wettelijke normen gerealiseerd worden. Ook hier zou
een typische fauna en flora tot de mogelijkheden behoren als er een
waar en verantwoord natuurbeheer zou geleid worden.
Min of meer gestoord door dit intermezzo loopt de wandeling via de
Akkerstraat naar de steenweg om een paar hoeven te bereiken met de
boerderij Beukenhof waar eertijds zelfs champignons gekweekt wer
den. De prachtige beuken aan de weg langs het erf getuigen nog van de
naamgeving en het herenhuis wordt door de familie De La Croix
bewoond. Van deze plaats af wordt het nut van de kleine voetwegels
bewezen want zij leiden de wandelaar naar het bruggetje over de
molenbeek in wier omgeving nog met zorg en toewijding een stukje
natuurgebied in stand gehouden wordt, dat velen aan een minipark
doet denken.
Ook het oudste gedeelte van Burst, de wijk Stokt, wordt langs een
klein baantje bereikt en verderop bewijzen ze hun belang bij een
wandeltocht vermits men zelden moet uitwijken voor verkeersdrukte
om de Veldstraat te bereiken die uitgeeft op de oudst gebouwde
sociale woningen. Het is een verkaveling die uit het midden van de
jaren 1950 dateert en de beplanting ervan een fraaie aanblik geeft. Op
een boogscheut hiervan ligt een nieuwe verkaveling waarvan minder
positiefs kan gezegd worden om reden dat verschillende bouwstijlen
niet erg harmonieus overkomen zoals bijvoorbeeld een fermette die
tegen een gewoon huis aanleunt. Het is een mengeling van bouwtran-
ten die de wandelaar in zijn geheel weinig aanspreek. Maar gelukkig
komt men langs de Haver- en de Ninovestraat, na het oversteken van
de spoorweg, in de wijk Ten Bos om langs het voetbalterrein van F.C.
Eendracht in het Molenveld te belanden. Hier kan men kennis maken
met typische volkskunst dank zij de mooi beschilderde zijgevel van het
huis van wijlen Remi Beerens, die een voorliefde had voor Breugelco-
pieën, waarvan hij een tafereel op kunstzinnige wijze uitvoerde.
Vandaar gaat het bergafwaarts terug naar de Molenbeek om na het
dwarsen van de steenweg opnieuw het dorpsplein te bereiken.
Deze wandeling werd door het plaatselijke Davidsfonds gerealiseerd
in het kader van het Jaar van het Dorp en wordt slechts sporadisch
uitgevoerd. Er is trouwens geen bewegwijzering wat er enigszins op
wijst dat het misschien als een éénmalige onderneming geweest is.
Nochtans is er de wandelclub Reinaart die hieraan misschien kan
verhelpen en het wandelpad terug in de belangstelling brengt. JV
Erpe-Mere. Een rustig hoekje aan
de Molenbeek te Burst waar het
wandelpad dwars doorheen loopt (jv)
De korte arbeidsduur, de verruiming van de vakantie, de neiging om
meer beweging en de drang om van de natuur te genieten in eigen
omgeving, zijn de bijzonderste redenen dat de mensen meer en meer
willen wandelen. Daar men een periode gekend heeft dat de wegels als
onnuttig beschouwd werden, is de voornaamste oorzaak dat nog
weinig rustige wegen te vinden zijn. Gelukkig hebben de gemeentebe
sturen, vooral op aandringen van natuurliefhebbers, zij het ook wat
laat toch ingezien dat de verbindingswegels van vroeger nuttiger zijn
dan ze voorgesteld werden door sommige inwoners en vooral door
aanpalende eigenaars die maar al te graag de vrijgekomen strook
grond aan hun eigendom toevoegden.
Gelukkig is men van deze stelregel afgestapt en betekent een
„stretjen" van vroeger voor de wandelaar net zoveel als een autosnel
weg voor de automobilist met als respectievelijke kenmerken rustig in
het eerste geval en opgejaagd in het andere geval. Het verdwijnen van
de voetwegels wordt thans betreurd ook al hebben ze als korte
verbindingspunten afgedaan. Deze wegels vormen nu het voorwerp
van rustig en veilig verkeer en het is de gebruiker zelf die er een andere
functie aan gegeven heeft.
Wandelpaden
Het is dus ontegensprekelijk dat het zielig gesteld is met de kleine
voetwegels die nu door wandelaars opgezocht worden. Het tekort
tracht men aan te vullen met alternatieve landbouwwegen of minder
drukke straten om er toch nog wat van te maken. Het is echter vrijwel
pas na de fusie dat men aan de uitstippclingvan echte wandelpaden is
gaan denken. Uitzondering hierop maakt het Merelandpad dat al in
1976 ingewandeld werd.
Met de „aanleg" van wandelpaden kan men verschillende bedoelin
gen hebben alhoewel het toch hoofdzakelijk de bewegingsvrijheid van
het individu betreft datzelf onderscheid moet maken en een weg naar
zijn persoonlijke keuze moet maken. Dit wordt hem meestal verge
makkelijkt door de „uitstippelaars" van dergelijke wandelpaden. Zij
houden dan rekening met afstand en omgeving en trachten soms
hierbij meerdere interesses te combineren zoals toeristische wetens
waardigheden. Sinds de fusie hebben verschillende verenigingen in
Erpe-Mere getracht om de nog bestaande wegels te laten „renderen"
via een wandelpad waarbij ze zich alleen hebben laten inspireren door
de natuur. Dit blijkt trouwens uit het parcours waarbij men zoveel
mogelijk de rust opzoekt en de wegen met het verkeer tracht te
vermijden wat wel niet altijd mogelijk is. Toch heeft men in vijftien
jaar tijd heel wat op dat gebied gerealiseerd en is het mogelijk om op
het grondgebied van Erpe-Mere vele kilometers le wandeien zonder
al te veel moeilijkheden te ondervinden van het geschuwde verkeer
waaraan men toch allemaal meegewerkt heeft. Wie in Erpe-Mere een
van de wandelingen wil ondernemen kan gerust een keuze maken uit
een belangrijk aanbod dat de belangstelling van elke wandelaar kan
opwekken. Van een viertal kan men zelfs over gegevens beschikken
van de te volgen weg met eventueel details van hetgene men onderweg
tegenkomt. Een vrij bondige historiek is enorm behulpzaam op toeri
stisch vlak want sommige trajecten zijn daarenboven geschikt voor
een uitstap met bezienswaardigheden van het dorp.
De organisatoren trachten aan de noden van de wandelaars zoveel
mogelijk tegemoet te komen en in het algemeen leidt men de gebrui
ker van de wegels uiteraard naar de mooiste plekjes van een dorp. En
die zijn zeker aanwezig Bezienswaardigheden en natuur, fauna en
flora moeten de ruime belangstelling opwekken en hierbij houdt men
vooral rekening met herinneringen over het verleden, het bouwkun
dig erfgoed en het rustige milieu van bos en water of andere belangrij
ke biotopen die zeker in Erpe-Mere nog aanwezig zijn, zij het dan niet
overvloedig.
In de fusiegemeente van Erpe-Mere zijn verschillende wandelpaden
uitgestippeld maar niet elke wandelaar houdt zich aan het traject en
tracht soms zelf de rustige verkeersvrije hoekjes op te zoeken en
vermijdt, voor zover dit mogelijk is, de hoofdwegen. Toch is het nog
altijd een belevenis om eens een wandelpad uit te kiezen en het
volledig parcours af te leggen zonder daarbij de wandelboekjes te
vergeten die bij een dergelijke tocht zeer nuttig zijn.
Wandelpad Burst dank zij Davidsfonds
Burst is net zoals de buurtgemeente Bambrugge in twee delen gesne
den door de Oudenaardsesteenweg waarvan het meest zuidelijke deel
de oudste woonkern vormt. Veel wegels zijn verdwenen maar toch
konden er nog enkele ontsnappen aan de inpalmingsdrangvan somm-
ge inwoners die deze kleine verbindingswegen nutteloos achtten in
een wereld van druk en snel verkeer. Men vergat hierbij dat al deze
„stretjes" voorheen vaak de kortste weg was naar een belangrijk punt
of het centrum van een wijk. Toen de boodschappen in het dorp nog
vrijwel allemaal te voet ondernomen worden, betekenden dergelijke
voetwegels een besparing van tijd en al dacht men vaak dat ze als een
wirwar door elkaar liepen dan toch vormden zij een verkeersnet dat de
Erpe-Mere. De kapel aan het
Beukenhof te Burst. Hier wacht
Sint-Antonius op de wandelaars
die iets anders dan hun weg
verloren hebben (jv)
Dwars door Burst
De zogenoemde Davidsfondswandelinggaat overheersend over land
bouwwegen al dan niet verhard en biedt meer dan de elkaar afwisse
lende gewassen van de kouters. Er zijn in Burst wel meerdere wande-
liqngen mogelijk maar wie een parcours uitstippelt, beperkt zich niet
tot het opzoeken van de natuurlijke omgeving en tracht er altijd wat
bezienswaardigheden bij te betrekken om de wandeling op een ander
vlak eveneens aantrekkelijk te maken. De meeste inwoners kennen
hun dorp wel maar toch is een dergelijke voettocht onder deskundige
begeleiding nog heel leerzaam. Vermits in Burst een paar „nieuwe
wijken" gebouwd werden, was het voor het Davidsfonds ook een
reden om deze inwijkelingen van de sociale woningen met hun nieuwe
voetgangers de afstanden met„„„o ,vlRUllkll, tluu
functie was in de rustige tijd zonder auto, van het grootste belangvoor
de voetganger „in de tijd van toen".
De overgebleven baantjes, doorgaans één meter breed, werden na
derhand soms met één dal geplaveid om niet meer in de modder te
moeten trappen bij slecht weer. Deze vindt men meer in het noordelij
ke gedeelte van het dorp terug omdat er minder huizen staan (ston
den) maar dit is de laatste jaren ook sterk veranderd. De overheersen
de koutergronden moeten ook in Burst plaats maken voor bouwrijpe
percelen maar toch bleef er nog genoeg veld en „bos" over wat het
plaatselijke Davidsfonds toeliet een wandelpad uit te stippelen.
