VAN
(fA
Het weer is weer eens
de bepalende faktor ge
weest tijdens de vierdaag
se van het Savooiplein.
Vrijdag- en zaterdagavond
was het echt zomers warm,
dus een serieuze opkomst;
al heel wat minder volk
op de koude zondagavond en
een echt dieptepunt op de
uitgeregende maandagavond.
Toch had ik de indruk dat
op zaterdag en zondag min
der volk was dan vorig jaar
omdat er wel een sterk
programma voorzien was,
maar geen echte publiek-
trekkers. Het afficheont-
werp op zich had ook heel
wat kritiek gekregen, maar
het feit alleen al dat er
over gesproken werd, is
positief. De presentatie
van de laatste drie dagen
was alweer in handen van
Philip Van Der Haeghen
(naar het schijnt vinden
ze geen betere?) en die
haalt nog steeds op verre
na niet het niveau van
Mortier. Maar laten we
even alles chronologisch
overlopen, te beginnen
op
VRIJDAG
PHIL HEDGES 6 THE CARROT-
SCRATCHERS beten de spits
af, maar dat gebeurde bij
na een uur na het afgespro
ken. Eerst verschenen de
Carrotschratchers alleen
en brachten ze een uitste-
kende versie van Chris
Isaac zijn "Blue hotel"l
en na dat nummer kwam Phil
Hedges de boel een beetje
verzieken; goede wil ge
noeg, lef ook en zelfs en
kele spaarzame ideeën,
maar zeker geen stem om te
zingen. Alleen bij zijn
bindteksten zat hij er
niet naast, maar de rest
viel tussen vals en zeer
vals. Daarbij moet ik ver
melden dat zijn teksten
wel in het ninofs waren,
maar in feite niets anders
waren dan rijmelarij, op
een revueniveau dus. Over
de begeleidingsgroep kan
ik kort zijn; laat deze
jongens van in
repeteren met
saxofonist en
degelijke zang
teksten en er
op ambiance.
Nog even verme
fijn enen
vuegezelschap)
de presentator
was en dat ook
liet verleiden
larij
het begin
dezelfde
geef hen een
er met jjoede
is veel kans
lden dat Ru-
van het re
de vrijdag
van dienst
hij zich
door rij me-
Kre.jate.lr ha4 voor cle (onderen cciv u'ekeswecWvcjd en ecu
orwt cjarvzensjpel frlWwor in «Ie taait" Wwelï5vwutir
vatwecje een rwvMLatjbvime>Ur OfA
En dan was er nog OH,BOY;
een groep die op enkele
jaren is uitgegroeid tot
misschien wel de stevigste
covergroep van het belgen-
land. Soms wel een beetje
te stevig, maar dat is nu
eenmaal hun aard. En het
publiek apprecieerde dat
en liet dit niet alleen
blijken met applaus, want
na de openingsode aan El-
vis Presley werd er zelfs
gedanst. Helemaal te gek
werd het toen klassiek
muziekleraar Jean Van Der
Schueren eens aan zijn
leerlingen kwam tonen dat
ook hij nog eens uit de
bol kan gaan. Als ware het
een Irish Coffeereünie
en dan mocht hun "Master
piece" natuurlijk niet ont
breken en ze kenden de
tekst en de muziek nog zo
goed dat ik hen er van ver
denk dat ze samen repete
ren. Het talrijk opgekomen
publiek bleef dus niet op
zijn honger zitten, maar
vermaakte zich en dat
opende gunstige perspec
tieven voor
