glad ijs
O
TJO£K.TK)€K. IDCIM TRCIIM IS MAR...
O
riet jaar dat de meeste gemeen
ten gefusioneerd werden en
honderde dorpen hun fiere on
afhankelijkheid moesten af
staan werd cynisch genoeg uit
geroepen tot het jaar van het
dorp. De mensen trapten er nog
in ook. Nostalgie als zoethou
dertje Of men echt zo rede
neert komt men toch niet te
weten. Toeval of niet, in het
jaar dat de lijn Ath-Dender-
leeuw geëlektrificeerd werd en
al die lelijke palen en kabels
stad en landschap komen ont
sieren; in het jaar dat men
plant om de TGV fTrain a Gran
de vitesse) niet zo ver hier
vandaan als een moordend schiet
spoel door velden en bossen
te jagen; uitgerekend in dat
jaar laat men hier gezellig
een stoomtrein passeren.
Ach, ik zal er weer te veel
achter zoeken. Het was immers
gewoon twintig jaar geleden
dat op dinsdag 20 december
1966 de laatste stoomtrein
van Ath naar Denderleeuw tjoek-
te. En dat werd zaterdag 20
december 1986 tussen 13u en
14.45u nog eens overgedaan,
deze keer tot in Aalst. Zo
kwam de "Denderpijl" ook in
Ninove langs, lustig fluitend
en extra veel stoom de regen
achtige lucht inblazend.Het
deed ons echt iets, daar op
dat perron. Jeugdherinnerin
gen kwamen ons weer voor de
geest. De aanblik van dat mo
derne misbaksel van een nieuw
station bracht ons terug tot
de realiteit en toen schoot
het ons te binnen dat in 1977
het oude stationnetje, een van
de juweeltjes van archiktekt
J.P. Cluysenaar, bezweek onder
de scharen van de bul 1 dozer en
kele dagen vóór het door Monu
menten en Landschappen zou
worden beschermd. Dus nu, in
1987,is dat net 10 jaar gele
den. Moeten we dat ook vieren
Ruri.in
rijden, en ik deed alsof ik
niets gezien had. Zo kon
het niet langer
"Laat ze vallen! En doe
begot niet alsof je niet
weet dat hij er is!" hijgde
mijn broer, vlak achter mij.
"Kijk. in zijn smoel en zeg
mooi goedendag ef je bent
er bi j
En zo geschiedde! Ik deed
alles tegelijk: mijn rech
terhand openen, naar links
kijken, vlak in het gezicht
van de Rosten, met notabene
een sigaret in zijn bek,
k r arnp ach tig groeten, z o
onopvallend mogelijk mijn
rechterhand aan het stuur
brengen
En toen merkte ik dat ik de
sigaret niet was kwijtge-
r aak tDe filter was bli j-
ven steken in de wollen
vezels van mijn duim, te
hard geknepen natuurlijk.
Ik zag de schroeiende punt,
kreeg een verdacht geurtje
in mijn neus, en maakte de
typ ische refleksbewegi ng
wapperen. De gensters spat
ten i n het rond. De zwarte
kever toeterde triomfante
lijk, ik wist niet meer wat
ik deed en had de gladde
plek dus uiteraard niet ge
zien.
Het was een spectaculaire
v alp ar tij. Mooral omda t i k
voorop gereden had, en wij
met zijn zessen waren. Het
laatste wat ik zag was de
zwarte kever die als natrap
een wolk stinkende rook in
ons gezicht spuwde en dan
met smalende rode achter
lichten verdween. Het heeft
een tijd gedu u r d v o o r w i j
ons uit de kluwen van fiet
sen bevrijd hadden, en tot
overmaat van ramp hadden wij
vergeten om op een koffie
boon te kauwen, zodat ons
moeder de tabaklucht gewaar
werd
Het
was
spel
"groot spel"... En er kon
geen medelijden meer vanaf,
o n dank s de b i j t en de on t sme t-
ting v an onze verwon di ngen
De volgende morgen bekeek de
Rosten ons met geveinsde
verbazing. Een bult hier,
een grote pleister daar.
Hij bleek gelukkig in een
goede bui, want ik hoorde
hem tussen twee hoestbuien
door "Gladde jongens, glad
ijs" monkelen.
Bernard Lernout,
beste wensen 1
me t
de
