Een vlaamsche foips leonisl in Rusland,
Neem Tijd terwijl U Tijd gebeurt, E<
1812-13 24
naar't Fransch van Jean Lefranc.
(Verboden over te nemen.)
De baron ging voort in zijne aangename bezoeken hij sprak
ons vrolijkheid in, nogtans was het wel te bemerken dat hij
zooveel vertrouwen in de toekomst niet had als vroegerzelts
scheen hij vol bekommernis te zijn.
Zekeren avond waren Anselm en ik gezeten onder 't lommer
van eenige boomijes; wij hadden nog al eeen warme dag gehad en
smaakten nu de zoetheden der rust, na een welovergebrachten
dag.
Óp 't kiezelzand der baan hoorden wij stappen 't was de
baron die naderde.
Wij stonden op om hem te gemoed te gaan.
Zoohaast ik hem zag begon mijn hert met geweld te kloppen.
Onze weldoener bracht ongetwijfeld slechte tijdingen, want
onrust en droefheid waren op zijh edel gelaat te lezen. v rien
den, zegde hij, een groot gevaar bedreigt ons. Eiken oogenbhk
kunnen de Kozakken hier zijn.
't Was wel 't slechtste nieuws, dat wij konden ontvangen. De
kozakken Dit woord alleen joeg ons de schrik op 't lijf, en was
voor ons een bevel om zoo spoedig mogelijk te vertrekken. Wij
mochten toch de veiligheid onzer weldoeners niet in gevaar stel
len en onze tegenwoordigheid op 't kasteel was voor hun 't groot
ste der gevaren; ook verhaastte ik mij te zeggen
Wij zullen aanstonds vertrekken. Mijnheer, en ons zoo rap
mogelijk verwijderen geen oogenblik rust zouden wij genieten,
indien u onzentwille iets moest overkomen.
't Gevaar is zoo groot niet, als gijlieden denkt, sprak de
Baron onze vijanden zijn nog ver van hier en ik heb getrouwe
dienaars die goede wacht houden.
Zij zouden ons kunnen verrassen, in weêrwil van de ieve-
rigste wachtik smeek het u, mijnheer, laat ons vertrekken.
Neen, neen, t gaat alzoo niet, sprak de waardige heer, die
moeielijk zijne aandoening kon bedwingen. Sedert dat gij't ka
steel bewoond, hebben mijne vrouw en ik u leeren hoogach'en,
en ik verzeker u dat wij, niet zonder droefheid, op 't oogenblik
der scheiding kunnen denken.
Die groote goedheid bracht ons in dieoe ontroering. Anselm,
nog meer getroffen dan ik, moesi zich omkeeren, om twee dikke
tranen af te droogen, twee welsprekende bewijzen van zijne
rechtzinnige dankbaarheid.
Kom, kom, zei de Baron, laat ons moediger zijn als dat 't
spijt mij bijna van u over dit gevaar verwittigd te hebben maar,
't moest wel, omdat wij toch eenige voorzorgén moeten nemen.
De beste voorzorg, mijnheer de Baron, antwoordde ik
vlug, ware van ons zoo spoedig mogelijk te laten vertiekken.
't Moet zijn.
Neen Ziehier wat wij doen zullen Van dezen avond af',
zullen wij vivers gereed maken voor verschelde dagen houdt
uwe pakken gereed en bij 't minste gevaar, zult gij konnen
vluchten, zelfs zonder ons te verwittigen, indien het gevaar te
dringend ware. Van onzen kant zullen wij goede wacht houden.
Ziehier in afwachting twee zaken die u zeerwel zullen te pas
komen.
Na dit gezegd te hebben, gaf'de weerdige man ons eene wel
gevulde beurs en eene kaart der landen, welke wij moesten door
trekken.
Wij waren maar dertig uren van Oostenrijk, 't is te zeggen van
een land dat ons, op dit oogenblik, niet als vijand zou behande
len.
Na nog eene uur met ons doorgebracht te hebben, keerde de
Baron naar 't kasteel terug.
Ounoodig te zegged in welke moedelooze gesteltenis wij ver
vielen Anselm bijzonder was pijnlijk aangedaan hij eindigde
droefweg zijne laatste schets 't was het portret of liever de
karikatuur van eenen verminkten soldaat Ziedaar, had hij mij
's morgends gezegd, in welken toestand wij ons hadden kunnen
bevinden; met vele anderen is het nog slechter gesteld die min
gevaren te doorstaan hadden dan wij.
Nu lachtte de arme jongen niet meer
Laat ons vertrekken, zegde hij eindelijk; de Baron durft ons
niet wegzenden, maar hier langer blijven, ware misbruik maken
van zijne goedheid.
G'hebt gelijk, antwoordde ik, wij moeten die gastvrije woning
verlaten. Nogtans, laat ons nog een dag blijven, opdat wij ten
minste eene laatste maal onze weldoeners kunnen bedanken.
Anselm keurde dit goed en wij namen 't besluit van 's ander
daags eenen langen brief te schrijven, waarin wij de gevoelens
van ons dankbaar hert aan die Polakken zouden mededeelen.
dat de Tijd zich van U scheurt
Dan, 11a den Almogenden gebeden teiieoueu voor onze Weldoe
ners en vooronszi 1 vengingen wij ons slaapvertrek binnentreden,
als een der domeslieken van 't kasteel ons kwam bezoeken.
Hij bracht eene provisie beschuit, een groot stuk spek, peper,
zout en eenige tabletten chokolat, meer clan genoeg om eenige
dagen te leven en Oosieruijk te bereiken, indien wij 't geluk had
den tot heleinde toe aan de Kozakken t'ontsnanpen.
Wij vroegen, door teekens, aan den knecht of wij niet wel
zouden doen van aanstonds te vertrekken.
Maar hij deed ons verstaan dat er voor't oogenblik geen groote
haast bij was, dat de Kozakken nog zeer ver waren en de dienstbo
den wel de wacht hielden, om niet verrast te worden.
Geheel dien nacht kon ik -niet slapen de wreede Kozakken
vervolgden mij in d'inbeelding en 'k beefde bij 't minste winde
ken dat de deuren of vensters van 't zomerhuisje bewoog. Zoo die
duivels opzoeking kwamen doen, hoedanig zou ons lot zijn en dat
onzer weldoeners De Baron zou zich waarschijnlijk verdedigen
tegen degene die hij open tl ij k zijne vijanden not-:..do cm \vcu.o
zou dan de straf zijner vermetelheid niet wezen Ziet gij hem
daar reeds naar Siberië vertrekken, met zijne arme mevrouw en
zijne kleine kinderkes, en dit alles door onze schuld Want,
alles wel ingezien, wij waren hem de heibergzaamheid komen
vragen 't Was een lafheid van onzen kant, wetende hoe duur hij
dit zou moeten bekoopen hebben. Als men ongelukkig is en moed
heeft, men lijdt alleen, zonder iemand anders te dwingen deel te
nemen in zijn lijden.
Dan, want d'inbeelding van 'nen ongelukkigen mensch vliegt,
dan zag ik mij op weg, 'door bosschen, weiden en velden, ons
in de s'li uikgewassen of in de graanvelden verbergende, aan de
Kozakken ontsnappende en gelukkig in Oostenrijk komende, dan
in Pruisen, om eindelijk dit duurbaar Vaderland te bereiken,
waar ik verwacht was door al mijne teerbeminden.
Slapen kon ik niet bij d'eerste schemeringen van het daglicht,
onderzocht ik onze provistën, welke ikbij het strikt noodzakelijke
beperkte. Dan onderzocht ik onze schoenen, die ik in goeden
staat vond, even als onze kleederen.
Wij kouden ons op weg begevengezondheid, sterkte en moed
waren ons teruggekomen.
Anslem sliep met geslotene vuisten. Ons Heer had hem eene on
schatbare gaaf verleend van immer gerust te blij wen. Hij stelde
altoos tot 's anderdaags de bekommernissen uit.
De warme zonnestralen verrasten hem in zijn bed. Hij opende
langzaam de oogen, rekte d'armeu uit, keek vrolijk op en, mij
gekleed ziende, vroeg hij
Wat doet ga dan? Ge zijt uitgerust gelijk voor d'inspektie
van den generaal Gaat gij ter bruiloft of op feest naar een gebu-
ren-dorp?
Maar ge weet wel, zegde ik, dat wij heden vertrekken.
't Is waar, 'k was 't vergeten.
Sta op, maak u pak gereed en help mij den brief opstellen,
welken wij hier moeten laten voor onze weldoeners.
Twee minuten nadien waren wij aan tafel, om onze gedachten
en talenten bijeen te leggen. Al schrijvende, werd de arme jon
gen eenski aps peizende zijne vrolijkheid verging in eene diepe
droefheid. In den overvloed zijner herkentenis, vroeg hij vergiffe
nis aan d'edele kasteelbewoners over al 't leed dat hun o n onzent-
wi! overkwam. Dart sprak hij in zulke welsprekende termen de
dankbare gevoelens zijns herten uit, dat ik mijne tranen niet kon
inhouden.
De brief was opgesteld, en op eene plaats gelegd om aanstonds
gezien te worden,'toen de deur plotselings openvloog; wie zagen
wij de baron en zijne brave mevrouw. W. V.
Te rekenen van 1 December mogen er in Amerika noch huiden
noch vee uit Europa komen, tenj zij met een konsulair certficaat, dat zij
niet besmet zijn.
Leuven, 12 nov. Markt weinig voorzien afdoeningen beperkt;
de neiging van den handel blijft tot daling en voor de tarwe heelt men
25 tot 50 centiemen minder betaaM dan de vorige markt Bloem kalm
en zwak ondersteund aan de prijzen van vrijdag. Spiritus integendeel
in rijzing van 2 fr. Zemelen bijna aan denzelfden prijs.
Verschenen en te koop in onze bureelen
Leopoldstraat, 72 en Molenstraat, 70.
'T AALSTEMARREH,
geriefelijken en leerzamen Almanak voor 1878.
PRIJS 0,10 Centiemen.
Plakalmanak voor 1878, met 't portret en de korte levensschets
an Z. H. Pius IX. Prijs 0,05 centiemen.
In 't Bureel der Molenstraat zijn te bekomen Meester Lieven. Snoecks,
Kluchtige Gentenaars en schoone Plakalmanakken en Agendas.
Ik wil niet.
