door
HCDWIti COLRTHS-MAHLER
16
KORTE INHOUD
HET ALGEMEEN NIEUWS DONDERDAG 13 JUNI 1940.
IAIN
Het fraaie en rijke landgoed Dorneck
wordt thans beivoond dooi de ion Steinach's.
De sedert 3 jaar. tengevolge van een val
van het paard aan beide beenen verlamde
Herman von Steinach is daar met zijn
vrouw en hun pleegdochterDiana von Dor
neck, die de eigenlijke meesteres is
van Dorneck, komen uonen op ver
zoek en bij testamentaire oeschikking
van Diana's vader, Bobo von Dorneck, die
Diana na den dood van haai ouders onder
de hoede van goede vrienden wilde achter
laten. vooral met het oog op zijn eenigen
bloedverwant, een neef. wiens levenswijze
en huwelijk met een vrouw van slechte re
putatie. slechts zijn verachting inboe
zemde. De pogingen van dezen neef.
om zich na den dood van Diana's
vader op Dorneck op te dringen, waarbij hij
geen middelen te slecht vondmislukten.
Diana wordt door roodvonk aangetast en
de vrees dat die neef zijn rechten als eenig
erfgenaam zou doen gelden hij den dood
van Diana, brengt haar tot het besluit Lo-
thar, den eenigen zoon van de von Steinach's
te huwen waarmede deze en zijn ouders, na
aanvankelijk vele bezwaren, tenslotte in
stemmen.
Na Lothar's vertrek naar Zuid-W est-Afrika
treedt een plotseling herstel in van Diana en
door een steeds drukkere briefwisseling
groeit van locerszijdcn een diepere verhou
ding waarvan zij echter tegenover elkaar
nog niét openlijk blijk geven.
Op een feest bij het huwelijk van een jon
gen luchtvaarder, Koenraad Haszler mei
Hilde Woüvnan, maken Dora Sanders en
Susanna Wallner, Diana's beste vriendinnen,
kennis met een oud studievriend van Diana's
man Lothar, Dr Alexander Heinzius en zijn
broeder Hans.
Tusschen Dora en Alexander eenerzijds en
Susanna en Hans anderzijds groeit allengs
■een meer dan gewonen vriendschapsband die
al spoedig uitloopt op de verloring van Su
sanna met Hans Heinzius
Na het winterverblijf te Berlijn komt Dia
na terug op Dorneck waar zij de komst ver
beidt van haar man en intusschen gedeelte
lijk de leiding van haar bezittingen over
neemt van haar tante Brigitte. Te paard
dwaalt zij door de bosschen en uit de tegen
overgestelde richting nadert een man; hij
ziet de paardrijdstcr komen en herkent in
haar Diana, zijn vrouw...
werd er als door eer. storm door getroffen.
Als hij gedaan had waartoe zijn gevoel hem
in deze oogenblikken dreef, dan zou hij haar
van hei paard getild en in zijn sterke armen
gesloten hebben, om dien zoeten glimlach op
haar lippen te kussen.
Ik ben natuurlijk ook blij. Lothar. Maar
uw ouders gaan toch voor. We wachten al
zoo lang op u en nu is uw komst toch noj
een verrassing.
Moeilijk haalde hij adem. alsof zijn borst
hem te nauw was, maar hij was te zeer aan
bittere zelfbeheersching gewoon om zich zoo
ook nu niet in bedwang te houden. Met ver
lammende pijn overviel de gedachte hem,
dat hij jaren lang weg geweest was en dat
deze schoone. jonge vrouw inmiddels door
duizenden mannenoogen bewonderd en mis
schien ook wel begeerd zou zijn. Hij dacht
weder aan haar wanne woorden over Ale
xander Heinzius en een wilde jalousie knaag
de aan zijn hart. Niettemin vermocht hij
schijnbaar bedaard te zeggen
Ik heb expres mijn komst niet vooruit
laten weten. Met het rijtuig wilde ik liever
niet afgehaald worden. Ik smachtte van ver
langen naar het bosch en wilde te voet gaan.
om stil en alleen het wcerkeeren met de
vaderlandsche bosschen te vieren.
Zij streelde met bevende hand over den
hals van het paard.
Dus kwam ik storend op uw weg Dat
spijt mij.
Hij greep snel haar hand en kuste die nog
maals.
Storend O. Diana, het was mij alsof
een boschfee op mij toegetreden kwam om
hij zich wel met Dora Sanders zou engagee-
ren, maar zij wilde niet indiscreet het harts
geheim van Dora verraden en zoo zweeg zij
hier maar over. Had zij deze kleine, onbe-
teekenende indiscretie begaan hoeveel leed
zou zij zichzelf en Lothar bespaard heb
ben.
Maar zij had er geen vermoeden van.
Lothar moest zich geweld aandoen om
eenige vreugde te huichelen over het bezoek
van Alexander Heinzius. Het viel hem zwaar.
In zijn hart brandde de jalaezie op zijn
vriend. Veel scherper en smartelijker gevoel
de hij nu deze jaloezie, nu hij Diana in haar
volle schoonheid en liefelijkheid voor zich
gezien had.
Steeds weder keek hij verstolen naar haar
op en kon niet verzadigd worden van den
aanblik van haar zuivere profiel, haar jeug
dig schoone gestalte en de geheele liefelijke
gratie, die over hare verschijning lag. De
personificatie van zaligheid en geluk scheen
deze jonge vrouw hem te zijn en hij ge
voelde. dat hij haar bij zich moest houden
om niet de armen in smachtend verlangen
naar haar te moeten uitstrekken. En toen
ging hem. als een electrische stroom, de ge
dachte door het hoofd
Dit alles is van u Zij is uw wettelijke
vrouw en door priesterhand met. u getrouwd.
Strijd om haar liefde. Misschien is het nog
niet te laat
Krampachtig klemde hij zijn hand om den
teugel, alsof hij haar daardoor voor eeuwig
kon vasthouden. Zijn oogen waren onaf
wendbaar op haar reine trekken gevestigd
n I en niettegenstaande allen angst om haar te
mij in haar rijk welkom te heeten. Ik her-<..i— u-
En toch waren het Diana's oogen. die daar
zoo groot en droomcrig voor zich heen staar
den met zulk een weeken. verlangenden
glans. Wien mocht deze uitdrukking wel gel
den? Het was ook het kastanjebruin haar
van Diana, dat in volle dichtheid onder de
rij muts te voorschijn sprong; alleen was het
vroeger in twee dikke vlechten over den rug
gevallen, terwijl het nu zeer geleed opgesto
ken en keurig opgemaakt was.
Hij bleef staan als betooverd en hield den
adem in. alsof hij vreesde anders deze aan
vallige verschijning te zullen verstoren. Zijn
hart sloeg liud en krachtig en het was hem.
alsof plotseling alle levensbronnen geopend
waren en zijn wezen doorstroomden.
Zij was nu reeds zeer dicht genaderd zon
der den bewegingloos daar staanden man
nog bemerkt te hebben. Toch klonk eindelijk
haar naam van zijn lippen
Diana! riep het steunend, aarzelend en
vragend.
Zij schrok op. Het paard wierp den kop
in de hoogte en snuifde. alsof het de aan
dacht van zijne meesteres op den vreemde
wilde vestigen. Met groote oogen keek zij
verschrikt in het smaile. gebruinde mannen-
gezicht met die edele, ach, zoo welbekende
trekken.
Lothar
Een vreemde, zoete, heete schrik was in
haar hart Onder het kijken naar hem werd
zij eerst plotseling zeer bleek en dan weer
rood. Zij keek in zijn staal-blauwe mannen
oogen. die haar onderzoekend en dwingend
aanzagen. Hij had zijn pet afgenomen en
streek zich over het warme voorhoofd, het
welk door de blanke huidkleur scherp tegen
het brons van zijn gebruind gelaat afstak.
Diep ademhalend trad hij op haar toe. en
zich met geweld tot bedaardheid dwingend,
zeide hij haastig
Dus werkelijk Diana Ik had u haast
niet herkend en twijfelde er aan of gij het
wel waart.
Zij reikte hem haar bevende, kleine hand.
die in een ruiterhandschoen stak.
Hartelijk welkom thuis. Ik was er een
weinig door verschrikt, dat ik u zoo plotse
ling voor mij zag staan. Wat zullen uw
ouders blij zijn.
Terwijl hij haar hand aan de lippen
bracht-, trok er een schaduw over zijn ge
zicht en zij bloosde weer opnieuw, omdat zij
zulke galanterie van hem niet gewoon was.
Alleen maar mijn ouders vroeg hij
zacht.
Zij glimlachte en die glimlach scheen
hem zoo zoet. als hij nog nooit een vrouw
Aad zien glimlachen. Zijn geheele wezen
kende u eerst niet.
Ja ik ben nog al veranderd.
Zijn oogen zochten met een buitengewone
schittering haar gezicht, dat zij een weinig
zijwaarts gekeerd had.
Nog al veranderd Ge zijt een geheel
andere geworden in deze jaren. Wat zijt ge
mooi. Diana
Een donkere gloed kwam over haar gelaat.
Reeds ontelbare malen had men haar dit
gezegd en zij was met complimenten over
stroomd. Maar nog nooit was een vleierij
haar in het. hart gedrongen, als deze van
Lothar's lippen, hoezeer hij zelfs daarbij zijn
best gedaan had om het heel kalm en zake
lijk te zeggen. Zij zeide nog tot zichzelf, dat
hij ook. evenals zooveel anderen, haar slechts
een complimentje had bedoelen te maken en
zij was boos op zich zelf. omdat het zulk een
indruk op haar gemaakt had.
Ge hebt het in Afrika niet verleerd om
complimenten te maken zeide zij met lich
ten spot. die haarzelf echter pijn deed.
Hij beet zich op de lippen en nam een
strakke houding aan. alsof hij de zachte
droomenstemming van zich wierp. Hij hield
haar woorden voor een zachte terechtwijzing
en het was hem alsof hij zich moest verde
digen tegen de betoovering, die zij op hem
uitoefende.
Ik stelde slechts een feit vast. Diana
antwoordde hij rustig en koel.
Dat deed haar weder pijn en zij had wel
luide willen weenen. Maar het gelukte haar
zich volkomen onaangedaan te toonen.
Maar laten we hier niet vastgroeien
zeide zij. rustig glimlachend, üw ouders
moeten niet langer dan onvermijdelijk is op
wachten. Wil ik vooruit rijden en hen
voorbereiden
Zij verlangde er naar van zijn zijde weg
te komen, om eerst hare bedaardheid terug
te krijgen.
Onwillekeurig greep hij haar paard bij
den teugel, alsof hij het wilde terughou
den.
Ge kwaamt stapvoets aan. Zet uw weg
op dezelfde manier voort en als het u niet
hindert, laat mij dan naast u loopen
Het verblijdde haar. hoewel haar hart wild
en pijnlijk klopte, dat hij haar niet liet
gaan.
En zoo leidde hij haar paard bij den teu
gel en liep naast haar.
Zij praatten druk, beiden er op uit om
volkomen onbevangen te schijnen en geen
gaping in het gesprek te laten komen. Hij
vertelde van zijn thuisreis, die door veel
stormachtig weder gekenmerkt was. En zij
wist niets beters te berichten dan over den
tocht van het luchtschip over Buchenau en
Dorneck en de ontmoeting met de lucht-
schippers in Got ha. Daar zij meende, dat
dit hem het meeste zou interesseeren en hem
genoegen zou doen. sprak zij weder op den
warmsten toon over Alexander Heinzius.
Zonder te vermoeden hoeveel smart zij hem
bereidde, vertelde zij verder
Eigenlijk moest het luchtschip Buche
nau en Dorneck volstrekt niet aandoen. We
hebben het alleen aan uw vriend Heinzius
te danken, die er voor wist te zorgen, dat
men den koers een beetje wijzigde. De hee-
ren hebben ons domein van bovenaf gefoto
grafeerd en we krijgen afdrukken. Ge zult
doctor Heinzius met Pinksteren beslist terug
zien. Susanna Wallner is met zijn broer ver
loofd en de Wallners en de beide broeders
komen met Pinksteren op Buchenau
Zij had er eerst nog aan toe willen voegen,
dat Alexander Heinzius waarschijnlijk spoe
dig heer van Buchenau zou worden, daar
verliezen, kookte en jubelde het in zijn hart.
Hij gevoelde vol onuitsprekelijk genot, dat hij
haar beminde en haar reeds langen tijd be
mind had zonder het te weten. En het ver
vulde hem met trots, dat zij hem in haat
brieven ook een blik in haar diepste, inner
lijke wezen had laten werpen.
Hij brak er zich nu het hoofd niet meer
over, of hij haar ook bemind zou hebben,
als zij hem uiterlijk zoo zonder iets aantrek
kelijks en zoo weinig schoon als vroeger ver
schenen zou zijn. Hij wist slechts, dat dat
gene wat hij van haar karakter, haar inner
lijk. kende, zich tot een heerlijk, harmonisch
geheel met haar uiterlijke verschijning ge
vormd had en dat zij zoo. zooals zij nu was.
zijn hoogste ideaal vertegenwoordigde.
Zwijgend had hij nu een poos naast haar
geloopen en strak voor zich heen gekeken.
Toen maakte het paard eene onverwachte
beweging en haar voet raakte daarbij zijn
hals aan. Verschrikt keek hij tot haar op.
Zij zat met vast dichtgeklemden mond en
treurige oogen in elkander gedoken in den
zadel. Hij wist niet eens. dat hij eenige vra
gen van haar niet gehoord en dus ook niet
beantwoord had en zij tobde er over aan wie
hij wel zoo intensief moch denken. Zij kreeg
het gevoel, dat zij hem lastig was en hem
stoorde en evenals vroeger trok zij zich
schuw en trotsch in zichzelf terug.
Beiden konden nu geen onbevangen woord
meer vinden en gelukkig lag Dorneck nu
dicht voor hen; zij hadden den muur reeds
bereikt, die alle bedrijfsgebouwen en de bin
nenplaats insloot.
Toen zij juist een der jjesloten deuren, die
in den muur waren aangebracht, voorbij
wilden gaan, klonk er van de andere zijde
een buitengewoon krachtig standje, tante
Brigitte nam juist een plichtvergcten arbei
der eens even flink onder handen.
Glimlachend keken de beide jongelieden
elkander aan. Op Lothar's gelaat verscheen
een vreemde, weeke uitdrukking, die hem erg
op zijn vader deed gelijken, als die vergoelij
kend over de ruwe luidruchtigheid van zijn
vrouw glimlachte.
Goddank moeder schijnt nog flink op
haar post te zijn, zeide hij zachtjes en
keek onderzoekend naar de houten poort. Zij
scheen dezen blik te begrijpen en knikte
glimlachend.
De verrassing zal tante Brigitte geen
kwaad doen. Maar uw vader wil ik toch wat
voorbereiden, fluisterde zij.
Hij kuste hare hand.
O, ja, doe dat. De verrassing mocht an
ders mijn vader te zeer aangrijpen. Ik dank
u, dat ge mij daaraan herinnert.
Tanle Brigitte was nog krachtig aan het
schelden, zonder er het flauwste vermoeden
van te hebben, wie daarvan aan de andere
zijde van den muur getuige was. Diana en
Lothar knikten elkander nog eens toe. Toen
klom Lothar handig pver de houten deur
heen en slingerde zich met eene elegante be
weging te midden van den vloeienden stroom
van zijn moeders toorn.
Diana luisterde. Zij hoorde een schreeuw
van tante Brigitte. Toen volgde er een korte,
ademlooze stilte en toen een gelukkig, half
verstikt stamelen en lachen en weenen. Moe
der en zoon hielden elkander in de armen,
na een lange en smartelijke scheiding. De
uitgescholden knecht maakte zich. van het
gelukkige toeval gebruik makend, uit de voe
ten. Diana hooide zijn haastige stappen.
Met een wee gevoel reed zij nu 0111 het
huls heen tot voor de verandah, waar oom
Herman, in warme dekens gewikkeld, in de
zon de boeken zat bij te werken. Toen Diana
naast hem opdook, keek hij haar glimlachend
aan.
Daar gaat de zon op. zeide hij vroo-
lijk.
Ja, oom, en zij brengt een groote verras
sing mee. viel zij op denzelfden toon in.
Wacht maar even. ik kom dadelijk boven.
Zij had den rijknecht gefloten en sprong,
toen deze naderbij kwam, van het paard.
Daarop spoedde zij zich de trap naar de
verandah op en omvatte met krampachtigen
druk haar ooms schouders, zonder vooreerst
nog een woord te kunnen uitbrengen.
De oude heer hield haar een eindje van
zich af en keek haar onderzoekend in het
aangedane gezichtje.
Hallo, meisjelief wat is er aan de
hand? vroeg hij. een weinig bezorgd en
ongerust.
Zij zag hem met teedere, stralende blikken
aan.
Iets heerlijks voor u, oom Herman.
Maar u moet mij beloven heel bedaard te
blijven.
Toen greep hij haar stevig bij de beide
armen en keek haar met wijd opengesperde
oogen in het gloeiende, opgewonden gezicht.
Hij werd een weinig bleek en haalde diep
adem en toen vroeg hij met half verstikte
stem:
Lothar is aangekomen, niet waar?
Zij knikte ijverig
Ja en hij zal dadelijk hier zijn.
De oude heer omklemde de leuningen van
zijn stoel.
En ik moet hier maar stil blijven zitten
en kan geen stap tegemoet gaan, zeide hij
zacht.
Anders klaagde hij nooit over zijn bitter
lot en droeg het met geduld. Des te aandoen
lijker klonk nu deze zachte klaagtoon.
Diana kuste hem innig en troostend en om
hem op te monteren, zeide zij glimlachend:
«Ik ontmoette hem in het bosch. Hij wilde
11 beiden ven-assen. Maar u moest ik toch
een weinig voorbereiden. Tante Brigitte was
net bezig een standje uit te deelen op de
binnenplaats. Toen is Lothar o\er de poort
geklommen en sprong midden in het snel
vuur van haar scheldwoorden.
Toen moest oom Herman alweer lachen en
Diana was tevreden. Nu kwamen ook al mce-
der en zoon aan de andere zijde om het huis
heen en Lothar stormde zijn moeder vooruit
naar de verandah.
«Vader lieve vader!»
Voor den rolstoel viel hij op de knieën om
zijn vader beter te kunnen omhelzen. Tante
Brigitte, van vreugde nog geheel buiten zich-
zelve, omhelsde Diana en kuste haar, alsof
ook zij in haar vreugde moest deelen. Daar
na trok zij op haar echtgenoot toe.
Nu hebben we hem weer terug onzen
jongen, oudje. zeide zij zacht met ingehou
den aandoening.
Herman von Steinach greep naar de han
den van zijn vrouw en Lothar stond op. Dia
na was langzaam de verandah doorgeloopen
en wilde zich onbeperkt verwijderen. Toen
zij een der glazen deuren opende om het
huis in te gaan, wendde Lothar zich naar
haar om.
Wilt ge niet hier blijven. Diana riep
hij haar toe.
Zij schudde het hoofd. Neen nu be
hoort u geheel aan uw ouders toe. zeide
zij kalm.
Maar oom Herman zag hoe haar gezichtje
trilde. Hij kende Diana beter dan iemand
anders en hij las in haar ziel als in een open
boek. Met geen woord hield hij haar thans
terug. Hij wist. dat bij haar thans alles in
oproer was en dat zij rust noodig had; het
alleenzijn zou nu 'n weldaad voor haar we
zen.
Diana trok zich in hare Kamers terug.
Lothar noemde dat het onverschilligheid
ten opzichte van hem was. dat zij nu dade
lijk wegging en zich in de eerste uren niet
meer liet zien. Terwijl hij bij zijn ouders zat
en hen alles vertelde, wat zij weten wilden,
keek hij telkens met verlangende blikken wel
op en oom Herman's hart werd er met vreug
de door vervuld.
Die blikken verrieden hem immers, wat
hij juist had willen weten. Hoe Diana in haar
hart tegenover Lothar stond, wist hij reeds
en nu waren ook Lot hars gevoelens voor hem
duidelijk. Maar door woord noch blik verried
hij wat hij dacht. Hij wist. dat ook de zacht
ste aanraking die zoo teedere kiemen zou
kunnen schaden.
Mevrouw Brigitte had nu geen tijd om
zich met iemand anders dan met haar zoon
te bemoeien. Trotsch en stralend rustten
haar oogen op hem en immer weder streelde
zij hem over het kortgeknipte haar. Eerst
na eenigen tijd schoot Diana haar weder te
binnen en nu vroeg zij haastig
Vertel me nu eens. Lothar. hoe Diana
u bevallen is. Wat zegt ge er wel van. is zij
niet erg veranderd? Herkendet ge haar da
delijk
De witte plek van zijn voorhoofd kleurde
zich rood. wat voor zijn vader een teeken
was, dat hem niet ontging.
(Wordt voortgezet.)
