Langs wandelpaden kriskras door
Li
n
Erpe-Mere
fe l
[til
1
KBG Mere krijgt nieuwe vlag
Steenbergpad dank zij Reinaertclub Burst (5)
2 - 6.9.1991 - De Voorpost
Het Steenbergpad start in één van de mooiste gebieden (geweest) van
Erpe-Mere. Het natuurlijk domein ontstond na de zandsteenwinning die
rond de Eerste Wereldoorlog stopgezet werd. Later deed men er nog aan
zandwinning alhoewel er toen reeds een unieke fauna en flora ontstaan
was zonder enige kunstmatige ingreep. Toch was het een domein dat
tussen de wereldoorlogen heel wat volk lokte tijdens de zomermaanden om
er een rustige namiddag door te brengen. Het was een ideaal domein voor
kinderen tijdens de vakantie toen „speelpleinwerking" nog niet tot de
werkelijkheid hoorde. Intussen werd het gebied nog verschillende keren
door diverse eigenaars verloederd en de laatste jaren gaat het van kwaad
naar erger. Met uitzondering van de vijver kan men nog nauwelijks van een
natuurlijk kader spreken maar toch heeft Reinaertclub Burst dit gebied als
begin en einde genomen van het door hen uitgestippelde Steenbergpad.
Erpe-Mere. De visvijver aan het administratief centrum van de gemeente
waar de wandeling van start gaat. In dit rustig kader kan men
desnoods de geschiedenis van de oude steengroeve verhalen (jv)
Het had een prachtig gebied kunnen zijn voor de recreatie van de Erpe-Me-
renaren. Nu is het in eerste instantie een heerlijke omgeving voor het
gemeentepersoneel dat er zijn dagelijkse boterham komt verdienen. Met de
inname van dit natuurlijk park is opnieuw een prachtig stuk milieu teloor
gegaan en moet men terecht in de recreatiedomeinen waar het allemaal
kunstmatig uitgesponnen is en vooral is gericht naar het puur commercië
le. In plaats van de toestand enigszins te herstellen wordt er nog steeds
verder geknaagd aan deze groene oase en nochtans, zoveel is er in
Erpe-Mere nu ook niet voorhanden om er zo kwistig mee om te springen.
De recreatie werd uit Steenberg gebannen bij de aanleg van de autosnelweg
in de jaren 1950 toen men er de reeds bestaande, maar toch begroeide,
zandputten nog meer uitdiepte. Mits men achteraf de natuur zijn gang zou
laten gaan, was er enige kans dat er opnieuw begroeiing zou komen maar
het gebied werd verkocht en totaal verkwanseld door de inplanting van een
camping waar de voorwaarden met de voeten getreden werden. Het eens zo
rijke gebied aan fauna en flora kreeg de genadeslag na de fusie toen het
I- i.
gemeentebestuur van Erpe-Mere op zoek was naar een bouwterrein voor
haar diensten te concentreren en de ogen van de beheersmensen op het
domein Steenberg vielen. De gronden werden onteigend en men trok er het
huidige toen veelbesproken administratief centrum op. Met dit project
werd zelfs een gedeelte van het vroegere aspect hersteld omdat men
gelukkig niet opteerde voor een kunstige parkaanleg en de begroeiing liet
betijen.
Steenbergpad
Toch is de omgeving van Steenberg nog altijd waardig geacht om er een
wandelpad aan te koppelen. Het initiatief om van hieruit een natuurwan
deling uit te stippelen ging in november 1989 uit van de wandelclub
Reinaert uit Burst, in samenwerking met de Vakantiegenoegens en de
KWB-afdeling. Zij zorgden er toen voor om interesse te wekken voor het
gebied maar de wandeltocht zelf zou een omvangrijker traject krijgen,
vermits men niet in de onmiddellijke omgeving blijft maar zelfs een paar
andere gemeenten aandoet.
Wandelpaden worden maar zelden strikt door individuelen bewandeld
omdat men dan geneigd is een „eigen traject" te kiezen naar gelang de
omstandigheden. Er is echter voor bewegwijzering gezorgd - die meestal
nog aanwezig is - en dit maakt het voor groepen toch belangrijk. De
inwandeling geschiedde met een tachtigtal deelnemers en begon met een
soort verkenning van het domein dat in een grote bocht omzeild werd. Dit is
trouwens een van de mooiste stukken van dit wandelpad want eens in
Bambrugge-Egem verlaat men de natuur om de gewone wegen te nemen
die op gebied van verkeer te druk zijn voor een rustige wandeling. Het pad
beperkt zich dus geenszins tot een groene zone maar over te lange afstan
den langs verkeersdrukke veld- en andere wegen. Natuurlijk is het niet
gemakkelijk om een pad te vinden alleen maar door bos en veld. Vroeger
zou dit wel gekund hebben, in de tijd vóór de afschaffing van de talrijke
„stretjes". Toch loont hel 8 km. lange pad de moeite en het is niet de
bedoeling om de wandelaar te laten afschrikken door een paar km.
„verkeersweg".
Naar Vlekkem
Na het vertrek aan het administratief centrum gaat men via de uitrit een
eind langs de Oudenaardsesteenweg die men na een paar honderd meter
kan verlaten om langs de „bovenkant" van het steenberg naar Bambrug
ge-Egem af te dalen. Hier wandelt men zogezegd tussen wat men vroeger
placht te noemen het „oude" en „nieuwe" steenberg. Het waren twee
afzonderlijke putten waartussen een losweg liep die zowel door boeren als
door anderen gebruikt werd. Na zowat een kwartier stappen biedt deze
voettocht een eerste breekpunt in het dal aan een huisje verse hole langs de
beekoever. Dit is wat nog overblijft van het vroegere molenhuis dat tot de
eigendom van de watermolen van het „Meuleken Tik"behoorde. Van de
bedrijvigheid die hier vroeger heerste is geen spoor meer te vinden, evenmin
van het waterrad dat op deze plaats gedurende eeuwen voor de nodige
energie hielp zorgen. Nochtans heeft hetMeule Tik" betere tiid
net als vele van zijn soortgenoten. Vooral tijdens het laatste
s hi
Erpe-Mere. De kalvaar achteraan de kerk van Vlekkem met in de
nabijheid nog een Paar herdenkingsstenen (jv)
gekend,
wart van de
vorige eeuw was hier volle bedrijvigheid en ook in de eerste helft van deze
eeuw. Na de tweede wereldoorlog geraakte hij in verval, samen met de
andere watermolens uit de omgeving, die allemaal te lijden hadden onder
de opkomst van andere energiebronnen. Het was dan in augustus 1950 dat
de laatste eigenaar, Jozef De Vriendt-Rottiers, een abrubt einde aan zijn
bestaan maakte. Voor de ouderen die hier om hun „klutske meel"
kwamen kan deze plaats nog nostalgische herinneringen oproepen.
Van hieruit gaat het nog even ongestoord en rustig tot aan de kapel van
O.L. Vrouw van Lourdes aan de Egemstraat, maar van dan af is het
uitkijken want meer dan eens moet men tijdens het volgende gedeelte af te
leggen weg langs de Windmolenstraat, over de brug van de snelweg, naar
de kerk van Vlekkem, uitwijken voor het verkeer.
De Sint-Lambertuskerk van de kleinste deelgemeente van Erpe-Mere is op
zichzelf enigszins nietig maar als landelijke bidplaats is het een pareltje en
zeker een bezoek waard, ook al is het interieur niet overweldigend toch zijn
er prachtige zaken te bekijken. Het loont daarbij de moeite om een korte
rondgang rond de kerk te maken waar men zelfs nog op een grafsteen stoot
die van 1549 dateert, evenals andere gedenkstenen waarvan de teksten
practisch onleesbaar geworden zijn door de jarenlange verwering. Het
herkappen van deze inscripties is dringend noodzakelijk en misschien is
hier een taak weggelegd voorde wandelclub Reinaert, die in samenwerking
met andere verenigingen of de plaatselijke culturele raad, zou kunnen
aandringen om aeze grafstenen als getuigenissen uit een parochiaal
verleden, in hun oorspronkelijke toestand te laten herstellen.
Watermolen
Het volgende stuk weg dat moet afgelegd worden is niet veel beter op gebied
van rust en veiligheid want het wandelpad loopt hier langs de gewone
rijweg. Nochtans kon men tot in de jaren 1950 een veldwegel gebruiken
maar ook hier was grondinpalming belangrijker dan „onbegane wegels".
Het duurt trouwens ongeveer twee km. vooraleer men terug de baan kan
verlaten om de watermolen van Ottergem te bereiken waar men even kan
verpozen terwijl men naar de werkzaamheden van de mulder kijkt want de
watermolen is nog maalvaardig en de molenaar werkt nog sporadisch
ondanks hij op rust is. Oorspronkelijk is deze watermolen in de 17de eeuw
gebouwd maar heeft zoals talrijke van zijn soortgenoten enkele verander
ingen ondergaan naargelang de bedrijfsomstandigheden. In bepaalde
perioden had de molen van Ottergem, naar het voorbeeld van andere, een
dubbele functie want naast het malen van graan werd hij ook gebruikt als
oliestampmolen, een bedrijvigheid die echter in 1920 stopgezet werd. De
laatste jaren werkte de cylindermolen nog uitsluitend voor het malen van
tarwe en veevoeders.
Als we langs een oude kasseiweg onder de E40 door en volgen deze tot aan
de oude heirbaan, een landweg die de wandelaar door de velden leidt om
het eindpunt Steenberg te bereiken. Dit laatste gedeelte is trouwens op
nieuw een wandelweg waardig en wasemt nog rust uit, alhoewel ook dit
niet lang meer zal duren als men de plannen voor een tweede industriezone
doordrijft want dan is ook dit gebied niet meer zo interessant voor een
rustige wandeling.
In zeker opzicht is het Steenbergpad niet heel veel verschillend van de
andere in Erpe-Mere, maar dan toch kan men hier rekenen op een
bewegwijzering. Het is bovendien een betrekkelijk lange tocht en dus
geschikt voor geroutineerde wandelaars. Het geldt hier meer een natuur
wandeling maar toch zijn er een paar stopplaatsen waar toch iets van het
bouwkundig erfgoed te zien is, belangrijk voor hen die wat dorpsgeschiede
nis willen meepikken.
De ruim vijfhonderd leden van de
Meerse KBG-afdeling krijgen om
de drie maanden een tijdschrift in
de bus waaruit ze een keuze aan
aktiviteiten kunnen maken. Zoals
voorheen kunnen ze ook voor de
volgende maanden over een goed-
fevulde kalender beschikken. Dat
lere een van de belangrijkste afde
lingen van het gewest is, blijkt uit
het feit dat het bestuur een mooie
nieuwe vlag mocht in ontvangst ne
men voor hun uitzonderlijke presta
ties. Dit alles is te danken aan de
talrijke verantwoordelijken van de
deelaktiviteiten en hierbij citeert
men de onfortuinlijke kaartersclub,
de fietsclub die elke week met een
75-tal sportievelingen de baan op
trekt, het zangkoor o.l.v. Edg. Van
den Brulle, de club van het kreatief
handwerk die op 15, 16 en 17 no
vember a.s. een tentoonstelling met
hun werk organiseert in het ge
meentelijk ontmoetingscentrum
van Mere, de dansclub die regelma
tig optreden in het rusthuis van Me
re en onlangs een optreden ver
zorgden ter gelegenheid van de
plechtige opening van het nieuwe
rustoord in Herdersem.
Vooral te onthouden is de jaarlijkse
Herfstkoffietafel op 19 december
met het optreden van het kolderduo
Willy en André Mertens uit Lon-
derzele.
Naast de korte uitstappen organi
seert de KBG van Mere regelmatig
een Lourdesreis en thans verblijven
er enkele leden in Tirol.
Adviesraad
Sinds een hele tijd ijvert de Meerse
afdeling ook voor een gemeentelij
ke adviesraad voor de derde leef
tijd. Enkele maanden terug al wer
den de statuten door de gemeente
raad goedgekeurd maar van een of
ficiële installatie is totnogtoe geen
sprake. Het uitblijven van de sa
menstelling van deze adviesraad
doet dan ook bij het KBG-bestuur
twijfels riizen en men vraagt zich af
of 'men dan zo een schrik heeft om
enige inspraak te geven in het be
leid". Het bestuur veronderstelt dat
zij een gevaarlijke generatie verte
genwoordigen "of is het eenvoudig
miskenning van één derde van de
bevolking? Wij hopen en geloven
van niet! Maar waar wringt het
schoentje?" Hopelijk wordt hierop
na de vakantie een klaar antwoord
gegeven door de verantwoordelijke
schepen. En zal de KBG van Mere
weldra niet alleen inspraak hebben
maar vooral advies kunnen geven
om de werking van de derde leeftijd
nog meer uit te bouwen.
JV
Het 30ste Internationaal kartoenfestival
van Knokke Heist werd gezien het zeer
grote sukses verlengd tot 15 september.
Men kan de tentoonstelling bekijken in de
Humorhall Laguna Beach Duinbergen
van 14.00 tot 22.00 uur.
et ee
eed t
:iaar<
lagnii
Estam
egew
en h
idskit
e nee
verk
iren i
:n zes
worv
ftigta
zijn
Erpe-Mere. Het kapelletje aan de Paardestraat te Vlekkem dorp (jv)
Lede. Stampen en Dagen van Lede was te gast op het tweede folkfestival Okamsi. H
in Lokeren (Iv) Velftln
Erpe-Mere. De watermolen van Ottergem, een van de weinige die
nog maalvaardig is en waar de wandelaar hem nog in volle bedrijvigheid
kan zien (jv)
alster
ch in
Met deze wandeling heeft men een ander aspect van het grote dorp
Erpe-Mere willen tonen maar toch blijft het ook hier een afwisseling tussen
rust en gestoorde rust maar alternatieven hiervoor zijn er nauwelijks. Met
een gids, die de dorps- en streekgeschiedenis kent, kan dit wandelpad
alleszins uitgroeien tot een gevestigde waarde in zijn soort dank zij het
initiatief van wandelclub Reinaert uit Burst.
J.v.
