CS]
Speciale
editie
Ramp Los Alfaques leed nog niet geleden te Aalst
Jong gezin uit
Lebbeke met vijfling
30 jaar nieuws
uit de regio
Weekblad van Dender-
Durme- en
De koning naar Lebbeke
Vier jongens en een meisje Mij is 't gelijk, zegt Clement
De Voorpost
22 - 3112.1992 - De Voorpost
00
O)
DONDERDAG 31 DECEMBER 1992 45e JAARGANG NR. 52 - 50 F
15 januari 1982
De ramp in Los Alfaques, Span
je, was in juli 1978 nieuws dat
met grote letters op de
voorpagina's van alle dagbladen
verscheen. Deze bladzijden
hebben ondertussen gediend
om de haard aan te steken of om
keukenafval weg te werpen.
Voor de meesten roept de naam
Los Alfaques niet meer op dan
een vage herinnering aan het
ongeval, behalve voor de recht
streeks betrokkenen voor wie
deze naam verbonden zal blij
ven aan een ware nachtmerrie.
Thans wordt bericht dat de ver
antwoordelijken voor het onheil
dat op de camping werd aange
richt op 11 juli 1978, voor de
Spaanse rechtbank in Tarrago
na terverantwoordingzullen ge
roepen worden. Er verloren in
totaal 215 mensen het leven op
die bewuste dag en de Aalsterse
familie Colson werd wel het
zwaarst beproefd van allemaal.
Vader en moeder Colson kwa
men om, terwijl de kinderen
Luc. Dirk en Guy vermist zijn.
Alleen Mieke Colson en haar
zusje Anja bleven gespaard en
zij waren het die we gingen op
zoeken bij hun pleegouders, de
heer en Mevrouw Van Oost-Re-
dant.
De reden van dat bezoek is niet
dat we de sensationele kant van
deze pijnlijke zaak wensten te
belichten. Integendeel. De be
doeling was veeleer de menselij
ke kant van de zaak aan bod te
laten komen. Het was vooral de
heer Van Oost die ons te woord
stond.
Geen meevoelen
Wat pleegvader Van Oost niet
kan begrijpen is niet alleen het
gebrek aan meevoelen maar
evenzeer de nijd die hij vooral
waar hij komt, ontmoet bij de
mensen. Deze laatsten beweren
zelfs dat ze het geld van de kin
deren er door jagen. Dat gaat
zelfs zo ver dat er geen flesje
wijn meer op tafel mag komen of
er wordt gefluisterd. Nochtans,
benadrukt de pleegvader met
ingehouden verontwaardiging,
dat ze tot nu toe nog geen frank
schadevergoeding hebben ge
kregen. Ook al dateert het ge
beurde van in 1978, toch is dat
nog niet voldoende om het leed
wegens het verlies van vijf ge
zinsleden enigszins weg te slij
ten. Maar dat niet alleen. Ook
het lichamelijk leed duurt nog
steeds en zorgt er voor dat on
danks alles wat de pleegouders
doen, zelfs ten koste van hun
eigen gezondheid, de herinne
ring aan 11 juli 1978 nooit zal
vervagen.
Mieke Colson, thans 19 jaar,
liep vreselijke brandwonden op
over bijna gans het lichaam.
Zustertje Anja sukkelt nog
steeds met de rechterhand.
Om de zes maanden gaan ze
naar het academisch ziekenhuis
in Gent omdat medische bege
leiding een permanente nood
zaak zal blijven. De tere huid
van de brandwonden kan noch
zon noch koude verdragen. Een
ander gevolg is dat er sindsdien
nog geen enkel volledig school
jaar kon worden gevolgd zodat
Mieke Colson die nu verpleeg
kunde studeert een jaar achter
op is, evenals Anja welke in het
derde studiejaar zit.
Tijdens de volgende jaren is
men nog op vakantie geweest. In
1979 naar de Ardennen. Maar
alsof het noodlot er voor iets
tussen zat, ook deze vakantie
viel door overstromingen letter
lijk en figuurlijk in het water. Bij
zoverre zelfs dat het leven van
pleegvader Van Oost slechts op
het nippertje kon worden gered.
Naar het buitenland is het nieu
we gezin niet meer geweest en
van Spanje als vakantiebestem-
Mieke Colson een van de slachtoffers.
ming wordt er begrijpelijkerwij
ze niet meer gesproken.
Terloops
Dat er over het gezin Colson een
Terloops-aflevcring is gemaakt
voor de televisie zal men zich
herinneren. Wat daar achteraf
op gevolgd is weet de TV-kijker
niet. In die bewuste aflevering
had de heer Van Oost zonder
een blad voor de mond te nemen
zijn afkeuring en afkeer uitge
sproken t.o.v. het stadsbestuur
en de burgemeester van Aalst.
Deze burgervader had het niet
eens nodig gevonden om ook
maar een enkel woord van deel
neming te doen toekomen, nog
niet eens schriftelijk, aan het a-
dres van de zo zwaar getroffen
burgers van zijn stad. Naar aan
leiding daarvan, aldus nog
steeds de heer Van Oost, werd
Anja Colson leeft nog steeds in een nachtmerrie.
hij voor de rechter te Uendcr-
monde geroepen. Voor deze
magistraat heeft de pleegvader
de kans niet laten voorbijgaan
om nog iets te berde te brengen
dat hem zeer zwaar op de maag
lag. Het stadsbestuur had, langs
de schepen van burgerlijke
stand Hooghuys om aan de Ter-
loops-filmploeg de toelating ge
geven om de lijkkisten die zich
reeds lang in de grafkelder be
vonden opnieuw buiten te ha
len. Da cameraman had dus de
gelegenheid om beelden op te
nemen die alles met sensatie en
show te maken hadden maar die
volledig voorbijgingen aan
menselijk gevoel en waardig
heid van de levenden en-met de
eerbied voor de doden een loop
je namen. Dat het stadsbestuur
daaraan meewerkte zonder te
vragen of de familie het er mee
eens was, zette bij deze veel
kwaad bloed. Toen de heer Van
Oost de rechter hiervan op de
hoogte had gesteld, mocht hij
terstond naar huis.
Rechtzaak
Over de rechtZhak zelf heeft de
familie geen nieuws. Alles werd
in handen gegeven van een ad-
vokaat te Brussel in wie zij hun
vertrouwen hebben gesteld. Er
werd bericht dat er tijdens het
proces 29 advokaten pleiten en
dat er 200 getuigen en experts
zullen gehoord worden. Des
noods wil vader Van Oost met
Mieke en Anja naar Spanje om
met hen persoonlijk te gaan ge
tuigen van hun leed en de ver
zorgingdie ze nog ettelijke jaren
zullen nodig hebben.
26 februari 1982
5 februari 1982
Ofschoon het gerucht in Lebbe
ke al enige tijd de ronde deed,
toch blijft het een hele verras
sing wanneer men het nieuws
vernam dat de 27-jarige ver
pleegster Myriam Smekens uit
de Meystveldlaan 10 te Lebbeke
in het Akademisch Ziekenhuis
te Gent het leven had geschon
ken aan een vijfling. Voor My
riam en haar echtgenoot Pierre
Huylebroeck betekent dit feit
natuurlijk een geweldige veran
dering in hun leven.
Dinsdagmorgen omstreeks
3.15 uur werden de vijf kinderen
geboren. De bevalling gebeurde
met de keizersnede en duurde
minder dan 15 minuten. De hele
bevalling werd geleid door
dr. Thierry en zijn medewer
kers. Maar die wilden in de na
middaggeen kommentaar kwijt.
Het gewicht van de vijf kinde
ren. die zullen gekerstend wor
den als Hans. Koen, Willem,
Ben en Marijke, varieert van
870 gram tot 1.980 kilogram.
Zij werden allen in de couveuse
ondergebracht. Hun toestand
onmiddellijk na de bevallingwas
bevredigend, maar de geneeshe
ren zeggen dat een uiteindelijke
prognose slechts op een later
tijdstip maar kan bepaald wor
den.
Voor het gezin Huylebroeck-
Smekens betekent deze geboor
te van een vijfling natuurlijk een
hele verandering. Het gezin had
nog geen kinderen. Gisteren
wilde vader Huylebroeck nog
geen kommentaar kwijt. Hij was
trouwens ook haast niet te be
reiken. Myriam Huylebroeck is
een verpleegster die werkzaam
is in het Onze-Lieve-Vrouw
Ziekenhuis te Aalst en Pierre
Huylebroeck is tewerkgesteld
als opsteller.
Vermelden we ook nog dat de
zwangerschap van mevrouw
Huylebroeck 33 weken bedroeg
en dat zij al een tijdje geleden
was opgenomen in het Akade
misch Ziekenhuis, waar men de
toestand van zeer nabij volgde.
Het was immers de eerste keer
dat in de materniteit van het
Gentse Akademisch Ziekenhuis
een vijfling ter wereld werd ge
bracht.
«Ze kennen zij mij overal», zegt
Clement De Vos, de 108-jarige
uit Lebbeke en hij heeft groot
gelijk. Zowat in alle Belgische
en vele buitenlandse kranten en
tijdschriften is zijn beeltenis ver
schenen en tijdens het tv-pro-
gramma «Dit leuke land» kon
den we hem zien en horen in een
interview dat weliswaar voor
zien was van onderschriften om
dat onze Clement nog het échte
ongekunstelde Lebbeeks als
voertaal heeft. Hij zit nog steeds
een ganse dag naast zijn oude
Leuvense stoof, pookt ze af en
toe wat op en drinkt een slok van
Zuster Godelieves Bloedwijn.
Maandag komt de koning. Maar
dat bericht doet hem heel wei
nig. «Komt hij, 't is goed, zegt
Clement, komt hij niet, is 't ook
foed
emand van zijn leeftijd laat zich
zelfs niet meer door een koning
in het harnas jagen. «Ik heb er
eens een gezien, zegt hij. Hier in
Lebbeke tijdens gi^ote legerma-
neuvers kwam Leopold den
tweeden, 't Was al een oude
man en hij mankte een beetje,
daarom dat hij liever te paard
reed, dan zag je dat niet.» Cle
ment heeft voor alles een uitleg
en geeft spitse antwoorden. Zijn
geest werkt nog goed en zijn ge
heugen is fragmentarisch maar
vooral voorzien van honderden
details.
Onlangs is hij een beetje ziek
geweest en daarom letten ze nu
nog beter op hem dan vroeger,
daar in dat donkere, vochtige
huisje aan de Brusselsesteen
weg. 's Avonds komen ze de rol
luiken neerlaten, de stoof nog
eens opkoteren en hem wat hel
pen. Eten kan Clement nog al
leen, al wordt het hem gebracht
door vriendelijke buren. Ge
makkelijk gaan doet hij niet
meer, al sinds hij eens een been
brak is hij wat sukkelachtig op
zijn gang, maar dan gebruikt hij
een stoel als steun om doorheen
zijn kamertje te stesselen.
Clement maalt er allemaal niet
om. Hij blijft er heel rustig bij,
geniet van wat hem verteld en
gevraagd wordt, diept herinne
ringen op van vroeger, vertelt
over d'harmonie en zijnen «bie-
gel», waarom hij nooit aan een
vrouw is geraakt, wat hij eet en
drinkt.
Op vrijdag 18 februari wordt hij
108 en dc maandag daarop komt
de koning rond 14.30 uur.
'k Heb er vier gekend, zegt Cle
ment en hij kan ze nog alle vier
opsommen. Boudewijn I moet
met denken dat Clement zich
over zijn bezoek zorgen
maakt
