22
vertaald door Mevr. P. KAPTEIN
31
C HET ALGEMEEN NIEUWS s WOENSDAG 17 JULI 1940. j»
De Mooie Onbekende, Hedwis fourths-Mahlcr
Voorloopig wilde maar geen opgewekt ge
sprek vlotten. Er lag een soort beklemming
op de beide paren en zij vermeden het el
kaar aan te zien.
Mia was de eerste, die deze ban tenslotte
afschudde
«Wat zoudt ge van een wandeling door
het park zeggen
Dadelijk--sprong Norbert op. «Dat zouden
we heèl prettig vinden, nicht Hardy.
Naast elxaar vertieten de twee het terras
het aan Günter en Hardy overlatend hen te
volgen.
«Zouden wij ons ook niet bij hen aanslui
ten, freule vroeg Günter.
Hardy stond op en zij volgden eveneens
naast elkaar de beide-anderen.
Deze wandeling door het park werd nog
veel prettiger dan de rijtoer van dien mor
gen.
Heinemann stond voor het raam van zijn
ambstwoning in het rentmeestersgebouw en
zag de beide paren na elkaar voorbij ioopen
Zijn geheele gelaat lachte.
«Alles schijnt mij in de beste orde on
danks de verwisseling van rol. Deze groepee
ring bevalt mij zeer en ik hoop, dat de ont
vanger het miliioen niet krijgt,dacht hij
en streek glimlachend over zijn baard.
Norbert en Mia waren de twee anderen
een heel eind voor. Zoo was elk der beide pa
ren alleen.
Günter en Hardy haddeit eerst over aller
lei onverschillige dingen gesproken. Maar
toen begon Günter plotselii^ een ander on
derwerp.
Vanmorgen werden *ve door mijn vriend
in ons gesprek gestoord, mag ik nog eens op
dat onderwerp terugkomen 2
Hardy kleurde hevig en begon harder te
loopen.
«Welk onderwerp bedoelt u, mijnheer von
Halldorf vroeg zij.
Hij merkte aan haar verlegenheid, dat zij
heel goed wist. welk onderwerp hij bedoelde.
Hij haalde diep adem en richtte zijn oogen
met groote verrukking op haar teer rein
profiel, op de mooie lijn van haar hals met
de heel mooie inplanting van het goudglan
zende haar.
Wij spraken over het geluk, freule. Ik
vertelde u. dat mij op zekeren dag het geluk
ontmoette, dat ik toch niet mocht vatten en
vashouden en dat het uit mijn oog verdween
nog voordat ik het een naam kon geven.
Toen ik later in de omstandigheid kwam ook
een arme vrouw te mogen trouwen, trachtte
ik het verblijf van de onbekende uit te vor-
schen. Toevallig hoorde ik den naam van de
dames in wier gezelschap zij zich oevond en
wendde mij per brief tot deze met het ver
zoek mij den naam en de verblijfplaats mij
ner onbekende te willen zeggen.
Hardy schrikte plotseling en wendde haar
hoofd blozend naar hem toe, zij keek hem
wezenloos aan. Zij geloofde op dit oogenblik,
dat hij haar waren naam gehoord had.
En welk antwoord hebt u gekrege..
vroeg zij verward..
Hij trok den brief aan gravin Herdern
uit zijn borstzak en reikte haar dien.
«Daar ziet ge deze brief kwam onge
opend terug met de opmerkinggeadres
seerde gestorven
Hardy keek naar den brief. Zij weru beur
telings bleek en rood. Zij las het adres van
gravin Herdern. Zijn woorden waren nu niet
meer verkeerd op te vatten. In haar ver
warring begon zij plotseling zei hard moge
lijk te loopen en toen hij haar in hetzelfde
tempo volgde riep zij alles vergetend in plot-
selingen angst den naam van haar nicht.
«Mia i j»
Deze wendde zich snel om. Zij begreep
dadelijk, aat Hardy zich vergist had en was
snel meesteres van den toestand.
«Wat hebt ge dan. Mia. aat ge zoo luid
uw eigen naam roept
Hardy snelde op haar toe en streek ver
legen over haar voorhoofd.
Ach ik weet zelf niet waarom ik het
deed zei Hardy, terwijl ze Mia vlug eenige
schreden met zich meetrok. En toen zij bui
ten het gehoor der heeren was. fluisterde zij:
ik bid u laat mij niet meer alleen met hem».
Mia hielp haar door het aangeven van een
nieuw onderwerp snel over de verlegenheid
heen. Ze zou weliswaar graag haar opgewekt
gesprek met Norbert hebben voortgezet,
maar er was haar veel aan gelegen dat haar
geheim nog niet verraden werd. Zij zag. dat
Hardy door het een of ander geheel haar
zelfbeheersching had verloren en dat zij
deze niet meer alleen met haar geleider
moest laten.
Zoo liepen de vier nu naast elkander voort.
De dames arm in arm in het midu_n naast
Mia Norbert en aan Hardy's zijde graaf
Günter. Steeds weer keek hij onderzoekend
naar Hardy. Hoe moest hij haar ontwijken
verklaren Was het een slecht of een goed
teeken Beteekende het afweer, of was bet
een meisjesachtige vrees voor de beslissing
Hij hoopte het laatste, want hij kon niet
gelooven. dat zijn liefde zonder beantwoor
ding bleef.
Ofschoon de beide heeren het niet zoo
geheel eens waren met deze nieuwe schik
king. daar ieder liever alleen was geweest
met het meisje, dat hij liefhad, werd toch
deze wandeling met hun vieren ook heel pret
tig. Norbert en Mia plaagden elkaar en
Hardy en Günter stemden met dezen toon in.
om hun eigen ontroering te verbergen.
Toen zij aan een aardigen, kleinen koepel
kwamen, waarin sierlijke kleine meubelen
stonden, namen zij hier eenigen tijd plaats
en vervolgden hun vroolijk gesprek. Zij
dachten niet eerder aan naar huis gaan.
voordat het tijd was zich voor het avond
brood gereed te maken.
HOOFDSTUK XV
Zoodra de meisjes in haar kamer waren
gekomen, zei Mia half lachend, half verwij
tend bijna had ik alles verraden toen ik
mij bij mijn eigen naam riep. Wat bedoelde
u toch
Hardy sloeg haar armen om Mia's hals.
«Och liefste, ik kon slechts met moeite een
verklaring van mijnheer von Halldorf ont
wijken. Ik kon het alleen door weg te loo
pen. En in mijn opwinding riep ik u bij m"n
naam. opdat gij mij zoudt helpen. Hoe kan
ik deze maskerade nog voortzetten Zoodra
ik weer een keer alleen ben met Halldorf. zal
hij een verklaring doen. En dan moet ik hem
zeggen, wie ik ben. Ik mag niet toestaan,
dat hij nu ja Mia von Speyer een lief
desverklaring doet.
Mia kuste Hardy half lachend, half ont
roerd. Neen. dat mag heel zeker niet ge
beuren. Maar ik bid u. houd terwil'e van mij
de verklaring zoo lang mogelijk tegen nog
slechts eenige weken, totdat ik in het reine
ben over de bedoelingen van eraaf Günter
Niet waar. dat belooft ge mij. Ge zijt immers
zeker van de liefde van Halldorf. Ik gun bet
IRIS.
O, stil, stil i fluisterde hij. Alsof iL. zou
gelooven, dat gij iets verkeerds had gedaan
O. huil nietsmeekte hij, want de tranen
stonden in haar oogen.
Neen. zei ze. en ze wischte haar tranen
af, ik zal niet, huilen. Laten we over iets
anders spreken. Dus ge zijt derde violist in
het Concertgeoouw-orkest
Ja. zijt ge er geweest Maar natuurlijk!
Iris herinnerde het zich goed. Ze was er
eens met haar vader geweest.
Het is niet zoo 'n groot gebouw, ging hij
door. maar de directie is heel vriendelijk.
Hoeveel denkt ge, dat ze me betalen
Iris kon het niet raden.
Vijf-en-twintig shilling per week! zei hij
triomfantelijk. Is dat niet veel C, 't was
stom toeval, dat ik die plaats k^eeg. Toen
vader gestorven was, was ik zoo arm. zóó
arm, dat ik juffrouw Barker zou moeten op
zeggen al was ze heel. heel vriendelijk
met de huur want niemand wilde me als
vioolleeraar aannemen, om mijn uiterlijk,
ziet ge. Op een avond, toen ik geen penny
meer in de wereld had, nam ik mijn viool en
ging de straat op. Hij liet zijn hoofd hangen.
Er was niets waarover ik me hoefde te
schamen maar ik had het nooit te voren
gedaan. Ik speelde uren lang in rustige stra
ten. en een paar menschen gaven me eenige
penny's. Ik dacht juist, dat ik wel naar het
armenhuis zou moeten gaan, toen ik bet nog
eens probeerde en een sonate van Beethoven
speelde juist op den hoek van de straat,
waar het Concertgebouw is. Een groote man
met een rood gezicht kwam naar buiten en
luisterde. Toen kwam hij naar mij toe. en
ik dacht, dat hij me wel een sixpence zou ge
ven; maar hij vroeg hoe ik heette, en ik zei
hem, dat ik Paul Foster was. Den volgenden
dag moest ik maar bij hem komen; ik ging
er heen en hij gaf mij een plaats in het or
kest. Dat is alles Is dat geen geluk Ik wou
dat vader het beleefd had-
Iris legde haar hand op zijn hoofd. De
Jongen werd rood en keek haar dankbaar
aan
Ik kwam juist van een, repetitie, toen ik
u vanmiddag ontmoette, zei hij, de zaai was
warm en stoffig, ik had er hoofdpijn van en
verlangde naar de groene boomen en de vo
gels Hij keek haar verlegen aan. Mag ik
voor u spelen
Ik had het u ai willen* vragen, maar ik
vreesde dat ge te moe waart, zei Iris.
De eerste accoorden trokken haar aan
dacht; maar toen de jongen voortging met
spelen, begon haar hart heftiger te kleppen
en haar wangen te gloeien. Hij speelde als
een Paganini. Nu eens was zijn muziek als
een stem in tranen, dan weer sprekend een
heerlijke troost; nu eens de klacht van
menschelijke smart, dan weer 'de plechtige
rouwzang in een kathedraal. Haar oogen wa
ren vol tranen, en ze leunde voorover met
gevouwen handen, haar blik als in oetoove-
ring op zijn verrukt gezicht. De plaats, die
eens haar huis was. rees op voor haar oogen;
ze zag de Revels als een witte lijn uitge
strekt tegen den hemel; ze hoorde haar va-
der's stem en het gezang van vogels. Toen
gleed in haar visioen de groote. kloeke fi
guur van Heron Coverdale, en zijn stem
sprak als het ware door de muziek. Haar
hart deed pijn. tranen liepen langs haar
wangen en met trillende handen bedekte ze
haar oogen.
O. wat heb ik gedaan Vergeef mij.
vergeef mij zei hij.
Ga verder zei ze gebroken, het doet
me goed Ga verder l
Even aarzelde hij, toen vulde hij het ver
trek met een zachte, liefelijke melodie, als
het geplas van water op de rotsen in een
vredigen zomeravond. De troostende invloed
van de muziek kalmeerde Iris. Na eenige
oogenblikken speelde de Jongen de slot-
accoorden en keek haar bezorgd aan.
Zijt ge beter. Mabel
O ja. ja het was gek. dat ik zat te
huilen; maar Paul. ge speelt prachtig. Hoe
heette dat stuk
Hij keek verlegen naar den grond.
Ik weet het niet, zei hij.
Weet ge het niet herhaalde Iris ver
baasd.
Neen. Ik improviseerde. Ik speelde voor
u, ik speelde, wat ik u zou willen zeggen,
maar niet kfcn
Gij hebt het gecomponeerd vroeg Iris
met groote oogen.
Ja. zei hij verlegen.
Iris boog zich voorover en zei vol betee-
kenis
Paul. weet ge dat ge een groot musicus
zijt
Hij keek heer op zijn magere, onuitge
groeide beenen en glimlachte droevig.
Geen groote. Mabel I
Jawel groat I Ik weet iets af van
muziek genoeg om te weten, dat gij een
genie zijt.
Hij streek liefkoozend over de snaren.
Ge zegt dat uit goedheid, uit vriende
lijkheid. Mabel, zei hij nederig.
Neen. zei ze, niemand kan zoo spelen
of hij is een musicus van de hoogste rang
Paul, ge nebt een eenzame vrouw gevonden
en ik een groot musicus.
Ik ik heb nooit zoo gespeeld als van
avond. ik heb nooit, voor iemand zoo ge
speeld als voor u. Waarom Ik wilde uit
drukken wat ik voelde.
Iris stond op en streek zich het haar van
het voorhoofd.
Paul. uw muziek riep voor mij het heele
verleden op Haar lippen trilden. Alles, wat
eenmaal was Maar nu moet ik gaan.
Juist klopte de hospita.
Hier is de krant. Ik dacht, dat u die
graag wilde inzien, zei ze. de theeboel weg
ruimend.
Iris keek verstrooid de krant inmaar
plotseling werd ze vuurrood en hield ze de
pagina's voor haar gezicht. Ze had Heron's
advertentie gelezen.
Kunt ge me een stuk papier en een
enveloppe leenen. Paul vroeg ze.
Hij stond op. hinkte naar een ladenkast
en haalde er het gevraagde uit. Zonder te
aarzelen schreef ze toen den brief, waarin
ze afstand deed van alles ten gunste van
Heron Coverdale.
Wat schrijft ge. Mabel vroeg PauL
Solliciteeren naar een betrekking
Neen. Paul. antwoordde ze. Ik geef er
een op Toen. met een glimlach.- die droeviger
was dan tranen, wenschte ze hem goeden-
nacht.
Het sloeg drie uur voor ze in slaap viel.
Ze droomde onrustig. Haar vader en Ricardo
gingen haar visioen voorbijmaar in haar
eindelooze fantasmagorie zag ze duidelijk
Heron Coverdale en door alles heen hoorde
u van harte. Het zal hem hetzelfde zijn of ge
Mia von Speyer ol Hardy von Rosen zijt. Hij
heeft u lief alleen terwiiie van uzelf. Ik zou
u om deze zekerheid kunnen benijden.
Maar Mia. gelooft ge rog altijd niet. dat
ook gij slechts ora uzelfswille wordt be
mind
Mia zuchtte. Ik zou het zoo graag geloo
ven. maar ik moet zekerheid hebben en tot
dat hij zich verklaard heeft, zou ik willen
uitstellen hem te zeggen, wie ik ben. Ik wil
dan zien hoe hij bet opneemt Ik zal nera
dan niet verraden, dat ik de rijke Mia von
Speyer ben. maar laat hem gelooven. dat ik
zoo arm ben als men nu gelooft, dat gij zijt.
Deze proef moet ik hem laten doormaken.
Anders zou ik altijd in twijfel zijn. of hij
mij terwille van mijzelf liefheeft.
Hij zal de proef doorstaan. Mia. daar oen
ik zeker van. En dan heeft dit heele spel ten
minste dit goede uitgewerkt, dat ge aan de
ware liefde van dezen man gelooft.
Och. Hardy, ais ge mijn ervaringen had
gehad. Allen verdrongen zich slechts om de
rijke erfgename. Geen mensch heeft acht ge
slagen op hetgeen ikzelf waard ben.
Uw wantrouwen heeft u ook veel in een
valsch licht doen zien
't Kan zijn. maar hier kan Ik mij toch
zekerheid verschaffen. Dus nog een paar we
ken geduld, kindje. Natuurlijk, als het met
te ontgaan is dat ge ons geheim prijs geeft»
dan moet het van ons beiden op denzelfden
dag gebeuren en dan zoudt ge mijnheer von
Halldorf moeten laten beloven te zwijgen, tot
dat ook ik gesproken heb
Laat mij dus maar niet meer alleen met
mijnheer von Halldorf, voordat ik spreken
mag.
Daar zal wel voor gezorgd kunnen wor
den. Maar beloof mij voor alle zekerheid nog
eens. dat ge mijnheer von Halldorf in geen
geval verklapt, dat ik njk ben. opdat hij het
zijn vriend niet kan vertellen
Ik geef er u mijn woord op. Mia dat van
mij niemand over uw rijkdom zal hooren.
c Goed., ik dank u, dat stelt mij gerust.
(Wordt voortgezet
"IOOV
ze Paul's vreemde, betooverende muziek.
's Morgens ontwaakte ze met een onaange
naam gevoel van twijfel en onzekerheid. Ze
was nu niet ianger dakloos, maar de toe
komst rees duister voor haar op. Het was
waar ze had geld. ongeveer twintig pond.
en haar juweeien waren veel waard maar
geld vliegt weg en ze wist dat haar voor
raad spoedig uitgeput zou zijn. hoe eenvou
dig en spaarzaam ze ook leefde.
Terwijl ze aan net ombijt zat niet de
uitgebreide weelderige maaltijd waaraan ze
op de Revels gewoon was. maar een. die
bestond uit koffie, brood en boter trachtte
ze een plan te vormen Uit Paul's kanier
klonk muziek, en ze vroeg zich af, of ze
geen muziekles zou kunnen geven Maar.
hoe leerlingen te krijgen, zonder referenties
en zonder ervaring
Ze trok haar mantel aan en ging uit. Ze
had zoo weinig meegenomen van Knighton,
dat ze noodzakelijk allerlei koopen moest.
Ze deed haar bescheiden boodschappen die
toch al een aanzienlijke bres sloegen in haar
voorraad geld.
Toen ze te-ugwandelde naar het pension,
zag ze dichtbij zich een auto stilhouden. Een
heer sprong er uit en met schrik herkende
ze Lord Montacute.
Hij betaalde den chauffeur en haastte
zich langs haar heen. z66 vlakbij, dat hij
haar bijna aanraakte Iris had snel haar
zwarte, dichte sluier over haar gezicht laten
vallen Ze liep vlug verder, bevend en adem
loos. Ze begreep instinctief dat hij haar
zocht en de aanblik van zijn knap gezicht,
nu zoo bleek en mager deed haar ontroeren.
Ja. ze zochten haar! Maar liever stierf ze
in de straten, dan terug te keeren naar
Knighton en voor Heron Coverdale te ver
schijnen als Godfrey Knighton's onecht kindl
Eens en voor altijd Iris Knighton had op
gehouden te bestaan en in haar plaats wa»
het onbekende meisje Mabel Howard ge
komen.
(Wordt voortoeuLJ
