n
KORTE INHOUD
HET ALGEMEEN NIEUWS I), ZATERDAG 8 JUNI 1940
AINA, HED WIO COLRTHS-MAHLER
Het fraaie en rijke Landgoed Dorneck
wordt thans bewoond door de von Steinach"s.
De sedert 3 jaar, tengevolge van een val
van het paard aan beide beenen verlamde
Herman von btemaon is aaar met zijn
vrouw en hun pleegdochter. Diana von Dor
neck, die de eigenlijke meesteres is
van Dorneck, komen wonen op ver
zoek en bij testamentaire beschikking
van Diana's vader. Bobo von Dorneck, die
Diana na den dood van haar ouders onder
de hoede van goede vrienden wilde achter
laten, vooral met hei oog op zijn eenigen
oioedverwa.nl, een neej, wiens levenswijze
en huwelijk met een vrouw van slechte re
putatie, slechts zun verachting inboe
zemde. De pogingen van dezen nee],
om zich na den dood van Diana's
vader op Dorneck op te dringen, waarbij hij
geen middelen te slecht vond, mislukten.
Diana wordt door roodvonk aangetast en
de vrees dat die neef zijn rechten als eenig
erfgenaam zou doen gelden bij den dood
van Diana, brengt haar tot het besluit Lo-
thar, den eenigen zoon van de von Steinach's
te 'huwen waarmede deze en zijn ouders, na
aanvankelijk vele bezwaren, tenslotte in
stemmen.
Uit dit huwelijk om beter wille groeit ech
ter, na het plotseling herstel van Diana na
Lothar's vertrek naar Zuid-West-Afrika, lang
zaam een meer en meer innigei verhouding
tusschen beiden, vooral door de allengs druk
kere en intiemere briefwisseling.
Met Dora Sanders. Diana's beste vriendin
en een nichtje van Dora Sanders, Susanna
Wallner. brengen ze nu geregelc den winter
door in Berlijn, waar Diana het volle leven
leert genieten.
Op de bruiloft van Hilde Wollman, de
dochter van een zakenvriend van Susanna
Wallner's vader en een goede vriendin van
Susanna, maakt Diana kennis met een oud
studievriend van haar man, Dr. Alexander
Heinzius.. waarmede zij spoedig in zeer ver
trouwelijke gesprekken geraakt over Lothar
en haar merkwaardig huwelijk. Dr. Heinzius
houdt zich echter bijzonder bezig met Dora
Sanders, evenals zijn broeder Alexander, die
eveneens voor bruidsjonker fungeert, met
Susanna Wallner. Van weerskanten is men
opgetogen over de ontmoetingen op het feest,
dat door een reis per luchtschip van het hu
welijkspa ar besloten wordt.
De jonge dames waren zeer nieuwsgierig
naar deze eetzaal. Rechts en links waren in
het beneden gedeelte van de hall tot gewone
kamerhoogte een rij kleine ruimen afgeslo
ten Daarin waren werkkamers, teekenka
mers. machinekamers voor de electrische ver
lichting van de hall en voor de daar gebruik
te wrktuigen. een vertrek, waar de ballon-
stof genaaid werd, beneden kleed- en wasch-
kamers. Aan het einde was de keuken en
daarnaast het eetvertrek der ingenieurs.
De hall lag ver van de stad en daarom
moesten de heeren hier de maaltijden, die
overdag gebruikt werden, doen toebereiden.
De eetzaal was een lange, smalle ruimte
waarna een lange tafel stond, waaromheen
een aantal eenvoudige Wiener stoelen. Er
waren er maar juist genoeg voor het kleine
gezelschap In een hoek stond een kleine,
ijzeren kachel, waarin een vroolijk vuurtje
brandde. Een zeer primitief vuurscherm van
blik beschermde de dichtstbij zittenden tegen
overmatige verhitting. Tegenover de kachel
in den anderen hoek, stond een kastje, waar
in zich eenige flessclien wijn en meer prik
kelende dranken bevonden, benevens een col
lectie goede sigaren en sigaretten.
Bovn de toegangsdeur hing een afbeelding
van een oorlogsschip en aan de wanden zag
men voorstellingen van luchtschepen en
vliegmachines.
Boven de deur, die naar de keuken voerde,
zag men een karikatuur van een kater, die
op een x)rd een rat droeg als op een presen
teerblaadje Boven de tafel was een ventila
tor geplaatst om van tijd tot tijd de rookwol
ken naar buiten te drijven. Naar het scheen
had deze juist voor het binnentreden der
dames zijn werk gedaan, want de lucht was
volkomen zuiver.
Lachend keker, de dames naar de wit ge
dekte tafel. Daarop stonden twee mandjes
brood en Hollandsche beschuit-en. daarnaast
een porceleinen botervloot en aan de andere
zijde een vierkante schaal met gesmolten reu
zel Bovendien waren er nog aschbakjes. pe
per- en zoutstrooiers en lucifersstandaards.
benevens voor eiken stoel een koffiekop.
Hoe bescheiden die flinke, voortvarende
mannen zijn dacht Dora toen Alexander
lachend verklaarde, dat boterhammen met
boter en reuzel uitstekend smaakten als men
honger had.
Diana dacht weder aan Lothar. Die zou
nog wel veel bescheidener in zijn eischen
moeten ziin dan deze heeren
Alexander had den vorigen avond Dora
openhartig verteld, dat hij en zijn broeder
Hans reeds vroegtijdig voor hun eigen on
derhoud hadden moeten zorgen om hun
ouders niet meer tot last te zijn, daar er nog
drie Jongere kinderen thuis waren en zijn
ouders in bescheiden omstandigheden ver
keerden. Zij keek nu over de tafel heen
naar zijn energiek gezicht en haar oogen
kregen een vochtigen glans. Zijn blik verhel
derde, want hij gevoelde instinctmatig dat
die kleine vroolijke Dora ook ernstig kon voe
len. Het was Vxem alsof hij haar de gedach
ten van het gezicht kon lezen. Vreemd ge
noeg gevoelden de elegant gekleede dames
zich in deze kale omgeving zeer op hun ge
mak.
Overmoedig verlangde Susanna nu boter
hammen met boter en reuzel. De anderen
vielen haar bij en beide broeders namen on
der schertsen en lachen de honneurs waar.
Een kolossale koffiepot Dora beweerde, dat
die in grootte met het luchtschip concur
reerde werd nu door 'n werkman uit de
keuken gelijk met een eenigszins kleinere kan
melk, binnengebracht.
Het werd nu een echte maaltijd en de
groote koffiepot geraakte geheel ledig. De
dames verzekerden, dat nog nooit iets haar
zoo goed gesmaakt had. Als tegenbeleefd-
heid noodigde mevrouw Wallner de heeren
ingenieurs voor den volgenden Zondag voor
het diner uit. Zichtbaar verheugd namen de
beide broeders de uitnoodiging aan, welke
later ook tot overste Kroner uitgestrekt zou
worden.
Snel waren op deze wijze de twee uren
omgevlogen, welke voor de luchtvaart bere
kend waren. Do ouders der bruid hadden
geen rust gehad en waren reeds lang naar
buiten gegaan om naar het luchtschip uit
te zien Nu gingen de anderen ook. Op ver
zoek van Dora liet Alexander de hall een
weinig omdraaien. Een druk op een hefboom
was voldoende om de machinerie in beweging
te brengen. De wielen onder de hall liepen
langzaam over de rails en de heele kolos
draaide zich langzaam om me' alles wat
erin was. Op een teeken stond alles dan weer
dadelijk stil.
Daar komen ze. daar komen ze riep
nu de moeder van de bruid, bevend van aan
doening.
Aller oogen richtten zich naar den helde
ren hemel. Daar werd het luchtschip zicht
baar boven de boomen van het smalle bosch;
het bewoog zich statig en majestieus door het
zonlicht overgoten. Scherp teekenden de om
trekken zich tegen de strakke lucht af.
Nu kon men reeds het snorren der ma
chines hooren en de beweging der propellers
was duidelijk waarneembaar.
Rustig en zeker, in lijnrechte richting, ste
vende het luchtschip op de hall toe. Onder
den middelsten gondel hing een roode si
gnaalvlag, een teeken dat de ballon wilde
landen.
De werklieden, die bij de landing moesten
helpen, verzamelden zich om de gebroeders
Henzius. Langzaam daalde nu het luchtschip
weder in strakke zigzaglijnen. Steeds grooter
en indrukwekkender deed1 het zich aan de
oogen der toeschouwers voor.
Nu zag men reeds het wuiven der witte
zakdoeken en boven de leuning van het
schuitje verschenen de hoofden der passa
giers.
Een commando weerklonk en honderd han
den werden opgeheven om het luchtgevaarte
op te vangen cn aan de touwen weer in zijn
gevangenis te sleepen.
Eerst toen het weder in de hall was scheen
het zijn reusachtige afmetingen weer terug
gekregen te hebben. Toen ontstond er een
kortstondige chaos van geluiden, waarin de
menschelijke stemmen, het stampen der zwa
re arbeiderslaarzen op den vloer der hall, de
korte, luide commando's en het luide zoe
men -der machines nauwelijks afzonderlijk te
onderkennen waren. Daarop wei-den de ma
chines stopgezet, de ballastzakken weder
vastgemaakt en het werd stiller. Enkele mi
nuten later tilde Koenraad Haszler zijn jonge
vrouw stralend van geluk en trots uit het
schuitje en legde haar toen in de ai-men
harer van vreugde weenende moeder, die haar
kind angstvallig betastte, om zich te verze
keren of zij er wel volkomen gaaf en onbe
schadigd afgekomen wa~.
Dr Haszler lachte gelukkig, zoodat zijn
witte tanden in zijn gebruind gelaat schit
terden.
«Moedertje het was 'n heerlijke, won
derbaarlijke tocht'!t> riep de jonge vrouw
jubelend uit en keek daarbij met een trot-
schen, verheerlijkten blik naar haar echtge
noot.
Susanna en Dora omhelsden elkander van
aandoening.
Waarom zij zoo aangedaan waren, wisten
zij zelf niet goed, maar alles, wat zij hier ge
zien hadden had hun gemoederen bewogen.
Het was hen zoo feestelijk en verheven te
moede, alsof zij een wonder beleefd hadden
en nimmer zouden zij deze oogenblikken ver
geten.
Dora Hilde is toch wel te benijden,
fluisterde Susanna.
Dora knikte droomerig. Ja, ik geloof
ook, dat zij zeer gelukkig is.
Overste Kroner trad op Dora toe. Zij be
tuigde hem hare bewondering voor alles, wat
zij hier had gezien, doch tevens dwaalden
hare gedachten telkens weder van het ge
sprek af en vlogen met groot verlangen ver,
ver weg naar een eenvoudige tent naar
een eenzame.
Zoodra de gebroeders Heinzius weer tijd
hadden, kwamen zij weer op de nichtjes
toe. Hebben nu deze dames geen lust in
een luchtreisje vroeg Hans lachend.
Susanna schepte diep adem. Gisteren
nog zou ik deze vraag beslist ontkennend
beantwoord hebben, maar nadat ik dit alles
hier gezien heb, schijnt het mij volstrekt
niet meer zulk een verschrikkelijk Vaags tuk
te zijn. Het ziet er zoo veilig uit, als het
luchtschip zijn weg zoo zeker kiest.
Thans ging men zich voor den terugweg
gereedmaken. Men nam hartelijk afscheid
van de ingenieurs en overste Kroner.
Toen Alexander Heinzius Dora hielp in
stappen, hield hij hare hand in de zijne wat
langer vast, dan gebruikelijk is.
Morgen zien wij elkander weer, zeide
hij zacht.
Zij wende het eenigszins blozende gezicht
je naar hem toe er. hij voelde dat zij den
warmen druk van zijn hand met een lichten
tegendruk beantwoordde,
Ja, moigen. Tot weerziens.
Ook Hans Heinzius hield zich zeer ijverig
tot het laatste oogenblik met Susanna bezig.
Toen reden de auto's weg.
Overste Kroner riep den broeders eene
schertsende opmerking toe en trad de hall
binnen om in het eetvertrek een dampende
grog te gaan nemen. Alexander en Hans ke
ken een poos zwijgend de wegrijdende auto's
na daarop zagen zij elkaar aan.
Zeg, Alexander waren we toch maar
niet zulke armoedzaaiers. Die kleine, lieve
Suzanna Wallner zou zoo echt een vrouwtje
naar mijn hart zijn. Zoo 'n frisch meisje
Het is me echt vreemd te moede.
Alexander lachte en wierp overmoedig zijn
pet in de lucht.
Ook gij, Brutus
Hans knikte. Gij zijt natuurljik dol op
die kleine Dora.
Dat is toch zoo natuurlijk niet V
O ik heb 't wel gemerkt. Daar ken ik
u te goed voor.
«Nu ja dan. Zij is een lief dingetje en
zij bevalt mij erg.
Maar ook voor u onbereikbaar. Die men-
schen zijn, geloof ik, onbehoorlijk rijk en
dan komen lieden als wij niet in aanmer
king.
Alexander wierp zijn hoofd achterover.
Ach, wat, Hans Den moedigen behoort
de wereld. En zijn wij niet een paar flinke
kerels en een meisje, dat ons tot man krijgt,
is niet slecht af. Alleen domooren zijn te be
scheiden. Al zou ik ook geen vrouw om ha ai-
geld trouwen, toch zie ik niet in waarom ik
niet op zoo 'n aardig ding verliefd zou wor
den, ook al is zij rijk. Om de bruidschat is
het ons immers geen van beiden te doen.
Neen, beslist niet.
«Nu dan dan kunnen we ook met een
gerust geweten op onze bruidsmeisjes ver
liefd worden. Ik ten minste sta nergens meer
voor, als die kleine Dora me morgen weer
zoo lief aankijkt als vandaag.
Hans stak zijn arm door dien van zijn
broeder.
Voorloopig zullen we echter eerst nog
maar een beetje aan het werk gaan, als wre
morgen verlof willen hebben.
In orde. Laten we onze prestaties ten
beste geven.
Hebt ge opgemerkt, dat overste Kroner
nauwelijks de oogen van die bekoorlijke me
vrouw von Steinach kon afhouden?
Alexander haalde de schouders op.
Daar is geen gevaar bij. Hij bewijst
slechts den verschuldigden eerbied aan haar
schoonheid.
Mogelijk. Maar hoor eens. uw vriend
von Steinach moet wel erg zeker van zijn
zaak zijn, dat hij zijn vrouwtje zoo kalmtjes
hier alleen achter laat
H Wie weet dan, dat hij het zoo kalmpjes
opneemt Met dit huwelijk is het een of
ander niet in den haak.
Zoudt ge denken
Stellig. Dora Sanders vertelde mij, dat
mevrouw von Steinach vroeger volstrekt niet
mooi was eer het tegendeel. Zij liet zich
eene opmerking ontvallen, die mij deed ver
moeden. dat de beide echtelieden zich slechts
voor het uiterlijk veroenigd hebben. En be
denk, dat toen Lothar von Steinach naar
Afrika ging, zijn vrouw nog geen zeventien
was en bovendien zwaar ziek. Het huwelijk
is gesloten toen zij schijnbaar op het uiter
ste lag. Als ik Lothar niet zoo goed kende,
zou ik kunnen denken, dat hij toen zichzelf
verkocht had.
Nu, maar hoor eens, zoo 'n bekoorlijke
wvromv had toch niet noodig zich een man
te koopen.
Dat zou men wel denken. Maar Lothar
was steeds vrij ongevoelig voor vrouwelijke
bekoorlijkheden, terwijl de vrouwen voor
hem juist altijd een oijzondere voorliefde
aan den dag legden. Ik heb zelf dikwijls
opgemerkt, dat alle vrouwen hem erg be
langstellend aankeken als wij samen over
straat liepen, maar hij schonk aan geen van
allen eenige aandacht. Maar laten we di-t
rusten het zijn zeker zeer delicate aange
legenheden en ik hoop zoowel voor hem als
voor zijn schoone vrouw, dat zij na zijn
terugkeer gelukkig zullen zijn.
Zij traden de hall binnen. Alexander vloog
op zijn fiets naar de andere zijde, dwars
over touwen en latten heen, die hem in den
weg lagen.
Nu moest er nog hard gewerkt worden tot-
het luchtschip weer schoongemaakt, nagezien
en goed vastgelegd was. Eerst toen het al',
avond begon te worden verlieten de gebroe
ders de hall en begaven zich naar het sta
tion Karlshorst, om met het lokaaltje naar
huis te gaan.
Den volgenden dag bij de bruiloft lieten,
de gebroeders Heinzius aan de beide bruid-
meisjes bemerken dat zij indruk op hunne
harren gemaakt hadden. Van beide zijden
werden teedere draden aangeknoopt
Toen nu den volgenden Zondag de beide
broeders en overste Kroner als gasten op de
villa der Wallners verschenen, was er reeds
een zachte vertrouwelijke omgang tusschen
de beide paartjes merkbaar. Amor zette het
werk, dat hij begonnen was, ijverig voort.
Diana zag zich genoodzaakt weder overste
Kroner bezig te houden, wiens vurige com
plimenten zij schertsend zoo goed wist te
pareeren, dat hij vanzelf wat gematigder
werd. Susanna en Dora maakten Dora volko
men openhartig tot haar vertrouwde aan
gaande hunne pas ontwaakte neigingen voor
de beide broeders.
Toea de beide jonge meisjes dien Zondag
avond nadat de gebroeders en overste Kro
ner zich verwijderd hadden, met Diana een
uurtje alleen waren, moest deze een storm,
van geestdrift over zich heen laten trekken.
Susanna verklaarde, dat Hans Heinzius de
aangenaamste van alle menschen was, maar
Dora vorderde dit voorrecht op voor Alexan
der. Beiden waren het er echter over eens,
dat de broeders, flinke., imponeerende men
schen waren zooals zij er nog geen ontmoet
hadden.
Glimlachend luisterde Diana en toen zij
eindelijk ook eens aan het woord kon komen,
zeide zij plagend
Nu, ik zie het al aankomen gij beiden,
maakt ook een huwelijksreis per luchtschip.»
De nichtjes glimlachten beschaamd en
Dora zeide zuchtend
O, voordat zooiets voorkomt, kan er nog
heel wat gebeuren.
Heelemaal toevallig ontmoetten do
broeders in de volgende weken de nichtjes
overal. Men zag elkmder op de ijsbaan, in
den schouwburg, en in alle mogelijke gezel
schappen. En steeds grooter werd hun beha
gen in de ontmoetingen. Snelle- nog dan an
ders gingen deze keer de weken voorbij, die
de Sandersen voor hun verblijf in Berlijn,
bestemd hadden.
Het vertrek was nu al ei-g nabij. Een laat
ste maal zou Dora Alexander nog ontmoeten
en wel bij een klein afscheidssouper in het
hotel, dat haar ouders aan de meer intieme
vrienden en bekenden gaven. Dora had er
voor gezorgd, dat ook de gebroeders Heinziu*
uitgenoodigd werden.
Het was een half uur vóór het begin van
het souper toen Dora reeds geheel in toilet,
de kamer van haar vader binnensloop.
Vadertje, hebt u een paar minuten tijd
voor mij vroeg zij, hem teeder omhel
zend-
De oude heer zat aan n schrijfbureau, om
nog gauw eenige correspondentie af te doen.
Glimlachend keek hij zijn eenig kind aan.
Nu vooruit dan maar Doortje. Wat
hebt ge op het hart Wilt ge uw vaders
portemonnaie in allerijl nog wat lichter ma
ken?
Neen, vadertje. Ik wilde u alleen maar
vragen van den zomer iemand op Buchenau
uit te noodig en, zeide zij. haar gezicht aan
zijn borst verbergend.
Zij was op zijn schoot gaan zitten, zonder
daarbij aan haar toilet te denken. Zij wist,
dat dit de beste manier was om haar vader
tot bijzondere toegeeflijkheid te stemmen.
De oude heer deed alsof hij bromde en
keek glimlachend op zijn knap dochtertje
neer.
En, Doortje wien zoudt ge dan zoo
graag op Buchenau hebben? Zal ik er eens
naar raden
Zij knikte en kuste hem op den mond.
Hij hield zich, alsof hij er ernstig over na
dacht.
Misschien overste Kroner
Dora schudde ontkennend het hoofd.
Ach, die dat is immers al een oude
heer.
Oud? Nou, zeg eens, hij moest 't eens
hooren! Dus een jongere moet 't zijn er
is toch immers een mannelijk wezen be
doeld
Nu knikte zij krachtig Ja.
Papa Sanders wist precies wien zijn' doch
tertje bedoelde, maar toch nam hij den
schijn van zwaar nadenken aan.
(Wordt voortgezet.)
