door
HEDWIG COLRTHS- MAIILEK
KORTE INHOUD
HET ALGEMEEN NIEUWS II ZATERDAG 1 JUNI 1940.
D
Mevrouw Brigitte von Steinach bewoonde
met haar man. Herman von Steinach en
hun "pleegdochter Diana, het fraaie en rijke
landgoed Dor neck.
Herman vontSieinach was sedert drie jaar
verlamd. Een 'ongelukkige val van het paard
had hem dc verlamming van beide becnen
gekost.
De eigenlijke meesteres van Dorneck was
echter Diana von Dorneck. Aan haar behoor
den het mooie heerenhuis en alle daaraan
grenzende uitgestrekte landerijen. Diana was
sedert zeven jaren wees; zij had haar beide
ouders snel na elkander verloren door een
typhusepidemie. Haar moeder was het eerst
gestorven en op den dag der begrafenis werd
haar vader, Bobo von Dorneck, op het ziek
bed geworpen, waarvan hij niet meer zou
opstaan.
Daar hij nog geen laatste wilsbeschikkin
gen getroffen had, had hij reeds den dag
vóór hij zich naar bed moest begeven zijn
testament gemaakt. Behalve een nee) had
hij geen bloedverwanten meer. Deze nee)
was echter een mensch, wiens karakter en
leefwijze hem slechts verachting inboezem
den. Bovendien ivas hij met eene dame van
twijfelachtige rewi'atie getrouwd
Maar Bobo von Dorneck had een goed
vriend deze vriend was Herman von Stei
nach. Hij benoemde hem tot voogd over zijn
ecnige dochter en tot bestuurder van zijn
vermogen. Vóór hij stierf kon hij nog met
hem overeenkomen dat Steinach en zijn
vrouw op Dorneck zouden komen wonen, op
dat ziin dochter in hare omgeving zou kun
nen blijven.
Pogingen van den neef van Bobo von Dor
neck om zich. onmiddellijk na diens dood in
te dringen op Dorneck. waarbij hij geen mid
delen te slecht vond. mislukten dank zij het
felle verzet van mevrouw Brigitte.
Dadelijk na den aoo:t van zijn vriend had
Herman von Steinach met zijn echtgenoo-
te Dorneck betrokken. Hun zoon Lothar lie
ten zij achter in de stad. waar hij spoedig
zijn studies voor ingenieur zou eindigen om
dan naar Zuid-West-Afrika te vertrekken.
Na een bezoek aan Dora Sanders, haar
beste vriendin, wordt Diana ernstig ziek.
De Sandersen zijn de tegenwoordige be
heerders van het landgoed Buchenau, dat
vroeger door de von Steinach's bewoond werd
die iiet echter wegens den slechten gang van
zaken en geldgebrek moesten overlaten.
Diana blijkt door roodvonk te zijn aange
tast en haar toestand wordt steeds ernstiger;
zij wordt dag en nacht biigest'ian door me
vrouw Brigitte en verzorgd door een ver
pleegster. die zij echter niet mag en waarvan
zij uit een gesprek met het kamermeisje So
phie verneemtdat dc dokter haar opgegeven
heeft.
Zou Diana sterven aan zouden de von
Steinach's Dorneck moeien verlaten want de
neet van Diana's vader zou onherroepelijk
zijn rechten als erfgenaam doen gelden.
Ook dit maakt mevrouw Brigitte ernstig
ongerust en zij zoekt mei Diana naar een
oplossing die geen andere kan zijn dan een
huwelijk van Diana met den zoon Lothar.
Noch deze noch zijn vader willen echter aan
vankelijk hiervan weten, daar zij dit in strijd
achten met hun persoonlijken eer, doch met
dringende verzoeken en overtuigende woor
den weet Diana tenslotte zoon en vader tot
deze eenige oplossing te bewegen. Onmiddel
lijk na het huwelijk werd het testament,
waarbij Lothar als a nig erfgenaam van Dor
neck zal optreden, vastgelegd en geteelccnd.
Het werd een verschrikkelijke nacht. Bui
ten huilde de storm. Hij scheurde takken
van de boomen en wierp er verscheidene
omver. Wild rukte hij aan de vensterblin
den. alsof hij een toegang tot het huis zocht,
waarin dit jonge leven den strijd met den
dood voerde. Soms schreeuwde Diana luid.
dan weer stiet zij zachte, klagende geluiden
uit, die mevrouw Brigitte door het hart sne
den. Zij zelve, Lothar en diens vader gingen
niet naar bed. Lothar stond in de zijkamer
aan het raam en keek naar buiten in den
stormachtigen nacht. Zijn vader zat in zijn
rolstoel dicht achter hem. Zij waren met
hun beiden alleen.
Lothar kon aan niets denken dan aan dat
jonge schepseltje, dat hij met zijn geheele
ziel bewonderen moest, nu zij daar zoo aan
die verschrikkelijke koorts ten prooi op haar
lijdensbed ter neder lag. Hij gevoelde zich
zeer beklemd. Naar recht en wet was hij nu
Diana's echtgenoot en het was hem, alsof
hij nu deel aan haar had, alsof hij nu onaf
scheidelijk bij haar behoorde.
Wat was zij toch een buitengewoon, won
derbaarlijk wezentjeDoodziek, met den
zekeren dood voor oogen. dwong zij zich
zelf tot het brengen van een reusachtig
offer, om een mensch dien zij beminde, voor
nood en zorg te bewaren. Welk een rijke lief
dekracht lag er in dit kinderlijke vrouwtje
Welk een edel hart zou deze verschrikke
lijke ziekte vernietigen Hoe zij glimlachend
haar heelen grooten rijkdom had wegge
schonken, alsof het een kleinigheid was! En
met hoeveel verstand had zij haar zaak be
pleit en de bedenkingen van hemzelf en van
zijn vader ontzenuwd! Waarlijk, die kleine
Diana, die hij tot nu toe bijna niet had
aangekeken, was een heldin, een grootmoe
dig. edel wezen.
En toen moest hij er weder aan denken,
hoe zij gesidderd had en hem angstig had
aangezien, toen de predikant zeide c Tot de
dood u zal scheiden,
Lothar riep op dit oogenblik zijn vader.
Hij keerde zich om en vader en zoon zagen
elkander een korte poos zwijgend aan.
Daarop reikte Herman von Steinach zijn
zoon de hand.
Ge hebt het voor mij gedaan, mijn zcon.
Laat het u niet terneder drukken. Ik weet.
dat geen andere macht ter wereld u tot dezen
stap zou hebben kunnen bewegen. Ge be
hoeft er u niet bezwaard over te gevoelen.
Maar ik ik kom mijzelf als een erfenis
jager voor.
Die laatste* woorden werden op zeer bitte
ren toon uitgesproken.
Vader hoe kunt u toch zoo spreken
Dat is u geen ernst,
Lothar greep zijn hand en drukte die stom
aan de lippen. Lang zagen zij elkander aan.
Eindelijk kon Lothar glimlachen.
Ons geweten is vrij, lieve vader. Het ging
er om Diana gerust te stellen. En wij heb
ben het nog steeds in de hand om ons niet
door hare bezittingen te verrijken. Laat ons
eerst de ontknooping afwachten. En denk
ook eens aan moeder. Zij heeft het wel ver
diend. dat de zorgen voor de toekomst van
haar afgenomen worden. Ik zelf kan nu raet
een gerust hart vertrekken en mijne betrek
king in Afrika aanvaarden. Wat er later
gebeuren moet, zal de voorzienigheid wel be
slissen.
De oude heer drukte hem de hand.
Wij begrijpen elkander, mijn zoon.
Dorneck kan voor ons slechts een tijdelijk
aan ons toevertrouwd goed zijn.
Ja, vader
Hij herademde.
«Dan kan ik gerust zijn. Maar nog iets.
Wat zal er gebeuren, als Diana, naar ik van
ganscher harte hoop. beter wordt
Lothar streek zich over het donkere haar,
dat, in den hals zeer kort gehouden, over
het' voorhoofd een weinig uit elkander viel.
«Ik echter beschouw mijzelf als gebon-
den.
Zou tiet niet 't beste zijn, Lothar, dat
ge uw vertrek naar Zuidwest Afrika ten
minste uitstelde, tot de omstandigheden hier
geheel vaststaan
«Daar heb ik ook al aan gedacht vader.
Maar ik ben door mijn contract gebonden.
Ik zou een verbazende boete ie betalen heb
ben als ik niet op tijd in dienst kwam. En
zooveel geld bezit ik volstrekt niet. Van
Diana's vermogen beschouw ik geen cent ais
de mijne. Bovendien zouden er dan ginds
voor mij voor de toekomst zeer gunstige
vooruitzichten verloren gaan. En dan heb ik
cok een dringende behoefte om mijn krach
ten nuttig aan te wenden. En ten slotte ben
ik hier, hoe het ook mag afloopen. overbodig.
Wordt Diana, wat ik hartelijk hoop, weder
gezond dan zal mijne tegenwoordigheid
haar eer hinderlijk zijn. Zij moet met aan
de boeien herinnerd worden, die zij vrijwil
lig draagt. Zij moet dan tijd hebben om
met zichzelf in het reine te komen. Ik blijf
er bij, dat ik op den bepaalden tijd ver
trek.
Toen de dag begon aan te breken kwam
mevrouw Brigitte een kwartiertje bij hen.
Frederik bracht sterke koffie om de levens
geesten weer wat op te wekken. Mevrouw
von Steinach had ook den dokter die juist
toen zij de ziekenkamer wilde verlaten, daar
binnentrad, verzocht een kopje te komen ge
bruiken. Zeer kort na haar verscheen hij
dan ook en zeide
Het verloop der ziekte van onze patiënte
is zeer buitengewoon. Zoo even lieb ik ge
constateerd, dat de uitslag zich begint te
vertoonen.
Alle drie zagen hem vol verwachting aan
«Is dat een goed teeken, dokter?» vroeg
Brigitte von Steinach haastig.
Hij haalde de schouders op.
«Koorts en uitslag zijn bij deze ziekte de
sterkste factoren ter genezing; zij verwijde
ren de ziektestoffen uit het lichaam. Of
echter onze verzwakte patiënte deze nieuwe
krachtproef zal kunnen doorstaan moeten
wij slechts afwachten. Hare constitutie is
in elk geval, hoe teer zij er ook uitziet, zeei
taai. Vaak verwondert men er zich over. wat
zulke naturen kunnen doorstaan. En daarom
willen wij het in elk geval als een gunstig
teeken beschouwen, dat het lichaam tracht
zichzelf te helpen. In ieder geval staan er
nog zware dagen voor de deur en ik moet u
aanraden, geachte mevrouw, om zeer zuinig
met uwe krachten te zijn.
De „dokter had gelijk, er kwamen weder
zeer moeilijke dagen. Nog voor men iets met
zekerheid kon zeggen, moest Lothar vertrek-
ken.
Diana's toestand scheen opnieuw weder
erger geworden te zijn. Maar thans kwam
tenminste die eerst zoo geheimzinnig voort
woekerende ziekte tot herkenbare uiting,
zoodat. men haar met alle middelen kon be
strijden.
Lothar kon geen afscheid nemen van
Diana. Toen hij voor de laatste maal aan
haar leger tred. was zij buiten bewustzijn
door de koorts en herkende hem niet. Hij
kuste slechts zwijgend haar gloeiende be
vende hand en verliet met bedroefden blik
het vertrek. Dat het zijn eigen jonge vrouw
was die daar lag, kon maar niet tot zijn
brein doordringen. Hij zag slechts het hul-
pelooze, zieke kind, aan wie hij gaarne een
deel van zijn eigen levenskracht gegeven zou
hebben, om haar te redden.
Zijn afscheid van zijn ouders was kort en
smartelijk. De moeder kon slechts voor
enkele minuten van het ziekbed wegsluipen.
Zij verpleegde Diana met bewonderenswaar
dige zelfverloochening.
Zacht snikkend sloot zij den geliefden
zoon in haar armen en kuste hem met smar
telijke innigheid. In vier lange jaren zou
zij hem niet weerzien en het was haar alsof
eene eeuwigheid hen ging scheiden. Vader
en zoon zagen elkander sprakeloos in de
oogen en drukten elkander de handen. Wie
kon weten of dit niet een afscheid voor
eeuwig was
Door de zorgen om Diana verloor de smart
der scheiding voor de ouders iets van hare
scherpte. Brigitte von Steinach streed dag
en nacht tegen Diana's ziekte, juist alsof
het haar eigen geliefd kind was. dat zij red
den wilde. Slechts gedurende weinige, korte
uren gunde zij zichzelf de onontbeerlijke
rust en gedurende dien tijd zat oom Herman
in zijn rolstoel bij Diana's bed. Zoodoende
was zij nooit alleen met de verpleegster, die
wel zeer nauwgezet was in de vervulling
harer plichten, doch wiei zwarte kleeding
Diana beangstigde.
Voor het vertrek van zijn schip had Lothar
nog een telegram gezonden met een laatst
vaarwel en met wenschen voor het voorspoe
dig herstel van Diana. Deze bleef nog dagen
lang die hooge koortsen behouden, terwijl
haar geheele lichaam een roode vlek was
geworden, zoo sterk had zich het roodvonk
geopenbaard.
Zij sprak allerlei onsamenhangende din
gen door elkander, lachte en schreide en
schreeuwde het soms uit als in doodsangst.
Oom Herman en tante Brigitte riep zij te
hulp tegen onbekende gevaren en soms ook
Lothar's naam er tusschen.
Tot de dood u zal scheidenzeide zij
eens plechtig en daarna riep zij angstig
«Lothar, geef mij uw hand; die is zoo warm
en sterk help mij toch». Dan jammerde
zij wederOom Herman o, die arme
beenen van u die arme beenen
Zoo woelde alles, wat haar gekweld had
in haar koortsdelirium door haar hersens.
Ook de angst voor den dood folterde haar.
Laat mij niet sterven, tante Brigitte: ge
zijt sterk laat mij niet sterven, schreide
zij en greep krampachtig in de dekens.
Oom Herman cn tante Brigitte leden zwaar
bij het aanzien van het lijden van het arme
kind en steeds meer begonnen zij van haar te
houden.
Toen kwam er weder zulk een nacht, waar
in niemand naar bed wilde gaan. Deze keer
was de natuur daar buiten vredig. De volle,
heldere schijf der maan stond boven het park
en er was geen zuchtje in de lucht,
Weder was de dokter dezen nacht op Dor
neck gebleven, daar hij wist, dat thans de
crisis zou komen. In de late middaguren week
ook hij niet meer van Diana's bed. maar bleef
de patiënte opmerkzaam gadeslaan.
Tegen drie uur slaakte Diana een luide
kreet en keerde zich daarop, zacht weenend,
op haar zijde. Herman en Brigitte von Stei
nach sidderden en grepen elkander kramp
achtig bij de handen.
De dokter was opgestaan en boog zich luis
terend over de zieke. Lang bleef hij in die
houding en het echtpaar hield den adem in.
alsof daardoor een wending ten kwade zou
kunnen worden tegengehouden Eindelijk
richtte de dokter zich langzaam op en vatte
Diana zeer voorzichtig bij den pols. Toen
kwam er een glimlachje op zijn gelaat en een
diepe zucht verruimde zijn borst. Hij trad op
het echtpaar toe en drukte beiden de hand.
Zij slaapt, fluisterde hij alsof hij een
blijde boodschap verkondigde, wat het dan
ook in werkelijkheid was. Van dit uur af was
de macht der koorts verbroken en Diana kon
als gered beschouwd worden. Vurige gebeden
stegen uit twee eerst zoo beklemde en thans
•zoo dankbare harten ten hemel op.
Diana sliep onafgebroken, diep en vast, tot
den volgenden middag en weder, na een korte
poos, waarin men haar versterkende middelen
toediende, den geheelen dag en nacht tot den
volgenden morgen.
Het was doodstil in huis, men liep voorzich
tig op de teenen om de genezende slaap der
jonge meesteres van Dorneck niet te storen.
Toen zij dan den volgenden morgen ont
waakte, keek zij mevrouw Brigitte droomerig
aan.
«c Ik heb honger, tante Brigitte. zeide zij
zacht met een zwakken glimlach.
De oude dame had bijna een luide vreugde
kreet geuit. Dit was de eerste keer sedert
Diana ziek geworden was. dat zij om voedsel
vroeg. De dokter had reeds voorgeschreven
wat men in dit geval aan de zieke zou mogen
toedienen, want de grootste voorzichtigheid
was nog steeds geboden
Met de grootste voorzichtigheid en gelukkig
glimlachend goot mevrouw Brigitte haar
pleegkind wat vloeibaar voedsel in den mond.
hetwelk Diana met zichtbare eetlust tot zich
nam. Dadelijk daarop sliep zij weder in.
Zoo ging het meerdere dagen. Diana sliep
zeer veel en werd telkens slechts voor zeer
korten tijd wakker om voedsel tot zich te ne
men. Het ging langzaam, maar gestadig, de ge
nezing tegemoet, hoewel dit teere lichaam
maandenlang noodig had om zich te herstel
len. Slechts èeer langzaam kwamen haar
krachten weder terug en de geheele winter
ging voorbij voor zij weder in staat was zich
van haar leger op te heffen. Maar toen einde
lijk de warme voorjaarszon weder door het
venster scheen en mevrouw Brigitte haar
pleegkind voor het open raam op een warm,
beschut plekje installeerde, verlangde Diana
er weder hartstochtelijk naar om naar buiten
te kunnen gaan. Tante Brigitte droeg haai
den volgenden dag zelf, als een kind op haar
sterke ai-men naar beneden naar de zonnige,
tegen den wind beschutte verandah.
Daar werd zij vooreerst gemakkelijk en
warm op een ligstxxil neergelegd. En nu werd
ook oom Herman weder naar beneden gedra
gen. Men zette zijn stoel naast dien van Dia
na en zij keken elkander glimlachtend in de
oogen en hielden elkander bij de handen vast.
Hoe mooi was het tocli hier buiten in het gou
den licht na die lange, duistere gevangen
schap.
Tante Brigitte's heele gezicht straalde en
langzamerhand begon zij haar ritten op
Triumph weder te hervatten. Diana en oom
Herman maakten weder gezamenlijke uitstap
jes naar het tooverland en ondergingen de
indrukken van het schoone dubbel intensief.
Nu kwam ook Dora Sanders dikwijls van
Buchenau overwippen soms alleen, soms met
haar vader en moeder. Dora's vroolijkheid en
overmoed oefenden een weldadigen invloed op
Diana uit. En als zij dan zachtjes om Dora's
grappen lachte, verheugden zich haar pleeg
ouders alsof iemand hen een kostbaar ge
schenk gegeven had.
Niettegenstaande allen arbeid hield tante
Brigitte steeds tijd genoeg over om haar lieve
dochtertje naar hartelust te vertroetelen.
Deze krachtige vrouw had nu ook haar luid
ruchtigheid weer teruggekregen, nu de zorgen
om Diana's leven uit haar hart weggenomen
waren. Alleen in den omgang met Diana zelve
hield zij zich nog in bedwang Maar op zeke
ren dag zeide Diana met een zacht, schelmsch
lachje.
Tante Brigitte, als u wilt dat ik weer ge
heel gezond en sterk zal worden, dan moet
ik ook uw ouderwetsche standjes weer eens
hooren. In mijn tegenwoordigheid neemt u
zich altijd zoo verschrikkelijk in acht, dat ik
mijzelf altijd nog voorkom, alsof ik erg ont
zien moet worden. Speel eerst maar weer eens
llink op ik geloof, dat dat mij veel goed zal
doen.
Dat liet mevrouw Brigitte zich geen twee
maal zeggen, want dat inachtnemen viel haar
kolossaal zwaar. Zij lachte uit den grond van
haar hart en zeide vergenoegd
Dat zullen we dan hebben, schattekind.
Als ge daar gebrek aan hebt, kan ik u wel
helpen. En nog dienzelfden dag kon Diana
genieten van een stortvloed van echt, onver-
valschte krachttermen, die tante Brigitte uit
stortte over de hoofden van een paar arbei
ders, die het grasveld r.usschen het huis en
het park niet zoo in orde gebracht hadden, als
mevrouw Brigitte bevolen had. Oom Herman
en Diana hoorden van de verandah uit dezen
opwekkenden woordenstroom met genoegen
aan en glimlachten tegen elkander.
Zeg, Diana, doet 't u al goed vroeg de
oude heer.
Zij knikte zuchtend van genoegen «Ja. ge
lukkig. Juist dat heeft mij ontbroken en ik
heb er erg naar verlangd.
Goed zoo, mijn kind. Zulke onveders zui
veren de lucht en de Heer weet wel, waarom
hij de menschen zoo verschillend geschapen
heeft, dat de een werkt als zonneschijn en de
ander als onweer. Gij zijt mijn zonneschijn
en tante Brigitte zorgt voor het onweer. En
mij is het ook echt prettig te moede, als ik
haar donderslagen hoor.
Weer knikte Diana. En toen wierp zij haar
warme dekens van zich af en stond voor de
eerste keer alleen op.
Nu zal ik tante Brigitte ook een genoegen
bereiden, zeide zij glimlachend en ging
langzaam de treden van de verandah af en
over het gazon op tante Brigitte toe. Deze
snelde haar verheugd en tevens verschrikt
tegemoet.
Schattekind nu niet ineens al te dap
per O, wat ben ik in mijn schik, dat ge nu
weer kunt loopen Maar steun nu op mij.
En voorzichtig geleidde zij Diana een poosje
in het zonnelicht heen en weer.
Diana leefde nu zienderocgen weder op in
de versterkende voorjaarslucht. Zij moest zoo
veel mogelijk buiten zijn. in de zon liggen en
wandelen, maar dit laatste slechts zoo, dat zij
zich niet te veel vermoeide.
Tante Brigitte zorgde voor krachtige, doel
matige voeding en kon naar haar zin niet
genoeg doen om Diana dik te voeren
Haar zruine oogen begonnen het leven weer
blij tegemoet te zien en dc gouden lichtjes in
die oogen schitterden warm en zonnig van
nieuw ontwaakte levenslust en levensvreugde.
(Wordt voortgezet.)
