<0
O)
01
Kampioen Eddy De Sitter
zette niet alleen Denderbelle en Wieze,
maar heel de streek op zijn kop
De eerste spadesteek
voor de nieuwe monding
van de Dender
De moderne bouwkunst
in ons gewest (V)
T.V.-vedette
Louis-Paul Boon
werd voorzitter van
Celbeton
30 jaar nieuws
uit de regio
Weekblad van Deader'
Dunne- en
Scheldestreek
De Voorpost - 31.12.1992 - 5
45e JAARGANG NR. 52 - 50 F
DONDERDAG 31 DECEMBER 1992
31 juli 1965
Kampioen van België worden, is
j geen alledaags feit.
In de laatste decennia mochten
we in onze streek alleen Achille
Buysse, Leon De Lathouwer en
Frans Melckenbeeck als natio
naal titelvoerder begroeten.
Eddy De Sitter heeft nu op zijn
beurt de krachttoer weten te
j verwezenlijken de Belgische
driekleur te omgorden.
Dat hij dit tijdens zijn leger-
I dienst wist te verwezenlijken,
- j verhoogt nog in aanzienlijke
i mate de waarde van zijn presta-
1 ties. «De Voorpost» was er dan
j ook als de kippen bij om, in het
feestvierend Denderbelle, onze
i nieuwe kampioen op de korrel
i te gaan nemen,
r Wie men ook zijn mocht, of van
waar men ook komen mocht,
- het kostte helemaal geen moeite
om te vinden waar Eddy De Sit
ter, de nieuwe nationale wieler
kampioen der liefhebbers
woont. Een grote pijl, overlangs
de straat in de kleuren van ons
nationaal vaandel, wees in de
richting van Café «Het Mole-
ken», waaronder in kleinere let
ters stond geschreven «Bij ren
ner Eddy De Sitter».
De massa auto's vóór deze lan
delijke herberg, op de scheiding
der gemeenten Denderbelle en
Wieze gelegen, toonde aan dat
het er «volle bak» was en dat
omzeggens iedereen zich op dit
punt verzameld had, om toch
maar eens de nieuwe kampioen
te zien, en voor de meest bege
nadigden, enkele woorden met
hem te kunnen wisselen.
De stemming was er buitenge
woon en ging bij sommigen bijna
naar het hysterische. Tot al wie
het horen wilde werd er in geu
ren en kleuren uitgelegd, hoe
Eddy de titel had verworven,
welke de bijdrage was geweest
van de talrijke supporters die
zondag mee afgereisd waren
naar Aubel en iedereen moest
weten hoe gelukkig zij nu waren
met de Belgische kampioen in
hun midden. Iedereen was ge
tooid met een driekleurig lintje
op de borst en nog nooit zagen
we zo'n patriotische demonstra
tie als wel ten huize van de Bel
gische kampioen.
Om en rond de herberg was het
één, zee van bloemen en ge
schenken, die men in allerijl had
samengebracht tegen dat Eddy
zondagavond thuis kwam, bloe
menzee, die in de loop van
maandag nog steeds werd aan
gevuld en dit tot laat in de
avond. Er werd gezongen en ge
sprongen, gedanst en gefuifd,
geklonken en geschonken.
Adieu Dender... monde!
27 maart 1965
Toen dhr. E. Valcke, Direc
teur-Generaal van de waterwe
gen, een paar maanden geleden,
op initiatief van het expansie-
comité naar Dendcrmonde
kwam, beloofde hij dat de eerste
spadesteek voor de omlegging
van de Dender (officieel gehe
ten de «Normalisatie van de
Dender») in 1965 zou kunnen
gebeuren. Men kon de belofte
van deze hoge ambtenaar moei
lijk in twijfel trekken, maar ve
len zullen ze zeker toch met een
korreltje zout genomen hebben.
Als men inderdaad weet dat het
«Stedelijk Bestuur van Dendcr
monde» reeds in 1912 een bro
chure uitgaf over «Het vraag
stuk van den Dender», waarin
toen reeds sprake was van twee
verschillende ontwerpen over
de omlegging van de Dender,
mocht men ongetwijfeld een tik
je sceptisch staan tegenover een
verklaring-einde 1964 afgelegd
- die de verzekering inhield om
de reeds meer dan 50 jaar geda
ne belofte het volgend jaar al in
daden om te zetten.
En toch! Vroeger dan iemand
dierf verwachten of voorspellen
gaat de wagen nu toch aan het
rollen. We wisten wel dat men
reeds de nodige gronden voor
de nieuwe monding aan het ont
eigenen was en dat een gespe
cialiseerde firma de werken toe
gewezen kreeg, maar die aller
eerste spadesteek is beslist toch
een onverwachte lentegast. De
huidige regering heeft er blijk
baar aan gehouden haar belofte
na te komen en nog vóór de
parlementsontbinding officieel
te starten met de normalisatie
van de Dender. Propagandis-
27 maart 1965
Wij gaan nog eens verder op
stap in onze streek. We zullen
trachten wegwijs te worden in
Grembergen en meteen Moer-
zekc onder handen pakken. Met
de welwillende medewerking
van de weerman mogen we ge
nieten van de uitzonderlijk
mooie Scheldezichten en weid
se horizonten.
De meeste - om niet te zeggen
alle - gevels zijn opgetrokken in
roodbruine baksteen. Geen
plak- of verfwerken maar een
voudige. mooigevoegde fa?a-
den. Bijna alle deuren en ven
sters zijn omlijst met witte zand
steen, soms vervangen door een
simili-uitvoering met cement.
Er is nochtans geen overlading
door massaprofielen en nuttelo
ze bombast. De gevels, van de
meeste nieuwbouwen. zijn in
twee delen gesplitst; langs de
ene kant een deur en normaal
een venster erboven, langs de
andere kant een groot raam en
een in evenredigheid aangepast
venster op het verdiep, meestal
Het triomfantelijk gebaar van de nieuwe kampioen.
tisch kunnen we dit best begrij
pen en niemand kan de huidige
regeringsploeg deze Dender-
mondse verkiezingsstunt ten
kwade duiden, want de nieuwe
monding van de Dender is be
slist een onderneming die kan
tellen. Het past dan ook, nu de
werken officieel aangevat wor
den, hulde te brengen aan hen
die jarenlang onverpoosd ge
werkt, gebedeld en doorgebeten
hebben om dit projekt er door-te
krijgen. Die hulde gaat in de al
lereerste plaats naar Senator
Alfons Goossens, de nooit afge
vende promotor van de omleg
ging van de Dender, die de be
voegde ministeriële departe
menten plat gelopen heeft om
zijn zin - en voor Dendermonde
een nieuwe Dendermonding- te
krijgen.
27 maart 1965
uitgevend op een balkon. De
enige fantasie die vele dezer
huizen kenmerkt is de aanwe
zigheid van een puntgevel,
steeds voorzien van een felwitte
vooruitspringende dakgoot. De
ramen zijn eveneens wit gelakt
en het eenvoudige, maar mooie,
smeedwerk van het balkon is
zwart. Bijna altijd zijn deze ge
bouwen klassiek getint. We kun
nen deze woningen nochtans
niet zonder meer declasseren.
Louis-Paul Boon voorstellen is
natuurlijk totaal overbodig. Ie
dereen kent immers deze over
bekende Vlaamse auteur, hetzij
door de talrijke werken die
reeds van zijn hand verschenen,
hetzij door de korte stukjes en
schetsjes die bijna dagelijks, on
dertekend «Boontje» in de
krant verschijnen.
Iedereen kent ook de man die,
sedert hij hersteld is van een vrij
langdurige ziekte, opnieuw deel
uitmaakt van het vast paneel in
het populaire T.V.-programma
«'t is maar een woord», en daar
met zijn talrijke, op de hem ei
gen gezapige manier vertelde
mopjes, regelmatig bijdraagt het
ezeltje van Paul Van de Velde te
spijzen.
Deze man is sedert kort nu ook
Voorzitter geworden van de
Dendermondse kunstkring
CELBETON. Het is ter gele
genheid van deze voor hem en
voor Celbeton eervolle promo
tie, dat we Louis-Paul Boon gin
gen opzoeken, ten einde onze
lezers toe te laten even nader
met hem kennis te maken.
Louis-Paul Boon gaat men in
derdaad «opzoeken». We wis
ten wel dat hij woont in de Bre-
destraat te Erembodegem, doch
na tweemaal deze straat op en af
te zijn gereden moesten we vast
stellen dat geen enkele woning
het opschrift
«HUIZE ISENGRIMUS»
droeg. Toen bemerkten we dat
in die Bredestraat een landelij
ke veldwegel uitgaf. Langs daar
dan maar eens onze kans ge
waagd... en ja, helemaal achter
aan, in een zeer mooie bosrijke
en parkachtige omgeving, en
a.h.w. midden in de gezonde
buitennatuur... daar stonden we
voor «Isengrimus».
Louis-Paul Boon zelf leidde ons
in zijn met boeken overladen
werkkamer binnen, om zeer
vriendelijk aan onze nieuwsgie
righeid te voldoen.
Op onze vraag, hoe hij het feite
lijk tot VOORZITTER VAN
CELBETON gebracht had, ver
telde hij ons het volgende: «Wel,
vanaf de stichting van deze kring
ben ik steeds in contact geweest
en gebleven met mensen als L.
D'haene, Verstaeten, A.
Merckx en nog enkele anderen
die er toen al zowat de hand in
hadden dat de kring op een ak-
tieve wijze kunst- en culturele
aangelegenheden zou beleven
en toelaten te leven.
