H 1 A N A HEDWIG colrths-mahle
R
KORTE INHOUD
HET ALGEMEEN NIEUWS» DONDERDAG 30 MEI 1940.
Mevrouw Brigitte von Steinach bewoonde
met haar man, Herman von Steinach en
hun "pleegdochter Diana het tronie en rijke
landgoed Dorneck.
Herman von Steinach was sedert drie jaar
verlamd. Een ongelukkige val van het paard
had hem de verlamming van beide beenen
gekost.
De eigenlijke meesteres van Dorneck was
echter Diana von Dorneck. Aan haar behoor
den het mooie heerenhuis en alle daaraan
grenzende uitgestrekte landerijen. Diana was
sedert zeven jaren wees; zij had haar beide
ouders snel na elkander verloren door een
typhusepidemie. Haar moeder was het eerst
gestorven en op den dag der begrafenis werd
haar vader, Bobo von Dorneck, op het ziek
bed geworpen, waarvan hij niet meer zou
opstaan.
Daar hij nog geen laatste wilsbeschikkin
gen getroffen had, had hij reeds den dag
vóór hij zich naar bed moest begeven zijn
testament gemaakt. Behalve een neef had
hij geen bloedverwanten meer. Deze neef
was echter een mensch, wiens karakter en
leefwijze hem slechts verachting inboezem
den. Bovendien was hij met eene dame van
twijfelachtige reputatie getrouwd.
Maar Bobo von Dorneck had een vriend,
wiens trouw, eerlijkheid en goedheid reeds
vaak proefondervindelijk gebleken was. De
ze vriend was Hermann von Steinach.
Hij benoemde hem tot voogd over zijn
eenige dochter en tot bestuurder van zijn
vermogen. Vóór hij stierf kon hij nog met
hem overeenkomen dat Steinach en zijn
vrouw op Dorneck zouden komen wonen, op
dat zijn dochter in hare omgeving zou kun
nen blijven.
Dadelijk na den dood van zijn vriend naa
Hermann von Steinach met zijn echtgenoo-
te Dorneck betrokken. Zijn zoon Lothar, die
nog eindexamen moest doen en ingenieur
wilde worden, liet hij in de stad achter.
Pogingen van den neef van Bobo von Dor
neck om zich, onmiddellijk na diens dood in
te dringen op Dorneck, waarbij hij geen mid
delen te slecht vond, mislukten dank zij het
felle verzet van mevrouw Brigitte.
Diana heeft zich, gevolgd door een rij
knecht, op weg begeven naar Dora Sanders.
De Sandersen zijn de tegenwoordige beheer
ders van het landgoed Buchenau, dat vroeger
door de von Steinach's bewoond werd. die het
echter wegens den slechten gang van zaken
en geldgebrek moesten overlaten
Tegen haar verwachting in luas de hoofd
pijn van Diana gedurende den rit erger ge-
worden en aangekomen op Buchenau bleek
zij spoedig hooge koorts te hebnen. Mevrouw
Sanders besloot dan ook haar weer terug te
brengen naar Dorneck.
Diana werd ziek en bleek door een eigen
aardige roodvonk te zijn aangetast.
Zij wordt dag en nacht bijgestaan door
mevrouw Brigitte en verzorgd door een ver
pleegster. die zij echter r.iet mag en waarvan
zij uit een gesprek met het kamermeisje So
phie verneemtdat de dokter haar opgegeven
heeft.
Lief kind, ge weet toch wel, dat oom Her
man hier boven niet bij u kan komen, hoe
gaarne hij ook zou willen. Maar zoodra ge
weer beter zijt, zullen we u naar een kamer
beneden overbrengen en dan kan oom Her
man u den geheelen dag gezelschap houden.
Hij verlangt zoo naar zijn lieve, kleine zonne
schijntje en klaagt over zijn gebrekkigheid,
die hem belet naar u toe te komen.
Diana hield 'naar hand krampachtig vast.
Stuur toch ten minste die zwarte vrouw
weg fluisterde zij angstig, r het is de doods
engel, ik ben bang
Mevrouw von Steinach wenkte haastig
naar zuster Martha, dat deze zich moest
verwijderen Diana's oogen schitterden van
koorts.
Toen de zustei naar buiten was gegaan,
werd Diana rustiger, maar bleef tante Brigit-
te's hand vasthouden. Zoo bleef zij een lan
gen tijd in half wakenden toestand liggen,
maar haar gedachten waren druk bezig en
helder. Zij dacht aan haar gestorven ouders
en de gedachte aan den dood scheen haar nu
niet meer zoo verschrikkelijk, nu zij zich
zelf voorhield, dat zij toch aan de andere zij-
do van die donkere poort haar ouders zou
terugzien.
Na een langen tijd sloeg zij plotseling haar
oogen vol en helder naar tante Brigitte op.
c Tante Brigitte ik moet sternen, niet
waar vroeg zij rustig.
De oude dame verschrikte zoo, dat zij het
tot in het diepst van haar hart voelde en
verborg haar gelaat in Diana's kussen.
e Kind, kind. ge moogt niet sterven
bracht zij snikkend uit.
Diana wendde haar blik van haar af, toen
tante zich weder oprichtte en zacht de smal
le, bleeke hand der zieke streelde.
Het zou u verdriet veroorzaken, nietwaar
tante Brigitte
De tranen vielen heet en zwaar uit tante
Brigitte's oogen.
o Hoe kunt ge dat nog vragen, mijn lief
kind. Ik weet nu eerst hoe lief ik u heb, nu
ik bezorgd om u ben. Maar denk niet meer
aan sterven ge moogt daaraan niet den
ken ge moet bij ons blijven. Wat moet
er van ons geworden van oom Herman
als ge ons zoudt verlaten
Diana's oogen werden groot en onrustig.
Wat er van u zal moeten worden Tante
Brigitte zou u dan van Dorneck weg moe
ten, als als ik zou sterven 1
Tante Brigitte zuchtte angstig. Ja, mijn
kind dan waren wij dakloos.
Diana's oogen verwijdden zich van schrik
en haar handen tastten rusteloos om zich
heen. O, neen, neen oom Herman dak
loos weg van Dorneck met zijn arme,
verlamde beenen. Neen, neen, dat mag niet
gebeuren help mij, dat dat niet kan
vleide zij, geheel buite,n zichzelf.
Mevrouw Brigitte streelde haar zachtjes
om haar te kalmeercn.
a Blijf kalm, mijn kind en denk daar niet
meer aan. Het windt u te veel op en zou na-
deelig voor u zijn. Blijf kalm.
Diana zuchtte steunend. Kalm Hoe kan
ik kalm zijn als ik bedenk, dat men oom
Herman en u van Dorneck zou verdrijven als
ik stierf. Papa's neef zal dan Dorneck erven?
Maar dat zal hij niet 1 Mijn vader wilde dat
niet en ik wil het ook niet. Ik wil, dat oom
en u Dorneck zullen erven, u beiden en Lot
har. Kan ik niet een testament maken, tante
Brigitte
Mevrouw von Steinach schudde treurig het
hoofd. Daar zou mijnheer von Dorneck. de
neef van uw vader, dadelijk in rechten tegen
op komen en men zou ons voor gemeene
erlenisjagers houden. Zulk een testament zou
ook wel niet rechtsgeldig zijn. Maar nu moet
u gaan rusten, Diana.
a O. neen, Tante Brigitte, ik kan geen rus
tig oogenblik meer hebben en zal er steeds
aan moeten denken, dat mijn arme oom
Herman van Dorneck verdreven zal worden.
Help mij toch om mijn rust terug te krijgen,
lieve goede tante. Ge zijt zoo verstandig. Be
staat er dan in 't geheel geen middel om
Dorneck te behouden?
De oude dame klemde de handen kramp
achtig in elkander. Meer dan eens had zij
in de laatste onrustige dagen zichzelve die
vraag voorgelegd en slechts één antwoord,
één uitweg had zij gevonden. In het diepste
hoekje van haar hart had zij soms een
wensch gekoesterd, waarvan de vervulling
tevens de oplossing van dit vraagstuk zou
zijn. Zoo zij dezen uitweg aan Diana too-
nen? Bijna tegen haar wil drongen de woor
den zich naar haar lippen.
Wij zijn geen bloedverwanten van u,
Diana en de neef van uw vader zou Dorneck
erven als ge ongetrouwd zoudt sterven.
Maar wij willen daaraan in geheel niet den
ken.
Ongetrouwd V herhaalde Diana zacht
voor zich heen. En toen richtte zij zich plot
seling op. Met groote oogen keek zij mevrouw
Brigitte in het gelaat en vroeg haastig
Als ik getrouwd was zou dan mijn
echtgenoot Dorneck erven?
e Ja, kind.
Diana greep haar hand, haar oogen ston
den koortsachtig.
(i Dan behoef ik slechts met Lothar te trou
wen om Dorneck voor u allen te behouden?
Mevrouw Brigitte schrok. Had Diana haar
gedachten geraden? Maar dadelijk ontwaak
te weer de gloeiende wensch naar redding.
En heesch van opwinding antwoordde zij
a Ja, Diana, dan zou niemand ons meer
van Domeck kunnen verjagen. Dan behoef
den wij niet nog eens dakloos de wereld in
te trekken, zooais toen van Buchenau. En
deze keer zou het duizendmaal erger zijn.
Diana had de oogen gesloten en lag daar
als levenloos. Dan zeide zij zachtjes, alsof
het reeds van gene zijde van den drempel
van het bewustzijn kwam
c Dan zou ik ook uw kind zijn. net als
Lothar en dan zou ik op uwe liefde recht
hebben en Lothar zou zijn als mijn echte
broeder. Laat mij er over denken.
In de onschuld en reinheid van baai hart
scheen zij heel niet te bedenken, wat zulk
eene verbintenis eigenlijk beteekende. "Het
geleek haar ook volstrekt niet van zooveel
beteekenis. Alleen van beteekenis was voor
haar dat oom Herman dan op Domeck zou
kunnen blijven.
Dit gesprek had haar echter zeer vermoeid
Afgemat sloot zij de oogen en wentelde zich
onrustig heen en weer. En na *n kort oogen
blik keek zij. buiten kennis door de koorts,
onrustig om zich heen en bewoog daarbij
hare lippen krampachtig.
Mevrouw von Steinach zuchtte diep. Zij
maakte er nu zich zelf verwijten over, dat
zij zich had laten verleiden om met de zieke
over haar eigen zorgen en angsten te spre
ken en haar dezen uitweg aan te duiden. Be
angst vernieuwde zij het compres op Diana's
voorhoofd en goot haar een weinig limonade
tusschen de lippen.
Weder werd het een erge, rustelooze nacht,
waarin men voor dit jonge, bedreigde leven
vreesde.
Den volgenden voormiddag kwam er een
telegram van Lothar. Hij deelde aan zijn
ouders mede dat hij schitterend door zijn
examen gekomen was en nog dienzelfden
dag op Dorneck zou aankomen. Hij had ook
reeds eene betrekking voor Zuidwest Afrika
aangenomen en het contract daarvoor getee-
kencL De vreugde van zijn ouders over deze
berichten werd echter zeer getemperd door
de zorgen om Diana. Zij waren al te zeer
terneergeslagen, want elke minuut- kon dat
teedere leven wegvlieden, waardoor zij dak
loos zouden zijn.
Mevrouw von Steinach was slechts voor
een hall uurtje naar haar echtgenoot ge
sneld en sloop nu weder naar het ziekbed
terug. In de morgenuren was de zieke rusti
ger geworden, doch de dokter had alweer de
schouders opgetrokken. Naar het scheen
school er toch in dat teere lichaam een taaie
kracht, anders was alles wel reeds lang ten
einde geweest. De verschijnselen van deze
ziekte waren zoo onduidelijk, dat de dokter
geen zekere diagnose had kunnen stellen.
Toen mevrouw von Steinach op het ziek
bed toetrad, keek Diana haar volkomen hel
der en bedaard aan.
Ik wilde graag met u alleen zijn, tante
Brigitte, zeide zij zacht.
De zuster verdween dadelijk op een wenk
van de oude dame. die zich naast het bed
neerzette.
Zoo, mijn lieve kind, nu zijn we alleen.
Hoe voelt ge u vandaag
Zooals iederen dag. tante Brigitte ik
ben zoo moe en ka-i toch niet slapen. Boven
dien moet ik nu ook teveel denken. Sedert
gisteren wielt het door mijn hoofd wat wij
besproken hebben.
a Kind, denk daar toch niet langer aan.
Ik smeek u. vergeet dat alles, alleen niet dat
ge weer gezond moet worden.
Diana bewoog het hoofd een weinig om
eene ontkenning uit te drukken.
Neen ik zal niet meer gezond worden
ik moet sterven dat voel ik wel en het
is zoo goed. Maar eerst moet ik oom Herman
in veiligheid brengen. En al mijn have en
goed moet aan Lothar behooren. O moet mij
heipen, dat het spoedig gebeurt.
Diana mijn lieve, lieve kind mijn
hemel, wat brengt u mij in een verschrikke
lijke verleiding I steunde de oude dame.
Een schaduw van een glimlach trok over
het bleeke kindergezicht.
Tante Brigitte wij beiden denken hier
bij alleen maar aan oom Herman. Wij hou
den immers allebei zooveel van hem, dat wij
alles zouden doen om hem te helpen 1
Mevrouw Brigitte klemde haar handen op
haar hart. Ja, mijn kind, ja.
Help mij dan gauw. Lothar moet dadelijk
naar Dorneck komen ik wil hem zien en
spreken.
Mevrouw von Steinach ademde diep en
zwaar.
Lothar heeft juist een telegram gestuurd.
Hij is door zijn examen en zal vanmiddag al
hier zijn, s zeide zij zacht.
Diana keek strak op haar dekens neer.
a Ziet u wei tante Brigitte, het is de wil van
den lieven God, daarom stuurt hij hem juist
nu hierheen.
a Wat, wat bedoelt ge toch, kindje
vroeg de oude dame verwarmd.
Diana keek haar kalm. bijna vroolijk aan.
Dat ik Lothars vrouw wil worden, opdat
Dorneck van hem zal zijn van hem en
van u beiden dan kan niemand u meer
van hier verjagen.
Mevrouw von Steinach verborg aangedaan
haar gezicht in haar handen en weende.
Diana glimlachte, a Niet huilen, goede,
iieve tante. Alles wordt nu nog goed. Wees
nu maar niet meer bezorgd om oom Herman.
Ik wil niet sterven voor alles in orde is
en ik zal 't niet doen ook. En als het dan
zijn moet ik ben er volstrekt niet meer
bang voor. U blijft bij mij, nietwaar en laat
mij toch niet met die zwarte vrouw alleen,
als ik moet sterven
Kind, mijn liefste kind u breekt mij
het hart.
e Neen, tantetje blijf toch bedaard.
Maar. nietwaar, u helpt mij dat het heel
gauw gaat met Lothar, opdat gauw mijn
rust terugkrijg. En nu ben ik o moe
zoo moe.
Ik begrijp u niet, Brigitte, heeft daar
in uw angst en zorg om mij een groot on
recht begaan. Ik zal er nooit en nimmer in
toestemmen zeide hij tot besluit.
Zijn vrouw bleef zeer bedaard. Zij sprak
hem nog eens opnieuw toe, alles goedpratend
doch zonder het minste resultaat. Nu wacht
te zij met groot verlangen op Lothar. De
hoofdzaak was toch maar. hoe deze de zaak
zou opnemen.
Lothar von Steinach kwam des namiddags
op Dorneck aan. Door zijn ouders had hij
reeds van Diana's ziekte gehoord en ook hem
had dit bericht zorgvolle uren bereid Hij
wist heel precies hoeveel er voor zijn ouders
vanaf hing. dat de jonge meesteres van Dor
neck in leven zou blijven.
Lothar von Steinach was een groote, slan
ke man van zes-en-twintig jaar. Zijn lede
maten waren sterk gespierd als van staal en
zijn gang was veerkrachtig en elastisch. Hij
had de karakteristieke familietrekken van
zijn vader en ook diens staalblauwe, verstan
dige oogen. De uitdrukkingsvolle mond was
niet door een baard bedekt; dit sprekende
gelaat had geen baard noodig om er manne
lijk uit te zien.
In Lothar's gelaatstrekken had het leven,
niettegenstaande zijn jeugd reeds scherpe
lijnen geteekend Om zijn mond lag een trek,
die van velerlei strijd en ontbering sprak en
de van zijne moeder geërfde energieke voor
uitspringende kin getuigde ervan, dat hij
zich niet zoo gemakkelijk zou laten tc.i on
der brengen. Zijn oogen keken doelbewust en
helder en het hooge voorhoofd scheen ervoor
geschapen te zijn om grootsche gedachten
te herbergen. Hij geleek veel ouder dan hij
was en alles bij elkander was zijne verschij
ning interessant en sympathiek.
De begroeting tusschen ouders en zoon
was zeer innig. Hij vroeg dadelijk hoe het
met Diana ging en zijne moeder vertelde
hem zonder te trachten er omheen te draaien
dat de dokter het ergste vreesde en dat zij
zelf ook vreesde voor Diana's leven.
Lothar schrok en hunne gezichten ston
den zeer ernstig, zooals zij daar tegenover
elkander zaten. Zoodra .evrouw von Stei
nach een oogenblik met haar zoon alleen
was, aarzelde zij niet hem mede te deelen
wat zij met Diana besproken had; dat zij
bereid was om oom Herman voor het ergste
te bewaren. Lothar door eene verbintenis met
haar tot haar erfgenaam te maken.
Nu weet ge. mijn zoon, op welke wijze
uw vader Dorneck als zijn tehuis behouden
kan. Over mijzelf spreek ik niet; voor mij
zelf zou ik dit niet verlangen, dat weet ge
wel. Maar uw vader is het wel waard, dat
ge hem een offer brengt zeide zij tot be
sluit.
Maar Lothar schrikte voor dit plan terug
en evenals zijn vader verzette hij zich er
tegen.
i Ook ik wil mijn eigen persoon buiten be
schouwing laten, lieve moeder. Er bestaat
geen offer, dat ik niet gaarne zou brengen
om vader voor het ergste te behoeden. Maar
tegenover Diana zou dit bijna een misdaad
zijn. Zij is ziek en begrijpt niet wat zij wil
doen en wij mogen daar geen gebruik van
maken als wij niet de achting voor onszelf
willen verliezen.
Hij zeide dit kalm, maar beslist.
Mevrouw von Steinach maakte een onge
duldige beweging.
Wat moet er dan van uw vader worden
als Diana sterft en gij ver van ons af zijt 1
Bedenk dat goed. Ik, ik bedenk mij geen
oogenblik om het groothartige aanbod van
Diana aan te nemen. Zij bemint uw vader
alsof hij ook haar eigen vader was en slechts
om zijnentwil wil zij dezen buitengewonen
stap doen. üw vader wil natuurlijk ook niets
van deze oplossing weten hij wil voor zich
zelf zulk een offer niet aannemen. Maa.- gij
I en ik wij zouden het niet voor onszelf
Zij sloot de oogen tn sprak niet meer, hoe-1 doen. Geen spoor van eigenbaat is er bij.
wel zij niet sliep. Mevrouw Brigitte zat bleek
en met strakke oogen aan haar leger en
alles om haar heen verzonk in het niet; zij
zag niets anders, dan de mogelijkheid, die
Diana haar in uitzicht gesteld had. Zij zag
een uitweg voor zich uit alle lijden en nood;
zij zag voor haar zoon, voor haar echtgenoot,
een onbezorgde, zekere toekomst. En zij was
geen natuur, die voor moeilijkheden terug
deinsde. En met verdubbelde inspanning wil
de zij nu om Diana's leven strijden; met
verdubbelde inspanning wilde zij nu dit
goedhartig schepseltje verplegen en vertroe
telen. Maar wat zouden haar man en
Lothar van dit plan zeggen Zij haalde diep
adem.
Ik moet dit alles eerst eens met oom
Herman bespreken, kind zeide zij zacht.
Diana sloeg de oogen op. «Ja doe dat,
tante, en zeg hem, dat hij in alles moet toe
stemmen, als ik rustig zal kunnen sterven.
Mevrouw von Steinach riep de verpleegster
terug en ging haar echtgenoot opzoeken.
Voorzichtig en alles verklaren», berichtte zij
hem wat er gisteren en heden tusschen Dia
na en haar besproken was.
Maar Herman von Steinach wilde niets
van dit plan weten. Hij werd zoo heftig
tegenover zijn vrouw, zooals zij hem nog
nooit gezien had.
En hoe zouden wij dan de achting voor ons
zelf verliezen, wanneer wij uit edele beweeg
redenen doen. wat wij behooren te doen
pleitte zij ijverig.
Lothar schudde het hoofd
Dat is sophisme. moeder ik kan het
niet; mijn geheele gevoel verzet zich er tegen
om het grootmoedige aanbod van dit kind
aan te nemen. Zij is nog maar een kind en
begrijpt niet wat zij wil gaan doen.
Voorloopig, begreep zijn moeder, zouden
haar redeneeringen nutteloos zijn. Zij zucht
te.
Ga nu maar weer naa. uw vader; ik
moet naar Diana. Maar ga nog eens met
uzelf te rade, of ge het kunt verantwoorden
om ons door uw weigering dezen uitweg uit
zorg en verdriet af te snijden.
Daarmede liet mevrouw von Steinach haar
zoon alleen. Langzaam, met zware, vermoei
de schreden ging zij de trap op. Toen bleef
zij plotseling luisterend stilstaan. Uit het
sousterrain drong het geluid van een gesprek
tot haar door. Sophie en Frederik spraken
met elkander en zij hoorde Frederik heel
duidelijk zeggen
CWordt voortgezet.)
