Langs wandelpaden kriskras
door Erpe-Mere (2)
r
4 - 16.8.1991 - De Voorpost
Open Kring beperkte zich indertijd niet tot het strikt kulturele maar breidde
haar aktiviteiten uit tot het sociale en vooral tot het sportieve vlak. In de
diverse sporten beoefende men het zwemmen, fietsen en niet minder het
wandelen. Regelmatig oiganiseerde het bestuur wandelingen in gebieden
waar men nog van de natuur en de rustige omgeving kon genieten.
Herinneren we hierbij aan een uitstap in eigen dorp in samenwerking met
de toenin 1971 pas opgerichte Wielewaalafdeling Denderland waar ze
ongeveer vijftig deelnemers mochten optekenen. In juni van hetzelfde jaar
ondernamen ze hun tweede fietstocht met 67 deelnemers maar wandelen
achtten zij al even belangrijk of zelfs meer.
Open Kring hechtte echter enorm veel belang aan de wandeltochten
omwille van de gezondheid maar toch moest men nog lot in 1976 wachten
om een eigen wandelpad uit te stippelen. Op zaterdagnamiddag 2 oktober,
wandelde men het Open Kringpad officieel in. Het is een acht kilometer
lange wandelroute doorheen hel natuurschoon van Mere en bijgevolg
werkelijk een uitstap voor de liefhebbers van fauna en flora.
Trajekt
Het Open Kringpad begint aan het ex-lokaal van het Mereland aan de
Nijverheidstraat richting centrum, maar een honderdtal meter verdergaat
men hier links het 'stretjen van Maroc' in om naast de beek te wandelen tot
aan de tweede ijzeren brug. Dit is sinds een paar jaar praktisch onmogelijk
aangezien de wegel op een bepaalde plaats (de Wijmeers) volledig wegge
spoeld is en van herstelling door hel Provinciebestuur nog altijd geen
sprake is (zie foto). Van hieruitna akrobalische sprongen, gaal hel via de
Beekstraat naar de Visser. Langs de Olenbos, een zeer belangrijk biotoop
in het rijk natuurgebied van Mere, bereikt men Eetsvelde waar men links
onder de spoorwegbrug van de lijn Brussel-Kortrijk, wandelt om het
gehucht Hazelbeek te bereiken. Hier kruist men de baan om opnieuw in de
verkeersvrije velden, op de rand van de Landries (Aaigem) naar de
beekvallei te Gotegem af te zakken.
Hier kan men even verpozen in de oudste herberg van Mere om vandaar uit
de weg door hel Blauwbos aan te vangen, eveneens een waardevol biotoop
dat samen met de Olenbos de groene long van Mere vormt. Als men het
Blauwbos uitstapt komt men aan de biezeput waar de Meerse Lijnvissers
hun hobby uitoefenen aan de visvijver. Vandaar gaat het via de kleine
verbindingswegel naar de Diepstraat, een van de weinige stukken - slechts
een paar honderd meter - waar men met wegverkeer moet rekening
houden. Via een veldweg, de vroegere Kerkweg, bereikt men de Dikke
Kapel, in feite de enige bezienswaardigheid van deze wandelweg maar van
waaruit men een prachtig panorama heeft zowel over het centrum van
Mere als over het bosrijke gebied richting Aaigem.
Dan gaat het bergafwaarts langs de Ommegangstraat en na een stukje van
50 meter Cauwenberg, duikelt men opnieuw in het 'stretjen van Claus'om
terug de Nijverheidstraat te vervoegen, praktisch oog in oog met het
Mereland.
Natuur primeert
Dit Open Kringpad is werkelijk een wandeling voorde echte natuurliefheb
ber maar ook voor degenen die houden van bosrijke wegen, van rustige
paden meestal ver van het wegverkeer. Dit pad met het grote voordeel dat
over heel het trajekt weinig echte verkeerswegen voorkomen, misschien één
kilometer in totaal niet te na gesproken.
Met uitzondering van de Dikke Kapel en twee kapelletjes van de Rozen
kransommegang zijn er geen toeristische merkwaardigheden op gebied van
monumenten. Daarentegen is het werkelijk nog een paradijs voor de
naluurwandelaar want het gebied van de Molenbeek, dat toch over een
lange afstand gevolgd wordt, biedt enorm veel variatie op het vlak van
fauna en flora. Bij de openstelling van het Open Kringpad kon men er zelfs
nog kennis maken met de intussen ook al verdwenen Ijsvogel, die te Mere
Beekvogel genoemd werd naar de wijknaam Beek waar\>an ook de
inwoners wel eens spottend zo genoemd worden. Alhoewel deze broedvo-
gel er verdwenen is, kan men er thans toch enkele reigers ontwaren naast de
koekoek en de bonte specht. Zij zijn niet de enige die er huizen want nu nog,
ondanks de steeds slechter wordende milieuomstandigheden, kan men er
ruim dertig soorten vogels ontwaren of horen.
Gelukkig is er intussen het stort verdwenen wat bij de wandeling geen fraai
zicht bood, alhoewel de milieuproblemen van de Molenbeeks'allei hiermee
niet opgelost zijn. Toch is deze wandeling langs het uitgestippelde pad van
Open Kringmeerdan de moeite waard om een paar uren te genieten van de
volle natuur, weg van razend verkeer.
In hoever dit pad nog bewandeld of kan bewandeld worden, is een andere
vraag en misschien is nu het ogenblik gekomen om een dergelijke natuur
wandeling opnieuw in de belangstelling te brengen, want een wandeling
langs dit pad, onder deskundige leiding is niet alleen gezond en ontspan
nend maar bovendien ook nog zeer leerrijk voor hen die de natuur beter
willen leren kennen op die manier.
Het Open Kringpad zou trouwens heel vlug navolging krijgen van de
plaatselijke VTB-VAB-afdeling, die een jaar daarna al twee andere
wandelpaden uitstippelde, weliswaar langs een andere kant van de ge
meente maar toch met een paar raakpunten waarbij overlapping niet uil te
sluiten is aangezien het klein gebied dat bestreken wordt. Zo is Open Kring
zowat de stimulator geweest om het wandelen in Erpe-Mere te bevorderen,
een initiatief voor groepswandelaars maar dat meestal herleid is voor
individuele wandelaars die er echter evenveel van kunnen genieten, zij het
dan ook op hun manier. Trouwens de meeste mensen die van een fikse
wandeling houden, zoeken zelf gedeeltelijk een trajekt uit en stappen langs
wegels waaraan zij de voorkeur geven op dat ogenblik. Het organiseren van
een wandeling langs de Molenbeek zou desnoods een protestmars kunnen
betekenen om spoed te zetten achter de herstelling van het pad in de
omgeving van de ijzeren bnig.
Het Palokespad te Erpe
Het Palokespad is een wandelroute door de Sint-Martinusparochie van de
deelgemeente Erpe. Het is het langste pad van al deze die 'officieel'
uitgestippeld werden in Erpe-Mere. Het betreft een elf km lange tocht,
waarvan te veel weg moet afgelegd worden langs straten met vrij veel
verkeer. Toch hebben de organisatoren van toen, de VTB-VAB en Jeugd
huis Dido getracht om ook hier het belang van de fauna en flora evenals
het historisch patrimonium te benadrukken. Bij de opening van het
Palokespad werd eveneens een oriëntatiebord aangebracht maar beweg
wijzering is net zoals bij de andere paden onbestaande.
Eens te meer ligt het vertrekpunt op het dorp en in de brochure over het
wandelpad krijgt men alvast een beknopte uitleg over het kerkgebouw en
zijn interieur. Na een eventueel bezoek naar keuze aan de uit 1835
daterende Sint-Martinuskerk daalt men de trappen af en staat men voor
een eeuwenoude linde, de vrijheidsboom die het monument van de
gesneuvelden uit de eerste wereldoorlog overschaduwt. Het is trouwens een
kunststuk van de plaatselijke beeldhouwer Jozef De Somer.
Langs de kerk, waar in de gevel nog enkele memorie- en grafstenen te
bezichtigen zijn, bereikt men op de hoek van de Kleine Zadelweg het
'Drievuldigheidskapelletje' waarin een prachtig reliëfbeeldje staat, even
eens aan een Erpenaar toegeschreven, J.L. Sergeant. Van de Zadelweg
bereiken we na een 600 m een veldwegel die uitgeeft op de Oudenaardse-
steenweg en gekruist wordt naar de Botermelkstraat toe. Wie belang stelt in
monumentenzorg kan gerust even langs de 17e eeuwsde Hosselaerkapel,
volledig in arduin en een paar jaar geleden nog prachtig gerestaureerd.
Hier begint dan het stuk wandeling waar vrij veel verkeer voor onaange-
naanmheden zorgt. Dit duurt zowat een km tot als men na hel Allemans-
bos de spoorweg aan de Leedsesteenweg kan oversteken om in de Molen
straat lebelanden waar het enigszins rustiger wordt. Hier gaan we dan eerst
langs het Neerhof uit 1673 om wat verderde Cottemmolen te bereiken met
de daarbij horende hofstee en de resten - twee stenen van de vroegere
olieslagmolen - die onlangs nog definitief beschermd werden. De laatste
jaren was ook de molen zeer omstreden om als beschermd monument
aanvaard te worden maar deze zorgen zijn nu allemaal achter de rug.
Een halve km verder bereikt men de Honegemstraat langs een veldwegel,
wandelt men over de brug van de molenbeek om een weinig verder de
prachtige fauna en flora van de Turfputten te bewonderen. Een bezoek
onder begeleiding van een natuurgids is hier sterk aan te raden. Men volgt
Erpe-Mere. Bij het oversteken van het ijzeren brugje aan de Beekkantstraat kai\
men even verpozen aan het memoriekruis van Jud. Beirens die er vorige eeu*
verdronk (jv)
Erpe-Mere. Dit was eens het rad van de watermolen aan de Dorpstraat te Erpe, toen nog een bron van natuurlijke
kracht, maar nu nog slechts een herinnering aan een vergaan verleden (jv)
Erpe-Mere. Dit schilderachtig pad langs de Molenbeek te Mere is aan dt
'Wijmeerschpraktisch weggespoeld zodat wandelaars over een bepaaldt
behendigheidsgraad moeten beschikken om niet in de beek te geraken (jv)
het pad rechts, daarna links en kruisen de Doornbeek om in het Solegem-
bos te belanden dat terug naar de Honegemstraat leidt in de buurt van het
Hof ter Varent waar eventueel een welgekomen rustpauze kan genomen
worden en waar men inmiddels de wandelbrochure kan doornemen om de
historische achtergrond van deze vroegere boerderij te achterhalen. Van
het Middeleeuwse bouwwerk is niets meer overgebleven en het zijn nog
alleen een stuk omwalling en een verhoogde berm die getuigen van deze
eens zo uitgestrekte hoeve.
Aan het Hof ter Varent moet men een weinig op zijn stappen terugkeren om
rechts een wegeltje in te slaan en langs daar de Keiberg te bereiken en de
Leedsesteenweg nog eens een eind te volgen wil men uiteindelijk in de
Krevelhoek belanden. De ontwerpers van het Palokespad getuigen zelf dat
de tocht hier 'langs velden en meersen, doorheen een wirwar van paadjes
en wegeltjes'gaat vooraleer men de Krommegrachtstraat, Boskouter- en
Bosstraat kan aandoen. Hier moet men nogmaals de Gentsesteenweg
oversteken om aan de herberg 'De Ster', een van de oudste herbergen van
het dorp, een wegel in te slaan om aan het Gentbrugje te komen en daar de
rechteroever van de Molenbeek te volgen tot aan de Koebrug waar men al
een uitzicht heeft op de Kasleelberg. Hier stond eertijds een echt kasteel dat
in de geuzentijd echter verwoest werd.
Dan nadert het einde van deze vrij lange wandeltocht want in de buurt van
de Kasleelberg ontwaren we al de watermolen aan de Dorpsstraat die sinds
verschillende jaren niet meer uitgebaat wordt en waarvan het rad totaal
vernield is. Aan deze molen slaat men links af naar het Dorpsplein, het
vertrekpunt van een te lange tocht om er werkelijk van te genieten tenzij
men een doorwinterde wandelaar is.
Er komen trouwens zeer genietbare stukken in voor maar daartegenover
moet men ook bepaalde trajekten bewandelen die niet erg bevorderlijk zijn
voorde rust en de ontspanning. Bovendien, bij gebrek aan bewegwijzering
moet men de deelgemeente Erpe zeer goed kennen, zoniet zorgen wegver-
gissingen voor een wandeltocht die nog enkele kilometers langer zou zijn
daar waar de afstand nu reeds ruimschoots volstaat. Toch kan men niet
anders dan hel initiatief toejuichen en het is niet altijd gemakkelijk om een
geschikt trajekt uil te stippelen want in de meeste dorpen is men op dat vlak
erg begrensd en zijn de mogelijkheden klein bij gebrek aan de 'stretjesvan
vroeger en men daarom nu verplicht is grotere wegen - met verkeer - op te
zoeken.
JV
hou
tion
Ger
desk
heci
Wat
nc
Wei
Bct(
mae
divii
rcgi
inge
