Het muziekatelier, kreatief klankenexpressie
wereldje voor allerkleinsten....
1 meiviering paraplukeskermis...
Ninovesteenweg
in Erembodegem:
een doorn in het oog
10 - 8.5,1992 - De Voorpost
Aalst. Vele getrouwen hielden er toch aan, het slechte weer ten spijt, hun
Op vrijdag 8 en op zaterdag 9 mei zet «Het Muziekatelier» aan de Nestor
De Tièrestraat 40 te Aalst zijn deuren wagenwijd open. Voor het nieuwe
atelier dat zijn deuren op 1 oktober 1991 opende loopt het eerste school/
werkjaar op zijn einde en zijn leerkrachten én leerlingen al een hoop
ervaringrijker. Het jonge volkje van 3 tot 10 jaar leeft er zich muzikaal uit
in workshop, viool-, blokfluit- of musicalgroep (tot 12 jaar). Voor het
volgende werkjaar is ook een vioolgroepje voor ouders voorzien. Het
bijwonen van leersessies van de kinderen werkt blijkbaar inspirerend en
voor veel ouders is dat de oplossing voor de gemiste kans.
Muziekonderwijs en muziek beoe
fenen bestaat in dagonderwijs en
muziekacademie. Hierbij liggen wel
een hoop beperkingen en daarnaast
ligt een hoop ontgonnen terrein.
Wat de muziekacademie betreft is
de grote beperking de leeftijd
sgrens. Kinderen kunnen er pas
echt aan de slag op hun achtste en
dan is er eerst een jaar notenleer...
Belgische muzikanten missen door
deze achterstand vaak kansen in het
buitenland én in eigen land. De gro
te orkesten van bij ons zijn dan ook
vooral bevolkt voor buitenlandse
muzikanten. Jammer, want eerder
beginnen kan best.
Wivina Druwé, projektleider van
het muziekatelier, vertelt hierover:
«Uit eigen ervaring heb ik geleerd
dat een kleuter met een normale
motoriek, op 3 a 4 jaar best met een
viool overweg kan. Wij hebben zelf
vijf kinderen die allemaal op zeer
jonge leeftijd met muziceren zijn
begonnen. Wie zelf geen muzikant
is, en toch zijn kinderen de kans wil
geven om eerder te beginnen, is
aangewezen op privaatonderricht.
Kinderen houden van muziek.
Vooral zeer jonge kinderen staan
open voor alles wat nieuw is en het
is verbazend hoe snel zij zich tech
nieken eigen maken. De idee was
dus in de eerste plaats om een grote
re groep kinderen van de ervaring te
laten genieten? Bovendien is het
werken in groep heel stimulerend.
De stap naar een heus Muziekate
lier werd dus gezet, in de overtui
ging dat er met jonge kinderen héél
wat mogelijk is. Maar na een eerste
werkjaar blijkt dat er nog veel meer
te beleven valt: wij mogen de lat nog
hoger leggen. Voor het eerste werk
jaar werd vooral aan twee initiatie
ven gedacht: een vioolgroepje en
een workshop. Het vioolgroepje
spreekt voor zich: daar wordt viool
gespeeld. De workshop moest een
soort ontdekkingsreis in de wereld
van de muziek worden. Daar is let
terlijk alles mogelijk. Volgend jaar
komt er nog een blokfluitgroepje bij
en een musical-groep met daar
naast ook individuele instrument-
les.
Het muziekatelier heeft een onder
komen in een oud burgershuis aan
de Nestor De Tièrestraat 40 te
Aalst. Alles is er op maat van de
kinderen: de kapstokken, het meu
bilair en de instrumenten. Maar de
muziek behoudt haar eigen for
maat: daar tonen de kinderen dat zij
hun mannetje staan.
Het vioolgroepje
Uit ervaring met onze eigen kinde
ren is gebleken dat viool een ideaal
instrument is om heel jong mee te
beginnen. In de eerste plaats omdat
er (heel) kleine viooltjes bestaan -
dat voordeel heeft een piano niet -
en omdat het goed in de hand ligt.
Wie echt van plan is om later violist
te worden kan ook best heel jong
beginnen, want de weg is lang. Hier
in het Muziekatelier wordt muziek
aangepakt zoals ouders hun kinde
ren leren praten: voorzeggen en na
bootsen. Ook de muziek is een taal.
Zeer jonge kinderen zitten nog mid
denin de «moedertaalcursus» en
vioolspelen leren zij in een zelfde
spektakulair tempo.
Thuis luisteren zij naar de stukjes
op muziekkassette. In de les wordt
hen geleerd hoe zij een stukje moe
ten spelen. Als zij buitenstappen
kénnen zij het ook. Dan moeten zij
nog enkel afwerken. Tien minuutjes
per dag is voldoende voor een be
ginner.
De lessen gebeuren in groep. Daar
voor ligt het tempo ook zo hoog:
iedereen wil de beste zijn. Zij leren
ook veel van elkaar, want iedereen
heeft wel iets om mee uit te blinken.
Zo kan de leerkracht afbrekende
kritiek uit de les bannen. Het is
prettiger om te zeggen «Kijk eens
hoe Lin haar stok vasthoudt» dan
«Neen, zo moet het nietje doet het
verkeerd, zó moet het».
Aanmoediging is de boodschap en
daarmee bereik je uiteindelijk altijd
veel meer. Aanmoediging in de les,
thuis en op school (want de viool
gaat overal mee) maar ook van het
publiek, want men organiseert re
gelmatig een klein optreden: voor
de ouders en familie; bij een of an
dere feestelijkheid of op de open
deurdag.
Dat zijn voor de kinderen onverge
telijke ervaringen. En zij weten dat
er bij het publiek weinigen zijn die
hen dit kunnen nadoen.
De resultaten zijn verbluffend. Als
de kinderen de leeftijd hebben om
naar de academie over te stappen
hebben zij een enorme voorsprong
op hun leeftijdsgenootjes. Niet en
kel wat de techniek en het niveau
betreft, maar ook, en dat is zeker
voor viool heel belangrijk: muzi
kaal..
Zij hebben immers geleerd om «op
het gehoor» te spelen en niet van
een partituur. Dat gehoor is dus
heel goed ontwikkeld. Bovendien
spelen zij alles uit het hoofd en is
hun geheugen (niet alleen muzi
kaal) heel goed getraind. Een en
ander speelt ook een heel positieve
rol in de lessen notenleer én op de
Daarnaast hebben deze kinderen
geleerd dat je met een minimum
aan inspanning heel wat kan berei
ken. Dat is goed voor het zelfver
trouwen. Plankenkoorts kennen zij
niet. Zij zijn te jong om te beseffen
dat je bloedzenuwachtig kan zijn
voor een optreden.
De workshop
De workshop is iets unieks. Alles
kan er.
Er wordt naar muziek geluisterd, en
niet enkel naar Peter en de Wolf.
Heel wat ouders hebben al een leer
rijke bijscholing gehad van hun kin
deren.
Regelmatig kom ik een van de
workshoppers tegen in een platen
zaak op zoek naar de muziek uit de
les. Thuis zullen zij hun ouders dan
eens vertellen wat er op de schilde
rijen van de Schilderijententoon
stelling van Mussorgsky staat, of
wat er allemaal te beleven valt in de
herfst van Vivaldi. Of hoor je niet
dat dit een hobo is en geen klarinet?
Wat is een symfonie? Een sonate
vorm - mannelijke en vrouwelijke
tema's - dat pakken wij hier heel
concreet aan: men danst er gewoon
een squaredans op.
Men schildert ook op muziek of
boetseert een buste van Mozart of
Haydn met klei. Er wordt gedanst
en mime gedaan en er komt ook wel
eens een echte muzikant mét instru
ment op bezoek om uit te leggen
hoe het ding in mekaar zit en wat je
er uit kan halen. «Mag ik ook eens
proberen?».
Als deze kinderen later een instru
ment mogen kiezen zal het niet zo
maar viool - piano - gitaar - fluit zijn.
Het kan best fagot of tuba worden.
Daarnaast wordt er ook gemusi
ceerd: op Orff-instrumenten (voor
namelijk eenvoudige slaginstru
menten) en op de blokfluit. Van
elektriciteitsbuizen maken wij een
panfluit en van dozen en blikken
bussen, trommels.
Om het instrumenten maken in de
juiste context te plaatsen zijn wij
eerst aangespoeld op een onbe
woond eiland. Het hele atelier
kreeg een exotisch accent: zelfge
maakte palmbomen en kampen. De
bananen hingen aan de muur zo
voor het grijpen en aan het «strand»
spoelde dan allerlei materiaal aan
dat zij van thuis hadden meege
bracht. Zo leren zij wat geluid is en
hoe je dat maakt - ligt vaak dicht bij
lawaai - maar uiteindelijk wordt het
muziek.
Zingen kunnen zij nu allemaal en
juist ook. Zelf deuntjes maken (uit
vinden) en de gekste rijmpjes be
denken om daarop te zetten. Al is
rijmen voor een kind van 3 iets heel
nieuw. Zo vond Sanne eerst dat op
«tafel» «boterham» rijmt. Nu weet
zij wel beter.
De workshop staat open voor kin- wil weten over één van de aktivitei-
deren van 3 tot 8 jaar en het pro- ten en wie de kans om mee te doen
gramma wordt aangepast aan de niet wil missen kan meteen inschrij-
verschillende leeftijdsgroepen (3-5 ven voor het volgende werkjaar,
en 6-8). Het Muziekatelier ligt in de Nestor
Aalst. Projektleidster Wivina Druwe is van oordeel dat viool een ideaal'
instrument is om heel jong mee te beginnen (xl)
Aalst. De workshop van het Muziekatelier is uniek (xl)
In katolieke middens pleegt men nogal eens te zeggen dat op 1 mei,
vooral wat het weder betreft, Onze Lieve Heer een socialist is. Dit was
zeker dit jaar niet het geval. Het miezerige weertje was er de oorzaak
van dat vele militanten in de voormiddag thuis bleven in de plaats van
mee op te stappen in de 1-mei-stoet. Het werd dan ook in Aalst in de
echte zin van het woord een «paraplukeskermis». Toch waren enkele
getrouwen op post om de geijkte slagzinnen kracht bij te zetten en hun
opvattingen daadwerkelijk te manifesteren.
De opendeurdag
De opendeurdag is gepland voor
zaterdag 9 mei, maar op vrijdag 8
mei is er een concertje. Daar spelen
enkel kinderen, al zou je dat af en
toe vergeten als je sommigen onder
hen hoort spelen.
Annelies is 13 en heeft een reperto
rium waar een conservatoriumstu
dent jaloers op kan zijn: Mozart,
Mendelssohn, Paganini...
Gillis is 11 endatvergeetjealsjede
ernst en concentratie op zijn gezicht
ziet. Helena en Elisabeth brengen
met hun 11 jaar het dubbelconcerto
van Bach.
Maar ook de allerjongsten zullen er
spelen, dat wil zeggen de groep van
4 en iets ouder.
Op zaterdag staan de deuren wijd
open voor iedereen die om muziek
geeft maar in het bijzonder voor de
kinderen.
Er zal van alles te beleven zijn: din
gen die men in het atelier doet. Er
wordt uitleg gegeven aan wie meer
De Tièrestraat (zijstraat van de
Schoolstraat) nr. 40 te Aalst.
Wie graag meer inlichtingen krijgt
kan bellen naar één van de volgende i
nummers: 053/78.96.85 - 71.01.29.
Het Muziekatelier is een privé-in-
itiatief. Het wordt dus ook niet ge- i
subsidieerd. De ouders betalen een j
(zeer redelijke) bijdrage voor de
lessen.
Inschrijven gebeurt in princiepe
voor een volledig werkjaar (septem-
ber - juli) en de betalingen worden
bij het begin van elk schooltrimester
gedaan.
Voor het vioolgroepje mogen de
ouders de les mecvolgen (als zij rus
tig zijn). Bij een kopje koffie of thee
volgen zij de les en weten zij hoe zij
hun kind thuis kunnen helpen.
Voor het volgende werkjaar is ook
een vioolgroepje voor ouders voor- J
zien. Het werkt blijkbaar inspire-
rend en voor veel ouders is dat de
oplossing voor de gemiste kans.
Aalst. Dan maar onder moeders paraplu mee opstappen (a)
overtuiging te demonstreren (a)
Aalst. Het was geen weer om een hond door te jagen... of toch? (a)
Gino Van de Velde, momenteel wo
nend in Hennuyeres, maar geboren
en getogen in Erembodegem waar
zijn ouders en zus nog steeds wo
nen, heeft in een brief aan de ver
antwoordelijke van Bruggen en We
gen zijn grote bezorgdheid uitge
sproken over de gebrekkige veilig
heid op de Ninovesteenweg, de
drukke straat waar zijn ouders en
zus wonen.
Voor het stuk tussen de Alfons Van
de Maele- en de Keppestraat is bie-
zonder onveilig, zo schrijft hij en
verwijst hierbij naar een recent do
delijk ongeval. Het roept bij hem
beelden op van een ongeval dat en
kele jaren geleden is gebeurd en
waarbij de voorgevel van zijn ouder
lijk huis werd opengereten door een
auto. Een klein jaar geleden werd
de buurman van zijn ouders met de
auto aangereden toen de brave man
met z'n auto de oprijlaan van zijn
huis verliet. Gino Van de Velde
voegt er nog aan toe dat haast iede
re bewoner van deze drukke en on
veilige straat wel eens het slachtof
fer is geweest van een ongeval op de
Ninovesteenweg. De lichamelijke
en materiële schade is niet meer op
te sommen. 'Er wordt veel te hard
gereden en de scherpe bocht tegen
over de Alfons Van de Madestraat
zorgt ervoor dat de bestuurders de
kontrole over hun voertuig verlie
zen en terecht komen op de gepar
keerde auto's en erger nog, voet
gangers op het voetpad aanrijden'.
Dat kan niet langer volgens de
briefschrijver die vraagt om drin
gende en afdoende maatregelen.
Knipperlichten die de gevaarlijke
bocht aanduiden, noemt hij een
eerste stap in de goede richting.
Maar een vluchtheuvel en een bete
re wegmarkering zouden nog beter
zijn. En hij besluit 'een kleine in
spanning kan mensenlevens redden
in een buurt met vele oudere men
sen die niet meer zo snel de straat
kunnen oversteken, van kinderen
die zich niet van het grote gevaar
bewust zijn'.
