Sint-Hubertustraditie nog
levendig in Erondegem
Plasmaferesecentrum
Erpe-Mere viert
eerste lustrum
Beekstraat Mere wordt liever
autostrade dan crossparcours
De Voorpost - 22.11.1991 - 3
Talrijke kerkelijke tradities zijn een uitvloeisel van de vroegere heidense
riten. Ze zyn echter slechts een verkristelijking van bepaalde gebeurtenis
sen en verschillen in wezen dus weinig van deze van de oude volkeren. Ook
de verkoop van wild in Erondegem kan als een religieuze vorm van
offergave beschouwd worden want in wezen komt het op hetzelfde neer
vermits de opbrengst van de verkoop aan de kerkfabriek 'geofferd' wordt,
zij het dan ook met de bedoeling het bedrag te besteden aan verfraaiings-
werken van het kerkgebouw of het interieur.
De parochie van Sint-Pieters-Ban-
den houdt nog altijd het feest van
Sint-Hubertus in ere. Op het feest
van de in Tervuren gestorven eerste
bisschop van Luik, gaat er nog altijd
de traditionele broodwijding door
en kan men er - door het eten welis-
r - zich beschermen tegen
hondsdolheid.
De zondag na 3 november wordt in
Erondegem één van de twee jaar
lijkse kermissen gehouden maar
aangezien dit al Iaat op het seizoen
is, valt er niet zodanig veel meer
mee te maken. Toch is het opval
lend dat de eucharistieviering volle
dig in het .teken staat van de Heilige
Hubertus. Op deze dag wordt hij
van zijn voetstuk gehaald in het zij
altaar van de kerk en krijgt hij de
ereplaats toegewezen naast het
hoofdaltaar waar hij omringd wordt
door zijn 'vóór-bisschoppelijke
attributen', een paar wildsoorten.
Geen hert echter, waarmee men
hem altijd afgebeeld ziet, maar om
geven door een haas en een paar
fazanten.
De Eucharistieviering staat volledig
in het teken van de beschermheilige
en ze wordt trouwens opgeluisterd
door het parochiaal Sint-Hubertus-
koor dat de gezangen, zowel op gre
goriaans vlak als in moderne uitvoe
ring, prachtig verzorgde. Na de
dienst werd er bovendien gezegend
met de relikwie van Sint-Hubertus.
Verkoop per opbod
Om een haas of een fazant te verko
pen moeten zij eerst geschoten zijn.
Dit is een werk dat opgeknapt wordt
door Fr. Hanssens die hiervoor als
ley
betaald heeft. En wat de prijzen be
treft, die waren deze keer vrijwel
aan de hoge kant. Gelukkig maar
want de opbrengst -de offergaven-
komt steeds ten goede aan een pro-
jekt voor de kerk. Vorig jaar was dit
voor de restauratie van het orgel en
jachtgebied de eigendommen van
de kerkfabriek ter beschikking
krijgt. De verkoop van wild is een
zeer oude traditie in Erondegem en
mettertijd uitgegroeid tot een volks
kundige manifestatie. Vroeger
vond de verkoop plaats vanuit de
'lijkdeur' maar de laatste jaren vindt
de verkoop steeds plaats in de nieu
we parochiezaal van de klooster
school.
Tot voor enkele jaren terug werd er
trouwens een stuk van het verkocht
wild aan de kloosterzusters ge
schonken maar na hun vertrek naar
Erpe-Avondzon krijgt de pastoor
de haas toebedeeld, ongeacht de
prijs die de hoogste bieder er voor
Ter gelegenheid van het vijfjarig bestaan van het Plasmaferesecentrum
werd een opendeurdag georganiseerd te Mere waarbij men eens te meer
kon vaststellen dat het verplegend personeel evenzeer attent en vriendelijk
kan optreden als bij de plasma-afname. Geven zij doorgaans de 'prik' met
de glimlach, dan deden zij dit ook bij het schenken van een pint streekbier
en niemand hoefde deze keer bang te wezen want de 'witteschorten' hadden
ze voor één keer opgeborgen en vervangen door feestkledij... voor deze
aangelegenheid bleven de komfortabele zetels onbezet want tijdens een
I dergelijke opendeurdag werd er geen bloed getapt maar wel (lessen met
lekker streekbier.
el li»
C.D
pi
Toen men in oktober 1986 aankon
digde een Plasmaferesecentrum in
Erpe-Mere op te richten, was dit
een gevolg van een samenloop van
omstandigheden. Enerzijds werd
men 'verplicht' het centrum van
Opwijk te verlaten en anderzijds
werd Erpe-Mere als alternatief ver
kozen omwille van de jarenlange en
bloeiende bedrijvigheid van de
bloedtransfusie in een paar deelge
meenten.
Het bloedtransfusiecentrum van
Aalst was voor wat het plasma be
treft aangewezen op de afdeling van
Opwijk, dit om reden dat deze ge
meente op geografisch vlak het best
gelegen was om de bindingen tussen
het UZ-Jette en de dienst in Aalst te
bevorderen. De veranderingen bij
de respektievelijke gemeenschap
pen in ons land lagen ook aan de
basis dat het centrum van Opwijk, in
Brabant gelegen, niet meer aan de
Vlaamse centra mocht leveren. In
Aalst was men bijgevolg verplicht
om een alternatief te zoeken waar
bij de voorkeur in eerste instantie
naar Erpe-Mere ging en men daar
na zijn oog op Geraardsbergen liet
vallen, waar een poos nadien even
eens een plasmaferesecentrum op
gericht werd. In Erpe-Mere gold
het argument dat er een groot aan
tal bloedgevers sinds jaren aktief
waren in de plaatselijke bloeiende
Rode Kruisafdeling die nog steeds
voor een driemaandelijkse afname
zorgt.
Plasma geven
De afdeling van Mere stond toen al
goed aangeschreven voor wat het
bloedgeven betreft maar het geven
van plasma was een open vraag. Dit
systeem was in onze regionen wei
nig of niet bekend en moest dus in
de eerste plaats bij de regelmatige
bloedgevers verspreid worden.
Bij de oprichting van het centrum te
Mere stelden de verantwoordelij
ken van het bloedtransfusiecen
trum van Aalst een streefcijfer van
5.000 giften per jaar voorop om e-
nigszins 'rendabel' te kunnen wer
ken. Reeds bij de aanvang liet alles
vermoeden dat het verhoopte aan
tal wel stellig zou bereikt worden.
Er was niet alleen de bloeiende af
deling van de bloedafname van het
Rode Kruis maar daarnaast ook de
inzet van bekwaam en vriendelijk
voorkomend personeel. Dit waren
de positieve aantrekkingspolen om
aan de verwachtingen te beant
woorden en niets liet vermoeden
dat men op dat vlak voor bezorgd
heid moest vrezen. Na een drietal
jaren was het gestelde aantal al ge
voelig overschreden en intussen
kon men zelfs enkele mensen
'vieren' omdat zij het geluk hadden
de 'zoveelste' gift achter hun naam
te mogen zetten. Met wat meeval
zal men misschien dit jaar nog de
donor een speciale prik mogen ge
ven voor de 25.000ste plasmagift
sinds de oprichting. Voor deze blij
de gebeurtenis hoeft men iets lang
er te wachten dan verhoopt om re
den dat er enkele maanden terug
een periode geweest is van lichte
daling. De donors komen nog wel
regelmatig naar het afnamecen-
trum maar niet meer zo vaak als
vroeger. Meestal komen ze maan-
een pauze gehouden toen alle die
ren opgeroepen waren maar het
was pas na de hervatting dat er defi
nitief toegewezen werd.
De haas werd alleszins een duur
beestje en het was uiteindelijk
Herm. De Mil die met het hoogste
bod van 14.500 fr. de toewijs van de
veilingmeester kreeg. Het eksem-
plaar werd echter naar traditie aan
de pastoor geschonken. Twee jaar
geleden reeds ging de haas naar de
zelfde persoon.
De jachtbuit van Fr. Hanssens be
droeg ook nog vier fazanten en ook
dit waren dure vogels, zonder daar
bij echter niet te vergeten dat het
'offergaven' voor de kerk zijn. Em.
Bambust klopte een derde maal af
voor de eerste fazant die 2.700 fr.
haalde en aan J. Kennof toegewe
zen werd. De volgende kwam in de
Erpe-Mere. Herman De Mil deed het hoogste bod op de Sint-Hubertnshaas
1991 (JV)
deze keer zal de som besteed wor
den aan bijkomende opsmuk als d.e
kerk volgend jaar geschilderd
wordt.
Voor de gelegenheid fungeerde
Emiel Bambust, lid van de kerk
raad, voor veilingmeester en voerde
dit 'ambt' op voorbeeldige manier
uit. Aan de kopers gaf hij enkele
stelregels mee en werd er maar één
enkele zitdag gehouden zodat het
dus een enige kans was om een stuk
wild als hoogste bieder mee te ne
men of als offer te schenken. Hij
opende de veiling met de haas die
hij voor 2.000 fr. instelde, terwijl de
fazanten voor de helft ervan moes
ten opgeroepen worden. Toch werd
Erpe-Mere. Maria Van Caelenbergh met haar Sint-Hubertus fazant van 3.000
fr(jv
pan van Maria Van Caelenbergh verbreken. Dit wil niet gezegd zijn
terecht die er 3.400 fr. voor over had dat er een wildfestijn gehouden
en de derde was voor M. Scharpé wordt op de pastorij want de bedoe-
die toch honderd frank meer moest ling ligt helemaal anders. Het komt
afdokken om hem mee naar huis te er uiteindelijk op aan een bedrag
nemen. bijeen te halen voor het goede doel
De laatste haalde echter ten bate van de kerk en met 29.000
5.000 fr. dank zij P. Rottier#die er fr. kan toch iets gedaan worden om
het laatste bod op deed en hem bij kleine projekten te helpen financie-
de haas legde om de traditie niet te ren. jy
delijks of zelfs tweemaal per maand
maar niet zo dikwijls als vroeger
toen meer verlofdagen toegekend
werden door de overheidsbesturen
waaraan perken gesteld werden.
Thans tracht men deze daling -niet
spectakulair echter- met alle mid
delen op te vangen en dat men er in
slaagt om langzamerhand tot het
vroegere aantal te komen, bewijzen
de cijfers van de laatste maanden.
Naar 25.000
Het plasmaferesecentrum van Er
pe-Mere was het 51ste in zijn soort
dat in België opgericht werd. Het
was hartversterkend dat men na de
eerste 'proefmaand' al ruim 200 gif
ten kon 'inzamelen', ook al was het
pas een maand daarna, half novem
ber, dat het centrum officieel open
gesteld werd. Tijdens die trimester
van het eerste startjaar was het re
sultaat maar liefst 800 giften. Per
soonlijke en andere propaganda
zorgden er voor dat het aantal en de
daaruit voortspruitende plafynagif-
ten, gevoelig stegen. Twee jaar na
de oprichting telde men al 500 do
nors en thans zijn er 760 ingeschre
ven. Dit manifesteert zich op het
huidige ogenblik in meer dan 24.000
giften en lang kan het dus niet meer
duren om een volgende donor te
'vieren'.
Eigen tijdschrift
Niet alleen worden de donors van
plasma goed ontvangen in het cen
trum maar ook op een manier wor
den zij 'verzorgd'. Regelmatig ont
vangen zij een tijdschrift van het
plasmacentrum, dank zij de zorgen
van P. De Cock, voorzitter van het
BTC Aalst. Ter gelegenheid van de
opendeurdag heeft hij zelfs een spe
ciaal nummer samengesteld waarin
alle donors opgenomen zijn. Dit
leert ons dat de donors uit alle uit
hoeken van het Vlaamse land ko
men en zelfs daarbuiten. De deelge
meenten van Erpe-Mere zorgen wel
voor het grootste kontingent maar
het is vooral toe te juichen dat talrij-
De vorige beleidsmeerderheid had de herstelling van de Beekstraat, samen
met nog enkele andere reeds gepland maar toen rees er verzet om reden dat
men er geen 'autostrade' mocht van maken. Sindsdien sleept de kwestie
aan en het dossier geraakte in de vergeethoek. Om daaraan te verhelpen
stuurden de buurtbewoners een schrijven aan het gemeentebestuur maar
dit bracht niet veel aarde aan de dijk. Vermits de bezwaren niet helpen,
heeft men naar andere middelen gegrepen die blijkbaar toch hun uitwer
king zullen hebben en gunstige resultaten zullen opleveren.
Meer en meer kwamen de kasseien uitgevoerd zodat ze sporadisch aan
blootliggen en werd de asfaltlaag herstelling toe waren. Toch stuur-
weggcreden waardoor talrijke put- den de buurtbewoners van de Beek
ten ontstonden in het wegdek dat straat op het einde van 1985 een
allesbehalve aangenaam is voor de bezwaarschrift aan het gemeente
fietsers. Het aanslepende probleem bestuur om de weg degelijk te her-
is aanleiding dat de omwonenden stellen. Er werd weliswaar een dos-
het beu zijn, vooral omdat ze zien sier samengesteld maar de lijdens
dat op andere plaatsen wel 'goed weg ervan duurt nu al jaren,
gewerkt' wordt en daarom hebben De raming voor de uitvoering van
zij onlangs de zwarte vlaggen gehe- de werken werd op 11,6 miljoen vast-
sen en de mensen zelf op het gevaar gesteld en hierbij rekende men op
gewezen als men deze weg gebruikt, staatstoelagen. Maar in 1989 werd
In hun slogans verwezen ze naar het aan het gemeentebestuur medege-
College: 'Voor het breken van be- deeld dat minister Van Den Bos-
nen kan men u op Steenberg hulp sche geen toelagen voor dit projekt
verlenen'. In grote letters hebben zij toestond omdat er eenvoudigweg
ook de straat volgekalkt om de tal- geen middelen ter beschikking wa-
rijke weggebruikers te verwittigen ren. Hoe men ook aandrong om
hun snelheid aan te passen. De hierin verandering te brengen, niets
zwarte vlaggen verwijzen uiteraard kon baten. Toch is het een intensief
naar de treurige toestand en ook al gebruikte doorgangsweg naar de
is dit een uithoek van de deelge- Oudenaardsesteenweg via de Lin-
meente Mere dan mag men niet ver- dekouter of naar de Dries te Bam-
geten dat hier veel doorgaand ver- brugge. Gelukkig is er de laatste
keer deze weg als alternatieve weg maanden een kentering gekomen
gebruikt. Opschriften liegen na- om het projekt vlugger te realise-
tuurlijk niet maar ook de verant- ren. Mits lichte wijzigingen op fi-
woordelijken moeten soms lang nancieel vlak is het gemeentebe-
wachten vooraleer het dossier afge- stuur in staat om binnen afzienbare
werkt is en daarbij moet men op de tijd met de werken aan te vatten,
nodige centen wachten die er niet Trekkj hten
altijd komen.
Op 13 mei dit jaar werd door de
Dossier gemeenteraad een aangepast dos-
Het is een treurige vaststelling dat sier goedgekeurd. Men had trou-
de wegen van vroeger zomaar over- wens besloten de Beekstraat met
lapt werden met asfalt en later bleek eigen middelen te herstellen maar
dat dit een pleister op een houten daarom moet men middelen zoe-
been was. De kasseien waren ge- ken. Zo heeft men beslist om de
stopt maar de werken werden niet werken met trekkingsrechten te fl
op een efficiënte manier zoals nu nancieren maar toch pas na afslan
king van het projekt. Nu nog zal de
nieuwe aanleg 7,5 miljoen kosten
maar daarna zal men een gloed
nieuwe Beekstraat kunnen zien, net
zoals andere straten in Erpe-Mere,
nl. een rijweg met aan weerszijden
een greppel en daaraan gesloten de
rode klinkers met boordstenen. Dit
zal niet de enige straat zijn die op
die wijze hersteld wordt want zowel
in de toekomst als in het verleden
zal men op die manier verder de
relatief smalle wegen een nieuw uit
zicht geven. Hierbij denkt schepen
H. Van Wilder ook aan de Daal-
straat maar daarmee houdt het ze
ker niet op. De Beekstraat krijgt nu
echter voorrang en lang kan het niet
meer duren vooraleer men de wer
ken aanvangt want vorige week
werd een aannemer uit Oudenaar
de aangeduid en als de winter wat
uitblijft zal men in Beek weldra
'proper' lopen.
Wie die weg gebruikt aan de Beek
straat is er van overtuigd dat er iets
moet gedaan worden en ook sche
pen Van Wilder beaamde dit: 'Hun
ontevredenheid is terecht want hun
straat ligt er schandalig bij. De men
sen voelen zich vlug achteruitgesto
ken maar de fout ligt niet altijd bij
het gemeentebestuur. Het heeft
wellicht de ogen uitgestoken dat er
de voorbije weken een nieuw laagje
asfalt aangebracht werd op verschil
lende straten maar dit waren kleine
onderhoudswerken. Voor wat de
Beekstraat betreft was een volledig
dossier nodig en dat er vijfjaar ver
loren gegaan is kan men natuurlijk
betreuren'.
Hoop doet leven en nadat de buurt
bewoners van Beek de lijdensweg
van modderpoelen en andere narig
heden die er mee gepaard gaan, ver
werkt hebben, zullen ze hun
'autostrade' ten volle kunnen be
nutten.
JV
ke mensen de verplaatsing naar Me
re maken om plasma te geven. Het
is bijgevolg enorm te waarderen dat
men er ook mensen aantreft van
Denderleeuw, Nieuwerkerken, E-
rembodegem, maar ook uit Dron
gen, Gent, Nederhasselt, Roosdaal,
Zottegem, Wichelen, Zwalm, e.a.
Het is dus mede dank zij deze
'buitenlanders' dat het plasmafere
secentrum van Mere het streefgetal
kan halen.
Opendeurdag
Bij de openingstoespraak legde bur
gemeester G. De Langhe de nadruk
op de inzet en het belangloos strij
den voor de medemens, iets wat nog
altijd niet genoeg gewaardeerd
wordt. Daarbij verheugde hij er zich
over dat toch één derde van de do
nors uit zijn Erpe-Mere afkomstig
zijn maar toch pleitte hij ook voor
nog meer donors want de vraag ligt
nog altijd hoger dan het aanbod.
Volgens provinciaal afgevaardigde
Van Es is er geen vergelijking moge
lijk voor een bloedgever want door
zijn daad realiseert hij het imago
van het Rode Kruis. Ook hij beve
stigde dat 'men rond komt' met het
bloed dank zij de talloze donors
maar 'in buitengewone omstandig
heden of ongewone gebeurtenissen
zitten we in het deficiet'. Hij wees
vooral op de verdienste van bloed
en plasmagevers omdat verder na
denken en steeds voor de toekomst
zorgen. Daarenboven weet een do
nor nooit waarheen zijn 'produkt'
gaat, want het komt altijd bij een
door hem onbekend persoon te
recht. Vermits voor hem de toe
komst een probleem kan stellen
omdat er steeds meer en meer bloed
nodig is, drong hij erop aan om nog
meer mensen te overtuigen bloed te
geven en dit met de idee dat 'de
voorraden van goed moeten verze
kerd worden'.
Dr. Woumen van zijn kant was ver
heugd dat er een map samengesteld
was dat aan duidelijkheid niet te
wensen over liet. Hij benadrukte
dat het plasma, in Leuven gestart
met de bedoeling voor de eigen no
den te zorgen om niet afhankelijk te
zijn van (buitenlandse) firma's, een
levensreddend produkt is dat geluk
kig in Erpe-Mere ook 'geprodu
ceerd' wordt en hij hoopt dat de
zogenoemde 'SOPP-kes' nog in
aantal zullen stijgen.
Tenslotte wees Dr. Matthieu op de
eisen die gesteld worden bij de
'afwerking' van een produkt. Weini
gen realiseren zich de achtergrond,
het werk dat verricht wordt voor
aleer een produkt tot ons komt en
dit tevens het geval voor bloed en
plasma. Hiervoor zijn trouwens en
orm veel moderne technische mid
delen nodig maar dit leidt gelukkig
eveneens tot een degelijke en lange
bewaarperiode. De opendeurdag
van het plasmaferesecentrum te
Mere is op meerdere manieren ge
slaagd: Het is een uitstraling ge
weest om nieuwe mensen aan te
trekken plasma te geven, het was
een ontmoeting tussen verantwoor
delijken, personeel en donors, maar
vooral was het een gezellige bijeen
komst van allerlei mensen bezield
met één enkel doel: zoveel mogelijk
plasma inzamelen in dienst van de
personen die het nodig hebben.
Daarbij was het vooral een kennis
making die op een gemoedelijke
wijze verlopen is. ten bate van het
geheel.
JV
