'Daarom is geen antwoord' zegt Ingeborg...
Bij De Merelaar-Mere was
ruilen zeker niet huilen
Dienst Geriatrie A.S.Z.
over zijn toeren
N
K
feug
8 - 20.12.1991 - De Voorpost
De Koninklijke Aloude Rederijkerskamer Sint Barbara is in samenwer
king met B.A.C.-Spaarbanken Verbond K.A.V. en K.W.B. organisator van
de nieuwe teatershow van Ingeborgh. Deze bijzondere, niet te missen
produktie kan bijgewoond worden in het Kultureel Centrum De Werf te
Aalst op vrijdag 10 januari '92.
De samenwerking tussen Rederijkerskamer Sint Barbara en KAV-KWB-
BAC gaat niet over één nacht ijs. Reeds vroeger zijn er reeds samenwer
kingsverbanden bij het organiseren van kulturele manifestaties geweest.
Voor elk van deze organisaties op zich ontstaan hiermee de mogelijkheden,
bijzondere projecten te brengen, waar anders weinig kans voor bestond.
De ervaringen hieromtrent zijn bijzonder positief en zullen in de toekomst
nog verder gezet worden.
Iets meer dan 'Tien om te zien' toe
standen
Reeds van begin november is Inge
borg een Show-Tournée begonnen
onder de sprekende titel 'Daarom is
geen antwoord'. Deze 25 jarige ar
tieste blijkt hiermee duidelijk uit te
stijgen boven haar vroegere zang-
karrière en bewijst hiermee zeker
iets meer te kunnen brengen dan de
wekelijkse 'Tien om te zien' toe
standen. Uitgegroeid van kind naar
vrouw heeft zij een podiumvastheid
gecreëerd die haar heel wat dichter
bij de grote entertainers heeft ge
bracht.
'Daarom is geen antwoord' is ont
staan tussen waken en dromen. La
ter heb ik het doorverteld aan men
sen die het vorm kunnen geven. Het
mooiste gebeurt nu, als u dat wilt.
Als ik het kon dan zou ik marmer
bewerken en doeken beschilderen.
Ik moet het stellen met dit lichaam
en met die vergankelijkheid. 'Alles
geven' zegt de manager. 'Doseren'
zegt de regisseur. 'Kalmeren' zeg
gen de muzikanten... Ik zal
proberen' omschrijft Ingeborg be
scheiden.
Van Toneelstudio tot
Teaterprogrammatie
Ingeborg Sergeant werd geboren te
Menen in 1966. Zij studeerde aan
de Studio Herman Teirlinck te Ant
werpen, waar ze in de geheimen van
het vak werd ingewijd door o.a.
Raymond van het Groenewoud,
Jean Blaute en Johan Verminnen.
Samen met Myriam Bronszwaar
vormt Ingeborg de kabaretgroep
'Zwiep en Brons' en prompt winnen
ze het Leids Kabaretfestival. Daar
na is zij gedurende een seizoen ver
bonden aan 'De Zwarte Komedie'
te Antwerpen.
Op de vraag van Raymond van het
Groenewoud neemt ze in 1988 deel
aan de Baccarabeker met de West-
vlaamse ploeg. Ze winnen die beker
en Ingeborg krijgt ook nog de perso-
nality-prijs en de Sabam-prijs.
Hieropvolgend komt haar eerste
singel 'Verlangen' (met Clouseau)
uit.
Ingeborg houdt van het publiek én
van uitdagingen, vandaar haar kan
didatuur voor de nationale Euro
song-finale. Met haar levendige,
spontane verschijning en oprechte
vertolking van 'Door de wind' (tekst
en muziek van Stef Bos) overtuigt
ze zowel de vakjury als de publieks-
jury.
Ze werkte mee aan Zapp, een vijf
delige TV-serie in co-produktie van
BRT en IKON over popmuziek die
in 1989 en '90 uitgezonden werd.
September 1989 was de start van
haar teaterprogramma 'Schimmen'
waarmee ze gedurende het seizoen
1989-90 op tournee was in Vlaande
ren. Vanaf januari 1990 is Ingeborg
presentatrice van het wekelijkse
VTM-kinderprogramma 'schuifaf.
In juni 1990 verschijnt haar eerste
langverwachte LP/MC 'Voor een
seconde'. In februari 1991 staat In
geborg weer op de affiche van het
Leids Kabaretfestival, maar ditmaal
als presentatrice. Kortgeleden werd
haar nieuwe single 'Als dat gebeurt'
gerealiseerd die momenteel zeer
hoog scoort.
Momenteel is Ingeborg bezig aan
haar teatertournee met haar jong
ste projekt 'Daarom is geen
antwoord'. Gent, Ninove, Meche-
len en Geraardsbergen kwamen
reeds aan de beurt. In december is
zij alleen te gast te Brugge en in
januari zet zij de reeks voorstellin
gen verder met een eerste optreden
in 1992 op 10 januari in het Kultu
reel Centrum De Werf te Aalst.
Daarom is geen antwoord -
Totaalspektakel
'Toen Ingeborg me zei: 'Jan we ma
ken een nieuw theaterprogramma,
vroeg ik haar waarom. Ik kreeg een
antwoord dat eigenlijk geen ant
woord was. Slapeloze nachten en
ongelooflijk veel fun waren de
gevolgen' verklaarde Jan Van Looy,
die samen met Juan Masondo, Jo
Wolfs, Koen Sergeant, Mark Le-
zwijn, Mark Lambin en Michel Le
grand voor de muziek zorgden van
Ingeborg's gloednieuwe program
ma. Peter Van Den Begin zorgde
voor de regie en de technische ploeg
van Toon Van Der Veken, Gerrit
Gaspard, Stijn Van Der Veken en
Karei Van Noyen zorgden voor een
perfekte klank en licht omlijsting.
Het avondvullend programma is op
een weinig traditionele leest ge
schoeid: de toeschouwer is getuige
van een 'repetitie' tijdens dewelke
de zangeres Ingeborg en haar twee
muzikanten Juan Masondo en Jan
Van Looy een optreden voorberei
den. Ingeborg etaleert haar zangta
lent en bewijst meer stijlen aan te
kunnen dan haar fans vermoeden.
De formule van de nieuwe realisatie
heeft als voordeel dat Ingeborg
haar begeleiders gemakkelijk in het
geheel kan betrekken, en de bab
bels heel spontaan en ontspannen
kunnen zijn. De show oogt niet met
een Vlaams en verlaat traditionele
paden. Rode draad in het verhaal
over een nieuwe vriend: ze ging met
Iwan naar de film of liet zich verlei
den om zich door hem te laten schil
deren. Het is een verhaal over liefde
en verlangen maar ook over twijfels.
Op 'Alles dat gebeurt' na is alle
materiaal nieuw. Ingeborg brengt
een selektie die haar veelzijdigheid
voluit illustreert. Ingetogen liefdes
liedjes, uitbundige rockers, zwoele
jazz-getinte nummers wisselen el
kaar af. Tussendoor vindt ze nog de
tijd voor een zijsprongetje in het
Frans en het Spaans.
Ingeborg gaat geen zelfkritiek uit de
weg. Bij de hervatting na de pauze
bv. probeert zij enkele 'entrees' uit
met veel glitter en show maar uit
eindelijk grijpt ze terug naar de
opening van het eerste gedeelte.
Nadat zij de zaal heeft laten helpen
om een 'onvolledige' tekst af tc wer
ken, wordt de finale ingezet met een
flinke dosis zelfrelativering, ik ben
beroemd en dat is zo dom want ik
weet zelf niet waarom' zingt ze. Wie
de show zal komen bekijken te Aalst
heeft meteen een antwoord: Daar
om!
'Daarom is geen antwoord' totaal
spektakel met Ingeborg, wordt ge
bracht in Aalst in het Kultureel
Centrum De Werf, op vrijdag 10
januari 1992, aanvang 20 uur. Toe-
Aalst. Jan Van Looy (links) en Juan Masondo (rechts) staan Ingeborg niet
alleen muzikaal bij. Zij spelen ook een rol in de korte sketches
gangsprijs bedraagt in WK 300 fr., zersplein 35, te Aalst, 053-70.44.64
aan de kassa 350 fr. Jcard-Senior- A. Van Der Eist, Veldstraat 9, te
card: 250 fr. Kaarten te bekomen in Aalst, 053-76.15.11 KAV-KWB,
alle kantoren BAC. Sint-Jorisstraat 26, te Aalst.
Ticketinfo: 053-78.46.44 BAC, Kei- p.H.
In een regionaal publiciteitsblad
verscheen op 4 december 1991 een
artikeltje met de kop 'Dienst Geria
trie ASZ op volle toeren'.
Een kop die argwaan wekt zegt Aga-
lev: worden de patiënten op deze
dienst met uitzonderlijke en toege
wijde zorg bejegend? Is er een opti
male verstandhouding bij het perso
neel? Voelen de patiënten zich
stukken beter wanneer zij de dienst
verlaten?...
Neen. Tussen de lijnen leest men
dat de dienst veel geld opbrengt
voor de ziekenhuiskas. Het welzijn
van patiënt en personeel is slechts
van ondergeschikt belang.
De zieke oude mensen die op de
dienst geriatrie terecht komen, ma
ken er vaak de schrik van hun leven
mee. Ze worden er bijna allemaal
aan een serie vaak nutteloze en
geldverspillende onderzoeker» on
derworpen.
De arme bejaarden worden er het
slachtoffer van een prestatiege
neeskunde: hoe meer prestaties,
hoe meer geld in het laatje.
De revalidatie gebeurt weinig gron
dig en ook hier tellen vaak alleen de
gepresteerde consulten. De dag
zaal, kine- en bezigheidszaal die
meer werk vragen, worden nauwe
lijks gebruikt.
De sociale begeleiding van de
patiënten is dikwijls enkel gericht
om ze op de gepaste moment naar
huis, rusthuis of revalidatiecentrum
te versassen, zodat het gebruik van
de voorgeschreven verblijfsduur
van 30 dagen optimaal is.
Het personeelskader is op deze
zware dienst onderbezet. Voor ster
vensbegeleiding heeft het perso
neel geen tijd: teveel tijd gaat im
mers naar het voorbereiden van de
patiënten voor de onderzoeken.
Agalev pleit voor een gezondheids
zorg waar de mens, en niet de pres
tatie of de techniek centraal staat.
De verpleegkundigen hebben recht
op betere arbeidsvoorwaarden.
Eerbied en zorg voor ouderen van
dagen moet meer zijn dan een poli
tieke slogan.
)p di
oor 1
i'i/oi
laar
teld
ckel
liet»
erar
epr
en g
)e gi
net
ans
ling
n d«
ijdr
ento
'eat
oor
nakl
rod
else
:om:
£o i
an
|uat
mis
Irev
4 ja
ing
["wc
Duel
iefc
ük
3ru
bert
pet
Het toneelseizoen is overal druk bezet en de liefhebbersgroepen zijn bijna
in elke gemeente aktief. De amateurstoneelbond van Mere bracht vorig
weekend weer eens een van die talrijke suksesstukken op de planken die
zoals steeds enorm veel bijval genoten. Met "Ruilen is niet altijd huilen",
heeft De Merelaar het dertigjarig bestaan in feite gevierd met een klucht
van formaat die bovendien op voortreffelijke wijze gespeeld werd, zowel
door de nieuwelingen alsdoordeakteursdiein Mere al verschillende jaren
op de planken staan.
is. Daardoor heeft de Meerse to
neelgroep een vaste kern van toe
schouwers verworven, vaste klanten
die de suksessen van De Merelaar
steeds graag meemaken.
Ruilen is niet altijd huilen
Het toneelwerk situeert de auteur
H. Van Wijngaarden rond de fami
lie De Wit waar moeder Riet (Hilde
Fahy) de huishoudelijke sleur eens
wil vervangen door een ander soort
werk. Dat ze de kassierster wil spe
len in een groothandel wordt niet
zozeer op prijs gesteld door haar
echtgenoot, boekhouder Piet (Lu-
cien Nerinckx) noch door de zoon
Henk (Jos Fahy). Haar huisgenoten
hoeven zich echter geen zorgen te
maken want ze heeft voor een ver
vangster gezorgd, winkeljuffrouw
Lonnie, een rol die gespeeld werd
door Inge Van Tittelboom.
De moeilijkheden komen echter op
de proppen als Ilonka De Reus
(Lutg. De Ridder), de schoonzus
van D. Van Heyningen (Fr. Van
Tittelboom) en baas van De Wit,
komt logeren. De verwarring die er
gesticht wordt, krijgt nog grotere
proporties dank zij de tussenkomst
van het burenpaar E. De Groot
(Joh. Den Herder) en Lien (Mart.
Coppens). Om het kluwen nog meer
te verwarren steekt Tante Mien
(Annie Sienaert) een handje toe die
door haar bemoeizucht en haar
dominerend gedoe over haar man,
Oom Toon (Luc Hoffelinck) de he
le zaak in een ander daglicht stelt
Daar waar in de meeste toneelwer
ken heel wat tijd nodig is om de
karakters en de situatie te schetsen,
is dit niet het geval in "Ruilen is niet
altijd huilen" want na een paar scè
nes is al enige aktie ontstaan wat het
publiek onmiddellijk in de vereiste
stemming brengt. Het is geen verve
lend gepraat maar de voorgeschie
denis wordt vlot afgewerkt wat het
Dit was een stuk dat automatisch
deed herinneren aan een "Wonder
dokter" van weleer, een "Oscar",
een "Bokskampioen" en andere
"Mirakelmakers" waarmee De Me
relaar volle zalen trok. Ook nu werd
de fijne humor sterk gewaardeerd
want tot driemaal toe werd de zaal
van de Sint-Jozefschool gevuld met
toneelliefhebbers die in feite liever
hun eigen akteurs aan het werk zien
dan zich te moeten gaan vervelen in
een grote bekende schouwburg.
Onafgezien misschien van het
beetje meer comfort in de groot
stad, is het heel wat gezelliger in een
klein dorp waar het zelfs aangen
amer is als men de akteurs zelf kent.
Het zijn juist deze mensen die in
feite het "abonnee-bestand" uitma
ken van de toneelbond want de
meesten missen geen enkel stuk
omdat ze bij voorbaat weten dat ze
bij De Merelaar een avond kunnen
genieten dank zij de fijne humor die
trouwens nooit platvloers kan ge
noemd worden. Over dit element
wordt steeds gewaakt vooral omdat
er genoeg toneelwerken bestaan die
de nodige inhoud hebben om er wat
gezelligs van te maken. Het is sinds
jaren gebleken dat de goede formu
le gevolgd wordt en het zou wellicht
onverstandig zijn een andere weg in
te slaan. Ook het publiek weet wat
het wil en het is maar normaal dat
men de smaak en de wensen van de
toeschouwer grotendeels ter wille
Erpe-Mere. Hel mysterie is nog niet ontrafeld en terwijl de diskussie nog hoog
oploopt laat Oom Tom zich de drank welgevallen, ondanks het verbod van zijn
vrouw Mien (jv)
spel ten goede komt zonder de ge
kende en traditionele matte inlei-
ding.
De verwarring begint bij Lonnie en
Ilonka die in hun funktie met elkaar
verwisseld worden. Om de situatie
te redden van Ma De Wit ruilt deze
met buurvrouw Lien van partner
wat door Tante Mien niet goed
schiks aanvaard wordt. Voeg daar
bij het verhaal over de beeldschone
buikdanseres die Oom Toon nota
bene nooit te zien krijgt maar hem
zelfs tot opstandigheid tegenover
zijn vrouw leidt. Nog vóór de hele
situatie in de juiste plooi gelegd
wordt, verlegt Oom Toon zijn gren
zen van ondergeschiktheid, en nie
mand kan hem nog tegenhouden
een borrel te nemen of een sigaar te
roken. Zelfs Tante Mien durft haar
bazigheid niet meer uiten en op het
einde is ze, wel enigszins overtuigd
van buurman E. De Groot, zo lief
tallig dat Oom Toon haar handel
wijze niet volledig vertoruwt maar
naderhand toch moet ondervinden
dat het gemeend is.
Samen vormden zij hier in dit stuk
het koppel dat raak getypeerd werd
dank zij de bevoegde keuze van re
gisseur Joz. De Jaegher die het aan
durfde opnieuw twee "nieuwelin
gen" voor het publiek te gooien.
Maar eens te meer is gebleken dat
nieuw bloed ook zeer goed bloed
kan zijn. Inge Van Tittelboom kan
zich in de toekomst verder uitleven
in jeugdrollen want voor haar eerste
optreden is zij zeker geslaagd om het
spelersaantal van De Merelaar op
voortreffelijke wijze aan te vullen.
Nu reeds was zij plankvast wat even
eens kan gezegd worden van de
tweede nieuwelinge Martine Cop
pens voor wie een rol kan weggelegd
zijn om de rasechte meid te spelen
en zeker als een stuk in het dialekt
gespeeld wordt zal haar akteerkunst
nog meer renderen. Dit zijn zeker
Erpe-Mere. De ruil is ongedaan gemaakt en iedereen is tevreden over de afloop
die bezegeld wordt met taartjes (jv)
twee goede "aanwinsten" voor de
Meerse toneelbond, waarvan dank
baar gebruik te maken is bij een
volgend seizoen.
Van Luc. Nerinckx, die zeker al
meer dan dertig jaar op de planken
staat te Mere, kan men zich nooit
aan een slechte prestatie verwach
ten. Nog steeds is hij de spil waar
rond het hele gedoe draait en ook nu
weer gaf hij blijk van zijn goede ak
teermogelijkheden. Zijn "vrouw",
Hilde Fahy, begint zich ook thuis te
voelen in de groep en kan haar
"zoon" Jos Fahy, trachten te eve
naren alhoewel dit zal moeilijk zijn
want Jos, in werkelijkheid haar
broer, is een vaste waarde geworden
net als Joh. Den Herder die als
"buurman" zijn werk op de van hem
gekende wijze fijn opknapte. Naast
hem stonden dan uiteraard de reeds
bekende akteurs Frank Van Tittel
boom en zijn "schoonzus" Lutg. De
Ridder, twee vaste waarden die tel
kens hun rol typeren zoals het hen
opgedragen wordt door de regisseur
en er steeds het beste van maken.
Tenslotte waren er Annie Sienaert
en haar "man" Luc Hoffelinck die de
belangstelling opeisten. Vooral de
ze laatste heeft deze keer een onge
looflijk passende rol gespeeld en
zich ontpopt als akteur die het mis
schien wel van bijrollen moet heb
ben maar er de kluchtige noot kan
inhouden. De open doekjes waren
hem terecht gegund want ze waren
zeker verdiend, ook al was het een
"dankbare" rol zoals het heet. Zijn
sukses ging echter over op de andere
spelers die van het geheel een zeer
genietbaar stuk gemaakt hebben en
van de Merelaar een toneelbond
maken die ver buiten de dorpsgren-
zen mag gezien en gehoord worden.
Men bezit er een ruime kern van
steengoede akteurs en zij worden
geruggesteund dooreen uitgebreide
technische ploeg die zowel voor het
dekor als voor al het andere bijko
mende werk zorgen. Trouwens het
dekor was hier een van de grote blik
vangers dank zij het mooie interieur
met de medewerking van een plaat
selijke meubelzaak. Het "ruilen" is
zeker niet altijd "huilen" geweest bij
De Merelaar, integendeel was het
steeds lachen wat de belangstellen
de toeschouwers zeer op prijs ge
steld hebben.
JV
