De Sclielmslukkei der Nihilisten.
't Meetjesland,
(2t< Vervolg).
XXII. SIRE, DE TAFEL IS GEDEKT!
Een ontzachlijke menigte Volk, aan de statie te St Petersburg.
Half vijf van den namiddag is geslagen
Ten half zes ure moeten de Prinsen van Bulgarië en Hesse aan
komen.
Bibberend van koude staan de Russen daar, in hunne pelswerken
kleederen; want op einde april ligt Rusland nog vol sneeuw en ijs,
en in Februari vriest het daar,zijn hevigste.
Maar de gemoederen zijn verwarmd, door geestdrift of doorhaat.
De Czar! de Gzar! hij komt met Familie engevolg, in de rijtuigen
van t Hof. t Was lang dat de Russen hunnen Czar niet gezien
hadden; sedert de moordpoging te Moscou was hij in 't Publiek niet
verschenen; ook stegen de Vivats! de heilgeroepen, dapperen vurig
de lucht in;
Doch in t geheim werd meer dan een vermaledijdinguitgebraakt;
zelfs zag men er die riepen Vivat! om niet als medeplichtig verdacht
te worden in een aanstaande schelmstuk.
Ziet ge daar, die twee fonkelende oogen, als van een uitge
hongerde wolf die schapen beloert? ziet gij die fijne opeengepreste
lippen, als van den tieger die bloed geriekt? Ziet ge daar die rijzige
en hijgende gestalte, in dikke overkleederen verborgen? *t Is de Sy-
beriaansche, die een laatste maal den Czar of Keizer wil zien.
Ha, vivat! zegt zij m haar eigen; 't Is nu vijf ure, voorbij; nog
vijf kwartuurs en er zullen ander vivats klinken! Al die pracht, al die
hofvleierij zal met bloed bedekt zip!
t Was slechts van verre dat men aan de Statie mocht; een voor
éen stapten de verzilverde en vergulde lieden uit de prachtrijtuigen
om iri de wachtzaal den Czar en de Groothertogen te gaan omringen.
Een voor éen telde de Sybèriaansche met haar oogen, en scheen
spijt te gevoelen, als de hoflakeien, de rijtuigen slotsn.
't Werd half zes.
Geen convoi dat arriveerde.
De Syberiaansche stond in doodangst.
Ach, kon zij nu de twee oogen uit haren kop geven, om den
wekker een half uur te doen stilstaan!
De wijzers der statiehorlogie gingen gedurig voort en bij eiken
schok was 't een messteek in 't hert der Samenzweerdster.
Kwaart voor 6 ure; tien minuten Voor 6; is er een ramp geweest
op 't convoineen, men hoort een geschuifel; de menigte recht zich
op de teenen, de knjgsoverhèden commandeeren; de soldaten pre
senteeren dé wapens; de trommels roffelen; het Russisch nationaal
aria weergalmt tusschen de onbeschrijfelijke heilgeroepen; de Czar
brengt zijne edele genoodigden in zijn rijtuig, men ziet niets dan
fijke gewaden, fijn groen laken, blinkende goud en zilver op den
sneeuwwitten grond. De rijtuigen vertrekken; en de afstand, maar
vijf minuten zijnde, is de menigte ras verplaatst, van 't Statieplein
naar het Keizerlijk Winterpaleis.
Al 'tGroot Volk is binnen;
Rond 't Paleis staat een sterke wacht vangendarms en Kozakken.
Door de vensters, dik en rijk gegordijnd, ziet men bijtijds een
gewemel van prachtige gewaden.
Even alsaande Statie, staat deSyberiaansche tusschen de menigte.
Zij staat onbewegelijk, bleek als een marmeren beeld, d'oogen
gevestigd naar 't Paleis, 't Is 6 ure; Vader, roept zij tot haar eigen,
nog 3o minuten, en ge zijt gewroken! nog 3o minuten, en van die
pracht, van die gekroonde Vorsten, van die generaals, van dit Paleis
is niets meer dan een puinhoop. Zij stond daar als het Symbolum
van Haat en van Vernieling.
6 ure
Kolonels, Kapiteins en Luitenanten liepen over en weer; te voet
en te pedrd, orders brengen en orders halen; wie een haarbreed uit
de rangen der menigte werd geduwen, kreeg een lans voor zijn oo
gen en een barsch woord in zijn ooren.
Van tijd tot tijd zag men aan de vensters een lakei of hoveling
verschijnen.
't Wérd buiten meer en meer donker, en meer en meer kwamen
de vensters van 't Paleis in licht en in gloed.
Het vroos geweldig en bijtender werd de koude.
Nogtans, de menigte bleef staan, en bij de menigte de Syberiaan
sche die de minuten en de seconden telde.
6 ure en vijt, 6 ure en tien; haar hert klopte; zij zag in haar ge
dachte den kamerling naar den Czar toe gaan, diep buigen gelijk
't hofsche volk doet en hem met eerbied te zeggen: Sire, uwe Ma
jesteit is gediend. Ze zag den Czar en zijn volk aan tafel zitten, in
glans m in vrolijkheid, niet wetende dat daaronder hun voeten, de
Dood h^re zeissen scherpte eri den hoogsten Adel van Rusland in
eens ging wegmaaien.... Zij zag dit in hare gedachten; doch was
het wezentlijkheid?
Kom, verlaten wij dit koud Russisch plein en laat ons, door al
die schildwachten, troepen enlakeienhet Winterpaleis binnentreden.
Wat pracht en wat glans! hoe eerbiedig al dat volk daar staat!
dat hoog krijgsvolk, blinkende van goud en zilver, die hovelingen
in zwarte prachtkleedij.
De Czar is met den Prins van Bulgarië en van Hesse in zijn bij
zonder appartementen; ze spreken er van hooge politieke kwestien,
van de Russische belangen aan den Donaü; ze spréken; en al wat er
buiten de zaal gezegd wordt, 't is met stille stem.
Zes uren zijn geslagen, de poorten der eetzaal vliegen open, en
de opperkamerling, gekleed als generaal, met een gouden keting en
medalie aan den hals, treedt door de kamer waar de generaals zich
bevinden, gaat recht naar de Majesteitsche appartementen en zegt:
Sire uwe Majssteit is gediend!
Goed, spreekt de Keizer, ik ga komen.
De Kamerling vertrekt en al de generaals blijven waar ze zijn.
want niemand mag de leestzaal binnen dan achter de Czar en zijn
Edele Genoodigden.
De Czar sprak voort, want 't waren gewichtige zaken welke hij
aan t onderhandelen was, en op een keizerlijke feesttafel zitten de
figuranten te ver vaneen, om nog een serieus woord te konnen wis
selen. Hij sprak voort, de Prins van Bulgarië antwoordde, de Prins
van Hesse sprak er ook tusschen, zoodat er een kwartier, bijna een
halfuur verliep.
Buiten stond de Syberiaansche met kloppend hart en hijgenden
adem; op d horlogie van het Paleis zag zij dat het noodlottig uur,
dat half zeven ging slaan. Verder zag zij uit een der zijdeuren van
't Paleis een arbeider die zich haastig verwijderde; 't was de hout
kapper, haar medeplichtige: hij verwijderde zich, 't is dat alles in
regel was geplaatst, dat
Half zeven op d'horlogie; half zeven! Eensklaps schudt de grond
onder haar voeten; op de schudding volgt een hevige ontploffing,
een dof gerommel, gemengd tusschen scherp gekletter en onbeschrij
felijke wanorde.
De gendarms en soldaten bleven stokkestiif staan; 'ne Rus, zegde
Napoleon blijft cp zijn post, zelfs als hij dood is; maar d'Oversten
liepen in allerijl naar 't Paleis; aan de vensters zag men hooge amb
tenaren en bedienden in kermende houding; 't militair muziek dat
speelde, bleef plotseling stil; een dikke rook.gevolgddooreen hevige
vlam kronkelde in en rond de vensters.... Verscheide koeriers kwa
men uitgeloopen, bevelen gevende om de brandspuiten te brengen.
Wat is er? wat is er? vroeg de menigte.
De Feestzaal in de lucht gesprongen; men ziet niets dan vuur,
bloed en verminkte lijken. En de Czar?
Van hem weet ik niets; de slachtoffers zijn talrijk. Maar
de Czar en zijn Familie? Ze waren op weg naar de Feestzaal, er
misschien reeds in.... O die schurken van Nihilisten; 't zijn duivels,
erger dan duivelsPompiers, brandspuiten! ('t Vervolgt)
beschreven door den tcijdvermaarden en hooggeleerden Meester Lieven,
in zijnen almanak van 1862.
Keizer Karei kwam eenB naar Somkrghem, om inde Bautveruane
en in Ryvers te jagen hij had hooren zeggen dat er daar veel trilde
konijnen waren, zoo tam bijnaar als de meuschen die daar ook.inkonij-
nepijpen, hun verblijf hielden. Goed zei keizer Karei, ik ga daar 'ne
keer naartoe, meê mijn brakken. Hij kwam van Waarschoot af, (waar
hij ook op de jacht geweest was,) laags Bekt, en Meirelaere en Bad
man en de Kleylen, en hij trok, langs de Kloefkapper sir alc, recht naar
't oud Soltepenhtds, bij den ouden oom van den overoudoom van Naes-
ken De Bruynh, die daar tons herberg hield. Als nu keizer Karei wel
gesmuld en wel gedronken had (en hij kende't ambacht) dan liep hij,
langs Necke en Hoetsel, naar den Genlweg en van daar naar de bos-
schen van de Rauwer wane en van Ryvers. Hij had wol zijnen weg ge
mist, maar dat en trek ik mij niet aan, en 'k en moê niet ook. Als Karei
nu reeds 3 uren gejaagd had, en een tiental konijntjes gescholen, hij
was gelijk gejaagd om te gaan rusten van zijne vermoeienis, en hij
keerde langs de Kerkstratc weer naar het dorp, om bij den grootvaders
grootvaders, grootvddeh te'gaan slapen. Ge moat weten: die was dan
Balliu van Somerohem en Ronsslr, en den Balliu had keizer Karei
overal vergezeld. Maar't is waar,'k en zeg het niet al ik moet hier
nog iets bijvoegen. Langs alle straten, waar keizer Karei gegaan was,
op alle wijken, in ieder huis, hoorde men het spinnewiel ronken, en
hij zag met verwondering dat het meestal oude Meetjes waren, die daar
zaten te spinnen, onder het zingen van 't gekende liedeken
Draaie, draaie, wielken
't Avond komt Michiclken 1
Komt Michielken 't avond niet,
't En komt van heel de weke niet.
Dat is nu recht liefhebberij, zei keizer Karei. En hoe heet dat land
hier, vroeg hij aan den Balliu? Genadigen heer, antwoordde den man,
ik zou waarachtig nog moetenpeizen'k en ben van bier niet mijn ge
boorteplaats is Zeeverghem.—Zoo, zoo ge moet nog peizen, hernam de
keizer. Allo,allo 't is om te lachen, 'k Wil ik dit land 'ne naam geven:
dat is hier 't Meetjesland. En schrijft dat zoo voortaan, in al uw'akten
en kontrakten.
Daar zie! 'k hoor u weeral iets vragen. Gij zijt toch 'ne vraagstecrl
gij wilt nu weten hoe ver het Mbetjfsland zich wel uitstrekt. Hebde gij
geen oude kaarten dan Het Meetjesland is hetzelfde land als het oude
Burggraafschap van Gent Wilt ge mij niet gelooven, ziet de kaarte na,
die Jan Walsch, te Augsburg, in Duitschlaud, ten jare 1824 heeft uit
gegeven. Begeert gij nog meer te weten?... Dau zal ik n al de gemeen
ten noemen, die langs de grenzen van 't Meetjesland gestaan en gele
gen zijn. Luistert welKnesselare, (JJrsel niet) Ooslu:iu 'kel{Eccho met)
Waarschoot, Boorseeldries, tlendonch, Saffelaere, Seveneccken, Bestel-
berghc, Heusden, Zwijnaerde, Zeeverghem, Eecke.hlaria-Leerne, Back
te, Zeveren, Vynclct, Lootenhulle en Aeltcr. Al de dorpen en vlek ken
die binnen die grenzen van 't Meetjesland liggen, en zijn er van zelfs
niet buiten'k wil zeggen buiten 't Meetjesland.
Daarvloeit den honing in de beek,
Daar baiigt het geld aan d'auwen.
Daar vindt men noch moeras, noch
[kreek;
Geen rots kan ons benauwen.
En nu, tot slo' een liedje nog
Op 't Land der oude Meetjes!
Ikben wel moê,zeer moê,maar toch,
Dat vragen mij de Peetjes
Ikhoor ze roepen t'allen kant:
Toe,fraai! toe! zing nu eens Constant
Laat uwe stem maar klinken
Verheft uw moeders vaderland:
Wij zullen dan eens drinken.
Ja,'k wil,maar wat ik ziugon kan
Dat staat al lang geschreven
Den dichterStruiveld,meester Jan,
Eu uwe twee Be Neven,
En Ledeganck, en nog al meer,
Bezongen uwen lef weleer.
Dus kom ikveelte late:
Wat kan ik zingen t'uwer eer,
Dat gij niet hoort op strate
Ik zing dan maar met iedereen;
Dat land is recht een Eden,
Maar ook,'t enis geen wonder,neen!
Men stort daar veel gebeden.
God zegent deze lieve streek:
De baan ligt effen, 't land is plat,
Elk roemt die schoone velden
En ieder dorp gelijkt een stad....n
Wat heef ik meer te melden
O Meetjesland, o Soraerghem
Ik zeg het hiermet krachtenklem:
Ik zal u nooit vergeten.
Maar peist dan ook al eens op hem
Dien gij hebt kind geweten.
Braaf Somerghem! al watikschrijf
Is tot uw eer en glorie.
Heeftmijngedichtnietveelom'tlijf
Het geldt toch in d'historie,
D'historie van het Meetjesland.
Genoegik steek nu s chuit van kant
Ik moet nog verder varen.
komPset-enMcetj es gcofmij d'hand
Eu Ged will' u be waren.
