pcsr
THE LAST POST
JACKIE'S RAGTIME
K'VfP hiT'oI
UIT
PCllARE
32
Het is 11 november wanneer ik
dit schrijf. Een dag die me
nauw aan het pacifistisch hart
ligt, die me vooral doet den
ken aan al die jonge mannen
en vaders die in de grote we
reldbrand van 14-18 zijn dood
gebloed rond Somme en Ijzer,
Verdun en leper. Een tiental
dagen geleden ben ik met vrouw
en kinderen voor de zoveelste
keer naar de frontstreek gere
den om er in Mesen en op de
flanken van de Kemmel - die
ouwe taaie Vlaamse kuitenbij-
ter uit de finale van Gent-
Wevelgem - stil en ontroerd
langs de graven van ontelbare
en vaak onbekende gesneuvel
den te wandelen.
De gruwelijke rust van de
dwaze oorlogsdood die in kille
witte stenen de voortijlende
tijd trotseert. Dit is mijn
kleine hommage aan al deze
verminkte, doodgebloede man
nen.
Mijn jaarlijks eresaluut dat
in 1973 via een dichtbundel
ook lyrisch gestalte kreeg.
Deze inleiding met trieste
ondertoon brengt me bij mijn
laatste "post uit Pollare",
een even trieste "last post"
voor het moegestreden Klok
zjiël
Toen ik begin dit jaar met
deze maandelijkse kroniek
.voor de N>noofse stadskrant
startte wist ik niet dat ik
zo vlug aan de eindmeet zou
zijn. Een en ander verliep wel
niet zo vlot, maar vooral het
koppig doorzettingsvermogen
van Klokzjiëlmotor Rufijn
leek mij een voldoende sterke
garantie te zijn voor de toe
komst van dit blad.
Ik moet wel in alle eerlijk
heid bekennen dat de mensen
die het praktische werk moes
ten verrichten het steeds
maar moeilijker kregen, de
wijze waarop het blad toch
-steeds maar bleef verschijnen
kon verre van ideaal worden
genoemd. En nu zitten we al
len treurig rond de moegestre
den krijger die het Klokzjiël
geworden is. De wil is er
nog, maar de noodzakelijke
kracht ontbreekt.
In een pretentieloos provin
ciestadje als Ninove gaan
jaarlijks heel wat "publieke"
miljoenen naar realisaties,
verenigingen, projekten en
werken waar uiteindelijk bijna
niemand mee gebaat is.
Dingen waar de gemeenschap
geen boodschap aan, geen baat
bij heeft. Geld dat via al
dan niet politiek getinte
sluizen de riool ingaat.
Richting Dender of waterzuive
ringsstation. Zou in dit laat
ste oord zwart geld wit gewas
sen worden, denk ik luidop
ondeugend?
Ik wou me via deze maandelijk
se kroniek nu niet direkt ont
poppen tot de humane seismo
graaf maar toch zag ik op deze
wijze de kans om een en ander
toe te juichen of af te bre
ken.
Met positieve ingesteldheid,
want, aldus Louis Paul Boon,
ook de afbreker bouwt op. De
grote ellerfde bestaat er in
dat vanuit het intern Ninoofs
geestesleven geen banbliksems
meer kunnen gestuurd worden
naar toestanden of figuren die
het niet te nauw nemen met
recht en eerlijkheid.
Want het laatste wat je van
het Klokzjiël kan zeggen is
dat het partijdige trekjes
vertoont. Dit blad stond open
voor iedereen, alle ideologie-
en kwamen aan bod, dit was
geen propaganda- of sensatie
blad.
Nu de Werkgroep Leefmilieu
haar werkzaamheden ook tot
een minimum heeft beperkt zal
de willekeur op vele vlakken
zonder veel tegenwind hoogtij
vieren.
Hopelijk zullen (vooral) de
plaatselijke dagbladkorrespon-
denten hun werk fatsoenlijk
doen en zich niet laten mani
puleren door de overal en al
tijd opduikende politieke mon
sters van Loch Ness.
Ergernis en spijt worden mijn
deel als ik bedenk dat ik
in dit spontane, menselijke
Klokzjiël niets meer zal kwijt
kunnen over zaken als het ge
vaarlijke knoeiboel-kruispunt
aan de Doorn (waarom - naar
beproefd Brits model - geen
groot, veilig rondpunt aanleg
gen?), de slecht behuisde bi
bliotheek, de groter wordende
stille en verborgen armoede,
de verloedering van ons leef
milieu en vlakbij de reeds
jaren door de knieën gegane
Pollaarse kerkhofmuur...
Laat me in dit laatste Klok-
zjiëlnummer lyrische Gezelle-
kerkhof-blommen schenken aan
Rufijn, Mathilde, Hubert en
alle anderen die een flink
stuk van hun jong leven belang
eloos in deze stadskrant heb
ben geïnvesteerd. Zij verdie
nen in elk geval beter. Een
bloementuil van de overwinning
had het moeten zijn, een lau
rierkrans om de hals van de
zegevierende maratonloper.
Ik hoop één ding: dat er zoals
in de bijbel een verrijzenis
moge komen, in grote stijl,
met toeters en trompetten.
Ik wil er voor duimen tot een
onzalige kramp mijn hand doet
zakken.
En ik eindig met een traan van
inkt die nooit zal opdrogen.
advertentie
Ctintje muntstr fs^OOM
ntnove IJS ROOM
PATfSSERIE
GROTE KEUZE DRANKEN
V '^L_f B2103_J:=
Willie Verhegghe.
SLAGHMUYLDER
5TIMUL0 - DUBBELE PATER-TRIPEL
advertentie
