De bom
DE ZWARTE FLESCH EN HET SAS
ONDERGANG VAN DE DENDER
PLEZIERBOOT VOOR BOCKSTAEL
EN CO
MONGSKEN ZAT EN TARZAN
BOM AAN BOORD
MEELACHEN
GROETEN UIT SIBERIE
40 a 50 jaar geleden, was de
Dender de parel van onze streek. Van
af Geraardsbergen afwaarts naar Den-
dermonde toe, was deze visrijke ri
vier een pleisterplaats voor talloze
vissers die "tering en nering" brach
ten. Niet in het minst, onze stad
Ninove genoot daarvan. De trams die
toen nog als "terminus" het café van
Jules Van Cauwenberghe op "De Tragel"
(Denderkaai) hadden, brachten vanaf
de zaterdagnoen, met ganse drommen
"Brusselaars" aan.
De Brusselaars, dat waren de vissers,
die vanaf Ninove, naar Pollare toe
onze rivier bezetten en zo het week
end in onze streek doorbrachten. Ik
denk wel, dat "De Zwarte Flesch" in
Pollare, het eerste "hotel" in onze
streek was die "gastromische week
ends" naar voren bracht. "De Zwarte
Flesch" was een druk bezochte plaats,
voor vele wandelaars en de Brusse
laars die gaarne zaterdag en zondag
visten, konden er de nacht doorbren
gen. Kortom historisch voor onze
Denderstreek Ik zie nog voor mijn
ogen, hoe de schippers en schippers
vrouwen hun eigen schip de Dender
op en af trokken. Vele schepen wa
ren toen nog niet voorzien van motor
en dienden door man- of vrouwkracht
getrokken. Ontelbare malen heb ik
gezien, dat vrouw en kinderen in het
"gareel" lagen om het schip geladen
met kolen, maïs, enz. naar de los
plaats hier op de "Tragel" te trek
ken. Kortom, onbegrijpelijk gezien
onze huidige levenswijze. Later is
dat enigszins verbeterd en deed het
paard zijn intrede om het schip te
trekken. Nog later en dit om de snel
heid van de "vaart" op te drijven,
kwam dan de auto, om ten slotte vol
ledig op motor over te schakelen.
Zoals reeds gezegd, toen was de Den
der nog iets waar onze stad fier kon
op zijn. Prachtige en velerlei vis
soorten, "bevolkten" onze rivier.
Men kon zijn hartje ophalen, met een
frisse duik "Aan het Sas" waar de ge
snorde Marcel Van Impe, uit de Dreef-
straat de "leermeester" was voor de
jeugd en..notabelen.
Het "toerisme" van die tijd nam zo
een hoge vlucht dat een plezierboot
zich installeerde een honderdtal meter
voor "Het Sas".
Op die boot zelf, kon meh een bier
tje of versnapering bekomen. Ik heb
zelf geweten dat er mooie meisjes aan
boord waren;(Die boot zal in ons
verhaal een hoofdrol spelen)
Kortom er was leven in de brouwerij
en het is onbegrijpelijk en onvergeef
lijk, wat de verantwoordelijken van
onze rivier hebben laten geworden.
Het begon allemaal met lozingen van
vuil water en afval in onze Dender.
Vanaf Geraardsbergen dreven er op
sommige dagen hopen vuil en stinkend
schuim op het water.
Het gif loste zich op en bracht ont
zaglijke vissterfte en stank op het
Wattez 83
cardoen
water teweeg. Duizenden krengen dode
vissen dreven aan de oppervlakte.
Prachtige snoeken, karpers, brasem,
voorn,kortom alle soorten riviervis
kwamen adem snakkend naar de opper
vlakte. Het was godgewraakt om zien.
Dit herhaalde zich steeds maar op
nieuw, zonder dat de overheid optrad
tegen de vervuilers.Op den duur werd
het een gewoonte, de vis op onze
Dender te zien drijven en de verant
woordelijken bleven even laks. Met
deze gang van zaken en met het ver
dwijnen van de vis kwam ook de
ondergang van ons toerisme.
Naargelang onze Dender biologisch
doodging bleven onze Brusselaars weg,
en gingen elders hun geluk beproeven.
Heden ten dage ziet men wat er van
onze lieve Dender, terecht is ge
komen. Door het nonchalant optreden
van vroegere "Heren" zitten wij nu
met een stinkende rotte rivier waar
alle dierlijk leven onmogelijk is.
Indien er iemand van onze huidige
politiekers zou in slagen daar ver
andering in te brengen, mag hij
zeker zijn van de genegenheid en
dankbaarheid van gans de ninoofse
bevolking en omstreken. Maar kom,
nu weer bij ons verhaal. Door de
teleurgang van onze "Waterkant"
verdwenen ook de bewoners van de
"plezierboot" aan "het Sas" en
bleef deze onbeheerd en onbewoond
achter
Het spreekt vanzelf, dat na een
paar jaar er van de boot maar weinig
meer overbleef dan een drijvend
wrak. Het was een geliefd speelter
rein voor de kinderen uit de "Blok
ken" (Pollarestraat)Ten lange
laatste en dit om de vaart van an
dere schepen te vergemakkelijken,
werd de boot (of wat er van overbleef)
rechtover de Kaaischool getrokken en
het is daar dat wij weer de draad
aanknopen met "Bockstael".
Zoals reeds in vorige bijdragen ver
teld, trachtte Frans Branckaert,
alias "Bockstael" te overleven door
op alle mogelijke en onmogelijke
plaatsen te gaan slapen. Het dient
;ezegd dat sedert "Bockstael" zijn
huisje op de Vestbarm kwijt was,
hij nergens meer kon aarden.
Verscheidene personen hebben zich
over Bockstael willen ontfermen maar
nergens kon hij het meer dan een paar
dagen uithouden. Hij zwierf liever
als een landloper op straat, met alle
gevolgen van dien.
Nu was ons ter ore gekomen dat er
zekere personen 's nachts gingen sla
pen op de boot welke toen nog altijd
voor de Kaaischool op de Dender ge
meerd lag.
Wij moesten er het fijne van weten en
eens van nachtdienst trokken Pynte,
Kazzen en ik er op af. En inderdaad,
bij het schijnsel van onze nacht-
Lamp, zagen wij daar drie personen
in het ruim, die lagen te ronken dat
horen en zien verging. Wij herkenden
onmiddellijk Bockstael, Mongsken Zat
en Tarzan.
Bockstael is reeds bij onze lezers
geïntroduceerd, maar Mongsken Zat,
wiens familienaam mij ontsnapt is,was
insgelijks een inwoner van Ninove.
Lange jaren was hij een deftig manne
ken en vaandeldrager van de Katholie
ke Harmonie van Ninove.Bij gelijk
welk feest of evenement was hij
tegenwoordig. Hij deed zich gaarne
gewichtig voor. Het alleenzijn en
de drank dreven hem echter de put
in, zodat hij evenals Bockstael niet
meer wist waar naartoe en van welk
hout pijlen te maken. Wij hebben
Mongsken Zat ooit nog gevonden mid
den de winter, vervroren van kou en
dit op een WC, waar hij de nacht
trachtte door te brengen. De derde
"Tarzan" was een inwoner van Dender-
windeke (niet verwarren met onze
ninoofse Tarzan, Prosper Leclair,
die ook nog op de Vestbarm gewoond
heeft) en was een robuust, sterk
persoon die zijn bijnaam Tarzan niet
gestolen had. Hij liep steeds met
open hemd en liet dan ook een be
haarde borst zien. Die persoon deed
links en rechts karweien, was stomp
van geest, maar had geen rechterlijk
verleden. Wij hadden hem reeds enke
le malen samen met Bockstael opge
merkt. Zodat wij tot de conclusie wa
ren gekomen, dat zij samen "liefde
en leed" deelden.
Mijn plan was rap gemaakt. Deze
nacht mochten onze landlopers nog
eens goed uitmaffen, maar morgen
nacht ging het groot evenement ge
beuren.
Ik gaf bevel aan onze Kazzen om in
de loop van de dag bij Taaf Grijseels
rechtover de Cinema Central enkele
grote voetzoekers te kopen. Wij
zouden die dan de volgende nacht in
dien onze logeurs weer ter plaatse
waren in de boot gooien en zien
wat er van kwam. Links of rechts
moest er iets van ons plan uitgelekt
zijn en ter ore gekomen aan René
Van Butsele, bijgenaamd "De Vos van
Poefkes" die toen ook met ons bij de
politie was. Gezien De Vos ook ons
vertrouwen genoot, besloten wij hem
dan maar mee te nemen.
Dus met ons vieren naar de Oude
Kaai. Het is alsof het gisteren ge
beurd is. Het was een warme nacht,
maar donker als de hel. Gezien de
povere verlichting langs de vaart
kant moesten wij ons eerst verge
wissen of onze logeurs wel ter
plaatse waren. En ja hoor bij het
licht van onze lamp zagen wij het
drietal in het ruim liggen.
Pynte, Kazzen en De Vos leggen
zich in het gras tegen de muur van.
de school, terwijl ik verscheidene
voetzoekers samengebonden, de lont
ontsteek en in de boot gooi.
Mensenlief ik moet nog slikken als
ik het vertel, dat gaf mij een
slag, een knal, ik bleef als aan
de grond genageld.
Ik hoor huilen en tieren in de
boot en langs de andere kant van
de Dender schieten de lichten van
sommige huizen in brand. Vliegens
vlug leg ik mij bezijden de muur
bij mijn mededaders en schieten
drie silhouetten uit de boot, de
oever op. Deze beginnen te roepen
van :"De boot ontploft, een bom ge
vallen" en wat weet ik al.
Ze rennen links en rechts de kaai
op, komen weer bijeen, betasten
elkaar en uiten allerlei verwen
singen. Het is onmogelijk onder
woorden te brengen wat daar ge
beurde. Feit is, dat wij met ons
vieren aan eikaars armen en benen
lagen te trekken en te bijten van
het lachen.
Nooit hebben wij zulke wartaal
horen roepen als daar op de kaai,
op die bewuste nacht.
Na een paar minuten vertrokken onze
slachtoffers als "Strangers in the
night" en trokken wij insgelijks
naar het politiebureelDaar was de
planton, zijnde brigadier Jozef
De Deyn reeds telefonisch op de
hoogte gebracht, dat er "Een harde
knal" gehoord werd,komende uit de
richting Oude Kaai.Om "ons bed op
voorhand te maken" vertelden wij
zelf aan de baas en Burgemeester
Van Trimpont, wat wij hadden moeten
doen, om het drietal "een goeie les"
te geven.
Deze prominenten hebben er zo moge
lijk nog harder mee gelachen dan
wij, zodat de situatie weer eens
gered was.
Het dient gezegd dat wij het drie
tal nooit meer op de plezierboot
teruggevonden hebben.
Marcel Cardoen
Volgende maand vervolg
N.B. In laatste instantie verneem ik
dat er weer leven is op De Dender,
en er weer gevist wordt. Moge het
lang blijven duren
vervolg van pag.
een rondrit door de stad. Aangrijpend is het
verhaal van de uitroeiing van het armeense volk
door de Turken. Ter nagedachtenis werd er op
een heuvel \/an de stad een memorial opgericht.
Het armeense volk is nog steeds over de ganse
wereld verspreid. Ook in Brussel leven er
Armeniërs, (dat wisten we reeds sinds de
bomaanslagen tegen de Turkse diplomaten)
300 000 Armeniërs keerden reeds naar hun land
terug en kozen daarvoor het Sovjetgedeelte.
Dit is maar 1/20 deel van het vroegere Armenië.
De S.S.R. Armenië telt ongeveer 3 miljoen inwo
ners. De Armeense kerk heeft een eigen religie
en eigen kerkelijke leiders. We zijn die trou
wens tegen het lijf gelopen in het klooster van
ETSJMIADZIN.
's Avonds is het in Jerevan altijd feest. Op
het grote centrale plein spuiten de verlichte
fonteinen op muziek. Honderden mensen komen er
naar kijken. Om 10 uur is het vuurwerk. Tot
grote ergernis van de zangeres die het beste
van haar kunnen wou tonen en om de vijf minuten
werd onderbroken door een salvo van vuurwerk-
schoten. We maakten dit mee in het theater van
Jerevan tijdens een opvoering van volksmuziek,
dat beluisterd werd door een enthousiast
plaatselijk publiek.
Tijdens onze laatste dag in Armenië trokken we
met de bus het Kaukasus gebergte in. We
bezochten er een klooster waarvan de kerk ge
deeltelijk was uitgehouwen in de rotsen. Onze
plaatselijke gids, een kloeke dame van rond de
100 kg liet ons met haar ariastem de akoustiek
beluisteren. Zij stond achter een zuil en wij
tegen de muren. En inderdaad, haar stem scheen
uit de hemel te komen.
In het dorpje Garni heeft men zoals met een
puzzel de ruïnes van een griekse tempel samen
geraapt. Met hier en daar een nieuwe steen
ertussen heeft men er een pracht van een
vervolg pagina 12
In ETCHMIADZINE liepen we de Katholicos van
de Armeense kerk tegen het lijf na de zondaag
se eredienst. Gelovige Armeniërs kijken toe.
