Met Kerstnacht ©p Wacht!
ggz
M .BS_
Drnliker-Uit!?everJ. Yah Ncfpel-De Gendt.
iSIerstnai.©.
DE 6EVGLBEN VAN EENE GB1L
BureelenKerkstraat, N. 9 en 22, Aalst
Kerstmis le Affligem
JAAR N.
4 centiemen het nummer
Dinsdag 25 en Woensdag 26 December >917
Ter gelegenheid der Kers'.dagen zullen do
bureelen ©n drukkerij van De Volksstem
gesloten zijn zooals des Zondags.
BERICHT. Wij vernomen dat, ter
^enheid van Kerstdag en Nieuwjaar, d©
?sen, Bureelen en Zaal der Brantikoffers
d* Banque Centrale de ia Dendre op 25,20,
3i December en 1 Januari toekomende zul
le r gesloten blijven. 1293
ZONDAGRUST. Dijnsdag 25 Decem
ber, zijnde Kerstdag, zal alloon open blij
v van 's middags tot middernacht, de
d M doen do Apotheek van M. Meganck,
Li. oldstraat.
r. -rslmis Kerstdag 1 Zo^t klinken deze
v. ri i) t j midden der kouae wintormaan-
d' Hoo feller imm- rs de. wind blaast, hoe
s' ;c-r de koudo bijt, hoe dikker de 3neeuw-
x' .:;©n vallen, hoe vurigor v.e bet groole
f t van Kerst mts vieren. De Christusoog
is eerste dor fees'.dagen, want zonder dit
ft vieren zouden do andere hoogo dagen
g' .oreden hc-bbon van bestaan, vermits
Let Kerstfeest al de geheimen van liet leven,
van de dood en van de verrijzenis onzes
IK ren, zijne geboorte veronderstellen.
Bnvondierf. 't is een verjaardag, dio wel
ee.st door Joseph en Maria, als den schoon
st- n dag des iaar gevierd werd. 't Is een
volksfeest en door de ketters en schismalie
k- i zelfs wordt het mot geestdrift herinnerd.
'I Is't begin van T kerkelijk jaar dat ons
zijiachtereen opvolgende feestvieringen zal
aa. bieden en voorstellen, 't Is 't koeren in
dó korte dagen die van nu af wat meer
Ie-on, licht e:i hoop op beternis gaan medo
b: etigen.
Doch laat ons wat dieper gaan en door
dringen tot meer verhevene beschouwingen.
In zekere gewesten verwachten de kinde-
roo van den kleinen Jozus alle soorten van
g. .vhenkon en daarom moet er dien nacht
v 't Kerstfeest gewaakt, gekaart, gebe
<1 fi en vorlold worden. Als men do ver-
i iïng en het opblijven uiet verder drijft
o.i na middernacht niet meer eet en drinkt
om in de Kerstmis ten Onzen Heere le
naderen, mogen wij die ouder wetscke
vlaamsche gewoonte uiet afkeuren, 't Is een
familiefsest, eon geburenfeest, en het kan
al wederom helpen tot slichting en tot
OMierhouding van den christen geesten hel
is ten zijn van Stuk. De kinderen,
tl :jü de kleinsten niet, want deze zulten
jurzeker zoo lang niet hunnen slapeloos
liiijven ert hun oogjes moeten welhaast on
vermij delijk toevallen en hunne kopjes
neerzakken... en dan worden ze maar gauw
zachtjes aan in buel gestoken en dioomen ze
van 'l Kindeke dat lag te Bethleem in eone
kribbe. En zij zien toch zulke schooue en
aantrekkelijke dingen. Zij bespeuren den
kleinen Jezus in zijne kribbe hoe moest
bij koude verduren in dien killen winter
nacht Zij zien zijne heilige moeder en zijn
zedige voedstervader en do neergeknielde
herders en de rijke koningen met hun groot
en machtig govoig van dienaars en last
dieren- Zij bewonderen den os en den ezel,
die geweldig ademen om het goddelijk wicht
te verwarmen. De menschen hadden Jezus
verstooten en de onredelijke dieren kwamen
Hem ter hulpe l
Zij hooren daarbuiten den guron wind
blazen en schuifelen tusschen de ontbladerde
takken en sidderende twijgen der naakte
boomon. Zij geven nochtans den moed niet
pp, doch voelon in hunne kleine hartjes
inodolijden en deernis mot den boorliug, die
bibbert, schudt en beeft. Immers, schamele
doekjes, een handvol lapjes omwentelen
zijn teeder, doch stralend en volmaakt
lichaampje. Een weerschijn glanst rond zijn
aanbiddelijk aangezicht. Zijne pollekens of
40® VERVOLG.
Waarschijnlijk heeft hij de dames duidelijk
te verstaan gegeven dat 't eindelijk tijd werd
dat zij heengingen, en 't is zeer licht moge
lijk dat hot huwelijk eerder zal gesloten
worden dan ik dacht. Ge dient dus nu to
beslissen, of ge op de door den heer See-
wald voorgestelde» voorwaarden hier in huis
wilt blijven. Hij vroeg er nog heden mor-
gend naar, ou ik zeide hem dat go er over
denkeu zoudt.
Ja, antwoordde Leontine, ik heb er over
gedacht, maar nog geen besluit genomen. Ik
zou het lieve kind niet gaarne verlaten.
Dat «Jacht ilywel, riep de huishoudster
opgeruimd, en daarom heb ik den heer See-
v. ald als mijn gevoelen te kennen gegeven,
dut ge het kind veel te lief liadt dan dat ge
niet gaarne hier zoudt blijven. Ik kan hem
dus uw besluit mededelen.
Leontine gaf geen antwoord. Zij peinsde
er over, of zij voortdurend zonder herkend
te worden hare betrekking zou kunnen ver
vullen en of zij zich zelvo niet verraden zou.
't V/as toch te voorzien dat zij ook met haren
ecilgenoot in gesprek kou komen, zou zij
aan aitijd de kracht hebben om zioh te be
heer "•'.•hen.
Zog den heer Seewald uit mijn naam,
'praktij efodelijk, dat ik met het grootste
handjes steekt hij omhoog in de ruimte, els
wilde hij ons door gebaren aanspreken en
toeroepen Komt tot rnij, mijne beste
vriendje®, gij de onschuldigon, ilc wil u deti
vrêdeszoen geven. Verstoot mij niet of nooit!
Stelt u voor mij ten pande Helpt ined© in
mijn reusachtig work der zielenzaligmaking!
Leert van mij dat ik zachtmoedig on oot
moedig van harte bon Weei wel dat ik do
waarheid, de weg on het leven ben Ik ben
het levend Brood dat uit den Hemel nader
daalde om u van jongs af te spijzigen, uwen
honger te stillen en uwen dorst te lessehen
Bij mij i3 het leven te vinden en al wio dat
ware leven bij mij niet zoekt zal het nooit
genieten Herdenkt dikwijls de lessen die
ik u hier voorspel oefent ootmoedigheid,
onthechting, zelfopoffering en gij zult ge
makkelijk door de wereld geraken en eons
in uw Vaderland aanlanden. Gseft nooit den
moed op of verloren, want diepa vernedef*
ringen zult gij ondergaan, zware bekoringen
onderslaan en schrikkelijk kampen en s rij
den zal uw lot wezen doch ik ben almach
tig en kracht verleen ilc u door de god vruch
tigheid dio gij moet oefenen en nimmer
daarlaten.
En de engelen dwarrelen rond en hunne
engelachtige stemmetjes zingen en juichen
van E-^re aan God en vrede aan de goed-
v.iiligenEn zij dienen liet kindje toch
zoo vlug on e rbiedig en met hunne zoo
hemolblanke vleugelen beschutten zij hot
thans tegen wind en koude. En ziet oeus hoe
talrijk zij gekomen zijn. Geen plekje in de
grot blijft onbezet.
O mochten wij toch wat nader bijtreden,
zeggen do kinderen tot malkaar, wij zouden
nog boter aanschouwen, bewonderen en
aanbidden dien lieven kleinen Jesus, dion
hartendief, dien Koning van 't heelal. O
u kribbe van mijnen Jesus, duiz-nd inaai
helderdor blinkt en scniltert ge voor onze
verwonderde oogen dan de glansrijkste Iro
non der machtigen dezer aardo
O stal, waarin mijn Zaligmaker werd
geboren, ilc verkies u boven al de prachtige
en kunstige paleizen der groeten dezer
wereld o nederige, o medelijdende, o
zoete Jezus ontsteek, in onze harten dun
gioed der goddelijke Liefde en der naasten
liefde
TEM
ZANG DER HERDERS
Uil ket Lyrisch Kerstsp
Knapen.
PAX
Laat lierderkens luid uw blijdschap hooren
Een broederken lief is ons geboren
Hot is gekomen van dezen nacht
Al in eon stalleken waar 't ons wacht.
Maakt herderlcons snood en zingt ons na
Gloria 1
Koor.
Gioria
Knapen.
Zijn moedertje werd zoo wreed verstooten.
Zij vond er do deuren al gesloten.
Eu in oen kribbeken, op wat stroo,
Daar ligt ons broederkon l schreit er zoo
Maakt herderlcens spoed en zingt ons na
Gloria
Koor.
Gloria
Knapen.
Waarom verjoeg u do booze stedo
Kom, hroederkor, lief, kom met ons mede
Gij krijgt oen beddeken blank en zacht.
Gedekt met een donzen schapenvacht.
Maakt herderkens spoed en zingt ons na
Gioria I
Koor.
Gloria
Jozef CRICK
WV
Onder die rubriek zullen wij eerlang oen
reelcs belangwekkende artikelen laten ver
schijnen van onzen medewerker Jozef Crick.
Het was meer als drie jaar geleden, dal
een bons op do deur zijne moeder,bij nachte,
met bevreosd harte deed opschrikken,..
Hij hoorde re komen, mot zachten maar
haastigen tred.
Tok, tok.... Jongen, ge moot gaan
de gendarmen brengen het inobilisatiebevel»»
snikte hare stem.
Met koort.- chtige beweging, bet gelaat
ontsteken, kleedde hij zich aan, zonder
spreken, in het licht der bevende vlam eener
kaars welke zijne moeder op een kandelaar
ken hield. Hij weende niet, maar alles wat
hij rondom hem zag, riep hem schril, vaar
wel!
Zijne zusters zitten te woenen als hij beno-
:!en komt; zijne jongste broeders zien hem
half di oef, haif bewonderend aan, omdat zij
in hem den held hunner kindersagen schij-
en te erkennen.
11 ij verorbert stilzwijgend een s'uk brood
net spek, wijl zijne moeder eenige geld
stukken in zijn zakdoek knoopt. Mot onuit
sprekelijke U;'derheid en medelijden hangt
zij hem e me medal je om den bals en drukt
met bevende vingeren een kruiske opzijn
voorhoofd.
Albvecht snikte ze, blijf braaf
dat God u beware.... Hare slem smoorde
in tranen.
Buiten weerklonken reeds de luidruchtige
kreten van geestdriftige makkers. A'brecht
springt op, rukt zich uit do armen zijner
oeder en werpt een laatston oogslag op 'l
kruiske der schouw, op vaders portret en
vervoegt in ean oogwenk zijne opgeroepen
makkers,..
In bonte mengeling van witte broeken,
roode strepen o-n gele koordon, trekt de
bende over 'L dorp naar den fluitenden tram.
Handen en zakdoeken wuiven; voorschoten
bedekken wcenende gezichten; afscheids-
verdrieten vaderlandsliefde doen de frissche
boerenjongens zingen...
De tram komt in beweging, etoomend
zucht hij onder den last van monschenwee
en menscliouvreugde, welke hij gaat ver
voeren naar onbekende plaatsen...
Albrecht voelt wel honderd messen door
zijn harte steken, als hij voor de laatst"
maal misschien, zijne moeder, zusters en
broeders aan de zwenking van de spoorlijn
uit het geziohj ziet verdwijnen....'
Zijn gemoed on dat zijner makkers be
weegt tot hoogste geestdrift, als Lij bewon
derend on nieuwsgierig de menschen op hun
huisdrempel ziet verschijnen, of ontspant
ziel» in stille smart, wanneer hij bliksemsnel
gevoelt wat hij verlaten moet 011 't böeld
van dood of leven hem half bewust voor den
geest valt.
De laatste lonen der stormende dorpsklok
zijn weggestorven... Nieuwe Ureten en an
dere noodklankeii van menschen on metalen
monden roepen hem op voor 'l Vaderland
e:i vervolgen hem tot op de plaats zijner
bestemming...
Enkele dagen nadien slaat Albrecht aan
de grens, het geweer inde vuist. Het kanon
dondert reeds uren lang. Een hagel van
schroot en vuur- stormt over hem teen. Hij
ziet vijandelijke koionnen aangolven tus
schen stijgende rookwolken, brandende
dorpen en krakendeboomen....
Een bevel schuifelt snijdend door do
lucht. Albrecht ligt plat op den grond. Do
vijand nadert. Het oog vol bloed, met hijgen
de borst e:i gespannen zenuwen legt hij aan
tusschen de takken van een struik. Vooruil!
raast een stem. In breede zwenking golft de
aanvalslijn voorwaarts. Albrecht rukt aan,
bajonet op 't geweer Hij wankelt, zinkt
op"den knie, drukt do hand legen de rechter
zij en valt... een schot heeft hem in het
lichaam getroffen...
't Is avond. De wagen van 't roode Kruis
genoegen bier zal blijven en over ziju doch
tertje zorgvuldig zal waken.
Hij zal daarover recht verheugd zijn, juf
vrouw Werner, en gij zult u er wel bij
bevinden, hernam de huishoudster, en zij
voegde er bij Dan kunt ge ook de fe«sto
lijkhedon bijwonen, die govierd zullen wor
den, als de jonge vrouw hier haren intrek
neemt.
Jufvrouw Vogel keek verwonderd op toen
zij Leontine een zucht hoorde slaken zij
kon in het geheel uiet vatten waarom juf
vrouw Werner nu zuchtte.
Zware onweerswolken pakten zich opoon
boven hst huis van Bertram Seewald Leon
tine alleen zag ze komen alle anderen in
het huis waren opgeruimd en in blijde ver
wachting.
't Was een zeete heldere nacht, do sterren
schitterden aan den lioiuel, do lucht was
bezwangerd met den lieflijken geur der
blosmau, en Leontine stond aan 't venster
van haar kamertje en blikte naar den he
mel.
Groote God 1 wat moest zij nu doen Die
vraag was de gewichtigste haars leveus.
Hare eigen handelingen hadden een toestand
in bet leven geroepen, waarin zij gsene uit
komst zag. Al wat tot nu toe met haar was
voorgevallen, was als ware het een droom
geweest nu ontwaakte zij met ontzetting,
en als eoo grimmig spook grijnsde haar de
vreeselijke werkelijkheid aan. Haar eolitgo-
noot was voornemens weder to huwen, ter
wijl zij nog leefde. Dat kon dat mocht
immers niet
Zij was Bertrams wettige gade, en zoo
als zij dit toeliet, vielen allo schuld en ver
antwoordelijkheid daarvoor op haar, want
Bertram en Hedwig geloofden aan haren
dood.
De schande oio, in geval zij herkend werd,
op hot onrechtmatig gesloten liawelijk zou
kleven, en de jammeren, die er het gevolg
van zouden zijn, zoadeu op haar geweteu
komen eu als een vlook op haar rusten.
Neen, dat huwelijk mocht niet gesloten wor
den Hoeveel rampen eu ellondo zouden er
het gevolg van zijn voor de schuldeloozen,
die geen kwaad vermoedden
Iioe langer Leontine hierover nadacht,
des te afschuwelijktr kwam haar gedrag
haar voor de vermomming, die zij in go-
laat, kleeding, houding, gebaren en spraak
had aangenomen, verscheen haar dan in hot
hatelijkste licht. Zij zag in dat zij vreeseiijk
gedwaald liad. Toen zij eenmaal besloten
had aan haren dood te doen gelooven, had
zij niet weder naar haar vaderland en onder
hare geliefden moeten tcrugkeeren. In een
vreemd land onbekend voortlerond, zou zij
«iet zijn le weten gekomen wat met Iran
voorviel, terwijl zij, wetende dat er iets on
rechtmatigs zou geschieden, eeue groole
snort hotsend over de straatsleenen. De
gekwetsten zijn daar. De ijzeren poort van
't Lazaréth vliegt open,duizenden nieuwsgie
rige en angstige oogen luren door de traliën
od zien het gorij in de binnenplaats verdwij
nen....
In eene lange witte zaal, waar witte
kappen zachtjes wuiven, wordt een zieke
binnen gebracht. Behoedzaam wordt hij
ontkleed en op 't kraaknette veerbed neder
gelogd. In het witte, ingedrukte kussen
steekt zijn aangezicht bleek af tegen het
zwarte hord boven het hoofdeind, waarop
een blanke hand mot rood krijt neerschrijft:
Albrecht van jagers te voet, 2.-3. 1.,
schot in de zij...
De wonde is niet gevaarlijk en na eene
korte chirurgische bewerking kan bij in
enkele dagen hersteld zijD. Dit was de
verklaring van den krijgsarts die met witte
voorschoot, grooto brilglazen onderdekiep
van zijnkepi, den gekwetste met lialf-zachte
behandeling onderzoekt.
Langzaam vlogen uren en dagen voor
Albreclit, in de witheid der zaal, in de zoet
beid der blanke liefde die om zijn bedsponde
waakte. Met dankbare oogen vervolgde bij
dikwijls de witio gestalte der zuster,die hem
diende, hem bidden deed enmenigen brief be
stelde voor zijne moeder, welke hom thuis in
den hangen avond voor hare kinders voorlas
en ieder woord herhaalde, öm het geluk der
zoele samenspraak met haren geliefdon zoon
te verleugen en den tijd te hebben een traan
uil hare oogen weg te vagen....
In die liefdezuster erkende Albrecht do
goedheid zijner moeder, de leoderhoid zijner
zusiers, de stille bewondering zijner broe
dors. Zij was het die zijne pijnen verzachte,
li-om de ziolseenzaamheid dragelijk maakte
en k&m God vertrouw vol deed bidden voor
zijn vaderland, voor zijne moeder, voor al
de teerbeminde wezens die dagelijks ginder
verre van hem spraken, opdat recht en
••rede zou komen over hem, over zijn fami
lie, over zijn dorp en land...
Dit alles stond Albrecht le overwegen in
't akelige van een oorlogsnacht, in 't over
stroomde IJzergebied. Roerloos tegen een
afgeschoten boomstam aangeleund, be
schouwt hij met blikken vol verlangen do
pinkelende sterren die hoog boven zijn hoofd,
als met zooveel oogen do bloedige slagvel
den van Europa beslaren... Sedert twaalf
uur is bij op wacht. Doch hij schijnt op den
vijand geen acht te moeten slaan, 't Is
Kerstnacht
In haren zwarten mantel gehuld ziet hij
zijne moeder met haastige stappen ter kerke
gaan. Hij ziot de schaliën van zijn dorpsto
ren glimmen in 't volle licht der maan en-
hoort langs de hem zoo goed bekende land
wegen harde stappen van menscheugroepen
dia zvvijgond bidden gaan<om vrede, orn het
einde der vroeselijke ramp...
Iiij denkt aan de medalje der Madonna
welke op zijn boezem bidt... hij voelt de
liefde van liet sinds lang ontvangen en zorg
vuldig weggedoken moederbriefje branden
onder de lederen voedering van zijn storm
hoed. Wanneer mag hij weer knielen voor
't kribbeke met zijita moeder in zijn stille,
vreedzame dorpskork
Daar knielt ze, do brave vrouw, wier.
dagen in angst en gebed voorbij kruipen,
lederen morgen, bad ze met uitgestrekte
armen voor het beeld der moedermaagd,
waarvoor zo nu en dan een kaarsje deed
branden. Nu ligt ze neergeknield voor bet
kribbeke van 't Vredeakiud Mijn Jezus,
geef dat ik mijn zoon, vooraleer ik sterf,
mag wederzien Hij is de sleun van ons
huis, sinds vader is gestorven. Broeders en
zusters hebben hem zoo noodig. Laat hom
toch wederkomen, mijn kind, mijn schat,
mijne vreugde, zoo gij hot wilt, o God!
Gloria in exctlsis weerklinkt het, ge-
misdaad op haar geweten zou laten, indien
zij hot niet verhinderde.
Zij overwoog of hot zou baten, indien zij
aan haren echtgenoot con naamloozen brief
schreef, om hem to waarschuwen, geen go
volg te geven aan zijn voornemen om weder
te huwen, daar zijne gade nog leefde. Maar
dan zou hij immers bewijzen verlangen, en
die kon zij niet geven zonder zich bekend le
maken. En dat wilde zij in geen geval doen;
dan zou zij toch opnieuw gedwongen worden
om, niet door hem bemind, aan zijne zijde
een ellendig leven to leiden. Zij sidderde
reeds op do gedachte daaraan. Zij zou haar
leven liever in de diepste armoede en afiian
kelijkheid van vreemden slijten dan door
naren echtgenoot geminachten gehaat te
ziju. En zij vreesde dat hij luar haten en
verachten zou, als hij wist «lat zij zich zoo
had kunnen vermommen en zicii nu weder
als eane hindernis op den weg tot zijn geluk
plaatste.
En indien zij haren echtgenoot waar
schuwde en toch onbekend kon blij ven, wolk
eone onrust zou rij dan hare ongelukkige
ouders veroorzaken Welk oen vurig ver
langen om hun kind weder le zion zou zij bij
hen opwskk«n Zij beweenden haar uu als
een© doodo die droefheid was hevig, maar
als zij wisten dat zij nog leefde on niets an
ders omtrent haar te weten kwamen, zou
hunne smart nog oneindig grooter zijn.
volgd door eon storm van daverende orgel
tonen.... Et in terra pax hominibus bonce
voluntatiszoo bidt het zingende volk om
vrede en uit de harten der gelooagen
stijgen de offeranden van lijden en ontbe
ring, van ellende en verdriet tot voor de
voeten van 't arme Jesukind dat vrede be
looft aan allen die zich schikken naar zijnen
wil...
De hoofden buigen neer, bet Jesukind
daalt waarachtig in de opgeheven handen
des priesters en schouwt met teodere liefde
over de geloovige menigte, dio kloppend
op de borst, mot onwankelbaar betrouwen
bidt om het zoete en hot schooue, het geluk
kige en het verblijdende dat den vrede
brengen moet.
En wijl Albrecht zijne smeekendo en
woeneade mosder aanschouwt, voelt hij
tranen lam»s zijn wangen leken...
Mijn God, zoo denkt hij, hier hoor ik
geen klokje kleppen, geen kindren zingen,
geen vreugde galmen
Ik raag niet met mijn moeder knielen
voor het kribbeke waar ik in vroegere jaren
zoo blijvol heenging; ik mag de zielsvr-u^de
der Kerstcommui.ie niet smaken, noch den
blijdschap in ons gezellig huisje langs do
waterkantik zie mijne zusjes en broertjes
niet om rnij heenhuppelen ik ben hier
gansch alleen in 't aangezicht des doods...
Hier is geen vrede op a.irde.., toch is er
vrede in mijn hart, omdat ik plichtgetrouw,
de lessen mijner ch rist ene moeder uiet heb
vergeten.
Ik sta niet bij bel kribje,maar in het land
dos haats, in hot land des doods. Ik houd
de wacht bij u, o God, die overal mij ziet
en mij bewaren zult ik hou de wacht in 't
witte sneeuwveld aan het front, waar hier
en daar een zwarte plek het graf mij wijst
van vriend en vijand. Voor hen is de vrede
reeds gekomen, voor hen zingen reeds do
Engelen het eeuwig vredelied, eindat zij als
martelaar hun plicht hebben volbracht
omdat zij den onbekende, dien zij op bevel
dooden moesten, niet hebben gehaat, omdat
ze wisten, dat ze met hem samen rusten
zouden onder de schaduw van het Kruis,
dat alle afgestorvenen denzelfden vrede
toewenscht en in vrede veroenigt.
Ik hou de wacht voor u, o moeder, en
mijn land
lk zie dezelfde sterren die gij, moeder,
misschien bij uw terugkeer van de nachtmis
aanschouwt ik hoor denzelfden wind door
naakte boomen ruischen ik vraag denzelf
den God zijn vredesengel over de aardo to
zenden, de strijdors uit hunne loopgraven le
doen verrijzen om zich elkander als broeders
te omhelzen.
Maak alie menschen van goeden wil,
opdat hot getal ongelukkige» en weezen
niet grootor worde; opdat ik zou mogen
terugkeeren bij moedor in 't stille dorp,
waar 't eenvoudig christen geloof ons
zoo gelukkig maakte, waar we alleen
wisten en nu gevoelen, dat alles wat
naar Gods wil niet is, de menschen onge
lukkig maakt en haat en nijd doet
opvlammen tot ondergang der wereld.
Moeder, bekommer u niet om mij ik
doe mijn plicht getrouw. Ik blijf lioopen en
beminnen trots alles
i» Mag ik het Kerstfeest met uniot vieren,
ik vier liet in mijn hart en zal het eens'
vieren met u, hier of hiernamaals....
Albrecht schrikt op uit zijn gepeinzen.Een
vuurpijl werpt flikkerende klaarte door do
lucht... Sneeuw wolken als reuzengevaarten
doemen op aan den geziohteiuder en dooven
een voor een de pinkelende sterren...
Hij luistert mot gespannen aandacht...
Spervuur op do eerste lijn, klinkt het gin
der'....Een vuurorkaan stormt donderend
over hem heen in de late uren van Kerst
nacht Miss Jane.
Eindelijk geloofde Leontine uitkomst go-
vonden le hebben. Zij meende dat het't ver
standigst zou zijn, zicli aan Hedwig bekend
le maken, en toen zij ovef dit plan rijpelijk
had nagedacht, besloot zij het zoo spoedig
mogelijk uit le voeren.
Als zij Ilodwig. die voor haar alt^fl san
trouwe, opofferende vriendin was geweest,
openbaarde dat zij nog leefde, en tevens hare
bekommering mededeelde, zou zij althans
veel jammeren voorkomen.
Zij zou dus naar Hedwig gaan zij zou
openhartig liaro dwaasheid en jaloerschheid
bekennen en Hedwig verklaren wat haar
geneopt had rich te vermommen. Reeds de
-edachto daaraan schonk haar troost. Hed
wig was altijd haar toevlucht geweest ztj
wat een edel, verstandig en ernstig meisje
zij zou zeker raad voor haar weten.
Maar nu kwam weer eene andere zorg
hoe zou zij Hedwig,- die naar hare ouders
was teruggekeerd, kunnen te spreken krij
gen
't Scheen haar onmogelijk too, don grond
te betreden waar zij hare kinderjaren zo»
gelukkig had gestoten, en als eene vreemde
linge op den drempel van het huis barer
ouders to staan zij vond het Onnatuurlijk ou
schandelijk.
Doch het besef dat het niet anders kon,
verzoende baar weder met die gedachte.
(Vervolgt).
